Lucia - 100
Her Daim (5)

Adama, Ramis Kontu David'in eylemlerini izleme görevi verildi. Tek yapması gereken, kabaca David'in nereye gittiğini ve kiminle buluştuğunu bilmekti. Bu tür bir görev onun için çok kolaydı çünkü kendi hayatının tehlikede olduğu yerlerde yakın gözetim yapma tecrübesine sahipti. Görev çok kolay olduğu için tatmin olmadı. Daha tehlikeli ve önemli görevler almak istiyordu.

Bu yüzden, Ramis Kontu hakkında önemli bir şey bulursa, bunun kariyeri için büyük bir destek olacağını düşündü. Farkına varmadan, birkaç gün içinde hedefe daha da yaklaştı.

'Bugün de dakik.'

David, Ramis bölgesine geldikten sonra sık sık köyün meyhanesine gidip şişenin dibine vururdu. Ramis bölgesinde, başkentteki gibi sadece soylulara hizmet veren birinci sınıf barlar yoktu. Bölge lordunun oğlu, sıradan köylülerin gittiği eski püskü bara girdiğinde, içeride içki içen herkes nefesini tuttu.

Gürültülü bar bir anda sessizleşti ve David sert atmosferde tek başına içmeye başladı. Ayrılmak üzere olan birkaç müşteri, David'in görevlileri tarafından sopayla dövüldükten sonra, kimse ayrılamadı ve hepsi nefeslerini tutarak orada oturdular.

David'i gizlice izleyen adam, bu otorite gösterisini görmekten rahatsız oldu. Adam sıradan doğmuştu. Memleketinde kibirli soylulara yaltaklanmadığı için başı belaya girmiş ve sonunda memleketinden dişlerini gıcırdatarak ayrılmıştı.

David kalktı ve bardan ayrıldı. Ve müşteri kılığına giren adam da gizlice ayağa kalktı. Bardan çıkar çıkmaz hızla sağa sola baktı ama David'i görmedi.

'Nereye gitti?'

Köye giden karanlık patikanın içinde insan biçimli bir gölge titredi. Adam ayaklarını dikkatlice hareket ettirdi.

Güm!

Kafasına sert bir darbe alan adam olay yerinde bilincini kaybetti.

"Kim olduğunu öğren."

Yere yığılmış adama bakan David'in gözleri kana susamış bir şekilde parladı. Görevlileri cevap olarak başlarını eğdiler.

"Hayır. Şimdilik onu hapse atın. Sorgulamayı sonra yapacağım.”

David dişlerini gıcırdattı. Peşine kimin kuyruk taktığını kabaca tahmin edebiliyordu.

'Beni öylece tımara gönderdi ve üstüne beni gözetim altına aldı. Baba.'

***

Personel Anita'ya bir VIP'nin VIP süitine kadar eşlik edildiğini bildirdi. Yüzünde kurnaz bir gülümsemeyle VIP odasına girdi. Sarhoşluktan yüzü kızarmış olan David, Anita'yı gördü ve  ona yürekten seslendi.

“Ah, Kontes. Ben geldim."

Anita, yan tarafta görev yapan kadın çalışanları gözleri ile dışarı gönderdi.

"Geldiğinizi haber verseydiniz, daha önce gelirdim."

"Aniden seni bulmaya geldiğim için rahatsız mısın?"

"Tabii ki değil. Sık sık gelip beni bulmanız benim için büyük bir onurdur Lord hazretleri.”

Durumuna uymayan abartılı unvanı duyan David kıkırdadı ve bunun güzel olduğunu söyledi.

"Beklendiği gibi, beni anlayan tek kişi Kontes."

"Size söyledim. Bana burada Kontes Anita değil, Madam Juel deyin.”

"Evet söyledin, söyledin. Madam... Madam Juel.”

David, peşinden gelen kimliği belirsiz adamı hapse attıktan sonra öfkelendi ve pervasızca başkente geldi. Başkente vardığında eve gidemeyeceğini anladı. Somut bir delil olmadan kendisini takip eden adam hakkında babasını sorgulamaya giderse, bunun yerine ciddi bir şekilde azarlanırdı. Gidecek bir yer ararken aklına çok hoş Kontes geldi ve barına gitti.

David, beyliğe kadar kovalanana kadar her gün Anita'nın barına uğrardı. Fabian, ikisinin tam olarak ne hakkında konuştuklarını öğrenmek istedi, ama bilme yeteneği olsa bile bulunacak değerli hiçbir şey yoktu. Bu arada ikisi daha yeni yakınlaşmıştı. Daha kesin olmak gerekirse Anita, David'in güvenini kazanma sürecindeydi.

Anita etkili konuşma sanatında yetenekliydi ve bir erkeğin ruh halini iyileştirmede iyiydi. Ayrıca, siyaset ve ekonomi alanı gibi erkeklerin ilgilendiği konularda orta derecede geniş bir bilgiye sahipti. Anita ile konuşan erkeklerin çoğu, onunla konuştuktan sonra tamamen kendinden geçmişti.

Anita ile konuştuktan sonra, geceyi birlikte geçirmekten doğan derin ilişkilerine rağmen etkilenmeyen tek adam Taran Düküydü. Bunun nedeni, Hugo'nun hiçbir kadınla gerçek konuşmalar yapmamış olmasıydı.

Anita, yanında bir kadın gürültülü bir şekilde gevezelik ettiğinde Taran Dükü'nün rahatsız görüneceğini fark ettiğinde, dikkatli bir şekilde ağzını olabildiğince kapalı tuttu. Yani Hugo, Anita'nın çapkın tarafını bilmiyordu. Ama bilse bile muhtemelen umursamazdı.

“Artık başkente geri mi dönüyorsunuz? Eğer öyleyse, sizi tekrar sık sık görebileceğim.” (Anita)

“Bunun yerine…”

Sarhoş olan David mırıldanmaya ve gürültü çıkarmaya başladı. David'in sözlerinin çoğu tipikti. Babasına içerledi, annesi için üzüldü ve Taran Dükü'ne karşı daha çok inat gibi bir düşmanlık duydu. David'in içi, bir Dük'ün değerli oğlundan beklenebileceklerin aksine oldukça çarpıktı. Anita'nın David'i sevmesinin nedeni de buydu. Onun gibi insanları kullanmak daha kolaydı.

Anita, David'in kalbini ona açabilmesi için David'in ona olan güvenini sürekli olarak artırdı. Söylediği her şeyi içtenlikle kabul etti ve bazen içkisi için ondan ücret bile almıyordu. Onunla arkadaş olmak ve onu teselli etmek istediğini söyledi. David sarhoşken ona dokunduğunda, onu itti ve üzgün bir ifade takındı.

[Lord Hazretleri ile gerçek bir arkadaş olabileceğime inandım. Buna inanmakla aptallık mı ettim?]

İlk başta ona bir bar hostesi gibi davranan David, bir Kontes olarak ona terbiyeli davranmaya başladı.

[Sıcak kanlı bir adamdan daha iyisin. Bir kadınla arkadaş olabileceğimi hiç düşünmemiştim ama sanırım Kontes ile bu mümkün olabilir.]

Anita'nın kalbinin derinliklerinde, Düşes'e olan kızgınlığı daha da büyümüştü ve onu zifiri karanlık bir uçurum gibi yutuyordu. Korkunç derecede gerileyen pozisyonunu sürekli olarak inkar etti, ancak barın hostesi olarak çalışmaktan kendini alamıyordu. Gülümsemesini sayısız erkeğe satıp onların saygılı bakışlarını aldığında, yaşadığını hissetti.

Ama bunun onun doğası olduğunu kabul edemiyordu. Ve kendisini bu seviyeye çekmekle Düşesi suçladı ve kalbinde nefret barındırdı. Gücü, Düşesi tehdit edemeyecek kadar zayıftı. Ama köşeye sıkıştırılmış farenin bile kediyi ısıracağı söylenmedi mi?

Anita bir fırsat aradı. Mükemmel bir araç olarak gördüğü kişi de David'di. Hiçbir şeyi aceleye getirmeyi planlamıyordu ama duruma dönüp baktığında her şey sorunsuz ilerliyor gibiydi. David'in öfkesi ve kıskançlığı gitgide büyüyordu.

“Babam neden beni takip edecek birini bulsun ki! Mutlaka bana iftira atan biri vardır. O Taran denen adam aramızı açıyor. Yanımda bir diken gibi dolaşıyor!”

David bir Dük'ün varisi olsa bile, sadece bir Kont'tu, yine de Taran Dükü'nün kendisine karşı planlar yaptığını ve ona iftira attığını mı söylüyordu?

'İmkanı yok.'

Anita, içten içe David'le alay ederken dışından onu teselli etti.

"Öyleyse Lord Hazretleri sadece katlanmakla kalmamalı, bir karşı saldırı yapmalıdır. Taran Dükü'nü küçük düşürecek kadarsa, ben de halledebilirim."

"Küçük düşürmek mi…? Nasıl?"

Anita memnun gülümsemesini gizledi ve önemsiz bir ses tonuyla konuşmaya devam etti.

"Düşes ile derin bir samimi ilişki içinde olduğunuza dair bir söylenti yayarak. Böyle bir söylenti yayılsa bile, Taran Dükü bunu Lord hazretleriyle tartışamaz. Ve eğer yaparsa, bu kendi tarzında küçük düşürücüdür."

David tereddütlüydü. Düşesin itibarını lekeleyecek bir şey yapmaktan rahatsızdı. Taran Dükü'ne karşı olumsuz duygularına rağmen Düşes, David'in kalbinde çırpınan bir köpek yavrusu sevgisi olarak kaldı.

"Ve bazen söylentiler gerçek olur. Bir söylenti üzerine tanışan, yakınlaşan ve sonra birbirlerine bağımlı olan bir adam ve bir kadın.”

David, onunla düzgün bir şekilde konuşma fırsatı bulduğu sürece Düşes'in ondan etkileneceğinden emindi. Onlar hakkında bir söylenti olursa, bunu onunla konuşmak için bir bahane olarak kullanabilirdi. David'in kurnaz kalbinin farkında olan Anita bu fırsatı değerlendirdi.

"Mm...ama sahte bir söylenti çıkarırsak, çabucak ortaya çıkar..." (David)

"Sahte mi? Hayır. Gerçeği yapmalıyız.” (Anita)

"Ne demek istiyorsun?"

"Söylentilere gelince, tek yapman gereken bir ateş fitillemektir. İki kişinin gizlice buluştuğu bir sahne olursa ve insanlar bunu görürse dedikodular kısa sürede yayılır.”

Düşes çoğunlukla sessiz sosyal aktivitelere ve sadece çay partilerine katıldı. Ve dük çiftinin evlilik ilişkisinin iyi olduğu yaygın bir söylentiydi. Ulaşılamaz bir hedefe karşı huşu duymak insan doğasında vardı, ancak çirkin insan kalbi de bu ulaşılamaz hedefin düşüşünden zevk alırdı.

Tımara gönderildiği bilinen David ile Düşes'in gizlice buluştuğu bir sahne yaratsalardı, skandal söylentileri kuru bir yaprağın üzerindeki ateş gibi bir anda yayılırdı.

Sosyal çevrede dolaşan skandalların sayısı o kadar çoktu ki gülünçtü ama çok temiz bir üne sahip soylu bir kadına bir skandal eklemenin etkisi, hakkında birçok söylenti olan birine bir söylenti daha eklemekten tamamen farklıydı.

Özgünlük önemli değildi. Söylentinin doğru olmadığı daha sonra ortaya çıksa bile, yine de bu tür söylentilerin gerekçeleri olduğu için ilk etapta ortaya çıktığını dile getirecek birileri mutlaka olacaktı. Bir söylenti bir kez yayıldı mı, sakinleşebilir, ancak ortadan kaldırılamazdı.

"Birkaç gün sonra kuruluş günü olacak” 

Yeni Kralın yükselişinden bu yana ilk kuruluş günüydü. Düşes balolara nadiren giderdi ama kuruluş partisini de kaçırmazdı.

"Geniş bir parti olacak ve uygun bir zaman ki Taran Dükü başkentte değil. Bundan daha iyi bir şans olamaz.”

"Bununla ilgili en büyük sorun, Düşes ve ben nasıl görünmeden baş başa kalabiliriz?"

"Sizin için bu fırsatı ben yaratacağım."

"Hmm... Ama Madame Juel neden bana bu kadar aktif bir şekilde yardım ediyor?"

Anita gözyaşlarına boğuldu ve bir zamanlar Taran Dükü'nün sevgilisi olduğunu ama acımasızca terk edildiğini itiraf etti. Ve eğer şansı varsa, Taran Dükü'nden küçük bir intikam almak istediğini.

David heyecanlandı ve beklendiği gibi Dük'ün kötü ve saygısız bir adam olduğunu haykırdı.

"Lord hazretlerinin bana tek bir konuda yardım etmesi gerekiyor."

"Ve bu nedir?"

Anita konuşup konuşmama konusunda gözle görülür bir şekilde endişeliydi ve ancak David ona mümkün olan her şekilde yardım edeceğine söz verdiğinde ağzını açtı.

"Ramis Evi'nin kişinin görünüşünü değiştirebilen büyülü bir aleti olduğunu duydum. Lütfen onu bir süreliğine bana ödünç ver. Tek yapmanız gereken bu.”

Ç/N: Yeeyyy sonunda 100. bölüme geldikk 😍 Ve bu bölümün bu ikiliye ait olduğunu görmek 😒

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm

 Lucia - 99
Her Daim (4)

Onur konuk locası, seyircilerden ikisinin dışında kimsenin giremeyeceği kapalı bir odaydı. Bu nedenle, Lucia'nın insanların bakışlarına aldırmasına gerek yoktu ve doyasıya güldü.

Bir oyun izlemeye gelmesine rağmen Hugo, Lucia'nın gülüşünü izlemekten daha çok keyif aldı ve aslında oyunu izlemekten çok karısını izlemek için zaman harcadı.

Oyun oldukça uzundu. Mola sırasında Lucia dinlenme odasına uğramaya karar verdi. Dinlenme odasına girer girmez kadınların yüksek sesli kahkahalarını duydu. Lucia'yı gören bir grup kadın, birkaç adım öteden onu selamladı.

"Düşes, kocanızla randevuya çıktınız, değil mi?"

“Seninle birlikte komedi izlemeye gelen bir koca! Bu ne kadar harika?”

Soylu kadınların kıskanç selamlarına rağmen, yanda toplanan grup kahkahalara boğuldu.

"Herkes oyundan keyif almışa benziyor." (Lucia)

“Ah… aslında başka bir nedenden dolayı gülüyoruz. Bir ihtimal, Düşes 'Ay Işığı Altında Aşk' adlı kitabı hiç okudu mu?"

"Sanmıyorum."

Kenardan biri, konu hakkında pek bilgili olmayan Lucia'ya açıklamaya başladı. 'Ay Işığı Altında Aşk' son zamanlarda soylu kadınlar arasında popüler olan bir aşk romanıydı. Çirkin bir görünüme sahip olmasına rağmen kendisiyle dünyanın en güzeli olmakla övünen ve muhafız şövalyesine aşık olan soylu bir kadının komik hikayesini anlatıyordu.

Ancak gerçek hayatta romanın olay örgüsüne benzer bir şey yaşanmıştı. Ana karakterler, birkaç yıl önce kocasını kaybettikten sonra bekar bir kadın olan Kontes Wickson ve onun muhafız şövalyesiydi. Kontes Wickson, yaşının ilerlemiş olmasının yanı sıra tuhaf bir görünüme sahipti, muhafız şövalyesi ise nadiren görülen yakışıklı bir gençti.

İkisi bugün tiyatroya geldiklerinde, soylu kadınlar etraflarında toplanıp, gülerek onlar hakkında dedikodu yaptılar.

"Ah, anlıyorum."

Lucia, yüzüne zorla bir gülümseme yerleştirerek cevap verdi. Bu soylu kadınların başka biriyle alay etmekten zevk almaları, davranışlarının pek iyi olmadığını gösteriyordu.

Lucia tuvaletin yanında durdu ve hızla dinlenme odasından ayrıldı. Tiyatro tribünlerine giderken tartışma konusu Kontes Wickson ile karşılaştı.

Lucia, Kontes Wickson'la sadece selamlaşmıştı ve bu uzun zaman önceydi, ama görünüşü çok benzersiz olduğu için Kontes'i unutamıyordu. Lucia, Kontes'i hafifçe selamlayıp yanından geçmeyi planladı, ancak muhafızın Kontes'in arkasından geldiğini görünce şaşırdı ve durdu.

'Hanson...?'

Aman tanrım. Lucia'yı rüyasında soyan dolandırıcıydı. Bir zamanlar aşık olduğuna inandığı adamın o olduğuna hiç şüphe yoktu. Lucia sert ifadesini göstermemek için hızla uzaklaştı. Ve yürürken elinde olmadan kahkahalara boğuldu. Bugünkü oyun bir komedi olduğu için arkasından gelen hizmetçi, ani kahkahalar için ona tuhaf bir bakış atmadı.

'Onursuzca görevden alınmış bir şövalye olduğunu düşününce. Kontesle olan bir skandal yüzünden miydi?'

Hanson güzel görünüşlü bir adamdı. Mavi gözleriyle hafifçe gülümsemiş ve kulağına tatlı sözler fısıldamıştı. Rüyada, Lucia adamın sevgi dolu sözleri karşısında tepetaklak olmuştu.

Lucia, Hanson'un gerçekten Kontes ile aynı kalbi paylaşıp paylaşmadığını veya ona yaptıklarını Kontes'e yapıp yapmadığını bilmiyordu ve Kontes onu hor görerek şövalyenin onurunu kaybetmesine neden oldu. Ama bilmek umurunda değildi.

Lucia'nın hayatında Hanson, gelip geçen bir rüzgardan başka bir şey değildi. Rüyasında inandığı adamın ihanetinin açtığı yaranın izi bile kalmamıştı. Artık karanlığın kalbine girmesine yer yoktu.

Lucia tiyatro tribünlerine döndü ve kocasının kendisine doğru döndüğünü görür görmez hayran kaldı. Rüyasında Hanson'un çok güzel bir adam olduğunu düşünmüştü. Ama nesnel olarak baksa bile, önünde duran kocası çok daha iyi görünüyordu.

Bu muhteşem adam onun kocasıydı. Lucia çok memnundu. Onu tuttu ve öptü, duygularını tamamen ifade etti. Ama bu onun hatasıydı. Hareketlerinden dolayı Hugo heyecanlandı ve bunu uzun bir öpücüğe dönüştürdü ve bu nedenle, devam ettiğinde oyunun başlangıcını kaçırdı.

* * *

Oyunun tadını çıkardıktan sonra Lucia, eve şenlik havasında döndü. Ama yatağına çekilirken Hugo'nun söylediklerini duyunca mutluluğu yerle bir oldu.

“…Kuzeye gitmen gerekiyor.”

"Sen Saray'a gittiğinde, kuzeyden mesajla bir şövalye geldi."

Bugün ofiste Hugo, geri itilen bölgesiyle ilgili görevleri halletti. Bu sabaha kadar, Kuzey'e gitmek gibi bir planı yoktu. Bu sefer sadece boyun eğdirmek için şövalyelerini göndermeyi planlamıştı.

Ancak Callis'ten gelen mesajın içeriğini gördükten sonra, bizzat gidip durumu kontrol etmesi gerektiği anlaşılıyordu.

"Ne kadar sürer?"

"Emin değilim. Gidip gelme süresini düşsem bile en az bir ay sürer. Ve bundan daha uzun da sürebilir."

İşe giden birinin ayağını geri çekmemek gerekir. Lucia bu kadarını biliyordu ama üzülmekten kendini alamadı. Geçen ayın rüya gibi olayları gelip geçiciydi. Ama onsuz bir ay sonsuzluk gibi olurdu.

"Yani bugün beni yatıştırmak için bir oyun izlemeye mi götürdün?"

"Tam olarak değil... belki biraz. Yanlış mı yaptım?"

"Hayır. Beni iyi hissettirmeye çalışıyordun."

Lucia, onun inceliğinin yalnızca kendisine yönelik olduğunu biliyordu. Hiç kimse Taran Dükü'nün karısına yağ çekmek için onu bir oyuna götüreceğini hayal bile edemezdi.

"Ne zaman ayrılıyorsun?"

"Yarın şafakta."

"Çok erken…"

"Orada durum ciddi görünüyor, bu yüzden bir an önce gitmem gerektiğini düşünüyorum."

“Seni uğurlayacağım…”

“Bunu yapma. Bol bol uyu. Seni geride bırakırken kendimi iyi hissetmeyeceğim.”

Lucia daha fazla ısrar etmedi. Nasıl ki kendisi ondan ayrılmaktan hoşlanmayacaktı, kocası için de onu uğurlamak zor olacaktı. Sabah gözlerini o çoktan gitmişken sonra açması kendisi için daha iyi olurdu.

Lucia üzüntüsünü gizleyemedi ve Hugo onu kucakladı. Yumuşacık vücudunu daha uzun süre tutamayacağı düşüncesi Hugo'yu endişelendiriyordu. İşler kendi istediği gibi yapılabilseydi, karısını Kuzey'e götürmek istiyordu.

Ama atların üzerinde kuzeye koşmak zorunda oldukları hıza yetişemeyeceğini biliyordu. Üstelik onu tehlikeli sınır bölgelerine götürmek bile istemiyordu.

"Ben burada yokken, Roy seni korumakla görevli olacak."

"Sör Krotin?”

"Bir sürü sorun çıkarsa da yetenekleri tartışılmaz. Bu yüzden, sana kaba davransa bile, onu seçtim.”

"Sör Krotin'in insanlara rahat davrandığı tutumunun farkındayım. Ama onun o kadar da kötü bir insan olduğunu düşünmüyorum, bu yüzden neden bu kadar korkunç bir lakabı olduğundan emin değilim. Aynı zamanda senin de güvendiğin bir şövalye.”

Lucia ona evlenme teklif etmeye gittiği gün, Roy ve Hugo'yu birlikte gördü ve gördüklerine göre, ikisi arasındaki ilişkinin bir Lord ile şövalyesi arasındaki katı ilişkiden daha samimi ve rahat olduğunu hissetti.

"O adam pek bir şeydir."

Hugo eski bir anıyı hatırladı.

Roy ile ilk tanışması, Hue adında bir paralı köle olarak olnuştu. Bazı barbar kabileler genellikle insanları kaçırır ve köleleştirir ya da bir bedel karşılığında serbest bırakırdı. Hue'nun kölesi olduğu paralı asker, bir soylunun kaçırılan oğlunu kurtarmak için bir talep almıştı.

Hue, paralı sahibinin emriyle görevini yerine getirirken, esir alınan diğer çocukları gördü. Diğer çocukların durumuna sempati duyan yumuşak bir kalbi yoktu ama alışılmadık derecede kinci gözleri olan genç çocuk dikkatini çekti. Tek başına uzuvlarından bağlanmış ve hücre hapsine kapatılmış, ancak boyun eğmeyi reddetmişti.

Hue, şafak vakti paralı asker sahibi uyurken gizlice içeri girdi ve çocuğu serbest bıraktı. Bunu neden yaptığını bilmiyordu. Sadece bir hevesti.

Hue hiçbir şey söylemeden çocuğu bağlayan ipleri kırdı ve çocuk da hiçbir şey söylemeden sadece Hue'nun yaptığına baktı. Bedeni serbest kaldığında, çocuk Hue'ya sırıttı.

[Sana geri ödeyeceğim.]

Ve aradan uzun zaman geçtikten sonra Hue, çocukla yeniden bir araya geldi. Dük çiftinin erkek kardeşinin elinde can verdiği sıralarda, Hue Hugo olmuştu ve Dük'ün varisi olarak barbarın sık sık yağmalaması nedeniyle hududu gözetliyordu. Sınır bölgelerini dolaşırken, bir adamın sadece barbarları gördüğü yerde öldürdüğüne dair bir rapor aldı.

[Harika bir yeteneği var. Ama sadece barbarlara zarar veriyor olsa da, kimseyle etkileşime girmiyor ve tehlikeli olabiliyor, bu yüzden ona dikkatsizce yaklaşamadım.]

[Adam tekrar ortaya çıktı! Birkaç barbarla savaş halinde.]

Hugo, savaşın devam ettiği alana gitti ve adamın dövüşünü uzaktan izledi. Üç ila dört barbar, bir adama karşı kazanamadı.

Hugo, adamın tanıdık geldiğini hissetti ama onu daha önce nerede gördüğünü hatırlayamadı. Çevresindekilerin tehlikeli olabileceğine dair uyarılarına rağmen adama yaklaştı. Adam orada öylece durup Hugo'nun ona yaklaşmasını izledi. Yaklaştıkça, Hugo adamı hatırladı. Gençken barbar hapishanesinden kurtardığı çocuktu. Kızıl saçları o zamanlar derin bir izlenim bırakmıştı ve hala aynı derecede yoğundu.

[Neden ortalıkta dolaşıp barbarları öldürüyorsun?]

[O p*çler ailemi öldürdü.]

[Devam edecek misin?]

[Yapacak başka bir şeyim yok.]

[Yapacak bir şeye ihtiyacın olursa benimle gelmek ister misin?]

[Eğlenceli olacak mı?]

[Daha fazla.]

Tıpkı gençken verdiği gülümseme gibi, Roy da ona genişçe sırıttı. Hugo'nun aksine Roy, gençken aralarındaki bağlantıyı hatırlayamıyor gibiydi.

Roam'dan trajik haberi aldıktan sonra, Hugo hızla Roam'a gitti ve Roy da onu takip etti. Durumu çılgınca hallederken Roy'u unuttu. Bu esnada adam utanmadan kendini rahatlamış ve güzel de gidiyordu. Birkaç kez harekete geçtiğinde gücüyle onu bastırdıktan sonra adam biraz daha itaatkar hale geldi. Becerileriyle Hugo'nun üstesinden gelemeyeceğini anlayınca haksızlığa uğradığını hissetti ve şikayetlerini Hugo'ya iletti.

[Eğlenceli olacağını söylemiştin! Seni dolandırıcı!]

Roy homurdansa da kaçmadı. İnsanlar arasında kalmanın asgari nezaket duygusunu öğrendi ve ailenin bazı şövalyeleriyle iyi anlaştı. Ve bir noktada Roy, ailenin bir şövalyesi oldu.

Hugo Lucia'ya her şeyi anlatamadı ama Roy'la olan bağının bazı kısımlarını anlattı. Lucia hayranlıkla dinledi ve şaşırdı.

“Yani Sör Krotin senin için özel bir insan.”

"…Öyle mi?"

"Elbette. Eğer Sör Krotin tehlikede olsa onu kurtarmaya gidersin, değil mi?”

Hugo, Roy'un tehlikede olduğunu hayal edemiyordu. Adam cehennemde bile hayatta kalacak gibiydi. Kim bilir? Hatta gücüne çok fazla inandığı için ateşe bile atlayabilir, tehlikeyi göze alabilirdi. Bu kadar acınası bir durum olsaydı, dilini şaklatabilir ve onu acı çekmeye terk edebilirdi. Ama öylece durup adamın ölmesine izin verebileceğini sanmıyordu.

“Mmm. Bende öyle tahmin ediyorum."

"Gerçekten, senin hakkında ne kadar çok şey bilirsem, o kadar çok şaşırıyorum. Etrafındaki birçok şey sıra dışı. Peki uşak? Onunla nasıl tanıştın?"

Hugo, karısının parlak bakış saldırısına neredeyse düşüyordu. Ona sarılmaya devam ederek pozisyonlarını değiştirdi ve onu yatağa yatırarak üzerine yükseldi.

"Sana yatakta başka bir adam hakkında konuşmamanı söylemiştim."

"Kim başlattı acaba."

"Ben yapsam da sen yapamazsın. Merak da gösterme.”

"Gerçekten mantıksızsın."

Hugo'nun dudakları yavaşça onunkilere indi.

"Yani bundan nefret mi ediyorsun?"

Lucia güldü ve kollarını onun boynuna doladı.

"Nasıl yapabilirim?"

Kulağına gelen kahkaha sesi Hugo'nun içini ısıttı.

"Nereye gidersen git, muhafız daima yanında olsun. Hiçbir yerde yalnız kalma.”

"Senin için kendimden daha çok endişeleniyorum. Savaş alanına gidiyorsun.”

"Benim için hiç endişelenmene gerek yok. Tek yapman gereken iyi uyumak ve iyi yemek yemek.”

"Dünyadaki en güçlü insan olsan bile, yine de senin için endişelenirdim. Dikkatli olmalısın, sakın incinme.”

Hugo, sanki cevap veriyormuş gibi ona daha sıkı sarıldı. Karısıyla birlikteyken, her şeyden daha değerli ve kıymetli bir varlık olduğunu hissediyordu.

Belki karısı, Hugo olmayan Hue'yu bile sevebilirdi. Belki bir gün, onun derinlere gizlenmiş, adeta mühürlenmiş karanlık çocukluğunu berrak rengiyle aşılayabilirdi. Hugo sanki bir gün tüm sırlarını ona açıklayabilecekmiş gibi hissediyordu.

"Yeni yıl olduğunda döneceksin, değil mi?"

Yılın bitmesine sadece iki ay kalmıştı.

“Yeni yıl sabahını seninle geçireceğim.”

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm

 Lucia - 98
Her Daim (3)

Lucia, Kraliçe'den ikramlar için bir davet aldı ve saraya gitti. Kraliçe'nin sarayına giden koridorda tanıdık bir soylu kadınla karşılaştı. Kadın Lucia'yı keşfettiğinde hemen yürümeyi bıraktı ve başını eğdi. Lucia, Alvin Kontesi Sofia ile tanıştığı için pek memnun değildi. Öylece yanından geçecekti ama bakışları Sofia'nın çıkıntılı göbeğine takıldı ve ayakları durdu.

“Yakında başkentten ayrılacağım ortaya çıktı. Majesteleri Kraliçe'ye kısaca selamlarımı iletmek için Saray'a geldim, Düşes.”

"Seni suçlamak gibi bir niyetim yok. Lütfen başınızı kaldırın. Bu şekilde eğilmenin bebek için iyi olacağını düşünmüyorum.”

Sofia elini sanki destekliyormuş gibi çıkıntılı karnının altına koydu ve başını kaldırdı. İfadesi sakindi. Lucia'nın çay partisinde tanıştığı Sofia'dan tamamen farklı birine benziyordu. İzlenimi de biraz değişmişti, belki de biraz kilo aldığı içindi.

"Başkenti terk mi ediyorsun?"

"Evet. Eşimin işi nedeniyle yurt dışına gideceğim.”

"Hamileyken böyle seyahat etmen doğru mu?"

"Doktor dikkatli olduğumuz sürece bir sorun olmadığını söyledi. Kocam doğum yapmam için başkentte kalmamı istedi ama bu olursa, kocamdan çok uzun süre ayrı kalacağım."

"…Anlıyorum. Umarım sağlıklı ve güzel bir çocuk dünyaya getirirsin.”

Sofia uzaklaşmaya başladığında Lucia'yı durdurdu.

"Daha önceki kaba davranışlarım için bir kez daha özür dilerim. Aptalın ötesindeydim ve önümde olanı ayırt edemiyordum. Sizden af beklemiyorum. Size yaptıklarım için içtenlikle üzgün olduğumu söylemek istedim, Düşes."

"Kontes bana çok içtenlikle söylediğine göre, dar görüşlü biri olmak istemiyorum. Umarım bir dahaki sefere birbirimize biraz daha rahat davranabiliriz.”

Lucia, memnun bir ifadeyle minnettarlığını ifade eden Sofia'ya baktı. Sofia, şimdiye kadar gördüğü en mutlu halinde gözüküyordu. Yakında anne olmanın sevinciyle ıslanmış gibiydi.

Belki de Sofia, Lucia'nın rüyasında gördüğü trajik sona sahip olmayacak, onun yerine sağlıklı bir çocuk doğuracak, mutlu bir anne olacak ve hayatının geri kalanını asil bir kadın olarak sorunsuz yaşayacaktı. Lucia'nın böyle bir hissi vardı.

Alvin Kontu'nun Sofia'yla ciddi flörtü ve sonunda evliliği, saf aşkın romantik bir hikayesi olarak hâlâ sosyal çevrelerde dolaşıyordu. Lucia, Alvin Kontu'nun Sofia'nın yaptıklarını duyduktan sonra onu azarlamadığını, aksine onu koruduğunu duydu.

Bu olay, çiftin sevgisini teyit etmede önemli bir rol oynamış gibi görünüyordu.

'Yanınızdaki kişinin önemini anladınız yani. Akıllısın, Sofia.'

Lucia içten içe Sofia'nın sağ salim çocuğunu eline alması için dua etti.

'Bir bebek…'

Lucia bilinçsizce kendi düz karnına dokundu ve kendine şaşırarak hemen elini geri çekti. Sofia'nın geri çekildiğini görene kadar uzaklara bakmaya devam etti.

* * *

Kraliçe'nin Sarayı'nda Katherine çoktan gelmiş ve oturmuştu. Bu sefer tam tersi oldu ve Katherine, Kraliçe'nin bugün Düşes ile görüşeceğini duydu ve kendisini buna davet etti.

Üçü yan yana oturdu ve birbirleriyle rahatça konuştular. Birbirlerinin önünde iyi görünmeleri gerekmiyordu, iyilik dileyip birbirlerinin yüzünü incelemeleri de gerekmiyordu. Katherine, sosyal çevrede olup biten pek çok şeyden haberdardı ve onlara genellikle ilginç haberleri anlatırdı.

“Bugünlerde ilginç bir oyun var. Onu gördünüz mü?"

“Oyunu izlemenin insanı güldürdüğünü duydum. Dağınık…”

Beth yüzünü buruşturdu. Şimdiye kadar çoğu oyun, büyük bir sahne veya bir trajedi için muhteşem bir destansı hikayeyi tasvir ediyordu. Bu oyunlar için ya zarif bir şekilde sessizce dokunularak oturulur ya da bazen soylu kadınlar mendilleriyle gözyaşlarını silerlerdi.

'Yani komedi bu sıralarda yayılmaya başladı.'

Lucia rüyasında sosyal çevreye girdiğinde, komedi çoktan bir salgın gibi yayılmıştı. Ve Lucia oyunlardan hoşlanmazdı.

Hayatı zaten yeterince yorucuydu. Bir trajedi görmek ve sonunda ağlamak istemiyordu. Ama bu onun komedileri sevdiği anlamına gelmiyordu. Bir komedi oyunu izlediğinde güzeldi ve onu çok güldürdü ama sonrasında kendini boşlukta hissetti ve birkaç kez izledikten sonra izlemeyi bıraktı. Kontes Lucia, komedi performansının tadını çıkaracak kalbe sahip değildi.

“Görünüşe ayak uydurmadan gülmenin ne kadar iyi hissettirdiğini herkes bilir. Majesteleri Kraliçe bir kez gidip görmeli. Bana gelince, üç kez izledim.”

"Üç kere?"

Katherine, komediyi izlerken hissettiği duyguları coşkuyla dışa vurdu. Beth bu konuda çoktan yarı bitmiş görünüyordu. Lucia, rüyasından Kraliçe'nin daha sonra coşkulu bir komedi hayranı olduğunu biliyordu.

"Majesteleri, Kont Ramis'e ne oldu? Aniden bölgeye indiğini duydum.”

Katherine hafifçe sordu ve Beth alaycı bir şekilde gülümsedi. Babasının kendisine anlattığı durumları kısaca anlattı.

“Babam uzun zamandır tımara bakamadığını söyledi ve yerine abimi gönderdi. Arkasında başka bir anlam yok.”

Abisinin  kirli çamaşırlarını ortaya sermek istemiyordu. Çok çekici bir abi olmasa bile, yine de onun abisiydi.

Beth çocukken hem abisinden hem de annesinden nefret ediyor ve onları görmekten hoşlanmıyordu. Annesi, David'i tek çocuğuymuş gibi taşıdı ve Beth'le ilgilenmedi bile. Beth her zaman annesinin şefkatini arzuluyordu. Ama büyüyüp kendi çocuğu olduğunda, rahmetli annesinin acınası olduğunu hissetti.

Beth, Robin'in üvey kardeşi olduğunu biliyordu. Yine de Robin hala onun erkek kardeşiydi. Bu sadece ebeveyninin uyumsuz evliliğinden kaynaklanan bir trajediydi, Robin hatalı değildi.

Babası, annesiyle boşanmayı gündeme getirip ilişkileri ciddi şekilde uzaklaşınca, babasının kalbinde başka bir kadın vardı. Ama o zaman bile annesini tamamen terk etmemişti. Babası kesinlikle hatalıydı. Ama annesi de denemedi. Evliliklerinin mutsuz gidişatında ikisinin de parmağı vardı.

"Düşes. Son zamanlarda sosyal aktivitelere nadiren katıldığınızı duydum. Görünüşe göre neredeyse bir aydır bir çay partisine gitmemişsin.” (Beth)

"Evet. Sağlığım bugünlerde pek iyi değil.”

Lucia kızarmamaya çalıştı. Kocası boynunun ve kollarının açıkta kalan kısmında çok fazla iz bırakmıştı, bu yüzden halka açık yerlerde bu kadar benekli bir halde görünemezdi. Ona böyle bir durumda dışarı çıkamayacağı için ağladığında, kocası özür dilemek yerine bundan keyif aldı. Ancak bir daha yaparsa ayrı odalarda uyuyacaklarını açıkladıktan sonra Hugo yaramazlıktan vazgeçti.

"Oh olamaz. Bu aralar havalar çok soğuk olduğu için olsa gerek. Ekselansları Kraliçe bile son zamanlarda sarayına kapandı.” (Katherine)

Beth hiçbir şey söylemeden hoş bir şekilde gülümsedi. Beth'in tuhaf gülümsemesini gören Katherine başını yana eğdi, ardından gözleri iri iri açıldı.

"Dikkatli olman gereken bir şey var!" (Katherine)

"Birkaç gün önce İmparatorluk doktoru bana teşhis koydu. Şimdiye kadar dikkatli davrandım çünkü bir şeyler hissedebiliyordum.” (Beth)

"Majesteleri çok sevinmiş olmalı."

"Bu sefer ona bir prenses vermemi istedi."

Lucia konuşmayı takip edemeyince ne hakkında konuştuklarını geç anladı ve Beth'in karnının alt kısmını okşadığını gördü.

"Tebrikler, Majesteleri."

"Teşekkür ederim. Zaten üç çocuğum oldu, bu yüzden büyük bir yaygara çıkarmak istemiyorum."

"Neden bahsediyorsunuz? Sadece kutlanması doğrudur. Abim bir prenses istemekten bahsedip durduğuna göre, sen de öyle mi umuyorsun yoksa?”

"Yine bir oğul olabilir."

“Ah… bu biraz, biliyorsun. Sevimli bir kız bebek görmek istiyorum.”

"Aman aman. Erkek yeğenlerin çok tatlı değil mi?

"Erkekler çok fazla. Onlarla sadece bir saatte bile seni tamamen tüketir.”

Bir hizmetçi Beth'e yaklaştı ve ona bir şeyler fısıldadı.

"Onu içeri getirin."

Beth, hizmetçiye talimat verdi ve ikisinden anlayış göstermelerini istedi.

"Görünüşe göre Ethan uykusundan uyandığı için huysuz hissediyor. Sanırım eğlencemizi bölmek zorunda kalacağım."

Ethan, Kralın üçüncü oğluydu ve bu yıl üç yaşına bastı. Lucia ve Katherine durumu anlamaya istekliydiler ve bir süre sonra hizmetçi kucağında sarışın küçük bir çocukla geldi.

Çocuk gözlerini ovuşturdu, rahatsız görünüyordu ve annesini görür görmez kollarını uzattı, boynuna doladı ve kollarına sarıldı. Beth hafifçe çocuğun sırtını okşadı ve alnından öptü.

Sevgisini çocuğuna döken bir annenin görüntüsü, büyüleyici bir güzelliğin gülümsemesinden daha güzeldi. Yüce ve gizemliydi. Lucia rahmetli annesini hatırladı. Korkunç bir rüya gördükten sonra annesinin ona sarılıp onu sakinleştirdiğini hatırladı.

Lucia, annesinin kollarında hızla uykuya dalmakta olan prense bakarken, ona kendi çocukluğunu yansıttı ve çok sevdiği çocuğunu mutlu bir şekilde kucaklayan Kraliçe imajını kendisiyle örtüştürdü.

'Bir çoçuk…'

İnsanın açgözlülüğü bitmiyordu. Daha bir ay önce, onun aşkına kavuştuğu için mutluydu ve sanki tüm dünyayı elde etmiş gibi hissediyordu. Bu hayatta hiç çocuk sahibi olmamak için kendini çoktan hazırlamıştı. Sorun, onun aşkından vazgeçmesinden önce bundan vazgeçmesiydi. Geçmişte verdiği kesin kararlılığın, onun sevgisini kazandıktan sonra neden bu kadar kolay sarsılmaya başladığını bilmiyordu.

* * *

Lucia, onu İç Saray'dan çıkaran kraliyet arabasından indi. Taran ailesinin arabası Düşesi konağa götürmek için bekliyordu. Bir süre önce, bir çocuk düşüncesine takılıp kalmıştı.

'Artık bir çocuk hakkında konuşmanın erken olduğunu biliyorum. Göz göze gelmeye yeni başladık.'

Çocuğuna sahip olma arzusu, onu sevdiği bahanesiyle bile Lucia'nın açgözlülüğüydü. Bunu bilmesine rağmen, Kraliçe'nin kollarındaki küçük çocuğun görüntüsünü düşünmeye devam etti.

Bu nedenle Lucia, gardiyanı Dean'in onu karşılamaya gelmediğini fark etmedi ve hizmetçi tarafından atılan arabanın merdivenlerinden yukarı çıktı. Ama aniden bir şeyin onu çektiğini hissetti ve öne doğru düştü. Kısa bir çığlık attı ve tanıdık bir kucaklamanın içine düştü.

"Hugh?"

Ona bakarken gözleri hafifçe kıvrıldı ve dudaklarını onunkilere götürdü. Kollarından biri belini tutarken diğeri onun dengesiz pozisyonunu desteklerken kolunu tuttu.

Tatlı dudaklarını bir meyveyi ısırır gibi tattı ve sıcak, yumuşak etini yuttu. Dili zahmetsizce onun küçük ağzına daldı, nemli iç kısımlarını süpürdü ve ondan gelen hafif çay yapraklarının tadını çıkardı.

Uzun öpücüğü bitirdikten sonra Hugo hala tatmin olmamıştı. Karısı kızarmış bir yüzle nefes nefese kaldığında, dudaklarını tekrar hafifçe öptü. Ardından vagonun duvarına vurdu. Sinyali anlayan araba yavaşça hareket etmeye başladı.

"Sen neden..." (Lucia)

"Seni almaya geldim." (Hugo)

Lucia hafifçe gülümsedi ve kollarını onun boynuna doladı. Hugo sarılmaya karşılık verdiğinde ve elini sırtına bastırdığında sırtındaki hafif baskı Lucia'nın hoşuna gitti.

'Her şey olduğu gibi iyi.'

Lucia'nın kalbi mutlulukla doluydu. Biraz önceki garip boşluk kaybolmuştu. Sahip olamayacağı bir şey için ıstırap çekmek ve önündeki mutluluğu görmezden gelmek gibi aptalca bir şey yapmak istemiyordu.

Geçen ay boyunca, dışarıdan bakıldığında ilişkileri pek değişmemişti. Birbirlerine olan duygularını onaylamadan önce bile herkes tarafından sadık bir çift olarak biliniyorlardı. Beklenmedik bir anda birbirlerine aşklarını itiraf etmeleri onu çok heyecanlandırmış olsa da; diğer insanlara göre biraz daha sıra dışıydılar.

Bu sayede Jerome bir iç ikilemle uğraşıyordu. Bir ay içinde başka bir hizmetçi daha istifa etmişti. Beklendiği gibi, nedeni evlilikti. Hizmetçilerin Taran Dükü gibi istikrarlı, yüksek maaşlı bir işi birbiri ardına bırakması eşi görülmemiş bir şeydi. Jerome, iş ortamının çok acımasız olduğu ve pek çok kişinin işi bırakmasına neden olduğu yönünde çıkan kötü söylentilerden endişe etmek zorundaydı ve bu onun başını ağrıttı.

"Eve gitmek yerine başka bir yere gitmek ister misin?" (Hugo)

"Nereye?" (Lucia)

"Bugünlerde komik bir oyun olduğunu duydum."

"Böyle şeylerle ilgilenir misin?"

"Soylu kadınlar arasında popüler olduğu söylendi bana."

Birisi bunu geçerken söylemiş ve kocası da hatırlamış olabilir veya kocası kasten birisine sormuş da olabilir, her iki şekilde de onun iyiliği için bir girişimde bulunmuştu. Lucia bundan memnundu. Kocasının yanağını öptü ve randevu davetini memnuniyetle kabul etti.

Ç/N: Hizmetçiler de bizim çifti gördükçe kendilerini aşırı bekar hissetmeye başlamışlar asdfghjkl Anlıyoruz hanımlar sizi, biz de biz de aynıııı🙈

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm