Lucia - 84
Anne Anıları (1)

“…vian.”

Lucia Huıgo'nun sesini belli belirsiz duyduğunu hissetti. Sivri bir şey sürekli yüzüne değiyordu. Gıdıklandı ama aynı zamanda uykusunu da böldüğü için kaşlarını çattı ve elini havada salladı. Eli tutuldu ve elinin arkasını ve parmak uçlarını öpen bir çift dudak hissetti. Lucia ağır kapaklı gözlerini açtı. Gözlerini birkaç kez kırpıştırarak uykulu halini uzaklaştırdı.

“…Hugh?”

Lucia onu biraz daha net görerek kim olduğunun farkına vardı. Yatak odası zaten aydınlıktı ve Hugo çoktan giyinmişti. Gülümsedi ve başını eğip hafifçe karısının dudaklarından öptü.

"Öğleyi geçti bile. Kalkmalısın." (Hugo)

“…Bu senin hatan gerçi.”

Lucia bugün şafakta uyuyakaldı. Hugo onu bırakmamakta o kadar ısrarcıydı ki Lucia tam olarak ne zaman uyuyakaldığını bile bilmiyordu. Kocasının yüzündeki tazelenmiş ifadeye baktı ve gözlerini kapattı.

"Biraz daha uyumak istiyorum." (Lucia)

“Büyükbabanla tanışabilmek için şimdi kalkman gerekiyor. Yaklaşık iki saat sonra burada olur." (Hugo)

Uykusu anında kayboldu. Lucia gözlerini büyüttü ve bilinçsizce dik oturdu.

"Kim geliyor dedin? Dedem mi?"

"Onunla tanışmak istediğini söylemiştin. Fikrini mi değiştirdin?"

“Ah… Hayır. Öyle değil ama… dedemle nasıl iletişime geçtin?”

"Hizmetçiden dün nerede kaldığını öğrenmesini istedim."

Hangi kararı verirse versin, büyükbabasıyla ister tanışmak istesin ister istemesin, önce karşı tarafla nasıl iletişim kuracağını bilmek şarttı. Hugo için tabii ki çocuk oyuncağıydı ama Lucia bunu hiç düşünmedi. Ona büyükbabasıyla nasıl iletişim kuracağını öğreneceğini söylediğinde, belli belirsiz bir şekilde, yeteneğiyle, etrafa sorduktan sonra büyükbabasını bulabileceğini düşündü. Ama çok basit bir yolu vardı.

“…Ama zihnim henüz hazır değil…” (Lucia)

"Buna gerek yok.Uzatırsan sadece duygusallaşırsın. Neden büyükbabanla tanışmak istedin?" (Hugo)

“Annemin babasının nasıl biri olduğunu merak ettim. Ona annem hakkında bilgi vermem gerektiğini de düşündüm.”

"O zaman bunu göz önünde bulundurarak onunla tanış. Kendini çok fazla endişeyle rahatsız etme."

Hugo Lucia'yı şaşırtmıştı. Lucia'nın hiç düşünmediği noktalarda keskin  düşünce yapısına sahipti. Zaman geçtikçe Lucia'nın endişelerin artması doğaldı, ama kocasının bunu bilmesi Lucia için büyüleyiciydi.

Hugo'yla evlendiğinde, onun hızlı yürütme kuvvetinden etkilenmişti. Karar verdiğinde tereddüt etmeden ilerleyen bir kişiliğe sahipti. Uzun süre düşünmek için zamanını asla boşa harcamayan bir adama benziyordu.

‘Hiç endişelendiği oluyor mu? Verdiği bir karardan hiç pişman oldu mu?' (Lucia)

Bu günlerde Hugo neredeyse her gün endişeleniyordu. Ancak bu nedenle günlerini endişe ve pişmanlık içinde geçirdiğinden kesinlikle haberi yoktu.

* * *

Jerome efendisinin emrine uydu ve yaşlı adama şahsen eşlik etti. Dışarıdan, Taran Dükü'nün Kont'u konağına getirdiği gerçeğini ortaya çıkarmamak için gizlice hareket etti.

Hugo, Jerome'a ​​dikkatli olmasını emretti. Karısı büyükbabasıyla tanıştıktan sonra ilişkilerini nasıl kuracağına henüz karar vermemişti. Adamın dük ailesinin evlilik yoluyla akrabası olduğu bilindiğinde, koşarak gelen bir sürü aç kurt olacaktı.

Hugo'nun karısının anne ailesi için özel duyguları yoktu. Adama, karısının büyükbabası olduğu için saygı duyabilirdi, ama bu ancak onun istediği noktaya kadardı.

Lucia kabul odasında büyükbabasını bekledi. Onun endişeyle oturduğunu gören Hugo, bir kolunu omzuna doladı ve ona sarıldı. Lucia, büyükbabasını karşılamaya gitmedi ve yaşlı adamın ziyareti hizmetçilere bile özel görünmesin diye kabul odasında bekliyordu.

Kabul odasının kapalı kapısı açıldı ve Jerome, kır saçlı yaşlı bir adama eşlik ederek içeri girdi. Kont donmuş gibi bir süre girişte durup Lucia'ya baktı. Sonra titrek adımlarla yavaş yavaş Lucia'ya doğru yürüdü.

Lucia, yaşlı adamın yüzünde rüyasındaki amcasının yüzünü gördü. Ve rahmetli annesinin yüzünü de.

İkisi, büyükbaba ve torun, birkaç adım uzakta durup sessizce birbirlerine baktılar.

"Lütfen oturun. Sen de otur Vivian." (Hugo)

Hugo devreye girdi ve gergin atmosfer dağıldı. Kont oturduktan sonra Lucia kanepeye oturdu.

"Sizi yalnız bıraksam daha mı iyi olur?" (Hugo)

Lucia başını sallayarak reddetti ve Hugo'nun elini tuttu. Sonra derin bir nefes aldı ve ağzını açtı.

"Tanıştığımıza memnun oldum. Ben Vivian… Büyükbaba."

Kont'un gözleri şiddetle titredi. Gözlerinde çok kederli bir bakışla Lucia'ya baktı. Dudaklarını birkaç kez hareket ettirdi ama bir şey söylemedi. Sonra uzun bir süre sonra tek bir kelime söylemeyi başardı.

"Amanda...?"

