Lucia - 114
Huzurlu Günlük Yaşam (3)

Lucia bilinmeyen bir ormanda yürüyordu. Orman, yüksek ağaçlarla doluydu ama çevre hiç de karanlık değildi. Çıplak ayakla yürüyordu ve ayaklarının altına değen yumuşak yosun gıdıklayıcıydı.

Büyülenmiş gibi ormanda yürüdü. Attığı her adımda sık çalılıklar ve dallar sanki ona yol veriyormuş gibi kenara çekiliyordu. Ama buna şaşırmadı ya da büyülenmedi. Sadece ilerlemeye devam etti.

'Ah…'

Lucia, önündeki açık alanı görerek haykırdı. Sıcacık bir yuva gibi küçük bir daire şeklinde bir alandı. Ayak bileklerini zar zor geçen sığ bitki örtüsü halı gibi yayılmıştı. Ve hepsinin ortasında, parlak güneş ışığının altında duran tek bir ağaç vardı. Sanki dünyadaki tek ağaçmış gibi kutsal bir ışıltıyla parlıyordu.

Lucia ağaca yaklaştı. Yaklaştıktan sonra, ağaçtan iştah açıcı bir şekilde sarkan, alışılmadık bir kırmızı meyve gördü. Çok güzel olduğu için gözlerini ondan alamıyordu. Onu koparıp cebine koymak istedi ama çok değerli göründüğü için koyamadı.

Bir an ağacın etrafında döndü, sonra elini olağanüstü kırmızı ve güzel pürüzsüz meyveye uzattı. Onu tuttu ve çekti. Meyve ağaçtan ayrılıp tamamen onun eline geçtiği anda, meyveden aniden parlak bir ışık fışkırdı. (Ç/N: Koreliler için rüyada meyve görmek neye delalet ediyorr acabaaa hmmm 👀😇)

~

Lucia'nın gözleri bir anda açıldı. Etrafındaki manzara, içeriye sabah ışığının sızdığı tanıdık yatak odasıydı.

'Bir rüya…?'

Gözlerinin önünde gerçekleşiyor gibi hissettiği yeterince canlı bir rüyaydı. Lucia, Yılbaşı sabahı açıklanamayacak kadar tuhaf bir duyguyla büyülendi, bir süre gözleri açık bir şekilde yatakta uzandı.

* * *

“…dim. leydim.”

Lucia gözlerini açtı. Hizmetçisi yatağın yanında duruyordu. Ağır gözkapaklarını açtı ve hizmetçiye saati sordu. Sabahın erken saatleriydi, öğlene sadece iki saat kalmıştı.

Bu günlerde, neredeyse her gün uyuyakalıyordu. Bugün her zamanki uyanma saatinden üç saat geç uyanmıştı. Bugün Kraliçe ile bir öğle yemeği planlamıştı, bu yüzden dün, eğer uyursa hizmetçisinden onu uyandırmasını istemişti.

"Yüzünüzü yıkamanız için size su getireyim mi?"

"Mm, olur."

Hizmetçi dönüp gittikten sonra, Lucia genişçe esnerken gerindi.

"Neden bu kadar yorgunum?"

Genelde hizmetçi onu uyandırmasa bile erken kalkardı ama bu aralar gözlerini açtığında sabahın hep geç saatleri oluyordu ve buna rağmen iyi uyumuş gibi hissetmiyordu. Ayrıca, birkaç gündür aralıksız şekerleme yapıyordu. Uyuma sayısı o kadar artmıştı ki mevsim değişikliğinden dolayı bunu sadece bahar nezlesi olarak düşünemiyordu. Üstelik mevsimlere duyarlı bir tip de değildi.

Lucia yataktan kalkmak üzereydi ama sonra dondu, karnını tuttu ve eğildi. Ağır bir şekilde kasılırken karnının alt kısmında keskin ağrı bıçakları ile delik deşik olmuştu. Acı bir süre sonra hızla kayboldu ama Lucia doğrulurken ifadesi pek iyi değildi.

Son birkaç gündür karnı bu şekilde ağrıyordu ve neden olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu. Acı çok uzun sürmüyordu ama onu rahatsız etmeye devam etti.

"Saraydan dönünce doktoru çağırmalıyım."

Geç uyandığı için saraya gitmeye hazırlanmak için fazla vakti olmadı, bu yüzden doktoru çağırması öğleden sonraya ertelendi. Çok hasta olmadığı için doktoru aramanın gerçekten gerekli olduğunu düşünmüyordu ama kocası onun sağlığı konusunda çok hassastı. Semptomları görmezden gelirse ve ciddi bir şeye dönüşürse, doktor işini kaybederdi.

"Ama Anna iyi bir insandı."

Lucia, Anna'yı bıraktıktan sonra birkaç doktorla tanıştı ve Anna'nın hem beceri açısından yetenekli olduğunu hem de hastasını aktif olarak tedavi etmeye çalışmasıyla diğerlerinden farklı olduğunu gördü. Daha sonra getirilen doktorlar, ister teşhis koyarken ister ilaç yazarken, işi garantiye almaya çalıştıkları açıktı. Lucia bu doktorlarla resmi bir işveren-çalışan ilişkisi sürdürdü, ne eksik ne fazlasını.

Lucia yıkandıktan sonra kıyafetlerini değiştirirken, onu bekleyen hizmetçi ona şunları söyledi.

"Leydim. Efendi sabah ayrılmadan önce, doktorun size bakması için çağrılmasını istedi."

Lucia dün gece ona söylediklerini hatırladı ve kıkırdadı.

[Sanırım birkaç gündür hafif ateşin var. Yarın baktır. Nezle olmuş olabilirsin.]

"Saraydan döner dönmez muayene olacağım, bunu doktora söyle."(Lucia)

"Evet, leydim." (Hizmetçi)

****

Beth, Lucia'yı Kraliçe'nin Sarayı'na sıcak bir şekilde karşıladı. Birbirlerini kısaca selamladılar, sonra Lucia yeni prenses Selena'yı sordu.

Prenses Selena birkaç gün içinde bir yaşına girecekti. Kralın prensesin ilk doğum gününü kutlamak için büyük bir parti düzenleyeceği yaygın olarak biliniyordu.

Kral, oğullarına gösterdiği ılımlı şefkat gösterisinin aksine, biricik kızını şımarttı. Kızına ne kadar değer verdiğini herkes biliyordu.

"Prenses bir kızın aksine başını o kadar çok belaya sokuyor, bu beni endişelendiriyor."

"Fazla endişeleniyorsun. Henüz çocukken, sağlıklı büyümek için biraz sorun çıkarmaları gerektiğini duydum. Ben çocukken tam bir erkek fatmaydım.”

“Aman Tanrım, siz mi Düşes? Hiç öyle görünmüyorsun. Ama söylediklerinizi duyunca biraz rahatladım Düşes."

Tabaklar birer birer masaya yerleştirildi. Şarapta kızarmış tavşan ciğeri meze olarak servis edildi.

Lucia etten bir parçayı ağzına attı, çiğnedi ve sırtı soğuk terler içinde kaldı. Kan kokusuna karışan şarap ve tavşan ciğeri aroması midesini bulandırıyordu.

Genelde yemekten zevk alacağı bir yemek olmasa da yiyemeyeceği bir şey değildi. Kendini bir lokma yemeye zorladı ve ağzını meyve suyuyla çalkaladı.

Genelde sevdiği tatlı meyve suyu ona fazla tatlı geliyordu. Daha ekşi bir şeyler içmek istedi. Eve vardığında bir bardak limon suyu alacağını düşündü. Ekşi limon aromasını hatırladığında iştahı geri geldi.

Ardından gelen çorbadan bir kaşık alıp kaşlarını çattı. Soğan çorbasına özgü soğan kokusu mide bulandırıcıydı. Hizmetçilerinden geç saatlere kadar kendisine ikram etmemesini istediği için soğan çorbasını yemeyeli birkaç gün olmuştu.

Kendini yemek yemeye zorlayacak kadar değildi ama Lucia kaşığını bırakmadan önce sadece üç ya da dört kaşık daha alabildi. Meyve suyunu aldı ve ağzındaki soğan tadından kurtulmak için yuttu.

Ana yemek yer mantarı ile kaplı biftek oldu. Görünüşe göre Kraliçe, Lucia'nın normalde yemediği kaliteli yemekler servis edildiğinden yemeklere çok dikkat etmiş görünüyordu.

Yer mantarlarının eşsiz kokusu ağzına koymadan bile midesini bulandırıyordu.

Lucia dayandı ve tekrar meyve suyu içerken bifteği yedi. Eli baştan sona meşguldü, aceleyle boş bardaktaki meyve suyunu doldurmakla meşguldü. Üç bardak meyve suyu içtikten sonra Lucia su içti.

Lucia'yı dikkatle izleyen Beth, bir hizmetçiden biraz yumuşak ekmek getirmesini istedi. Hizmetçi yanına beyaz ekmeği getirirken Lucia Beth'e baktı.

Gülümseyen Beth'e teşekkür etti, sonra ekmeği aldı ve ısırdı. Neyse ki, herhangi bir tahriş olmadan yiyebildi.

Yemekten sonra basit atıştırmalıklar ve çay getirildi. Ağır kokulu çiçek çayı değil, kavrulmuş tanelerin kaynatılmasıyla yapılan narin ve taze bir çaydı.

Lucia çaydan bir yudum aldı ve midesinin sakinleştiğini hissetti.

“Midem rahatsız olduğunda bu çayı içmekten keyif alıyorum. Düşes'in zevkine de uyup uymadığından emin değilim."

"Bu çok lezzetli."

Lucia sormadan önce bir an tereddüt etti.

"Bu çayı nasıl yapacağımı öğrenebilir miyim?"

Beth güldü.

"Elbette. Size nasıl yapılacağını anlatacağım ve eve götürmeniz için hazır olanları getireceğim. Bununla birlikte, Düşes'in iyi haberleri var gibi görünüyor."

"Bağışlayın?"

“Hamileliğin başlarında, genellikle yemekte sorun yaşamadığınız yiyeceklerin kokusu pek hoş değildir. Çok acı çektim çünkü semptomlarım daha çok alışılmadık taraftaydı. Bir süre sadece ekmek ve çayla hayatta kaldım.”

Beth, Lucia'nın anlamadığını belirten bir ifadeyle ona baktığını görünce şaşkınlıkla haykırdı.

"Aman Tanrım, henüz bilmiyor gibisin. Mantıklı. Düşes genç ve bu senin ilk çocuğun, bu yüzden bilmiyor olabilirsin.

Lucia sonunda Kraliçe'nin neden bahsettiğini anladı. Ve aynı zamanda, kafası karışmış hissetti.

"Hayır. Bu imkansız."

"Doktor hamile olmadığını mı söyledi?"

"Hayır ama…"

“Madem bu konudayız, saray hemşiresini çağırayım mı? Gebeliği erken dönemde teşhis etmek kolay değil. Selena doğana kadar benden sorumlu olan saray hemşiresi tıp sanatlarında çok mahirdir. Diğer ülkelerde gizemli ilaçlar okudu ve hamile annelerle uzun bir deneyime sahip. Bileğimin nabzını kontrol etti ve hamileliğimi keşfetti.”

Lucia, Kraliçe'nin saray hemşiresini aramasını engellemedi. Bunun mümkün olmaması gerektiğini biliyordu ama kalbindeki tuhaf beklentiyi üzerinden atamıyordu. Vücudunun durumunun garip olduğunu düşünmeye devam etti. Acıtmadı, hasta da hissetmedi ama genel olarak bir şeylerin değiştiği onun için açıktı.

Kraliçe'nin çağrısı üzerine gelen saray hemşiresinin yaşı oldukça ilerlemişti. Hemşire, Lucia'nın bileğini tutup parmaklarını bir süre Lucia'nın nabzına bastırmadan önce kibarca izin istedi.

"Düşes genellikle tedavi ettiğim biri olmadığı için emin konuşamam. Bir kadının nabzı hamile kaldıktan sonra değişir, bu yüzden önce ve sonra Düşes'in nabzını kontrol etseydim tam olarak emin olabilirdim, ancak bu durumda sadece Düşes'in hamile olma ihtimalinin yüksek olduğunu söyleyebilirim."

Saray hemşiresi Lucia'ya semptomları hakkında birkaç şey sordu. Lucia'ya son adet dönemi sorulduğunda, kaçamak bir tavırla bunun aşağı yukarı geçen ay olduğunu söyledi. Kendi doktoru olmayan bir saray hemşiresine kısırlığını söyleyemezdi. Lucia'nın vücudunda ortaya çıkan diğer ek semptomları duyduktan sonra saray hemşiresi başını salladı.

"Bunlar hamileliğin tipik erken belirtileridir. Hamilelik belirtileri yaklaşık iki ay sonra ortaya çıkanlar da var, hassas olanlar da var ki onlar için başlangıçta ortaya çıkabiliyor. Bir süre vücudunuza dikkat ederseniz ve bir sonraki adet döneminiz gelmezse, hamile olduğunuzu söylemenin güvenli olduğunu düşünüyorum.”

“Tebrikler, Düşes. Dük Taran çok memnun olacak."

Beth'in tebriklerini duyan Lucia, ifadesini zar zor kontrol altında tutmayı başardı. Neşeli olmaktan çok kafası karışmıştı. Kesinlikle olmaması gereken bir şey olmuştu.

Lucia, son derece yetenekli saray hemşiresinin yanlış teşhis koyma olasılığını düşündü. Ama durum fazlasıyla uyuyordu. Lucia'nın vücudundaki birkaç değişikliğe hamilelik belirtileri olarak baktığınızda, şüpheye yer yoktu.

Lucia eve giden arabada bile bu konu üzerinde kafa yormaya devam etti. Sonra birden bir ay önce gördüğü rüyayı hatırladı. Uyandıktan sonra bile kendini garip hissediyordu ve uyandıktan hemen sonra unuttuğu diğer rüyaların aksine, o günün rüyası sanki şu an hala görüyormuş gibi canlı ve netti.

Eve gelir gelmez doktoru çağırdı ve kısırlık belirtilerini anlattı. Son dönemde vücudunda meydana gelen değişikliklerden, kondisyonuna ve saray hemşiresinden aldığı teşhise kadar her şeyi anlattı. Doktor bir süre düşünceli bir şekilde başını eğdi.

"Hanımfendinin semptomları hamileliğin tipik semptomları gibi görünüyor. Bir saray hemşiresi bile böyle bir teşhis koyduysa kesin doğrudur.”

"Ama dediğim gibi adet görmüyorum. Bu doğal olarak kısırlık anlamına gelmiyor mu?”

“Adet görmediğiniz için kısır olduğunuz sonucuna varamam. Leydi ilk adet döneminizi yaşadınız ve bitki alımı garip bir anormallikle sonuçlandı. İnsan vücudunun kendi kendini tedavi etme eğilimi vardır. Belki de Leydim siz de kendi kendinizi iyileştirmişsinizdir.”

Lucia'nın rüyasında, Philip onun kısır olduğunu teşhis etti. Ancak doktorun söylediği gibi vücudunun kendi kendini tedavi etmiş olma ihtimalini tamamen göz ardı edemiyordu. Ne de olsa rüyasında hiç çocuk sahibi olmaya çalışmamıştı. Ek olarak, rüyadaki olaylar her zaman gerçekle tam olarak örtüşmemişti.

"Tebrikler leydim."

Doktor, dük çifti arasında hiç çocuk olmamasının oldukça garip olduğunu düşünmüştü. Uzun süredir dükün evinde çalışmamıştı ama hizmetkarlara göre, ikisi arasındaki ilişki sadece iyi diyerek tarif edilemezdi, yeni evliler gibi o kadar tutkuluydular ki, ikisinin aynı yatak odasında bir gece geçirmedikleri bir gün bile yoktu. Hizmetçiler, efendilerinin kendi yatak odasının yazın bile soğuk olmasına kendi aralarında kıkır kıkır gülüyorlardı.

"Sen... gerçekten benim bir çocuk taşıdığımı mı düşünüyorsun?" (Lucia)

Doktor, Madam'ın şaşkın tepkisini anlamıştı. Anne adayları hamileliklerinin başında genellikle sevinçten çok kaygı hissederlerdi; ruh halindeki değişiklikler şiddetliydi ve birçok depresyon vakası vardı. Hamile bir kadının fiziksel bakım kadar zihinsel bakıma da ihtiyacı vardı.

Anne adayının depresyonunun daha kolay atlatılabilmesi için herkesten çok eşinin yardım etmesi gerekiyordu. Doktor, Dük ile ayrı ayrı görüşmesi ve Madam için alması gereken önlemleri ona anlatması gerektiğini düşündü.

"Bundan neredeyse eminim." (Doktor)

"'Neredeyse' hamile olmama ihtimalim olduğu anlamına mı geliyor?" (Lucia)

"Durumunuz alışılmadık, leydim. Hamilelik genellikle adet görme ile belirlenir. Adet görmemiş hali ile vücudunuzda bunun gibi garip belirtiler görüldüğünde gebelik olarak algılanabilir.” (Doktor)

Hamilelik yaygın bir fenomendi ama kesin bir teşhis koymak oldukça zordu. Adetin kesilmesiyle aynı anda gebelik belirtileri ortaya çıksa ve kişinin karnı büyümeye başlasa bile yalancı gebelik denilen bir durum söz konusuydu. Doktor, Madam'ın endişesini artırmamak için yalancı gebelik hakkında bir şey söylemedi.

"Lütfen önce içiniz rahat olsun. Erken dönemlerde açık hava aktivitelerinden kaçınmak ve yorgunluktan kaçınmak için bol bol uyumak en doğrusu olacaktır. Ve çok dikkatli olmanız gereken bir şey var Leydim. Yatak odası ilişkilerinden kaçınmalısınız.”

Lucia bunu duyunca şaşkınlığından sıyrıldı ve yüzü kıpkırmızı oldu.

"En azından, kesinlikle şimdi olmaz. Çocuğun sağlıklı büyüdüğünden emin olana kadar, yani karnınız büyümeye başlayana kadar stimülasyon yasaktır.”

Doktor geri çekildi ve Lucia her türlü düşünceden rahatsız bir halde yatağa uzandı. Vücudundaki tüm garip semptomları düşündü ve teker teker izini sürdü.

“Şimdi düşünüyorum da, son zamanlarda hiç başım ağrımıyor. Bir ay mı oldu? Hayır. Bir buçuk ay mı? Neredeyse iki aydır herhangi bir baş ağrısı ilacı aldığımı hatırlamıyorum.”

Yataktaki konumundan doğrudan tavana baktı ve elleriyle karnının alt kısmını nazikçe kapattı. Hiçbir şey hissetmedi. Çıplak gözle görülebilecek hiçbir kanıt yoktu. Ama içinde büyüyen bir hayat olduğunu düşündüğünde, sanki uçuyormuş gibi hissetti.

Kesin olmadığı için iyi mi kötü mü olduğunu bilmiyordu. Hamilelik onun için imkansız olması gerektiği için şüphelerini üzerinden atamasa da, 'belki...' ihtimali umutlarını büyütüyordu. Bu gidişle bunun hamilelik olmadığı söylense şoku atlatamayabilirdi.

‘Doktorun dediği gibi kısırlığıma vücudum kendi kendine çare oldu desek de kocamın söylediğine göre hamile kalamam.’

Doktora adet görmemesinin belirtilerini anlatmıştı ama kocasının sırrından, yani Taran soyunun olağandışı yapısından söz edemiyordu.

Kocasının kısırdan farkı yoktu. Lucia hamile kalabilen Taran soyundan bir kadın değildi ve saflık anından itibaren vücudunu hazırlamak için özel bir bitki alan Taran olmayan normal bir kadın olmanın koşullarını da karşılamıyordu.

Kocası, ona bir çocuk veremeyeceğine ikna olmuştu.

[O zaman o benim çocuğum olmayacaktır.] (Ç/N: Hugo ve Lucia'nın kavga ettikleri bir zaman vardı ya Hugo söylüyordu bunu Lucia'ya hatırlatayım istedim 🙈)

Lucia kocasının uzun zaman önce kuzeydeyken söylediklerini hatırladığında kalbi güm güm atmaya başladı. Hamile olduğunu duyduktan sonra kocası aynı şeyi tekrar söyleseydi, buna sadece üzülmezdi, çok da acı verirdi. Sadakatinden şüphe ederse, buna katlanabileceğini sanmıyordu çünkü ondan çok nefret ederdi.

Hamile olup olmadığı henüz kesin değildi. Lucia ona söylemeli mi yoksa henüz bilmediği için şimdilik çenesini kapalı tutmalı mı diye merak etti. Bir düşünce dizisi diğerine ve endişe korkuya yol açtı. Lucia yatakta bir süre sağa sola döndükten sonra uykuya daldı.

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

 Lucia - 113
Huzurlu Günlük Yaşam (2)

[Dikkat!!: Yetişkin İçerik]

Soylu kadınlarla konuşurken onları tanıyormuş gibi davranmak kolay bir iş değildi.

"Düşes, iyi misiniz?"

"Uzun zaman oldu, Kontes."

Kontes Glenn, annesinin hastalığı nedeniyle bir süredir başkentten uzakta, ailesinin evinde kalıyordu. Kontesin dönüşü, ya annesinin hastalığının iyiye gittiği yada daha da kötüleştiği anlamına geliyordu ki ikinci durum daha olasıydı.

Beklendiği gibi, Lucia sorduğunda, Kontes donuk bir gülümsemeyle cevap verdi. Lucia Kontesi teselli etti. Ve selamlaşmaları bittikten sonra Kontes, yanında duran genç hanımı onunla tanıştırdı.

“Bu benim memleketimden uzak bir akrabam.” (Kontes)

Baron Park'ın kızı Sonia'nın takdim edildiğini duyar duymaz Lucia'nın ifadesi sertleşti.

"O kadın."

Gelecekteki rüyasında kocasının karısı olan kadındı. Lucia, sosyal etkinliklerde yüzünde mesafeli bir ifadeyle dolaşan Düşesi canlı bir şekilde hatırladı. Lucia kadınla bu kadar yakında tanışacağını bilmiyordu, bu yüzden zihni hiç de hazır değildi.

"Sizinle tanışmak bir onur, Düşes."

Sevimli, neşeli gülümsemesi ve kıvırcık saçları olan genç bir bayandı. Sonia, Lucia'nın hatırladığından farklı olarak utangaç bir şekilde gülümsedi. Tutumu, lüks partiden büyülenmiş gözleri her yerde gezinirken sosyalleşme konusundaki deneyimsizliğini ortaya koyuyordu. Bu, Lucia'nın rüyasındaki partiler ve olaylarda geçen figürle büyük bir tezat oluşturuyordu.

Lucia, vücudunun parmak uçlarından taş gibi soğuduğunu hissetti. Matin Kontu ile karşılaştığında kendini hiç bu kadar korkunç hissetmemişti. Farklı bir gelecekteydi ama yine de kocasının bizzat seçip evlendiği bir kadındı.

Rüyasında kocası ve Düşes arasındaki ilişkinin nasıl olduğunu bilmenin hiçbir yolu yoktu. İddia edildiği gibi basit bir sözleşmeli evlilik olabilirdi ya da belki bundan daha yakın bir çifttiler.

Gerçekte asla gerçekleşmeyecek bir gelecekti. Lucia bunu bilmesine rağmen ağzında korkunç bir acı tat vardı.

Onu almaya gelen kocasıyla birlikte eve götüren faytonda Lucia'nın morali bozuktu.

"Bir şey mi oldu?"(Hugo)

Lucia sadece başını salladı. Kocasına sebepsiz yere kızmıştı. Sanki ağzını açarsa ona kızacakmış gibi hissediyordu. İçinde çok garip bir durumda olduğunu bilen bir yanı vardı. Biraz uyuduğunda kendini daha iyi hissedeceğini düşündü.

"Yorgunum. Erken yatacağım.”

Hugo, her zamankinden farklı davrandığını görünce karısını şimdilik yalnız bıraktı. Uyandığında bu kadar 'dikenli' olmaya devam ederse, neden böyle olduğunu iyice araştıracağını düşündü.

* * *

Lucia gözlerini açtığında etraf karanlıktı. Gözyaşları akmayı reddetti ve tüm vücudu titredi. Kocası soğuk bir şekilde onun önünde arkasını döndü ve gitti.

Bu bir rüyaydı ama o sahneyi hatırladığında, kalbine keskin bir iğne saplanmış gibi hissetti ve nefes alamıyordu. El yordamıyla yataktan aşağı süründü.

"Görmeliyim.. Onu görmeliyim. O nerede?'"

Lucia gürültülü bir şekilde yatak odasının kapısını açtı ve aklında sadece kocasını görme düşüncesiyle koştu. Sanki biri onu çağırıyormuş gibi hissediyordu ama düzgün duyamıyordu.

Ofisinin kapısını açıp içeri girer girmez, onu masasının arkasında, yüzü yana dönük halde otururken buldu. Kocasının yüzünde şaşkın bir ifadeyle arkasını döndüğünü görünce bacaklarındaki gücü kaybetti ve yere yığıldı.

Ancak o zaman koşmaktan kaynaklanan nefes darlığı sakinleşti ve göğsüne hava doldu. İki eliyle zemini itti, nefes almak için savaşırken göğsü inip kalkıyordu. Büyük bir el onu omuzlarından yakaladı ve kaldırdı.

"Sorun ne?"

Hugo göz açıp kapayıncaya kadar ona yaklaştı ve onun tanıdık kokusu Lucia'yı rahatlattı ve bir endişe duygusu verdi. Aniden Lucia'nın gözlerine yaşlar hücum etti. Hugo'nun ona bakan kırmızı gözleri büyük ölçüde sarsılmıştı. Lucia'yı güçlü bir şekilde kucakladı.

"Sorun ne, hm?"

Yumuşak, yatıştırıcı bir sesti. Lucia yüzünü onun göğsüne gömdü ve omuzları inip kalktı. Hugo, kucağında vücudunun titrediğini hissetti ve teni kaskatı kesildi.

"Doktoru çağırın!"

Hugo, hizmetlilerin ne yapacaklarını bilmeden etrafta dikildiklerini görünce bağırdı ve siniri iyice arttı. Jerome'u göremeyince gözleriyle onu aradı ve Jerome'un halletmesi gereken bir sorunu olduğu için bir an için uzakta olduğunu hatırladı. Kollarında olan Lucia hiddetle başını ileri geri salladı. Hugo konuşmadan önce onu kollarında daha sıkı tuttu.

"Doktor çağırmayayım mı?"

Lucia cevap vermeden başını salladı. Hugo içini çekti, sonra onun çıplak ayaklarını keşfetti ve kaşlarını çattı. Giydiği gecelik bile pek kalın değildi.

Etraflarında toplanan insanlara gitmeleri için işaret etti. Ardından sıkıca sarılıp onu kucağına aldı. Kollarında onunla kanepeye oturdu, bir battaniyeyle üzerini örttü ve başını hâlâ göğsüne gömdüğü için nazikçe saçlarını okşadı.

Sert bir el sırtına bastırıldı ve onu nazikçe okşadı. Sırtında rahat bir baskı hisseden Lucia'nın yarım kalan duyuları yavaş yavaş geri geldi. Ama yine akan gözyaşlarına engel olamıyordu.

Hugo, Lucia'nın yaşlarla ıslanmış gözlerine ve yanaklarına öpücükler kondurmaya devam etti. Lucia göğsünün daha çok acıdığını hissetti ve vücudunu kıvırdı. Gözyaşları akmaya devam etti. Rüyanın kalan görüntüleri hâlâ kafasının içindeydi ve ona eziyet ediyordu.

"Beni bırakma! Ah, gerçekten acıyor!"

Lucia ağzından çıkmayan bir çığlıkla göğsünü tuttu.

“Tam olarak neler oluyor? Bana söylemelisin yoksa bilemem Vivian. Ağlama. Bana neyin yanlış olduğunu söyle."

Hugo'nun alçak sesine endişe bulaşmıştı. Başını Hugo'nun göğsüne gömerek sürekli ağladıktan sonra Lucia bitkin düştü ve uykuya daldı.

Hugo karısını yatak odasına taşıdı ve yatırmaya çalıştı ama sanki huzursuzmuş gibi kıyafetlerine sımsıkı yapışan ellerini çekmek istemedi.

Hizmetçilere belgelerini yatak odasına getirmelerini emretti, sonra bir koluyla karısını göğsüne yasladı ve diğer koluyla belgelere baktı.

Tembel bir şekilde ona yaslanan bedeni hafifçe kıpırdandı. Lucia yavaşça gözlerini açtı ve sanki hâlâ yarı uyuyormuş gibi birkaç kez kırpıştırdı. Lucia, başının yatakta değil, onun göğsünde olduğunun farkında olsa da, zihni çok yavaş hareket ediyordu.

Kafası boştu, bu yüzden bakışlarını kaldırdı ve onun bir belge okuduğunu gördü. Hugo başını çevirdi ve Lucia'nın bakışlarıyla buluştu. Kırmızı gözleri sıcaklıkla parlıyordu ve Lucia'nın dudaklarını öptü.

“…Garip bir rüya gördüm.”

"Rüya ne hakkındaydı?"

"Ofisine koştum ve..."

Konuşurken Lucia'nın ifadesi yavaş yavaş sertleşti. Ofisine koşması bir rüya değildi. Hugo içini çekti ve belgelerini bıraktı.

"Ofisime koşmayı hayal etmeden önce, daha kötü bir rüya mı gördün? Nasıl bir rüyaydı?”

Nazik yatıştırıcı tonu ve sesi Lucia'nın kalbindeki boğucu gerilimi hafifletti.

"…Sen…"

"Ben?"

"…Aldattın."

“…”

Lucia bunu söyledikten sonra göğsünde aniden bir şeyin kabardığını hissetti.

"Beni terk ettin. O kadına gittin.”

Sesi titriyordu ve gözlerinden yaşlar akıyordu. Görüşü bulanıklaştı ve gözlerini kırptığında gözyaşları yanaklarından aşağı süzüldü.

"Vivian."

Akan gözyaşlarının izini yaladı ve gözlerinin kenarını gagaladı. Hugo onu yatağa yatırdı ve üzerine çıktı. Ağırlığını dirseğine verdi ve karısının gözlerinin içine dikkatle baktı.

"Seni seviyorum." (Hugo)

Lucia, adamın kısa cümlesinin tuhaf bir şekilde dalgalanan ruh halini anında yatıştırdığı küçük bir mucize yaşadı.

"Ben de seni seviyorum." (Lucia)

"Böyle düşünmene neden olacak bir hata mı yaptım?"

“…Rüyadaki kadının büyük göğüsleri vardı.”

Hugo, mırıldanmaları daha çok homurdanmaya benzeyen karısına sessizce baktı, sonra derin bir iç çekti. Ona büyük göğüslü kadınlardan hoşlandığını tam olarak kimin söylediğini bir bilse; onları toz haline getirmek isterdi.

Bir kadının göğüslerini beğenmesi özel bir tercihi olduğu için değildi, bu sadece erkek olduğu için göğüsleri sevdiği anlamına geliyordu. Gözlerine başka bir kadın girmemiş, göğüslerine hiç bakmamıştı.

"Senin göğüslerini beğeniyorum."

Yüzü onun yumuşak fısıltısıyla kızardı ve eli geceliğine dokunup göğüslerini sıktığında daha da kızardı.

"Yumuşak, ipeksi ve bu şekilde biraz dokunduğumda... sertleşiyor."

Göğsünün tümseklerini yoğurdu ve meme ucunu parmaklarının arasında nazikçe kıvırdı.

"Ve onu yaladığımda, titreyecek kadar hassas."

Hugo göğüs ucunu hafifçe kavrayarak açığa çıkarırken diliyle meme ucunun çevresinde daireler çizdi ve ucunu sertçe ısırdı. Lucia cevap olarak irkildi ve bağırdı.

"Göğüslerini gerçekten seviyorum."

Dizi Lucia'nın bacaklarının arasına girdi ve uyluğu Lucia'nın özel yerine ulaştı. Yuvarlak gözleri ona bakıyordu ve yüzü her zamankinden daha kırmızıya boyanmıştı.

“Dürüst olmak gerekirse, burayı daha çok seviyorum.”

Hugo bir eliyle onun kıvranan bileklerini yakalayıp kaldırdı, diğer eliyle iç çamaşırının içine girip bacaklarının arasını ovuşturdu.

İçi nemli, yapışkan bir sıvıyla ıslanmaya başlamış ve parmaklarının kolayca girmesine izin vermişti.

"Şimdiden çok ıslak. Sanırım endişelenmesi gereken kişi benim. Çünkü vücudun çok erotik.”

Utanç verici ve yüz kızartıcıydı. Onun alaycı sözlerinden rahatsız olsa da, tüyleri ürperdi. Bileklerini tutan eli bir noktada kaybolmuştu ama sanki hala tutuluyormuş gibi zonkluyordu, bu yüzden hareket edemiyordu.

Geceliği kıvrıktı ve iç çamaşırı soyulmuştu. İki eli uyluklarını açtı ve onun aradaki boşluğa baktığını hissetti.

"Ah!"

Karnının alt kısmına sıcak bir şey dokundu. Dudakları onun minyon girişini öptü ve emdi. Dilinin ucu içeri girdi. Lucia'nın beli kendiliğinden kalktı.

"Ah! Ang…”

Dili içine girip çıkarken vücudundan akan sıvıyı emerken dudakları daha sert hareket etti. Lucia'nın görüşü bir an için titredi ve vücudu doruğa ulaşma hissiyle titredi.

Başını kaldırdı ve eliyle parlak dudaklarını sildikten sonra ona gülümsedi. Lucia ona bakmak için gözlerini açamadı. Yüzü yanıyormuş gibi hissetti ve kalbi o kadar yüksek sesle çarpıyordu ki onun da duyulabileceğini hissetti.

Hugo vücudunu kaldırdı ve pantolonunu indirdi. Ereksiyonu serbest kaldı, çoktan sertleşmişti. Titreşen organını tuttu ve küçük kıvrımlarına getirdi, ardından tek bir hamlede belini öne doğru itti.

"Hım..."

Lucia'nın vücudu yoğun bir şekilde zonkladı. Nefes alamıyordu çünkü o çok iriydi ve onu ağzına kadar doldurduğu hissi Lucia için çok fazlaydı.

Hugo'nun ağzından inlemeyle karışık bir iç çekiş kaçtı. Hareketsiz kalmasına rağmen, boşalacakmış gibi hissetti. Karısı gerçekten çok saçma bir rüya görmüştü. Bu bedeni terk ettiğini ve etrafta sürttüğünü mü hayal etti? Bu sıcak, dar, eriyen içinin yerini hiçbir şey tutamazdı.

Hugo belini hareket ettirmeye başladı ve yavaş yavaş hızını artırdı. Acilen halletmesi gereken birkaç şey vardı ama çoktan kafasından uçup gitmişlerdi.

İçinden gelen uyarının onu kıvrandırdığını ve sıkıştırdığını hissettiğinde ve onun hafif inlemelerini ve erotik çığlıklarını dinlediğinde, karnının alt kısmına kan hücum etti ve başının döndüğünü hissetti.

Sıcak iç duvarları sanki kalbini sarıyordu. Fiziksel zevkin ötesinde bir tatmin duygusu tarafından yutuldu.

Lucia onun kollarında inliyordu ve bir noktada sanki bayılmış gibi hiçbir şey hatırlamıyordu.

Kendine geldiğinde, onu arkadan yan yatarak kucaklıyor, boynunun arkasını tutuyor ve onu öpüyordu. Onu arkadan dolduran üyesi hassastı ve yavaşca hareket ediyordu.

Usulca hareket etti,  karısı vücudu uyuşmuş hissederken ve dudaklarından küçük bir inilti kaçarken Hugo onun içini ovuşturdu. Beline dolanan kolu daha da sıkılaştı ve parmakları göğsünü daha sıkı kavradı.

"Biraz sakinleştin mi?" (Hugo)

Kulağını ısırdı ve kulak memesini emdi. Tembel ama bastırılmış sesi çok baştan çıkarıcı geliyordu. Eli ısrarla göğsünü sıktı ve yoğurdu. Lucia daha önce yaptığı homurdanmayı hatırladı ve hararetli bir yüzle başını salladı.

"Rüyanda yaptığım şey için suçlandığım için haksızlığa uğramış  hissediyorum. Beni gerçekten böyle mi görüyorsun? (Hugo)

"Hayır. Ben... garip bir şekilde mantıksız davranıyordum. Üzgünüm." (Lucia)

Biraz kendine geldikten sonra, Lucia davranışlarından çok utanmıştı.

Gülünç derecede mantıksız davranmıştı. Yardım partisinde o kadını gördükten sonra bu kadar hassas olmasına gerek yoktu. Ayrıca Hugo'ya kızması için hiçbir sebep yoktu. Pek çok insanın ilişkisinin, rüyasında gördüğünden farklı seyrettiğini zaten görmemiş miydi? Karısı artık oydu, o kadın değil.

"İyi misin? Sürekli kötü rüyalar görüyor gibisin.” (Hugo)

"Biliyorum, öyle di mi?"

Lucia bunu düşündüğünde, rahatsızlığı da birkaç gün içinde dramatik bir şekilde arttı. Dün, küçük bir mesele yüzünden hizmetçiye sesini yükseltti. Lucia kendini kaprisli olmayan biri olarak görüyordu ama ruh halindeki bu tür keskin değişiklikler oldukça rahatsız ediciydi. Bu, ruh hali ile ilgili bir sorun olduğu ve bir yerlerde kendini hasta hissettiği için olmadığı için, Lucia bunun vücudunda bir sorun olduğu şeklinde görülüp görülmemesi gerektiğini bilmiyordu.

“Aaa…”

Lucia, Hugo'nun iç duvarlarına hafifçe sürtünmesinden kaynaklanan uyarıya hafifçe inledi. Kalçasını kocasınınkine bastırılmışken, Hugo sanki içini çalkalıyormuş gibi belini dışarı çekmeden yumuşak bir şekilde hareket ettirdi.

Uyarım heyecan verici olacak kadar şiddetli değildi ama vücudu bir bataklığa düşmüş gibi hissettiren bir duyguydu.

"Bana güvenmediğine inanamıyorum. Oldukça şaşırdım. "(Hugo)

"…Yanılmışım." (Lucia)

"Hayır. Yeterli çabayı göstermedim.” (Hugo)

Hugo onu yüz üstü yatırdı, üzerine çıktı ve vücuduna bastırdı.

"Bundan sonra daha çok çalışacağım. Bana güvenene kadar."

Sözde çabasının ne anlama geldiğini anlayan Lucia, hızla haykırdı.

"Sana güveniyorum. Sana güveniyorum dedim!"

Bir süre onun tarafından eziyet gördü ve ancak kocası ona olan sevgisini ve güvenini onlarca kez ilan ettikten sonra, tam bir yorgunluktan kurtuldu.

Ç/N: Bugün tek bölüm paylaşabileceğim yarına devam inşallah 🙈

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

 Lucia - 112
Huzurlu Günlük Yaşam (1)

“…vian!!”

Lucia'nın gözleri, duyularını sarsan güçlü kükremeyle açıldı. Sanki nefesi birden bire açılmış gibi ciğerlerine hava dolarken derin derin nefes aldı. Gözleri çevresini tararken aciliyetle titriyordu.

Lucia'nın sırtında güçlü bir tutuş vardı, vücudunun üst kısmını kaldırdı ve omuzlarını tuttu. Büyük bir el, soğuk terle ıslanmış alnını okşadı.

"...Hugh?"

Güçlü kollarıyla onu sağlam göğsüne tuttu ve kalp atışları birbirine vururken hafifçe sırtını sıvazladı. Sonra defalarca kulağına 'geçti' diye fısıldadı.

Lucia ancak o zaman soğuk almış gibi titrediğini fark etti. Karanlık yatak odası ve Hugo'nun kucaklaması onu kendine getirdi.

'Ah. Bu gerçek.'

Dipsiz bir zemine düştüğü çaresizlik bir rüyaydı. O bir rüyaydı ve bu gerçekti. Titremesi yavaş yavaş yatıştı ve terden ıslanmış geceliği soğuyarak ateşini düşürdü.

"Kabus mu gördün? Seni birkaç kez sarstım ama uyandıramadım.”

"…Evet. Korkunç bir rüyaydı.”

On iki yaşındayken gördüğü gelecek hayali ilk kez bir rüya olarak geri geldi. Kont Matin ailesinin yok edildiği gecenin hatırasıydı. Karanlık, gizli bir yerde tek başına saklanarak, nefesini tutarak ve titreyerek geçirdiği korkunç uzun zamanlar. Neden aniden böyle bir kabus gördüğünü bilmiyordu.

Titremesi bir nebze olsun yatışmıştı ama onun tuzağa yakalanmış ve hayatta kalmış bir tavşan gibi ne kadar endişeli ve huzursuz olduğunu görünce Hugo'nun gözlerinde ciddi bir ifade belirdi.

"Doktor çağırmalı mıyım?"

"Hayır. Ben sadece… biraz… şaşırdım.”

"Sana su getireyim mi?"

Lucia başını salladı ama Hugo ayağa kalkmaya çalıştığında irkildi ve ona sımsıkı sarıldı.

"Ah, hayır. Ben iyiyim. Sadece… böyle… kal..”

“…Gitmeyeceğim, rahat ol. Kıyafetlerini değiştirmelisin. Böyle kalırsan üşüteceksin. Hizmetçiyi çağıracağım. Uygun mu?"

"…Evet."

Hugo, hizmetçiyi çağırmak için ipi çekti ve ondan ihtiyacı olan birkaç şeyi almasını istedi. Lucia'ya bir bardak ılık su verdi, terli vücudunu ılık bir havluyla sildi ve ardından kuru bir gecelik giydirdi. Dokunuşu, küçük bir çocuğa bakan bir ebeveyn gibi telaşsız, nazik ve dikkatliydi.

Lucia mutlulukla doldu. Bu an bir rüyaysa, sonsuza kadar uyanmak istemiyordu. Neyse ki bu gerçekti ama gerçek olduğu için sonsuza kadar süremeyecek olması üzücüydü.

Bedenini tamamen ona bırakılan Lucia, adam bedenini yatağa yatırırken onu takip etti. Başını onun omuzlarına yasladı ve onun beline ve sırtına sardığı kollar güven vericiydi.

Uzaklaşmadan önce alnını, gözlerini ve dudaklarını nazikçe öptü. Sırtında aşağı yukarı gezinen elleri Lucia'ya sessiz bir rahatlık veriyordu. Yavaş yavaş uykuya daldı.

***

Sabah uyandığında kocasının sıcaklığını hissetmesi çok sık olan bir şey değildi. Lucia gözlerini açtığında, onun yakışıklı yan profiline büyülenmiş bir şekilde baktı. Vücudunu hareket ettirdi, başını eğdi ve çenesini öptü. Gözlerini açtığını görünce hafifçe gülümsedi. Hugo gülümsemesine karşılık verdi ve beline sardığı kolunu daha da sıkılaştırdı, onu kendine doğru çekti ve onu dudaklarından hafifçe öptü.

"İyi uyudun mu?"(Hugo)

“Evet, ya sen? Şafak vakti benim yüzümden ayaktaydın.”(Lucia)

"Bunu telafi edecek kadar iyi uyudum. Sabah bana neden ihtiyacın vardı?

"Ne…?"

"Sabah evde kalmam gerektiğini söylemiştin."

“Ah… bu…”

Lucia bunu sadece kendi kendine söylediğini sanıyordu, ama ağzından çıkmış olmalıydı.

"Uykuda konuşuyor olmalıyım. Bunun için endişelenmene gerek yoktu.”

"Ayrıca doktora gitmeni ayarlamam gerekiyor."

"Ne için doktora görüneyim?"

"Dün gece, benim yatağa yattığımı hiç hissetmedin, mışıl mışıl uyuyordun. Şafakta da huzursuz ve uyanıktın. Artı, vücut sıcaklığının çok yüksek olduğunu düşünüyorum."

Lucia, onun pireyi deve yaptığını düşündü, ama sonunda onu bir doktor çağırmaktan alıkoyamadı. Doktor titizlikle sorular sordu, muayene etti ve sonra bir sorun olmadığını söyledi. Lucia, "ne demek istediğimi anla" der gibi kocasına yan gözle baktı.

“Bahsettiğiniz yorgunluk ve tatlı yeme isteği, kadınların regl dönemleri başlamadan önce sıklıkla yaşadıkları belirtilerdir. Adetiniz yakında gelmeyecek mi? Daha önce hiç böyle adet belirtileri yaşadınız mı?”

İki ay önce yeni işe alınan doktor, Lucia'nın adet göremediğinden henüz haberdar değildi. Doktoru dışarı gönderdikten sonra, Lucia daha önce hiç yaşamadığı semptomları merak etti.

Şimdi düşününce, rüyasında yeniden adet görmesinin ardından, evinin çevresinde her zaman tatlı atıştırmalıklar bulundurmuşa benziyordu. Lucia, kocası üzerine geldiği için düşünmesini ertelemek zorunda kaldı. Göğüs bölgesinin içini kazmaya çalışan eli çektikten sonra Lucia ona sordu.

"Meşgul değil misin?"

"Hayır."

"Pekala, o zaman yatakta takılmaya denemek isterim."

"Hmm."

Hugo'nun eli kalçalarının arasına girdiğinde, Lucia irkildi ve elini ezdi.

"Bu değil! Yatakta uzanmak, çay içmek, kahvaltı yapmaktan bahsediyordum. Böyle tembellik yapmak istiyorum. Seninle."

"Kulağa kötü gelmiyor. Önce bir tur yapalım.”

“Bir turla bitirmeyeceksin! Ben çay içmek istiyorum! Kahvaltı yapmak istiyorum! Yatakta!"

Lucia inatla reddettiğinde Hugo, teslim olma işareti olarak ısrarla vücudunu yoklayan elini çekti.

"Elbette. İçmeyi çok istediğin çayı getirmelerini iste.”

Lucia memnun bir şekilde güldü ve hizmetçiyi çağırmak için ipi çekti. Hugo elini çenesini dayadı ve pikniğe giden bir çocuk kadar heyecanlı görünen karısına baktı. Sanki lezzetli şekeri elinden alınmış gibi tatminsiz görünüyordu.

Hugo, karısının hâlâ masum bir çocuk olduğunu düşünüyordu.

Çoğu aristokratın yaşam tarzı, gece geç saatlerde ziyafetlerde veya toplantılarda takılmayı, şafakta uykuya dalmayı ve sabahları geç uyanmayı içeriyordu. Onlar için yatakta basit bir kahvaltı yapmak ve çay içmek günlük bir rutindi. Ancak bu rutin, Taran'ın çifti için geçerli değildi.

Lucia'nın sosyal aktiviteleri çoğunlukla gündüz, öğleden sonraydı ve gün batımında eve gelirdi. Hugo ise, pek meşgul olmadığı zamanlarda akşam eve dönerdi. Hugo'nun uyanma zamanı şafak vaktiydi ve Lucia sabah erkenden uyanan tiplerdendi.

Bu nedenle sabahın geç saatlerinde tembel bir kahvaltı yapma şansları yoktu. Bu herkesin her gün yaptığı bir şeydi ama Lucia'nın hiç şansı olmadı, bu yüzden denemek istedi.

Yatak odasını hafif bir çay kokusu doldurdu. Lucia çaydan bir yudum aldı ve hizmetçilerin hazırlanmak için harıl harıl ortalıkta dolaşmasını izlerken çayın kokusunun tadını çıkardı. Çayı yudumlarken sırtında bir yastıkla rahatça ona yaslandı ve dilekleri yerine geldiğinden çok iyi bir ruh hali içindeydi.

"Bugün geç kalacak mısın?"

"Her zamanki gibi. Sen?"

"Bugün gideceğim yardım partisi akşam bitiyor."

"Yani bugün seyahat programında sadece hayır partisi var, öyle mi?"

"Ondan önce bir çay partim var."

Yatağın üzerine sade bir kahvaltı ile sade bir piknik masası yerleştirildi. Taze sıkılmış bal, pankek ve iki bardak süt ile tipik bir kahvaltıydı.

“Sağ kaptaki süt, süt veren tüccar tarafından getirildi. Farklı bir işleme yöntemiyle yeni bir ürün olduğunu söyledi. Fiyat farkı var ama eskisinden daha lezzetli olduğu için daha çok kişi arıyor” dedi.

Lucia doğruca bir bardak sütü aldı. Bir yudum aldığında tadı ağzına dolmuştu.

"Bunun biraz dene. Lezzetli."

Hugo, Lucia'nın uzattığı süt bardağına baktı, sonra başını eğdi ve bir yandan emerken diliyle de Lucia'nın dudaklarını yaladı. Sonra hiçbir şey olmamış gibi başını kaldırdı ve omuzlarını silkti.

"Süt gibi tadı var."(Hugo)

Lucia kıpkırmızı yüzüyle ona baktı, sonra hızla etrafına bakındı. Hizmetçiler kibarca gözlerini kaçırdılar ve hiçbir şey görmemiş gibi davrandılar.

Dük evinin hizmetkarları, efendi çiftinin cömert şefkat gösterisine şaşırmamış gibi davranmıyorlardı, daha ziyade artık şaşırmadıkları bir aşamaya gerçekten ulaşmışlardı. Etrafta bir sürü göz olduğu için Lucia hiçbir şey söyleyemedi, bu yüzden kayıtsız bir tavırla geçiştirmeye çalıştı.

"Ne düşünüyorsun? Değiştirmek daha mı iyi olacak?”

"Ne istiyorsan onu yap. Zaten bu evde süt içen tek çocuk sensin."

"…çocuk mu?"

"Çocuk."

Kıkırdamalar arasında cevap verdi ve kadın ona suskun bir şekilde yan yan kaşlarını çattı. Daha önce yapmayı reddettiği için huysuz davranıyordu.

Ona çocuk mu dedi? Bu, onun belini ve baldırlarını defalarca okşayan birinin söylemesi gereken bir şey miydi? Diğerlerinin gözünde ikisi yatakta sımsıkı oturuyormuş gibi görünüyordu ama diğerlerinin göremediği yerde kocasının eli sabit durmayı reddediyordu.

Lucia battaniyenin altında el yordamıyla gezinen elini tuttu, çıkardı, sonra ona baktı ve omuz silkti.

"Çocuk olduğumu söyledin."

Hugo'nun gözleri kısıldı ve başını onun boynuna gömdü.

"Aaa!"

Hugo, sallanan vücudunu hafifçe bastırdı ve emmeden ve yalamadan önce boynunun bir tarafını ısırdı. Sızladı ama aynı zamanda gıdıklanıyor ve karıncalanıyordu. Lucia inleyerek vücudunu küçülttü ancak Hugo onu bırakınca aklı başına geldi.

Bir noktada, sadece ikisi kalmıştı ve tüm hizmetkarlar çoktan hızla ortadan kaybolmuştu. Bununla da kalmayıp, durumu çabuk kavrayan hizmetkârlar, piknik masasını sanki ikisi yatakta iyi vakit geçirecekmiş gibi yatağın dibine koymuşlardı.

Lucia'nın yüzü kıpkırmızı kesildi. Karısının gaddarlığını kınayan bakışlarına rağmen, Hugo onun boynundaki koyu kırmızı izi görmekten memnundu.

"Neden böylesin! Cidden!"

Lucia'nın yumruklarının göğsünü yumruklamasını kayıtsız bir şekilde izledi, sonra zahmetsizce bileklerini yakaladı, kaldırdı, nefes nefese dudaklarını yuttu ve onu tek bir hızlı hareketle aşağı itti.

Karısı mücadele etti, pes etmeyi reddetti ve Hugo onu kızdırmak için kulaklarını yaladı.

“Bunu yapma!”(Lucia)

"Hayır."

Hugo, karısının sinirlenmek üzereymiş gibi görünen gözleriyle buluşmak için yukarı baktığında eğlenmişti. Eğlenceli atmosfer kısa sürede kızıştı.

****

[Dikkat!!: Yetişkin İçerik]

“Ah… Ng…”

İki birleşik vücut müstehcen bir ritme göre hareket etti. İnce bacakları onun sağlam beline dolanmıştı ve o belini hareket ettirirken vücudu onun hareketleriyle birlikte titriyordu. Lucia'nın nazal erotik çığlıkları aralıksız devam etti ve Hugo'nun dudakları açgözlülükle tüm vücudunu yutmaya devam etti.

Günün saatini gösteren güneş ışığı odanın içinde parlıyor ve yatak odasının köşelerini bile aydınlatıyordu. Hugo memnuniyetle doluydu çünkü sabah ışığında onun gözlerindeki en ufak dalgalanmayı bile görebiliyordu.

Islak etinin içine gömülü p*nisinin hissi başlı başına bir zevkti. Sıkıntılı bir nefes aldı ve kendini onun içine sıkıştırdı. Ona yapışan yumuşak teninin hissi heyecan vericiydi. Sertçe ona sürtündü ve içine derin bir şekilde sapladı.

Lucia'nın hafif, baştan çıkarıcı ağlaması hıçkırıklara karışıyordu. Kocası en sevdiği yerin neresi olduğunu biliyordu ve o noktaya şiddetle vurduğunda zevkle haykırdı.

Yoğun seks nedeniyle sabah vakti uçup gitti. Lucia sabah egzersizinden çoktan yorulmuştu ve tüm vücudu halsiz hissediyordu, bu da önündeki günün kasvetli görünmesine neden oluyordu. Sevişme sonrası oynaşma uzadıkça, Lucia gizlice endişelenmeye başladı.

"Daha fazla olmaz. Hazırlanıp dışarı çıkmam gerekiyor."

Hugo yine de ilişkilerini bozmadı ve vücudunun her yerine öpücükler kondurmaya devam etti. Lucia iki eliyle onun göğsünü itti ve sızlandı.

"Hugh."

"Seni duyuyorum."

Onu son bir rötuş yapıyormuş gibi öptü ve organını çıkardığı hissi o kadar canlıydı ki kadın irkildi.

"Akşam seni alırım."

"O kadar geç olmayacak. Mekan da konaktan uzak değil.”

Hugo cevap vermeden yataktan indi ve sabahlığını giydi.

Lucia ona baktı ve hafifçe içini çekti. Ayağa kalkıp ayaklarının dibine serilen geceliğini aldı. Ayda iki ya da üç kez, eğer akşam programı varsa, kocası her zaman onu almaya gelirdi.

Onu almaya gelmesinden hoşlanmadığından değildi. Gerçekten değildi ama….

Hugo'nun eli aniden çenesini kavradı ve yüzünü yukarı kaldırarak Lucia'yı şaşırttı.

"Neden her seferinde gelmememi söylüyorsun?" (Hugo)

Onunkilerle buluşan kırmızı gözler soğuktu.

"Geçen sefer kesinlikle seni alacağımı söylemiştim ama biraz geç kaldım ve sen eve önden döndün. Gelsem canını sıkan bir şey mi olur?” (Hugo)

Lucia kocasının açıkça mutsuz olduğunu görebiliyordu bu yüzden onu dikkatle inceledi.

“…söylentiler yüzünden.”(Lucia)

"Söylentiler mi?" (Hugo)

Lucia, katılması gereken özel bir etkinlik olmadıkça, kocasının eşlik etmediği balolara katılmazdı. Çay partileri gibi basit olan sosyal toplantılar dışındaki etkinliklere genellikle gitmezdi. Nadir bir akşam toplantısı olsaydı, kocası her zaman onu almaya gelirdi.

Bu nedenle, çift hakkında yavaş yavaş söylentiler dolaşmaya başladı. Daha kesin olmak gerekirse, Taran Dükü'nü hedef alan söylentiler vardı. Taran Dükü'nün hayali bir kıskançlığa sahip olduğunu fısıldadılar, bu yüzden Düşesi neredeyse evlerine kapatmıştı.

Hakkında dedikodu yapılan kişi genellikle en son öğrenen kişiydi, bu yüzden Lucia bunu yalnızca birisi dolaylı olarak şaka olarak söylediğinde ilk kez duymuştu. Kulaklarına inanamadı ve tamamen dili tutuldu.

"Hayali kıskançlık mı?! Eve kapatılma mı?! Bu ne saçma bir açıklama?!

Lucia, kalabalık mekanlardan ve etkinliklerden kaçınan bir tipti. Bu yüzden balolara pek gitmezdi ve bazen geç kaldığında kocası endişelendiği için onu almaya gelirdi.

"Bunun başkasının işi olduğunu nasıl açıkça söylersin bilmiyorum."

Öfkeden titreyen Lucia'ya bakan Hugo'nun yüzünde bunun önemli olmadığını belirten bir ifade vardı.

"Kapatma, ha."

Yapabilseydi gerçekten yapmak isterdi. Lucia şimdi onun aklını okuyabilseydi, şok olurdu. Ancak Hugo, zifiri karanlık düşüncelerini açığa çıkarmak gibi aptalca bir hata yapmadı.

Hugo'nun sinirleri, karısına kötü niyetle bakan tüm erkekleri kapsadığı için gergindi. Evli olması ve kocasının müthiş bir üne sahip olması, erkeklerin karısına yaklaşmalarına engel olmadı.

Dük'le baş etmek adına bir komplo gibi çok büyük bir amaç için değildi. Sadece romantik aşk mektupları alışverişinde bulunmak veya halka açık hafif tarihler vermek ülkede hüküm sürüyordu. Bu tür şeyler bir ilişki olarak sayılmazdı.

Lucia bunların hiçbirini bilmiyordu ama Hugo, ona çiçek ya da mektup vermek isteyen epeyce girişim yakalamıştı. Elinden gelse, onu rahatsız eden tüm p*çleri birer birer ortadan kaldırmak ve ezmek istiyordu. Ancak böyle bir şey yapmak, onu gerçekten yüksek sosyetede kuruntulu kıskançlığa sahip bir kaçık olarak damgalardı.

Karısı her gün bir çiçek gibi açıyordu. İlk bakışta masum görünüyordu, sonra bazen olgun bir kadın gibi, bazen de saf bir kız gibiydi. En güzel elbiseler ve mücevherlerle süslendiği ve çekicilik yaydığı için gözlerin ona çekilmesi çok doğaldı.

Hugo boynunu tuttu ve onu yoğun bir şekilde öptü. Dudaklarını onunkilerden ayırdı ve onun buğulu gözlerini görünce kabaran arzusunu zar zor bastırabildi.

"Hizmetçini yanında götürüyorsun, değil mi?"

"Hizmetçimi her zaman yanımda götürürüm."

"İki kişi."

"Evet. Biliyorum. İki kişi."

Kuruluş günü partisindeki olaydan sonra, Lucia her zaman iki hizmetçiyle dolaştı.

"Muhafızından ayrılma."

"Anladım."

"Biraz geç kalabilirim. Senin için bekleyeceğim. Başka bir adamla konuşma.”

"Aman Tanrım, dırdırcı."

Lucia kahkahalara boğuldu.

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm