Under The Oak Tree - 64. Bölüm 

Meşe Ağacı Efsanesi (2) 

"Hanımım, yeni duvar fenerleri ve mangal şimdi geldi. Onlara geçmek ister misiniz?'' dedi Rodrigo, diğer hizmetçilerle birlikte içeride tahta bir kutu taşırken memnuniyetle. Başıyla onaylayınca Rodrigo kutuyu salonun zeminine koydu ve tahta bir maşayla açtı. Kutunun içinde dokuz adet parlak duvar feneri vardı.

"Bundan toplam on beş kutu var hanımefendi."

"Tü-tüm ku-kutularını aç ve ha-hatalı ür-ürünlerini ara ve sonra onları zi-ziyafet sa-salonuna ve ko-koridora kur."

"Ya mangal, hanımefendi?"

"İ-iki ta-tanesi yemek o-odasına ve ka-kalanları şö-şövalyelerin ya-yatakhanesine ve mu-muhafız bi-binasına. ''

"Pekala, hanımefendi."

Kutuları taşıyan bir hizmetçi sürüsü koridora girdi. Max adımlarını çevirdi ve büyük salondan ayrıldı.

Sıcaklık düşüyordu, bu da kışın yakın olduğu anlamına geliyordu. Onu görüp göremediğini görmek için nefesini havaya üfledi ve bahçeyi ve patikayı geçerek ahıra yöneldi. Yenilenmesi gereken bir şey olup olmadığını kontrol etmek için ahırı, ek binayı ve demirci odasını ziyaret edecekti. Geçmişten gelen defterleri gözden geçirdiğinde, evin eski hanımının yılda bir kez kaleyi dolaştığını ve depodaki şeylerin kaydını tuttuğunu fark etti.

Tüm çabasını büyük salonu dekore etmek için nasıl harcadığını düşünerek, günü diğer tesislerle ilgilenmeye karar verdi. Ahırı ziyaret ederek başladı. O göründüğünde, yem taşıyan atlılar atladılar, şapkalarını çıkardılar ve eğildiler.

"Hanımım! Seni buraya ne getirdi? Bir hizmetçi gönderebilirdin..."

Şatodaki ilk gününde tanıştığı ilk insanlardan biri olan Kunel Osban'dı. Onu görünce öne doğru koştu. Max derin bir nefes aldı ve sakince dudaklarını ayırdı.

''He-herkes oldukça me-meşgul. Kı-kış için yeniden ha-hazırlanıyordum ve a-ahırın bir şeye ihtiyacı olup ol-olmadığını me-merak ediyordum. Sı-sıcaklık dü-düştüğünde daha az ti-ticaret olduğunu du-duydum…''

"Ah, ilgilendiğiniz için teşekkür ederim hanımım. Rodrigo'yu bu şeyler hakkında bilgilendirmek üzereydim, bu yüzden mükemmel bir zamanlama."

Kunel'in yüzü anında aydınlandı. Kapıyı açtı ve içeriyi görmesi için bir lamba yaktı. Max kokuya biraz kaşlarını çattı ve binaya sadece vücudunun üst kısmını soktu. İçeride, süpürmeyi yeni bitirmiş temiz bir ahırda saman çiğneyen yirmi at vardı. Devam ederken odanın uzak ucunu işaret etti.

"Bölümün değişmesi gerekiyor, hanımefendi. Ahşap eski ve yeterince yok, bu yüzden bir süredir sorun oldu.''

''O zaman da-daha fazla ah-ahşap sipariş e-edeyim mi?''

"Evet! Ah, ayrıca kış için daha fazla kuru samana ihtiyacımız olabilir.''

"Ta-tabii. Ba-başka bir şe-şey var mı?"

"Bu kadarı yeter hanımefendi. İlgin için teşekkür ederim."

Yaşlı adam aydınlandı. Max de onunla birlikte gülümsedi. Etrafında bir zamanlar korkudan titreyen insanlar şimdi gözlerinin içine bakıyor ve içtenlikle konuşuyorlardı.

Dili her zamanki gibi donuktu ama son birkaç gündür sık ​​sık yaptığı konuşmalar sayesinde eskisine göre daha az kekeliyormuş gibi hissediyordu. Gelişiminden gurur duyarak ahırdan çıkıp geniş alana çıktı. Surdan gelen gölge havaya ekstra bir soğukluk kattı. Omuzlarındaki şalı sıkılaştırdı.

Saçlarının yanından ot kokusu taşıyan bir esinti geçti. Yüzündeki birkaç gevşek saç tutamını fırçaladı ve kısa süre sonra Riftan'ın bir buluta benzeyen buklelerinin kabarıklığını sevdiğini söylediğini hatırlayınca yürümeyi bıraktı. Başını kaldırdığında, ayrılırken tırmanacağı dağın zirvesini gördü.

Riftan şimdiye kadar Drakium'a varır mıydı?

Kendisini tebrik etmek için düzenlenen büyük bir şölene katılmak için krallığın başkentine gitmişti. Gümüş zırh giymiş Riftan'ı, soylulardan övgü yağmuruna tutulurken dimdik ayakta hayal etti. Muhteşem görünecekti, tıpkı efsanedeki kahraman gibi. Artık kimsenin onu görmezden gelemeyeceğinden veya geçmişinden bahsetmeyeceğinden emindi. Bir zamanlar ona küçümseyerek bakan soylu kadınlar bile büyülenecekti.

Max düşünmeyi bitirdiğinde, üzgün hissetti. Riftan'ı süslü bir ziyafet salonunda, süslü giysiler giymiş güzel kadınlarla çevrili olarak hayal ederken, midesinin altından endişe çıktı. Orada daha genç ve güzel kadınlar olmalı. Riftan, hanımların hayranlık dolu bakışlarını görünce hatasını anlamış ve evliliğe devam ettiğine pişman olmaya başlamış olabilir.

"Burada tek başınıza ne yapıyorsunuz?"

Ç/N: Bir Maxi değilim ama ben de Riftan'ımı özlediim bir miktar (✿˃̣̣̥᷄_˂̣̣̥᷅ )

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 63. Bölüm 

Meşe Ağacı Efsanesi (1) 

Ruth pencerenin ötesindeki dik tepeyi işaret etti. Max'in Uigru Efsanesi hakkında bilgisi olmasına rağmen, bu kulakları için hala bir masal romanıydı. Her oğlan ve kızın yatma zamanı hikayesiydi. Tanrılar Uigru'ya kutsal bir kılıç bahşederler ve o, batı dünyasını birleştirip Roem Krallığı'nı kurarken karanlık savaşa son verir. Bu hikaye bunca yıl bildikten sonra bile, haşmetinde en ufak bir azalma olmadı.

Aslında beyaz bir ejderhaya binip gökyüzüne uçtuğu sahne o kadar ünlüydü ki birçok ozan ve ressama ilham kaynağı oldu. Ünlü ve kutsal yerin tam önünde olduğu gerçeğiyle Max'in gözleri parladı.

"B-bu do-doğru mu?"

Bu onun için ilginç bir soruydu, çünkü geçmiş bir dönemin destansı hikayesi gözlerinin önünde canlanmış gibiydi. Sanki tüm bunların bir parçasıymış gibi havayı, tutku ve coşkuyu hissedebiliyordu.

"Anatol halkı öyle düşünüyor ama tarihi bir kanıt yok." diye ekledi.

Ve bununla, Max'in  yüzündeki heyecan gözle görülür bir şekilde çekildi. Öğrenerek büyüdüğü efsane artık, başlı başına Uigru'ya gösterilen saygı ve bir semboldü.

"A-ama bunun me-meşe a-ağacıyla ne i-ilgisi var?"

''Kahraman Uigru'nun bir meşe ağacının ruhuyla seviştiği kısmı bilirsiniz. İnsanlar ruhun hala Uigru'nun geri dönmesini beklediğine inanıyor. Köylü kadınlar her yıl bahar şenliği sırasında ağacın etrafında toplanır ve ruhun aşk şarkısını söylerler.''

"Ya-yani bu yü-yüzden ağacı a-asla sö-sökmüyorlar"

Ruth başıyla onayladı.

Max onun açıklamasını düşündü. Ne olursa olsun, ağaç kalenin ana girişinin önünde durmak için hala çirkindi.

''A-ağacı ka-kaldırmalarını e-e-emredersem hi-hizmetçiler i-isyan e-eder mi?''

"Anatol'lular Uigru'ya çok fazla tapıyorlar, bu yüzden kararından memnun olmayacaklardır."

Riftan'a Roem'in Uigru'su diyen insanların anısına kaşlarını çattı. Ruth, cefalı Max'i görünce derinden iç çekti.

"Onu hayata döndürmeyi deneyebilirim."

''Ö-ölü bir a-a-ağacı ha-hayata dö-döndürebilir mi-misin?''

''Bir bitkinin hayatı bir insanınkinden çok farklıdır. Ölü gibi görünebilir, ancak bazı durumlarda sadece uykudadır. Ona biraz mana uygulamayı deneyebilirim..." Ayrıntılara girme zahmetine girmeden geveleyerek konuştu. "Sana garanti veremem ama en azından bir ağacı hayata döndürmek için bir büyücü tuttuğunu söyleyebilirsin. Sonuçlar harika olmazsa, hizmetçilere en azından denediğinizi gösterebilirsiniz.''

Max onun sert ses tonuyla kaskatı kesildi.

"A-alttımdaki in-insanlar ha-hakkında çok fa-fazla dü-düşündüğümü mü dü-düşünüyorsun?"

"Alaycı olmaya çalışmıyordum. Yeni bir hanımın hizmetçilerinin saygısını kazanmaya çalışmasında yanlış bir şey yok. Buraya yeni geldiniz, eminim aklınızda çok şey vardır, leydim." Ruth kibarca yanıtladı, ki bu çok nadirdi.

Ama Max rahat değildi. Adamın kaba ve huysuz konuşma tarzına alışmış olmalı. Gözlerini devirdi ve dikkatle devam etti.

"O za-zaman, ev-evet lütfen, bu-bunu isterim."

Ruth belirsiz bir ifade takındı. Kendini neden çok yorucu bir duruma soktuğunu merak ediyor gibiydi. Defter yetmiyormuş gibi, şimdi canlandırması gereken bir ağacı vardı. Ve bunun için sadece kendini suçluyordu.

Sadece bu tadilatın bitmesini ve sakin hayatımın geri dönmesini istiyorum.

***

İnşaat sorunsuz devam etti. Ziyafet zeminindeki taş döşeme, parlak mermer fayanslarla değiştirildi, pürüzsüz maun, yağlanmış pencere pervazları sabitlendi.

Ruth'un tavsiyesi üzerine, ziyafet salonuna ve en büyük sekiz misafir odasına pahalı kristal cam pencereler yerleştirildi, şövalyelerin yatakhanesine, kütüphanesine ve yemek odasına balt camlar yapıldı. Diğer odalar ve koridorlar, yalıtım için koyun postu ve pencerede bir dış kapı işlemişti.

Bununla birlikte, kale tamamen yeni bir binaya dönüşmüştü. Hizmetçiler bile yakın zamanda yenilenmiş Calypse Kalesi'ndeki canlı enerjiyi takdir ediyor gibiydi. Günde iki kez, koşuşturan işçilerin tabanlarındaki tozla kaplı zeminleri süpürmekten kimse şikayet etmiyordu.

''Bugün gelen yeni mobilyaları gördün mü? Muhteşem görünüyor.''

"Ah, ve perdeler! Avizenin asılmasını bekleyemiyorum. Şüphesiz, tüm Whedon'daki en güzel ziyafet salonu olacak."

''Salon daha önce hiç bu kadar güzel görünmemişti. Tüm pencereler değiştirildikten sonra duvar süsleri yükseliyor, değil mi?''

Koridorda bir aşağı bir yukarı koşan Max, hizmetçilerin neşeli konuşmasıyla durakladı. Büyük bir çamaşır sepeti tutan üç genç hizmetçi kendi aralarında heyecanla sohbet ediyorlardı. Aderon'un tavsiyesiyle işe alınan yeni ellerdi.

''Lord şaşıracak, değil mi?''

"Kesinlikle çok memnun olacak. Geçen sefer döndüğünde şatoyu görünce şok olduğunu duydum.''

Max onların neşeli konuşmalarını duyunca kalbinin titrediğini hissetti.

Riftan gerçekten beğenir mi? Ya aşırı olduğunu düşünürse? Hemen endişelerini bir kenara bıraktı. Ruth iyi olduğunu söyledi... Yine de onun biraz tedirgin olduğunu anlayabiliyordum.

Merdivenlerden birinci kata inmeye devam etti. Tadilatla birlikte kışa da hazırlanmak zorundaydı. Depoda yeterli yakacak ve yiyecek, hizmetliler ve muhafızlar için kışlık giysiler, atlar için su ve yem olması gerekiyordu. Riftan gidince, evin hanımı olarak her şey onun sorumluluğu haline geldi.

***

Ç/N: Sonunda novelimize adını veren meşe ağacının ardındaki efsaneyi öğrendik.. hadi bakalım

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 62. Bölüm 

 Resmi Olmayan Yardımı (2) 

Max'in siparişlerin çoğunu iptal etmek istediğini duyunca, Aderon endişeli bir ifade takındı ve sert diliyle onu ikna etmeye çalıştı. Max neredeyse buna kanacaktı ama Ruth'un bakışlarını ve ona nasıl abartılı bir kadın gibi davrandığını hatırlayan Max, fikrini koruyabildi. Yapabileceği bir şey olmadığını anlayan Aderon içini çekti ve yeni bir yazılı hesap pusulası verdi.

Max, Aderon'un yazdığı fiyatın kafasında ne kadar değerli olduğunu tahmin etmeye çalıştı. Ruth'un ona yığın halinde gösterdiği altın ve gümüş sikkeleri hayal ederek... ödediği bedelin asla küçük bir para olmadığını kavrayabildi. Max kağıdı içtenlikle imzaladı ve odadan çıktı.

Ona işlerin yolunda gittiğini söylediğinde Ruth kaşlarını biraz gevşetti.

''Bana hesap pusulasını gösterebilir misin?''

Onu teslim etti.

"Eh, bu adam tamamen vicdansız değil," dedi büyücü sonunda kağıdı yukarıdan aşağıya okuduktan sonra.

"Se-seni sa-satın almaya zo-zorlamayı de-deneyebilir ama o kö-kötü bir i-insan de-değil..."

"Kimse kurbanlarının önünde kötü değildir." Oldukça nazik tavrıyla tezat oluşturan soğuk bir yorum tükürdü ve oturması için önüne bir sandalye çekti.

Max de karşısına oturdu ve gözlerini devirdi. Bunu daha önce de biliyordu, ama bu adam son derece huysuzdu ve yumuşak ve kibar görünen yüzünün aksine sert sözler söylemeyi severdi. Olayları çarpık görme şekli, konuşkan ve meraklı tarafı dışında, biraz Riftan'a benziyordu.

"Ben bir bakayım. Deftere yazmayı dene.''

"Ta-tamam..."

Max ona, nasıl doğal olarak onun denetmeni olacağına ve sadece çizgiyi aştığına dair bir soru sormadı.

"Burada hesap yine yanlış."

"Ah, be-ben çok ü-üzgünüm."

Rakamlara baktı ve parşömen kağıdının köşesine tekrar dokunarak kaşlarının ortasına masaj yaptı. Aceleyle hatasını düzeltti. Daha sonra aşağıdaki bölümü işaret etti.

"Burada, birim yanlış."

"Be-ben, üz.."

''Ayrıca ifadelerini ayrıntılı olarak yazman yardımcı olacaktır. Bu şekilde, gelecekte hesapları toplarken herhangi bir karışıklığın önüne geçebilirsin.''

"Ta-tamam..."

"İşte yanlış yazmışsın. Bu, nesiller boyu bırakılan bir belge olacak, bu yüzden lütfen kelimeleri karalamaktan kaçının.''

Babasının atadığı öğretmen bu kadar katı olmamıştı. O da sabırlı biri değildi. Sonuç şimdi neyse o oldu. Belgeleri bir daha düzelttireceğinden korkarak net bir şekilde yazdı. Bitirdikten sonra Ruth, ödevini yapıyormuş gibi defteri kontrol etti.

"Bu yeterince iyi," dedi kibirli bir şekilde defteri kapatırken. Yüzü rahat ve gevşek görünüyordu.

''Bununla her sorun çözüldü. Şimdi, kütüphaneye gelmeyi ve uykumu bölmeyi bırakırsan minnettar olurum."

Max gözlerini devirdi.

Burada uyumaya devam etmeyi mi düşünüyordu? Riftan açıkça bu adamın arka bahçedeki kuleyi kullandığını söyledi… Hayır, onun müdahale edeceği bir şey değildi. Bir süre düşündükten sonra dudaklarını yavaşça araladı.

''Ön-önümüzdeki ba-bahar bah-bahçeyi dü-düzenlemeye karar ve-verdik…''

''….''

Ruth korkunç bir şekilde yüzünü buruşturdu. Max, varlığından haberdar olmadığı utanmazlığını ortaya çıkardı ve yalvardı. Daha önce tek başına yapmadığı şeyleri çözmek için harcadığı saatler gözlerinin önünden geçti. Saçlarını çekerek geri dönmek istemiyordu, acizce yazı ya da turayi deneeycekti. Zaten utandığı için daha fazla yardım istemenin bir zararı olmayacağını düşündü.

"V-ve ekteki ba-bakım işi..."

''……''

Ruth pişmanlıkla başını tuttu.

***

O günden sonra Ruth, defteri düzenlemede resmen Max'in yardımcısı oldu. Kütüphanenin zemininde uyurken sessizce ona yaklaştığında, ilk etapta ona yardım etmekten nasıl pişman olduğunu mırıldanarak uyandı, ama yine de kitabı iyice gözden geçirdi. Ayrıca, kale için satın alma konusunda ona tavsiyelerde bulundu. Tavsiyeden çok bir dırdır oldu ama değerli sözlerdi. O zamandan beri Max, küçük şeyler için bile tavsiye istemeye başladı.

Ruth, bahçeyi yeniden dekore etme planını sessizce dinledikten sonra, "Sanırım hizmetçilere çardağın yanındaki ağacı sökmelerini emrederseniz kapı dışarı edilecekler," dedi. Başını iki yana salladı.

"O öl-öldü ve a-artık ya-yaprak ve-vermiyor."

''Anatol halkı ruhların ağaçlarda yattığına inanır. Bu nedenle, buradaki insanlar ağaçları sadece öldüler diye kökünden sökmezler ve ağaç kesmeyi kutsal bir iş olarak görürler. Hizmetçiler, kötü göründüğü için ağacı kaldırma emrinize şok olacaklar.''

"A-ama..." Max'in kafası karışmıştı. Croix'de böyle bir gelenekten hiç haberi olmamıştı.

''O-onlara a-ateş için ku-ku-kullanılacağını sö-söylersek, kabul e-edilir mi? De-demek is-istediğim, bu çok çi-çirkin..."

"Kabul edebilirler." Kaşlarını çattı ve çenesini okşadı.

"Ama çardağın yanındaki ağacın meşe olmasından korkuyorum."

"Ne o-olmuş me-meşeyse?"

"Buradaki insanlar, bir ejderhaya binip gökyüzüne uçan ilk şövalye hakkındaki efsaneye derinden inanırlar. Uigru'nun ejderhaya atladığı tepe tam oradaki tepe."

Ç/N: Yaa Maxi'yi bu bölümlerde aşırı sevimli bulan bir tek ben miyimm ne bileyim böyle çabalamaları bir şeyler yapması falan.. öğrenmek için çok sıkı çalışan minik bir bebek gibi (つ♡◡♡)つ Bu arada sonunda meşhur meşe ağacımızın efsanesine dair bilgiler öğreneceğiz artık biraz hazır mısınızz..

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm