DUYURU

Merhaba arkadaşlar. Öncelikle nasılsınız? Umarım hepiniz iyisinizdir. Beni soracak olursanız benim için işler biraz karmaşık ve yoğun. Son 3-4 ayım yoğun stres ve telaş içerisinde geçti. Çok fazla mevzu var ama en önemlisinden biri ev aramamızdı. Sonunda bulduk ve yakın zamanda taşınacağız. Sonrasında da bir kurs aldım ve 1 ay kadar sürecek. Henüz başlamadı ama yakında o da başlar. Üstüne bir de fındık ayı geldi. (Karadenizli problemleri 😅) O yüzden önümüzdeki 1-2 ay kadar daha buralara hiç uğrayamayacağım 😢 Zaten uğrayamadım birkaç aydır ve bu konuda çok mahcup hissediyorum. Ama inanın fizikseli geçtim mental olarak da büyük çöküntü içindeyim. Kendimi hiçbir şeye de veremiyorum. Hiçbir şey okuyamıyor izleyemiyorum da. O yüzden bir süre daha mazur görmenizi rica edeceğim sizden beni 😭 Söz geri döndüğümde Lucia'nın yan hikayelerini ışık hızıyla bitireceğim sizler için 🙏 Bu süreçte kendinize çok iyi bakın. Kendim adına umarım daha mutlu ve meşguliyetsiz zamanlarımda yeniden buluşacağız. O zamana kadar sağlıcakla kalın 🌸💕

 Lucia - 124
Son Söz (4)

Hugo önce Evangeline'ın çocuk odasına gitti. Şimdilerde, karısı zamanının çoğunu orada geçiriyordu. Ancak oraya vardığında karısını hiçbir yerde bulamadı ve sütanne ona Madam'ın küçük hanımla birlikte yatak odasına gittiğini söyledi.

Beklediğinin aksine, oraya vardığında yatak odası sessizdi.

Karısı, bebekle birlikteyken genellikle oldukça konuşkandı. Son zamanlarda Evangeline mırıldanmaya ve agulamaya başlamıştı, bu yüzden daha fazla tepki gösteriyordu. Bebek anlaşılmaz bir şeyler mırıldandığında, karısı coşkuyla karşılık veriyordu.

Hugo, karısının bebeğin ne dediğini gerçekten anlayıp anlamadığını merak etti. Evangeline'in yaptığı anlaşılmaz mırıltılar bir insan dili değildi.

Odanın neden sessiz olduğunu merak ediyordu ve beklendiği gibi hem karısını hem de bebeği yatakta yan yana yatmış güzelce kestirirken buldu. Hugo, kenarda nöbet tutan hizmetçiyi dışarı gönderdi, sonra da sallamamaya özen göstererek dikkatlice yatağın üzerine oturdu.

Hugo, gözlerinde nazik bir bakışla karısının uyuyan yüzüne baktı. Evangeline'i uyurken gördüğünde bile mutlu hissettiğini söylediğinde karısının ne demek istediğini anlamıştı. Karısını her gördüğünde böyle hissediyordu.

Uyuyan Evangeline yatakta döndüğünde, Hugo'nun bakışları ona kaydı.

"Sanırım onu bu sabah gördüğümden çok daha iri."

Zihni, bebeği doğduktan sonra ilk gördüğü güne gitti. Son üç ayda, bebeğin neden çok hızlı büyüyeceğini söylediklerini anlayabildi. İlk gördüğünde tuhaf göründüğünü düşündüğü kızının sürekli bir oyuncak bebek gibi dönüşmesini izlemek büyüleyiciydi.

Dolgun inci gibi yanakları çok tatlıydı. Onlara baktıkça içinde bir yerler daha çok gıdıklanıyordu. Kızının ne dediğini anlayabilmesi için bir an önce büyümesini istiyordu.

Seyrettiği Evangeline dudaklarını büzdü, gözlerini kırptı ve uyandı. Kocaman gözleri etrafa bakındı ve gözlerini Hugo'ya kilitledi. Lucia'nınkine benzeyen ama biraz daha sarı olan kehribar rengi gözleri dikkatle Hugo'ya bakıyordu. Hugo afalladı ve donup kaldı, bebeğe baktı.

"Kwawa."

Evangeline kıkırdadı ve elini Hugo'ya uzattı. Gülmek mi konuşmak mı ayırt edilemeyen anlaşılmaz sesler çıkarırken, sanki bir şeyi ifade etmek için çabalıyormuş gibi ellerini ve ayaklarını var gücüyle hareket ettiriyordu.

Hugo gözlerini kızından ayıramadı, bu yüzden sessizce onu izledi.

Hugo'nun onca sıkı çalışmasından sonra onu taşımaya dair hiçbir emare göstermediğini gören Evangeline'ın sesi yükseldi ve ellerini salladı. Dudakları kıvrıldı ve küçük alnı kırışmaya başladı. Evangeline'in gözleri her an ağlayacakmış gibi titriyordu.

"Eve, uslu kız."

Hugo mışıl mışıl uyuyan karısını uyandırmak istemediği için kızını sakinleştirmeye çalıştı. Ancak Evangeline'ın gözlerinde yaşlar birikmeye başladı.

Hugo biraz kıpırdandı, sonra kızını kaldırdı ve ona sarıldı. Sonra yataktan biraz uzaklaştı.

Lucia ona bebeği her verdiğinde, Hugo gönülsüzce onu kucağına alırdı, ancak doğduğu gün ebe onu Evangeline'i taşımaya zorladıktan sonra inisiyatifi asla ele almadı. Bebek o kadar küçük ve zayıftı ki, onu kucağına aldığında bir şeylerin ters gideceğinden korkuyordu. Hugo'nun rahatsızlık belirtileri gösterdiğini bilen Lucia, onu asla zorlamadı.

Kızı, onu son kucağına aldığından çok daha kiloluydu. Hayatın yükünü omuzlarında taşımak zorundaymış gibi hissediyordu.

Hugo'nun kucağında olma ve havada taşınma hissinin tadını çıkaran Evangeline, gürültülü bir şekilde gevezelik etmeye başladı. Hugo, karısı gibi kızının sözlerini anlamak istedi, bu yüzden kaşlarını çattı ve dikkatlice dinledi, ancak hiçbir şey anlamadığını bir kez daha anlayınca kıkırdadı.

“Eve, küçük bebek. Ne söylediğini merak ediyorum.”

Hugo sadece birkaç kelime söylemişti ama bir an sessiz kalan Evangeline, sanki cevap veriyormuş gibi daha heyecanlı bir şekilde gevezelik etmeye başladı. Hugo hafifçe kıkırdadı, ardından bebeğinin yumuşak saçlarını okşadı ve onun küçük çıkıntılı alnını öptü.

Lucia, baba ve kızı arasındaki etkileşimi izleyerek yatakta oturdu. Şu anda hassas bir ruh halindeydi, bu yüzden kızının çıkardığı en küçük ses onu derin uykusundan uyandırabilirdi. Bu yüzden Eve'in sesini duyar duymaz hemen uyandı.

Yüreğine dokunan güzel bir sahneydi. Kocası bebekle gülümsüyor ve konuşuyordu. Lucia, baba ve kızının konuşma seansını izlerken ağlayacakmış gibi hissetti, bu yüzden yataktan indi ve çifte doğru yürüdü.

Hugo karısını görür görmez hemen Evangeline'ı teslim etmeye çalıştı. Ama bunu yapmak için harekete geçtiğinde, Evangeline yüksek sesle protesto etti. Hugo'nun yüzündeki tuhaf ifadeyi gören Lucia kısaca kıkırdadı.

"Senden hoşlanıyor. Onu tutmaya devam et.

"Tutmaya devam edeyim? Ne zamana kadar?"

"Uyuyana kadar."

Neyse ki Evangeline'ın uykuya dalması uzun sürmedi. Hugo dadıyı çağırdı ve çocuğu göndermeden önce teslim etti. Sonra komodinin üzerine koyduğu zarfı alıp Lucia'ya verdi. Lucia önce büyük zarfın içindekileri kontrol etti ve gözleri büyüdü.

"Unutmuştum." (Hugo)

"Ben de tamamen unutmuşum." (Lucia)

"İkisi de senin çocuğun."

"Bizim çocuklarımız. Teşekkür ederim."

Lucia onu yanağından hafifçe öptü ve diğer küçük zarfı açtı. Zarfın içindeki kısa mektubu okurken ifadesi sertleşti. Yüzü, durumu anlayamadığını gösteren bir şaşkınlıkla doluydu.

<< Neden bunu yapmaktan başka seçeneğim olmadığını anlamanı istemeyeceğim senden. Ama inan bana. Hepsi senin için, Hugh. Seni seviyorum küçük kardeşim.

                                                                                                               -Kardeşime. >> 

"Rahmetli kardeşimin bana bıraktığı tek şey bu."

Hugo, merhum dük çiftinin ölümleriyle ilgili her şeyle uğraşarak birkaç gün geçirdikten sonra odasına gitti ve masasının üzerinde bir mektup buldu. O birkaç kısa satır, kardeşinin ölmeden önceki son dilekleriydi.

Ağabeyinin cansız bedenini gördükten sonra had safhaya ulaşan öfkesi, mektubu okuyunca tamamen patladı. O anda, öfkeyle kör olmanın ne demek olduğunu anladı.

Kardeşini anlayamıyordu. Kardeşinin bunu onun için yaptığına da inanamıyordu. O anda, rahmetli anne babasından nefret ettiği kadar, hatta belki daha da fazla, rahmetli kardeşinden nefret etti.

Mektubu şömineye atıp birkaç kez yakmak istedi ama sonunda onu ailesinin gizli odasında bir kenara fırlattı. Ve kısa bir süre önce, Philip yüzünden gizli odayı karıştırırken, çoktan solmakta olan mektubu buldu.

Görmezden gelemezdi, bu yüzden başkente geldiğinde yanında getirdi.

"Sana söyleyemediğim bir şey var."

Hugo nasıl başlayacağı konusunda ıstırap çekti, sonra hiç kimseye anlatmadığı hikayeyi anlatmaya başladı.

“Başlangıçta benim… bir adım yoktu. Ne zaman olduğundan emin değilim ama bir noktada çevremdeki insanlar bana Hue demeye başladı."

Hugo, çocukken duyduğu eski bir hikayeyi anlatır gibi sakin sakin çocukluğundan bahsetti. Yavru canavar Hue'nun Hugo ile tanışıp insan olduğu günler ve onun kardeşi gibi davranarak yaşadığı günler.

Hugo'nun hikayesi, on sekiz yaşındayken belirli bir günde meydana gelen trajediyle sona erdiğinde, Lucia'nın yüzü sırılsıklam olacak kadar yaşlarla dolmuştu. Hugo'nun yalnız çocukluğunu hayal ettiği için üzüldü ve kalbi acıyla parçalandı.

Hugo iki eliyle karısının yüzünü kavradı ve parmaklarıyla gözyaşlarını sildi.

"Bunu sana söylemem sandığımdan uzun sürdü."

Kendi gerçek kimliğini ortaya çıkarmak için çok fazla cesarete ihtiyacı vardı. Aşkından şüphelendiği için değildi. Sevdiği kadının önünde en iyisi olmak isteyen bir adamın gururuydu.

Zayıf ve utanç verici yanını saklamak istedi. Aşağılık duygusundan henüz kurtulamadığını, herkesin saygı duyduğu Taran ailesinin reisinin aslında sahte bir taklitçi olduğunu itiraf etmek istemiyordu.

Lucia yüzünü avuçlayan ellerini kendi elleriyle kapattı.

"Kim olduğun önemli değil. Seni seviyorum, şu an karşımda olan kişiyi.”

“Mmm. Biliyorum."

Lucia uzandı ve kollarını onun boynuna doladı. Koluyla sırtından destekledi ve onu kendine çekti.

"Kardeşinin ölümü için kendini suçlama. O zamanlar sadece on sekiz yaşındaydı. Seni, tek kardeşini, düşünebildiği en iyi şekilde sevdi. "

"…Evet. Ben de öyle düşünüyorum."

Lucia bunu yüksek sesle söyleyemedi ama bu dünyadan ayrılan diğer Hugo'ya teşekkürlerini yolladı.

Hugo böyle bir seçim yapmasaydı, Hue çok daha fazla acı çekecek ve Taran ailesinin zincirlerine bağlı sefil bir hayat yaşayacaktı. Özgür iradesi olmayan, olması gerektiği gibi yaşamanın verdiği mutluluğun tadını çıkaramayan bir oyuncak bebek olurdu. Ve Lucia onunla tanışamayacak ve onunla bir ilişki kuramayacaktı.

"Bu mektubu yanımda tutacağım." (Lucia)

"..." (Hugo)

"Onu yanında tutmak senin için zor ama atamazsın, değil mi?"

“…Mm.”

Kısa mektuptaki el yazısı düzgündü. Lucia, kayınbiraderinin kişiliğini yazma şeklinden hissedebiliyordu. Muhtemelen çok sıcak ve samimi bir insandı. Kocasının kardeşini ne kadar sevdiğini ve kardeşinin ölümüyle ne kadar kırıldığını tahmin edebiliyordu.

'Şeytan' anlamına gelen Hue adı, artık bu dünyada yoktu. Lucia ona "Hugh" dediği için, arkasındaki anlam "sevgili Hue'm" idi.

Nasıl sadece onun Vivian'ı olduysa, o da sadece onun Hue'su oldu. Lucia, hem ona yaslanmak hem de ona sarılmak istemesine neden olan güvenilir kocasına sımsıkı sarıldı.

****

Başkentin karmaşık sokaklarında seyahat eden bir vagonda, pencerenin yanında oturan siyah saçlı genç bir çocuk geçen manzaraya bakıyordu. Çocuğun kucağında, parlak sarı kürklü bir tilki vardı ve sahibinin parmaklarının sırt kürkünü nazikçe taramasından keyif alıyordu.

İlk kez görmesine rağmen başkentin abartılı görüntüsü Damian'ın gözlerinde anlamsızca parladı. Oğlan, başkente ilk ziyaretinde büyülenmedi veya ilgilenmedi. Ama annesini tekrar görecek olması onu özel kılıyordu. Ve bugün kardeşiyle de ilk kez karşılaşacaktı.

"Evangeline... Eve..."

Annesinin mektupta yazdığı kız kardeşinin adını tekrarlayıp duruyordu.

"Ya benden hoşlanmazsa?"

Damian daha önce hiç bebek görmemişti, bu yüzden sadece birkaç aylık bir bebeğin nasıl görüneceğini tahmin edemiyordu. Tıpkı annesine benzeyen küçük bir kız hayal ediyordu.

Damian, annesinin çocuk beklendiğini söyleyen mektubu ilk aldığında bunun sadece tahmin edilebilir olduğunu düşünmüştü ama biraz da şaşırdı.

Annesi mektupta bebeğin küçük kız kardeşi olacağını söylüyordu ama en azından Damian böyle bir şeyin önceden bilinemeyeceğinin farkındaydı. Annesinin muhtemelen korkularını ya da endişelerini yatıştırmak için ona bunu kasten söylediğini tahmin etti.

Damian, yeni kardeşinin kız mı erkek mi olduğunu umursamıyordu. Onlara değer vermeyi ve onlara her iki şekilde de değerli davranmayı amaçladı.

Ancak yine de kalbinin bir köşesinde hafif bir endişe vardı. Annesinin artık ona ihtiyacı olmadığını çünkü artık kendi gerçek çocuğu olduğunu söylemesinden korkuyordu. Annesi kardeşini daha çok sevse de bu onun için sorun değildi. Annesi ondan nefret etmediği sürece sorun yoktu.

Araba Düklük konutuna ulaştı. Damian arabadan inerken Jerome, Damian'ı karşıladı.

"Uzun zaman oldu, genç efendi."

"Gerçekten de öyle."

Etrafta duran hizmetliler duygularını gizlemek için eğitilmelerine rağmen şaşkınlıklarını gizleyemediler. Az önce ortaya çıkan çocuğun Taran Dükü'nün canlı bir kopyası olduğu herkes için açıktı.

Evleneli 3 yıldan fazla olmuştu ve yeni çocuğu olan Düşes artık çocuksuz değildi. Sessiz dük evinde bir fırtınanın kopması kaçınılmazdı. Hizmetçilerin hepsi aynı şeyi düşünüyordu; yaklaşan fırtınadan kaçınmak için bir gölge bulmaları gerekiyordu.

Lucia, Damian'ın geri geldiğini duyduktan sonra ikinci kattan aşağı iniyordu. Damian'ın başını ona doğru eğdiğini gören Lucia hızla ona yaklaştı ve onu sımsıkı kucakladı.

"Tanrım, Damian! Gerçekten çok büyümüşsün.”

Üç yıl olmuştu. Sekiz yaşındaki Damian on bir yaşına girmişti. Ancak, bundan yaklaşık 3 ila 4 yaş büyük görünüyordu. Artık Lucia'dan daha uzundu, bu yüzden biraz yukarı bakmak zorunda kaldı. Hâlâ çocuk gibi görünse de bir iki yıl içinde genç sanılacaktı.

Annesinin nazik kucaklaması Damian'ın içini ısıttı ve kalbi mutlulukla doldu. Annesinin ona bakışı değişmemişti. Rahatlamış hissetti ve minnettardı.

"Babana nasıl bu kadar benziyorsun? Giderek daha fazla benzer olmaya devam ediyorsunuz.”

"İyi misin anne?"

"Elbette. Senden ne haber? Nasılsın? Buradaki yolculuk zor muydu? Asha nerede?” (Ç/N: Asha Lucia'nın Damian'a bıraktığı tilki idi ufak bir hatırlatma olsun 🙈)

“İçeri girmeden onu uşağa teslim ettim.”

"Yemek yedin mi? Öğle yemeğini kaçırmış olmalısın.”

"Yiyesim yok. Akşam yerim.”

Lucia, hizmetçiden hızlı bir atıştırmalık hazırlamasını ve ikinci kata getirmesini istedi.

"Gel. Eve'e merhaba diyelim.”

Lucia, Damian'la birlikte ikinci kata çıktıktan sonra, yüzleri sorularla dolu olan hizmetkarlar birbirlerine baktılar. Aniden ortaya çıkan genç efendinin kim olduğunu bilmiyorlardı. Tek başına Taran Dükü'nün oğlu gibi görünmüyordu çünkü Düşes'in tavrı çok tanıdık ve arkadaş canlısıydı.

Ancak hizmetkarlar yalnız kaldıklarında kendi aralarında fısıldaşabilseler de dışarıda dedikodu yapamaz ve bunu tekrarlayamazlardı. Uşak içeri girer girmez, hizmetkarlar yapacak bir şeyler bulmak için hızla dağıldılar.

Lucia çocuk odasına girdi ve içerideki tüm hizmetkarları dışarı gönderdi. Damian'ın elini kendi elleri arasında tutarak doğruca bebeğin yatağına yöneldi.

Evangeline birinin yaklaştığını hissedip bakmak için döndüğünde kendi kendine gevezelik ederken eğleniyordu. Lucia'nın yüzünün tanıdık görüntüsü karşısında kıkırdadı ve narin küçük ellerini çırptı. Lucia gülümsedi ve bebeğin alnını okşadı.

'Ah…'

Büyülenmiş olan Damian, kocaman gözlerle beceriksiz bebeğe baktı. Bir oyuncak bebek canlıydı ve hareket ediyordu. İlk defa bir insanın bu kadar küçük olabileceğini fark etti. Biraz daha küçük olsaydı, onu peri sanabilirdi.

Kabarık bal rengi saçları dokunmadan bile yumuşak görünüyordu ve tıpkı annesininkiler gibi berrak gözleri tazelenmiş bir enerjiyle parıldıyordu. Bebeğin güzel, kusursuz, dolgun yanakları, dudakları her hareket ettiğinde hareket ediyordu.

"Eve, ağabeyine merhaba de."

"Kaa, kaa."

"Damian. Eve seninle tanıştığına memnun olduğunu söylüyor."

"…Ha?"

Damian soğuk terler döktü. Bu sözler nasıl bu şekilde yorumlandı? Damian, bilmediği yeni bir dilin ortaya çıkmasıyla şaşkına döndü. Hangi ülkenin dili olduğunu sormak istedi.

"Damian, Eve'e biraz göz kulak olabilir misin? Merhaba deyin, tanışın. Biraz kenara çekileceğim. Eve ağlarsa, odanın dışındaki hizmetçiyi çağırabilirsin.”

"Ne? Anne, bu…”

Buna gerek olmadığını söylemek istedi ama Lucia çoktan odadan ayrılmıştı. Damian hiçbir şey yapamayarak yatağın yanında boş boş durdu. Dikkatle bakışlarını kaydırdı ve bebeği tutan yatağa baktı.

Damian, uzuvlarını şevkle hareket ettiren Evangeline ile göz göze geldi; kim bilir neye bu kadar enerjikti. Sanki bir şey arıyormuş gibi sabit bir şekilde Damian'a baktı. Sonra kocaman, yuvarlak gözleri hilal şeklini aldı ve kahkahalarla kıkırdadı.

"Merhaba... Eve."

Ne yapması gerektiğini bilmiyordu, bu yüzden beceriksizce selam verdi. Sonra bebek sanki ona cevap veriyormuş gibi gevezelik etmeye başladı. Çıkardığı sesler anlaşılmıyordu ama Damian bebeğin tepki vermeye çalıştığını anlamıştı.

Elini uzatmadan önce birkaç kez tereddüt etti. Sonra şişkin yanaklarını dürttü.

'Yumuşak.'

Aniden Evangeline, Damian'ın parmağını tuttu. Damian, parmağının Evangeline'in küçük ellerine sıkıştığını görünce ne yapacağını bilemedi. Parmağını dikkatlice çekmeye çalıştı ama bebeğin tutuşu oldukça güçlüydü. Daha güçlü bir şekilde çıkarmaya çalıştığında, Evangeline yüksek bir ses çıkardı.

Damian irkildi ve orada durdu, parmağını çekme düşüncesi aklından gitmişti. Parmağının yumuşak, sıcak bir tutuşa tutsak olması tuhaftı. Sebepsiz yere yüzünde bir gülümseme belirdi.

"Tanıştığıma memnun oldum, Eve."

[Garip hissediyorum. Göğsüm biraz karıncalanıyor…]

[Damian, bu duygu, bir şeyin sevimli olduğunu düşündüğün anlamına geliyor.]

Göğsü, Asha'yı ilk kez kucağına aldığı günden çok daha fazla karıncalanıyordu. Bebek sevimliydi. Damian, annesinin uzun zaman önce söylediklerinin anlamını artık tam olarak anlayabildiğini hissetti.

Ç/N: Veee Lucia'nın ana hikayesinin sonuna geldikkkk 🎉 Şu son bölümü paylaşabilmek için günlerce debelendim valla asdfghjkl Hastane işleri misafirler derken bir fırsat bulamadım 😢 Neyse ki uzun bir serüvenin sonuna geldik. Çok sevdiğim bir novel Lucia. Kendim de tekrar tekrar okuyorum. Büyük bir hevesle başladım çevirisine ama hep aksilikler çıktı ve uzun aralar vermek zorunda kaldım. Lakin her şeye rağmen okumaya devam eden, güzel yorumlarınızı eksik etmeyen sizler beni aşırı motive ettiniz. Hem mahçup hem mutluyumm 😳 Teşekkürler 🌸Neyse bitti dedim ama eminim henüz hazır değilsinizdir. Neyse ki yan hikayeler var o yüzden bir yerlere gitmeyin henüz 😂 

Önceki Bölüm

 Lucia - 123
Son Söz (3)  

Yatak odasının kapısı açıldı ve saraydan gönderilen bir yardımcıyla birlikte ebe dışarı çıktı. Kadın, kendisine dik dik bakan Hugo'ya başını salladı.

"Sevimli bir kız çocuğu dünyaya geldi. Hem anne hem de çocuk iyi ve sağlıklı. Tebrikler."

Etraftaki herkes başını eğip, uzun uzun rahat bir nefes almakta olan Hugo'ya 'tebrikler' dedi.

"İçeri girebilir miyim?"

"Hâlâ halledilmesi gereken bazı şeyler var. Lütfen biraz daha bekleyin.”

Bir saat daha bekledikten sonra, Hugo nihayet odaya girebildi. Yatak odası sessizdi. İnsanlar sessizce dolaşıyorlardı ve Dük'ün girip girmediğini umursamadan kendi işlerine odaklanıyorlardı ama Hugo tüm bunlardan habersizdi.

Bakışları anında yatakta yatan karısına takıldı ve doğruca yatağa yöneldi.

Lucia doğum sancılarından bitkin düşmüştü ve doğum boyunca gözüne uyku girmemişti. Ebe, henüz anne sütü olmasa bile bebeği göğsüne koyması talimatını vermiş, öyle de yapmış ve bir süre emzirdikten sonra hemen uykuya dalmıştı. Şiddetli acı ortadan kalktığında, içine çökmekte olan uykunun tatlı cazibesine karşı galip gelemedi.

Hugo bir süre karısının açıkça bitkin haldeki yüzüne baktı. Teni solgundu ve dudakları kurumuştu. Dağınık saçları terden sırılsıklam olmuş, yüzüne ve alnına yapışmıştı.

Yavaşça yatağa oturdu, sallamamaya dikkat etti, sonra saçlarını toplayarak yuvarlak alnını ortaya çıkardı. Karısının ölmüş gibi uyuduğunu izlerken, kalbi sıkıntıyla sızladı.

“O iyi olacak mı? O gerçekten iyi mi?"

Hugo, kalbinin derinliklerinde hâlâ endişeliydi. Philip'in saklandığı yerdeki kayıtları birkaç kez kontrol etmiş olmasına rağmen, bunun bile Philip'in yaptığı bir oyun olabileceğine dair şüphelerinden kurtulamadı.

Doğum tarihi yaklaştıkça, Hugo yeni bebekle tanışmaktan sevinçten çok endişe duyuyordu. Endişesinin karısına da bulaşacağından korkuyordu, bu yüzden bunu belli etmedi, ama çoğu zaman şafak vakti uyanır ve bütün gece karısının uyumasını izlerdi.

“Hanımefendi ilk kez doğum yaptığı için uzun süre sıkıntı çekti ama sağ salim doğum yaptı. Küçük hanımı tutmalısınız Majesteleri.”

Dük'ün bebeği görmekten hiç bahsetmediğini fark eden ebe, konuyu önce kendi gündeme getirdi. Onlarca yıldır kraliyet ailesinden pek çok çocuk doğurtmuştu ama ilk kez bebeğe aldırış etmeden gözleri karısının yüzüne kilitlenmiş bir koca görüyordu.

Ebe, uyuyan ve yeni yıkanmış kız bebeğini asistandan aldı ve Hugo'ya teslim etti.

"Onu tutun, Majesteleri."

Ebe onu birkaç kez dürttüğünde, Hugo bebeği beceriksizce çaresiz bir şekilde aldı. Yanında ebe, çocuğu nasıl tutacağı konusunda ona tavsiyelerde bulundu.

"Çok küçük?"

Bebeği kucağına alırken Hugo'nun ilk düşüncesi buydu. Karısının karnında bu kadar enerjik olan varlık için o kadar küçük ve acizdi ki. Karısının kişiliğini ve zevklerini değiştiren bebek, onu son birkaç aydır varlığını gösteren ana başrol olarak göremeyecek kadar zayıftı.

"Tuhaf görünüyor."

Bebeğin tüm vücudundaki kızarıklık henüz geçmemişti, yüzünde ve gözlerinde hala şişlik vardı. Hugo bebeği yeni doğduktan hemen sonra görmüş olsaydı, şok olurdu. Şu anda bebek temiz ve tüylüydü çünkü yeni yıkanmıştı.

“O çok sevimli bir kız bebek. Büyüyünce bir güzellik olacak.”

Yeni doğan bebeklerle çok sayıda deneyime sahip olan ebe, bebeğin henüz tam olarak ortaya çıkmamış olan görünümünü görebiliyordu. Yeni doğmuş bir bebeğin görünüşü, sonradan oluşacak özelliklerden çok farklıydı.

Ancak Hugo, ebenin söylediklerini sadece pohpohlama olarak algıladı. Nasıl bakarsa baksın, bebek tuhaf görünüyordu.

Ebe, Dük'ün çocuğuna ne kadar beceriksizce baktığını görünce gülmekten kendini alamadı. Çocuğunu gören bir babanın ilk tepkisi ya çok sevinmiş ya da şaşkına dönmüş olması oluyordu.

Bebeğinin içinde büyürken hareket ettiğini dokuz ay boyunca hisseden bir annenin aksine, çocuğu görür görmez şefkat hisseden pek çok baba vakası yoktu.

"Gözleri aynı Madam'ınkilere benziyor."

Ebenin yaptığı yoruma Hugo tepki gösterdi. Bebeğin bir avuç seyrek saçı altın rengindeydi. Karısınınki gibi olmadığı için hayal kırıklığına uğramıştı ama bebeğin gözlerinin Lucia'ya benzediğini duyunca çocukta eşinin izlerini aradı.

Bebeğin biraz daha büyüdüğünde anlayıp anlamayacağını merak etti. Karısına benzeyen bir parça bulamamıştı. Bebeği ebeye teslim ettikten sonra Hugo, gözlerini uyuyan karısına dikti.

Ebe homurdanarak güldü ve dilini şaklattı. Herkese odadan çıkmasını işaret etti, sonra kucağında bebekle yatak odasından en son kendi çıktı.

* * *

Lucia'nın gözlerini açtığında hissettiği ilk şey susuzluktu. Su arayışını mırıldandı ve birkaç dakika sonra sert bir el vücudunun üst kısmını dikkatlice kaldırdı ve dudaklarına bir bardak su dokundu.

Boğazından aşağı inen birkaç ağız dolusu suyun tadı acıydı ve kaşlarını çatmasına neden oldu. Lucia, kendisine yardım eden kocasını görünce gözlerini zorlayarak açtı ve hafifçe gülümsedi.

“Çocuğumuzu… gördün mü?”

"Gördüm."

"Tıpkı anneme benziyor. Annemin... gerçekten güzel sarı saçları vardı, biliyor musun?"

Gözleri yaşlarla şişmişti. Hugo nazikçe onun gözlerini öptü. Gerçekten ona kucaklayıp sımsıkı sarılmak istiyordu ama yapamıyordu.

Henüz tam olarak iyileşmemişti ve o kadar zayıf görünüyordu ki sanki kırılacaktı, bu yüzden ona dokunmaya bile dikkat ediyordu. Küçücük bedeninde dokuz ay taşıyıp yeni bir hayat doğurması inanılmazdı.

Karısı onun gözünde her zaman güzeldi ama özellikle bugün daha da kalp sızlatan bir güzelliğe sahipti.

"Gözlerinin seninkilere benzediğini söylüyorlar. Onu henüz görmemiş olmana rağmen."

"Bir an onu ben de gördüm. Sana söylüyorum, onu ilk emzirdiğimde korkmuştum çünkü ne zaman uyuyacağımı bilmiyordum."

Hugo, gülüp sonra karnı ağrıyınca kaşlarını çatan karısını izledi. Burnuna, dudaklarına ve alnına yumuşak, hafif öpücükler kondurdu.

"Zordu, değil mi?"

"Ben iyiyim."

"Her zaman iyi olduğunu söylüyorsun."

"Ciddiyim, Hugh. Sana olan aşkımın kanıtını bırakmak istedim. Bu yüzden kolay olduğunu söyleyemesem de tüm acıları unutacak kadar mutluyum.”

Lucia, yeni doğan kızını görür görmez aşık oldu. Kızını sevmekten kendini alamamasının birçok nedeni vardı ama en büyük nedeni kızının onların çocuğu olmasıydı, hem kendisinin hem de Hugo'nun çocuğu.

"Bebeğimiz bizim çocuğumuz, senin çocuğun, senin kanını miras aldığı için çok mutluyum."

Hugo uzun bir süre hiçbir şey söylemeden ona baktı. Sonra hafifçe gülümsedi ve Lucia'yı kollarının arasına aldı.

"Bebeğin adı. Bunu düşündüm ve büyükbabanın ona bir isim vermesini ister misin diye merak ettim."

"Büyükbabam…?"

"Torununun çocuğunu görmesi için onu buraya getirmeyi düşünüyordum."

"Evet, çok isterim. Teşekkür ederim."

* * *

Yaklaşık bir ay sonra, Baden Kontu dük konutunu ziyaret etti. Uzun zamandır görmediği torununa selam verdi ve küçük torununu kucağına aldı.

Kont Baden'in gözleri, kendisine bakan kehribar rengi gözlere bakarken yaşlarla doldu. Kızının ve torununun gözlerinin bir kopyasıydılar.

"Aman yavrum, anneannene nasıl bu kadar benziyorsun?"

Gözyaşlarını tutamayan büyükbabasının sesini dinlerken Lucia'nın gözlerinden yaşlar aktı.

"Bana verdiğin hak edilmemiş ricayı çok düşündüm. Baden ailesinin ilk atası, annesi olmadan var olamayacağını söylemiş ve tüm sevgi ve hayranlığını annesine adayan bir vasiyet bırakmış. Onun küçük yapılı ama güçlü bir ruha sahip biri olduğunu duydum. Bebeğe onun adını vermek istiyorum.”

Evangeline. Bu aralar pek kullanılmayan eski moda bir isimdi.

Taran Düklük Evi'nin tek prensesinin adı Kont Baden'in ağzından çıktığında, Kont'a boş boş bakan bebek parlak bir şekilde gülümsedi. Küçük torununun yüzündeki neşeli gülümsemeyi gören Kont, bir kahkaha patlattı.

****

Hugo bir şey bulmak için çekmecesini karıştırdı, sonra alt çekmecesinin derinliklerinde bir zarf buldu. Güvenle saklamak için sakladığı bir şeydi ama ne olduğunu hatırlayamadı, bu yüzden zarfı çıkardı ve içindeki belgeyi çıkardı. İmza panelinde, eşinin ebeveynlik hakkından feragat eden yazısı vardı.

Hugo tuhaf bir ifadeyle belgeye baktı ve güldü. Çok uzun zaman önce gibi görünse de, o günün olayları, sanki dünden bir olaymış gibi canlı bir şekilde zihninden geçti.

Sözleşmenin kurulması karşılığında aldığı belgeler arasında, Damian'ın aile kütüğüne işlenmesi sırasında kullandığı onay formu da vardı. Gerdek gecelerinin ertesi günü kuzeye doğru koşarlarken Hugo, Jerome'a yalnızca Damian'ı aile kütüğüne kaydetmesi için gerekli belgeleri vermişti.

Ve böylece, o günden beri, onun ebeveyn hakkından feragat ettiği belge, onun başkentteki ofisinin çekmecesinde dokunulmamış duruyordu.

"Bunu neden almadığımı merak ediyorum."

Ebeveyn hakkından feragat belgesi, aile kütüğü için onay formundan daha önemliydi. Velayetten feragat etmeksizin, Damian'ın kağıt üzerindeki annesi, çocuk sicile kaydedildikten sonra çocuk üzerindeki tüm hakları kullanabilecekti.

Neden o sırada onu alıp Roam'a götürmesi için Jerome'a teslim etmediğini bilmiyordu. Yaptığı bir şeydi ama bunu yaparken ne düşündüğünü hatırlamıyordu.

Hugo belgeyi zarfa geri koydu. Artık belgeye gerek yoktu. Damian ve Evangeline tamamen Lucia'nın çocuklarıydı. Ne sebeple olursa olsun çocuklarının haklarını ondan alamazdı.

Yırtmayı düşündü, sonra kapının dışından Fabian'ın sesini duydu ve masasının yan tarafına itti.

Fabian geldi, raporunu sundu ve bazı benzersiz konularda rapor vermeye başladı.

"Genç efendi Damian üç gün içinde ayrılıyor."

"Peki, onun adını kapıya kullanacaklar listesine yazma konusunda ne durumdayız?"

Akademi'nin bulunduğu şehir devleti Philarch'ta üç kapı vardı ve Akademi'deki öğrenci sayısına kıyasla bu kapıları kullanabilen çok az insan vardı. Bu nedenle, kraliyet soyundan gelenler veya yüksek rütbeli soylular okula kaydolduklarında, kapıyı kullanma hakkını da satın aldılar.

Akademi, geçidi kullanmak için geçiş kartlarını muazzam bir fiyata sattı, ancak yine de başvuranlarla doluydu, bu yüzden piyangolar düzenlediler.

Sömestr ortasında, kapıları kullanan daha az personel vardı, bu yüzden geçiş kartı satın almadan geçilebiliyordu. Ancak kullanıcı akınına uğrayan tatilin başlangıcında kapıları sadece biniş listesindekiler kullanabiliyordu.

Çoğu öğrenci en yakın ülkeye gitmek için Philarch'tan ayrıldı ve oradaki kapıyı kullandı. Bu yöntemle kapıya ulaşmak en az üç gün sürüyordu.

Damian Akademi'ye kaydolduğunda geçidi kullanmak için geçiş izni başvurusunda bulunmadı. Mezun olana kadar eve gitmesi için bir sebep olmayacağını varsaydı. Ancak durum değişmişti.

Lucia sık sık tatil sırasında Damian'ı eve çağırmayı düşünüyordu. Yıl içinde ancak sınırlı sayıda gün dışarı çıkabildiği için, ileri geri gitmektense kapıyı kullanmak onun için daha kolaydı. Neyse ki bir öğrenci yurtta yatılı kalsa bile tatilde ders almak zorunlu değildi.

"Kartlar gelecek yıl, yeni okul yılı başladıktan sonra satılacak, bu yüzden bir başvuruda bulunacağım." (Fabian)

Bunun bir piyango olduğu söylense de, kapı arkasında pazarlıklar oluyordu. Aslında, bir müzayededen neredeyse hiçbir farkı yoktu. Sadece yüksek bir fiyat söyleyip satın alman gerekiyordu.

"Ve Majestelerinin daha önce bahsettiği şeyle ilgili olarak, Kont Matin'in en küçük oğlu Bruno Matin'i Akademi'ye kaydetme konusunda Kont ile görüşmelerimizi bitirdik."

Lucia ondan bir iyilik isteyince Hugo, boşanmış Matin Kontesinden oğlu Bruno'yu yanına almasını sağlamaya çalıştı. Matin Kontu'nun yerini alan en büyük oğlunun, en küçük erkek kardeşinin biyolojik annesi tarafından götürülmesine hiçbir itirazı yoktu. Sorun Kontes'ti.

Kontes, oğlu yerine yeniden evlenmeyi seçmişti. Hugo, Lucia'yı rahatsız etmek istemedi, bu yüzden ailesinin evine döndüğünde Kontes'in yeniden evlendiğini Lucia'ya söylemedi.

Hugo kendi bildiğince elinden geleni yaptı. Ancak Bruno, rüyada bile olsa karısının velinimetiydi, bu yüzden iyiliğin karşılığını vermemekten rahatsız oldu.

Neye yardım edebileceğini merak etti ve araştırıp dururken, karısının rüyasında Bruno'nun Akademi'den atıldığını söylediğini hatırladı.

Bu gerçek garipti. Akademinin öğrenim ücreti büyük bir meblağ idi. Matin Kontu'nun asi oğlunun gözden uzak durması için böylesine büyük bir meblağı savurması pek olası değildi. Araştırdıktan sonra Hugo ilginç bir gerçeği öğrendi.

Rahmetli Kont Matin'in babası, Akademi'nin kurulmasına yatırım yapmış ve ailesinin sonraki üç kuşağı için tam burs hakkı elde etmişti.

Akademi ilk kurulduğunda gücü acınacak kadar küçüktü. Ancak Akademi'nin itibarı arttıkça devasa bir güç haline geldi ve ardından dört bir yana serptiği hakları geri almaya başladı.

Bu nedenle, üç kuşak boyunca sınırsız tam burslu kayıt hakkı sadece üç kişiyle sınırlandırılmıştı. Lucia'nın rüyasında, Matin Kontu bunu Bruno'yu göndermek için kullandı çünkü bu zaten kimseye satamayacağı bir haktı.

Ancak yeni Kont Matin'in parayla bile satın alınamayacak bir hakkı, görüşmediği küçük kardeşi üzerinde kullanmaya niyeti yoktu. Üç oğlu olduğu için şanslıydı, bu yüzden tüm çocuklarını Akademi'ye sokmayı planladı.

Hugo'nun bildiği kadarıyla, Bruno olağanüstü bir zihne sahip bir çocuktu. Ancak abi, küçük erkek kardeşinin yeteneğini umursamıyordu. Bruno'yu fiilen ihmal etti.

Lucia'nın rüyasında Bruno, sanki evinden atılıyormuş gibi Akademi'ye gitmiş olsa da, Bruno'yu Akademi'ye göndermek muhtemelen Kont Matin'in bir baba olarak yaptığı en iyi şeydi.

"Akademisinin ya da ailesinin ona bakmadığı bir evde kalmaktansa, Akademi'de yeteneğini geliştirmesi onun için daha iyi olacaktır."

Hugo, Bruno'nun yeteneğinin boşa gitmesine izin vermek istemeyen bir sponsor kılığına girdi.

Matin Kontu, karşılığında hiçbir şey almadan en küçük erkek kardeşini Akademi'ye göndermenin tüm muazzam maliyetini ödemeye söz veren bilinmeyen sponsora karşı temkinliydi. Bundan dolayı bir şekilde zarar görebileceğinden korkuyordu. Babasının oğlu; yeni Matin Kontu küçük fikirliydi. Vicdanı, bir dahi olarak övüldüğünü duyduğu küçük erkek kardeşine karşı biraz suçluluk duyuyordu.

Matin Kontu ile müzakereler beklenenden daha yavaş gitti. Hugo, bu p*çten de kurtulması gerekip gerekmediğini merak etmişti. Kont Matin işleri biraz daha uzatsaydı, sonu babası gibi olabilirdi.

"Öyleyse gelecek yıl kayıt olacak?"

"Hayır. Bir sonraki yıl. Gelecek yıl için başvurular şimdiden kapandı.”

Akademi'ye katılmak isteyenlerin sayısı her geçen gün artıyordu, bu nedenle başvurunuzu kayıt olmadan en az bir yıl önce yapmanız gerekiyordu.

"Önümüzdeki yıl kaç yaşında olacak?"

"On dört, Majesteleri."

“On dört mü? Altı yıllık kursa mı girecek?”

"Hayır Temel dört yıllık eğitimi istedi.”

Akademinin temel kursu, okul yılı için en ileri düzey kurstu. Akademik standartlar oldukça yüksekti. Öğrencilerin çoğu on altı yaşında okula kaydoluyordu.

“Dersleri takip etme konusunda kendine güveniyor mu? Bence çok genç."

"Usta Damian da temel kursa on dört yaşında başladı."

“Çocuğu muaf tut. Benden görevi devralacaksa, bu çok doğal."

Fabian buna asla doğal demezdi ama bir şey söyleme zahmetine de girmedi.

"Bruno Matin'in akademik yeteneğinin yeterli olduğuna karar verdim."

"O zaman bırak çocuk istediğini yapsın."

Fabian, raporunu bitirdiği için geri çekildi ve Hugo, bir süredir yana koyduğu belgeyi aldı.

Kalkmaya başladı, sonra tekrar oturdu ve başka bir çekmeceyi açtı. Çekmecenin tabanında küçük, kararmış eski bir zarf duruyordu. Geniş çekmecenin içindeki tek şey buydu.

Uzun bir süre tereddütle oturdu. Elini birkaç kez zarfa uzattı ama her seferinde ulaşabileceği bir yerde durdu. Derin bir nefes aldı ve zarfı eline aldı.

İçinde belgeler olan kalın bir zarf ve küçük, eski bir zarfla ofisinden çıktı.

Ç/N: Hugo ;

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm