Under The Oak Tree - 155. Bölüm
"Yine de, mananın bitmesine izin verecek kadar pervasız olduğun için sana gerçekten iltifat edemem."
"Şe-şey, bu be-benim ilk defa bu ka-kadar büyük ya-yaraları i-iyileştirişimdi... Be-ben ne kadar mana ha-harcanacağını bi-bilmiyordum. Mana tükendiğinde… ne o-olacağını bile bi-bilmiyordum.''
"Sorumsuzluğun vücut bulmuş hali olan birinden öğrendin ve bu mantıksız." Aniden Prenses Agnes'in sesi sertleşti. "İnsanın büyü kullanırken size kritik noktaları öğretme zahmetine girmediğine inanamıyorum. Bir an önce güvenilir bir hocaya geçmenizi tavsiye ederim.''
''Ruth… iyi bir ö-öğretmendir. Me-meşgul olmasına rağmen, bana ö-öğretmek için elinden ge-geleni yapıyor.''
"Ama yeterli değildi."
Max, Ruth'u savunmaya çalışıyordu ama çok geçmeden prensesin soğukluğu yüzünden dudağını ısırdı. Görünüşe göre Agnes'in Ruth'a karşı düşmanlığı düşündüğünden daha kötüydü. Max, Agnes'le anlamsız bir tartışmaya girmek istemediği için ağzını kapattı ama sessizliğin bir onaylama olduğunu varsayarak, prenses ince bir tonda konuştu.
''Riftan ile başkente gelmeye ne dersin? Saraydaki tanınmış bir büyücüden büyü öğrenmeni sağlayacağım.Büyü öğrenmeye ve uygulamaya içtenlikle hevesliyseniz, güvenilir bir öğretmenden öğrenmeniz çok önemlidir."
"Be-ben Ruth'tan ders almaktan me-memnunum. Ayrıca, Riftan'ın A-Anatol'dan ayrılması... Bunun olacağını za-zannetmiyorum."
"Leydi başkentte yaşamak istediğini söylerse, eminim fikrini değiştirir. Lütfen bir düşünün. Drakium'da daha lüks bir şekilde yaşayabileceksin. Sarayda her gün büyük ziyafetler düzenleniyor ve şehirde görülecek çok yer var. Diğer bayanlarla özgürce sosyalleşebileceksin.''
Max onun büyüleyici yüzüne hüzünle baktı. Başkent, prenses kadar güzel ve hayat dolu hanımlarla dolup taşmış olmalıydı. Tavus kuşu gibi göze çarpan muhteşem insanlar arasında yaşarlarsa, kocası yakında onu sıkıcı bulabilir. Ama böyle endişeleri olmasa bile, Max başkentteki yaşamla uzaktan yakından ilgilenmiyordu, bu yüzden son derece kararlı bir şekilde konuştu.
"Teklifiniz i-için minnettar o-olsam da... Buradaki ha-hayatımdan memnunum."
Prenses Max'i ikna etmeye çalışıyormuş gibi dudaklarını şapırdattı ve derin bir iç çekti.
"Anlıyorum, ikisi de keçi kadar inatçı."
"Prenses Agnes... Riftan'ı da be-beraberinizde başkente mi götürmek i-istiyorsunuz?"
"Babam Riftan'ı yakın tutmak istiyor. Kraliyet ailesine sadık olduğunu soylulara göstererek Whedon içindeki birliği artırmayı amaçlıyor. Soylular, güçlü bir şövalyenin kralı takip ettiğini görürlerse, lordların kraliyet ailesine olan sadakati güçlenir.'' Prenses aniden acı bir gülümseme attı. "Beni ve Riftan'ı evlenmeye zorlamalarının nedeni bu. Kral, Riftan'ın Whedon'a ihanet edip Libadon'a ya da Osyria'ya kaçmasından korkuyor, çünkü ülkenin dört bir yanındaki hükümdarlar en güçlü şövalyeye göz dikmek istiyor."
''Riftan… Anatol'a değer ve-veriyor. Bu toprağı... onun te-terk etmeye hiç ni-niyeti yok.''
Max aceleyle konuştu, kraliyet ailesinin Riftan'ın sadakati hakkında bu kadar derin şüpheleri olmasına şaşırdı. Prenses hafifçe omuz silkti ve nazikçe kabul etti.
"Ben de öyle düşünüyorum. Riftan'ın, Anatol'u hayata döndürmek için yaşamı ve ölümüyle nasıl kumar oynadığını gördüm. Başka bir krallığa taşınmak gibi bir niyeti olsaydı, böyle bir çaba göstermezdi. Eğer biri bunu krala söylerse, kesinlikle rahatlayacaktır.''
Max, Agnes'in yüzüne dikkatle baktı, sonra konuştu.
"Majesteleri... Riftan'ı gö-gözetlemek için mi bu-buradasınız?"
Prenses cevap vermek yerine belli belirsiz gülümsedi ama bu bile Max'in sorusunu cevaplamaya yetti.
"Seni bu kadar uzun süre rahatsız etmek istemedim... Görünüşe göre kafanı karıştırdım. Artık gitmeliyim." Sandalyesinden kalktı ve hafifçe gülümsedi. ''Tükenmiş mananızı geri kazanmanız için bir veya iki gün yeterince dinlenmeniz gerekiyor. Yakında iyileşmeni dilerim."
"Te-teşekkür ederim."
Agnes'in soğuk mavi gözleri ilk kez şefkatle parladı. Prenses bir an nazikçe ona baktı ve sonra odadan çıkmak için arkasını döndü. Max yorgun bir şekilde yatağa uzandı.
***
Max nasıl uyuyacağını unutmuş gibiydi. Gözlerini zar zor açıp etrafına baktı, güneş batıyordu ve odanın üzerinde loş bir gölge vardı. Max sert gözlerini ovuşturdu ve oturdu. Uzun süre uyumasına rağmen başı pusluydu ve kendini uyuşuk hissediyordu.
"Nasıl hissediyorsun?"
Aniden, uzaktan bir ses konuştu; Max şaşırarak başını çevirdi. Riftan uzun bacaklarını uzatmış şöminenin önünde oturuyordu.
"Ne za-zaman geri ge-geldin? De-devriyeye gittiğini duydum…''
''Şövalyelerden kazayla ilgili raporları alınca hemen döndüm. Sana göz kulak olacak birine ihtiyacın olduğunu düşündüm." Karanlıkta karanlık bir şekilde mırıldandı ve kucağında oturan kedinin sırtına nazikçe dokundu. "Düzgün çalışamadım çünkü endişeyle yatakta mışıl mışıl uyuyor musun diye düşünüyordum."
"Ben sadece ya-yatak odasındaydım..."
"Biliyorum. İzlemeye devam ettim.''
Max, Riftan'ın açık sözlü yanıtına gözlerini devirdi. Ne zamandır ona bakıyordu? Riftan'ın kesinlikle onun kadar bir molaya ihtiyacı vardı. Şöminenin önünde yürürken ve üzerine yapışan kedileri sepete koyarken endişeli yüzüne baktı.
''Açlıktan ölüyor olmalısın çünkü düzgün yemek yiyemedin ve uzun süre uyudun. Çorbayı ısıttım, yiyebilir misin?''
''Sanırım bi-biraz yiyebilirim''
Rıftan kepçeyi kaptı ve tencerenin içindeki çorbayı karıştırdı, bir kepçe alıp tahta bir kaseye döktü.
"Sıcak, dikkatli ol."
Max kaseyi aldı ve berrak çorbayı bir kaşıkla karıştırdı. İnce kıyılmış otlar, arpa ve yumurta ile yapılan hafif bir çorbaydı. Çıkan buğulu buharı üfledi, tahta kaşıkla aldı ve ağzına koydu. Yeterince tuzlu sıcak çorba boğazından aşağı damlarken, midesi o an için can atıyormuş gibi guruldadı. Ancak o zaman ne kadar aç olduğunu hissetti ve yemeği ağzına attı. Yatakta oturmuş ona bakan Riftan rahatlayarak içini çekti.
"İştahının geri geldiğini görünce, şimdi gerçekten iyi hissediyor olmalısın."
"Ben iyiyim de-deyip duruyorum."
"Kendini iyi hissetsen de hissetmesen de öyle olduğunu söylüyorsun."
Soğuk bir şekilde cevap verdi, şömineye geri döndü ve ateşin üzerine küçük bir çaydanlık astı. Max kaşığını tuttu ve ona dikkatle baktı. Rahatladı mı? Odadan çıktığı zamankinden daha sakin görünüyordu, ama yine de gergin görünüyordu. Aleve düşünceli gözlerle bakan Riftan aniden ağzını açtı.
"Agnes'in daha önce seni görmek için uğradığını duydum... Tuhaf bir şey söyledi mi?''
"Pe-pek bir şey sö-söylemedi. Sadece ondan bundan..''
Max, konuşmalarının önemli olmadığını söyledi, ona Agnes'in başkente gitmeyi önerdiğini ve onun reddettiğini söyleyip söyleyemeyeceğini merak etti. Şaşkın bir yüzle ona baktı.
"Gerçekten mi?"
''Dü-dün prenses, bariyerde bir a-açık olduğu için ca-canavar kaçarken kampın saldırıya uğradığını sö-söyledi… Kendini hatalı hi-hissediyor gibi görünüyor. Onun yü-yüzünden tehlikede o-olduğumu söyledi… ve benden ö-özür diledi. ''
"… Doğru."
Bundan sonra, tanıdık olmayan bir sessizlik onları gölgeledi. Max huzursuz oldu ve Riftan'ın gözlerine baktı. Kendisine kızdığı belli olan kocasıyla ne yapacağını bir türlü bulamıyordu.
Genellikle, babasının morali bozuk olduğunda, nefesini tutar ve mümkün olduğunca onun görüş alanından uzak dururdu. Bir şey söylerse, bunun sadece onun öfkesini körükleyeceğinin farkındaydı.
Ancak, kocasının sessizliği, ilerledikçe daha da kötü hissetmesine neden oldu. Sertleşmiş bir yüzle şömineye bakan Riftan, alçak bir sesle tükürdü.
"Maxi, böyle bir şey bir daha olmamalı."
Onun alçak sesiyle omzu küçüldü. "Böyle bir şey" ile ne demek istediğini anlamak için ondan açıklama istemesine gerek yoktu. Riftan odunu bir çubukla dürterken, yavaşça başını çevirdi ve ona yoğun bir şekilde baktı.
"Karım olarak sorumluluklarını yerine getirmeye çalıştığını biliyorum ama burası Croix dükalığından farklı. Anatol'un topraklarında dolaşan sayısız canavar var ve nerede veya hangi tehlikelerin gizlendiğini bilmiyorum. Yaşanan kaosta ölen insanları duydun mu?''
Sertçe başını salladı. Bir an için, Riftan'ın gözlerinde garip bir tereddüt vardı, ama sanki üzerinden atıyormuş gibi sert bir şekilde konuştu.
"Sen olabilirdin."
Max'in midesi soğudu ve ensesindeki tüyler dikildi. Canavar uçtuğunda Yulysion onu hemen yoldan çekmeseydi, ölümcül şekilde yaralanabilirdi. Riftan'ın sözlerini inkar edemediğinde, biraz daha sert bir tonda konuştu.
"Ne yaptığın hakkında hiçbir fikrin yok. İyileştirme büyünü vücudunun sınırına kadar kullandın. O noktaya geleceğini bilseydim, büyü öğrendiğini söylediğinde seninle çelişirdim.''
"Bu çü-çünkü ben hala de-deneyimsizim. Şu andan itibaren… di-dikkatli olacağım-''
"Bir dahaki sefer olmayacak." Riftan buz gibi ilan etti.
Max kafası karışmış bir şekilde ona baktı. "İ-istediğim he-herhangi bir şey... İstediğim her şeyi yapabileceğimi sö-söyledin."
"Bu yaptığın şey seni tehlikeye atmadığı süreceydi!"
Riftan sabrını yitirmiş gibi yatağın yanına geldi ve şiddetle haykırdı.
"Sen benim karımsın. Seni güvende tutmak ve korumak benim görevim. Sen tehlikedeyken buna dayanamıyorum. Sen mücadele ettiğinde ya da acı çektiğinde buna dayanamıyorum. Aynı şey bir daha olamaz."
"O zaman n-ne yapmalıyım? Te-tehlikeli savaşlar ve-veriyorsun… Se-sen her türlü zo-zorluğun o-ortasındayken ben ne yapayım…''
"Hiçbir şey yapmak zorunda değilsin."
Riftan onun vücudunu salladı ve elleriyle yüzünü kavradı.
"Sana bir şey istemediğimi söyleyip duruyorum. Calypse kalesine bakmak ya da bu evin sıhhatini gözetmek, tek başına bana fazlasıyla yetiyor.''
Max şiddetle karşı çıkmayı o kadar çok istiyordu ki ama söyleyecek söz bulamıyordu, sadece acınası bir şekilde titriyordu. Bunları yaptı çünkü Riftan'a yardım etmek istiyordu, faydalı biri olmak istiyordu, bu yüzden tüm gücünü kendini geliştirmeye adadı. Ancak Riftan'ın onun yardımına ihtiyacı yoktu ve bu gerçeği kabul etmesi Max için zordu. Ağzını kapalı tutarken Riftan yüzünü ona çevirdi ve yalvararak mırıldandı.
"Lütfen... Beni endişelendirme."
Max ağlıyordu, yıkılmıştı. Nasıl cevap verebilirdi? Onun için endişelenerek aklını yitiren adama inatçı olmaya dayanamadı ve zayıfça başını salladı. Riftan onu kendine çekti ve sıkıca sarıldı. Omzuna yaslandı ve sesi katı bir şekilde kilitlenmiş gibi gelen boğazından çıktı.
"Seni e-endişelendirdiğim i-için ü-üzgünüm."
Nemli, sıcak bir iç çekiş boynundan aşağı aktı. Riftan'ın büyük elinin başını beşikte gibi tuttuğunu hissederek yavaşça gözlerini kapadı. Nedenini bilmiyordu ama bir zamanlar ona aşırı rahatlık sağlayan sıcak, güçlü kollar şimdi boğucu geliyordu.
Ç/N: Evet arkadaşlar bayağı bir ilerledik.. İşte tam bu noktada Riftan'ı da biraz tanıma ve iyi anlama vaktinin geldiğini düşünüyorum.. Eminimdir birkaç bölümdür Riftan'ın bazı davranışları hakkında neden böyle yapıyor ki diye sorguladığınız oldu.. Açıkcası ben de bunları sorgulamanız için bu bölüme kadar beklettim bunu.. Çünkü ortada bir soru olsun ki cevap aransın değil mi.. Neyse şimdi Riftan'ın Bakış Açısı'nı okuyabilirsiniz.. Açıkcası benim için bayağı yorucu oldu birkaç gün yetiştireceğim diye o yüzden siz Riftan's POV okurken size birkaç günlük mühlet ve kendime de ara veriyorum.. Hadi keyifli okumalar.. Ve okurken ara ara da yorum bırakmayı unutmazsanız seviniriimm 💗