Lucia - 99
Her Daim (4)

Onur konuk locası, seyircilerden ikisinin dışında kimsenin giremeyeceği kapalı bir odaydı. Bu nedenle, Lucia'nın insanların bakışlarına aldırmasına gerek yoktu ve doyasıya güldü.

Bir oyun izlemeye gelmesine rağmen Hugo, Lucia'nın gülüşünü izlemekten daha çok keyif aldı ve aslında oyunu izlemekten çok karısını izlemek için zaman harcadı.

Oyun oldukça uzundu. Mola sırasında Lucia dinlenme odasına uğramaya karar verdi. Dinlenme odasına girer girmez kadınların yüksek sesli kahkahalarını duydu. Lucia'yı gören bir grup kadın, birkaç adım öteden onu selamladı.

"Düşes, kocanızla randevuya çıktınız, değil mi?"

“Seninle birlikte komedi izlemeye gelen bir koca! Bu ne kadar harika?”

Soylu kadınların kıskanç selamlarına rağmen, yanda toplanan grup kahkahalara boğuldu.

"Herkes oyundan keyif almışa benziyor." (Lucia)

“Ah… aslında başka bir nedenden dolayı gülüyoruz. Bir ihtimal, Düşes 'Ay Işığı Altında Aşk' adlı kitabı hiç okudu mu?"

"Sanmıyorum."

Kenardan biri, konu hakkında pek bilgili olmayan Lucia'ya açıklamaya başladı. 'Ay Işığı Altında Aşk' son zamanlarda soylu kadınlar arasında popüler olan bir aşk romanıydı. Çirkin bir görünüme sahip olmasına rağmen kendisiyle dünyanın en güzeli olmakla övünen ve muhafız şövalyesine aşık olan soylu bir kadının komik hikayesini anlatıyordu.

Ancak gerçek hayatta romanın olay örgüsüne benzer bir şey yaşanmıştı. Ana karakterler, birkaç yıl önce kocasını kaybettikten sonra bekar bir kadın olan Kontes Wickson ve onun muhafız şövalyesiydi. Kontes Wickson, yaşının ilerlemiş olmasının yanı sıra tuhaf bir görünüme sahipti, muhafız şövalyesi ise nadiren görülen yakışıklı bir gençti.

İkisi bugün tiyatroya geldiklerinde, soylu kadınlar etraflarında toplanıp, gülerek onlar hakkında dedikodu yaptılar.

"Ah, anlıyorum."

Lucia, yüzüne zorla bir gülümseme yerleştirerek cevap verdi. Bu soylu kadınların başka biriyle alay etmekten zevk almaları, davranışlarının pek iyi olmadığını gösteriyordu.

Lucia tuvaletin yanında durdu ve hızla dinlenme odasından ayrıldı. Tiyatro tribünlerine giderken tartışma konusu Kontes Wickson ile karşılaştı.

Lucia, Kontes Wickson'la sadece selamlaşmıştı ve bu uzun zaman önceydi, ama görünüşü çok benzersiz olduğu için Kontes'i unutamıyordu. Lucia, Kontes'i hafifçe selamlayıp yanından geçmeyi planladı, ancak muhafızın Kontes'in arkasından geldiğini görünce şaşırdı ve durdu.

'Hanson...?'

Aman tanrım. Lucia'yı rüyasında soyan dolandırıcıydı. Bir zamanlar aşık olduğuna inandığı adamın o olduğuna hiç şüphe yoktu. Lucia sert ifadesini göstermemek için hızla uzaklaştı. Ve yürürken elinde olmadan kahkahalara boğuldu. Bugünkü oyun bir komedi olduğu için arkasından gelen hizmetçi, ani kahkahalar için ona tuhaf bir bakış atmadı.

'Onursuzca görevden alınmış bir şövalye olduğunu düşününce. Kontesle olan bir skandal yüzünden miydi?'

Hanson güzel görünüşlü bir adamdı. Mavi gözleriyle hafifçe gülümsemiş ve kulağına tatlı sözler fısıldamıştı. Rüyada, Lucia adamın sevgi dolu sözleri karşısında tepetaklak olmuştu.

Lucia, Hanson'un gerçekten Kontes ile aynı kalbi paylaşıp paylaşmadığını veya ona yaptıklarını Kontes'e yapıp yapmadığını bilmiyordu ve Kontes onu hor görerek şövalyenin onurunu kaybetmesine neden oldu. Ama bilmek umurunda değildi.

Lucia'nın hayatında Hanson, gelip geçen bir rüzgardan başka bir şey değildi. Rüyasında inandığı adamın ihanetinin açtığı yaranın izi bile kalmamıştı. Artık karanlığın kalbine girmesine yer yoktu.

Lucia tiyatro tribünlerine döndü ve kocasının kendisine doğru döndüğünü görür görmez hayran kaldı. Rüyasında Hanson'un çok güzel bir adam olduğunu düşünmüştü. Ama nesnel olarak baksa bile, önünde duran kocası çok daha iyi görünüyordu.

Bu muhteşem adam onun kocasıydı. Lucia çok memnundu. Onu tuttu ve öptü, duygularını tamamen ifade etti. Ama bu onun hatasıydı. Hareketlerinden dolayı Hugo heyecanlandı ve bunu uzun bir öpücüğe dönüştürdü ve bu nedenle, devam ettiğinde oyunun başlangıcını kaçırdı.

* * *

Oyunun tadını çıkardıktan sonra Lucia, eve şenlik havasında döndü. Ama yatağına çekilirken Hugo'nun söylediklerini duyunca mutluluğu yerle bir oldu.

“…Kuzeye gitmen gerekiyor.”

"Sen Saray'a gittiğinde, kuzeyden mesajla bir şövalye geldi."

Bugün ofiste Hugo, geri itilen bölgesiyle ilgili görevleri halletti. Bu sabaha kadar, Kuzey'e gitmek gibi bir planı yoktu. Bu sefer sadece boyun eğdirmek için şövalyelerini göndermeyi planlamıştı.

Ancak Callis'ten gelen mesajın içeriğini gördükten sonra, bizzat gidip durumu kontrol etmesi gerektiği anlaşılıyordu.

"Ne kadar sürer?"

"Emin değilim. Gidip gelme süresini düşsem bile en az bir ay sürer. Ve bundan daha uzun da sürebilir."

İşe giden birinin ayağını geri çekmemek gerekir. Lucia bu kadarını biliyordu ama üzülmekten kendini alamadı. Geçen ayın rüya gibi olayları gelip geçiciydi. Ama onsuz bir ay sonsuzluk gibi olurdu.

"Yani bugün beni yatıştırmak için bir oyun izlemeye mi götürdün?"

"Tam olarak değil... belki biraz. Yanlış mı yaptım?"

"Hayır. Beni iyi hissettirmeye çalışıyordun."

Lucia, onun inceliğinin yalnızca kendisine yönelik olduğunu biliyordu. Hiç kimse Taran Dükü'nün karısına yağ çekmek için onu bir oyuna götüreceğini hayal bile edemezdi.

"Ne zaman ayrılıyorsun?"

"Yarın şafakta."

"Çok erken…"

"Orada durum ciddi görünüyor, bu yüzden bir an önce gitmem gerektiğini düşünüyorum."

“Seni uğurlayacağım…”

“Bunu yapma. Bol bol uyu. Seni geride bırakırken kendimi iyi hissetmeyeceğim.”

Lucia daha fazla ısrar etmedi. Nasıl ki kendisi ondan ayrılmaktan hoşlanmayacaktı, kocası için de onu uğurlamak zor olacaktı. Sabah gözlerini o çoktan gitmişken sonra açması kendisi için daha iyi olurdu.

Lucia üzüntüsünü gizleyemedi ve Hugo onu kucakladı. Yumuşacık vücudunu daha uzun süre tutamayacağı düşüncesi Hugo'yu endişelendiriyordu. İşler kendi istediği gibi yapılabilseydi, karısını Kuzey'e götürmek istiyordu.

Ama atların üzerinde kuzeye koşmak zorunda oldukları hıza yetişemeyeceğini biliyordu. Üstelik onu tehlikeli sınır bölgelerine götürmek bile istemiyordu.

"Ben burada yokken, Roy seni korumakla görevli olacak."

"Sör Krotin?”

"Bir sürü sorun çıkarsa da yetenekleri tartışılmaz. Bu yüzden, sana kaba davransa bile, onu seçtim.”

"Sör Krotin'in insanlara rahat davrandığı tutumunun farkındayım. Ama onun o kadar da kötü bir insan olduğunu düşünmüyorum, bu yüzden neden bu kadar korkunç bir lakabı olduğundan emin değilim. Aynı zamanda senin de güvendiğin bir şövalye.”

Lucia ona evlenme teklif etmeye gittiği gün, Roy ve Hugo'yu birlikte gördü ve gördüklerine göre, ikisi arasındaki ilişkinin bir Lord ile şövalyesi arasındaki katı ilişkiden daha samimi ve rahat olduğunu hissetti.

"O adam pek bir şeydir."

Hugo eski bir anıyı hatırladı.

Roy ile ilk tanışması, Hue adında bir paralı köle olarak olnuştu. Bazı barbar kabileler genellikle insanları kaçırır ve köleleştirir ya da bir bedel karşılığında serbest bırakırdı. Hue'nun kölesi olduğu paralı asker, bir soylunun kaçırılan oğlunu kurtarmak için bir talep almıştı.

Hue, paralı sahibinin emriyle görevini yerine getirirken, esir alınan diğer çocukları gördü. Diğer çocukların durumuna sempati duyan yumuşak bir kalbi yoktu ama alışılmadık derecede kinci gözleri olan genç çocuk dikkatini çekti. Tek başına uzuvlarından bağlanmış ve hücre hapsine kapatılmış, ancak boyun eğmeyi reddetmişti.

Hue, şafak vakti paralı asker sahibi uyurken gizlice içeri girdi ve çocuğu serbest bıraktı. Bunu neden yaptığını bilmiyordu. Sadece bir hevesti.

Hue hiçbir şey söylemeden çocuğu bağlayan ipleri kırdı ve çocuk da hiçbir şey söylemeden sadece Hue'nun yaptığına baktı. Bedeni serbest kaldığında, çocuk Hue'ya sırıttı.

[Sana geri ödeyeceğim.]

Ve aradan uzun zaman geçtikten sonra Hue, çocukla yeniden bir araya geldi. Dük çiftinin erkek kardeşinin elinde can verdiği sıralarda, Hue Hugo olmuştu ve Dük'ün varisi olarak barbarın sık sık yağmalaması nedeniyle hududu gözetliyordu. Sınır bölgelerini dolaşırken, bir adamın sadece barbarları gördüğü yerde öldürdüğüne dair bir rapor aldı.

[Harika bir yeteneği var. Ama sadece barbarlara zarar veriyor olsa da, kimseyle etkileşime girmiyor ve tehlikeli olabiliyor, bu yüzden ona dikkatsizce yaklaşamadım.]

[Adam tekrar ortaya çıktı! Birkaç barbarla savaş halinde.]

Hugo, savaşın devam ettiği alana gitti ve adamın dövüşünü uzaktan izledi. Üç ila dört barbar, bir adama karşı kazanamadı.

Hugo, adamın tanıdık geldiğini hissetti ama onu daha önce nerede gördüğünü hatırlayamadı. Çevresindekilerin tehlikeli olabileceğine dair uyarılarına rağmen adama yaklaştı. Adam orada öylece durup Hugo'nun ona yaklaşmasını izledi. Yaklaştıkça, Hugo adamı hatırladı. Gençken barbar hapishanesinden kurtardığı çocuktu. Kızıl saçları o zamanlar derin bir izlenim bırakmıştı ve hala aynı derecede yoğundu.

[Neden ortalıkta dolaşıp barbarları öldürüyorsun?]

[O p*çler ailemi öldürdü.]

[Devam edecek misin?]

[Yapacak başka bir şeyim yok.]

[Yapacak bir şeye ihtiyacın olursa benimle gelmek ister misin?]

[Eğlenceli olacak mı?]

[Daha fazla.]

Tıpkı gençken verdiği gülümseme gibi, Roy da ona genişçe sırıttı. Hugo'nun aksine Roy, gençken aralarındaki bağlantıyı hatırlayamıyor gibiydi.

Roam'dan trajik haberi aldıktan sonra, Hugo hızla Roam'a gitti ve Roy da onu takip etti. Durumu çılgınca hallederken Roy'u unuttu. Bu esnada adam utanmadan kendini rahatlamış ve güzel de gidiyordu. Birkaç kez harekete geçtiğinde gücüyle onu bastırdıktan sonra adam biraz daha itaatkar hale geldi. Becerileriyle Hugo'nun üstesinden gelemeyeceğini anlayınca haksızlığa uğradığını hissetti ve şikayetlerini Hugo'ya iletti.

[Eğlenceli olacağını söylemiştin! Seni dolandırıcı!]

Roy homurdansa da kaçmadı. İnsanlar arasında kalmanın asgari nezaket duygusunu öğrendi ve ailenin bazı şövalyeleriyle iyi anlaştı. Ve bir noktada Roy, ailenin bir şövalyesi oldu.

Hugo Lucia'ya her şeyi anlatamadı ama Roy'la olan bağının bazı kısımlarını anlattı. Lucia hayranlıkla dinledi ve şaşırdı.

“Yani Sör Krotin senin için özel bir insan.”

"…Öyle mi?"

"Elbette. Eğer Sör Krotin tehlikede olsa onu kurtarmaya gidersin, değil mi?”

Hugo, Roy'un tehlikede olduğunu hayal edemiyordu. Adam cehennemde bile hayatta kalacak gibiydi. Kim bilir? Hatta gücüne çok fazla inandığı için ateşe bile atlayabilir, tehlikeyi göze alabilirdi. Bu kadar acınası bir durum olsaydı, dilini şaklatabilir ve onu acı çekmeye terk edebilirdi. Ama öylece durup adamın ölmesine izin verebileceğini sanmıyordu.

“Mmm. Bende öyle tahmin ediyorum."

"Gerçekten, senin hakkında ne kadar çok şey bilirsem, o kadar çok şaşırıyorum. Etrafındaki birçok şey sıra dışı. Peki uşak? Onunla nasıl tanıştın?"

Hugo, karısının parlak bakış saldırısına neredeyse düşüyordu. Ona sarılmaya devam ederek pozisyonlarını değiştirdi ve onu yatağa yatırarak üzerine yükseldi.

"Sana yatakta başka bir adam hakkında konuşmamanı söylemiştim."

"Kim başlattı acaba."

"Ben yapsam da sen yapamazsın. Merak da gösterme.”

"Gerçekten mantıksızsın."

Hugo'nun dudakları yavaşça onunkilere indi.

"Yani bundan nefret mi ediyorsun?"

Lucia güldü ve kollarını onun boynuna doladı.

"Nasıl yapabilirim?"

Kulağına gelen kahkaha sesi Hugo'nun içini ısıttı.

"Nereye gidersen git, muhafız daima yanında olsun. Hiçbir yerde yalnız kalma.”

"Senin için kendimden daha çok endişeleniyorum. Savaş alanına gidiyorsun.”

"Benim için hiç endişelenmene gerek yok. Tek yapman gereken iyi uyumak ve iyi yemek yemek.”

"Dünyadaki en güçlü insan olsan bile, yine de senin için endişelenirdim. Dikkatli olmalısın, sakın incinme.”

Hugo, sanki cevap veriyormuş gibi ona daha sıkı sarıldı. Karısıyla birlikteyken, her şeyden daha değerli ve kıymetli bir varlık olduğunu hissediyordu.

Belki karısı, Hugo olmayan Hue'yu bile sevebilirdi. Belki bir gün, onun derinlere gizlenmiş, adeta mühürlenmiş karanlık çocukluğunu berrak rengiyle aşılayabilirdi. Hugo sanki bir gün tüm sırlarını ona açıklayabilecekmiş gibi hissediyordu.

"Yeni yıl olduğunda döneceksin, değil mi?"

Yılın bitmesine sadece iki ay kalmıştı.

“Yeni yıl sabahını seninle geçireceğim.”

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm