Under The Oak Tree - 102. Bölüm 

Aidiyet (1)

Siyah kumaşlı geniş tezgahta birkaç nadir bitkinin kökleri, bilinmeyen toz şişeleri ve gelişigüzel yığılmış ince dallar vardı. Bunların ne işe yaradığını bilmeyen eğitimsiz bir göz için bu bir çöp yığınından başka bir şey olmazdı.

Ruth çabucak atından indi ve eşyaları tek tek dikkatle inceledi.

"Bunların hepsi şifalı bitkiler mi?"

Bütün yolu arkasından münakaşa ederek takip eden Hebaron da merakını yenemediği için başını dışarı çıkardı. Ruth cevap vermek yerine köşedeki bitkileri budayan bir adamı aradı.

''Her çeşitten 20 Segal (100 gram) almak istiyorum, fiyatı nedir?''

''10 Segal için 1 Derham.'' Bir tüccar yüzünde cömert bir gülümsemeyle cevap verdi. "Bunlar kaliteli, değerli otlar ve fiyatı oldukça yüksek. Her çeşidini alırsan 40 Derham ödersin.''

''Bunu Liram olarak ödeyebilir miyim?'' diye sordu Ruth.

"Tabii ki! Ben teraziyi alacağım."

Tüccarın kuru yapraklarla kökleri pirinç bir teraziye dikkatlice sermesini izledi. Küçük bir kesede çeşitli şeyler taşımayı seven Ruth, keseyi çıkardı ve dört gümüş sikke uzattı. Tüccar daha sonra gümüşü terazide tarttı.

Olanlara bakan Max, büyücünün kulağına fısıldadı. "Ne-neden... onu ta-tartıyor?"

"Gerçek gümüş olduğundan emin olmak için." Ruth daha sonra ekledi. ''Son zamanlarda, sahte para akışı oldu. Yeni para kazanmak için madeni paralarını azar azar öğüten insanları bile yakaladık.''

"Pa-paraları ö-öğütme mi?" Max şaşırmıştı.

''Bir sepete para koyup salladığınızda altın tozu düşer. Onları toplarlar ve başka bir altın para yaparlar. Bunu defalarca tekrarlarsanız, madeni paralar çok daha fazla yıpranacak ve ağırlıkta bir fark göreceksiniz. Ama endişelenmiyorum. Madeni paralarım neredeyse yeni.''

Cebinden birkaç bozuk para çıkardı ve onun görmesi için tuttu. Kenarları kesinlikle keskindi.

Memnun olan tüccar paraları cebe indirdi ve ağırlıklarını kontrol etmek için 8 Derham çıkardı, bu sırada Ruth tartı iğnesini yakından izledi.

"Büyücü her zaman cimri olmuştur."

Hebaron yuhaladı ama Ruth gözünü bile kırpmadı.

"Sadece titizim." Gururla ilan etti ve sokağın diğer tarafına gitti.

Ruth bu sefer paralı asker gibi görünen bir adamla kaya büyüklüğünde bir taş üzerinde pazarlık yapmaya başladı. Paralı asker, mana taşını almak için neredeyse öldüğünü söyleyerek en az 15 Liram'ı kabul edeceği konusunda ısrar ederken, kararlı Ruth homurdandı ve 10 Liramın yeterli olduğunu söyledi. Sonunda, uzun bir savaşın ardından Ruth, istediği fiyata beş mana taşı satın aldı.

Bu sırada Max, diğer satıcıların sergilediği şeylere bakıyordu. Renkli boncuklu avuç içi büyüklüğünde bir hançer, hayvan şeklinde küçük bir tahta parçası, işlemeli bir kemer, bronz bir broş ve çeşitli renklerde ipliklerden oluşan bir ip.

"B-bu nedir?" Meraklı gözlerle renkli ipe bakan Max, yan tarafa sorular sordu.

Ancak Ruth, uzaktan başka bir tüccarla pazarlık yapmakla meşguldü. Utandı ve künt bir ses duyduğunda oturduğu yerden kalkmaya çalıştı.

"Kılıç için bir aksesuar."

Max şaşkınlıkla başını çevirdi. Hebaron eğiliyor ve baktığı süslerle oynuyordu.

Bakışlarını bir kez bile kaldırmadan devam etti. "Birçok maceracı, bunlardan takarlarsa ruhlar tarafından korunabileceklerine inanır. Buraya bağlanıyor."

Belindeki kendi kılıcını işaret etti. Sağlam görünümlü deri bir kılıç, bükülmüş renkli kumaştan yapılmış süslemelerle bağlanmıştı. Garip bir yüzle Hebaron ve aksesuarlar arasında gidip geldi.

''Da-daha önce hiç gö-görmemiştim. Ri-riftan bu a-aksesuarları takmıyor, o yüzden..''

Riftan'ın tüm takımı, adamın kendisi gibi oldukça kaba ve netti. Bu yüzden, o adamı yalnızca yakın zamanda görmüş olan Max'in, genel kitleler arasında yaygın gibi görünen bu inançlardan haberi olmadığı çok açıktı.

''Lider bunun faydasız olduğunu düşünüyor. Gururu batıl inançlara dayanamayacak kadar güçlüdür.''

Şövalyenin sözleri alaycılık ve cana yakınlığın bir karışımıydı.

Max rahatladı ve hafifçe gülümsedi. "Eğer Riftan ise... Sa-sanmıyorum."

"Ama Madam onu ​​verirse, takabilir." Dalgalı saçlarını kaşıyarak sakin bir sesle sordu. "Birini seçmek ister misin?"

Max ona gözlerini kırpıştırdı. Beklenmedik iyilik onu hem utanç hem de sevinçle doldurdu. "Pa-pahalı olmaz mı?"

"Bu şey ne kadar olabilir ki?"

Max onun saçma sözleri üzerine kızardı. Aptalca davranmak istemiyordu. Asılan süslerin arasından kırmızı, yeşil ve turuncudan kısa bir ip seçti. Hebaron, fiyatını sormadan tüccara bir madeni para uzattı.

"Bu kadar para yeterli"

Tüccarların büyümüş gözlerine bakılırsa, orijinal fiyattan çok daha fazlasını ödemiş gibi görünüyordu.

"Kaleye döner dönmez onu geri vereceğim."

"Sorun değil. Ben bir bozuk para getiren bir büyücü gibi dar görüşlü küçük bir adam değilim.''

Omuz silkti ve Ruth'a döndü. Max aksesuarını aldı ve aceleyle peşinden koştu. Henüz ona teşekkür bile etmemişti, ama adam onun dikkatini çoktan kesmişti ve Ruth'a daha ne kadar oyalanacağı konusunda homurdanıyordu. Ruth satın aldığı malları bir çuvala koydu ve can sıkıcı bir hareket yaptı.

"Evet, evet efendim. Hadi geri dönelim."

Ç/N: Yaaa Hebaron sonunda Maxi ile konuştuuu.. Ha şöyle olun canımı yiyin hehehe

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree - 101. Bölüm 

Şövalyenin Karısı (2)

''Kemik sadece kemiktir. Tedirgin olmak için hiçbir sebep yok.'' Onun ifadesini gören Ruth, sanki acınasıymış gibi dilini tıklattı. ''Et yediğinizde kemiklere dokunmuyor musunuz?'' Üstelemeye devam etti.

"Bu-bu çok farklı." Max somurtkan bir sesle homurdandı.

Ruth cevap vermeye değmezmiş gibi homurdandı ve büyülü aletleri kurmaya odaklanmaya başladı. Onu taş direğe sıkıca yerleştirdi ve kil ile sabitledi, sonra kapıdan çıktı. Max de onu takip etmeye çalıştı ama gardiyanlara talimat veren Riftan tarafından durduruldu.

"Nereye gidiyorsun? Kapının dışı çok tehlikeli," dedi biraz endişeli.

"A-ama Ru-Ruth..."

Daha cümlesini bitiremeden Riftan sözünü kesti.

"O üst düzey bir büyücü, bu yüzden endişelenmiyorum. Sakin ol yoksa seni kaleye geri gönderirim."

Kararlı sesi duyan Max nazikçe başını salladı. Riftan muhafızlara onu iyi korumalarını emretti, sonra duvara tırmandı ve Ruth'a emirler verdi.

Tam o sırada duvarların ötesinde büyük bir alev yükseldi. Büyük bir kükremeyle kapıya doğru uçtu.

Max korkuyla çığlık attı.

Sanki alevlerin ısısına tepki veriyormuş gibi, yüzey hafifçe sallandı ve kısa süre sonra alevleri engellemek için yerden büyük bir bariyer yükseldi. Görkemli sahneyi izlerken büyülendi. İzlemeye gelen yerliler bile şaşkınlık içinde ağızları açık bir şekilde yere oturdular.

"Hala gürültülü."

Yanında duran şövalye hafifçe ıslık çaldı. Şövalyelerin sakinliğini fark ettiğinde, bu muazzam görüntünün onlar için bir rutin olduğunu fark etti. Sadece, asla hayal bile edemeyeceği şeyler yaşamış olmaları gerektiğini anladı.

"Harika! Büyülü araçlar düzgün çalışıyor. Kapıları açın."

Riftan bağırırken ağır demir kapı açıldı ve Ruth toz içinde içeri girdi. "Bunu böyle yapmak zorunda mısın?"

"Bölgeyi terk etsem bile Anatol'un tamamen güvende olduğu bilinmeli," dedi Riftan duvardan aşağı tırmanırken.

"Bu noktada kimse içeri girmeye çalışmayacak." Ruth tahminde bulundu ve devam etti, "Fakat bu yeni bulunan koruma pek çok tüccarın kulağına ulaşacaksa, eminim Anatol'a akın edeceklerdir... şimdi bu iyi bir şey."

Max, az önce gerçekleşen sahnenin sadece büyülü araçları test etmek için değil, aynı zamanda izleyenlere güven vermek için olduğunu fark etti.

Riftan, yanına gelmeden önce şövalyelerle biraz konuştu. "Maxi, şimdi şatoya geri dön."

"Pe-peki... sen?"

"İşgalcileri alıp Libadon'un habercisini karşılamalıyım. Ruth, Hebaron! Onu kaleye götürün. Ve sonra boyun eğdirmeye gitmeye hazır olun.''

Max bir şey diyemeden pelerinini fırlattı ve şövalyeleri bir yere götürdü. Max, Rem'in üzerine oturdu ve yavaşça Riftan'ın  gözden kaybolan figürüne baktı. Solgun, koyu kestane saçlı dev şövalye Hebaron ve Ruth'un da atlarıyla iki yanından ona eşlik ettiğinden habersizdi.

"Sıcak bir yatağa alıştıktan sonra, tekrar dağlara tırmanmak zorunda kaldı." dedi Hebaron, Ruth'u güldürerek.

Ruth, "Ayrıca kalenin sıkıcı olduğundan da şikayet ettin," diye hatırlattı.

"Arada ayazda da uyumalısın pek ala," dedi huysuz şövalye cömertçe.

"Reddedeceğim. Benim gibi narin ve kırılgan bir büyücü sadece kışın soğuğuna çarparak bile ölebilir.'' Şaşıran Hebaron sadece gülerken, Ruth utanmadan ısrar etti.

"Hassas ve kırılgan mı? Remdragon Şövalyeleri arasında hiç kimse bir büyücü kadar kalın bir sinire sahip değildir.''

"Bu sadece senin fikrin."

Max gözlerini devirdi ve atışmalarını izledi. Kafa karıştırıcı bir konuşmaydı, iyi bir ilişkileri mi yoksa kötü mü olduğu belli değildi.

"Ah, bir dakika! Kaleye gitmeden önce biraz pazara uğrayalım.'' Kasaba meydanına ulaştıklarında Ruth atını durdurdu ve konuştu.

Hebaron hoşnutsuz bir yüzle ona baktı. "Hey, daha sonra kişisel işin için dışarı çıkarsın. Şimdi…." Sözlerini yarıda keserek Max'e baktı.

Ruth hafifçe içini çekti. "Lütfen bu tavrı keser misin? Madam Calypse, dokunulduğunda bulaşan bir çıban değil."

"Hey, ne zaman yaptı..." Hebaron diğerinin küstahlığına sinirlendi.

"Gözlerinin önündeyken bile burada değilmiş gibi davranıyorsun. Sakin ol."

Hebaron gözle görülür bir şekilde utandı. Ruth, ona itiraz etme şansı vermeden atı Max'e çevirdi. ''Bugün son pazar günü. Bir süre seyyar satıcı ziyareti yapılmayacaktır. Ondan önce, ihtiyacımız olan bir şeyi satın almalıyız. Anatol pazarının nasıl olduğunu da görmelisiniz.''

Max tereddüt etti ve Hebaron'a baktı. Rahatsız bir yüzle kasılan şövalye içini çekti ve atını pazara doğru yönlendirdi. Hızla onları takip etti.

