Lucia 64.1
Başkentin Yüksek Sosyetesi (7)

Hugo gece geç saatlerde eve döndü. Eve döndüğünde, onu selamlarken Lucia'nın ifadesi karanlıktı. Bakışları mahzundu ve kasvetli bir aura etrafında dönüyordu.

Hugo onun çenesini tuttu ve onunla göz göze gelmek için yüzünü kaldırdı. Lucia ani temasa şaşırdı ve hizmetçilerin bakışlarının farkına vararak başka tarafa yöneldi.

Hugo, hizmetçinin bakışlarından endişe duymadı ve çenesini sıkıca tuttu. Gözlerinden tekrar tekrar kaçınması çok endişe vericiydi.

"Sorun nedir?"(Hugo)

''…'' 

"Jerome!"

Jerome, Dük'ün keskin çağrısına çabucak cevap verdi. Uşak Jerome, yetkinliğini geliştirmek için yeni yollar geliştiriyordu ve iki efendisinin etrafındaki ruh hali olağandışı olmaya başladığı için gözleriyle hizmetçileri kovalıyordu.

"Butik tasarımcı uğradığından beri Majesteleri üzgün."

Jerome için hanımının ruh halini anlamak artık her şeyden daha önemli bir öncelikti.

"Sana kaba mı davrandı?" (Hugo)

Lucia başını salladı.

"O zaman ne? Söyle bana. Seni bu kadar üzen ne?"

''…Sanırım büyük bir hata yaptım.''

"Ne hatası?"

“…Şu an bile para iadesi almak mümkün olur mu? Henüz kesinleşmemiş olabilir."

Derhal sorununun köküne inmeye ve onu ortadan kaldırmaya hazır olan Hugo, anında yumuşadı. Hugo'ya, işi kendisine bırakmasını isteyen tasarımcıyı hatırlattı. Görünüşe göre bayan, özgüveninin belirttiği kadar yetenekliydi. Hugo çenesini bırakıp uzaklaşmaya başladığında, Lucia onun kolunu tuttu.

"Nereye gidiyorsun? Büyük bir hata yaptığımı söyledim! Demek istediğim, elbiseye on dokuz kadar kıyafet eklendi!!"

Ayakkabılar, şapkalar vb. doğal olarak elbiselerle birlikte gelirdi. Bu ilavelerin fiyat etiketi, elbisenin fiyatından daha düşük değildi.

190 değil de19 mu? Neden 20'de net bir şekilde çarpıcı olmak yerine belirsiz on dokuz?  Hugo'nun Antoine'ın yeteneğini ölçtüğü notu düştü. Antoine bunu duysaydı, üzülürdü. O on dokuz kıyafeti satmak için tüm imkanlarını kullanmıştı. Antoine bunu, dikkatsizce anılmaması gereken Dük'ün onuru ile bile haklı çıkarmıştı.

''Bütün gün ter döktüm, bu yüzden önce yıkanmak istiyorum. Bana hikayeni daha sonra anlatabilirsin.''

''Miktarını duyarsan, o kadar sakin olmayacaksın!''

''Şaşırmazsam, bana ne vereceksin?''

"…vermek?"

"Bir bahsin bir de ödülü olmalı."

''Bahis oynadığımı ne zaman söyledim!''

"Bana ne vereceğini düşün. Ben yıkanıp dışarı çıkana kadar vaktin var.''

Biri konuşurken dinlesene! Lucia itiraz etmek için arkasından seslendi ama Hugo merdivenleri tırmandı. Ah, Tanrı aşkına. Bilinmeyen bir nedenden dolayı ayaklarını hayal kırıklığıyla yere vurdu ve kafasını birinin boğazını temizlemesinin küçük sesine çevirdi.

Lucia utanmıştı. Antoine'ın geride bıraktığı tasarı hâlâ kafasında dönüyordu, bu yüzden hizmetçilerin önünde takındığı tavrını unuttu. Neyse ki, hizmetçiler o fark etmeden dağılmış gibi görünüyordu, o yüzden hiçbir şey görmediler.

Lucia rahatlayarak Jerome'a ​​baktı ve bir şekilde gözleri gülümsüyor gibiydi.

"Banyo hazırlayayım mı?"

"…Neden?"

"Henüz banyo yapmadınız ve efendi çoktan gittiğine göre, ben sadece size haber veriyordum."

Lucia'nın yüzü kızardı ve bakışlarını indirdi. Nedense utandığını hissetti. Jerome gibi saygın bir uşak, herhangi bir niyetle bunu söylemez. Bunu biliyordu ama zamanlama garipti.

Lucia kararsızca durdu ve sonra derin bir iç çekti. Nasıl olsa banyo yapacaktı. Ayrıca vücudu sıcak hava nedeniyle yapış yapıştı. Ancak garip bir isteksizlik duygusu nedeniyle sessizce cevap verdi.

''…Bunu sana bırakacağım.''

"Evet, leydim."

Jerome gülümseyerek cevap verdi. Gerçekten de mükemmel bir uşaktı. Efendisinin aklını okuyabilen bir uşak.

* * *

"Daha önce gerçekten duyularımı kaybetmiş olmalıyım."

Lucia, birinin ödeme alma niyetiyle her şeyini adadığı türden bir hizmeti ilk kez yaşıyordu. Lucia butiği ziyaret etmiş olsaydı, gardını düşürmezdi.

Ancak, kendi evinin güvenliğinde fazla rahattı. Bir misafir, ev sahibine ne yapabilir? Lucia fazla safça düşünüyordu. Roam'da tanıştığı soylu kadınların iltifatlarına alışmıştı. Bu yüzden başka birinin güzel sözlerine kanmayacağından emindi.

Ama şimdi, ürününü satmak isteyen bir tüccarın iltifatını küçümsemenin bedelini ödemek zorundaydı. Antoine'ın tatlı dili, telaşlı soylu kadınların taleplerini karşılamak için işlenmişti ve insan ruhunu ele geçirebilirdi.

Antoine sadece iyi bir konuşmacı değildi. Becerileri de mükemmeldi. Lucia'nın giydiği sade elbiseye bir iki dokundu ve tamamen farklı bir hava vermesini sağladı.

Lucia yüzünü neredeyse unutmuştu ve alkışladı. Antoine önce yeteneğini gösterdi ve Lucia'nın kalbini baştan çıkardı. Antoine'ın rengarenk açıkladığı moda terminolojilerinin yarısını anlayamamıştı ama garip bir şekilde anladığını hissetmişti.

Antoine'ın sözlerine göre Lucia, insanların gözlerinin odak noktası olan hayali güzelliğe yeniden doğdu. Lucia şimdi bunu düşündüğünde çok gülünçtü ama o zamanlar oldukça mantıklı geliyordu.

Antoine, Lucia'nın bildiği bir söylentiden bahsetti - Düşes'in eşsiz bir güzellik olduğu - ve konuşurken Dük'ün onurunu gündeme getirdi. Ayrıca Taran Dükü'nün butiği bizzat ziyaret edecek kadar endişeli olduğunu da vurguladı. Bundan sonra, Lucia'nın her şeyi ona bırakması gerektiğini övünerek ilan etti.

[Majesteleri sadece rahatlamalı, toplumda ortaya çıkana kadar günleri saymalı ve zamanın geçmesini beklemeli. Taran Dükü'nün karısı olarak yüzyılın güzelliğine sahip olduğu söylentisini gerçeğe dönüştüreceğim.]

Lucia söylentileri içten içe umursadı. İnsanların bakışlarından korktuğu için değil, onu ilgilendiren herhangi bir dedikodu aklını kurcalıyordu.

[Majesteleri çok güzel. Ama kaba bir mücevher gibi, bu güzellik ortaya çıkmaz. Kaba bir mücevherin gerçek güzelliği derinlerde gizlidir, ancak düzgün işlenmediği takdirde taşa dönüşebilir. Lütfen Majestelerini bir mücevhere dönüştürmeme izin verin.]

Ç/N: Lucia'ya göre bu savaşı kendi kaybetti ama Antoine'e sorsak o da kendinin kaybettiğini söylerdi herhalde ahahaha Bu arada Jerome'un alttan alttan Lucia'ya sen de git hazırlan imajı vermesine de koptum asdfghjkl Biliyor efendisinin ne istediğini

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm

 Lucia 63.2

Başkentin Yüksek Sosyetesi (6)

Antoine, iki asistan ve birkaç işçiyle birlikte Dük Evi'ne geldi. Yanında getirdiği örnek elbiselerin, şapkaların ve ayakkabıların, karşılama odasında düzgün bir şekilde sergilemelerini işçilere emretti.

Bu olağan bir görevdi, bu yüzden çok işbirliği içinde çalıştılar ve göz açıp kapayıncaya kadar, kabul odasının atmosferi bir butiğe dönüştü.

Lucia, tasarımcının geldiğini duyduktan sonra ikinci kattan indi ve artık yabancı olan kabul odasına girerken durakladı.

Tam zamanında, işçiler işlerini bitirdiler ve hızla dışarı fırladılar, Antoine ve onun arkasında duran iki yardımcısı derin bir selam verdiler.

''Düşes'e selamlarımı sunuyorum. Benim adım Antoine, küçük bir butiğin yöneticisiyim.''

Lucia, Antoine adını sık sık duymuştu. Antoine ile ilk tanışmasıydı ama kadın rüyasında çok ünlüydü. Antoine, soylu kadınlar arasında popülerliğe hakim olan birinci sınıf tasarımcılardan biriydi.

Ancak Kontes Lucia, ünlü bir tasarımcıdan elbise alma fikrini aklından bile geçirememişti. Kont Matin bütün parasını su gibi harcardı ama kendisi dışında herkese çok cimriydi, aileden de olsa. Lucia sadece birkaç moda elbiseyi defalarca tamir ettikten sonra giyebilirdi.

'Bu pahalı olacak.' 

Lucia'nın aklına gelen ilk düşünce buydu. Ancak sosyal çevrelere gittiğinde, Düşes'in elbisesini tasarlayan kadınların konuşması olacaktı.

Kimsenin kendi başına moda yaratması mümkün değildi. Becerileri yoksa en kolay yolu ünlü bir tasarımcıdan yardım almaktı.

"Tanıştığımıza memnun oldum. Bugün bana yardım etmeye geleceğini duydum."

"Sizin asil kişiliğinizle tanışmak bir onurdur."

Antoine, bariz bir şekilde gözlemlediği izlenimini vermemek için bakışlarını kaçırdı, ancak keskin şahin gözleriyle Düşes'in genel hissini ve görünümünü çabucak kavradı. Sayısız müşteriyle olan deneyimi sayesinde bu uzun sürmedi.

Antoine bugün dük konutuna gelmeden önce heyecandan titriyordu. Tanınmış bir tasarımcı olduğundan bu yana, bir müşteriyle tanışmadan önce ilk kez bu kadar gergin hissediyordu. Stajyer olarak ilk provalarını yaptığı günlerde yaşadığı heyecanı bir kez daha hissetti.

Antoine, Dük'ün Sepia Kuyumculuk'ta sergilenen tüm ürünleri silip süpürdüğünü zaten duymuştu.

Yakında elde edeceği altın yumurta gözlerinin önünde sallandı ve geceleri uyuyamaması için tüm duyularını harekete geçiren romantik Dük'ün görüntüsü karşısında kalbi hızla çarpıyordu.

Butiği sosyeteden ünlülerin sık sık ziyaret ettiği bir yerdi, bu yüzden her türlü söylentinin merkezindeydi. Soylu kadınların gevezeliklerine kulak misafiri olmak bile sonsuz bilgiye erişim sağlıyordu.

Günümüzde Taran Düşesi hakkındaki söylentiler en canlı ve ilginç söylentilerdi. Antoine, ne kadar ilginç olursa olsun, söylentilerin çoğunlukla yalan ve spekülasyon olduğunu biliyordu, bu yüzden genç butik tasarımcılarının aksine o kadar da etkilenmedi.

Çok sayıda konunun gündeme geldiğini ve tek kelime etmeden ortadan kaybolduğunu görmüştü. Düşesin söylentileri çorak bir yolda toz gibiydi. Hiç kimse Düşesi düzgün görmemişti ve bir söylenti diğerine yol açtı.

Antoine, Düşes gerçekten ortaya çıktığında, yağmurlu bir günün ardından sabah havası gibi her şeyin düzeleceğini varsayıyordu. Ancak, Taran Dükü notunda bu miktarı eklediğinde varsayımı bocalamaya başladı. Sepia Kuyumculuk'un boşaltılmasının ardından, bu varsayım çökme tehlikesiyle karşı karşıya kaldı.

Ve bugün, söylentilerin Düşesi'ni görür görmez kalbinde bir şeyler patladı.

'Aman.Tanrım'

Tamamen beklenmedikti. Bu, gösterişli, şehvetli ve kendine güvenen soylu kadınlarla dolu yüksek sosyetede hiç görmediği bir tipti.

Antoine'ın gördüğü dünya, birçok insanın gördüğünden çok farklıydı. İnsanların genellikle güzel dediği oyuncak bebek figürü o kadar klişeydi ki onun için ilginç değildi.

Antoine tarafından tanımlanan bir güzellik, yaratıcılığını harekete geçirebilmelidir. Ve Düşes, üzerinde çalışılacak yeni bir malzeme görünümündeydi. Taze ve çekiciydi.

Antoine kanepede oturur ve hizmetçinin sunduğu çayı içerken, görüşü sürekli olarak Düşes'e yönelikti.

''Bu tasarım kitabı, yıllar içinde yaptığım elbise koleksiyonuyla dolu. Lütfen gözden geçirin ve herhangi bir parça hoşunuza giderse bana söyleyin.''

Antoine, yaptığı elbiselerden kendi parçası olarak bahsetmekten çekinmedi.

Lucia'nın ifadesi, kucağındaki oldukça kalın kitaptaki lüks elbiselere tek tek bakarken sakindi. Tıpkı ifadesinin tasvir ettiği gibi, o kadar etkilenmedi.

Rüyasında, onlardan bıkacak kadar elbise görmüştü. Moda hakkında fazla bir şey bilmiyordu. Ona göre, sadece daha fazla çekicilik ve daha az çekicilik arasındaki bir ayrımdı.

Balo elbiseleri pratiklikten çok gösteri amaçlıydı, bu yüzden onları birkaç saat giyerse çok rahatsız olurlardı. Lucia için lüks bir elbise giymekte kendini rahatsız hissetmekten başka bir şey yoktu.

'Bu kolay olmayacak gibi görünüyor.'

Antoine, Taran Dükü'nün "karım tutumludur" derken ne demek istediğini artık anlıyordu. Genellikle, asil kadınlar tasarım kitabını aldıklarında, arzularını kendinden geçmiş bir ifadeyle ifade ederlerdi. Bununla karşılaştırıldığında, Düşes'in ifadesi çok sakindi.

Ayrıca Düşes'in şu anda giydiği elbise de oldukça sadeydi. Sadece temel malzeme birinci sınıftı ve kendini özenle giydirdiğine dair hiçbir belirti yoktu.

''Gözünüze takılan bir parça yok mu? Eşyaların bu yetersiz teşhiri için sadece özür dilerim.''

"Hayır, bunların hepsi harika ve güzel. Sadece, bu konuya pek aşina değilim… uzman sensin, kendi takdirine göre uygun şekilde halledebilirsin.''

Nasıl isterseniz. Bundan daha kötü bir müşteri yoktu. Antoine bir kriz duygusu hissetti ve aynı zamanda bir meydan okuma duygusuyla ateşlendiğini hissetti. Dük tarafından yazılan notun üzerindeki miktar gözünün önünde parıldadı. Antoine, ulaşabileceği altınları kaçıramazdı.

"Ölçülerinizi alabilir miyiz?"

Antoine, Lucia'yı boy aynasının önüne koydu ve yavaşça etrafından dolaştı. Bu arada, yardımcıları Düşes'in yanındaydı ve boyutlarını bir bantla ölçüyorlardı.

Antoine biraz uzakta durdu ve Düşes'e bir bütün olarak baktı. Düşesin ölçülerinin kaba bir taslağını aldı ve kafasına bir kıyafet çizdi.

'Ona yakışmayacak.'

Antoine bunu çabucak fark etti. Düşündüğü elbise göz alıcıydı ve göğsü öne çıkaracak şekilde tasarlanmıştı. Bedeni şehvetli bir maddede gösteren bir formdu ve bu günlerde moda oldu. Ancak Antoine'a göre, Düşes böyle bir tasarım giyerse ona yakışmak yerine onu bayağı gösterme riski vardı.

'Düşes daha solgun tarafta. Ona bir renk eklenirse ayrı bir çekicilik oluşur'

İnce bir figürde, şehvetli çekiciliği vurgulamak yerine ince beli vurgulamak ve koruyucu içgüdüyü harekete geçirmek daha iyiydi. Düşes'in beyaz, berrak teni odak haline getirilip hafif makyajla desteklenirse saf ve büyüleyici bir atmosfer yaratmak mümkündü.

Antoine'ın kafasına yeni bir resim çizildi. Canlı bir yaratım hayata geçirildi.

Antoine yardımcılarına talimat vermeye başladı. Asistanları elleri ve ayakları gibi hareket ediyor, ona istediğini getiriyor, küçük jestlerini ve bakışlarını anlıyordu.

Antoine, Düşes'in giydiği basit elbisenin dantelini vurgulamak için bir bez kullandı, ardından elbisenin şeklindeki küçük değişiklikleri tutmak için bir iğne kullandı. Son vuruş olarak elbisenin hissini değiştirmek için kısmi bir makyaj yaptı.

Tüm süreç çok hızlı gerçekleşti. Sonra Antoine, Lucia'yı aynaya götürdü.

"Ne düşünüyorsunuz?"

Antoine zaferle gülümserken sordu.

Lucia aynaya bakarken gözleri büyüdü. Sihir gibiydi. Arada bir kaba bir dokunuşla, his tamamen değişmişti. Sık sık giydiği elbise tamamen yeni bir kıyafet olmuştu ve aynadaki görünüşünde güzel bir şey vardı.

Gerçekten kelimelere dökemiyordu ama bir şey farklıydı.

"Majesteleri çok çekici. Bu cazibeyi neden sakladığınızı bilmiyorum.''

Lucia yüzüne dokundu ve aynadaki görüntüsüne hayranlıkla baktı.

'İyi. İyi.'

Antoine memnuniyetle gülümsedi. Bir sırtlan gibi, ısırdıktan sonra bırakmadı. Antoine'ın avı daha yeni başlamıştı.

Ç/N: Tutumlu Lucia vs paragöz Antoine savaşı başlasın 🎺🎺🎺

Sizce kim kazanır 🎤🎤🎤

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm

 Lucia - 63.1

Başkentin Yüksek Sosyetesi (6)

Yemeklerinden sonra, Lucia Hugo'yla bahçede yürüyüşe çıktı. Roam'dayken, Hugo ne zaman vakit bulsa onunla akşam yürüyüşleri yapardı. Kocası meşgul ve çalışkan bir adamdı.

Yatağa çekilmelerinden önce çok fazla zamanı yoktu. Bu yüzden Lucia, pahalı bir hediye almaktansa onunla böyle birlikte yürümekten çok daha mutluydu.

''Hepsi ayrı ayrı güzel ve sevimliydi. Her şeyi kendin mi seçtin?'' (Lucia)

"Evet." (Hugo)

Hugo onları bir bakışta toplamıştı ama her şeyi kendisinin seçtiğini söylemek doğru sayılırdı.

"Hoşuna gitti mi?" (Hugo)

"Evet teşekkür ederim."

Lucia herhangi bir mücevherden çok, onları alan yüreği için minnettardı.

''Kadın takıları hakkında çok şey biliyor gibisin. Sanırım çok fazla hediye ettiğin için."

Lucia bu sözleri ağzından çıktıktan sonra geri almak istedi. Onu eleştirmeye hiç niyeti yoktu ve sözlerinin sınırı aştığını düşündü. Rahatsız olacağını hissetti ve dil sürçmesi için özür dilemek üzereydi ama önce Hugo konuştu.

"Vivian."

Hugo derin bir iç çekti, Lucia'nın bileklerini tutmak için uzandı ve yürümeyi bıraktı.

"Evlenmeden önce olanları unutamaz mısın?"

Lucia Hugo'nun sinirlenebileceğini düşünmüştü ama beklenmedik bir şekilde savunmasız görünüyordu. Ona boş boş baktı.

''Evliliğimizden önceki şeylerden bahsetmeye devam edip duruyor muyum? Gelecekte dikkatli olacağım."

"Demek istediğim bu değildi. Kısa bir süre önceydi ama sözleşmemizi değiştirmek istediğinde ne söylediğini hatırlıyor musun?”

[Lütfen benim bilgim olmadan sevgili yapma. Benden bıktıysan veya tiksindiysen ve beni başka bir kadın için terk etmek istiyorsan, lütfen önce bana söyle. Başka birinin ağzından duymak istemiyorum.] 

"Evet. Hatırlıyorum."

"Senin haberin olmadan sevgilim olmayacak ve senden bıktığım ya da iğrendiğim için seni terk etmeyeceğim, bana güvenirsen sevinirim."

Lucia'nın kalbi hızla çarpmaya başladı. Sözlerinin arkasındaki niyeti bilmiyordu. Aklından büyük bir kasırga geçmeye başladı. Hata yapan kendisiydi. Evliliklerinden önceki geçmiş eylemlerini eleştirmek veya bunlardan bahsetmek için herhangi bir nedeni veya hakkı yoktu.

Kurallara saplanmış kalmış bir kişiliğe sahip olması mümkündü. Bu nedenle, yasal evlilik sözleşmesi kurulduktan sonra buna sıkı sıkıya bağlı kaldı.

Ancak bu, Lucia'nın bunca zamandır izlediği kişiyle uyuşmuyordu. Mevcut kuralları kendine göre değiştirmekten çekinmeyen, inatçı bir adamdı.

"…Neden?"

Lucia onun ne düşündüğünü anlayamadı ve ona bakarken dalgın dalgın mırıldandı. Bir şey, herhangi bir şey söylemesini istedi, böylece 'ah, bu anlamsız bir açıklamaydı' sonucuna varabilirdi.

Ancak, Hugo'nun gözbebekleri hayal kırıklığıyla titredi. Ne diyeceğini bilmediğini belirten bir yüz ifadesi takındı. Sanki bir şey söyleyecekmiş gibi ağzını defalarca açtı, sonra kapattı.

'Neden…?' (Lucia)

Lucia parmaklarının uyuştuğunu hissetti, bu yüzden yumruklarını sıktı ve açtı. Önündeki bu adam. O yaralanmıştı.

Sör Krotin'in gökyüzünün altında kimsenin parmaklarını bile incitemeyeceğinden o kadar emin olduğu adam, şimdi onun kısa sözlerinden dolayı acı içindeydi.

Uzun zaman önce, Lucia yine böyle hissetmişti. Ona asla âşık olmayacağını kesin bir dille söylediğinde, kısa bir an için acısına bakmıştı.

O sırada derin düşünecek durumda değildi, bu yüzden o anı bir kenara itti. O kadar uzun zaman önceydi ki, o zamanki hissini neredeyse unutmuştu. Ama şimdi ağzında acı bir tat kalmıştı.

'Öyle düşünebilir miyim…'

Lucia'nın kalbi kelimeler için fazla doluydu ve suçluymuş gibi ağrıyordu. Acıttı ama hiç bitmeyeceğini umduğu bir acıydı.

'Ben... senin için bir anlam ifade ediyor muyum?' (Lucia)

Hugo sözlerini dikkatle seçtikten sonra ağzını açtı.

"Bana inanamayacağını biliyorum. Ve nedenini anlıyorum."

Hugo onunla çok hata yapmıştı. Sofia Lawrence ile karşılaşmalarından başlayarak ki o en kötüsüydü. Evlenmeden önce evrakları getirmiş ve özel hayatına karışmamasını söylemişti.

Can sıkıcı bulduğu için sadece nikah kıydı, ilk düğün gecesinde yalnızca kendi açgözlülüğünü tatmin etti ve onu dikkate almadı. Vücudunu baştan sona arayan kendisiydi.

"Deneyeceğim. O yüzden bana ılımlı bak."

'Neden? Neden ve ne sebeple deniyorsun?'

Lucia, yanıtlanmayan sorusu için sessizce ona baktı. Lucia'nın sessizliği uzadıkça, Hugo içini çekti ve arkasını döndü, elini saçlarından geçirdi.

Kıpırdanarak ona bakan Lucia'nın gözleri yavaş yavaş daha net ve parlak olmaya başladı.

'Bu bir heves mi?'

Diğer aşıklarına ne yaptığını bilmiyordu. Bir zamanlar en sevecen olduğu kişiye aşk sözlerini nasıl fısıldadığını bilmiyordu.

Lucia'nın gördüğü tek şey, sevgilisini kalpsizce reddettiği sahneydi. Ve bu sahne, temel bir korku olarak kalbinde derinden kök salmıştı. Bir gün Sofia Lawrence'ın yerinde olabileceğini düşündü.

''…Evliliğimizden önce ne olduğu umurumda değil.'' (Lucia)

"Gerçekten mi?" (Hugo)

"Buna hakkım yok."

''…''

Deliriyorum. Hugo nefesinin altından mırıldandı. Bundan daha güçlü bir duvar olabilir mi? Kendi etrafına çizdiği çizgiden bir an bile uzaklaşmadı.

"Sana inanıyorum." (Lucia)

"…İnanıyor musun…?"

"Bir sevgilin olursa bana söyleyeceğine ve gizlice buluşmayacağına inanıyorum. Sen sözlerini tut."

Hakikaten o bir cadıydı. Kısa bir zamanda onu bir uçurumdan aşağı itti ve sonra tekrar yukarı çekti. Hugo kendini kasvetli hissetti. Bükülmüş ipleri çözmek için nereden başlayacağını bilmiyordu. Bükülmüş ipleri çözmek yerine kesmeye yönelik önceki çözümleri bu durumda yardımcı olmadı.

"Neden sana güvenmemi istiyorsun?" (Lucia)

Hugo ne diyeceğini bilemedi. Nedenini düşünmemişti. Bir bahane bulmayı zar zor başardı.

''…Güvenmediğin biriyle aynı evde yaşayamazsın.''

Lucia onu tekrar sessizce izlemeye başladığında, Hugo bir hata yapıp yapmadığını merak ederek gerginleşti.

'Hiçbir fikrim yok.' (Lucia)

Biliyor gibiydi ama ama bilmiyordu da. Cevaba yaklaşıyor gibiydi ama aynı zamanda en başa dönmüş gibiydi.

'O benden…?'

Çok hafif bir şüpheydi ama Lucia bunun mümkün olduğunu düşünmüyordu.

Lucia, bir gün onun sevgisini alacağına dair beklentileri vardı. Ne zaman gerçekleşeceğini bilmediği belirsiz ve büyük bir arzuydu. Bu kadar basit olamazdı. Bu yüzden, neden böyle olduğunun nedenini ararken bu seçeneği hariç tuttu.

'Benden oldukça hoşlanıyor.'

Eylemleri sadece bir koca olarak saygılı olması değildi. Elbette, onu hoşnut gördüğünü ve ona iyi davrandığını biliyordu.

'Bana düşkün olduğu için mi güvene ihtiyacı var?'

O bir şövalyeydi, bir ailenin efendisi ve geniş bir bölgenin lorduydu. Güvenmediği birini yanına alamayacağı bir durumdaydı. Güven, diğeriyle paylaşıldığında tamamlanmış olur. Böyle düşündüğünde, tamamen olmasa da biraz anlayabiliyordu.

''Söylediğin şey… demek istediğin, bir koca olarak sadık olacaksın, bu yüzden sana güvenmeliyim, değil mi?''

Böyle söylediğinde, doğru gibi görünüyordu ama aynı zamanda değildi. Hugo parmağını tam olarak üzerine koyamadı, bu yüzden sadece başını salladı.

"Tamam yapacağım." (Lucia)

Cevabı kısaydı ve şimdiye kadar içinde bulunduğu şüpheyle çelişiyordu. Hugo ona şüpheyle baktı. Bir şey söyleyip onu tekrar sırtından bıçaklayacağından korktu.

"Nasıl yaptığına bağlı." (Lucia)

İşte yine, onun huzursuz beklentilerine ihanet etmedi.

''…Şakaysa, eğlenceli değil.'' (Hugo)

"Şaka yapmıyorum."

Aslında şaka amaçlı söylemişti ama o kadar ciddiye alınca utandı. Bu sözleri ihtiyatlı bir şekilde ağzından çıkardı, döndü ve ilerlemeye başladı.

Hugo dalgın gözlerle ona baktıktan sonra bir adım attı. Lucia'nın ona güvenmesi için ne yapması gerektiğini bilmiyordu. İşlerin gidişatına göre, saçma sapan bir söylenti duyup fikrini değiştirip değiştirmeyeceğini merak etti.

'Fabian'ı çağırmalıyım.'

Fabian'ın bugün yine fazla mesai yapacağı aşikardı.

Ç/N: Lucia ha anladı anlayacak ha gayret asdfghjkl Ah o ilk Sofia karşılaşması olmasa 

Hugo da çabalıyor ama şimdi Allah var 😌 Bu arada hikayenin kaç bölüm olduğunu soran bir arkadaş vardı. Herkesi bilgilensin diye genel yazayım dedim.  124 bölüm sürüyor hikaye. Ondan sonra da yan hikayeler olacak. Daha yarıladık sayılır diyelim biz 😇

Önceki Bölüm                                                                                             Sonraki Bölüm