Lucia - 110
Her Şey Olması Gerektiği Gibi (2)

Bugün partide soylu kadınlarla yaptığı konuşma nedeniyle Lucia, birkaç aydır unuttuğu rüyayla ilgili anılarına geri döndü. Lucia'nın başka bir gelecek dediği rüya anıları gerçekte çok değişmişti.

Karmakarışık çocukluk anılarını çözmek için, büyüdüğü köye birini gönderdi ve birkaç gerçek öğrendi.

Küçükken oyun oynadığı Rossa büyümüş ve mahalleli bir gençle evlenmek üzereydi.Ve daha da şaşırtıcı olanı, köyün girişinde oynadıkları ağacın sadece bir kütüğünün kalmış olmasıydı.

Görünüşe göre, yıllar önce, Lucia yaklaşık beş yaşındayken, ağaca yıldırım çarpmış ve korkunç bir şekilde yanıp siyaha dönünce de kesilmiş. İlk etapta tırmanacak bir ağaç olmadığı için, Lucia'nın çocukken yaşadığı kaza hiç gerçekleşmedi.

Lucia, geleceğine dair yol ayrımının köy ağacına yıldırım düştüğü andan itibaren gerçekleşmeye başladığına inanıyordu. Değişen bir gelecek vardı ama aynı şekilde akıp giden bir gelecek de vardı. Kral'ın prenseslerin evlenmesi için baskı yapması buna örnek olabilirdi.

Lucia, yüksek sosyete söylentilerinde iyi bilgi sahibi olan bir soylu kadına Matin Kontesi'nin haberlerini hafifçe sormuştu.

[Birkaç ay önce, yani bu yılın başlarında boşandılar. Kontesin batıya, ailesinin evinin olduğu yere gittiğini duydum.]

Lucia aklını kaçırdığını hissetti; sanki kafasının arkasından vurulmuş gibiydi. Lucia'nın Kont Matin ile evlenmesinin nedeni, koşullarının özellikle eşleşmesi değil, Lucia'nın saraydaki en yaşlı prenses olmasıydı.

Artık Lucia evlenip saraydan gittiğine göre, Lucia'dan bir sonraki en yaşlı prenses Kont Matin ile evlenecekti. Korkunç geleceğinin başka birinin hayatına kaydırıldığı bir durumdu.

Kocasının beline dolanan kolu, Lucia'yı daha da sıkı sardı. Vücudunu hafifçe yana çevirdi, bir an için Lucia'nın gözleriyle karşılaştı, sonra gözlerinin kenarını öptü.

"Neden uyumuyorsun?" (Hugo)

Hugo, uyuyamadığı için ara sıra küçük iç çekişler veren karısını dinliyordu. Bir çocuk için endişelendiğini düşündü, bu yüzden Hugo da uyuyamadı ve paniğe kapıldı. Onunla bir çocuk meselesi hakkında konuşması gerektiğini biliyordu, ama bu konuda ne ölçüde konuşması gerektiği konusunda derinden endişeliydi.

"Peki ya sen?" (Lucia)

"Yanımda iç çekip duruyorsun."

"Öyle mi yaptım? Şimdi sessiz olacağım. Sen de uyu hadi."

"Sorun nedir? Bir şey için mi endişeleniyorsun?”

"Bir çocukla ilgili mi?" Kelimeler ağzında uçuştu.

“…Majestelerinin merhum kralın prenseslerini evlendirmeyi planladığını biliyor musun?”

Hugo, onun ağzından çıkan konudan alakasız kelimeleri duyduğunda, gergin sinirleri gevşedi.

"Mm, duydum." (Hugo)

Lucia ne diyeceğini seçmek ister gibi tereddüt ederken, Hugo onu zorlamadan bekledi.

"Bugün, Matin Kontesinin boşandığını duydum."

"Matin?"

"Muhtemelen bilmiyorsun. İnsanların genellikle hakkında konuştuğu bir aile değil."

"Onunla yakın mıydın?"

“…Sadece biraz tanıyorum.”

Lucia, sosyal çevredeki en ufak dedikoduyu gelip Hugo'ya anlatacak tipte biri değildi. Bu yüzden Hugo, başka birinin özel meselelerini gündeme getirdiğine göre, Kontes ile oldukça yakın olduğunu düşündü.

Lucia, onun omzuna yaslanarak yatarken başını kaldırdı. Elini uzattı ve Hugo'nun yüzünü avuçladı. Avucunun içinde onun tenini ve vücut ısısını hissedince, bunun bir rüya olmadığını bir kez daha doğruladı.

Arada bir, Lucia her şeyin bir rüya olacağından korkardı. Onun gölgesinde huzurlu ve mutlu geçirdiği günler gerçek dışı geliyordu.

"…Ne?"

Hugo yüzünde olan elini çekti ve avucunu öptü. Sonra yavaşça alnını okşadı ve elini saçlarının arasından geçirdi.

Lucia onun sevecen dokunuşunu beğendi. Koca elini tuttu ve yüzünü ovuşturdu. Nazlı hareketi biraz üzücü göründüğü için, Hugo aniden endişelendi.

"Sorun nedir?"

"Lütfen Kont Matin'in merhum kralın prensesiyle evlenmesini engellemek için bir şeyler yap."

Lucia öylece geçip gitmesine izin verip hiçbir şey bilmiyormuş gibi davranamazdı. Lucia, yüzünü hiç görmediği üvey kız kardeşlerinden biri onun yerine geçse ve rüyasında gördüğü her şeyi yaşasa, ömür boyu kendini suçlu hissedecekmiş gibi hissediyordu.

"Şu anda kulağa ne kadar garip geldiğimin farkındayım. O benim üvey kardeşim, adını bile bilmiyorum ama önümdeki bariz talihsizliği göremiyormuş gibi de davranamam. O kişiyle evlenmesine izin veremem. O adam... karısını dövüyordu. Ve bundan daha da kötü şeyler yapıyor.”

"Vivian."

Hugo titreyen bedenine sıkıca sarıldı.

"Seninle evlenmeseydim, muhtemelen.. muhtemelen o kişiyle evlenirdim."

"Sana bunu ne düşündürüyor?"

Lucia konuşurken rüyadaki anılarını hatırladığında bilinçsizce öfkesi yükseldi ve hararetli duygularını kontrol edemedi. Lucia'ya sımsıkı sarılıp sırtını okşadığında, Lucia'nın kaynayan duyguları yavaş yavaş yatıştı.

"Kontes ile çok konuşmuşsun gibi görünüyor."

“…”

"Tamam. Ben hallederim, sen unut gitsin."

"…Gerçekten mi? Bunu yapabilirsin?"

Hugo'nun karısının sorusu karşısında dili tutulmuştu. Ona bu basit şeyi yapıp yapamayacağını soruyordu. İstese kralı bile değiştirebilirdi.

"Elbette. Kocanız çok yeteneklidir.”

Kucağında küçük bir kahkaha attı. Hugo ancak bundan sonra rahat bir nefes verdi. Karısının endişesi ona da yayılmıştı, bu yüzden gergindi.

Karısıyla evliliğinin nahoş detayları hakkında gevezelik eden ve onu gereksiz yere endişelendiren Matin Kontesine sinirlendi ve kocası olarak bilinen p*ç kurusuna daha da çok sinirlendi.

*****

Hugo kısa süre sonra elinde Matin Kontu hakkında ayrıntılı bir araştırma raporu tuttu. Ne kadar çok okursa, belge o kadar tatsız hale geldi ve gittikçe tatsızlaşan belgeyi çevirirken dilini şaklattı.

Kont'un ilk evliliği beş yıl sürdü ve sonunda boşandılar; ikinci evliliğinde ise eşinin ailesi harekete geçerek yaklaşık bir ay içinde evliliği geçersiz kıldı. Ve üçüncü evliliği birkaç ay önce boşanmayla sonuçlandı. Ve bu boşanma Kont'un kraliyet ailesine dördüncü evliliği için evlenme teklif etmesinden sadece bir ay önceydi. Bir aristokratın boşanması alışılmadık bir şey değildi ama Kont haddini aşmıştı.

Resmi çocukları üç erkek çocuktu. İlk eşinden doğan en büyük oğlu ve ilk eşi tarafından sicile kaydedilen evlilik dışı çocuk olan ikinci oğlu vardı. İlk karısı, boşanmak için yasal kaydı bir koşul olarak kullanmış görünüyordu. Üçüncü oğul, yakın zamanda boşanmış olduğu karısındandı ve Kont'un üzerine almadığı birkaç gayri meşru çocuğu daha vardı.

Raporda, Kont'un daha gençken rastgele cinsel ilişkiye girmesi ve yaklaşık on yıldır çocuğu olmaması nedeniyle muhtemelen erkeksel işleviyle ilgili bir sorunu olduğu yazıyordu.

Adam çöp olmasına rağmen, Hugo oldukça fazla bir çeyiz teklif ettiği için Kwiz'in p*çin evlilik teklifini kabul etme şansının yüksek olduğunu düşündü.

Kwiz, kan bağı olarak yalnızca aynı anneden olan kız kardeşi Katherine'i kabul etti. Erkek kardeşleri, mümkünse öldürmek istediği rakiplerdi ve kız kardeşleri, kraliyet sarayı bütçesini yiyip bitiren fazlalıklardı. Kwiz, Veliaht Prens iken, önceki kralın her yerde çocuk bırakmasını büyük ölçüde hor görüyordu.

Rahmetli kral, krallığı görünür kıldı ve prenslerin birbirlerini öldürmesini boş boş izledi. Aksine, çocuklarının şiddetli güç mücadelelerinin kendi etkisini artırdığını düşünüyordu.

Babasının sefahatinden nefret eden bir kral olan Kwiz'in, kadınlara karşı davranışları ölçülüydü. Sadece üç cariyesi vardı ve bu bile çıkarlarını ilerletme ihtiyacından kaynaklanıyordu. Ne amaçla kullandığı bilinmiyordu ama cariyeleri ile arasında hiç çocuk yoktu.

Kwiz, Matin Kontu'nun teklifini kabul edip evlenmeye devam ederse, hedef bu yıl on sekiz yaşına giren Prenses Cecil olacaktı.

‘Karım onun kraliyet ailesine evlenme teklif edeceğini nereden biliyordu?’

Hugo bir an düşündü, ama bu düşünce üzerinde uzun süre oyalanmadı. Bunun nedeni, yerini başka bir düşüncenin işgal etmesiydi. Eşinin dediği gibi onunla evlenmeyip sarayda kalmış olsaydı bu p*çle evlenecek prenses o olacaktı. Prenses Vivian bu çöpün karısı olacaktı.

B*k gibi hissediyordu. Olmayan bir şeydi ama gerçekleşmiş olma olasılığı onu buz gibi bir öfkeyle yaktı.

Hugo, karısının isteğini nasıl karşılayacağını dikkatle düşündü. Zaten kraliyet ailesine gönderilmiş bir evlilik teklifini geri almak oldukça zahmetliydi. Kraldan istemek, kralın talepte bulunması için başka bir şans yaratırdı ve kralın karşılığında ne isteyeceğini bilmiyordu.

Hugo, Fabian'ı çağırdı, ona raporu verdi ve emretti:

"Bu adamdan kurtul. Onu gözümün önünde istemiyorum.”

“Karmaşık mı yoksa basit mi olmalı?”

"Basit."

"Evet efendim. Ama daha önce bulmamı emrettiğiniz kolye hakkında. Özür dilerim. Henüz bulamadım.”

Fabian, dükün malikanesine rapor vermek için her gelişinde huzursuzdu çünkü lordu bunca zamandır kolyeden bahsetmemişti. Astlarından aramadığı hiçbir yer yoktu ama tek bir ipucu bile bulamamıştı.

"Hm? Ah, onu aramayı bırakabilirsiniz.”

Hugo artık kolyeyi aramalarına gerek olmadığını söylemeyi unutmuştu. Ama onu özenle arayan insanlar için hiç üzülmedi. Kesin koşulları bilmeyen Fabian, azarlanmadığına sevindi.

Ve yaklaşık bir hafta sonra Matin Kontu bir kazada öldü; arabası devrilmişti.

* * *

Hugo, Lucia'ya Kont Matin'in ölümü hakkında bilgi verdi. Elbette, kendi emriyle olduğunu söylemedi.

"Talebini işleme koymaya çalıştım ve onun bir kazada öldüğünü öğrendim."

Tepkisi, sanki ölen bilinmeyen bir sokak köpeğiymiş gibi duygusuzdu. Lucia anladı. Hugo için Matin Kontu gerçekten bir hiçti, varlığı bir sokak köpeğinden bile beterdi.

"…Bir kaza?" (Lucia)

Lucia buna inanamıyordu. Rüyasında onu ne kadar lanetlemişti? Karşılığında lanetlenecek olsa bile ölmesi için yalvarmış ve dualar etmişti. Belki onun umutsuz haykırışları duyuldu ve sefil bir sonla karşılaşmasına neden oldu, ama o bir araba kazası gibi geçici bir şey yüzünden ölmeyecekmiş gibi görünen biriydi.

Hugo, derin düşüncelere dalmışken kollarını karısının dalgın bedenine doladı.

"Ölmesi çok mu şaşırtıcıydı?" (Hugo)

"…Şaşırtıcı mı? Evet, belki…” (Lucia)

"Neden?"

"Bu kadar sıradan olduğu için... Öldürmeye çalışsan bile ölmeyecek biri olduğunu düşünmüştüm onun."

Hugo, sarayda korunaklı bir şekilde yaşayan ve hemen ardından onunla evlenen masum karısının standartlarına göre Kont'un davranışının çok şok edici olduğunu düşündü.

Standart, kötülükle dolup taşan dünya söz konusu olduğunda, Kont Matin gibi biri ayak tabanlarına yapışan pislikten başka bir şey değildi. Ama karısının böyle şeyleri bilmesine gerek yoktu. Kötülüğün zirvesinin standardı olarak Matin Kontu gibi birini tanıması onun için yeterliydi.

"O zaten öldü. Bunu düşünmeyi bırak. Bırakın prensesi artık kimseyle evlenemez.”

"…Anlıyorum."

Lucia aniden bir şey fark etti, yüksek sesle merakını dile getirdi.

"O zaman Kont'un evine ne olacak..."

"Bir oğlu var, bu yüzden oğlu unvanını miras alacaktır."

"Boşanmış kontesin küçük bir oğlu var."

Matin Kontu öldüğüne göre, Matin ailesinin bir vatana ihanet planına bulaşarak yok edildiği gelecek ve yabancı bir ülkeye kaçan Bruno'nun geleceği de değişecekti.

Lucia, erken büyümüş Bruno'nun söylemese de annesini çok özlediğini düşünmüştü. Hâlâ annesinin kucağına ihtiyacı olan küçük bir çocuktu o.

Kont Matin'in unvanı miras alacak olan en büyük oğlu, küçük erkek kardeşini umursamıyor ve onunla ilgilenecek gibi görünmüyordu. Rüyasında gördüğüne göre onlar birbirlerine yabancı gibi davranan kardeşlerdi.

"Kontes isterse, oğlunun ailesinin evine götürülmesini ayarlayabilirim."

Hugo, kalbinin derinliklerindeki öfkeyi bastırdı ve kibarca konuştu. Karısının dikkatinin başka bir yerde olması hoşuna gitmiyordu. Tüm dikkatinin kendi üzerinde olmasını istiyordu.

Lucia Kontesin oğlunu yanına almak istemeyebileceğini ona söylemedi. Kontes yeniden evlenirse oğlu bir yük haline gelecekti.

Kontes oğlunu seçerse, oğlu yetişkin olana kadar en az on yıl boyunca yeniden evlenemezdi. Soylu bir kadının çocuğu için kendini feda ettiği pek çok vaka yoktu. Kontes, oğlununkinden önce kendi iyiliğini düşünürdü.

"Gerçekten mi?" (Lucia)

Bunu gerçekten yapabilir misin? Onun parıldayan gözlerini gören Hugo kıkırdadı. Karısı onu çok fazla hafife alma eğilimindeydi.

Bu dünyada yapamayacağı çok az şey vardı. İnsanların canına kıyan elçi rolü bile onundu. Sadece ölüleri diriltme ilahi yeteneği asla onun değildi.

"Öyleyse unut gitsin artık. Ve artık bu şeyler için endişelenme. (Hugo)

"Tamam."

Lucia sanki her şeyi üzerinden atıyormuş gibi tatlı tatlı gülümsedi ve bunu çok güzel bulan Hugo, onun narin yanaklarını ısırdı. Hareketinden irkilen Lucia ona baktı, sonra kolunu kocasının boynuna doladı ve ona sarıldı.

"Gerçekten minnettarım, Hugh."

"Minnettarsan bana bir hediye ver."

Lucia kahkahalara boğuldu, sonra başını kaldırdı ve kocasını hafifçe dudaklarından öptü.

"Seni seviyorum. Bu yetmez mi?”

Sıkıca sarılıp kulağına fısıldadı:

"Yeter de artar bile."

Hugo, bu küçük kadının ona ne kadar mutluluk getirdiğine inanamadı. Bunun böyle devam etmesinin gerçekten sorun olup olmadığını ona söyleyecek birinin olmasını diledi. Huzursuzdu, çünkü kendisine sadece acımasız davranan kaderi birdenbire kararsız davranıyor gibiydi.

Önceki Bölüm                                                                                             Sonraki Bölüm