"N-ne sa-satın almaya gi-gidiyorsun?"

''Şifalı otlar ve mana taşları alacağım. Neredeyse sahip olduğum her şeyi tükettim.''

Soğuk havaya rağmen pazar canlıydı. Çadırlı tüccarlar sıraya girmiş ve tezgahta her türlü şeyi satıyorlardı. Hayvanların derileri ve kemikleri, kaba görünümlü kumaşlar ve kaba süsler. Diğer tarafta et, ekmek ve patates satıyorlardı ve bazıları çuvallarda tahıl ve meşe palamudu satıyorlardı. Yankılanan seslerinden yılan Max, Ruth'un arkasına sımsıkı yapıştı.

"Hey büyücü! Yavaş git. Bu kadar kalabalık bir yerde refakat etmek kolay değil." Hebaron arkadan şikayet etti, ancak yüksek ses bile tüccarların yaygarasına gömüldü.Max gergin bir şekilde etrafına baktı.

"Bu kadar gergin olmana gerek yok. Birinin aniden acele edip bıçağı sallaması çok nadirdir.''

"Hi-hiç ra-rahatlamadım."

"Anatol'un güvenliği oldukça iyi. Şimdiki gibi ihtiyatlı davranırsan, sadece holiganların dikkatini çekmiş olursun.''

Ç/N: Şövalyeler bakalım ne zaman Maxi'ye karşı ihtiyatlı olmayı bırakacak 😪.. İlk şövalye Hebaron olacak gibi ama bakalım 🙈

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree - 100. Bölüm 

Şövalyenin Karısı (1)

Daha kısa günler ve daha uzun geceler kışın bir özelliğiydi. Ve eğer biri kendini işine verirse, karanlık daha da erken çökerdi.

Max bir mum yaktı ve karanlık dışarıya doğru baktı. Bütün gün meşguldü, biraz da yorgundu, ama kendi kendine hiçbir düşünceden kaçınmadı. Sakin, düz gökyüzüne bakarken, düşünceleri doğrudan Riftan'a gitti. O kaledeki herkesten daha meşguldü.

Gün boyunca, Riftan askerlerini eğitmek için bölgeyi dolaştı ve bu bittiğinde, saklanabilecek canavarları ve yırtıcıları süpürmek için duvarların etrafında turladı. Ancak, sayısız görevi bununla bitmedi. Sabahın erken saatlerinden gecenin geç saatlerine kadar, köydeki yeni binaların ilerlemesini kontrol etmek, tahsildarlarla vergileri tartışmak ya da kasabada sorun çıkaranlar olup olmadığını kontrol etmek gözlerinin önündeydi. Bunu hiç ara vermeden yaptı, buna rağmen bir kez bile yorgunluk göstermedi.

Demirden mi yapılmış yoksa...?

Max yavaş yavaş Riftan'ın azmine saygı duymaya ve yeteneklerine hayran olmaya başlamıştı. Ne kadar meşakkatli olursa olsun sorumluluklarından asla kaçmazdı. Sıradan insanlar onun yaşamına ayak uyduramazlardı - bırakın bu çileyi yaşamak şöyle dursun, uzun bir süre boyunca sadece bu çilenin düşüncesine bile yenik düşerlerdi.

Kocasının gücü üzerinde düşünürken, Ruth'un bir süre önceki sözlerini aklından çıkardı. Riftan Calypse insanüstü yeteneklerle kutsanmıştı. Karşısına çıkan her türlü zorluğun üstesinden ürkmeden bile gelebilecek güçlü bir vahşiydi. Max fazla düşünmüş, gerçekleşmesi mümkün olmayan senaryolar için endişelenmişti.

Bununla kendini sakinleştirdi, yemek yedi ve dinlendi.

Gece geç saatlerde, Riftan'ın odaya döndüğünü duydu. İki gün sonra savaşmak için dışarı çıkmaya karar vermişti. Max bunu düşünürken, iç huzurunu çabucak kaybetti. Onun endişesinden habersiz, Riftan botlarını ve zırhını çıkardı ve sakince konuştu.

"Tazminat yarın Libadon'dan gelecek. O zaman mahkumları doğrudan Anatol'dan atabiliriz. Yeni kapılar neredeyse tamamlandı… ve Ruth, büyülü savunma araçlarının yarın hazır olacağını söyledi. Bu yüzden bir süre kaleden ayrılırsam sorun olmaz.''

"Ne-nereye gidiyorsun?" Kuru dudaklarını ıslattı ve sakinliğini zar zor korudu.

"Dağın üzerine bir grup goblinin yerleştiğini duydum. Dört ya da beş gün kalacağım ve onları kökünden kurutacağım," dedi pencereden dışarıdaki yüksek tepelerden birini göstererek.

Max endişeyle ona baktı. "Te-tehlikeli değil mi?"

Riftan bu soru karşısında sersemlemiş görünüyordu.

"Hey, goblinler tarafından vurulabileceğimden mi endişeleniyorsun?" Sanki saçma sapan bir şeymiş gibi bir kahkaha atarak bitirdi. "Goblinleri boyun eğdirmek can sıkıcıdır, tehlikeli değil. Tavşan avlamaktan biraz daha sinir bozucu.''

"E-eğer çok tehlikeli değillerse, bı-bı-bırakmaya ne dersin...?"

Sabırsız bir bakış aniden yüzüne yerleşti. "Bu toprakları korumak benim görevim. Şimdi bana onu ihmal etmemi mi söylüyorsun?'' dedi sert bir tonda, Max'in bilinçsizce irkilmesine neden oldu.

Riftan daha sonra devam etti, "Goblinler düşük seviyeli şeytanlardır ama çok üretkendirler. Kök salmazlarsa, muazzam bir şekilde çoğalırlar ve satıcılara saldırırlar veya avlanma alanlarını mahvederler. Bunun olmasını önlemek benim işim.''

"B-ben üzgünüm. Ben… ha-haddimi aştım.'' Max hemen özür diledi.

Riftan onun sert yüzüne baktı, sonra uzun bir iç çekerek bir kolunu uzattı. Max daha da yaklaştı ve sıcak sarılmasını kabul etti. Burnunu omzuna sürttü ve elini onun gür saçlarıyla tek bir örgü halinde sardı.

''Ben de sıcak bir yatak yerine soğuk ve kirli zeminde uyumayı sevmiyorum. Ama yine de yapmam gerekeni yapmak zorundayım." Onu nazikçe ikna etti.

Max tek kelime etmeden gür siyah saçlarını okşadı. Soğuk ve ürpertici rüzgarın altında uyuyacağını düşünmek kalbini incitti. Bir şövalyenin karısı olarak bu yalnızlığa her zaman hazırlıklı olmam gerektiği anlamına mı geliyor?

Diğer aristokrat çiftlerin birbirlerine bu kadar özlem duymak istemedikleri için aralarında uygun bir mesafe mi tuttuklarını merak etti.

Ve şimdi, ona çok yaklaşmış olabileceğinden korkuyordu.

***

Ertesi gün -onun sözlerini doğrularcasına- kale kapılarına yeni, devasa bir çelik kapı dikildi. O kadar sağlam ve zaptedilemez ki, devler çekiçle vursa bile yerinden kımıldamazdı. Her iki tarafa da Ruth'un yaptığı büyülü aletler yerleştirilmişti. Son birkaç gün içinde parşömen yığınıyla boğuşan büyülü aletler, balkabağı büyüklüğünde yuvarlak bir fildişi diski biçimindeydi.

Sonucu görmek için kapıya koşan Max, gözetleme kulesine yerleştirilmiş büyülü aletlere şaşkın gözlerle baktı. Diskin kenarına birkaç eski dil yazılmıştı ve Ruth'un gösterdiği kırmızı mana taşı tam ortadaydı.

"Ne- Bu ne-neden yapıldı?"

Ruth meraklı parmaklarıyla disk yüzeyini düzeltirken sorduğunda, Ruth önemsiz bir şekilde yanıtladı.

"Basilisk'in kemiğinden yapılmış."

Max şaşırdı ve anında onun elini çekti. "Ke-kemik mi?" haykırdı.

''Basilisk, Wyverns, Lizard gibi ejderhaların alt türleri güçlü bir anti-büyü gücüne sahiptir. Büyülü aletlerin çoğu bu kötü yaratıkların kemiklerinden yapılır.'' Tembel bir ses tonuyla anlattı.

Gözlerini yarıklara açtı ve pürüzsüz parlak diske baktı. Bunun bir şeytan kemiği olduğunu düşündüğü için ürkütücü görünüyordu.

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm