Lucia - 36. Bölüm 

Baba ve Oğul (2)

Sessiz yatak odasında sadece iki kişinin nefes alma sesi duyulabiliyordu. Lucia'nın nefesi eşit bir hızda sakinleşiyordu ve Hugo başını indirdi, Lucia'nın vücudunu yana çevirdi, sonra kollarını beline sararak onu kollarına çekti.

Bir süre onu kucakladı, sonra dudaklarını, gözlerini ve alnını öpücüklerle doldurmaya başladı.

"Ha-ha, bu gıdıklıyor" [Lucia]

"Gıdıklamayacak şekilde yapayım mı?"

Hugo hafifçe fısıldadı ve sonra boynunu ısırdı. Eli gizlice onun sırtından beline kaydı ama Lucia vücudunu büktü ve doğal olarak Hugo'nun elini geri itti.

Teninin pürüzsüz hissi avucundan kaybolduğunda, Hugo inatla uzandı ve kalçalarını tuttu. Bu sefer Lucia göğsünden uzaklaştı.

"Yapamayız. Yapacak çok işim var, yarın sabah erken kalkmam gerekiyor."

"Yapman gereken şey ne?"

"Üç gün sonra bahçe partisi yapmayı planlıyorum ve bahçemi insanlara gösterdiğim bir durum olduğu için ölçeği biraz artırmak istiyorum. O yüzden yarından itibaren bahçeyi düzenlemem, hazırlamam gerekiyor ve tabii halletmem gereken bir sürü başka şey var.''

'Yanında olmamama rağmen o tamamen iyiydi.'

Hugo içten bir şekilde homurdandı.

"Bahçe partisi mi? Havalar soğumaya başladı, hala çiçek var mı ki?''

"Sonbahar çiçekleri var. İlkbahar ya da yaz kadar parlak olmasalar da yıl bitmeden bir bahçe partisi yapmak istedim.''

"Yani partin, yeni dönen kocandan daha önemli. Önceliğin hangisi?''

Elleri yine gizlice kadının beline kaydı ve dudakları boynuna yapıştı. Lucia omuzlarını patakladı.

"Mantıksız olma. Kulağa ne kadar çocukça geldiğinin farkında mısın?"

"Oh-ho. Şimdi de kocanı mı pataklıyorsun?"

Lucia ona sert davranmaya çalışırken Hugo alaycı bir şekilde yuhaladı. Hugo'nun gözleri garip bir şekilde parladı, sonra büyük hareketlerle ona doğru atıldı ama Lucia'nın küçük bedeni hızla yuvarlandı ve ondan kaçtı.

Küçük çığlıklarla harmanlanmış kahkaha patlamaları oldu ve yatak, ikisinin sağa sola savrulup dönmesiyle çabucak darmadağınık oldu.

Çok geçmeden, Lucia nefes nefese kaldı ve hızlı hızlı solumaya başladı, sonra Hugo onu sıkıca yakaladı. Dar yatakta ondan bir kez bile kaçabilmesi, Hugo'nun ona kolay davrandığı anlamına geliyordu, yoksa bu imkansız olurdu.

Hugo onu arkadan kucakladı, bacaklarını onunkilerin arasına kaydırdı, sonra bir elini göğsüne koyarak sırtını öptü. Lucia hareket etmeye çalıştı ama sıkıca yerinde tutulduğunu görünce vazgeçti. Elleri göğüslerini okşamaya devam etse de, onu yalnız bıraktı.

"Vasallarınla olan görevin iyi gitti mi?"

"Hıhımm. Ya sen? Neler yapıyordun?"

''Pek bir şey olma… ah, hayır, bir şey oldu. Damian geri geldi."

Sadece bir an için, Hugo'nun vücudu kasıldı. Lucia onun kucağına sarıldığında bunu hissedebiliyordu.

"…Biliyorum." (Hugo)

Damian onun için ne ifade ediyordu? Lucia'nın sormak istediği çok şey vardı ama ağırdan alıp, oturup uzun uzun sohbet edebilecekleri zamanı beklemeye karar verdi.

Jerome bile sözlerini ölçüp biçtiği için erkenden yaklaşmak istemiyordu. Tüm bu süre boyunca Damian'la etkileşime girmişti ve çocuğun babasına içerlemediğini anlayabiliyordu.

Çocuğun durumundan ve gayrimeşruluğundan duyduğu utançtan duygularını çarpıtsa garip olmazdı ama Damian'ın dürüst ve masum bir çocuk olduğu ortaya çıktı.

Damian gibi bir oğlu olsaydı, doğurduğu çocuk olmasa bile, onu büyütmek için tüm çabasını gösterirdi.

Şimdi, Hugo'nun Damian hakkında ne düşündüğünü bilmek istiyordu. Birbirlerine karşı düşmanlıkları yoksa böylesine soğuk bir ilişki sürdürmeleri yazık olurdu.

Aralarındaki ilişki sadece aynı kanı paylaşmalarından mı ibaretti?

Lucia, bir erkek ve bir kadın arasındaki sevgi kadar yoğun olmasa da, kan bağları arasındaki sevginin kolay kırılmayan bir iple bağlı olduğuna inanıyordu.

"Ne düşünürsün? Öğle yemeği? Mümkünse birlikte yemek yiyelim."

Lucia önemli bir şey değilmiş gibi konuşmasına rağmen, reddedilirse ne yapacağı konusunda içten içe endişeliydi. Hugo çocukla yemek yemek bile istemiyorsa, bu olabilecek en kötü durumdu.

"Olsun yemek yiyelim, sabah toplantım var."

Neyse ki, cevabı olumluydu. Lucia rahat bir nefes verdi.

"Herhangi bir kabalık var mıydı?" (Hugo)

Lucia biraz düşündü, sonra sözlerinin konusunun Damian olduğunu fark etti ama kendini tutamadı, 'ah, oğlunu gerçekten tanımıyor' diye düşündü. Damian'ı biraz da olsa tanısaydı, bu soruyu sormazdı.

"Hiç de bile. Çok kibar ve olgundu ve tavırları ve görgüsünden bahsetmiyorum bile. Damian'la birlikte güzelce yaşayacağım, bunun için endişelenmene gerek yok-"

"Bunun için endişelenmiyorum. Sana karşı kaba olup olmadığını söyle.''

Lucia'nın arkasından, Hugo'nun bir subayın bir acemiden bahseder gibi çıkan sesini dinlerken gözleri kısıldı.

"Öyle olsa ne yapacaktın?"

"Ona tavsiye vereceğim."

Ancak, Hugo'nun tavsiye dediği şey sözlerden ibaret bir şey değildi.

"Bu olmayacak. Sen yokken biz çok iyi anlaştık…''

Sesi gitgide uykulu hale geliyordu.

"…Biz?" (Hugo)

Ağır ağır uzaklaşan soruyu Lucia'nın uykuya dalan kulağı duymadı.

''Ah… selamlamam… geç kaldı… Tekrar hoş geldin…'' (Lucia)

Mırıldanmasının sonlarına doğru Hugo onun dudaklarını öptü. Çok geçmeden Lucia uykuya daldı, nefesi sakin ve dengeliydi.

"Geri döndüm."

Hugo bir kez daha dudaklarını hafifçe öptü, sonra uyumak için gözlerini kapattı.

***

Lucia sabah uyandığında yalnızdı. Hugo'nun uyanma saatleri oldukça erken olduğu için yalnız uyanmaya alışmıştı.

Vücudundaki kalıcı his ona dün gecenin bir rüya olmadığını söyledi. Birleşmeyeli uzun zaman olmuştu, bu yüzden vücudunda güç kalmamıştı. Vücudunu doğrultmak için kollarını kullanmak zorunda kaldı.

"Ah…"

Ayağa kalktıktan sonra, adamın akışkan vücut sıvıları Lucia'nın uyluklarının arasından dışarı aktı. Bunu ne kadar deneyimlemiş olursa olsun, Lucia utandığı için yüzünü kapattı.

Sakinleşince hizmetçiyi çağırdı ve banyo yapılmasını emretti. Hizmetçiler, Lucia ılık suyla dolu küvete girerken onu beklediler.

Parlak sabah güneşinin daha da güzelleştirdiği göz kamaştırıcı teni kırmızı lekelerle doluydu. Hizmetçiler o kırmızı izlere bakakaldılar ve yüzleri kızardı.

Efendileri dün gece geç dönmüş ve kimse onu görememişti ama şimdi onun hanımlarının odasına gittiğini biliyorlardı. Banyodan sonra bu söylentinin hizmetçiler arasında yayılacağı neredeyse kesindi.

"O ofiste mi?" (Lucia)

"Majesteleri bir toplantıda."

"Şimdiden mi?"

"Majesteleri güneş doğmadan aniden bir çağrı yayınladı."

Gerçekten enerjik bir adamdı. Onun altında çalışanlar sadece acı çekebilirdi. Hugo'ya göre, kaleye döner dönmez bir toplantı yapmak sadece doğal bir prosedürdü. En çok işi o yapmasına rağmen, en enerjik olanıydı.

Lucia'nın yüzü, önceki gecenin olayları aklının tepesine süzülürken kızardı. Onu tekrar gördüğüne sevindi ve onu hâlâ aynı tutkuyla istediği için mutluydu. Ruh hali, suda yüzen yapraklar kadar hafifledi.

****

Bu, aile haline gelen üç kişinin birlikte ilk akşam yemeğiydi. Yemek odasına ilk gelen Damian oldu ve oturup bekledi. Lucia geldiğinde, ayağa kalktı ve her zamanki gibi onun yerine oturmasına yardım etti.

"Damian, babanı gördün mü?"

"Henüz selamımı göndermedim. Majesteleri sürekli meşguldü.''

"Haklısın. Bugün çok meşgul görünüyor."

Lucia yanıtlarken hafifçe somurttu.

Ne kadar meşgul olursa olsun, çocuğu kısa bir selamlama için çağırmak çok zor olmazdı. 'Şimdi bakınca, bu yemek onların ilk karşılaşması oluyor.'

Gerçekten, çok düşüncesizdi. Damian'ın çarpık bir zihin olmadan bu kadar büyümeyi başarması gerçekten takdire şayandı.

Lucia da bugün meşguldü ve her zamanki gibi Damian'la öğle yemeği yiyemediği gerçeği sürekli aklındaydı.

"Öğle yemeğini ne yaptın? Atlamadın, değil mi? Bugün çok işim vardı ve dikkat edemedim.''

"Yedim ve partine hazırlanmakla meşgul olduğunu biliyorum."

Bir süre sonra Hugo geldi. Bakışları Damian'a kaydı, bir süre üzerinde oyalandı, sonra yerine oturdu.

Basit bir selamlama sözcüğü olmadan, ilk aile yemeği başladı. Lucia, boğucu derecede sessiz yemek odasında, baba ve oğul arasında dönüşümlü bakışlar atmaya başladı.

'Her ikisi de oldukça aşırı.'

Dostane, samimi bir ilişki beklemiyordu ve Lucia, Damian yatılı okula başladığından beri birbirlerini görmediklerini de bilmiyordu ama buna rağmen bu özdeş baba ve oğul çiftinin birbirlerini uzun zamandır görmedikleri aşikardı yine de gözleri bile buluşmuyordu.

'Damian babasına hayran olduğunu söyledi ve... ayrıca Hugo da ondan nefret etseydi Damian'ı halefi yapmazdı...'

İkisi arasındaki kasvetli atmosfer hava kadar soğuktu ama Lucia ne yapacağını bilemediği için endişelenmemeye karar verdi.

Aralarındaki atmosfer öldürücü ya da tehditkar değildi ve Lucia'nın ikisiyle de herhangi bir sorunu yoktu, bu yüzden ciddi olduğu düşüncesi aklına gelmedi.

'Arayı bulsam muhtemelen daha iyi olur.'

Lucia, böyle bir ilişkinin bir gecede değişebileceğini düşünmemişti. Bir kişi bir ilişkiyi zorla geliştirmeye çalışırsa, yan etkileri çok büyük olabilirdi.

Damian yatılı okula döndüğünde, burada geçirdiği zamanın hatırası güzel kalır ve Hugo oğlu hakkında eskisinden daha bilinçli olursa, bu da iyi olurdu. Şimdilik, bunu ilk adım olarak görecekti.

'Yine de... onları yan yana görmek gerçekten güzel.'

Sanki birlikte büyük bir Hugo ve küçük bir Hugo varmış gibi hissetti. İkisine bakmak bile onu mutlu hissettirdi. Bu arada çalışanlar, evin hanımının böyle boğucu bir ortamda sakince yemek yemesinin inanılmaz olduğunu hissettiler.

"Bahçe partisi için hazırlıklar iyi gidiyor mu?"

Hugo, yemeklerini bitirdikten birkaç dakika sonra sordu.

"Evet, sorunsuz gidiyor. Ve bu konuda, sana söylemem gereken bir şey var. Damian'ın da katılmasını düşünüyordum, ne düşünüyorsun?"

Su içen Damian küçük bir boğulma sesi çıkardı. Hugo yan yan Damian'a baktı ve sonra bakışlarını Lucia'ya çevirdi.

''Kadınlar için bir parti değil mi?''

"Ama Damian bir erkek değil, o sadece 8 yaşında."

Bir an sessizlik oldu, sonra Hugo küçük bir kahkaha patlatırken Damian'ın kulakları kıpkırmızı oldu.

"Dediğin gibi, Damian erkek değil. Dilediğin gibi yap."

"Damian, sen ne düşünüyorsun?"

"Ben-!"

Damian aniden ağzını açtı ama Hugo'nun sakin bakışları ona yöneldiğinde ağzını kapatıp başını eğdi.

"…Evet. Öyle yapacağım."

'Vay canına.' (Lucia)

Lucia, baba ve oğul arasındaki mutlak güç farkını hissedebiliyordu. Bazen Damian o kadar olgundu ki sadece sekiz yaşında olduğuna inanmak zordu.

İri, sağlam yapısı, sert ama kibar konuşma tarzı ve bir yetişkin seviyesindeki kelime dağarcığı ile çocuk olduğunun işaretleri zar zor görülüyordu.

Lucia, sekiz yaşındaki çocukluğunu hatırlamaya çalıştı ama zar zor hatırladığını fark etti. Belki de zamanını mahalledeki diğer çocuklarla oynayarak geçirmişti.

Ama Hugo'nun yanında Damian, yavru bir aslan oldu. Karşılaştırıldığında, Hugo en yüksek tahtta oturan ve aşağıya bakan aslan kraldı. Sanki Hugo'nun dev pençesi ona bastırsa bile Damian ses çıkarmayacakmış gibi görünüyordu.

'Bir oğul için babasına hayran olmak iyi bir şey ama bir dereceye kadar zorluklar da yaşayabilirler.'

Lucia'nın ruh hali, ilişkilerinde bir iyileşme olasılığı olduğunu düşünmeye başladığında düzeldi.

'Büyük aslan kral ve yavrusu aslan... şimdi düşününce, Taran ailesinin sancağı siyah bir aslan. Ne kadar da uygun.'

"Yemekten sonra bir şeyler planladın mı?" (Hugo)

"Özel bir şey yok, çalışma odasına gidip kitap okumak istedim." (Lucia)

''Bugün okuman gereken bir kitap mı?''

"Pek sayılmaz. Misafirimiz mi var?"

"Şu anda mı? Böyle kaba konuklarla ilgilenmeye gerek yok."

"O zaman…?"

"Yemeğini sindirmek için hafif bir gezintiye çık ve banyonu yap."

"…Ne?"

"Yarın erken kalkmak istiyorsan erken yatmalısın diyorum."

Lucia, Hugo'suna bakarken yüzü yavaş yavaş kızardı.

'Yani birinin yüzü bu kadar kızarabilir.'

Damian ifadesiz bir yüzle düşündü.

''… çocuğun önünde ne diyorsun sen?''

Lucia'nın yüzü kıpkırmızıydı ve alçak sesle konuşuyordu. Lucia'yı bu şekilde gören Hugo gülmeden edemedi.

"Ne dedim ben?" (Hugo)

"Sen-!"

Lucia ona baktıktan sonra ayağa kalktı. O uzaklaşırken Hugo arkasından seslendi.

"Nereye gidiyorsun?"

"Yürüyüşe!"

Lucia büyük adımlarla salondan çıkarken ayak sesleri gümbürdüyordu.

Damian onun arkasından ayrılışına boş boş baktı. Çocuk durumun kendisini anlayamadı.

Bu konuşmanın hangi kısmı Lucia'nın bu kadar aşırı tepki vermesine neden oldu? Akıllı çocuk bunu hiç çözemedi.

Çocuk kafasında bunu düşünürken, küçük bir kahkaha sesi duydu ve başını o yöne çevirdi, sadece Dük'ün oldukça hoş bir şekilde güldüğünü gördü.

Çocuk, Dük'ün soğuk gülümsemesini ya da alaycı gülümsemesini görmüştü ama Dük'ün böyle güldüğünü ilk kez görüyordu.

Bunu görmek büyüleyici ve aynı zamanda şok ediciydi. Kılıç kadar sert olan babası birdenbire insan gibi göründü.

Bir süre sonra Lucia yemek odasına geri geldi.

"Damian, gel biz birlikte gidelim."

Damian, Dük'e yan yan baktı, sonra ayağa kalktı ve Lucia'nın peşinden gitti. Birdenbire yalnız kalan Hugo'nun ifadesi pek iyi görünmüyordu.

Önceki gece söylediği kelime.

'Biz.'

Hugo bu kelime için endişelenmeye başladı. Damian'ı herhangi bir çekingenlik ya da tereddüt olmadan çağırdığındaki Lucia'nın görünüşünü hatırladı ve o yokken ikisi oldukça arkadaş canlısı olmuş gibi görünüyordu.

Korkunç bir ilişki yaşamalarını istiyormuş gibi değildi ama nedense bundan pek hoşlanmamıştı.

Ç/N: Büyüyünce anlarsın Damian'ım ahahaha

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

Lucia - 35. Bölüm

 Baba ve Oğul (1) 

Saat gece yarısına vurdu. Normalde olduğundan farklı olarak, Dük'ten güçlü kan kokusu yayılıyordu.

Efendisini çevreleyen öldürücü atmosfer ve kan kokusu nedeniyle Jerome bir an korktu ve sonra ifadesini maskeledi.

"Leydi uyuyor ve genç efendi geldi. Bildirilmesi gereken özel öneme sahip başka bir şey yok.''

Jerome, efendisinin en çok bilmek isteyeceği şey hakkında kısa bir rapor verdi. Hugo sadece başını salladı, arkasını döndü ve uzaklaştı. Jerome efendisinin daha da geriye gidişini izlerken, bir kez daha hizmetçiye efendisi için banyo hazırlamasını emretti.

Ardından sessizce ve hızla arkasını döndü ve kaleyi terk eden şövalyeler grubunun peşine düştü.

''Sör Heba!''

Şövalyelerden biri yürümeyi bıraktı ve Jerome ona ulaşana kadar bekledi.

"Sorun nedir?" (Sör Heba)

Dean, biraz ciddi görünen Jerome'a ​​bakarken alaycı bir şekilde merak etti.

"Bir şey mi oldu? Lord genellikle kanlar içinde dönmez…''

"Ah, dönüş yolunda bir grup hırsızla karşılaştık."

"Yakınlarda hırsızlar mı var? Buradaki güvenliğin o kadar kötü olduğunu düşünmüyorum…''

"Bana bunu soruyorsan, ben de nereden geldiklerini bilmiyorum ama yakınlardaki seyyar satıcıları soyuyorlardı ve Lord bunu keşfetti."

"…Anlıyorum. Majesteleri onları kişisel olarak mı cezalandırdı? Görünüşe göre sıradan soyguncular değillerdi.''

Dean cevap vermek yerine alaycı bir şekilde gülümsedi. Profesyonel soyguncular değillerdi. Hırsızlık yapmaya çalışan ve yakalanan dilenciler için talihsizlik oldu.

Ceza mı? Lord onların suçlarını sormadı bile. Sadece boğazlarını oracıkta patlattı. Bu sayede hırsızlarından kaçmayı başaran seyyar satıcılar şükretmekten ziyade korktular.

Hırsızlar içinde, aralarında henüz olgunluğa erişmemiş genç adamlar vardı ama Dük bu tür hayır işlerine müsamaha göstermedi. Buna ceza demek yerine, daha çok bir katliamdı.

Dean buna alıştığını düşünecekti ama Dük'ün zulmüne her tanık olduğunda geri tepiyordu. Tıpkı bugün olduğu gibi.

"Yani başka bir şey olmadığını mı söylüyorsun?"

"Evet. Hemen hemen.''

Dean omuz silkti. Birkaç hırsızın ölümü dışında, belirtilmesi gereken fazla bir şey yoktu.

"Barbarları boyun eğdirirken, ruh hali kötü müydü yoksa...?"

Barbarlara boyun eğdirirken, Lord'un onları öldürme şekli son derece acımasızdı. Geçmiş savaşta düşmanları öldürme biçiminden tamamen farklı bir seviyedeydi.

Sadece barbarları boyun eğdirmek için ona eşlik eden tecrübeli şövalyeler onun bu yanını görebildi. 'Kötü bir ruh hali içindeydi' ya da başka bir cümleyle kolayca anlatılabilecek bir durum değildi.

Dean bunu kelimelere dökemedi, bu yüzden sadece başını salladı.

"Anladım. Yorucu bir yolculuk olmuş olmalı. Lütfen dinlen." (Jerome)

"Yapacağım. Görüşürüz."

***

Hugo, keskin kan kokusundan kurtulmak istercesine küvette çok zaman harcadı. Ancak burnunun altındaki mide bulandırıcı kan kokusu hala kaybolmamıştı.

Daha önce böyle şeyler onu hiç rahatsız etmemişti ama Jerome'un yaklaşmaya çekinen yüzünü görünce aklına karısının yüzü geldi.

Onu gördüğünü ve korku içinde geri adım attığını hayal ettiğinde, kalbi sıkıştı.

'Bunu ona göstermek istemiyorum.'

Bu sonuca vardığı anda, daha önce hiç sakıncalı hissetmediği kan hissi aniden iğrenç geldi.

'Onurlu Bir Soylu? Güçlü Şövalye? Ne saçmalık.'

Kabuğundan sıyrıldığında, bir avcıdan başka bir şey değildi. İnsanları avlayan bir katil.

Hugo kanında akan çılgınlığı biliyordu. Onu bu deliliğe ittiği için inatçıydı, çünkü kan nehirleri görmek istiyordu.

Geçmiş savaş olmasaydı, muhtemelen kötü şöhretli bir katil olacaktı. Bir kişinin boynunun uçup gitmesinin donuk hissi onu heyecanla doldurdu, kan kokusu ona bir özgürlük hissi verdi.

Ölümle karşı karşıya kalan insanların gözlerindeki çaresizliği görebildiği zaman bile, herhangi bir suçluluk hissetmiyordu. Hiç kabus da görmemişti.

Taran'ın Efendisi nesiller boyunca güçlü bir şövalye ve parlak bir Lord'du. Taran soyunun, üstün fiziksel yetenekleri ve zekayı soydan gelenlere aktaran özel bir kanı vardı, bu nedenle Taran ailesi, soyunun saflığını korumaya takıntılıydı.

Philip'in sözlerine göre Hugo başarılı bir üründü. Ancak, Hugo bu gerçekle asla gurur duymamıştı.

[Bu lanetli kan. Memnuniyetle burada bitireceğim.]

Takdim töreninde ciddi bir performans sergilemesine rağmen, Hugo içten içe dişlerini gıcırdatıyordu.

Lanetli Taran soyunu çiğnemek ve hiçbir iz bırakmamak istiyordu. Cehennemde öfkeden deliye dönen ölü ataları gibi o zevkten zevk almak istedi.

'Sadece o yaşlı moruk Damian'la birlikte gelmeseydi.'

Philip, Damian'la birlikte göründüğünde, Hugo'nun kendi soyunu sona erdirme kararlılığı boşa çıktı.

*** [Dikkat!! Yetişkin İçerik]

Hugo banyosunu bitirdikten sonra kendi yatak odasına yürüdü ve kapının tokmağını tutarak ayakta dikildi. Bir süre endişelendikten sonra arkasını döndü ve karısının yatak odasına doğru yürüdü. İçeri girdikten sonra gözlerinin yatak odasındaki karanlığa alışması uzun sürmedi.

Yatağa yürüdü ve bir süre ayakta kalkıp onun yatakta uyuyan figürünü izledi. Sadece ona bakıyor olmasına rağmen, kalbi biraz garip hissediyordu.

Sanki kalbi buna hastaydı çünkü bir şekilde onu izlemeye devam etmeyi zor buluyordu.

Battaniyeyi kaldırıp yanına kıvrıldı. Kollarını beline doladı ve yumuşak vücudunu kollarına aldı.

Daha sonra burnunu boynuna gömdü, meyvemsi kokusunu içine çekti. Gözlerini kapattı ve bir süre sonra keskinleşen sinirlerinin yatıştığını hissetti.

Hugo'nun içinde var olan iki taraf vardı. Avlanıp insan kanına bulaştıktan sonra hiçbir şey olmamış gibi Taran Dükü olmaya geri dönmesinin nedeni, kendini ikiye ayırmasıydı.

Belki normal bir insan delirirdi ama Hugo'nun ruhu anormal derecede güçlü ve inatçıydı.

Ancak, Avcı Hugo olduktan sonra tamamen Dük Hugo olmaya dönmesi, tam tersi olmasından daha fazla zaman aldı. Katliamla heyecanlanan kanındaki deliliği yatıştırmak için daha fazla zamana ihtiyacı vardı.

Şaşırtıcı bir şekilde, bu sefer, belki de kollarındaki sıcaklık yüzünden, normalden çok daha hızlı sakinleşiyordu.

Artık katliamın verdiği heyecan yatışınca, alt karnındaki ısı tüm vücuduna yayılmaya başladı. İlk başta, sadece ona sarılmak ve uykuya dalmak istemişti, ancak sıcaklığını, yumuşak tenini hissettikten ve onu soluduktan sonra artık dayanamadı.

'Biraz hissedeceğim...'

Boynunu öperken ellerini geceliğinin içine soktu, ardından tepkisini izleyerek dikkatlice göğsünü sıktı.

'Uyanacak mı?'

Beklentilerine ihanet ederek, karısı hala derin bir uykudaydı.

'Neden bu kadar ağır bir uykucu?'

Diye homurdandı. Kocası uzun zamandır uzaktaydı ve yeni dönmüştü, onu öpüp dokunuyordu ama o hala uykuda kaldı. Hugo memnun değildi. Artık kendini tutmayı reddetti.

Yatağa oturdu ve onu örten battaniyeyi yere attı. Kendisini bacaklarına indirdi, ince bileğini kaldırdı ve ayağının ucunu öptü.

Küçük ayağını ağzına soktu, diliyle yaladı, sonra emdi ve dilini şeker gibi yuvarladı.

Öptü ve ayak bileğini yaladı, sonra dudaklarını baldırına götürdü, hafif bir ısırık vermeden önce emdi ve öptü.

Bütün bu okşamalara rağmen uyanıp uyanmayacağını bilmiyordu. Genelde çok işi olduğundan yüzden yatak odasına geç gelirdi ve bazen Lucia önceden uyumuş olduğu için onu uyandırırdı.

Normalde bu noktada uyanırdı ama bugün, oldukça derin bir uykuda gibi görünüyordu.

Ancak onu böyle görmek inatçılığını tetikledi. Ellerini beline kaldırdı ve ince dantelli külotunu çıkardı.

Sonra uyluklarını yakaladı ve utanarak sakladığı taç yaprağının ağzının hafifçe açılmasına neden olacak şekilde onları ayırdı. Bu görüntü karşısında karnının alt kısmı zonklamaya başladı ve kaşlarını çattı.

İçeri girmek için yalvaran zonklayan üyesini bastırmak zorunda kaldı.

Dudaklarını onun solgun, hassas uyluklarına indirdi ve bir iz bırakana kadar emdi. Kırmızı aşk ısırığına bakarken, memnuniyetle gülümsedi.

Kolayca keşfedilebilecek bir yerde olmadığı için bir şey söyleyemezdi.

'Bu işareti ne zaman bulacak?'

Gerçekten o an onun ifadesini görmek istedi. Muhtemelen panikleyecekti. Yüzü kızarır ve ne yapacağını bilemezdi.

Tekrar başını kaldırıp baktığında onu hâlâ derin uykuda buldu.

"O kadar iyi uyuyorsun ki, kendinden geçtiğinde bile anlamazsın."

'Bakalım ne kadar dayanabileceksin.'

Başını tekrar eğdi, ormanının içinde saklı olan kaplıcasını öptü. Yaladı, emdi, yuttu ve dilini defalarca döndürdü, sonra dilinin ucunu hafifçe açık girişine kaydırdı.

Onun hassas etini yalayıp diliyle sürekli içlerini harap ederken, kuru pınarı akmaya başladı.

****

Lucia, alt bölgelerine yayılan tuhaf ısı hissine uyandı. Yarı uykulu, yarı uyanık haldeyken, uylukları arasındaki hassas bağlantıyı harekete geçiren bir dış uyaran hissetti.

Durumu kavrayamadan önce, içinde bir şey dalıp giderken yoğun bir uyarının içinden geçtiğini hissetti.

"Hk!"

Bacaklarının ikisi de sıkıca ayrı tutulmuştu ve bacaklarının arasındaki en hassas yeri emiliyordu. Başını kaldırmayı ve aşağı bakmayı başardı, ancak başını bacaklarının arasına gömmüş olarak buldu.

Lucia hala uykuda olan beynini çalışmaya zorladı.

'Geri mi döndü? Ne zamandan beri?'

Ancak, uzun süre düşünemedi. Sivri dili küçük vajina girişine dokundu ve onu deldi. Lucia'nın omurgasında bir karıncalanma hissi gezindi.

Lucia yıldırım çarpmış gibi titredi ve çığlık atmadan edemedi.

"Ah!"

Dili parmakları kadar sert değildi ama çok daha kesindi. Lucia, görünmeyen uyarımdan yoğun bir heyecan duydu. Çarşafları sıkıca tuttu ve inlerken başı titriyordu.

Beli sallandı ve uyluklarını kapatmaya çalıştı ama Hugo istediği gibi olmaması için bacaklarını sıkıca ayrı tuttu. Bacaklarını şiddetle açtı ve diliyle içini parçaladı.

Sanki çölde keşfedilmiş bir vaha gibi, kadının akan girişini yoğun bir şekilde emdi. Yumuşak ve nemli iç etinin tadına baktı, sonra diliyle daha derine inerek onu heyecanlandırdı ve tepkilerinden zevk aldı.

Vahasından sıvılar fışkırırken, yoğun bir koku yayıldı ve onun tamamen uyanık olduğunu görebiliyordu. Ortasındaki küçük çıkıntıyı dilinin ucuyla okşadı, sonra hafifçe ısırmadan önce kurcaladı ve dürttü.

"Hm! Ah! An!"

Lucia'nın küçük iniltileri tutkulu çığlıklara dönüştü. Bu çığlıklar hıçkırığa dönüşene kadar dudaklarını kadının vajinasından çekmedi. Öptü, yaladı, emdi ve yuttu.

Hugo onun vücut sıvılarının tuhaf tadı ve aromasının tadını çıkarmaktan kendini alamıyordu. Hugo onun uyarışmış etli höyüğünü yutmak istercesine emdi ve karşılık olarak, Lucia'nın beli havada heyecanla sallandı ve sonra aşağı indi.

Hugo karnının alt kısmını yaladı ve göğüslerine kadar gitti. Lucia ona boş boş bakarken gözleri odaklanmamıştı.

Yazık oldu. Eğer çevre biraz daha aydınlık olsaydı, Hugo onun kızarmış yüzünü görebilirdi.

Ellerini sabahlığına geçirdi ve göğsünü sıktı. Kılıç kullanmaktan kabalaşan avuçlarıyla kadının yumuşak ve hassas göğüslerini yakaladı.

Teni en iyi ipek kadar pürüzsüzdü ve Hugo ona her dokunduğunda kendini iyi hissediyordu. İster en ufak bir kusuru olmayan yüzü olsun, ister kusursuz süt dişleri olsun.

Böyle bir manzarayı sadece kendisinin, kocasının hissedip görebileceği gerçeği, Hugo'nun sahipleniciliğini tatmin ediyordu.

Başını eğdi ve önündeki iştah açıcı meyveden bir ağız dolusu aldı. Okşamalarıyla uyarılan meme ucu, endişeli dil tarafından okşanıp yutulurken sertleşti.

Nefis bir koku yayıyordu. O kadar büyüleyici bir kokuydu ki, Hugo elinden gelse hepsini yutacaktı.

Onun nefes nefese kalma ve inleme seslerini dinlerken, nasıl kendini tutabildiğine ve tüm bu süre boyunca nasıl dayanabildiğine hayran olmaktan kendini alamadı.

Hugo avın ilk gününden itibaren aşırı bir açlık(arzu) ve susuzluk hissinden mustaripti. Barbarları ne kadar avlasa da tatmin olmadı.

[Neyse ne, bir tarafımda değil.]

Hugo kalbini bağlayan ipi koparmaya çalıştı. Bocalamak mı? Ne olmuş bocalarsa?

Kendisi yalnızca onunla sarhoştu ve ne yapacağını bilmiyordu ve kadın onu asla bocalatmaya çalışmamıştı.

Bir eliyle uzandı ve kapalı uyluklarını ayırdı. Üyesi o kadar sertleşmişti ki, ağrıyordu ve serbest bırakılmak için yalvarıyordu.

Bacaklarının arasına yerleşti ve ağırlığını hızla kaldırdı. Tek bir hamlede hiçbir engel olmadan kadının içine girdi ve rahminin derinliklerine vurdu.

Lucia davetsiz misafiri kabul ederken vücudu hafifçe irkildi.

"Ah!"

"Haa..."

Yataktaki diğer eli yatağın çarşaflarını sıkıca sıkarken bir eli Lucia'nın vücudunu destekledi. Hugo'nun ağzından hırıltılı bir inilti çıktı.

İşte buydu. Kaygan iç kısımları, sıkışırken erkekliğini mükemmel bir şekilde sarıyordu. Birleşim noktaları, herhangi bir boşluk olmadan sıkıca otururdu.

Arzusunu kadının sıcak ve ıslak içlerine gömerken, mükemmel bir tatmin duygusuyla doldu. Altındaki göğüsleri yaptığı küçük hareketlerle aşağı yukarı sallanıyordu.

Tükürüğünden ıslanan pembe meme uçları ve parlak, güzel göğsü ondan izlerle doluydu. Şimdiye kadar ağzında kalan tadı onu hâlâ heyecanlandırıyordu.

Meme ucuna diliyle hafifçe vurduktan sonra hafifçe yaladı. Birkaç kez okşadı ve onunla oynadıktan sonra hepsini ağzına aldı.

''Ung…Aah!''

Büyük bir güçle emmeden önce onu alaycı bir şekilde çiğnedi. Dilini etrafında gevşekçe yuvarladı, hafifçe ısırdı ve tekrar tekrar güçlü bir şekilde emdi.

Lucia küçük bir inilti bırakırken vücudu heyecandan titredi ve iç duvarları ona sıkıca kenetlendi. Yumuşak göğüslerini tatmak güzel olsa da Hugo daha fazla yerinde duramazdı.

"Belini kaldır."

Cümlesinin sadece sonu kulaklarına aktı. Sürekli okşamaları yüzünden inleyen Lucia, onun derin sesinin belirsiz tınısıyla heyecanlandı.

Onu derinden ittiği andaki hareketlerini canlı bir şekilde hatırlayan içi titredi ve onu sıkıştırdı.

Lucia, Hugo'nun ağzından bastırılmış bir inilti çıkmasını izledi ve ağzının kurudu. Kalbi çaresizce büyüdü ve uzanıp Hugo'nun yanındaki elini tuttu, diğer elini yastığın altına koydu, sonra iki bacağını da beline doladı.

Hugo onun kalçalarını tuttu, dizlerinin üzerinde yaklaştı ve belini havaya kaldırdı. Endişeyle sırılsıklam olmuş iç duvarlarından sıyrıldı ve yakıcı sıcak organını ağır bir şekilde onun derinliklerine sürdü.

"Huuu..."

Belki de aradan uzun zaman geçtiği için onun üyesinin çok daha büyük olduğunu hissetti. İçeri girer girmez vücudunu tamamen doldurdu ve Lucia nefes alamadığını hissetti.

Lucia ellerini daha da kuvvetlendirdi, ellerini onunkine sımsıkı kenetledi ve Hugo onun yüzündeki hafif buruşmayı görünce konuştu.

"Yavaş mı?"

Lucia dudaklarını büzdü ve başını salladı. Dışarı çıktı, sonra tekrar girerken yavaşça belini hareket ettirdi. Arzusunun en derin noktasına vurduğu hissi uyuşturuyordu ve Lucia inilti gibi bir iç çekti.

"Ah...hhh."

Sert üyesi defalarca ona nüfuz ederek içini ısıttı. Derinden ve bazen de sığ. Yoğunluğu kontrol etme hareketi devam ederken, kadının hassas, rahat içleri onu sıkıştırdı ve yuttu.

"Haa... Gerçekten..."

Hugo boğuk bastırılmış bir sesle mırıldandı.

"İçin beni neredeyse yiyip bitiriyor."

Lucia doruğa yaklaştıkça, onu sıkı sıkıya sıkıştırması azalmaya başladı. Hugo onun içini daha derinlere salma dürtüsüne engel olamıyordu. Onu içine koyduğunda iyi hissediyordu ama hareket etmeye başladığında, bu duygu inanılmazdı.

Belinin hareketi hızla hızlandı ve çekinmeden daha derine indi.

"A-! Ah!''

Vücudu onun hareketlerine göre sallanıyor, her vuruşta ritmik bir şekilde sallanıyordu. Zevkle miyavlarken vücudu bükülüp seğirdi.

Yavaşça dışarı çekildiğinde, sanki iç organları da onunla birlikte uzaklaşıyormuş gibi hissetti ve sertçe ittiğinde, ağır kuvvet vücudunun karıncalanmasına neden oldu.

Hugo ıslak kirpiklerini öpmek için başını eğdi, sonra kulak memelerine gitti, yalayıp ısırdı, sonra fısıldadı.

''Şu anda ifadenin... biraz çılgınca olduğunu biliyor musun?''

Yatağın başına çıkıp güçlü bir şekilde itmesin diye beline sıkıca sarıldı. Ne zaman ona çarpsa, Lucia'nın gözleri parlıyor ve titriyor ve Hugo'nun sert nefesi kulaklarında yankılanıyordu.

"Ağlayacak gibi görünüyorsun ama...için gitmeme izin vermiyor...ha...hng...bu...beğendin mi? İyi hissettiriyor mu?"

"Ah! An!"

"Söyle bana, daha derine inmemi ister misin? Bunu böyle söylemem hoşuna gidiyor mu?"

Hugo kendi alaycı sözlerinden utanmadı. Tıpkı söylediği gibi, iç organları aktif olarak onu emiyor ve sarıyordu. Hassas iç duvarları, sanki penisine bağlıymış gibi onunla birlikte hareket ediyordu ve bu hareket Hugo'yu son derece heyecanlandırıyordu.

"A-! Hugh! Daha çok-! Hıh!"

Uyarılma çok yoğundu. Lucia inanılmaz bir yükseklikten düşüyormuş gibi hava sıkıntısı hissetti. Sert penisi onu şiddetle perişan etti ve dışarı doğru hareket ettiğinde, aklını kaçırıyormuş gibi hissetti.

Sanki onu ikiye bölmek istercesine, hararetli şaftı defalarca onu içeri ve dışarı itti. Ve derin iç eti her dürtüldüğünde ve ovuşturulduğunda, Lucia beynini dolduran zevkle çığlık attı.

Vücudu seğirdi ve adamın görünüşte hiç bitmeyen hamleleriyle nefes nefese kaldı.

"Haa-! Ah!''

Doruğa ulaşan Lucia başını eğdi ve baştan çıkarıcı bir şekilde çığlık attı. Kadının iç duvarları acımasızca üzerine çökerken, Hugo'nun içinden vahşi bir kükreme çıktı. Lucia zevkle kasıldı ve Hugo onun içine girmeye devam etti.

''Hng…ng…Hugh…sadece..bir saniye…bir dakika…''

Lucia yoğun uyarımdan dolayı gözyaşlarını tutamadı. Bir an duraksamasını istedi ama hareketleri şiddetlendikçe Lucia'nın ricaları onu heyecanlandırmış gibi görünüyordu.

Çılgınca ona doğru iterken kalça kasları kasıldı ve gevşedi. Belini saran bacakları belinden aşağı kayarken güçlerini kaybetmiş gibiydi.

İki bacağını da tuttu ve kendisine yaklaştırdı, sonra kalçasını kaldırdı ve daha da derinlerine daldı. Birkaç denemeden sonra, bir eliyle ayak bileklerini yan yana tuttu, ardından sert coşkusu, kadının dar girişine girdi, tekrar tekrar ilerleyip geri çekildi.

"Uuu-! hk!"

Çok yorucuydu. Ama iyi hissettirdi. Kadının içine girerken güçlü gücü, onu yemek istercesine tutkulu hareketleri, bulanık gözleriyle seçebildiği kaslı hareketleri, aralıklı olarak dökülen alçak iniltileri, Lucia hepsini beğendi ve onu heyecanlandırdı. 

Vücudu bir erkekle birleşmenin sevincini öğrenmişti. Tomurcukları açmış, taçyaprakları büyümüş ve zaman geçtikçe çiçek açmıştı. Kendinden geçmiş vücudu sevdiğine açıktı.

Ona karşı inşa ettiği duvar tamamen yok olurken, Lucia'nın vücudu onun birleşmesine daha aktif tepki verdi. Vücudu onun vücudunu algıladı ve içgüdüsel olarak ona tepki verdi ve bu değişiklik Hugo'yu deli ediyordu.

Bacaklarının bir yana düşmesine izin verdi ve onu arkasından tutarak yavaşça içine girdi. Yumuşak içlerinin çalkalanmasıyla kendinden geçtiğinde, Lucia gözlerini kapadı ve nefes nefese kaldı.

Hareket eden penisi hassas bir noktaya vurduğunda ve uyardığında, alnı hafifçe kırışırdı.

Bir kez daha ayak bileklerini tuttu ve onları yukarı doğru konumlandırdı, sonra vajinasının derinliklerine inmeye başladı. Yine vücudu büyük bir titredi ve bir zevk çığlığı attı.

Hugo'nun omuzlarında kalan eli kayacakmış gibi hissetti, bu yüzden Lucia parmaklarıyla sıkıca kavradı. Lucia tüm gücüyle tutunurken tırnaklarının omuzlarına saplanmasının verdiği acı hissi, Hugo'nun alt kısmına daha fazla ısı aşıladı.

"Hng!"

''…Ku-!''

Kadının rahminin derinliklerini serbest bırakırken Hugo'nun vücudu bir an için kasıldı. Lucia sıcak bir sıvının yayılıp içini doldurduğunu hissetti ve gözlerini kapadı. Vajinal duvarları onu sıkıca sıktı.

Hugo'nun kolları titredi ve Lucia'nın bedeni zevkle seğirip kasılırken Hugo'nun boğazından bir hırıltı kaçtı.

"Hah...Hah..."

Nefes almak için durduğunda ağırlığı Lucia'nın üzerine çöktü. Ağırlığının bir kısmını dirseğiyle tuttuğu için ona tamamen yaslanmıyordu ama vücudu orta derecede onu aşağı bastırıyor, ona hoş bir rahatlık hissi veriyordu.

Lucia titreyen elini onun başına koydu ve elini hafif ıslak saçlarından geçirme hissi iyi geldi.

Ç/N: Yazar bir kaç bölümdür yazmıyordu yaa gaza geldi zannımcaa.. Bölümmm bitmediii çünküü iki saattirrr.. Bu arada yok vaha, yok ormandaki kaplıca, yok akan pınarlar.. Kırk yıl düşünsem aklıma gelmez. İşte bu edebiyat arkadaşlar ahahah

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

 Lucia - 34. Bölüm 

Damian (5)

Lucia, Damian geldiğinden beri nadiren ata biniyordu ve bir kez daha ata binmeye hazırlanırken Kate ziyarete geldi.

İkili hafif bir kucaklaşmayla birbirlerini selamladılar.

Kate, yaralı büyük halası Kontes Corzan'a baktığı için bir süredir ziyarete gidememişti.

Belki de yaşlılığından dolayı zayıfladığındandı çünkü Madam Michelle merdivenlerden düştü ve ayak bileğini feci şekilde burktu.

Zar zor hareket edebildiği bir noktaya gelmişti, bu yüzden en çok üzerinde durduğu kişiyi, yeğeni Kate'i bakıcısı olarak seçti.

Büyük halası genellikle dırdırcı ve katı olmasına rağmen, Kate onun yanında kaldı ve onunla ilgilendi.

"Bayan Michelle nasıl?" (Lucia)

"Biraz topallıyor ama artık yürüyebiliyor. Gönderdiğin ilaca müteşekkir olduğunu söylememi istedi, büyük bir verimlilik gösterdiler.''

"Yardımcı olmak benim için bir zevk."

Başlangıçta, Madam Michelle Roam'ı sık sık ziyaret ediyordu, ancak Lucia birkaç kez çay partileri açtıktan ve sosyalleşmesini zahmetsizce hallettikten sonra, Madam Michelle'in ziyareti, kötü sağlığı nedeniyle durdu.

Ve Kate sık sık misafir olmaya başladığından beri Kate ile karşılıklı kelime alışverişinde bulunuyorlardı.

"Bugün seni görmeye gelmekteki asıl amacım bu, Lucia."

Kate getirdiği sepeti masaya koydu.

"Geçen sefer sana söz verdiğim hediye bu. Aç onu."

Lucia dikkatle sepetin kapağını kaldırdı ve haykırdı.

"Aman!"

Aniden, kör edici parlak bir ışık geldi ve bir çift büyük siyah gözün yanıp sönmesine neden oldu. Kabarık açık sarı kürklü darmadağınık tilki koca kulaklarını salladı.

Kısa bir an için Lucia'nın ona baktığının farkındaydı, sonra çok geçmeden esnedi ve gözlerini kapadı. Gür kuyruğunu hareket ettirdi ve korunmak için vücuduna sardı.

İki eline sığacak kadar küçük olan sevimli yaratık anında Lucia'nın kalbini ele geçirdi.

''Tanrım! Çok güzel!"

Lucia hızla atan kalbini hızlandırmak için elini göğsüne koydu. Tilki avına gitmiş ve hanımların yetiştirdiği tilkileri görmüştü ama hiçbiri önündeki tilki kadar sevimli değildi.

''Ayrıca ben de böyle bir güzelliği ilk kez görüyorum. Büyüdüğünde bile çok güzel olacak.'' (Kate)

Kate, Lucia'ya tilki avlaması için bir tilki alacağına söz vermişti.

''Onları evcilleştirmek için gençken edinmelisin. Ona sık sık sahip çık, büyüme aşamasından önce sahibini tanımak zorundadır. Bu süre geçerse, mazeret gösteremezsin.''

"Anladım."

"Sana daha sonra bir tilki yetiştirirken dikkat etmen gereken şeylerin bir listesini göndereceğim."

"Teşekkür ederim Kate. O kadar güzel bir hediye ki..."

İki kadın bir süre tilki avı hakkında sohbete daldı.

"Ah, aklım nerede benim! Ata binmek üzereydim. Bana katılmak ister misin Kate?"

"Başta bunu yapmayı düşünmüyordum ama bir süredir ata binmek istiyordum. Geleceğim."

"Ah, ve seninle tanıştırmak istediğim biri var."

Lucia bir hizmetçi çağırdı ve ona Damian'ı çağırmasını söyledi.

"Damian burada. Değişiklik olsun diye evde ama onu seninle tanıştırmak için başka bir zaman olur mu emin değilim.''

"Kim…?"

"Dük'ün oğlu, Majestelerinden bahsediyorum. Eh, o artık benim de oğlum."

Kate'in ifadesi anında sertleşti.

"…Ne?"

"Hiç duymamış olabilir misin? Bildiğim kadarıyla, Damian'ın onun halefi olduğu gerçeği zaten kamuoyuna açıklandı."

''…ah…şey…biraz duydum…''

Dük'ün hayatı kuzeyli soylular arasında tabu bir konuydu. Biri onlara çenelerini kapalı tutmalarını emretmiyordu ama sanki söylediklerine dikkat etmeleri gerektiklerini biliyorlardı.

Kuzey halkının çabaları sayesinde Taran Dükü'nün oğlu ve halefi hakkında hiçbir söylenti Başkentin soylu çevrelerinde yayılmamıştı.

Bu arada Taran Dükü, birinin kasıtlı olarak bir söylenti yaymasını ya da söylediklerini izlemesini umursamıyordu. Kuzeyde, Damian geçici bir varlıktı.

"Beni mi çağırdın?"

Bir süre misafir odasına giren siyah saçlı, kırmızı gözlü çocuğa bakan Kate gergin bir şekilde yutkundu. Zihnini hazırlamayı bitirmemişti.

"Merhaba Damian. Bu kişi beni Roam'da ziyaret eden neredeyse tek misafir. Arkadaşım Kate Milton.''

Damian şaşkınlığını gizleyemeyen Kate'e kayıtsızca baktı. Kendine yönelik bu tür bakışlara ve ifadelere aşinaydı. Tüm bu süre boyunca Düşes'in ona gösterdiği masum iyi niyet yüzünden bir an için yanılgıya düştü.

Ruh hali biraz çökerken, başını sallayarak indirdi.

"Sizin gibi güzel bir bayanla tanışmak bir onur Leydi Milton. Benim adım Damian."

"Ah evet. Ben… Ben de onur duydum, Genç Lord.''

Kate ifadesini kontrol etmekte hiç bu kadar zorlanmamıştı. Geçmişte şehirde dolaşıp elbisesini yırtıp attığında bile ifadesini kontrol edebiliyordu.

Yanında oturan Düşes'e gelince,

''Vay, sözlerin çok… Tanrım. Senin babanın oğlu olmadığını kim söyleyebilir?''

Bunu söyledikten sonra kahkahayı patlattı. Bir komedi izleme duygusuydu ve gülmeden edemedi.

"Ata binmeyi biliyor musun, Damian? Yoksa bir tay getireyim mi?''

"Ata binmeyi biliyorum. Akademide öğrendim.''

"Yapamayacağın bir şey yok gibi görünüyor. Kate, o harika, değil mi? Daha sekiz yaşında ama ata binmeyi biliyor."

"Ah evet. Bu harika."

Sekiz yaşındaki bir çocuğun ata nasıl düzgün şekilde binileceğini bilmesi kesinlikle yaygın değildi, ancak genç Lord'un devasa boyu olağan sekiz yaşındakileri aştığı için bu oldukça mümkündü.

Ayrıca, adı Şövalyeler arasında övülen Taran Dükü'nün oğluydu.

Ancak Kate'in Lucia'nın gurur duygusunu azaltmak gibi bir niyeti yoktu, bu yüzden onu sadece eğlendirdi.

''Damian, şimdi ata binecektik ama hep birlikte gidebiliriz.''

Damian, Kate'in sertleşen ifadesine bir göz attı. Gülmeye çalıştı ama bu onun istenmeyen bir misafir olduğunu gösteren bir işaretti.

"Yok, önemli değil. Hâlâ okumam gereken kitaplar var.''

''Çalışmak iyi olsa da, özellikle de yaşının zirvesindeyken, her zaman çalışmaya devam edemezsin. Büyümek istemiyor musun?''

Büyümek. Damian hassas konuya irkildi.

''Baban kadar büyümelisin, değil mi?''

Damian başını salladı.

"Kate, Damian bize katılırsa sorun olur mu? Üzgünüm, önceden onay istemedim."

"Hayır, bu iyi. Ama Lucia, gideceğimiz binicilik alanına... sadece kadınlar girebilir."

"Biliyorum."

Lucia, "Sorun ne?" diye sorar gibi başını eğdi.

''Damian sadece sekiz yaşında bir çocuk. O bir erkek değil."

****

Sadece bir anlığına oldu ama Kate genç Taran Lordu'nun çarpık ifadesine tanık oldu.

Dik ve iri yapısıyla sekiz yaşındaki yaşına hiç benzemeyen çocuk, bu açık sözlü kelimeleri duyduğunda bir anda yaşıtı gibi göründü.

Kate başını hafifçe çevirdi ve küçük bir kahkaha attı. Çocuğun kırılan gururu için biraz üzüldü.

Binicilik alanında, asil hanımlar Lucia'yı karşılamaya geldiklerinde, Damian'ı selamlamalarını sağladı.

Asil hanımlar, sanki hepsi olgunlaşmamış bir meyveyi ısırmış gibiydiler, çünkü hepsinin yüzünde ekşi bir ifade vardı ve isteksizce selamlarını verdiler.

Bazıları Lucia'ya hiç anlayamadan baktı, bazıları ona dünyayı bilmek için çok genç olduğunu söyleyen bakışlarla, bazıları ise endişeli bakışlarla baktı.

Lucia onların bakışlarına kayıtsız kaldı ve onları fark etmemiş gibi davrandı. Damian zaman zaman Lucia'ya tuhaf bir bakış attı.

"Bu çocuk Emily."

Lucia en sevdiği atını Damian'a tanıttı. Damian ata tümüyle baktı ve onu şaşırtmamak için yavaşça önüne yürüdü, sonra sırtını okşadı.

"İyi bir at." (Damian)

"Atları ayırt etmeyi biliyor musun?"

"Sadece iyi bir at olup olmadığını nasıl anlayacağımı biliyorum. Ben uzman değilim."

"Ama ben bunu nasıl yapacağımı bile bilmiyorum. Bana göre, Emily benim atım olduğu için en güzeli ama bütün atlar bana aynı görünüyor. Kate, harika değil mi? Damian çok genç ama çok şey biliyor.''

Düşesin neşe ve gururla dolu yüzüne bakan Kate, sadece bir gülümsemeyle araya girdi. Utanmış ve başını başka şeylerle meşgul gibi çevirmiş genç Lord'a gizlice bir bakış attı.

Kate başta Lucia'nın neden böyle olduğunu anlayamadı ama sonunda anne-oğul ilişkisinin düzelmesi kötü bir şey olmadığı için kabul etmeye karar verdi.

Binicilik alanının etrafında birkaç tur döndükten sonra, hafif binicilik seanslarını bitirdiler ve iki kadın mola odasına gittiler. Damian ata binmeye devam etmeyi tercih ettiğinden, o hâlâ sahadaydı.

Salondaki her masa, ikili ve üçlü gruplar halinde oturan kadınlarla doluydu. Binanın asıl amacının aksine, binicilik sahasının salonu giderek kadınlar için aktif bir sosyal buluşma noktası haline geldi.

"İnsanların Damian'a bakışları beklediğimden çok daha soğuktu." (Lucia)

Kate ne cevap vereceğinden emin değildi, o yüzden sadece dinledi.

"Dük Majesteleri'nin kişisel olarak seçtiği halefi olmasına rağmen, neden böyleler?"

''Bu… muhtemelen yazılı olmayan kurallar yüzünden. Kanun, bir oğulun aile siciline girdikten sonra bir niteleyici olarak tanınacağını belirtse de, gerçekte, sicile bu şekilde giren bir oğulun unvanı devraldığı neredeyse hiçbir vaka yoktur. Kont olanlar ancak bir avuç kadardır ve Marquis'den daha yüksek bir unvana sahip oldukları bir öncelik yoktur."

"Anlıyorum. Bunu bilmiyordum."

Lucia'nın rüyasında çocuğu yoktu, bu yüzden Kontes olarak yaşarken verasetle ilgili konulara dikkat etmedi.

''Peki, kişinin sicile kaydı yapılan çocuk dışında çocuğu yoksa ne olur?''

"İnsanların çoğu akrabalarından bir oğul edinirler."

Bu sözde asil gururdu.

Gayrimeşru bir çocuğun bir niteleyici olarak tanınmak için bile son derece minnettar olması gerektiği söylenir. Yakından bakıldığında Lucia kraliyet ailesinden olsa da gayri meşru bir çocuktu bu yüzden Kate'in ağzında kötü bir tat bıraktı.

Yaşlı, soylu bir kadın, Kate ve Lucia'nın masasına doğru yürüdü. Kontes Philia'ydı, yaşına göre son derece sağlıklı ve ata binmekten zevk alma konusunda hiç kimseden aşağı olmayan bir kadındı.

Lucia, yalnızca kadınlara özel binicilik alanı oluşturulduğunda, Kontes'in Taran Dükü'nü ağzı kuruyana kadar övdüğünü duyduğunu hatırladı.

Her zamanki törensel hareketlerle selamlaştılar ve en iyi dileklerini ilettiler, ardından Kontes masaya iki çiçek sepeti koydu.

''Yakın zamanda bir torunum oldu ve torunumun sağlıklı olmasını ve güzel bir şekilde büyümesini dilediğim için çevremdeki insanlara sarı çiçekler sunmak bir kuzey geleneğidir.''

"Ah, tebrikler. Torununuz tıpkı Kontes gibi güzel ve sağlıklı büyüyecektir.''

Kontes diğer insanlara çiçek sepetleri dağıtmak için döndüğünde Kate konuştu.

"Bu bir kuzey geleneği ama bugünlerde bunu yapan çok fazla insan yok. Kontes Philia bu geleneğe oldukça güveniyor gibi görünüyor. Sarı çiçek vermek gerçekten doğru ama…bu çiçeğin dağıtılması yaygın değil…fiyatları çok yüksek. Kontes Philia çok mutlu görünüyor, bir servet harcamış olmalı."

Lucia çiçek sepetine baktı ve belirsiz bir şekilde gülümsedi. Güzel sarı güller, zarafetlerini sergiliyormuş gibi görünüyordu.

***

Çalışanlar, binicilik sahasına yaptığı geziden dönerken Evin Hanımı'nı karşılamak için her zamanki gibi dışarıda sıraya girdiler.

Arabanın kapısı açıldı ve Lucia arabadan indi. Jerome onun elindeki sarı gül sepetini keşfettiğinde korktu.

"Kkuk!"

Jerome kendine rağmen garip bir ses çıkardı ama kuru bir şekilde boğazını temizleyerek bunu hemen örtbas etti. Bunu fark eden çalışanlar hiçbir şey duymamış gibi davrandılar.

Lucia ona tuhaf bir bakış attıktan sonra çiçek sepetini uzattı.

"Kontes Philia bir torunu olduğunu ve bana bir hediye verdiğini söyledi."

"Ah evet…"

Çiçek sepetini kabul ettikten sonra, Jerome uzun bir iç çekti. Artık sarı gül görmek istemiyordu.

Lucia ve Damian karşılama odasında yüz yüze oturup çay içerken Jerome kenarda durup onları daha fazla çayla bekliyordu.

"Şimdi düşününce bahçede hiç gül yok. Gelecek bahar bir gül bahçesi yapmayı düşünüyorum, ne düşünüyorsun Jerome?''

Jerome'un ifadesi dondu.

''Güller hakkında… tekrar düşünebilir misiniz…?''

"Neden?"

"Efendi... özellikle onlardan hoşlanmıyor."

Lucia'nın gözleri Jerome'a ​​bakarken büyüdü, sonra Damian'la konuştu.

"Damian, bana dürüstçe söyle. Bahçede hiç gül olmadığını biliyor muydun?

"Bilmiyordum."

"Gördün mü? Jerome, bir erkek çiçeklerle özellikle ilgilenmedikçe bunu gerçekten bilemezdi. Kocamın çiçek çeşitlerini ayırt edebileceğinden şüpheliyim. Her ne kadar ayırt edebileceği bir çiçek olduğundan emin olsam da. Sarı…"

"Öhö..Öhöö."

Jerome aşırı dramatik bir şekilde boğazını temizledi ve Lucia'nın ağzından küçük bir kahkahanın çıkmasına neden oldu.

"Merak etme gül diksem bile o rengi hariç tutacağım."

Sorun rengin kendisi değildi ama Dük hiçbir gülü görmek istemediğini emretti. Bu ciddiydi. Jerome'un sırtı soğuk terler içinde patladı.

Damian odasına döndü ve Jerome sonunda bir süredir söylemekte tereddüt ettiği şeyi söyledi.

"Leydim, geçen gün size bahsettiğim sarı gül hakkında. Bana son alıcının kim olduğunu sordunuz, değil mi?''

"Evet sordum. Hatırlıyorum."

"Efendinin emriyle Falcon Kontesi'ne sarı bir gül gönderdim."

Jerome, Lucia cevap olarak hiçbir şey söylemeyince gerginleşti.

'İşe yaramaz bir şey söyledim! Ya onu gücendirirsem?'

"Neden birdenbire? Buluşmuş olmalılar?" (Lucia)

"Hayır!! Kesinlikle hayır. Majestelerine leydinin bunu merak ettiğini bildirdim ve benden göndermemi istedi."

"Anlıyorum."

Lucia'nın ifadesi kayıtsızdı ve önemsiz bir konuymuş gibi cevap verdi. Jerome, hanımının duygularını biraz da olsa anlamaya çalışırken huzursuzlandı.

Lucia bunun gerçekten önemsiz bir mesele olduğunu düşündü. Kocasının eski bir aşığı meselesiyle ilgilenmesi havalara uçmasını gerektirecek bir mevzu muydu? Ancak Lucia sanki göğsünden bir şey kalkmış gibi hissetti ve kalbi yumuşadı.

Bu arada Damian sayesinde tatmin olan özlem, kalbinde bir kez daha yükseldi.

'Ne zaman geri döneceksin? Seni görmek istiyorum…'

Barbarları boyun eğdirmek için ayrıldıktan bir ay sonra, koltuğundan uzakta olan Gezici Lord geri döndü.

Ç/N: Lucia Jerome'a nasıl soğuk terler döktürüyor oynat bakalım ahaha Bu arada sarı gülün anlamına cidden baktım o da şöyle ki, yakın bir dostunuza veriyorsanız dostluğunuzun gücünü ve bağını simgelerken, sevgiliye verilirse kıskançlık veya ayrılık anlamına geliyormuş. Ama en net anlamı ayrılık yani.

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm