Under The Oak Tree - 161. Bölüm

Max, Riftan ve Agnes'in tartışmasını izledi. Halkın içinde kavga etmelerini görmek utanç vericiydi ama etraflarındaki şövalyeler buna alışmış gibiydiler ve sıkılarak başlarını salladılar.

"Tanrım, hoşçakal de ve git artık" dedi Riftan.

"Tartışmayı ilk sen başlattın!"

"Güneş battıktan sonra mı gitmeyi düşünüyorsun?" diye ekledi.

Agnes'in omuzları sanki bir karşılık vermeye çalışıyormuş gibi kısa bir süre titredi, sonra içini çekti. "Evet, istenmeyen misafirler gitmeli."

"Teşekkürler, Majesteleri."

"Ri-Riftan!" Max gömleğinin kenarını çekiştirdi.

Riftan, Agnes'e sahte bir gülümseme vermek için kendini zorlamadan önce ona baktı. "Lütfen güvenli yolculuklar."

Agnes kuru bir sesle, ''Teşekkürler,'' dedi ama Max'e döndüğünde gülümsedi. ''Maximillian, misafirperverliğin için de teşekkür ederim.''

"Lü-lütfen güvende kalın ve iyi şanslar"

Prenses, adamlarını uyarmadan önce "Sana da aynısını diliyorum" dedi.

Şövalyeleri, Agnes'i asma köprü boyunca takip etmeden önce, altlarındaki tozu tekmeleyerek onaylayarak bağırdılar. Max, gözden kaybolana kadar elini salladı. Riftan ve Agnes'in birlikte vakit geçirmesinden rahatsız olmuştu ama şimdi endişesinin yerini gizemli bir boşluk hissi alıyor gibiydi.

"Odamıza dönelim" dedi Riftan.

Kaleye bakarken ona sıkıca sarıldı. Max onu izlemek için kucağında döndü: kolları bir ağaç gövdesi gibi kalın ve güçlüydü.

***

Max kısa süre sonra bahçeleri ve kaleyi yenileme görevlerini tamamladı. Bahçeler şimdi yeşil ve gürdü, açmış çiçekleri betimliyorlardı. Satıcılar kuşlarını eğitirken bahçenin üzerindeki gökyüzü gürültüyle doldu. Kalede eski mobilyalar değiştirildi ve her köşe ya dekore edildi ya da temizlendi.

Bu arada, Riftan hala yol yapımını koordine etmekle meşguldü. Şövalyeler, canavarları uzak tutmak için etrafında şafaktan gün batımına kadar çalıştı.

Max kısa süre sonra monoton bir rutine girdi. Hizmetçiler çalışkan ve yetkindiler, çok az denetime ihtiyaç duyuyorlardı. Daha önce boş zamanlarında büyü çalışmıştı ama şimdi yeniden başlamakta tereddüt ediyordu. Konuya karşı ilgisizliği yeteneğini etkiledi, aslında geçmiş coşkusu olmadan karmaşık formülleri ezberlemesi daha uzun sürdü.

Yatak odasının rahatlığında, kitaplıktaki sıralar halinde dizilmiş kitap sırtlarına dokunurken içini çekti. Agnes, büyü iyileştirme konusunda bir yeteneği olduğunu söylemişti ama Max hâlâ tam olarak emin değildi. Riftan buna karşı olsa bile büyü öğrenmeye devam etmeli miydi? Kocası, ondan asla yardım istemediğini açıkça belirtmişti ve Max'in ilk reddedilmesinden sonra onu takip edemeyecek kadar cesareti kırılmıştı.

Pencereden üzerine beyaz güneş ışınları döküldü ve kitap okumak yerine dışarıdaki manzarayla dikkati dağılmaya devam etti ve Ruth'un onun için hazırladığı konuşma alıştırması çalışma kağıdına olan ilgisini de kaybetmişti. Devam etmenin ne anlamı vardı? Başını pencere pervazına dayadı ve tekrar içini çekti.

"Ne yapıyorsun? Hasta mısın?'' dedi Riftan.

Max hızla döndü ve ona doğru yürüdü. " Ne-neden bu saatte buradasın?"

Riftan yol yapımını denetlemek için şafaktan önce ayrılmıştı. Max endişeyle ona baktı, bir sorun olup olmadığını merak etti. Ancak, yaralanmamıştı ve kendinden emin bir duruş sergileyerek her zamanki gibi dimdik ayaktaydı. Saçları siyah bir oniks gibi parıldıyordu ve saç telleri oraya buraya tuhaf açılarla uzanıyordu.

Riftan herhangi bir zayıflık belirtisi olup olmadığını kontrol ederek metodik bir şekilde Max'e baktı. Deri eldivenlerini çıkardıktan sonra elini Max'in alnına dayadı.

"Demirciyi görmek için geri gelmek zorunda kaldım ve seni görmek için uğradım. Ateşin mi var?"

"Oh hayır. Ben sadece dışarıya ba-bakıyordum.''

"İç çekiyordun. Burada sıkıldın mı?" dedi, dertli. "Komşu soylulardan bazılarını davet edip bir ziyafet vermek ister misin?"

Max gözlerini büyüttü ve şaşkınlıkla geri çekildi. Riftan'ın şu anda bir ziyafet düzenleyecek parası olmasına rağmen, şövalyelerin yiyecek, içecek ve misafirlerini ağırlamak için rahatça vakitleri yoktu. Teklifi gülünçtü, tıpkı yılın her günü bir festival düzenlemeyi teklif ettiği zaman gibi. Yine de yüzü gerçek bir teklifte bulunduğunu gösteriyordu, bu yüzden Max başını hızla olumsuz anlamda salladı. Riftan kaşlarını çattı ve göz hizasına gelene kadar eğildi. Bakışları ciddiydi, sanki Max'in ne düşündüğünü bilmek istiyormuş gibi.

"Misafirler gittiğinden beri surat asıyorsun. Kırsal hayatından sıkıldıysan...''

Max onu kesti. ''Hayır! Sa-sadece havalar sıcak olduğu için. Uykum va-vardı. Bir ziyafet ya da festival vermek i-istemiyorum. Bu şeylerden zevk a-almıyorum.''

"Croix Kalesi'ndeki ziyafette de uzun süre kalmamıştın," dedi düşünceli bir şekilde. "Sadece kendini ifşa ettin ve kısa bir süre sonra gittin."

Sesi Max'e onaylamaz geliyordu. Daha sosyal bir eş mi istiyordu?

"İyi bir ev sahibi o-olmak ve misafirlerimizin kendilerini iyi hi-hissetmelerini sağlamak i-istiyorum," dedi kararlılıkla. ''A-ama genelde gürültülü olaylardan hoşlanmam. Çocukken bile onlardan hiç hoşlanmadım.''

''Festivalde öyle görünmüyordu. Sadece eğlendiğini görmek istiyorum...", Riftan sesini yükselttiğini fark ederek yüzünü buruşturdu. Omuzları sertleşti. ''Öyleyse, şimdi onun yerine benimle yürüyüşe çıkmak ister misin?'' daha yumuşak bir şekilde ekledi.

"Ya-yapmak zorunda değilsin. Meşgulsün"

"Nefes almayacak kadar meşgul değilim", dedi Riftan sinirlice. Max'in duvarda asılı duran pelerinini aldı. "Benimle vakit geçirmekten kaçınmak mı istiyorsun?"

"Hayır, fikrinden ho-hoşlanmıyor değilim. A-ama Riftan, sen her zaman çalışıyorsun. Düzgün uyumak için za-zamanın yok. Yürüyüş yerine biraz da olsa di-dinlenmelisin. Se-senin için daha iyi olacak."

"Birlikte yatakta kestirmek kulağa hoş geliyor", Riftan yüzünü ekşitmeden önce yatağa baktı. "Ama seninle yatıp sessizce uyuyabileceğimden yeterince emin değilim."

Max kızardı ve pelerinini boynuna geçirmeden önce elini omzuna koydu.

"Hadi yürüyelim. Süslediğin bahçeleri yakından görmedim'' dedi. Açık pencereden taze bir esinti girdi ve Riftan burnunu çekti, sonra garip bir surat yaptı. "Bütün kale çiçek kokuyor"

"Beğenmiyor musun?"

"Hayır, öyle değil" dedi kuru bir sesle. ''Kir, at, ter, kan kokusuna alışığım…''

Max, belki de Riftan'ın çiçeklerle, onun çiçeklerle olduğundan daha fazla ortak noktası olduğunu hissetti. Riftan tıpkı bahçeleri gibi hayat doluydu, zorluklarla ya da eğitimlerle her gün yaşamaya alışmıştı. Max sadece boşken, o denemelerinin üstesinden gelebilecek kadar güçlü ve cesurdu.

"Önce bir şeyler içelim," dedi Riftan hafifçe, ruh halini iyileştirmeye çalışarak.

Max gülümsedi, endişelerini saklamaya çalıştı. ''Birkaç gün önce bir sürü taze meyve a-aldım. Sa-satışta kaliteli baharatlar vardı. Aralarından seçim ya-yapabileceğimiz çok şey olacak.''

"Güzel, taze meyve yemeyeli epey zaman oldu. Kurutulmuş veya salamura değil.''

Riftan dümdüz önüne baktı ve Max'le dışarı çıktı. Bir an mutfakta durduktan sonra bir sepet ahududu, sıcak şarap, taze pişmiş elma ve ekmekle dışarı çıkmak için ayrıldılar.

Parlak güneş ışığı onun üzerinde parladığında, çiçek tomurcuklarındaki çiyi mücevher gibi parlattığında Max gözlerini kıstı. Hizmetçilerin her gün temizledikleri ve cilaladıkları taş zemine kıyasla, çimenler yumuşak, mavimsi bir renk yayan yumuşak bir halı gibiydi.

"Üşüyor musun?"

"Hayır, ben ç-çok sıcağım." Elini tuttu ve yavaşça yürüdü. Uigru ağacı artık tomurcuk veriyordu. Max, yapraklara hayran kalırken gülümsedi ve sessizce güldü. Ruth'un büyüsü işe yaramıştı, ağaç sonunda hayata dönmüştü.

''Neye gülüyor ve eğleniyorsun?''

"Şuradaki ağaç. Görüyor musun? Çi-çiçekleri açtı.''

''Bu ağacın öldüğünü sanıyordum.''

"Ruth, a-ağacının ölü gibi gö-görünebileceğini ama hala hayatta olma i-ihtimalinin yüksek olduğunu söyledi. So-sonbaharda büyüsünü uyguladı'', Max Riftan'ın kayıtsızlaştığını görünce durdu. "Bir sorun mu var?"

"Hayır" dedi net bir şekilde ve kolundan çekiştirdi. ''Yaprakları olan çirkin bir ağacın ilginç yanını anlamıyorum. Başka bir şeye bakmalıyız. Odamızdan her zaman baktığın bahçeye gidelim.''

''Tüccar bana bazı tavsiyelerde bulundu. Ka-karışık bir çiçek diktim. Umarım on-onlardan hoşlanırsın.''

Antrenman alanı kapılarının yanından geçen bir patikada rahat bir tempoda yürüdüler. Güneşin yapraklar arasından süzüldüğünü ve kocasının yüzünü aydınlattığını gören Max keyifle gülümsedi.

Ona bakmayı seviyordu ama aynı zamanda onu hayal kırıklığına uğratmaktan da korkuyordu. Doğal olarak zalim ve keskin gözleri, rahatken bile kıvrak hareket eden iri ve zorba vücudu… Hepsine hayrandı ve artık görünüşünden korkmuyordu.

Bu kadar yakışıklı bir adamın neden onun gibi bir kadın hakkında bu kadar tutkulu hissettiğini anlamıyordu. Ne olursa olsun, Max'in kalbi günler geçtikçe daha çok onunla doluyor gibiydi.

"Bahçe manzarası yakından daha da harika."

Sonunda geldiler. Rengarenk çiçekler açmıştı ve Riftan konuşmaya başladı.

Ç/N: Ben: Novele de ismini veren ve Uigru efsanesine konu olan bu meşe ağacının Maxi ve Riftan'la bir bağlantısı olabilir mi acaba?

O sırada Maxi: Bu ağaç girişte çok çirkin duruyor keseyim mi bunu?

               Riftan: Bu çirkin ağaçta ne buluyorlar anlamıyorum. Gel bak şurada güzel çiçekler var onlara bakalım hadi Maxi'm ..

Ağacı hiç etti resmen bu ikili asdfghjkl

Önceki Bölüm                                                                                              Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree - 160. Bölüm

Ertesi gün, Agnes ve adamları Saray'a dönüş yolculukları için hazırlanmaya başladılar. Rodrigo'nun yardımıyla Max, hizmetçileri misafirlerinin ayrılışına hazırlanmaları için koordine ederken eşya listesini gözden geçirdi.

Orijinal plan, Kral'a bir hediye vermek için Riftan'a danışmaktı, ancak canavar kemikleri ve derisi at arabalarındaki mevcut alanın çoğunu kapladı. Ayrıca, Agnes'in canavar baskınlarından elde ettiği ganimetler ve kasabada yaptığı satın alımlar arasında, hizmetçiler çeşitli yerlere ancak dört duvar halısı ve altı yakut kaplı şarap kadehi sığdırabiliyorlardı.

"A-arabaları kontrol ettin mi?" Max, Rodrigo'ya sordu.

"Evet hanımım. Tekerleklerden birini değiştirip atları besledim. Demirciler de yola çıkmadan önce nalları kontrol etmeyi planlıyorlar'' dedi. Rodrigo onu bilgilendirirken Max, eşya listesini taramaya devam etti. Gergin bir şekilde söylemeden önce bir süre sessizce Max'i izledi. "Hanımım, iyileştiğinizden beri uzun zaman olmadı. Dinlenmeye ihtiyacın varsa, lütfen her şeyi bana bırakın."

Max ona ekşi bir gülümseme gönderdi. Riftan'ın aşırı korumacı kişiliği hizmetçiler arasında yayılmış gibiydi. Şimdi, meşgul olduğu zaman birinin ondan dinlenmesini istemesi tekrar eden bir konuydu.

Max ince vücudunu hareket ettirerek solgun, yeşil elbisesinin eteğinin hafifçe hışırdamasını izledi. Hasta mı görünüyordu? Özellikle güçlü görünmediğini biliyordu ama ayakta durmaktan da kopmazdı. Max başını kaldırdı ve kendinden emin bir şekilde söyledi.

"Be-ben hasta değilim. Yeterince dinlendim, teşekkürler. Be-ben şimdi iyiyim."

"Bunu duyduğuma sevindim hanımım, ama lütfen kendinizi bunaltmayın."

''Evet, biliyorum,'' dedi Max huysuzca, uşağın sözlerine aldırmadan. Kalenin etrafında koşuşturan hizmetçilere odaklanmak için döndü. Meşgul personele yardım etmek istedi ve zayıf, yaşlı bir adam gibi muamele görmek istemedi. Profesyonel görünmek için kayıtsız bir ifadeyle koridorda yürüdü.

Agnes ve şövalyeleri, Büyük Salon yakınında silahlarını, büyü eserlerini ve diğer ekipmanlarını teftiş ediyorlardı. Bir şövalye Max'e Anatol Dağları'nı geçmenin başlı başına tehlikeli bir yolculuk olduğunu söylemişti, bu yüzden canavar pusularına hazırlanmaları gerekiyordu. Şövalyeler atlarına koruyucu zırh giydirdiler ve canavarların oraya tünemesini önlemek için arabaların düz çatılarına keskin bıçaklar yerleştirdiler. Sonunda şövalyeler kişisel zırhlarında kusur olup olmadığını kontrol etmeye başladılar. Görevliler bile kılıçlar ve deri zırhlarla hafifçe silahlanmıştı. Parti, eve gitmek yerine savaşa gidiyormuş gibi görünüyordu.

''Maximilian!'' Agnes ona mutlu bir şekilde el salladı. "Adamlarıma ve bana toplanmaya yardım ettiğiniz için teşekkür ederim."

"Evet. Lü-lütfen başka bir şe-şeye ihtiyacın olursa bana haber ver.''

"Baron Luvein'in malikanesine ulaşmak için artık yeteri kadar yiyecek ve suyumuz var. Daha fazla mal ve manevra yapmak tehlikeli olacaktır. Ekstra ağırlık hareketimizi yavaşlatır.'' Agnes, Max'in eşya listesine baktı ve başıyla onayladı. "Doğru görünüyor."

"B-bu sabah ilaç mı istedin?"

Agnes, "Otuz şekel detoks iksiri (yaklaşık 330 gram) ve yirmi şekel kurtarma iksiri (yaklaşık 220 gram) yeterli olacaktır" dedi.

Max, listeyi Rodrigo'ya vermeden önce miktarları yazdı. Prenses alışverişi hüzünlü bir gülümsemeyle izledi.

"Sabahtan beri başım ağrıyor. Gidişimi birkaç gün daha uzatmayı düşündüm ama babam acil bir mesaj gönderdi.'' İçini çekerek arabalardan birinin üzerinde duran haberci şahine işaret etti.

Max'in gözleri büyüdü. ''Ba-başkentte bir şey mi oldu?''

"Tipik drama. Başka bir toprak anlaşmazlığı", Agnes alnını ovuşturdu. "Yağmur mevsiminden sonra, bütün gün içeride kilitli kalan aptallar, sanki kış uykusundan uyanan ayılar gibi gürültü yapmaya meyillidirler. Gerçekten asla huzurlu bir gün yoktur.''

Max'in kalbi düştü. Croix Şövalyeleri'nin babasının seferlerinden biri için sık sık mülkü terk ettiğini hatırlıyordu. Şövalyeler hayatlarının çoğunu savaş alanında geçiriyor gibiydi.

''Ri-Riftan da bir noktada ayrılmak zorunda ka-kalacak.'' Max derinden, kederini saklamaya çalışarak konuştu.

"Evet, eğer çatışma Remdragon Şövalyelerini gerektirecek kadar büyürse" dedi Agnes, her zamanki neşeli tavrıyla, eşyaların eyerine sıkıca sabitlendiğini kontrol ederek. Max, paketleme listesini tekrar gözden geçirmeye çalışarak yüzünü sakladı ama gözleri, kelimeleri doğru okuyamayacak kadar yaşlarla dolmuştu. Hayal kırıklığını gizlemek için dudağını ısırdı.

"O zaman geldiğinde, Maximilian, sen de gelebilirsin."

Max başını kaldırdı. "B-b-ben mi?"

"Sen büyücü değil misin?" Agnes, tepkisine şaşırarak başını eğdi. "Eğer bir kriz Riftan'ın yardımını gerektirecek kadar büyükse, grubunun da iyileştirme büyüsüne ihtiyacı olacaktır. Bu dünyada çok fazla çatışma var ve destekleyecek yeterli büyücü yok. Yakında yardımına ihtiyacı olabilir, Maximilian."

"Ah, be-ben yardımcı olabilir miyim emin değilim. Ben sa-sadece bir süre önce büyü öğrenmeye başladım. En son iyileştirme büyüsü ku-kullandığımda bayıldım. Görünüşe göre o kadar manaya sa-sahip değilim.''

Agnes kaşlarını çatarak, "Büyün pratikle katlanarak gelişecek," dedi. Max'ten daha coşkulu bir yanıt beklemiş gibiydi. "Büyü öğrenmeye birkaç ay önce başladığınızı şövalyelerden duydum. Acemi olarak etkileyici başarılar elde ettin Maximilian."

"Ben sadece basit iyileştirme büyüleri ya-yaptım. Ruth ba-başka birçok büyü türü yapıyor. Onunla diğer büyü dallarını denedim, ama pe-pek ilerlemedim."

"Büyücülerin belirli dallarda üstün olmaları alışılmadık bir şey değil. Büyük olasılıkla, Maximilian, büyü iyileştirme konusunda bir yakınlığın var. Birkaç yıl antrenman yaparsan ve kalenin dışında bazı riskler alırsan, birkaç yıl içinde harika bir şifacı olacağından şüphem yok.'' Agnes, Max'in potansiyeli konusunda o kadar ikna olmuş görünüyordu ki, neredeyse doğuştan yetenekli olup olmadığını merak etmeye başladı. Prenses Max'i cesaretlendirmek için sesini alçalttı, "Tanrı'nın sana verdiği yetenekleri terk etme."

Max, Agnes'in mavi gözlerine boş boş baktı, sözcükleri bulamamıştı. Neredeyse yirmi iki yıl babası tarafından kekeme budala olarak anılarak yaşamıştı. Anatol'a geldiğinden beri, seçkin bir soylu kadın gibi davrandı ve genellikle zayıf performansı nedeniyle cesareti kırıldı. Ancak şimdi, tüm kıtayı dolaşan Agnes gibi güçlü bir büyücü, Max'in bir yeteneği olduğunu söyledi. Prensese gergin bir şekilde baktı, söylediklerini gerçekten ciddi olup olmadığını anlamaya çalıştı. Agnes'in ifadesi yumuşaktı ama gözleri sağlamdı. O samimi görünüyordu.

Max, "Be-ben elimden gelenin en iyisini yapacağım" demeden önce yutkundu.

"Bunu yapabilirsin", diye gülümsedi Agnes, onu motive etmeye çalışarak, ardından şövalyelerini kontrol etmeden önce omzuna hafifçe vurdu.

Bunu yapabilirsin. Bu basit sözler, sanki geleceğini kontrol edebileceğine dair yeni bir fikir filizlendiriyormuş gibi, Max'in zihninde bir dalgalanma yaratmış gibiydi.

***

Misafirler için resmi olmayan bir veda partisi olarak yemek salonunda abartılı bir akşam yemeği düzenlendi. Bir şölen demek biraz fazla basitti ama misafirler hiç şikayet etmeden yemeklerini afiyetle yediler. Her Remdragon Şövalyesi, Agnes'e ve adamlarına yolculuklarında iyi şanslar dilemek için oradaydı. Kısa bir veda töreninden sonra şövalyeler kendilerini kalenin dışında sıraya dizdiler.

Agnes, gün batımından önce dağların eteğinde kamp kurmak için gecikmeden kırmızı-kahverengi atına atladı.

"Cömertliğiniz için hepinize teşekkür ederim. Harika zaman geçirdim'', Agnes Max'e gülümsedi. Bir prensesten beklendiği gibi, görgü kurallarının gerektirdiği şekilde ev sahibine teşekkür ediyordu.

"Ha-hayır. Keşke daha iyi bir ev sahibi o-olsaydım.''

"Formaliteleri burada bitirelim." Prenses omzunun üzerinden baktı ve partisinin gitmeye hazır olduğundan emin oldu. Üç stoklu araba ve uşakları arkasındaydı, solundaki ve sağındaki şövalyeleri hareket emrine hazır, ona bakıyorlardı. Altı ek Remdragon Şövalyesi, Agnes'in partisine geçici olarak katılmıştı. Agnes'e Anatol'un dışına güvenli bir şekilde eşlik etmeleri Riftan tarafından emredilmişti. "Gitmeliyiz."

Maiyetinin bir parçası olan Hebaron, sırtını kaşırken kocaman bir sırıtış verdi.

"Ortalığı karıştıran bir tayfun gibi geldin ve şimdi gök gürültüsü gibi gidiyorsun. Yoluna çıkan herkes üzerinde büyük bir etki bırakmak zorunda mısın?''

Agnes, "Ortalığı dağıtma fikrinden nefret ediyorum" dedi.

"Çünkü çok sabırsız ve pervasızsın." Ön sırada kollarını göğsünde kavuşturmuş duran Riftan, nefesinin altında alaycı bir şekilde mırıldandı ve Agnes, Riftan'ın şüpheleri gülünçmüş gibi güldü.

"Lord Calypse bana sabrı öğretmesi gereken son kişidir."

Riftan, "Benimle sabrı tartışmayı aklından bile geçirme" diye uyardı. "Sana sesimi bir kez bile yükseltmedim. Sen beni planlarınla ​​zorlamaya çalışırken ben son birkaç haftadır senin varlığına katlanıyorum."

"Sesini yükseltmedin mi?" Agnes şaşkınlıkla onu tekrarladı.

Ç/N: Riftan sen de yeme bizi asdfghjkl

Önceki Bölüm                                                                                              Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 159. Bölüm 

Max şaşkınlıkla yukarı baktı. Havai fişekler festival alanında dalgalanıyor, her yere ışık çakmaları saçıyordu. Max bu muhteşem manzara karşısında büyülenmişti ama Riftan kısa bir süre kulağının yanında inledi.

"S*ktir, Agnes."

Max anladı: Açıkça, Agnes havai fişek gösterisini başlatmıştı. Sonra kendine geldi, panikledi ve Riftan'ı uzaklaştırmaya çalıştı.

"Gi-gidip ne o-olduğunu görmeliyiz."

"Yine eğleniyor. O kadın baş belası olmayı seviyor.'' İçini çekti ve büyüyen arzusunu yatıştırmak için elinden gelenin en iyisini yaparak titrek bir nefes verdi. Yüzünü sildi, heyecanının okunması kolaydı. "Lanet olsun, Elliot ne yapıyor, bunun devam etmesine izin mi veriyor?"

"Ya-yardım etmelisin."

Yine, yüksek sesle patlayıcı patlaması havada yankılandı. Riftan kafasını ağaca çarptı ve küfretmeye başladı. Max ona nasıl yardım edebileceğini bilmiyordu. Vücudu hâlâ sıcak bir ateş gibi yanan Riftan'ın vücuduna yaslanmıştı. Festival alanında insanların tezahüratlarını duyduğunda, Max dünyaya geri döndü ve bir utanç dalgası onu boğdu.

Sevgili Tanrım… Sör Karon, neyin peşinde olduğumuzu biliyor olmalı. O ve yoldan geçenler sessizce ayrıldığımızı gördüklerinde ne düşündüler?

Sanki kulaklarından sıcak buhar çıkıyordu ve Max utançtan sızlanmaya başladı, yüzü kıpkırmızı oldu. Riftan onun rahatsızlığı karşısında içini çekti ve isteksizce ayaklarını yere bastı.

"Lanet olsun, bana bir dakika ver. Bırak sakinleşeyim."

Riftan küçük, cesareti kırılmış bir çocuk gibi yere yığıldı ve alnını dizine dayadı. Max onun yanına diz çöktü ve Riftan'ın vücudunun tamamen soğumasını bekledi. Max'in bacaklarının arası hâlâ arzudan zonkluyordu ve ağzının çatısı kurumuştu.

Durumdan o kadar utanmıştı ki yüzünü kaldıramadı ve Riftan'ın ruh hali daha kötü değilse de aynıydı. Gökyüzünde aniden başka bir kıvılcım parladığında, Riftan sadece birkaç saniyeliğine başını dizlerinin üzerine gömmüştü. Dişlerini gıcırdattı.

"O lanet kadın. Onu Anatol'dan sürgün edeceğim."

"Ah, öyle sö-söyleme. Kraliyet a-ailesinden bir misafir o.''

"İstenmeyen konukların burada kalmasına izin vermeli miyiz?" Riftan, Max'e bakarak açıkça söyledi. "Son zamanlarda onunla oldukça yakınlaştın, değil mi?"

Soru havada uçuşurken Max belirsiz bir bakış attı. Agnes ile birbirlerine karşı kibar olmalarına ve festivalde el ele oynamış olmalarına rağmen, hala onun gerçek karakterini bilmiyordu. Max, iyi bir ilişkileri olduğunu söylemeyecek kadar dürüsttü, bu yüzden sadece gergin bir kahkahayla, "O iyi birine be-benziyor v-ve bana karşı nazik" dedi.

"Seni sürüklemesinden bıkmadın mı?"

"Sorun eğil. A-aslında, her zamankinden daha fazla enerjim o-olduğunu hissediyorum,'' dedi Max onu yatıştırmaya çalışarak.

Yeterince inandırıcı gelip gelmediğini merak ederek Riftan'ın cevabını bekledi, ama karşılık olarak Riftan aşağı baktı ve Max'in birkaç tutamını parmaklarının arasında kıvırdı, sonra onları kulaklarının arkasına itti.

Max onun dokunuşuyla titredi. Birkaç yumuşak yaprak düştü ve yere düşerken keskin yüzünün üzerinde soluk yeşil bir gölge bıraktı. Bir süredir sessizce Max'e bakan Riftan usulca mırıldandı, "Bugün seni ilk defa bu kadar mutlu görüyorum, kendin başına eğlenip.. iyi vakit geçirmeni."

"B-bu benim bir kasaba festivaline ilk gelişim", diye yanıtladı Max, onun ciddi bakışlarına hazırlıksız yakalandı.

''Her gün bir festival düzenlememi ister misin?'' dedi Riftan ciddi bir şekilde.

"Sa-saçmalama"

"Hepsini öderim."

Riftan fazla ciddiymiş gibi görünüyordu, bu yüzden Max ellerini kenetledi ve solgunlaştı. "Ya-yapmamalısın. Ge-gelecek yıl. Bu-buraya tekrar bir araya ge-gelmek yeterince güzel olurdu.''

Riftan'ın gözleri odaklanmadı. Gözlerini kapattı ve söylediklerini derin derin düşündü. ''Evet, gelecek yıl ikimiz…''

Konuşmasını bitiremeden başka bir BANG sesi duyuldu ve Riftan'ın kaşları çatıldı. Ayağa kalktı ve dikkati dağılmış bir şekilde, "Geri dönelim. Bütün Anatol'u yakmadan önce bunu söndürmem gerek."

Max de beceriksizce ayağa kalktı. Riftan Max'in kıyafetlerini düzeltti, elini tuttu ve ağacın arkasından bulundukları yerden çıktı. Max bir bulutun üzerinde yürüyormuş gibi hâlâ sersemlemiş hissediyordu. Sıcak bir bahar esintisi, sanki onu kucaklıyormuş gibi vücudunun etrafında dolaştı. İlk etapta festivalin neden yapıldığını bile hatırlayamadı.

Tepenin üzerinde Agnes, büyüsüyle hâlâ gökyüzüne havai fişekler atıyordu. Sadece Riftan gelip onu azarlamaya gelince durdu ve ona dil çıkardı. Riftan'ın korkunç bakışları karşısında Sör Caron, prensesi kontrol edemediği için özür diledi. Seyirci kalabalığı arasında tepeden aşağı yürürken Riftan'ın karanlık havası dağılmadı, gözüne çarpan her yüze tehditkar bir bakış attı. Agnes' onu asık suratlı bir şekilde takip etti.

"Bu kadar sinirlenmene gerek yok. Herkes ışıklardan keyif aldı," diye mırıldandı.

"Bu insanlardan bazıları seni tanımış olabilir. Tanrım. Sen sarışın, mavi gözlü bir büyücüsün. Bu tipik bir başkent vatandaşı değil mi?'' Gözlerini prensese kilitledi ve tehditkar bir şekilde, "Lütfen dikkat edin. Sen bir kralın kızısın ve buradaki bazı insanlar seni incitmek istiyor."

"Bu kadar katı olma. Biri bana zarar vermeye kalkarsa, başımın çaresine bakabilirim.'' Riftan'ın soğuk bakışıyla ağzını sımsıkı kapadı. Gözlerini devirdi ama sonunda yumuşak bir sesle, "Heyecanlandığımdan bu sefer biraz abartmış olabilirim," dedi.

"Abarttın," dedi Riftan şiddetle dişlerinin arasından. Etrafa baktı. Kapüşonlu olmasına rağmen, onu tanıyan birçok genç kasaba halkı vardı. Daha da kötüsü, havai fişekleri büyülü bir şekilde ateşleyen Agnes, onun huzurundaydı.

Seyirciler onları izliyor ve fısıldıyorlardı, festival katılımcıları arasında Lord Calypse ve seçkin bir büyücünün aralarında olduğu haberi yayılıyordu. Beladan kaçınmak için, Riftan ve grup doğrudan ana yola yöneldi.

"Lütfen, bir dakika bekleyin. Koçu getireceğim," dedi Sör Caron, kalabalığın arasından sıyrıldıklarında çabucak.

Agnes geriye baktığında içtenlikle, "Seyahatimizin benim yüzümden erken bittiği için üzgünüm. Sadece hepimizin daha çok eğlenmesini istedim.''

"Ah, çok ho-hoş bir sürpriz oldu. Büyünüzden zevk aldım. Ha-harikaydı! Böyle bir tekniğin var olduğunu bi-bilmiyordum."

Agnes, Max'in övgüsünden memnun kaldı. "Büyücü Kulesi'ndeyken havai fişek yapmayı öğrendim. Havai fişekler biraz gürültülü ama dokunuşa hoş. Çabuk yandığı için çevresini de etkilemez. Onları sık sık yıllık kutlamalar için çağırırım.''

"Anlıyorum. Bu bü-büyü eğlence için.''

Maxi gözlerini indirdi, biraz hayal kırıklığına uğradı. Bir süre önce, hastaları için elinden geldiğince büyü korumaya çalıştıktan sonra bile çok fazla mana harcamaktan neredeyse komaya girmişti. Yine de Agnes çok sayıda havai fişek fırlatmıştı ve gayet iyi görünüyordu: Prenses için bu mana miktarı çok küçüktü. Max, kendisi ile Agnes arasında yine yetersiz bir boşluk hissetti.

Riftan arabayı kontrol ederken, Agnes eğilip Max'in kulağına fısıldadı, "Bu arada, bir masaldan bir sahneye benziyordu."

"E-evet?"

"Riftan dans eden Maximilian'ı ormana götürdüğünde." Max'in yüzü bir yangında yanan kömür kadar kızarmaya başladı ama Agnes durmadı. "Siz ikiniz ormanda ne yaptınız?"

"A-agnes!" Max neredeyse çığlık atacaktı.

Agnes kıkırdayarak arabaya koştu. Arabacının hâlâ ayık olup olmadığını kontrol eden Riftan, şaşkınlıkla geri çekilen prensese baktı. Max önemli bir şey olmadığını göstermek için başını salladı ve çabucak onu arabaya kadar takip etti. Agnes, Max'in ifadesini görünce gülerek arabanın kapısına yaslandı.

"Yüzün erik gibi kırmızı görünüyor. Evli bir kadın olamayacak kadar masum değil misin?''

"Gü-gülme. Lütfen."

"Bu, uyması zor bir istek. Sana takılmaktan zevk alıyorum, Maximilian." Agnes'in mavi gözleri parlak bir şekilde parlarken, kahkahaları bastırılmış kıkırdamalara dönüştü.

Max, bu tuhaf davranışa nasıl tepki vereceğini bilemeyerek terlemeye başladı. Prenses nazikçe gülümsedi.

"Bugün benimle dışarı çıktığın için teşekkür ederim. Geri dönmeden önce birlikte mutlu anılar biriktirebildiğimiz için mutluyum."

Max'in gözleri bu söz üzerine genişledi. "Bu-buradaki görevlerini bitirdin mi?"

"Yakında başkente dönmeliyim. Şimdi o adamı benimle gelmeye ikna etmenin anlamsız olduğunu görüyorum," dedi dışarıyı Riftan'a işaret ederek. "İyi olduğunu onayladığıma göre artık tatmin olmalıyım."

Agnes'in sesindeki hayranlığı duyunca Max'in nefesi kesildi. Agnes'in Riftan'ı bir erkek olarak mı tercih ettiğinden yoksa yenilmez Mahgo olarak mı ona hayran olduğundan emin değildi.

Agnes ona baktı ve yüzü ciddileşti. ''Vaktin varsa, lütfen en az bir kez Saray'a uğramayı düşün. Oradan başkentin her köşesine kadar sana rehberlik edeceğim."

"Te-teklif için teşekkürler."

"Bunu içtenlikle söylüyorum. Bu resmi bir davet", Agnes vurgulayarak parmağını kaldırdı.

Max utandığını gizlemek için gözlerini kaçırdı. Prenses, Riftan'ı yalnız bıraktığı için üzgün görünmüyordu, bu onu biraz daha rahatlattı. Agnes'in gerçekten Riftan'a karşı hisleri olsaydı, o böyle olmazdı, diye düşündü Max. Öyle olsaydı, prenses daha uzun süre kalır ve Anatol'daki durumundan onu kazanmak için kullanırdı.

Bir süre sonra, Riftan ve Sör Caron tartışmalarını bitirdiler ve arabaya girdiler. Tüm yolcular yerlerine oturduktan sonra içlerinden biri bölmeyi tıklattı ve araba Calypse malikanesine geri dönmeye başladı.

Max, pencereden dışarı baktığında, ilkbaharın başlarından beri yeşil olan tarlaların yanından geçtiğini gördü. Yumuşak yapraklar rüzgarda hışırdadı, sanki bir ruh hafifçe şarkı söylüyordu.

Güzel bir sahneydi, ama aynı zamanda bir şekilde yalnız hissettiryordu.

Ç/N: Maxi: Festivali sevdim

          Riftan: Her gün festival düzenleyeyim mi senin için? (Aşk adam dur artık)

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm