Lucia - 59.2 Bölüm
Başkentin Yüksek Sosyetesi (2)
Jerome ve Dean, Lucia arabadan inip Norman'ın evine doğru giderken birkaç adım arkasından takip ettiler. Lucia kapıyı çaldı. Bayan Phil'in kapıda onu selamlayan tombul yüzünü görmeyi umuyordu ama cevap yoktu.
Birkaç kez daha tıklattı ama yine cevap yoktu.
'Dışarı mı çıktı ki acaba? Ama Norman dışarı çıkmaktan hoşlanmaz. Bayan Phil neden burada değil?'
Norman'ın yüzünü bile görmeden ayrılacak olmasına üzüldü, bu yüzden uzun süre kapının önünde bekledi.
"Lucia!"
Lucia uzaktan bir sesin adını seslendiğini duydu. Kadın ve erkek bir çift biraz uzakta duruyordu çiftin içinden kadın elini sallayarak heyecanla Lucia'ya doğru koştu. Artık Lucia'nın hafızasındaki zayıf kız değildi. Şaşırtıcı derecede dolgun olan Norman hızla Lucia'ya doğru koştu.
"Lucia, sensin değil mi?!"
"Norman."
Norman ona sıkıca sarıldı.
"Tanrım. Çok uzun zaman oldu. Bırak, sana bir bakayım. Aman, daha da güzel olmuşsun. Yüzünün ne kadar adil olduğuna bak."
Norman, Lucia'nın yüzünü tutup sağa sola çevirirken ağlıyordu. Jerome ve Dean, Düşes'in değerli bedeninin böyle yoğrulmasını görmekten rahatsız oldular ve hafifçe arkalarını döndüler.
Norman, Lucia'yı telaşlandırdı, yüzünü, ellerini kontrol etti ve defalarca "sağlıklı görünüyorsun, çok şükür" veya "neyse ki, yaralanmadın" gibi şeyler söyledi.
"Hadi içeri girelim. Bunca zaman nerelerdeydin ve ne yapıyordun…''
"Ah, Norman. Bu…"
Lucia, Norman'ın yanında duran adamın kimliğini merak ediyordu. Norman'la birlikte yürüyordu ve Norman Lucia'nın yanına koştuktan sonra onu takip etmişti.
Adam, Lucia'nın bilgisizliğine minnettarmış gibi sırıttı ve hemen Norman'a sarıldı. Norman ona sevimli bir bakış fırlattı ve dirseğiyle onu dürttü. Lucia'nın gözleri bu samimi görüntüyle büyüdü.
"Onu tanıştırmayı neredeyse unutuyordum. Bu Thomas. Nişanlım."
"Nişanlın mı?"
Lucia'nın sesi şaşkınlıkla yükseldi. Norman mahcup bir kahkaha attı, sonra kısaca Lucia'yı Thomas'la tanıştırdı ve karşılık olarak da Lucia onu çabucak selamladı.
Thomas'ın bakışlarından, onlarla birlikte eve girip konuşmalarına dahil olmak istediği belliydi ama Norman fark etmemiş gibi yaptı.
Pişmanlığını gizlemeden arkasını dönen adam, hoş ve nazik bir izlenim bıraktı. Norman, Lucia'yla kol kola girdi ve Lucia'nın arkasındaki iki çekici adama olan ilgisini göstererek onu çekiştirdi.
"Bu adamlar da kim? Bir ihtimal, sen de?"
Norman, Lucia'ya garip bir bakış gönderdi. Hangisi o? Attığı bunu sorar gibi bir bakıştı. Lucia yanlış anlamayı çabucak çözdü. Hugo bunu duysa, bu bir felaket olurdu.
"Hayır Onlar benim eskortlarım.''
"Eskort mu? Vay. Lucia. Sana ne oldu? Bence konuşacak çok şeyimiz var. Ama seninle gelen insanlar…''
"Biz iyiyiz, endişelenmenize gerek yok."
Jerome'un cevabını duyan Norman'ın gözleri şaşkınlıkla açıldı. Kıyafetine bakılırsa sıradan bir insan olduğunu düşünmüştü ama ses tonu ve tavrı, görgü ve zarafet gösteriyordu. Görünüşe göre başka birinin altında çalışan sıradan bir insan değildi.
Norman, kaba olduğunu bilse de, Lucia ile birlikte eve girip kapıyı kapatana kadar iki adama bakmaya devam etti. Kapı kapanır kapanmaz, iki katlı küçük evin bakımlı iç mekanı göründü.
Lucia, uzun bir aradan sonra Norman'ın evini yeniden gördüğünde, takdirle etrafına bakındı. Oturma odasının belirgin resmi atmosferi değişmemişti.
Norman çay getirdi ve Lucia'ya bakan kanepeye oturdu.
"Bayan Phil nereye gitti?" (Lucia)
''Sırt ağrıları nedeniyle istifa etti. Ayrıca ben de zaten yakında ayrılacağım."
"Ayrılmak mı?"
"Biliyorsun, daha önce gördüğün nişanlım. Onun memleketine gidip evlenmeye karar verdim.''
''Norman, tebrikler! Ne zaman gidiyorsun?"
"Yarından sonraki gün."
"Yarından sonraki gün? İki gün sonra mı gidiyorsun?"
"Evet. Neredeyse birbirimizi kaçırıyorduk. Geleceğini bilmiyordum o yüzden bu evi kiraya verecektim. Gelirsen benimle iletişime geçmelerini sağlamayı planlıyordum.''
Lucia derin bir pişmanlık duydu. Norman onun ilk arkadaşı ve ailesiydi. Norman'ın kendisine verdiği parayla bir elbise ayarlayıp Hugo'yla karşılaşmayı başarmış ve Norman'ın tavsiyesinden aldığı cesaretle dük evini ziyarete gitmişti.
Norman olmasaydı, Lucia onunla evlenemezdi. Öte yandan, belki de en iyisi buydu. Lucia sıradan bir soylunun hayatını deneyimlemişti.
Böylece soyluların sıradan insanlara nasıl baktığını biliyordu. Sıradan insanlar için soyluların dünyası, cennet ve yeryüzü gibi aşılmaz bir duvardı ve yaşadıkları dünya ile karıştırılamazdı.
Halkın çoğu, yaşamları boyunca Dük gibi yüksek rütbeli bir soyluyu göremezdi. Lucia, Norman'ın bir başkasının statüsüne göre kişilik değiştirebilecek bir insan olmadığına inanıyordu. Ama Lucia'nın gerçek kimliğini bilseydi, kalbinde biraz mesafe hissetmekten kendini alamazdı.
Hizmetçi Lucia ile eski prenses ama şimdi Düşes Vivian arasındaki fark çok büyüktü. Bu gerçeği Norman'dan saklamak zordu ve Lucia, Norman'a söylerse ilişkilerinin bozulacağından her zaman endişeliydi.
Norman'ı onun tanıdığı Lucia olarak göndermek istedi. Norman'ın sakin bir hayat sürmesini istiyordu ve belki Norman bu gerçeği bilmezse, kaygısızca yaşayabilirdi.
"Aslında ben de evliyim."
"Ne? Yok canım?"
"Evlendiğim ve kocamla aceleyle uzaklara gitmek zorunda kaldığım için seninle iletişime geçemedim. Üzgünüm."
"Şimdi anlıyorum. Ve hayır. Ben de evleniyorum, bu yüzden hazırlanacak ve endişelenecek çok şey olduğunu biliyorum. Bu yüzden seni anlıyorum. O halde, o eskortları yanına yerleştiren de kocan mı?''
Lucia başını sallayınca Norman, "İşe alınmış görünüyorlardı..." dedi ve hayranlıkla haykırdı. Lucia, Norman'dan durmaksızın dökülen, kaç yaşında, nasıl bir adam, nerede yaşıyor, nerede tanıştınız sorularıyla bombardımana tutuldu.
Lucia'nın cevap vermekte zorlandığını fark eden Norman, onu zorlamadı.
'Her halükarda, Lucia'nın evli olduğu adamın sıradan bir adam olduğunu düşünmüyorum.'
Norman, Lucia'yı eskort olarak takip eden adamları hatırladı.
'Belki zengin bir tüccarla ya da bir soyluyla evlenmiştir. Kim bilir nereye ait değerli bir araba ile buraya geldi. Ah. Bir soyluyla evlilik. Bu gerçekten romantizm denen şeydir.'
"Kocan sana karşı iyi mi?"
"Evet, oldukça sevecen."
"İyi kazanıyor mu peki?"
Lucia kahkahayı patlattı.
"Evet, çok iyi kazanıyor."
"Geceleri…"
"Ah, Norman!"
"Ne var? Evlilik işlerinde bu kadar masum davranma. Zaten hepsini yaptın."
Norman, yüzü parlak kırmızı olan Lucia'ya bakarken kıkırdadı. Lucia evlilikte daha kıdemli olduğu için bir çiftin gece aktiviteleriyle paylaşacağı bir tavsiyesi olup olmadığı konusunda Lucia'yla dalga geçti. Lucia şiddetle kızardı, hiçbir şey söylemedi ve bunu gören Norman tekrar kıkırdamaya başladı.
"Biliyorsun, sana iyi olup olmadığını sormak için bir mektup göndermeyi düşündüm ama dürüst olmak gerekirse, göndereceğim vasıta hakkında biraz endişelendim. Garip bir şey oldu, görüyorsun." (Norman)
"Garip bir şey?"
''Bir kadın romanımın hayranı olduğunu söyleyerek yanıma geldi. Kim olduğunu bulamadım ama duyularıma göre bir asil gibi hissettiriyordu. Kişi teşhir edilmek istemese bile, ister ses tonundan, ister hareketlerinden olsun belli oluyordu. Bir şey farklıydı."
''Yine de bir asil hayranın olabilir.''
"Bu doğru. Ama o seni arıyordu."
"…Beni mi arıyordu?"
''Birkaç kez beni bulmaya geldi, özelliklerinden bahsetti ve banka hesabı açarken neyi garanti ettiğini sordu. Seni neden aradığını sorduğumda tanıdığı biri olduğun için senden haber almaya çalıştığını söyledi. Ben de sadece senin için tanıdığım bir küçüğüm olduğunu söyledim. Sorgulayıcı değildi ama sessizce senin hakkında konuşmam için bana rehberlik ettiğini fark etmemiş gibi yaptım. Tanıdığın biri değil, değil mi?"
"Bilmiyorum. Benim... onun kim olduğuna dair hiçbir fikrim yok."
Kim olabilir? Lucia, birinin Norman'ın peşinden gelip onu sorması gerçeği karşısında dehşete düşmüştü. Biri, haberi olmadan onu araştırıyordu.
'Belki de onu (Hugo'yu) hedefliyorlardı, beni değil.'
Kimsenin onun peşine düşmesi için bir sebep olmasa da, siyasi muhalifleri kocasına ulaşmak için ondan yararlanmaya çalışabilirdi.
"Bu leydi hala geliyor mu?"
"Hayır. Aniden gelmeyi bıraktı. Birkaç ay oldu hatta. O zamandan beri onu görmedim."
Lucia, Norman'ın kadının özellikleriyle ilgili ayrıntılı açıklamasını dinledi ve zihnine kaydetti. Kadın onu araştırmaya çalıştığına göre, bir gün Lucia'ya kesinlikle yaklaşmaya çalışacaktı.
"Bana neden öyle bakıyorsun?"
Norman bir süredir Lucia'ya bakıyordu, bu yüzden Lucia sormak zorunda kaldı.
"Biraz değişmiş gibisin."
"Sonuçta uzun zaman oldu."
"Hayır. Bundan farklı."
Bir yıldan fazla bir süredir Düşes olan Lucia, altındaki insanlarla ilgilendi ve kuzey sosyetesinin hanımlarıyla uğraşırken gösterdiği eğlence ve beceri, farkında olmadan dışarı çıktı. Norman bunu keskin gözleriyle yakaladı. Ama Norman tam olarak neden veya neyin farklı olduğunu bilmiyordu, bu yüzden sadece bir şeylerin farklı olduğunu düşündü.
"Burada olmadığın için senin ne kadar harika bir hikaye anlatıcısı olduğunu tam olarak kavradım. Birkaç kez asil çevrelerden haber alması için birine para ödedim ama senin anlattığın kadar eğlenceli ve bilgilendirici değildi.''
''İlginç bir hikaye var mıydı?''
"En akılda kalanı... Taran Dükü hakkındaki haberlerdi."
Lucia içtiği çaydan neredeyse boğulacaktı.
"Görünüşe göre Taran Dükü evlendi. Sen bir şey biliyor musun?''
"Be-ben emin değilim."
"Pekala. Bizim gibi insanlar, hangi soylunun kiminle evlendiği konusunda tartışmaya girmez. Ancak Taran Dükü'nün evliliğiyle ilgili söylentiler ilginç. Düğün olmadığını söylüyorlar ve gizli evlilik biter bitmez gelini kaçırıp malikanesine sürüklemiş.'' dedi.
"Pk!"
Lucia sonunda çayı ağzından püskürttü.
"Sorun nedir? Çay çok mu sıcak?"
"Ha-hayır."
Norman ona bir mendil verdi ve Lucia eteğine dökülen çayı sildi.
"Oh hayır. Lekenin tamamen çıkacağını sanmıyorum.''
"Sorun değil."
''Ne anlatıyordum ben…Ah, doğru. Taran Dükü. Her neyse, diyorlar ki Taran Dükü neredeyse aklını kaybedip bu yola başvurmuş çünkü Düşeş o kadar eşsiz bir güzellikte bir kadınmış ki, güzelliği bir ülkeyi mahvedebilirmiş.''
''…''
Lucia'nın sırtında artık soğuk terler oluşuyordu. Bu "eşsiz güzellik" Norman'ın karşısında duran kendisinden başkası değildi.
"Evde, Dük Düşesi hapsediyormuş..."
"Nor... Norman. Ayrıldıktan sonra roman yazmaya devam edecek misin?''
Lucia daha fazla dinleyemediği için konuyu çabucak değiştirdi.
"Belirsiz. Başkentte olmayınca, romanlarım iyi satmayabilir, bu yüzden karlı olup olmayacağını bilmiyorum. Ama şimdiye kadar kazandığım paraya sahibim, bu yüzden endişelenmiyorum. Nişanlım nesillerdir ailesine ait olan bir dükkan işletiyor, bu yüzden gelirimin iyi olacağını düşünüyorum.''
"Bu nasıl oldu? Norman aşka inanmazdı."
"İşte bu yüzden hayat eğlencelidir. Hahah.''
Tüm öğleden sonra, Lucia'nın Norman'ın aşk hikayesini dinleyerek birkaç saat geçirmesiyle akıp geçti. Lucia dinlerken, Norman'ın yazdığı aşk romanlarına kıyasla çok tipik ve romantik bir karşılaşmaydı, ama Norman hikayeyi yüzyılın başyapıtından bahsediyormuş gibi parlayan gözleri ile anlattı.
Gerçekten de romanlarındaki aşık olmuş kadın kahramanlardan biri gibi görünüyordu.
"Peki ya sen? Mutlu musun?"
Norman sohbetlerinin arasında ona bu soruyu sordu ve Lucia, 'evet, mutluyum' diye yanıtladı. Gülen yüzündeki mutluluk yalan değildi. Lucia onunla geçirdiği günlerden gerçekten mutluydu. Samimiyeti Norman'a tümüyle iletildi. Norman mutluluk ve rahatlama ifadesi gösterdi.
"Eh, bu senin düğün hediyen olarak iş görür herhalde. Bu ev. Sana aktardım."
"Bu ev?"
''Hesabın bankada hala açıktı, bu yüzden işleme koyması için banka müdürüne bıraktım. Tüm evrakları ve vergileri hallettim, geriye kalan tek şey onu alman."
"Norman, bu satın aldığın ilk ev, değil mi? Çok değerli anıları olan bir ev…''
"İşte bu yüzden kabul etmeni istiyorum. Bu evdeki hatıralar seninle inşa edilmiş hatıralardır. Satmak istemiyorum ama ne zaman başkente döneceğimi bilmiyorum.''
Norman diğer kanepeden kalktı ve Lucia'nın yanına oturup ona sıkıca sarıldı.
"Lucia, senin için her zaman endişeleniyorum çünkü benden çok daha gençsin. Mutlu olmalısın. Nerede yaşadığımı bileceksin, kocan seni mutsuz ederse bana gel.''
"Norman, teşekkür ederim. Norman olmasaydı, ben…''
Lucia duygulara boğulmuştu ve konuşamıyordu. Birbirlerine sarılıp ağladılar, kavuşmanın sevincini ve ayrılığın hüznünü paylaştılar.
Lucia, Norman'ı onu uğurlamaktan vazgeçirdi. Norman'ın yarın bütün gün hazırlık yapmakla meşgul olacağını ve yarından sonraki gün Norman'ın sabah yola çıkması gerektiğini, bu yüzden onu uğurlamaya gerek olmadığını söyleyerek reddetti.
Norman, eskortsuz dolaşmakta özgür olmayan Lucia'yı rahatsız etmek istemiyordu. İkisi içeride uzun uzun vedalaşsalar da pişmanlıklarını bir türlü üzerimden atmadan kapının önünde durdular.
"Lütfen ona iyi bak. O benim küçük kız kardeş olarak düşündüğüm biri.''
Norman, Jerome'dan bunu istedi.
"Merak etmeyin. Tüm samimiyetimizle kendisine hizmet edeceğiz'' dedi.
Norman, Jerome'un Lucia'ya dikkatlice arabaya kadar eşlik etmesini izledi ve şöyle düşündü:
'Gerçekten iyi bir adama benziyor. Lucia'nın kocası böyle bir adamsa rahatlayacağım. Aman da aman. Lucia zaten evli. Küçük hayalim gitti.'
Norman, tekrar iletişime geçtiklerinde Lucia'yı nişanlısının küçük erkek kardeşiyle evlilik için tanıştırmayı planlamıştı. Bu şekilde, o ve Lucia batıya doğru hareket edecek ve sonsuza kadar birbirlerine yakın yaşayacaklardı. Genç Lucia'nın iyi bir adam tanımayacağından endişeleniyordu.
'Umarım garip bir adam tarafından tutulmuyor ve acı çekmiyorsundur.'
Ama yine de, yalnız Lucia'nın artık yalnız olmadığı için rahatlamıştı. Araba artık görünürde olmasa da, Norman uzun bir süre dışarıda dikildi.