Lucia - 96
Her Daim (1)

Lucia sabah uyandığında hizmetçi kendisine bir demet çiçek getirdi. Bu günlerde bu olay her sabah kendini tekrar ediyordu. Lucia, renkli ve güzel statis çiçeklerini aldığı için mutluydu. Ne zaman bir buket çiçek alsa, kocasının neden ona çiçek göndermeye başladığını hatırlıyor ve bu onu güldürüyordu.

Lucia'nın Hugo'nun güllerden nefret etmesinin sebebinin kendisiyle ilgili olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu. Jerome bu gerçeği ona gizlice ima ettiğinde ne kadar güldüğünü bile bilmiyordu. Aslında Lucia sarı güllerden o kadar rahatsız değildi ama kocasının gerçekten endişelendiğini bilmiyordu ve o kocası Jerome'a gülleri yasaklamasını emredecek kadar ileri bile gitmişti.

Burnunu elindeki bukete gömdü ve hafif kokusunu içine çektikten sonra buketi hizmetçiye geri verdi. Daha sonra hizmetçi buketi odasında bir yere süs olarak koyacaktı. Yatak odası şimdiden çiçeklerle dolu bir bahçeye dönüşüyordu. Yakında odasında yer kalmayacak ve dekorasyonlar kabul odasına doğru genişlemek zorunda kalacaktı.

Lucia kabul odasında oturmuş nakış işliyor ve sık sık kapıya bakıyordu. Sabahtan beri beklediği biri vardı. Kapının açıldığını gören Lucia hızla ayağa kalktı. Jerome, yaşlı bir adama eşlik ederek kabul odasına geldi. Yaşlı adama doğru koşarken Lucia'nın yüzü parlak bir gülümsemeyle aydınlandı.

"Hoş geldin büyükbaba."

“Haha. Evet. Evet."

Kan bağının çekimi gerçekten şaşırtıcıydı. Lucia, kendisini büyükbabasına sanki onu çok uzun zamandır tanıyormuş gibi yakın hissetti. Lucia'nın kişiliği pek sosyal değildi ama büyükbabasına sımsıkı sarıldığında tereddüt etmedi.

"Açsın, değil mi? Öğle yemeğini hemen hazırlayacağım.” (Lucia)

"Hayır, hayır. Ağırdan alalım. Önce torunumun yüzünü göreyim. İyi misin?” 

"Tabii ki. Ya sen, büyükbaba?”

"İyi diyelim iyi olsun."

Kont Baden yürekten güldü çünkü şefkatli torunu çok sevimliydi. Lucia, büyükbabasının buruşuk ve kaba elini tuttu ve onu kanepeye götürdü. Kısa süre sonra Jerome onlara çay getirdi ve yeniden bir araya gelmenin sevincini paylaşabilmeleri için onları yalnız bıraktı.

"Başkente bu kadar çabuk döneceğimi bilmiyordum." (Kont)

Damadını ona, "Ne zaman gelmek istersen, büyülü geçiş kapısını kullanabilirsin" demişti ama o sıralar Kont, başkente kasten gelir miydi bilmiyordu. Yaşlı bir adam ortalıkta dolanıp duruyor diye hali vakti yerinde torununun rahatsız olmasını istemiyordu. Ve torununun iyi durumda olduğunu kişisel olarak gördüğü için, hayatını yaşamaya çalışacak ve sonraki yıllarında bunu bir lütuf olarak görecekti.

Ancak bir haberci torununun onu çok özlediğini ve bir ara ziyaretine gelmesini istediğini haber verdi. Bu mesajı aldığına çok sevindi ve memnun oldu. İşe yaramaz dedesi torununa  bakamasa da torunu yine de onu özlüyordu. Ve başkente döndükten sonra Kont, kızına çok benzeyen torununu düşünmeye devam etti.

"Seninle utanmadan iletişime geçtiğimi ve böyle çat kapı geldiğimin farkındayım" (Kont)

"Ne demek istiyorsun? Böyle bir şey yok. Benim seni ziyarete gelmem gerekirdi ama onun yerine sen geliyorsun ve ben üzülüyorum.” (Lucia)

"Hayır. Bir kere gelen ben olmalıyım. Dikkatsizce hareket edebilecek bir konumda olmadığını biliyorum."

Kont, zenginlik ve şöhret konusunda açgözlü biri olmamasına rağmen, torununun Taran Dükü gibi büyük bir ailenin hanımı olduğu gerçeğiyle gizliden gizliye gurur duyuyordu.

"Bu sefer gitmeden önce bizim evde biraz dinlen. Geçen seferki gibi inat edip başka bir yerde kalıyorum diyemezsin.” (Lucia)

“Haha. Peki. Anladım." 

Lucia, büyükbabasıyla öğle yemeği yedi ve birlikte yürüyüşe çıkarken havadan sudan sohbet ettiler. Öğleden sonra dedesini köşkü gezmeye, çay içmeye, hoş sohbet etmeye götürdü. İlginçtir ki, tüm zaman boyunca konuşacak bir şeyleri vardı. İkisinin de çok sevdiği kişi olan Amanda ile ilgili hikayeleri paylaştıklarında gözleri parlıyordu.

"Sana sormak istediğim bir şey var büyükbaba. Sana daha önce bahsettiğim kolyeyle ilgili.”

"Buldun sanırım."

Kont, damadının ona kolyeyi bulup torununa hediye etmek istediğini söylediğini hatırladı. Damadının karısıyla ilgilenmesinin övgüye değer olduğunu hissetti ve çiftin ilişkisinin iyi olmasından memnundu.

"Ah, hayır bulamadım."

Ve muhtemelen onu sonsuza kadar bulamayacağım. Lucia, saraya girdiği gün kolyenin o gece ona garip bir rüya gördürttüğüne ve ortadan kaybolduğuna ikna olmuştu.

“Yadigar olarak aktarılan kolyenin hikayesini merak ediyordum. Büyükbaba, kolye sana miras kaldığında onun hakkında başka bir şey duydun mu?”

“Hm. Babam o kolyeyi bana verdiğinde, sadece değerli bir eşya olduğu için dikkatli saklamamı söyledi.”

"Ayrı yazılmış bir belge gibi başka bir şey var mıydı?"

"Öyle bir şey yoktu. Belki çok uzun zaman önce buna benzer bir şey vardı. Ama o kadar uzun zaman oldu ki... o şey ailemizin kurucusundan bize kaldı. Büyük bir efsanesi olmasa bile nesiller boyu aktarıldı ve ben onu çok değerli bir şekilde saklardım.”

“Kurucu tarafından mı bırakıldı? Yani çok eski bir eşya. Büyükbaba, kolyenin çok değerli bir hazine olduğunu hiç düşündün mü? Örneğin, büyülü bir alet gibi bir şey.”

"Büyülü bir alet mi?"

Kont boş bir kahkaha attı.

“Benim bile böyle bir düşüncem oldu. Aile yadigarı ne kadar değerli olursa olsun, aile parçalanırsa işe yaramaz. O kadar hüsrana uğradım ki bir keresinde kolyeyi alıp ünlü bir büyülü alet uzmanına gittim."

Uzman, kolyenin eski bir eşya olmasıyla ilgilendi, ancak başını salladı ve bunun büyülü bir alet olmadığını söyledi. Kolye büyülü aletlerin belirli dalga boylarını seçen tanımlayıcıya hiçbir tepki göstermedi. Kont torununa, emin olmak için uzmanı ziyaret ettiği ve hayal kırıklığıyla eve döndüğü uzun zaman önceki deneyimini anlattı.

'Büyülü bir araç değil mi? O zaman yaşadıklarımı ne açıklıyor?'(Lucia)

"Kolyeyle çok ilgileniyorsun. Antikaları sever misin?” (Kont)

"Tam olarak değil. Benim için kolyenin annemle hatıraları var… Gerçekten kolye hakkında daha fazla bir şey bilmiyor musun? Çok önemsiz bir şey bile olabilir. Kurucunun geride bıraktığı bir eşya ve hatta bir kriz anında aileyi kurtaracağı efsanesine sahip…” (Lucia)

Lucia konuşurken, aniden aklına bir düşünce geldi.

"Aileyi.. kurtarmak mı?"

Omurgasından yukarı bir ürperti geçti.

'Kurtardım. Aileyi kurtardım. Çünkü o rüyayı gördüm…'

Lucia'nın rüyasına göre, Kont Baden ailesinin yok edilmesi yakın gelecekteydi. Ancak Lucia geleceği bir rüyada gördü ve geleceği değiştirmek için harekete geçti, bu nedenle gelecek değişmişti.

Lucia'nın dayısı ile Matin Kontu arasında asla bir bağlantı olmayacak ve Baden ailesi, Kont Matin'in ihanetine asla yakalanmayacak. En azından Lucia hayatta olduğu sürece Baden ailesi yok olmayacaktı. Lucia kenara çekilip bunun olmasına izin vermeyecekti.

'Bu bir tesadüf mü?'

Kolye, Baden ailesine doğrudan yardımcı olmadı. Ancak Lucia'ya geleceği gösterdi ve harekete geçmesini sağladı.

‘…Büyülü aracın geleceği gösterme gücü, aileyi krizden kurtarma gücüdür dersek, bu da biraz zorlama oluyor. Sadece geleceğimi değiştirmek istedim ama bu bir sonuçtu.'

Lucia rüyayı sadece bir hayal olarak reddetmiş ya da pes edip geleceği kabul etmiş olsaydı, Baden ailesinin geleceği yok olma yönünde gidebilirdi. Hugo onun evlenme teklifini de reddedebilirdi ve Lucia Düşes olamazdı. Hatta bunun dışında pek çok belirsiz alan vardı.

"Aileyi kurtarmakla ilgili bir efsane…" (Kont)

Kont'un mırıldandığını duyan Lucia, düşüncelerini sonraya erteledi. Şimdi büyükbabasının söylediklerine odaklanmıştı.

"Bunu bildiğine göre, Amanda sana söylemiş olmalı." (Kont)

Lucia bunu rüyasında tanıştığı dayısından duymuştu ama hiçbir şey söylemeden sadece gülümsedi.

"O kız, annen efsaneye inanmadı. Bu tür efsanelerin hepsinin yalan olduğunu söylerdi. Ve eğer efsane doğru olsaydı, onun annesi, yani karım ölmezdi.”

Kont yüzünde acı bir ifadeyle konuşmaya devam etti.

"O zamanlar anneni azarlamıştım ama aslında ben de aynı şeyi düşündüm. Bu sadece torunlarını cesaretlendirmek isteyen atalarımızın düşüncesiydi. Belki de bu efsane, ailemizi bugüne kadar ayakta tutan tek umuttu.”

“…Aileyi kurtaran kolye efsanesi ne zamandan beri vardı?”

Kont, torununun kolyeye neden olağandışı bir ilgi gösterdiğini merak etti. Belki annesiyle anıları olduğu için bu kadar tutunmuştu ve bu düşünceyle üzüldü.

"Ne zamandan beri mi? Başından beri var olduğuna inanıyorum. Kurucunun yadigarı ilk devrettiğinde vasiyetinde bıraktığı söyleniyor.”

“Kurucu nasıl bir insandı?”

“Baden ailemizin kurucusu bir dövüş sanatçısıydı. O büyük bir şövalyeydi ve Xenon'un kuruluşunda değerli bir tebaaydı."

Kont iyiliksever bir şekilde gülümsedi ve torununa, kendi büyükbabasının ve babasının ona anlattıkları eski hikayeyi anlattı. Her ülke için kuruluş mitleri olduğu gibi, uzun geçmişlere sahip çoğu ailenin de atalarının katkısını abartarak uydurduğu bir hikayesi vardı. Hikâye dilden dile geçtikçe ona daha çok 'katman' eklendi ve destansı bir masal yapıldı.

Lucia, büyükbabasının hikayesinden çok keyif aldı ama daha fazlasını öğrenmek istese de uzun hikayede kolyeyle ilgili hiçbir ipucu yoktu.

****

Kont, dükün evinde dört gün kaldı. Lucia, büyükbabasının gitmesine üzüldü ve ondan birkaç gün daha kalmasını istedi.

“Benden bir süre haber almazlarsa dayıların endişelenecektir. Başkente geldiğimi bilmiyorlar. Sadece birkaç günlüğüne bir arkadaşımı ziyaret edeceğimi biliyorlar.” (Kont)

"Gerçekten kimseye söylemedin mi?" (Lucia)

"Üzgünüm. Başkentin tüm o siyasi savaşına gereksiz yere kapılmalarından çok endişeliyim. Üzücü olsa da, lütfen anla.”

"Üzgün ​​değilim."

Dedesi, oğlunun ailesi ve torununun iyiliği için en iyi yöntemi seçmişti. Lucia, büyükbabasının ne kadar düşünceli olduğunu tamamen anlamıştı.

"Ve teşekkür ederim." (Kont)

"Ha?" (Lucia)

“Aslında geçen sefer başkente geldiğimde zor bir sorunum vardı. Aile malikanesi başkalarının eline geçmek üzereydi. Eve döndüğümde unvanımı satmaya ve borçlarımı kapatmaya karar vermiştim; Artık oğullarıma yük olmak istemiyordum. Ama döndükten sonra sorun sorunsuz bir şekilde çözüldü. Her ay cüzi bir miktar para ödediğimiz sürece aile evde yaşamaya devam edebilir ve dayının başlattığı iş son zamanlarda iyi gidiyor. Endişelenmiştin, değil mi?”

“…”

Lucia, kocasından anne tarafından ailesine yardım etmesini istemişti, ancak kocasının onlara nasıl yardım ettiğinin ayrıntılarını henüz bilmiyordu.

“…İş hakkında pek bir şey bilmiyorum. Muhtemelen kocamın işi. Yardımcı olabileceğim bir şey varsa, lütfen bana söyle. Sana yardım etmek istiyorum, büyükbaba.”

"Yeterince şey yaptın. İnsanlara yardım etmenin birçok farklı yolu vardır. Zengin bir kişinin, çok şeyi olmayan birinin önüne para atarak yardım etmesi kolaydır. Ancak öyle herkes kim olduğunu açıklamadan, alıcının gururunu incitmeden ve alıcının ayağa kalkmasına izin vermeden kimseye yardımcı olamaz. Torunum çok iyi evlendi.”

"Büyük baba. Bunu onun için de söylemek zorundasın.”

Kont hoş bir kahkaha attı.

"Doğru. Damadımın da çok iyi bir eşi var. Gerçekten."

Hem büyükbaba hem de torun birbirlerine baktılar ve bir kahkaha patlattılar. Son bir kucaklamayla vedalaşmadan önce birbirlerine sıcak bir şekilde baktılar.

"Kendine dikkat et. Tekrar geleceğim.” (Kont)

"Evet. Ne zaman istersen gel.” (Lucia)

Lucia, büyükbabasını uğurladıktan sonra birkaç gündür unuttuğu kolyeyi düşündü. Başından beri sakince düşüncelerini bir araya getirdi. Önermesini, kolyenin kesinlikle büyülü bir araç olduğu ve olağanüstü bir güç aracılığıyla Lucia'ya bir rüya gösterdiği gerçeğine dayandırdı. Ve kendisine anlatılan Baden ailesi efsanesi üzerine kafa yordu.

‘Aileyi krizden kurtaracak… Geleceği tahmin etme gücü, aileyi krizden nasıl kurtarır? Baden ailesinin geleceğinin yok edildiğini dayıma göstermek daha iyi olurdu. Neden bana gösterildi?'

Kanepeye yaslanırken kısa bir iç çekti.

‘…Ya görülmüşse? Ya geleceği bir rüyada gördükten sonra bu geleceği değiştiren ben zaten görüşmüşsem. Ya atalarım onu kolyenin gücüyle görmüşse?'

Büyülü aletin gizemli bir gücü varsa, gücün Lucia üzerinde çalıştığı kadar diğer insanlar üzerinde de etkili olması gerekirdi. Ama yine de bir anlam ifade etmeyen şey, kolyenin gücünün neden tüm insanlar içinde Lucia üzerinde çalıştığıydı.

Büyükbabasına göre, kolye büyülü alet tanımlama cihazına tepki vermemişti. Bu, özel bir güçle mühürlenmiş olduğu varsayılarak açıklanabilirdi. Büyülü aletler, henüz ortaya çıkmamış pek çok sırrı olan gizemli öğelerdi. Peki, mührü kıran tetik neydi?

Üzerinde uzun süre düşündükten sonra, Lucia boş boş eline baktı. Genç elleri kolyeyi çok sıkı tutmuştu. Hizmetçi, soyunu doğrulamak için bir elini zorla tuttuğunda, genç Lucia diğer eliyle kolyeyi sıktı ve göğsüne sakladı. Hizmetçi, genç kızın parmağına iğne batırarak kan aldı. Duyuları yarım kalmışken bile, Lucia yakıcı acıyı parmak uçlarında hissetmişti.

'Kan…'

Lucia derin bir nefes aldı. İğnenin açtığı yara o kadar büyük değildi. Ama kolyeyi çok sıkı tuttuğu için yaradan kan akmış olabilirdi. Ve büyük olasılıkla, hayır, kesinlikle kolye Lucia'nın kanıyla lekelenmişti.

'Kan... Ya mührü kırmanın anahtarı kansa?'

Baden ailesi halkı kolyeyi değerli bir yadigâr olarak görmüş ve kimsenin ulaşamayacağı bir kasada saklamıştı. Birinin ona ulaşma şansı yoktu. Büyük olasılıkla, Baden ailesi herhangi bir aksilik olmadan refah içinde bir dönem geçirdiyse, yadigâr çoğunlukla güvenli bir şekilde kasada saklanır durumda olurdu.

'Annem kolyeyi kasadan gizlice alma fikrini bile düşünebilirdi.'

Lucia zor bir bilmecenin cevabını bulmuş gibi sevindi, sonra hayal kırıklığına uğradı. Haklı olup olmadığını ona söyleyebilecek kimse yoktu. Beklediğinin aksine, büyükbabası neredeyse hiçbir şey bilmiyordu. Artık kolye kaybolduğuna göre, bir ipucu bile bulamıyordu.

Başı ağrıyana kadar düşündükten sonra Lucia kendi kendine kıkırdadı. Hiçbir şey için endişelenmiyordu. Büyülü bir alet olup olmamasının ne önemi vardı?

'Keşke her şey sizin ayarınız olsaydı, Sayın Kurucu. Uzak gelecekteki torunlarınızın geleceğini önemsediğiniz için teşekkürler.'

Lucia, cevaplanamayan soru hakkında endişelenmeyi bırakmaya karar verdi. Her halükarda, ortaya çıkacak olan gelecek, keşfedilmemiş bir sınırdı. Adım attığı yönde yeni bir yol açılacaktı.

O sırada bir hizmetçi kabul odasının kapısını çaldı ve içeri girdi.

"Leydim. Efendi geri geldi.”

"Peki."

Lucia dışarı çıkıp kocasını selamlamak için ayağa kalktı. Anne tarafından ailesine yardım ettiği için kocasına teşekkür etmek ve aynı zamanda büyükbabasının ona duyduğu mutlu övgüyü iletmek istedi. Lucia heyecanlı bir kalple kabul odasından aceleyle çıktı.

Ç/N: Dün çeviri yapamadım elim çok uyuştuğu için kusura bakmayın arkadaşlar :') Bugün fazladan bölüm çevirmek niyetindeydim ama sürpriz misafir geldi ve hazırlıktı oydu buydu derken günüm yoğun geçti. Yine de dedim boş geçmesin en azından 1 bölüm de olsa çevireyim 🙈 Yarın da hastaneye gideceğim ama yine de çeviririm galiba ya yine bu saatlere doğru. Ha bu arada bu kolyenin hikayesini merak edenler oluyor mu hiç aramızda. Varsa eğer güzel haberi vereyim tüm bu hikayeyi yan hikaye olarak ileride yani novelin sonunda okuyacaksınız 🙈😘 Hadi yine iyiyiz😎

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm