Lucia - 97
Her Daim (2)

Boris Elliot on sekiz yaşındaydı ve Taran Dükü'nün emrindeki şövalyelerin en küçüğüydü. Yüzbaşı Caliss Elliot'ın oğluydu. Bugün çok önemli bir görevle başkente geldi. Başkente ilk gelişiydi. Tetikte kalmaya çalıştı ama gevşedi ve ağzı açık bir şekilde etrafına bakınmaya devam etti.

"Boris."

Boris tanıdık bir yüzün onu selamlamaya geldiğini fark etti ve genişçe gülümsedi.

"Buraya kadar tek başına gelmek için çok çalıştın." (?)

"Hayır. Bu kadarını yapabilmeliyim.” (Boris)

'Buraya kadar tek başıma geldim! İyi iş çıkardım!' sözleri Boris'in yüzünün her yerine yazılmıştı. Dean kahkahasını yuttu. Boris'i ilk gördüğünde 10 yaşında küçük bir çocuktu. Çocuk o daha farkına bile varmadan bu kadar büyümüştü ve bu büyüleyiciydi.

Boris, Dük'ün evine giden arabada heyecandan kıpırdanmaya devam etti. Sanki birinin göğsündeki mesajı çalmasından korkuyormuş gibi sık sık göğsüyle oynuyordu. Tavrından değerli bir şeye sahip biri olduğu herkes tarafından belliydi. Başkentin sokaklarında yürüyor olsaydı kesinlikle yankesicilerin hedefi olurdu.

Dean, Boris'in bu kadar çok umursadığı mesajın içeriğini kabaca tahmin edebiliyordu. Barbarların boyun eğdirilmesiyle ilgili haberlerdi. Yıllık etkinliğin geri dönme zamanı gelmişti.

"Kuzey'de her şey yolunda mı?"

"Roam iyi, ama görünüşe göre barbar sınırına yakın bir yerde bir şeyler olmuş. Babam bir süredir sınırda."

"Öyle mi? Kaptan özellikle herhangi bir haber gönderdi mi?"

“Özel bir şey söylemedi, sadece askeri sefer olduğunda katılıp katılamayacağımı sordu. Sonra da lorda bir mesaj götürülmesini söyledi.”

Dean şaşırmıştı.

'Kaptan ne düşünüyor? Bu çocuk kuzey boyunduruğunda mı? Şimdiden mi?'

Yüzbaşı katı bir babaydı. Ama yine de, bu çok erkendi. Her halükarda Boris, Kaptan'ın izinden gidecek ve seçkin şövalye takımına katılacaktı. Birkaç yıl sonra olsaydı geç olmazdı. Dean'e göre zaten korkunç olan savaş alanında çocuğa ihtiyaçları yoktu.

Nesillerdir, Taran Evi Dükü'nün "seçkinler" adı verilen bir şövalye grubu vardı. Resmi bir pozisyon değildi. Diğer şövalyeler gibi muamele gördüler. Bununla birlikte, yalnızca seçkin şövalyeler, kuzey barbarlarını disipline etmek ve yönetmek için yılda bir kez cezalandırıcı bir seferde Dük'ü takip edebilirdi. Seçkin şövalyelerin tarihi çok uzun zaman önce başlamıştı. Nesiller boyunca Taran ailesinin reisi, barbarlara doğrudan boyun eğdirmek için kendisine eşlik edecek şövalyeleri bizzat seçerdi. Hugo seçkinler olarak sadece on kişiyi seçti.

Dean, seçkin olarak ilk seçildiği anda ne kadar bunalmış hissettiğini hatırladı. Nesiller boyunca bir şövalye değildi ve sıradan biri olmasına rağmen Roy ile birlikte seçkinler arasında seçildi. Seçkin olmak bir onurdu. Dük evinin diğer tüm şövalyeleri bu konumu kıskanıyordu. Bu, kişinin herhangi bir statü veya zenginlik değeri olmadan bile Dük'ün güvenini kazandığının kanıtıydı. Ve seçkin hale gelen şövalyeler giderek daha yetenekli hale geldi. Boyun eğdirmek için ayrıldıklarında, Dük onlara şahsen kılıç ustalığını öğretti.

'…Bu adam dayanabilir mi?'

Görünüşünün aksine, çocuk içten oldukça güçlüydü. Dean, Kaptan'ın oğlunu ne kadar iyi eğittiğini hayal edebiliyordu. Muhtemelen çocuğu çocukluğundan beri izlediği için Dean onun için endişeleniyordu.

Seçkin şövalyeler arasında yazılı olmayan bir kural vardı. Boyun eğdirme sırasında meydana gelen her şey, ölene kadar sessizlikle alınmalıdır. Seçkin şövalyelerin görkemli dış görünüşü ışıksa, o zaman gizli kısım karanlıktı.

Dük, barbarlara boyun eğdirirken son derece acımasızdı. Uluslar ve bölgeler arasındaki savaşta, tek vuruşta düşmanların kafalarını kesti ve uzağa fırlattı, ancak kendisine sadece seçkin şövalyeler eşlik ettiğinde, bunu o kadar temiz bir şekilde yapmadı. Uzuvlarını kesti, ayağıyla başlarını ezdi, kestikten sonra bağırsaklarını deşti, çıplak eliyle kalplerini söktü. Bununla birlikte, kırmızı gözleri o kadar soğuktu ki, kana susamış bir öfkeyle saldırmasının daha az korkutucu olacağını düşündürüyordu.

Seçkin şövalyelerin güçlenmesi şaşırtıcı değildi. Böyle bir kan banyosundan sonra herkes böyle olurdu. Ayrıca, zaman geçtikçe, çelik gibi sinirlere sahip olmaya başlar ve tolere edilebilir bir seviyeye geldiğinde şaşırmazsınız.

Bir gün, boyun eğdirme gezisinden sonra geri döndüklerinde ve kamp kurduklarında Roy, Dük'e bir soru sordu. Bu sadece Roy'un sorabileceği bir soruydu.

[Efendim. Neden kılıcını bir kenara bırakıp elle parçalıyorsun? Bu senin hobin mi?]

Herkes dondu. Bu çılgın or*spu çocuğu... Söylenmesi gereken şeyler ile söylenmemesi gereken şeyleri ayırt edemiyor mu? İçten içe küfürler savurdular ve efendilerinin yüzünü incelediler.

Beklenmedik bir şekilde, Dük pek bir tepki göstermedi. Kısa bir aradan sonra kısa bir cevap verdi.

[Öldürmek bana duygu veriyor. Aksi halde canavar gibi hissediyorum çünkü hiçbir şey hissetmiyorum.]

Düşüncesiz Roy bile soru sormaya devam etmedi.

Dean, bu sözleri söylerken Dük'ün ifadesiz yüzünün acı verici göründüğünü düşündü. Ve bundan sonra, garip bir şekilde, Dük'ün son derece acımasızca öldürücü eylemlerine kaşlarını çatmadı. Tıpkı koyunları avlayan bir kurdun o anına bakmak gibi, bunu ormanın doğal yasası olarak görmeye başlamıştı.

****

“Sör Elliot'un oğlu. Bunca yolu gelmen için seni rahatsız ettik.”

Masanın arkasında oturan koyu saçlı adama bakan Boris titreyen yumruklarını sıktı.

“Hayır efendim! Hiç rahatsız olmadım!”

Boris uygun bir selamlama düşünemiyordu. Zihni donmuştu. Orada olabildiğince kaskatı bir halde dururken, Dean sırtına yandan hafifçe vurarak onu transından çıkardı. Boris aceleyle göğüs cebindeki mesajı çıkardı ve Dük'e uzattı.

Callis Elliot'tan gelen mesajın içeriği çoğunlukla sınır ve kuzeyle ilgili bazı haberlerdi. Mesajın özellikle en önemli kısmı, barbarların hareketleriyle ilgiliydi. Barbarlar, Taran'ın toprakları olan Xenon'un kuzey kesiminin çoğunu sınırlayan bir kabile grubuydu.

Sık sık sınırdan inip ellerine geçen her şeyi yağmalarlardı. Yüzlerce küçük barbar kabilesi vardı, bu yüzden savaşabilecekleri net bir hedef yoktu. Ne zaman soyguncular çetesi doğrudan yakalansa, diğer kabileler onlar hakkındaki tüm bilgileri inkar ediyor ve onların bu işe karışmadıklarını iddia ediyorlardı.

Barbarlar bir grup atlı olduğundan, saldırıp geri çekilme hızları anlıktı. Amaçları yalnızca yiyecek yağmalamak olduğu için, durum biraz elverişsiz hale geldiğinde hemen peşlerine düşerlerdi. Onlar için şeref ya da şövalyelik diye bir şey yoktu.

"Son boyun eğdirme ne zamandı?" (Hugo)

"Bir yıl iki ay önce."

"Öyleyse haşereleri temizlemenin zamanı geldi."

Kayıtsız mırıltılar kanın yoğun kokusuna bulanmıştı.

Yağmalamayı durdurmak ve barbarların çok fazla ivme kazanmasını önlemek için Dük, düzenli olarak şövalyeler gönderdi ve onları bizzat cephede liderlik ederek savaşa götürdü. Krallıkta Taran Dükü'nün ulusu barbarlardan koruduğuna inanılıyordu. Bu inanç yanlış değildi ama doğru da değildi.

Dük, barbarları köşeye sıkıştırmadı. Ciddi bir şekilde kararını vermiş olsa bile, savaşa girme ve onları önümüzdeki birkaç on yıl boyunca sorun çıkaramayacakları kadar tamamen yok etme yeteneğine sahip olmasına rağmen, Dük bunu yapmadı. Barbarlar, Taran Dükü için gerekli bir kötülüktü.

Taran ailesinin var olma amacının olması için barbarların var olması gerekiyordu. Baş belası barbarlar var olduğu sürece kimse Taran ailesine dikkatsizce dokunamazdı.

Taran ailesinin gizli odası, barbarlarla nasıl başa çıkılacağı hakkında konuşan ataların öğretilerini içeriyordu. Birincisi, barbarların önemli bir figür kazanmasına ve bir ulus kurmasına izin vermeyin. İkincisi, barbar kuvvetleri çok fazla zayıflatmayın.

Bunlar şimdiye kadar hiç sarsılmamış ilkelerdi. Bu noktaya kadar, seçkin şövalyelerin bildiği bilgi buydu. Ancak sadece Taran ailesinin reisinin bildiği başka bir sır daha vardı. Barbarlar, Taran kanında akan çılgınlığı yatıştırmak için kurban edilmişlerdi.

Savaşla milleti koruma bahanesiyle canları istediği kadar öldürebiliyorlardı. Nesiller boyunca, Taran ailesinin reisi içgüdüsel kan arzularını bastırmak için bu yöntemi kullanmıştı. Ve o lanetli kan Hugo'nun vücudunda da akıyordu. Mide bulandırıcı doğum sırrı olmasa bile, Hugo'nun bazen gerçekten insan olup olmadığı konusunda şüpheleri vardı.

'Bir yıl iki ay, ha. Bir yıldan fazla bir süredir hiçbir şeyi öldürmedim.'

Vücudundaki sabırsız susuzluk, kan görmeden giderilemezdi. Elinde bir kadın olsa bir yere kadar düzelirdi ama onun bile bir sınırı vardı. Ama şu an durumu çok iyiydi. Cinayet arzusu yükselmedi. Daha ziyade sinir bozucuydu. Şövalyeleri göndermek muhtemelen sorun değildi, onun da kişisel olarak katılmasına gerek var mıydı? Sorun, Calliss'in mesajının içeriğinin uğursuz olmasıydı.

'Önemli bir figürleri var ve kabileleri bütünleştiriyorlar...'

Barbarlar bir ulus kurarsa daha büyük bir düşmanla karşı karşıya kalacakları gerçeği ikincil bir meseleydi. Asıl sorun, o zaman barbarlarla uğraşmanın ulustan ulusa bir mesele haline gelmesiydi. Bu olursa, Taran ailesinin müdahale etmesi için daha az yer kalırdı. Ve sonuç olarak Taran ailesinin etkisi azalacaktı. Hugo bunun olmasına izin veremezdi.

Gücü şimdi olduğundan daha zayıf olan Taran ailesini Damian'a teslim edemezdi. Yoksa baba olarak onuru nereye giderdi?

* * *

Hugo tümen liderinin üstündeki şövalyeleri makamına çağırdı. Karısını koruyan şövalyelere, başkentte kalacak şövalyelere ve boyunduruk seferi için saflara katılacak şövalyelere görevler verdi.

"Dean. Burada işine devam etmeni istiyorum."

"Evet efendim."

Dean soru sormadan cevap verdi. Başkentte Madam'ı korumak için bırakıldı.

"Efendim."

Roy elini kaldırdı.

"Başkentte kalmak istiyorum."

Bütün gözler Roy'un üzerindeydi, "Bugün bu adamın yüzüne ne tür bir kapris çarptı?" Bu, barbarlara boyun eğdirmek için her gittiklerinde her zaman en heyecanlı olan ve ön plana atlayan aynı adamdı. Geçen yıl Veliaht Prensi koruma görevi nedeniyle katılamadığı için ne kadar kızgın olduğunu hepsi biliyordu.

"Yine sen."

Roy'un insanları sebepsiz yere sinirlendirme ve suçsuz insanları incitme alışkanlığından vazgeçmediğini düşünen Hugo'nun bakışları öfkelendi. Burada taç giyme töreninden sonra Roy'un sessizce kalacağını düşünmüştü ama görünüşe göre vücudu kaşınmaya başlamıştı.

Lordunun gözlerindeki uğursuz bakışı gören Roy irkildi ve hemen ekledi:

"Demek istediğim, Madam'ı koruma işini ben yapacağım. Dean'in bunu yapamayacağından endişe ettiğimden değil. Sadece herkes kuzeye gidip geliyor ama Dean başkentte kalmaya devam ederse vahşi tarafını kaybedecektir."

"... demek istediğin savaş içgüdüsünü kaybedecek."

Hugo onu düzelttiğinde şövalyeler kahkahalara boğuldu. Roy utanmış görünmüyordu, bunun yerine böbürlenerek konuşuyordu.

"Bir erkek bu küçük şeyleri umursamamalı."

Hugo konuşmayı şimdilik askıya alıp bu serseriyi dövmeli mi diye düşündü.

"Ayrıca, Lord ortalıkta yokken burada olmak benim için çok daha iyi. Beceriyi görmezden gelen Dean'in bütün delikleri tıkalı. Hanımın başına bir şey gelse bile Dean mutlaka önce 'bunu yapamazsınız' diyecektir.”

Diğer şövalyeler omuzları titrerken gülmemek için mücadele ederken Dean'in ifadesi sertleşti.

"Bana gelince, ben önce onları yeneceğim. Öyle görünmeyebilirim ama Majestelerini bir yıldan fazla korudum. Sana söylüyorum, onun hayatını kurtardım, biliyorsun."

Bana bak, ben çok harikayım. Roy'un etrafındaki muzaffer havayı gören Hugo içini çekti. Adam yaşını nereden çıkardı kim bilir, çocukça hareketlerinde hiçbir gelişme belirtisi yoktu. Hugo pes etmişti; Roy muhtemelen asla değişmeyecekti.

"Dean. Sen ne düşünüyorsun?"

"Roy'un önerisi mantıklı. Esneklik söz konusu olduğunda, Roy'dan daha iyi kimse yoktur. Emrinize uyacağım lordum.”

Hugo endişeliydi. Roy'un becerileri olağanüstüydü ama onunla ilgili en büyük sorun belirsizliğiydi. Kimse ne zaman ve nerede olduğunu veya ne yaptığını bilmiyordu. Hugo, Roy'a Çılgın Köpek denildiğini duymuştu. Serseri için gerçekten iyi bir lakaptı.

'Bir şeyi yapması emredildiyse, onu mutlaka yapar.'

Sorun şuydu ki, araç ya da yöntem umurunda değildi. Bir düşününce, karısını korumak için kullanılan araç ve yöntemlerin hiçbir önemi yoktu. Hugo, Roy'un karısının yanında sorun çıkarmasından endişe duysa da, karısının güvenliğini Roy'un ellerine teslim etmekte rahattı. Güçlü bir bekçi olacaktı.

Endişeleri sona ermek üzere olan Hugo, karısını koruma görevini Roy'a bıraktı ve Dean'in, boyunduruk seferi için şövalyelerin saflarına katılmasına karar verildi.

Ç/N:  Hugo en son boyun eğdirmeye elendiklerinden hemen sonra gitmişti hatırlıyorsanız. Yani çiftimiz evleneli tam olarak 1 yıl 2 ay olmuş hehehe Neyse bu arada canım Roy 😍

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm

 Lucia - 96
Her Daim (1)

Lucia sabah uyandığında hizmetçi kendisine bir demet çiçek getirdi. Bu günlerde bu olay her sabah kendini tekrar ediyordu. Lucia, renkli ve güzel statis çiçeklerini aldığı için mutluydu. Ne zaman bir buket çiçek alsa, kocasının neden ona çiçek göndermeye başladığını hatırlıyor ve bu onu güldürüyordu.

Lucia'nın Hugo'nun güllerden nefret etmesinin sebebinin kendisiyle ilgili olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu. Jerome bu gerçeği ona gizlice ima ettiğinde ne kadar güldüğünü bile bilmiyordu. Aslında Lucia sarı güllerden o kadar rahatsız değildi ama kocasının gerçekten endişelendiğini bilmiyordu ve o kocası Jerome'a gülleri yasaklamasını emredecek kadar ileri bile gitmişti.

Burnunu elindeki bukete gömdü ve hafif kokusunu içine çektikten sonra buketi hizmetçiye geri verdi. Daha sonra hizmetçi buketi odasında bir yere süs olarak koyacaktı. Yatak odası şimdiden çiçeklerle dolu bir bahçeye dönüşüyordu. Yakında odasında yer kalmayacak ve dekorasyonlar kabul odasına doğru genişlemek zorunda kalacaktı.

Lucia kabul odasında oturmuş nakış işliyor ve sık sık kapıya bakıyordu. Sabahtan beri beklediği biri vardı. Kapının açıldığını gören Lucia hızla ayağa kalktı. Jerome, yaşlı bir adama eşlik ederek kabul odasına geldi. Yaşlı adama doğru koşarken Lucia'nın yüzü parlak bir gülümsemeyle aydınlandı.

"Hoş geldin büyükbaba."

“Haha. Evet. Evet."

Kan bağının çekimi gerçekten şaşırtıcıydı. Lucia, kendisini büyükbabasına sanki onu çok uzun zamandır tanıyormuş gibi yakın hissetti. Lucia'nın kişiliği pek sosyal değildi ama büyükbabasına sımsıkı sarıldığında tereddüt etmedi.

"Açsın, değil mi? Öğle yemeğini hemen hazırlayacağım.” (Lucia)

"Hayır, hayır. Ağırdan alalım. Önce torunumun yüzünü göreyim. İyi misin?” 

"Tabii ki. Ya sen, büyükbaba?”

"İyi diyelim iyi olsun."

Kont Baden yürekten güldü çünkü şefkatli torunu çok sevimliydi. Lucia, büyükbabasının buruşuk ve kaba elini tuttu ve onu kanepeye götürdü. Kısa süre sonra Jerome onlara çay getirdi ve yeniden bir araya gelmenin sevincini paylaşabilmeleri için onları yalnız bıraktı.

"Başkente bu kadar çabuk döneceğimi bilmiyordum." (Kont)

Damadını ona, "Ne zaman gelmek istersen, büyülü geçiş kapısını kullanabilirsin" demişti ama o sıralar Kont, başkente kasten gelir miydi bilmiyordu. Yaşlı bir adam ortalıkta dolanıp duruyor diye hali vakti yerinde torununun rahatsız olmasını istemiyordu. Ve torununun iyi durumda olduğunu kişisel olarak gördüğü için, hayatını yaşamaya çalışacak ve sonraki yıllarında bunu bir lütuf olarak görecekti.

Ancak bir haberci torununun onu çok özlediğini ve bir ara ziyaretine gelmesini istediğini haber verdi. Bu mesajı aldığına çok sevindi ve memnun oldu. İşe yaramaz dedesi torununa  bakamasa da torunu yine de onu özlüyordu. Ve başkente döndükten sonra Kont, kızına çok benzeyen torununu düşünmeye devam etti.

"Seninle utanmadan iletişime geçtiğimi ve böyle çat kapı geldiğimin farkındayım" (Kont)

"Ne demek istiyorsun? Böyle bir şey yok. Benim seni ziyarete gelmem gerekirdi ama onun yerine sen geliyorsun ve ben üzülüyorum.” (Lucia)

"Hayır. Bir kere gelen ben olmalıyım. Dikkatsizce hareket edebilecek bir konumda olmadığını biliyorum."

Kont, zenginlik ve şöhret konusunda açgözlü biri olmamasına rağmen, torununun Taran Dükü gibi büyük bir ailenin hanımı olduğu gerçeğiyle gizliden gizliye gurur duyuyordu.

"Bu sefer gitmeden önce bizim evde biraz dinlen. Geçen seferki gibi inat edip başka bir yerde kalıyorum diyemezsin.” (Lucia)

“Haha. Peki. Anladım." 

Lucia, büyükbabasıyla öğle yemeği yedi ve birlikte yürüyüşe çıkarken havadan sudan sohbet ettiler. Öğleden sonra dedesini köşkü gezmeye, çay içmeye, hoş sohbet etmeye götürdü. İlginçtir ki, tüm zaman boyunca konuşacak bir şeyleri vardı. İkisinin de çok sevdiği kişi olan Amanda ile ilgili hikayeleri paylaştıklarında gözleri parlıyordu.

"Sana sormak istediğim bir şey var büyükbaba. Sana daha önce bahsettiğim kolyeyle ilgili.”

"Buldun sanırım."

Kont, damadının ona kolyeyi bulup torununa hediye etmek istediğini söylediğini hatırladı. Damadının karısıyla ilgilenmesinin övgüye değer olduğunu hissetti ve çiftin ilişkisinin iyi olmasından memnundu.

"Ah, hayır bulamadım."

Ve muhtemelen onu sonsuza kadar bulamayacağım. Lucia, saraya girdiği gün kolyenin o gece ona garip bir rüya gördürttüğüne ve ortadan kaybolduğuna ikna olmuştu.

“Yadigar olarak aktarılan kolyenin hikayesini merak ediyordum. Büyükbaba, kolye sana miras kaldığında onun hakkında başka bir şey duydun mu?”

“Hm. Babam o kolyeyi bana verdiğinde, sadece değerli bir eşya olduğu için dikkatli saklamamı söyledi.”

"Ayrı yazılmış bir belge gibi başka bir şey var mıydı?"

"Öyle bir şey yoktu. Belki çok uzun zaman önce buna benzer bir şey vardı. Ama o kadar uzun zaman oldu ki... o şey ailemizin kurucusundan bize kaldı. Büyük bir efsanesi olmasa bile nesiller boyu aktarıldı ve ben onu çok değerli bir şekilde saklardım.”

“Kurucu tarafından mı bırakıldı? Yani çok eski bir eşya. Büyükbaba, kolyenin çok değerli bir hazine olduğunu hiç düşündün mü? Örneğin, büyülü bir alet gibi bir şey.”

"Büyülü bir alet mi?"

Kont boş bir kahkaha attı.

“Benim bile böyle bir düşüncem oldu. Aile yadigarı ne kadar değerli olursa olsun, aile parçalanırsa işe yaramaz. O kadar hüsrana uğradım ki bir keresinde kolyeyi alıp ünlü bir büyülü alet uzmanına gittim."

Uzman, kolyenin eski bir eşya olmasıyla ilgilendi, ancak başını salladı ve bunun büyülü bir alet olmadığını söyledi. Kolye büyülü aletlerin belirli dalga boylarını seçen tanımlayıcıya hiçbir tepki göstermedi. Kont torununa, emin olmak için uzmanı ziyaret ettiği ve hayal kırıklığıyla eve döndüğü uzun zaman önceki deneyimini anlattı.

'Büyülü bir araç değil mi? O zaman yaşadıklarımı ne açıklıyor?'(Lucia)

"Kolyeyle çok ilgileniyorsun. Antikaları sever misin?” (Kont)

"Tam olarak değil. Benim için kolyenin annemle hatıraları var… Gerçekten kolye hakkında daha fazla bir şey bilmiyor musun? Çok önemsiz bir şey bile olabilir. Kurucunun geride bıraktığı bir eşya ve hatta bir kriz anında aileyi kurtaracağı efsanesine sahip…” (Lucia)

Lucia konuşurken, aniden aklına bir düşünce geldi.

"Aileyi.. kurtarmak mı?"

Omurgasından yukarı bir ürperti geçti.

'Kurtardım. Aileyi kurtardım. Çünkü o rüyayı gördüm…'

Lucia'nın rüyasına göre, Kont Baden ailesinin yok edilmesi yakın gelecekteydi. Ancak Lucia geleceği bir rüyada gördü ve geleceği değiştirmek için harekete geçti, bu nedenle gelecek değişmişti.

Lucia'nın dayısı ile Matin Kontu arasında asla bir bağlantı olmayacak ve Baden ailesi, Kont Matin'in ihanetine asla yakalanmayacak. En azından Lucia hayatta olduğu sürece Baden ailesi yok olmayacaktı. Lucia kenara çekilip bunun olmasına izin vermeyecekti.

'Bu bir tesadüf mü?'

Kolye, Baden ailesine doğrudan yardımcı olmadı. Ancak Lucia'ya geleceği gösterdi ve harekete geçmesini sağladı.

‘…Büyülü aracın geleceği gösterme gücü, aileyi krizden kurtarma gücüdür dersek, bu da biraz zorlama oluyor. Sadece geleceğimi değiştirmek istedim ama bu bir sonuçtu.'

Lucia rüyayı sadece bir hayal olarak reddetmiş ya da pes edip geleceği kabul etmiş olsaydı, Baden ailesinin geleceği yok olma yönünde gidebilirdi. Hugo onun evlenme teklifini de reddedebilirdi ve Lucia Düşes olamazdı. Hatta bunun dışında pek çok belirsiz alan vardı.

"Aileyi kurtarmakla ilgili bir efsane…" (Kont)

Kont'un mırıldandığını duyan Lucia, düşüncelerini sonraya erteledi. Şimdi büyükbabasının söylediklerine odaklanmıştı.

"Bunu bildiğine göre, Amanda sana söylemiş olmalı." (Kont)

Lucia bunu rüyasında tanıştığı dayısından duymuştu ama hiçbir şey söylemeden sadece gülümsedi.

"O kız, annen efsaneye inanmadı. Bu tür efsanelerin hepsinin yalan olduğunu söylerdi. Ve eğer efsane doğru olsaydı, onun annesi, yani karım ölmezdi.”

Kont yüzünde acı bir ifadeyle konuşmaya devam etti.

"O zamanlar anneni azarlamıştım ama aslında ben de aynı şeyi düşündüm. Bu sadece torunlarını cesaretlendirmek isteyen atalarımızın düşüncesiydi. Belki de bu efsane, ailemizi bugüne kadar ayakta tutan tek umuttu.”

“…Aileyi kurtaran kolye efsanesi ne zamandan beri vardı?”

Kont, torununun kolyeye neden olağandışı bir ilgi gösterdiğini merak etti. Belki annesiyle anıları olduğu için bu kadar tutunmuştu ve bu düşünceyle üzüldü.

"Ne zamandan beri mi? Başından beri var olduğuna inanıyorum. Kurucunun yadigarı ilk devrettiğinde vasiyetinde bıraktığı söyleniyor.”

“Kurucu nasıl bir insandı?”

“Baden ailemizin kurucusu bir dövüş sanatçısıydı. O büyük bir şövalyeydi ve Xenon'un kuruluşunda değerli bir tebaaydı."

Kont iyiliksever bir şekilde gülümsedi ve torununa, kendi büyükbabasının ve babasının ona anlattıkları eski hikayeyi anlattı. Her ülke için kuruluş mitleri olduğu gibi, uzun geçmişlere sahip çoğu ailenin de atalarının katkısını abartarak uydurduğu bir hikayesi vardı. Hikâye dilden dile geçtikçe ona daha çok 'katman' eklendi ve destansı bir masal yapıldı.

Lucia, büyükbabasının hikayesinden çok keyif aldı ama daha fazlasını öğrenmek istese de uzun hikayede kolyeyle ilgili hiçbir ipucu yoktu.

****

Kont, dükün evinde dört gün kaldı. Lucia, büyükbabasının gitmesine üzüldü ve ondan birkaç gün daha kalmasını istedi.

“Benden bir süre haber almazlarsa dayıların endişelenecektir. Başkente geldiğimi bilmiyorlar. Sadece birkaç günlüğüne bir arkadaşımı ziyaret edeceğimi biliyorlar.” (Kont)

"Gerçekten kimseye söylemedin mi?" (Lucia)

"Üzgünüm. Başkentin tüm o siyasi savaşına gereksiz yere kapılmalarından çok endişeliyim. Üzücü olsa da, lütfen anla.”

"Üzgün ​​değilim."

Dedesi, oğlunun ailesi ve torununun iyiliği için en iyi yöntemi seçmişti. Lucia, büyükbabasının ne kadar düşünceli olduğunu tamamen anlamıştı.

"Ve teşekkür ederim." (Kont)

"Ha?" (Lucia)

“Aslında geçen sefer başkente geldiğimde zor bir sorunum vardı. Aile malikanesi başkalarının eline geçmek üzereydi. Eve döndüğümde unvanımı satmaya ve borçlarımı kapatmaya karar vermiştim; Artık oğullarıma yük olmak istemiyordum. Ama döndükten sonra sorun sorunsuz bir şekilde çözüldü. Her ay cüzi bir miktar para ödediğimiz sürece aile evde yaşamaya devam edebilir ve dayının başlattığı iş son zamanlarda iyi gidiyor. Endişelenmiştin, değil mi?”

“…”

Lucia, kocasından anne tarafından ailesine yardım etmesini istemişti, ancak kocasının onlara nasıl yardım ettiğinin ayrıntılarını henüz bilmiyordu.

“…İş hakkında pek bir şey bilmiyorum. Muhtemelen kocamın işi. Yardımcı olabileceğim bir şey varsa, lütfen bana söyle. Sana yardım etmek istiyorum, büyükbaba.”

"Yeterince şey yaptın. İnsanlara yardım etmenin birçok farklı yolu vardır. Zengin bir kişinin, çok şeyi olmayan birinin önüne para atarak yardım etmesi kolaydır. Ancak öyle herkes kim olduğunu açıklamadan, alıcının gururunu incitmeden ve alıcının ayağa kalkmasına izin vermeden kimseye yardımcı olamaz. Torunum çok iyi evlendi.”

"Büyük baba. Bunu onun için de söylemek zorundasın.”

Kont hoş bir kahkaha attı.

"Doğru. Damadımın da çok iyi bir eşi var. Gerçekten."

Hem büyükbaba hem de torun birbirlerine baktılar ve bir kahkaha patlattılar. Son bir kucaklamayla vedalaşmadan önce birbirlerine sıcak bir şekilde baktılar.

"Kendine dikkat et. Tekrar geleceğim.” (Kont)

"Evet. Ne zaman istersen gel.” (Lucia)

Lucia, büyükbabasını uğurladıktan sonra birkaç gündür unuttuğu kolyeyi düşündü. Başından beri sakince düşüncelerini bir araya getirdi. Önermesini, kolyenin kesinlikle büyülü bir araç olduğu ve olağanüstü bir güç aracılığıyla Lucia'ya bir rüya gösterdiği gerçeğine dayandırdı. Ve kendisine anlatılan Baden ailesi efsanesi üzerine kafa yordu.

‘Aileyi krizden kurtaracak… Geleceği tahmin etme gücü, aileyi krizden nasıl kurtarır? Baden ailesinin geleceğinin yok edildiğini dayıma göstermek daha iyi olurdu. Neden bana gösterildi?'

Kanepeye yaslanırken kısa bir iç çekti.

‘…Ya görülmüşse? Ya geleceği bir rüyada gördükten sonra bu geleceği değiştiren ben zaten görüşmüşsem. Ya atalarım onu kolyenin gücüyle görmüşse?'

Büyülü aletin gizemli bir gücü varsa, gücün Lucia üzerinde çalıştığı kadar diğer insanlar üzerinde de etkili olması gerekirdi. Ama yine de bir anlam ifade etmeyen şey, kolyenin gücünün neden tüm insanlar içinde Lucia üzerinde çalıştığıydı.

Büyükbabasına göre, kolye büyülü alet tanımlama cihazına tepki vermemişti. Bu, özel bir güçle mühürlenmiş olduğu varsayılarak açıklanabilirdi. Büyülü aletler, henüz ortaya çıkmamış pek çok sırrı olan gizemli öğelerdi. Peki, mührü kıran tetik neydi?

Üzerinde uzun süre düşündükten sonra, Lucia boş boş eline baktı. Genç elleri kolyeyi çok sıkı tutmuştu. Hizmetçi, soyunu doğrulamak için bir elini zorla tuttuğunda, genç Lucia diğer eliyle kolyeyi sıktı ve göğsüne sakladı. Hizmetçi, genç kızın parmağına iğne batırarak kan aldı. Duyuları yarım kalmışken bile, Lucia yakıcı acıyı parmak uçlarında hissetmişti.

'Kan…'

Lucia derin bir nefes aldı. İğnenin açtığı yara o kadar büyük değildi. Ama kolyeyi çok sıkı tuttuğu için yaradan kan akmış olabilirdi. Ve büyük olasılıkla, hayır, kesinlikle kolye Lucia'nın kanıyla lekelenmişti.

'Kan... Ya mührü kırmanın anahtarı kansa?'

Baden ailesi halkı kolyeyi değerli bir yadigâr olarak görmüş ve kimsenin ulaşamayacağı bir kasada saklamıştı. Birinin ona ulaşma şansı yoktu. Büyük olasılıkla, Baden ailesi herhangi bir aksilik olmadan refah içinde bir dönem geçirdiyse, yadigâr çoğunlukla güvenli bir şekilde kasada saklanır durumda olurdu.

'Annem kolyeyi kasadan gizlice alma fikrini bile düşünebilirdi.'

Lucia zor bir bilmecenin cevabını bulmuş gibi sevindi, sonra hayal kırıklığına uğradı. Haklı olup olmadığını ona söyleyebilecek kimse yoktu. Beklediğinin aksine, büyükbabası neredeyse hiçbir şey bilmiyordu. Artık kolye kaybolduğuna göre, bir ipucu bile bulamıyordu.

Başı ağrıyana kadar düşündükten sonra Lucia kendi kendine kıkırdadı. Hiçbir şey için endişelenmiyordu. Büyülü bir alet olup olmamasının ne önemi vardı?

'Keşke her şey sizin ayarınız olsaydı, Sayın Kurucu. Uzak gelecekteki torunlarınızın geleceğini önemsediğiniz için teşekkürler.'

Lucia, cevaplanamayan soru hakkında endişelenmeyi bırakmaya karar verdi. Her halükarda, ortaya çıkacak olan gelecek, keşfedilmemiş bir sınırdı. Adım attığı yönde yeni bir yol açılacaktı.

O sırada bir hizmetçi kabul odasının kapısını çaldı ve içeri girdi.

"Leydim. Efendi geri geldi.”

"Peki."

Lucia dışarı çıkıp kocasını selamlamak için ayağa kalktı. Anne tarafından ailesine yardım ettiği için kocasına teşekkür etmek ve aynı zamanda büyükbabasının ona duyduğu mutlu övgüyü iletmek istedi. Lucia heyecanlı bir kalple kabul odasından aceleyle çıktı.

Ç/N: Dün çeviri yapamadım elim çok uyuştuğu için kusura bakmayın arkadaşlar :') Bugün fazladan bölüm çevirmek niyetindeydim ama sürpriz misafir geldi ve hazırlıktı oydu buydu derken günüm yoğun geçti. Yine de dedim boş geçmesin en azından 1 bölüm de olsa çevireyim 🙈 Yarın da hastaneye gideceğim ama yine de çeviririm galiba ya yine bu saatlere doğru. Ha bu arada bu kolyenin hikayesini merak edenler oluyor mu hiç aramızda. Varsa eğer güzel haberi vereyim tüm bu hikayeyi yan hikaye olarak ileride yani novelin sonunda okuyacaksınız 🙈😘 Hadi yine iyiyiz😎

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

 Lucia - 95
Seni Seviyorum (6)

Hugo ve Lucia uzun süre hiçbir şey söylemeden birbirlerine sarılarak oturdular. Sınıra kadar yükselen duygularını çözmek için ikisinin de zamana ihtiyacı vardı.

Lucia, Norman'ın yazdığı bir aşk romanının içeriğini hatırladı. Kitabın kahraman, aşık olduğunu onayladığı vakit dertler silsilesinin içine çekilirdi. Lakin ne kadar zorluk yaşarsa yaşasın kahraman her zaman galip gelirdi. Lucia bunun ancak bir roman olduğu için mümkün olduğunu; gerçekliğin kıyaslanamayacak kadar sert olduğunu düşünürdü. Bu yüzden şu anda önüne konan tatlı gerçekliğin mucizevi olduğunu hissetti.

"Bugün seninle sözleşmemiz hakkında konuşacaktım." (Hugo)

Alçak sesi Lucia'nın vücudunda yankılandı. Hugo'nun kucağından hafifçe çekildi ve ona bakmak için başını kaldırdı.

"Bana aile kaydı için onay formunu zaten verdin ve Damian kayıt defterine kayıt edildi. Sözleşmenin şartları zaten karşılandı ve buna 'fesih' demenin anlamsız olduğunu biliyorum. Bu yüzden düşüncelerini duymak istedim.”

"Sözleşme zaten anlamsızdı."

Lucia sakince başını salladı.

“Sözleşmede bir şart olmasa bile, Damian'ı memnuniyetle oğlum olarak kabul ederdim. O sevilmeyi hak eden sevimli bir çocuk. Ve bana zaten sadık bir koca olacağına söz verdin. Ah. Son bir koşul kaldı. Sana aşkımı itiraf edersem bana bir gül verecektin.”

Hugo'nun kaşlarını çattığını gören Lucia gülümsedi.

"Ama bana bir gül vermeyeceksin, değil mi?"

“…Bununla bana eziyet etmeye devam edeceksin, değil mi?”

"Yapmayacağım."

Lucia kıkırdadı. Kocasının yüzü memnuniyetsizlikle doluydu ve ifadesi, haksızlığa ve hüsrana uğradığını ancak hiçbir şey söyleyemediğini ifade ediyordu.

"Beni ne zamandan beri seviyorsun?" (Lucia)

Hugo'nun ifadesi garip bir hal aldı.

"Bilmiyorum." (Hugo)

Lucia geçmişteki belirli olaylar hakkında  'o zaman mıydı?' diye sorular sormaya başladı ve Hugo, "Sanırım bundan daha önceydi...?" diye yanıtladı.

"Peki ya Damian geri döndüğünde?" (Lucia)

"Muhtemelen o sıralarda?" (Hugo)

"O kadar uzun zaman önce mi?"

"O kadar farkında olmuyordun ki nefesimi boşa tüketeceğim sandım."

Çekingen bir şekilde her şeyi kendine saklayan ve içten içe acı çeken adam böyle diyordu. Damian geri döndüğü zamanın üzerinden neredeyse bir yıl geçmişti. Lucia kocasına yeni bir bakışla baktı. Yani, neredeyse bir yıldır kendi başına dertlenmişti. Hem üzüldü hem de içinden gülmek geldi. Lucia iffetli bir şekilde konuştu.

"Seninki de bir şey mi! Senden çok daha önceydim, biliyor musun?" 

Hugo bir an duraksadıktan sonra, "Ne?!" diye bağırdı. ve iki eliyle Lucia'yı omuzlarından tuttu.

"Ah gerçekten çok acımasızsın. Ve buna rağmen beni asla sevmeyeceğini mi ilan ettin?"

Lucia o özel anının izini sürdü ve "Ah..." dedi.

"O olayın seni rahatsız ettiğini bilmiyordum." (Lucia)

Hugo morali bozuk bir şekilde içini çekti. Tüm bu zaman boyunca yaşadığı iç mücadelelerin boşuna olup olmadığını merak etti.

“Biliyor musun ben ne kadar…” (Hugo)

Nedensiz yere boğulduğunu hissetti ve konuşmaya devam edemedi. Lucia onu rahatlatmak için omuzlarını sıvazladı. Kocasının kızgın ifadesini görünce ağzından küçük bir kahkaha kaçtı.

'İkimiz de birbirimizden çok korkuyorduk.'

Lucia, ikisinin de bu noktaya gelmelerinin neden bu kadar uzun sürdüğünü biliyormuş gibi hissetti.

“…Bana adını bile söylemedin.” (Hugo)

"Adım?" (Lucia)

"Çocukluk adından bahsediyorum."

"Çocukluk adım mı?"

“…Lucia.”

Lucia keskin bir nefes aldı. Adı kocasının ağzından çıktığı an, içinde bir heyecan hissetti. Annesinin ona koyduğu ismi çocukluk ismi olarak düşünmemişti. 'Lucia' sadece onun adıydı.

Lucia hiçbir şey söylemeden ona baktığında Hugo homurdanmaya başladı: Damian biliyor, uşak bile biliyor ama ben bilmiyorum.

"Hugh."

Lucia güldü ve yüzünü avuçlamak için ellerini uzattı.

“Benim için 'Lucia' adı özeldi. Çünkü annemin bana koyduğu isimdi.”

'Lucia' adı onun kimliğiydi. Rüyasında, ne yaşarsa yaşasın, onu yıkılmaktan koruyan sütundu.

“Prenses Vivian, ben olmayan başka bir insan gibiydi. Bunu senden saklamaya çalışmadım ama karın Vivian olduğu için Vivian gibi yaşamam gerektiğini düşündüm."

"Başından beri bu isimden rahatsız oldun."

"Evet.Öyleydim. 'Vivian'ın gerçek benliğim olan 'Lucia'yı saklayan bir kabuk olduğunu düşünürdüm. Hugh. Birisi bana öyle seslendiğinde bir ismin anlamı olduğunu öğrendim. Bana her Vivian dediğinde, sahte Vivian gerçek olmaya başlıyordu. Ben senin Vivian'ınım. Bana sadece sen Vivian diyebilirsin."

Lucia, Vivian'ın da kendisi olduğunu kabul etti. Aksine, onun karısı olan Vivian olarak yaşayabildiği için mutluydu. 'Lucia' bir yabani ot ve bir kır çiçeğiydi. 'Vivian' güzel bir çiçekti. Vivian olarak onunla birlikte olmak istedi.

"Sadece senin seslenebileceğin bir isim daha özel, değil mi?" (Lucia)

“…”

Kırmızı gözleri biraz ılıktı ama 'şüpheli ama kulağa tatmin edici geliyor' ifadesi sevimliydi. Lucia kıkırdadı.

"Benim de sana sormam gereken bir şey var. Damian'ın mendilini neden çaldın?” (Lucia)

"Çalmakla ne demek istiyorsun? Bu söz uygun değil.”

Hugo cesurca protesto etti. Lucia onun utanmaz yüzüne baktı.

"Tamam o zaman. Neden aldın?”

"Bu arada, çocuğa bir tane yaptığın zaman bana da yap."

Tavrı temelde 'çocuk için ayırdığını bana ver' şeklindeydi. Lucia, isteğini şimdilik görmezden geldi ve saldırıya geçti.

"Majesteleri tarafından tekrar elinden alınabilmesi için mi?"

“…”

Hugo kederle içini çekti ve "Ne kadar acımasız" diye mırıldandı.

"Genel olarak benim hakkımda şikayetçi olduğun çok şeyin var. Olmadığını söyleme.” (Hugo)

“Mmm. Öyle olabilir. Endişelerim de vardı ayrıca. Bir erkek gibi cesur olsaydın sahip olmayacağım endişeler. Teklifi de ve itirafı da ben yaptım. Vay be. Şimdi Ekselansları Taran Dükü'nün yüzünün pek bir önemi olmadığını görebiliyorum."

“…Yavaş ol. Gerçekten kocanı parçalıyorsun.”

Lucia bir kahkaha patlattı ve onun boynuna sarıldı.

“Çekingen ve kötü bir adam olsan bile. Seni seviyorum, Hugh.”

"İlk cümleyi çıkarsan olmaz mı?"

Hugo homurdandı ve Lucia'yı kanepeden kaldırdı. Onu yatak odasına taşıdı, yatağa yatırdı ve Lucia hala konuştuğunu söyleyerek itiraz edince, Hugo onun dudaklarını kendi dudaklarıyla kapattı.

"Sohbet çok uzun sürüyor. Hadi ara verelim." (Hugo)

Karısının yüzünün her yerinde yazılı olan suskunluk onun direncini bozmadı. Hugo hızla onu yatağa itti ve üzerine çıktı. Eli eteğini kaldırdı ve uyluğunun içini taradı.

"Ayrıca bahsettiğin şu seçenek. Performansı test etmen gerekiyor, değil mi?”

"Yeterince test ettim!"

Lucia'nın isyanı anında bastırıldı.

(Ç/N: Hugo dur artık seks adam)

* * *

Şafağın alacakaranlığıydı. Hugo her zamanki gibi günün aynı saatinde uyandı. Sabahı aynı saatte selamladı ve güne aynı şekilde başladı. Dünün bugün, bugünün yarın gibi olduğu bir hayattı. Bazen ne kadar zamanı kaldığını merak ediyor ve derin bir boşluk duygusu hissediyordu.

Yanında karısının vücut ısısını ve yumuşak tenini hisseden Hugo, başını çevirdi. Karısı, gri dünyasında parlayan tek renkti. Onun aşkı. Hayatı onun sayesinde anlam kazandı. Onsuz bir hayat düşünemiyordu. Onun sıcak vücudunu kollarına almadan uyuyamıyordu.

Başkente geldiğinden beri Hugo hiç kendi yatak odasını kullanmamıştı. Sahibi tarafından kullanılmayan yatak odası yazın ortasında bile soğuktu. Hugo kolunu karısının belinin altına koydu, sessizce uyuyan bedenini göğsüne çekti ve ona sımsıkı sarıldı. Sonra onu dikkatlice yatırdı ve battaniyeyle örttü. Uykusunda hareket etti ve yan döndü. Hugo onun açıkta kalan yuvarlak omuzlarını öptü ve sonra yataktan indi.

Evin sahibi erken kalkan biri olduğu için konak sabah erkenden kalkar ve hareketlenirdi. Her zaman özverili üç kardeşin kararlı katılımı altında Hugo kıyafetlerini değiştirdi. Öte yandan, Jerome dün bildirmediği çeşitli şeyleri sözlü olarak bildirdi ve sadece onay aldı.

"Sarı gül. Neden sarı bir gül?” (Hugo)

Jerome, ustasının ani sorusuna özenle cevap verdi.

"Neden sarı bir gül göndermeyi seçtiğimi mi kastediyorsun?"

Hugo başını sallayınca Jerome, "Çiçek dili yüzünden," dedi ve dünyadaki çoğu çiçeğin "çiçek dili" adı verilen özel bir anlamı olduğunu açıklamaya devam etti.

“Çiçek dili mi? Doğru… Peki çiçek dilindeki sarı gülün anlamı nedir?” 

"Ayrılık demek."

Hugo'nun ifadesi, Jerome'un yanıtı üzerine oldukça ekşi bir hal aldı.

“Çiçek dilinde hangi çiçeğin zıt anlamı vardır?”

"Kırmızı güller tutkulu aşkı temsil eder."

"Gül değil."

Hugo, rengi ne olursa olsun güllerden bıkmıştı.

“Statice* adında bir çiçek var. Çiçek dilinde ebedi aşk anlamına geliyor.”

"Kulağa hoş geliyor. Her sabah karım uyandığı vakit biri ona bu çiçekten bir demet getirsin."

Hugo, gülleri karısının kafasından tamamen silmeye karar verdi. 

Ç/N: Nasılsınız arkadaşlar. Lucia izlediniz değil mi🙈 Ben de özledim. Gecikme için özürlerimi sunuyorum. Bu arada bahsettikleri çiçek yandaki. Çiçeğin türkçedeki tam karşılığını bulamadım daha doğrusu birkaç seçenek çıktı ama anlamı dedikleri gibi sonsuz aşk olmayınca orjinal ingilizce adını bıraktım siz yine google amcadan bakarsınız diye💕   

Önceki Bölüm                                                                                              Sonraki Bölüm