Under The Oak Tree - 234. Bölüm
Oradan ayrıldığı günün anıları zihninde canlandı. Riftan'ın onu elinden tutup bir arabaya götürdüğü gün, uzak bir geçmiş gibi geldi, dünyayı bilmeden, masum bir hevesle ayrılmıştı. Rüyalarında bile, oraya kendi isteğiyle döneceğini düşünmezdi. Başını vagonun duvarına dayadı, garip bir umutsuzluk duygusuyla sırılsıklam oldu. Sessizce karşısında oturan babası ona baktı ve tatsız bir ifade takındı, ardından bastonla yere vurdu. Max ürperdi ve dik oturdu.
Babasıyla arabaya binmek işkence gibiydi, bir an bile rahat edemedi. Ağzını bir midye gibi sıkıca kapattı, elinden geldiğince sinirlerini bozmamaya çalıştı. Neyse ki Elliot yanlarındaydı. Şövalyeler, Riftan'ın emirlerine karşı gelemeyeceklerini savundular, bu yüzden en az birinin ona eşlik etmesi gerektiğinde ısrar ettiler. Daha sonra Elliot'un ona Croix Kalesi'ne kadar eşlik etmesi sonucuna varıldı.
Dük, gazabını Max'in üzerine salamadı çünkü şövalye onları at sırtında, arabanın hemen yanından takip etti. Dük kızına gözleriyle vahşice bakmaktan ve bastonunu sıkıca tutmaktan başka bir şey yapamadı.
"Kaleye vardığında ölü bir fare gibi yaşa." Tüm yolculuk boyunca bunu onun kulaklarına çakarak defalarca söylerdi. ''Gelecek yıl bahar gelince Rosetta evlenecek. O zamana kadar kalede sessizce saklanmalısın. İyileşmeni bahane ederek gelecek tüm ziyaretçileri reddetmek niyetindeyim. Calypse'e seni götürmek isterse kendi gelmesini gerektiğini söylememe rağmen, seninle buluşmasına izin vermeyi düşünmüyorum. Geldiğinde resmen boşanma talebinde bulunacak. Bunun önümüzdeki bahara kadar ertelenmesi gerekecek.''
Croix Dükü ona solgun gri gözlerle baktı. ''Kilise bile, çocuk düşüren bir kadından boşanmayı haklı görüyor. Söylemeye gerek yok, Kral Ruben bu boşanmayı kollarını açarak kabul edecek. Onlarca yıldır planladığım şeyi mahvetmemelisin."
Max utançtan bunalıp başını eğdi. O zamandan beri, Rosetta aracılığıyla olağanüstü bir halef elde etmek babasının hırsıydı, bunu saplantı noktasına kadar planladı: İçine o kadar gömülüydü ki, uzun süre kaynamaya bırakılan bir güveçle karşılaştırılabilirdi ki, çaydanlığın dibe yapışmıştı. Dük planlarından bahsetmeye devam etti, onu ortaya çıkarmak için sabırsızlanıyordu.
''Rosetta'nın en az iki çocuğu olması gerekiyor. Sağlıklı, kraliyet soyunu miras alacak bir erkek çocuk ve Croix'in halefi olmak için mükemmel olan başka bir erkek çocuk. Onları kesinlikle Rosetta'nın en sağlıklı ve en mükemmel kadın olduğuna, senin aksine herkesten daha iyi olduğuna ikna edeceğim."
Ondan bir cevap beklemediğini bilen Max, sadece ellerini sıkıca tuttu ve bir devin aniden ortaya çıkıp arabayı hemen devirmesi için ciddiyetle dua etti. Ama her zamanki gibi beklentileri boşa çıktı. Araba, Croix Kalesi'nin lüks ve görkemli bahçelerine sorunsuz bir şekilde girdi. Max vagonun önünde durup endişeyle elbisesinin eteğini tutarken, yüzlerce hizmetçi beklenenden erken dönen Dük'ü selamlamak için merdivenlerden indi.
Elliott atından atladı ve ona yaklaştı. "İyi misiniz? Cildiniz iyi görünmüyor."
"Uzun yolculuktan yorulmuş olmalı." Max cevap veremeden Croix Dükü çabucak müdahale etti. "Artık evde olduğuna göre, yakında iyileşecek."
Max'i omuzlarıyla sardı ve arkasını döndü. Sonra omzunun üzerinden Elliot'a baktı ve konuştu.
"Buraya sağ salim geldiğini kendi gözlerinle gördüğüne göre şimdi tatmin oldun mu? Görevini yerine getirdin. Bu gece kalemde kalmana izin vereceğim ama yarın hemen ayrılmalısın."
Elliot'un yüzü dükün kaba sözleriyle sertleşti. Max ne yapacağını bilemedi, ona baktı ve dükün çekme kuvvetinin üstesinden gelemediği için merdivenlerden yukarı çıktı. Dük Büyük Salon'a girer girmez onu aşağılık bir şeymiş gibi itti. Sonra o görkemli salona gururla yürüdü, o kadar büyüktü ve tavanı o kadar yüksekti ki devler bile içine sığıp ziyafet verebilirdi. Sonra kahyaya onu hemen odaya götürmesi için bağırdı.
Max, ona şaşkınlıkla bakan hizmetçilerin bakışlarından kaçınmak için başını eğdi. Hayatı boyunca Croix Dükü'ne hizmet eden uşak, ne olduğunu sormadan emirlerine itaat etti.
''… lütfen beni takip edin, hanımefendi."
Max başını eğerken onu bir hayalet gibi takip etti. Aniden, başının üzerinde gümüşi bir şeyin parladığını fark ettiğinde durdu. Rosetta ikinci katın önünde durmuş, parmaklıklardan ona bakıyordu. Max derin bir nefes aldı. Nasıl olabilir? Bir yıldan biraz fazla bir süre içinde Rosetta çok daha güzel olmuştu. Tatlı, keten rengi saçları güneş ışığında gümüş gibi parlıyordu ve ince, mükemmel şekilli vücudu çekiciliğiyle övünüyordu. Max dudağını ısırdı. Küçük kız kardeşinin mükemmel figürü göğsünü her zamankinden daha acımasızca paramparça etti. Kahyayı takip etmek için acele ederken ıstırap içindeydi. Onu hemen ek binanın sonundaki sessiz bir odaya götürdü.
"Pekala o zaman, lütfen iyi dinlenin. Joanna'yı çağıracağım."
Uşak görevini yapıp gittiğinde, odanın ortasında hareketsiz durdu ve bir zamanlar yaşadığı alana baktı. Gündüz bile doğanın gölgesinin düştüğü ve her yere tozun oturduğu karanlık bir odaydı. Pencereye yürüyüp manzaraya bakarken kendini zayıf hissetti ve çaresizce yatağına yığıldı. Dakikalar sonra, elli yaşlarında, kilolu bir kadın kapıyı açtı ve içeri girdi.
"Hanımefendi... ''
Max, gri saçları onu son gördüğü zamana göre oldukça uzamış olan dadısına garip bir şekilde baktı. Uzun süre sözlerini sürdüremeyen dadı, yavaşça yanına yaklaştı ve elini kırışık avuçlarının içine aldı.
"Bu nasıl oldu, zavallı hanımım? Madam Arian¹ da aynı talihsizliğe uğradı ve öldü… ve şimdi, nasıl olur da bu hanımefendinin başına gelebilir… Tanrı nasıl merhamet etmez?''
Kadının ağıtları, Max'in zaten uyuşmuş olan sinirlerini iyice gerdi. Kadının ellerini iterken Max'in yüzü buruştu. Nedense onun gözlerinin acıdığını görmek, diğer hizmetçilerin kayıtsız yüzlerinden daha dayanılmaz geliyordu.
"Be- ben...'' Max sırtını ona çevirdi ve ağlamaktan ağrıyan gözlerini sıkıca kapadı. "Ben… Yorgun hissediyorum. Dinlenmek istiyorum."
"Peki. Lütfen biraz bekleyin, hemen banyo suyu ve yemek getireceğim."
Joanna ıslak göz kapaklarını mendiliyle silip dışarı çıktı. Max komodinin üzerinde duran bardağı aldı ve o sabah zorla yediği yulaf lapasını dışarı çıkardı. Ekşi sıvıyı kustukça bastırdığı duygular bir baraj gibi kırıldı. Pişmanlık ve utanç midesinde kaynadı ve kaybetme duygusu göğsüne ağır geldi. Pervasız davrandığını ve vücudunu zorladığını her hatırladığında, suçluluk kafasına bir balta gibi çarpıyordu.
Max bardağı yere bırakırken titredi. Diğer lordlar gibi, Riftan da kalesini, topraklarını ve zenginliklerini devredecek bir halefi olmasını isterdi. Ama gelecekte başka bir çocuğu olabilir miydi? Düşük yapması vücudunun aşırı çalışmasının sonucu olamazdı, muhtemelen kanında doğuştan vardı. Croix ailesinde ölen kadınları anımsayarak, soğuk omuzlarına sarıldı. Zulüm büyüdüğünde buna dayanabilecek miydi?
Max titreyen elleriyle yanan boğazına dokundu. Riftan'ı görecek yüzü yoktu ve ona nasıl davranacağını hayal edince korktu ve hüsrana uğradı. Başını kaldırdı ve duvara yaslanmış aynayı gördü. Solgun, berrak yüzü gözlerine çarptığında, omurgası donmuş gibiydi. Belli belirsiz hatırladığı annesinin yüzü aynada açıkça canlanmıştı. Kendisiyle aynı kaderi paylaşacak olan kızına bakıyordu. Max gözlerini sımsıkı kapattı ve sersemlemiş başını yastığa koydu.
Artık hiçbir şey düşünmek istemiyordu. Her zamanki gibi acıya ve üzüntüye karşı olabildiğince duyarsızmış gibi davranarak o küçük dünyada kapana kısılmış olarak yaşamak daha iyi olurdu. Eğer öyle olursa, birinin sevgisini kaybetme konusunda endişelenmesi ve kendisinden başka biri olmak için bu kadar uğraşması gerekmeyecekti. Max yüzünü yastığa gömdü. Elleri zar zor tutuyor olsa bile, onu mahvetmektense, mutluluk gibi bir şey yokmuş gibi davranmak daha kolay olurdu. Hiçbir şeyi yoksa, acıyla kaybedeceği bir şey de yoktu.
***
Max, Riftan'la tanışmadan önceki hayatına çabucak adapte oldu. İliklerine kadar gömülü olan çaresizlik, sanki başından beri oradaymış, onu bekliyormuş gibi onu yuttu. Karanlık odasında kalırken kendine güveni eskisi kadar düştü ve konuşabildiği tek kişi dadı olduğu için sesi biraz buruklaştı. Yavaş yavaş, geçen yıl içinde inşa ettiği şeylerin parçalandığını hissetti ve kendini tutacak gücü kalmamıştı. Korku, hayal kırıklığı ve teslimiyet onu yiyip bitirmişti.
Max pencerenin yanına oturdu ve rüzgarda sallanan çıplak dallara baktı. Boşanma korkusuyla titrediği o güne dönmüş gibiydi. Hayır, şimdi hissettiği acı eskisinden daha fazla acı çekmesine neden oluyordu. Drakium'a gitmeden önce, Riftan onu ne kucakladı ne de rahatlatmak için göz teması kurdu. Bunu neden yaptığını açıklamasına bile fırsat vermedi. 'Lütfen, git.' dedi. Belki de gözlerinin önünde kaybolmasını istiyordu.
Max soğuk gökyüzüne baktı ve sonra yatak odasına döndü. Bir zamanlar annesinin yattığı ve üvey annesinin olduğu yatağa baktı ve üzerine kıvrıldı. Kalbinin bir köşesinde, bu anın bir gün onun için geleceğini biliyordu. Ondan ayrılmamak için çok mücadele etti. Ondan her uzak kaldığında, bir mucize gibi gelen mutluluğunun bir serap gibi kaybolacağı ürkütücü düşüncesiyle boğuşuyordu. Ancak, kendi eylemleri ona bir bumerang gibi geri tepti, onu bıçakladı, Riftan'ı hayal kırıklığına uğrattı ve hatta çocuğunu kaybetmesine neden oldu. Ve şimdi, onu bu yere geri getirdi.
Max boş gözlerle tavana baktı, sonra yavaşça gözlerini kapadı. Öğle yemeği saatinde Joanna genellikle, elinde yulaf lapası olan bir tepsi dolusu kaseyle, hatasız bir şekilde odaya gelirdi. Ne kadar kusarsa kussun, dadı her zaman onu beslemeye çalıştı. Dadının samimiyetini göz önünde bulundurarak kaşığı ağzına zorladı. Yüzü sarardığında yarısını bile tüketmemişti ve hepsini kustu.
Joanna'nın ona bakan gözleri melankoliye kapıldı.
"Madam Arian da çok narin ve hassastı, bu bir hastalık olmalı." Başını hafifçe salladı. "En kötüsü, bir yudum suyu bile yutması zordu. Annene nasıl bu kadar benzeyebilirsin... ''
"Be-ben özür dilerim... sonra yiyeceğim... ''
Joanna yulaf lapasını nazikçe temizlerken derin bir iç çekti. "Yeni bir battaniye alacağım. Lütfen yatın."
Joanna kirli battaniyeyle odadan çıkınca Max kalktı, yüzünü bir leğende yıkadı ve temiz giysilere büründü. Ve yine zayıf bir şekilde yatakta uzanırken, kapının vurulduğunu duydu. Bunun zaten Joanna olup olmadığını merak etti. Ancak başını kaldırdığında, Rosetta'nın mor bir elbise içinde zarif bir şekilde odaya girdiğini gördü. Max ona boş boş baktı. Rosetta resmi selamları atladı ve yatağın kenarına bir sandalye çekip oturdu.
"İyi görünmüyorsun."
Max oturdu ve endişeyle ona baktı. "Ne-neden geldin... ''
"Buraya geldim çünkü o dönek kadın, kardeşimin nasıl ölüyor olduğunu anlatıyor." Rosetta'nın zümrüt ve safir renginin karışımı olan ela gözleri, vücudunu soğuk bir şekilde süpürdü. "Sözlerinin sadece abartı olmadığını görüyorum."
"Söyleyecek başka bir şeyin yo-yoksa... sadece git."
"Ölmeye mi niyetlisin?"
Rosetta, Max'in ne dediğine bile aldırmadan sözlerini açıkça söyledi. Ona endişeyle baktı ve kız kardeşi ona baktı, Rosetta'nın gözleri kasvetle bulutlandı, Max'le konuşurken gözleri capcanlı güzelliğiyle gerçek bir tezat oluşturuyordu.
"Vücudun bu haldeyken bu kalede bir yıl dayanamazsın. Sen ölürsen babam gözünü bile kırpmaz."
"Ba-bana ne olursa olsun... seni ilgilendirmez."
Max'in sert cevabı karşısında Rosetta'nın yüzü soğuklukla sertleşti. "O kadar zavallısın ki dayanamıyorum. Kendine acıma içinde boğuluyorsun ve kendi vücudunu mahvediyorsun. Kız kardeşimin aptallığını görmekten bıktım."
"Se-senden bu sözleri duymam için... hiçbir sebep yok."
"O halde buraya bu halde dönmemeliydin!" Rosetta sert bir şekilde misilleme yaptı. "Sana ne zaman baksam içimde bir öfke kaynıyor. Tam bir aptal gibi, savaş alanının ortasına gittin ve çocuğunu düşürdün, bitkisel hayatta geri döndün ve şimdi yemek yemeyi reddederek kendini mi öldürüyorsun? Bunu yaparsan kocanın umurunda olur mu sanıyorsun? Ha! Öldüğünde seni boşamak gibi külfetli bir süreçten geçmek zorunda kalmayacağı gerçeğine sevinebilir bile. Ve sonra, mezarınıza son toprak küreği de atıldığında, muhtemelen Prenses Agnes ile evlenecek, çünkü erkekler böyle zalimdir!''
Max, Rosetta'nın bıçak gibi keskin sözleriyle bıçaklanmış gibi irkildi. Gözlerinde biriken yaşları bastırarak acımasız kız kardeşine baktı.
"O-onun hakkında... böyle kötü konuşma. O bana karşı.. i-iyiydi. Benimle gerçekten i-ilgileniyordu. Bu yüzden ben… ''
"Ve sırf sana biraz sevgi bağışladığı için ona aşık oldun."
Rosetta iğneleyici ve alaycıydı. Max aceleyle onu reddetmeye çalıştı ama dudaklarında yüzen acı gülümsemeyi görünce aniden dili tutuldu. Rosetta daha sonra kuru bir sesle konuşmaya devam etti.
"Kendine gel. Sadece sana iyi davrandığı için ona aşık oldun, ama bu gerçek sevgi değil. Erkeklerin duyguları bir madalyonun iki yüzü kadar değişkendir, şanslar lehlerine olmadığında bir anda tersine döner. Bunu zaten babamızdan anlamadın mı? Erkekler cömert olacak ve beklentilerini yerine getirdiğin sürece, tıpkı babamın bana davrandığı gibi, ne istersen verecekler. Ve bir erkek artık senden istediğini alamayınca... ne kadar zalim olabileceklerini çok iyi biliyorsun."
''Riftan… ba-babam gibi değil. O… ''
"Eğer o adam babam gibi değilse, o zaman neden buradasın?"
Max'in dudakları değişti; tartışacak kelime bulamıyordu. Rosetta açıkça onunla alay etti. "Bana senin bile inanmadığın sözler söyleme. O adam babamızdan farklı değil, bunu biliyorsun. Buraya geri gelmenin sebebi bu. Görmesen de sen de benim kadar alaycısın, hayır, benden daha alaycısın abla.''
"Ke-kes şunu... git. Seninle bir daha ko-konuşmak... istemiyorum.''
Max yanan gözyaşlarını avuçlarıyla kapattı ve boğuk bir sesle konuştu. Rosetta uzun bir süre hareketsiz ve sessiz oturdu, sonra yavaşça oturduğu yerden kalktı.
"Gittiğinde, bu kaleye bir daha asla dönmemeni diledim."
Max ona baktı, gözlerinde acı olduğu belliydi. Rosetta arkasını döndü ve kapıya doğru giderken mırıldandı.
"Beni hayal kırıklığına uğrattın abla. Her zaman yaptığın gibi... ''
Ç/N: Rosetta cidden aşırı sert davrandı ama onu da anlayacaksınız.. Off gelin hep birlikte dükü öldürelim işte.. Tutunun sandalyelerinize
¹: Arian Maxi'nin annesinin adı