Kont içeri girer girmez, hızla kabul odasına bakındı. Amanda'yı göremeyince kalbi endişeyle sızladı. Torunuyla ilk kez tanışıyor olmasına ve kızı gibi sevimli görünmesine rağmen, bu yoğun şefkat kendi çocuğuna duyduğuna benzeyebilir miydi? Kaçınılmaz koşullar nedeniyle kızının burada bulunamadığına inanmayı seçti. Ne kadar endişeli olursa olsun, umudunu bırakamazdı.

Lucia'nın göğsü sıcaklıkla kabardı. Bu kişi kızını özleyen bir babaydı. Rahmetli annesinin babasını son kez görmeyi ne kadar istediğini kim bilebilirdi? Lucia annesini düşününce kalbi acıdı.

"…O vefat etti." (Lucia)

Lucia, yaşlı adamın gözlerinden birçok duygunun bir arada geçtiğini gördü. Sürpriz, şok, inançsızlık, öfke, üzüntü, umutsuzluk. Bir anda birçok acı verici duygunun yanıp söndüğünü gören Lucia, yaralı yaşlı adamın acısına sempati duymaya başladı. Çocuğunu kaybeden bir anne babanın acısı, yaşlı adamın gözyaşlarına yansıdı.

Kont elleriyle yüzünü kapattı, başını eğdi ve ağlamaya başladı.

Lucia'nın da gözlerinden yaşlar döküldü. Hugo'nun kucağına eğildi ve yüzünü onun göğsüne gömdü.

İlk kez karşılaşan büyükbaba  ile torun arasında konuşulacak pek fazla şey yoktu. Birbirlerini beceriksizce selamladıktan sonra, ortak konu olan 'Amanda' üzerinden nispeten kolayca sohbet etmeye başladılar. Baba kızını hatırladı ve kızı annesini hatırladı. Ortak noktalar ve farklılıklar buldular ve hatta ara sıra güldüler.

"Kolye. Onu arıyor musun?” (Lucia)

Lucia, büyükbabasının ona kolyeyi soracağını düşündü. Ama bir süre konuştuktan sonra bile, adam hiçbir şey söylemedi, bu yüzden konuyu önce o açtı.

"…Sende mi?"

Kont biraz şaşırmış görünüyordu ama tepkisi Lucia'nın beklediğinden daha sakindi. Annesinin kaçarken yanına aldığı sorunlu kolye. Lucia'nın rüyasında amcasıyla tanışabilmesinin nedeni buydu.

[Kot Baden ailesinden nesiller boyu aktarılan bir yadigâr kolyedir. Daha sonra kardeşimin evden kaçarken onu da yanına aldığını öğrendim. Belki de kolyeyi aldığı için üzüldüğünden kasaya kısa bir mektup bırakmıştı.] (Amca)

[Mektupta en yazıyordu?] (Lucia)

Amcası utanmış gibi boğazını temizledi ve konuştu.

[İyi bir koca getireceğini söyledi.]

Yani annesinin olgunlaşmamış olduğu bir zaman vardı. Lucia, annesi hakkında bilmediği hikayeler karşısında büyülenmişti. Bunun üzerine amcasıyla birkaç kez daha görüştü ve kısa süre sonra onu evine davet etti.

Kont Matin'in malikanesi oldukça büyük ve gösterişli görünüyordu. Amcası köşkün etrafına bakınırken dehşete düşmüş görünüyordu. Belki de o andan itibaren Lucia'ya farklı bakmaya başladı.

"Şu anda bende değil." (Lucia)

Lucia çocukken bir zamanlar ağaçtan düşerek ciddi şekilde yaralanmıştı. Annesi kolyeyi kızının tedavi masraflarını karşılaması için bir rehinciye emanet etti. Ancak annesi ödünç aldığı parayı geri ödeyemediği için söz verilen tarihte kolyeyi geri alamamıştı. Bu, Lucia'nın daha sonra işleri bir araya getirdikten sonraki durumla ilgili tahminiydi.

Bir gün annesiyle alışverişe giderken Lucia, bir rehincinin vitrininde sergilenen bir kolye farketti.

[Anne, bu senin değil mi?] (Lucia)

[Mhm.Doğru. Onu bir süreliğine orada bırakıyorum.]

[Neden?]

[Çünkü benim için değerli. Onu kaybetmek istemiyorum.]

Bundan sonra, Lucia bazen annesinin rehinci dükkanının önünde durduğunu görürdü. Annesi, üzerinde fiyat etiketi olan kolyeyi gördüğünde üzgün görünüyordu.

Lucia, masum, çocuksu zihniyle, kolye hakkında daha fazla soru sorarsa annesinin üzüleceğini düşünmüştü. Bu yüzden büyüyüp para kazandığında kolyeyi alıp annesine hediye etmeye karar verdi. Ama annesi öldükten sonra kolyeyi unuttu.

Sonrasında, Kont Matin adına bir iş için bir müzayede evine gitmek zorunda kaldığı bir zaman olmuştu. Sıra dışı hobileri olan soylular için antika müzayede günüydü. Kont Matin ondan, orada görünecek olan benzersiz tasarımlı bir mücevher kutusuna teklif vermesini ve kazanmasını istedi. Birine iyilik yapmak için bir hediye gibi görünüyordu.

Neden tüm bu eski şeyleri satın almak için rekabet etmek zorundalar ki? Lucia anlayamamıştı. Teklif vermesi gereken mücevher kutusunun daha sonra ortaya çıkması planlanmıştı, bu yüzden oldukça uzun müzayedeyi can sıkıntısıyla izledi. Kolye bir müzayede öğesi olarak ortaya çıktığında, Lucia ayıldı. Bunun annesinin kolyesi olduğunu hemen anladı.

Lucia müzayede evine gelmekteki asıl amacını unuttu. Ne pahasına olursa olsun annesinin kolyesini geri almaktan başka bir düşüncesi yoktu. İhaleye aktif olarak katıldı ve sonunda kolyeyi kazandı. Eşsiz bir tasarıma sahip kolyeye göz diken fazla rakip olduğu için, Lucia onu ancak hatırı sayılır bir fiyata tuzağa düşürmeyi başardı.

Kont Matin'in mücevher kutusu için verdiği paranın çoğunu buna kullandı, ancak kolyeyi elinde tutmaktan çok etkilendiğinden, akıbetinin korkusu aklının bir köşesine uçtu. Kolye, annesiyle uzun zamandır unutulmuş anıları canlı bir şekilde geri getirdi. O anda Lucia, uzun zamandır hissetmediği, tüm üzüntülerini unutacak kadar büyük bir sevinç hissetti.

[Bayan. Lütfen bunu bana satar mısın?]

Orta yaşlı bir adam ona yaklaştı, yolu kapattı ve aniden kolyeyi kendisine satmasını istedi. Amcasıyla ilk karşılaşmasıydı.

[Bu kolye benim aile yadigarım.] (Amca)

[Korkarım yapamam. Bunu tekrar satmak gibi bir niyetim yok. Bu annemden bir hatıra.]

Orta yaşlı adam ısrarcıydı. Lucia orta yaşlı adamla tartışırken, sonunda kolyenin bir şekilde müzayede evinde nasıl ortaya çıktığı hakkında konuşmaya geldi konu. Sonra ikisinin aynı kadını abla ve anne olarak tanıdıklarını anladılar. Amca ve yeğenin ilk buluşmasıydı ve inanılmaz bir tesadüfi olmuştu.

Amcası, küçük kız kardeşinin vefat ettiğini duyduktan sonra üzüldü ve bir süre konuşamadı. Burnu biraz kırmızıydı ama büyükbabasının yaptığı gibi acı gözyaşı dökmedi. Bir erkek kardeş ve bir baba arasındaki fark buydu.

[Kolye efsanevi bir hazinedir. Ailemde nesilden nesile aktarılan sözlere göre, aile krizde olduğunda aileyi kurtaracak ve aileyi ayakta tutacaktır.]

Çok önemli bir yadigâr olduğu için, Lucia onu tutmakta ısrar edemezdi. Annesi hayatta olsaydı, annesinin de onu geri vermesini isteyeceğini düşündü. Bu yüzden amcasına verdi.

“Annemin acilen paraya ihtiyacı vardı, bu yüzden satmak zorunda kaldı. Kolayca bulabilirim ama çok benzersiz şekilli bir kolye.” (Lucia)

Lucia şu anda elinde olmasa da müzayedede ne zaman ve nerede olacağını biliyordu. Aslında bekleyecekti ama fikrini değiştirdi. Rüyasında gördüğü gelecek değişiyordu. Kolye açık artırmada olmayabilirdi. Bu yüzden etrafa sormayı ve antika pazarlarında aramayı düşünüyordu. Şimdiki Lucia, birini bir şey aramakla görevlendirme gücüne sahipti.

Rüyasında amcası kolyeyi geri aldığı için çok mutlu olmuştu. Görünüşe göre ailenin sorumluluğu altında ezilmişti ve batıl bir aile efsanesine yaslanmak istiyordu.

Ama dedesinin tepkisi farklıydı. Acı acı gülümsedi ve başını salladı.

"Bunu yapmak zorunda değilsin. Annen bunu güzelce kullandıysa, yeterince iyi iş çıkarmış demektir.”

"Bunun bir aile yadigarı olduğunu duydum. Değerli değil mi?" (Lucia)

"Amanda mı söyledi bunu?"

Lucia doğrudan annesinden duymamıştı ama “Evet” diye yanıtladı.

"Ne aile yadigarı. Bu sadece eski bir şey."

Baden ailesinden olan herhangi biri yadigar hakkında ortaya atılmış efsaneleri dinleyerek büyümüştür. Diğerleri bunu duyduğunda, bu saçma hikayeye ciddi anlamda inandılar ve eski kolyeyi bir hazine olarak sakladılar.

Kont da, erken yaşta, yadigarı çevreleyen efsaneye inanıyordu. Ancak maalesef ki babası vefat etmiş, eşini kaybetmiş ve kızını kalbine gömmüştü. Bir efsanenin yararı neydi?

Ailenin krizi için mi? Zaten çok sayıda kriz yaşanmıştı ve şimdi bile devam eden bir kriz vardı. Kont hayatının son demlerine geldiğinde, göklerin kayıtsızlığını fark etti. Efsanelere inanamayacak kadar yaşlıydı.

“O sadece... Öyle olsa ne iyi olurdu?” (Kont)

Kont, başkalarının eline geçen konağını geri almak için başkente geldi. Hayatında daha önce hiç yapmadığı bir şeyi, bir iyilik istemeye karar verdi.

Ancak kızının ölümünü öğrenir öğrenmez her şey boşa çıktı. Kızının ölümünden habersiz geçen yıllar boşa geçmişti. Ne için yaşamaya çalışıyordu? Hepsi boşunaydı.

"Güzel büyümüşsün. İyi büyüdüğün için teşekkür ederim.”

Kont, kızının kanından canından bıraktığı izini görmekten memnundu. Şimdi olsa bile kızı hakkında bir şeyler duyabileceği ve varlığını bile bilmediği torununu görebileceği için kendini teselli etti.

'Üzgünüm baba. Artık yoruldum. Dinlenmek istiyorum.' (Kont)

Kont her şeyi bıraktı. Arkadaşından para isteme planını rafa kaldırdı. Ailede nesiller boyu aktarılan konaktan vazgeçti.

'Unvanı satayım gitsin.'

Karanlık yolları kullansaydı, unvanını satın alacak birini bulabilirdi. Unvan ticareti kanunen kesinlikle yasaktı, ancak tanıdıklar arasında ticaret hala yapılıyordu. Bir kont unvanı iyi bir fiyat getirebilir. İki oğlunun geçimini sağlaması için yeterli para olacaktı. Tüm hayatı boyunca taşıdığı yükü oğullarına devretmek istemiyordu.

"Gitmeliyim."

Kont ayağa kalktığında, Lucia şaşırdı ve o da ayağa kalktı.

"Gidiyor musun? En azından akşam yemeğine kal…”

"Sorun yok. Akşama randevum var. Bir dahaki sefere görüşürüz. Birbirimizi tanıyoruz, böylece her an buluşabiliriz, değil mi?”

"…Evet."

Büyükbabasının dönüp kabul odasının kapısına doğru yürümesini izlerken, Lucia'nın gözleri yaşlarla doldu. Onunla hayatında ilk kez tanıştı ve sadece bir süre konuştular ama adam kendini yabancı gibi hissetmiyordu; sanki onu uzun zamandır tanıyor gibiydi. Üzücü bir şey değildi ama kalbi neden bu kadar acıyordu?

Hugo ona sarıldı ve kulağına doğru konuştu.

"Onu uğurlayıp hemen döneceğim."

Lucia yaşlarla dolu gözlerle başını salladı. Hugo'nun uzaklaşmasını izlerken gözyaşlarını sildi. Burada onunla olduğu için minnettardı. Şu an sadece her şey için şükrediyordu.

Ç/N: Veee 6. kitap ile yolumuza devam ediyoruzzz hadi gözümüz aydınn efenimm 🙈 Bu arada bir haftadır cv'me eklemek için online kurslar almıştım onları izlemeye çalışıyordum o yüzden çeviriye vakit bulamadım kusuruma bakmayın 👉👈 Cv'mi gönderdim geri de dönmediler zaten 😅 Ben de artık Hugo'm olsun istiyorum cidden banane. Hugo'm neredesin gel beni bul Allah'ına kurban olduğumm

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

 Lucia - 83
Farkındalık (5)

Lucia çok küçükken annesine sürekli neden babası olmadığını sorardı. Ve annesini ağlarken gördüğünde özür dileyip annesine sarılır ve onunla birlikte ağlardı. Özür dileyip yanıldığını söylediğinde annesi şöyle dedi:

[Ağlıyorum çünkü ben de babamı görmek istiyorum. Çocuğum, beni üzdüğün için ağlamıyorum.]

Annesi, olgunlaşmamış günlerinde evinden ayrıldığı ve gayri meşru bir çocuk doğurduğu için kendini suçlu hissediyor gibiydi, bu yüzden ailesiyle iletişim kurmaya dayanamıyordu. Ve evinin zor koşullarını bildiği için Lucia'yı kraliyet ailesine göndermenin daha iyi olacağına karar verdi.

Hepsinden öte, annesinin son ana kadar ailesiyle iletişim kurmamasının asıl nedeni, ailesinin bir çocuk doğuran ve onu tek başına yetiştirip ölen kızlarının trajedisini bilmelerini istememesiydi.  Lucia annesini böyle anlıyordu.

"Onunla tanışmak istemiyor musun?" (Hugo)

"Yapacaktım ama şimdi bilmiyorum. Beni nasıl öğrendi?" (Lucia)

"Eğer o senin büyükbabansa, o zaman anneni tanıyordur. Annene çok benziyor olmalısın."

"Hayır. Annem benden çok daha güzeldi.”

"Mümkün değil. Sen daha güzelsin."

Lucia Hugo'nun göğsüne gömülü olan başını kaldırdı.

"Nereden biliyorsun? Annemi hiç görmedin."

"Görmesem de biliyorum."

Lucia onun mantıksızlığına hafifçe gülümsedi ve sonra yüzünü onun koynuna gömdü.

"Zaman ayır ve bir düşün. Onunla iletişim kurmanın bir yolunu arayacağım. Ne zaman karar verirsen söyle bana. Eğer onunla görüşmek istemezsen bir daha sana yaklaşmaması için gerekli adımları atacağım ve eğer onunla görüşmek istersen bir görüşme ayarlayacağım.” (Hugo)

"…Peki."

Lucia ona bakmak için başını kaldırdı. Sessizce ona bakarken, gözlerini onunkilerle buluşturdu.

Şefkatli bir koca. Onun yanında olduğu için çok mutluydu. Zor zamanlar geçirirken yaslanacağı birinin olması, bunalmasına ve gözlerinin ağrımasına neden oluyordu. Kırmızı gözleri sıcaktı ve kalbi sızladı. Lucia mutluydu.

'Seni seviyorum Hugh. Seni seviyorum.'

Bu sözler ağzından çıktığı anda gözlerinin soğuyup soğumayacağını merak etti. Tek bir kelimenin her şeyi mahvetmesinden çok korkuyordu. Geçmişte basitçe korkuyordu ama zaman geçtikçe korkusu daha da arttı. 

'O olmadan yaşayamam.'

Kuruyup giderdi. Karanlık bir depoya bırakılmış, yaprakları ve sapları kurumuş bir saksı bitkisi gibi.

Günde birkaç kez ona itiraf etmek istedi. Nasıl hissettiğini bilmek istiyordu.

-O da beni seviyor olabilir.

-Bu doğru değil.

Kafasında birbiriyle çelişen iki fikir çatışıyordu.

Ama kumar oynayamazdı. Norman'ın tavsiyesine uyup yüksek sesle haykıramazdı. Çünkü bu kumar başarısız olursa, pişmanlıkla göğsüne vuracağını biliyordu.

Lucia, Hugo aniden kaşlarını çattığında irkildi. Düşüncelerini okuyup okumadığını merak etti ve kalbi şiddetle çarptı.

"Vivian. Yine yanlış bir şey mi yaptım?"

Hugo gözlerini sildiğinde, Lucia ağladığını fark etti.

“…Annemi düşündüm. Sanırım biraz duygusal hissediyorum."

Hugo, Lucia'nın gözyaşlarını silmesini izlerken rahatsız oldu. Karısının ağlamasına bakınca midesi bulanıyordu. Araba tutmasının böyle hissedip hissetmediğini merak etti; bunu hayatında hiç yaşamamıştı.

"Partiye gidebilecek misin?" (Hugo)

"İyiyim. Merak etme. Hata yapmayacağım." (Lucia)

"Hata yapman konusunda endişelenmiyorum. Zorsa zahmete gerek yok. İstemiyorsan yapmak zorunda değilsin. Gerisini ben hallederim."

"Beni bu kadar şımartma. Beni sensiz hiçbir şey yapamayan bir çocuk mu yapmak istiyorsun?”

Bu gerçekten iyi bir fikir. Hugo kendi kendine düşündü.

"Lütfen." (Lucia)

Lucia boğuluyormuş gibi hissettiği için derin bir nefes aldı. Dudakları hafifçe kıpırdadı, sonra yutkunarak ağzından çıkmak üzere olan kelimeleri geri aldı. Seni seviyorum. Bu sözler neredeyse çıktı çıkıyordu.

Ona bakan Hugo, önemli bir şeyi kaçırmış gibi hissetti.

"Vivian."

"Evet?"

Kapının vurulması, etraflarında uçuşan belli belirsiz havayı dağıttı. Gözlerinin irkilerek kapıya doğru kaydığını gören Hugo çok sinirlendi.

"Bu ne!"

Kapıya sesini yükseltti. Önden gelen hizmetçi tereddütle içeri girdi ve ihtiyatla baktı. Hizmetçinin vücudu, Taran Dükü'nün sert bakışları altında küçüldü.

"Majesteleri benden ikinizin ne zaman çıkacağınızı öğrenmemi istedi."

"Şimdi!" Hugo aniden tersledi, sonra bir nefes aldı ve sıktığı dişlerinin arasından konuştu.

“…Git ve onlara geldiğimizi söyle.”

Lucia ağlamaktan bozulan makyajını düzeltti ve ardından dinlenme odasından ayrıldılar. Parti mekanına dönerken Lucia koridoru dikkatlice kontrol etti ama yaşlı bir asilzadeye benzeyen birini görmedi.

Etrafındaki insanlara Lucia onlarla birlikte gülümsüyordu ama aklı tamamen başka yerdeydi. Bazen odağını kaybeder ve uzaklaşırdı ve Hugo birkaç kez nazikçe beline sarılır ya da onu uyandırmak için elini sırtına koyardı.

Lucia mahçup oldu ve ona utangaç bir gülümsemeyle baktı. Hugo onu eleştirmedi. Bunun yerine endişeli bir ifadeyle sordu, "İyi misin? Geri dönmek istiyor musun?" ve Lucia kararlı bir şekilde "İyiyim" diye yanıtladı.

Lucia tekrar dinlenme odasında dinlenmeye gitti ve dönüş yolunda yaşlı bir adamla göz göze geldi. Yaşlı adam hızla arkasını döndü ve kalabalığın arasında gözden kayboldu. Garip yaşlı adam nedense ona tanıdık geldi.

'Bu o, değil mi?'

Garipti. Tıpkı babasının öldüğünü duyduğunda bile hiçbir şey hissetmediği gibi, büyükbabasının onun için özel bir anlamı olmayacağını düşünmüştü. Ama midesinin çukurunda boğulduğunu hissetti ve kalbi göğsüne çarptı. Boğulduğunu ve boğazının kuruduğunu hissetti. Lucia derin bir nefes aldı ve sırtını dikleştirdi. Rüyadaki deneyimi olmasaydı, muhtemelen kendini ağlamaktan alıkoyamayacaktı.

Lucia ona yaklaşan soylu kadına gülümsedi. İmajını Düşes olarak tasvir etmek zorunda kaldı. Heyecanlı ve karmaşık kalbini bastırdı.

*** 

(Ç/N: Bu sahne geçişine biraz hazırlıksız yakalanmış olabilirim 👀)

[Dikkat!!:Yetişkin İçerik]

Erkekliği onun hassas etini yarıp içeri girdi. Nefesini kesecek kadar içini doldurdu, sonra kabaca vücudunu terk etti. Belini defalarca ileri geri hareket ettirdi; her harekette birbirine vuran etin sesi yankıladı.

Bugün biraz kaba davrandı. Lucia, p*nisi onun narin iç kısımlarına her girdiğinde gözlerini sımsıkı kapadı. Parmaklarını birbirine kenetledi ve örgülü alt karınlarını yukarı itmeye devam etti.

Her iki bacağı da beline dolanmış olan Lucia'nın vücudu aşağı yukarı sallandı. Ondan gelen ısı o kadar sıcaktı ki, ona dokunan teni yanacakmış gibi hissetti. Cilveli çığlıkları giderek çığlıklara dönüştü.

[Sadece şefkatli mi? Yatakta bile mi?] 

Katherine'in yaptığı şaka bir an için Lucia'nın zihninde canlandı. Şu anda kesinlikle şefkatli değildi. Bir tiran gibi ona hükmediyordu.

Acımasızca onun içine girdi ve onun içini işgal etti. Dar v*jina duvarları kararsız davranıyor, ona direniyormuş gibi geriliyor ve sonra çıkan p*nisine sıkıca yapışıyordu. Gözleri kısaca kısıldı, sonra daha da güçlü bir şekilde tokatladı.

"Huh!"

Doruğa ulaştığında, iç duvarları onun aletini sıkıca sıkıştırdı ve peşinden çekti. Şiddetli iniltisinin ardından, rahmine sıcak bir şey fışkırdı. Lucia'nın tüm vücudu bir spazm nöbeti geçirdi. Gelgit zevk dalgası yatışırken, Lucia vücudunun her yerinde zayıf hissetti ve nefes nefese kaldı. Ama Hugo ona dinlenmesi için zaman vermedi. Sıcak iç duvarlarından sıyrıldı ve onu belinden tutup baş aşağı çevirdi. Kalçalarını kaldırdı ve uyluklarının dışından bir kerede derinden itti. Lucia'nın görüşü kısaca titredi.

"Hm!"

Dudaklarını onun omurga çizgisi boyunca sürükleyerek arzuyla öptü.

"Ah!"

Sert üyesi arkadan şiddetle geldi. Lucia'nın elleri çarşafları sıktı. P*posu ellerinde sıkıca tutuldu ve avucunun içinde çarpıktı. Dışarı çıktı ve o kadar sert bir şekilde çarptı ki etlerinin birbirine çarpma sesi duyulabilirdi. Vücudu ve kolları şiddetle titriyordu. Karıncalanan bir zevk duygusu omurgasına tırmandı. Vücudu bugün hassastı. V*jinası sıkılaştı ve Hugo onu perişan ederken onu sıkıca sıktı. Hugo'nun nefesi daha sert ve heyecanlı hale geldi.

* * *

Lucia, yatıştırıcı oyun sonrasında tembelce kendini kaybetti.

'Bunun hakkında çok fazla düşünmeye gerek yok.'

Daha önce büyükbabasına bir bakış attıktan sonra kalbi daha da meyilli olmuştu.

"Büyükbabamla tanışmak istiyorum." (Lucia)

"Tamam."

Basit bir cevap verdi ve soru sormadı. Ve Lucia bunun için minnettardı. Sırtına sarılı kolunu kullanarak Hugo onu güçlü bir kucaklamanın içine çekti. Onu çok yakından hissedebiliyordu ve orta derecede ezici istikrar duygusu tüm endişesini uçurdu.

"Ve...yarın partiye gitmek istemiyorum." (Lucia)

Yarın taç kutlama balosunun son günüydü. Maskeli bir balo olduğu söylendi ama Lucia buna uygun değildi. Arka arkaya iki gün partiye gitmişti ve yorgundu. Beklenmedik insanlarla tanışmak stresliydi. Fiziksel olarak yorgun olmaktan çok zihinsel olarak yorgundu.

"Ne istersen onu yap."

Ona izin vermesini bekliyordu ama cevabı beklediğinden daha hızlı ve kolaydı.

"Uygun mu? Bu en büyük kutlama…”

"Kutlamanın ilk günü dışında, balo sadece soyluların eğlenebileceği bir oyun alanı. Herkesin gitmesine gerek yok. Gelecekte bir partiye gitmek istesen de istemesen de istediğini yapabilirsin.”

“…Evde kalabilir ve hiç dışarı çıkmayabilir miyim?” (Lucia)

"Yapabilirsin." (Hugo)

Aslında bu Hugo'nun arzusuydu. Bunu yaparsa karısına minnettar olurdu. Hugo kendi kendine düşünürken başını çenesinin altına itti ve onu orada öptü.

“Sosyal faaliyetler zorsa, yapma.” (Hugo)

Lucia sosyal aktivitelerden hoşlanmazdı. Hugo, Kuzey'de kaldıkları süreçte tahmin edebilirdi. Başkalarına sıkıcı görünen basit bir hayatın tadını çıkarıyordu. Ve Hugo onun içe dönük yönlerini beğendi. Her türlü baloya gitmesi ve diğer erkeklerle gülmesi düşüncesi hoş değildi.

“Ama bunu yaparsam…” (Lucia)

"Söylentiler umurumda değil. Ne yapmak istiyorsun?" (Hugo)

"Çay partileri iyi. Stresli değil çünkü sadece hafif bir konuşma oluyor. Ama balolarda o kadar çok insan var ki…”

"Ama karşılığında, çay partilerinde balolardan çok daha fazla çekişme var."

"Kim benimle uğraşabilir ki?"

"Biri sana zarar verirse bana söyle. Bunu kendine saklama."

“…Bir şey olursa sana koşup söylememi mi söylüyorsun?”

"Onları senin için azarlayacağım."

Lucia gülmeye başladı. Hugo dudaklarını öptü ve yüzünün her tarafını öpmeye başladı. Lucia durmadan gülerek ve bunun gıdıklandığını söyleyerek başını salladı,  ama o reddetmesini görmezden geldi ve yüzüne küçük öpücükler bırakmaya devam etti.

"Pekala o zaman, yarın Antoine'ı geri göndereceğim." (Lucia)

'Antoine. Bu sorunun çözülmesi gerekiyor.'

Hugo kalbini katılaştırdı. Yarın butiğe birini göndermesi ve kadına sadece yarın değil gelecekte de gelmesi gerekmediğini söylemesi gerekiyordu. Bugünkü parti boyunca, erkeklerin karısına kötü gözle bakacağı endişesiyle Hugo'nun sinirleri gergindi. Gerçekten yorucu ve rahatsız ediciydi.

"Yarın için kırmızı bir elbise olduğunu söyledi. Görünüşe göre bana verdiğin kırmızı elmas kolyeye uyan tutkulu bir elbise. Bu beni biraz meraklandırıyor." (Lucia)

Tutkulu bir elbise. Hugo hiç meraklı değildi. Elbisenin tansiyonunu ne kadar artıracağını görmeden bile tahmin edebilirdi.

"Yarın gitmeyeceğini söylemiştin." (Hugo)

Hugo, fikrinin değişeceğinden korktuğu için tekrar onaylatmak istedi. Ve vücudunu kaldırdı ve onun üzerine yükseldi.

Lucia ne söylemek istediğini unuttu ve şaşkınlıkla ona baktı. Bana söyleme...tekrar mı? Eli karnından aşağı kayarken onu şüpheyle izledi. Bacaklarının arasındaki alanı ovuşturdu ve parmaklarını içeri sokarak etrafta dolandı.

"İçerisi hala hassas." (Hugo)

Lucia kızaran bir yüzle arkasını döndü.

"İçeri koyacağım." (Hugo)

"Eh?" (Lucia)

İki eli kalçalarını birbirinden ayırdı ve aynı şekilde içine daldı. Vücudunun alt kısmından ezici bir baskı hissi yükseldi.

"Uu..."

Kalındı. Bir acı hissetti.

"Acıtıyor mu?"

"Birazcık."

Ama belini geri çekti ve tekrar içeri girdi. Onun narin iç etine sürtündüğü hissi o kadar canlıydı ki, gözlerini yaşarttı. Lucia koluna elinden geldiğince sert bir tokat attı.

"Acıtıyor!" (Lucia)

"Dayan." (Hugo)

Lucia ona inanamayarak baktı. Bazen ölçülemeyecek kadar nazik, bazen de acımasızdı. Hugo onun sinirlendiğini görünce hafifçe kıkırdadı. Ondan çeşitli duygular çıkarmak her zaman eğlenceliydi. Tek hamlede çekip içeri girdiğinde, kaşlarını çattı ve inledi. Kesinlikle biraz acımış gibi görünüyordu. O da biraz ağrıyordu.

İçi çok dardı. Zaten çok şey yaptıklarına göre, biraz gevşek olması gerekmez miydi? Ne kadar yoğun okşamalarla gevşetse ve meyve sularının akmasına neden olsa da, her zaman parmağını sıkıştıracak kadar sıkıydı. Hugo için delice tahrik ediciydi.

Birkaç kez hareket ettiğinde, kaygan meyve suları et çubuğunun etrafına dolandı. Artık acımadığını gösterircesine alnını kırıştırmadı. Ne zaman içeri girse, hıçkırıklara daha yakın bir şekilde iç çekiyordu. Ferahlatıcı kokusu, Hugo'nun koku alma duyusunu felç etti.

Hugo kuzeye geri dönmek istedi. Onlardan başkası olmadan kalede zamanın akışını unutarak yaşamak istiyordu. Hugo onun anne tarafından akrabalarını bulmasıyla işlerin nasıl gideceğini kestiremiyordu. Anne ailesiyle daha fazla münasebeti olsaydı ve onlara ondan daha fazla güvenip sırtını dayasaydı ne yapardı? Karısı büyükbabasıyla tanışmak konusunda zaten huzursuzken, bu Hugo'nun ona açıklayamadığı bir huzursuzluktu.

Ç/N: Bugün aktı gitti maşallah, kaç bölüm etti (づ￣ ³￣)づ Bugün bu kadar bölüm çevirme sebebim hem çeviri yapamadığım zamanları biraz telafi edebilmek hem de 5. kitabı bitirmekti. Evett arkadaşlar 5. kitabı da bitirdik ve 6. ile yolumuza devam edeceğizzz

 ♡⸜(˶˃ ᵕ ˂˶)⸝♡ O zamana kadar kendinize cici bakın ◝(ᵔᵕᵔ)◜

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm 

 Lucia - 82
Farkındalık (4)

Kont Baden ailesinin başı ve güney sınırının soylusu Gio Baden, tüm hayatını çöken ailesini restore etmeye adadı. Kont'un çocukluğunda hane halkı o kadar zor durumda değildi. Derin bir geçmişe sahip bir aile olduğu için yerel nüfuzlarını korumuşlar ve bölgeleri üzerinde küçük bir nüfuz sahibi olarak yaşamışlardı.

Rahmetli babası iş yapmaya çalışırken kendini kaptırdı ve iş yanlış gitti ve mali durumlarının büyük ölçüde düşmesine neden oldu. Rahmetli babası, ailenin temellerini yıktığı için kendini kınayarak işkence gördü; kalbi zayıfladı ve yerleşim sorumluluğunu oğluna bırakarak vefat etti. Baden Kontu tarafından devralınan miras bir unvandı, nesiller boyu var olan eski bir konak ve muazzam miktarda borçtu.

Unvanı korumak için çok para harcandı. Her yıl krala hatırı sayılır miktarda vergi ödemek zorundaydı. O hiçbir şey yapmadan borç arttı. Ama pişmanlıkla vefat eden babasını düşününce, unvanından bir türlü vazgeçemedi.

Kont, ailesini kurtarmaya çalışmakla meşguldü. Oradan oraya koşturduğu için ailesine bakacak zamanı yoktu. Borcunu azalttı ve sadece ailenin canlanması için dışarı çıktı. Karısı sessizce kocasına destek oldu ve iki oğlunu ve bir kızını tek başına büyüttü.

Bir gün karısı aniden bayıldı. Kont, hasta karısının yanında bile değildi ve onu gerektiği gibi koruyamadı. Yakında iyileşeceğini düşünmüştü ama karısı bir süre sonra dünyayı terk etti. Her zaman orada olan karısının yokluğu çok büyüktü. İki oğlu makul bir şekilde babalarını anladılar ama küçük kızı annesini kaybettiği için babasına içerledi.

Karısını kaybetmenin hüznü içinde boğulduktan sonra onu ayağa kaldıran şey ironik bir şekilde ailesinin borcuydu. Ailenin refaha kavuşturulmasının gelecekte çocuklarına faydalı olacağına inanıyordu. Kont'un yaralı kızının kalbini teselli etmeye vakti yoktu. En büyük oğlunun, annelerinin yerine kardeşlerine iyi bakacağına inanıyordu.

Önemli bir iş için uzaktayken ve bir süre eve dönemeyince en küçük kızı evden kaçtı. Oğulları babalarının endişelenmesini istemediler, bu yüzden ona söylemediler. Olgunlaşmamış çocuğun nerede olduğunu sorduğunda, birkaç günlüğüne bir arkadaşının evinde yatıya gittiğini, bu yüzden onu aramadıklarını ve birkaç gün yalnız bıraktıklarını söylediler. Kardeşleri aklına gelen her yeri taradıktan sonra onu bulamayınca bunun ciddi bir mesele olduğunu anladılar. Kont, en küçük kızının kayıp olduğunu ancak, kaybolduktan bir ay sonra öğrendi.

Kont, oğluyla birlikte yaklaşık bir yıldan fazla bir süre kızını aradı, ancak hiçbir yerde izini bulamadı. İşleri daha da kötüleşemez gibi, yatırım yaptığı üst düzey iş iflas etti. Biraz ayağa kalkan aile tekrar yere düştü. Durum böyle olunca, oğullarını kucaklamak ve ölmek istedi ama sonunda kızını aramaktan vazgeçti.

Gelecekteki 20 tuhaf yıl boyunca.

Baden Kontu hayatı özenle yaşadı. Çok çalıştığını soran herkese güvenle söyleyebilirdi. Ama gökler gösterdiği çabanın karşılığını vermedi. Yaptığı her şey yolundan gitmeye devam etti. İşlerin düzeldiğini düşündüğünde, eski haline döneceklerdi.

Savaşın zirvesi sırasında, güney, savaş alanından çok uzakta olmadığı için savaşın kendine özgü tadını çıkardı. Herkes para kazanıyordu ama Kont Baden kazanamayan azınlıktaydı.

Borçları arttı. Ailede nesiller boyu aktarılan konak yıkılmak üzereydi. Zor bir hayat yaşamasına rağmen kimseden iyilik istemeyen Kont, büyük bir karar verdi. Başkentteki arkadaşından yardım istemeye karar verdi.

Kont, çocukken bir süre başkentte yaşamıştı. O zamandan beri iletişim halinde olduğu bir arkadaşı vardı. Dayanabileceği tek ip buydu.

Başkentin pahalı kapısına gücü yetmediği için, Baden Kontu yaşlı kemiklerini topladı ve birkaç ay süren yolculuktan sonra başkente geldi. O geldiğinde, başkent yeni Kralın taç giyme töreni için büyük bir heyecan içindeydi. Arkadaşını bulduğunda büyük bir memnuniyetle karşılandı ve kendisine kalacak bir oda verildi. Henüz arkadaşından yardım isteyememişti.

Arkadaşı, iyi nüfuzu olan bir Kont'un oğluydu. Unvanı miras almamış olsa bile, İç Saray'daki kutlama partisine davet almayı başardı. Arkadaşı sayesinde Baden Kontu ilk kez saraya girmeyi başardı.

Kutlama partisinde Kont, yalnızca daha önce duyduğu yüksek rütbeli kişileri görebildi. Kralın yüzünü bile gördü. Kont, hayatında ilk kez lüks bir partinin tadını çıkarırken burnunu oraya buraya soktu ve insanların dük Taran çifti hakkında konuştuklarını duydu. Kont meraklıydı çünkü Taran Dükü onun da tanıdığı ünlü bir kişiydi.

Kont, Taran'ın dük çiftinin geldiği haberini alan kalabalığın arasına sıkıştı. Ve Kont Düşesi görür görmez kalbi durdu.

Orada hem kalbinin derinliklerine gömülü zavallı karısına hem de kayıp en küçük kızına benzeyen soylu bir kadın vardı, sanki ikisini birlikte seyrediyormuş gibi.

Bir insan nasıl bu kadar benzer görünebilir? Kont, Düşes'e bakışlar atmaya devam etti, sonra arkadaşına sordu ve onun hakkında bilgi aldı.

[Prenses olduğunu duydum. Sanırım bir yıldan biraz fazla bir süredir Taran Dükü ile evli? Çok uzun zaman olmadı. Sosyal çevrede ünlüdür. İster karım, ister kızım, bir kere ağızlarını açsalar böyle şeyler konuşuyorlar, çok sinir bozucu.]

Onca şey içinde bir prenses. Kont'un bekleyen kalbi bir gümbürtüyle öldü. Kızıyla hiçbir ilişkisi olmayan bir statüydü. Kalbi acıdı ve belki de uzun bir aradan sonra kızını hatırladığı için o gece rüyasında kızını gördü. Tıpkı onu hatırladığı gibi genç bir bayana benziyordu.

Ancak uyandığında, rüyasında kızını mı yoksa daha önce görmüş olduğu Düşesi mi gördüğünü anlayamadı. Kızının resmini çizebilecek kadar canlı olan hatırası kafasında karmakarışıktı. Düşes, kızına o derece benziyordu.

[Bugün de baloya davetiye alabilir misin?]

Kont arkadaşına sordu. Arkadaşı bunun zor bir konu olmadığını memnuniyetle kabul etti.

Bugün Düşesi tekrar gören Kont, kalbinin bir kez daha durduğunu hissetti. Bugün kızına dünkünden daha çok benziyordu. Bir yabancı kızına bu kadar benzemezdi. Birkaç kez yanından geçti, diğer soylu kadınlarla konuşan Düşes'e gizlice baktı.

Kızının gülümsediği zamanki görüntüsüydü. Uzaktan görülemeyen gözlerinin rengi açık kehribar rengiydi. Baden ailesindeki kehribar gözlü kızların iyi talihin sembolü olduğu söylenir, bu yüzden çok sevilirlerdi. Kont, karısının gözlerinin rengine âşık olmuş, karısına benzeyen ve göz rengi uğurlu olan kızının doğumuna çok sevinmişti.

Karısı ve kızıyla aynı kehribar gözlere sahip olan Düşes. Kont bunalmış hissetti ve kalbi deliniyormuş gibi acıdı.

Olabilir mi? Bu olamaz. Belki olabilir? Hayatta olmaz. Kont acı içinde ve kararsızdı. Ona yaklaşmak ve onunla konuşmak istese bile, hiç şansı yoktu. Etrafında yoğun bir şekilde toplanan insanlar vardı ve tanıdık olmayan yaşlı bir adamın ona yaklaşabileceği bir ortam değildi. Düşesi koridorda dans ederken gördü ve kalbi yerinden oynadı. Kızının ilk balosunda dans ettiği sahneyle örtüşüyordu.

Daha sonra Dük içeri girdi, Düşes'e sarıldı ve parti alanından ayrıldı. Kont uzaktan takip etti. Dükal çifti giderek daha tenha bir bölgeye doğru uzaklaştıkça, artık onu takip edemedi. Dük çiftinin gözden kaybolduğu koridorda bir süre etrafta dolaştı. Sonra tanıdık bir hizmetçinin dışarı çıktığını fark etti ve gözleri kocaman açıldı. Düşesi bugün ve dün birkaç kez hizmetçiyle konuşurken görmüştü.

Göğüs cebinden mührünü çıkardı ve mendiline damgaladı, sonra bir ricada bulunmak için onu hizmetçinin eline sıkıştırdı. Düşesin kızıyla bir ilgisi varsa, Baden ailesini biliyor olabilirdi. Küçücük bir umut kırıntısıydı bu.

Hizmetçi sıkıntılı görünüyordu ama neyse ki mendili aldı. Bir süre sonra hizmetçi elinde bir çantayla geri geldi ve hala orada duran Kont'u selamladıktan sonra odaya girdi. Kont endişeliydi ve hizmetçinin gittiği yönden geri dönemedi.

***

Lucia mendile baktı ve aklı rüyadaki anılarına gitti. Birkaç yıl sonra tanıştığı amcasına göre, büyükbabası Lucia 21 yaşındayken ölmüştü. Demek kendini Baden Kontu olarak tanıtan yaşlı asilzade kesinlikle onun büyükbabasıydı.

[Babam perişan oldu. Sonuna kadar son kalesi olduğunu düşündüğü konak, başkalarının eline geçti. Yardım almak için başkente bile gitti ama işe yaramadı. Ayrıca yaşlıydı ve uzun yolculuktan vücudu zayıflamıştı.] (Lucia'nın amcası)

Rahmetli dedesinin yerine geçen ve onun unvanını devralan amcası, dedesinin ikinci oğluydu. Başka bir deyişle, Lucia'nın annesinin ikinci ağabeyiydi.

Aslen ünvanı devralması gereken en büyük oğul, babasının vefatından kısa bir süre sonra bir araba kazasında yaralandı. Uygun tedavi göremediği için bacaklarını kullanamaz hale geldi. Amcası, ağabeyinin kendi durumu hakkında karamsar olduğunu ve günlerini alkolde boğularak geçirdiğini, ardından intihar ettiğini söyledi.

O sırada Lucia, ailesi olmayan bir yetim olduğunu düşünüyordu, bu yüzden bir akrabası olduğu için mutluydu. Boş, yalnız yüreğinde bir sıcaklık hissi vardı. Kocasının hiç tanımadığı anne ailesinin içinde bulunduğu zor durumdan dolayı kendini kötü hissetmiş, yardım isteyen amcasına para vermişti. Onu Kont Matin ile tanıştırmasını istediğinde, ortada bir köprü sağladı.

[Ailemi elimden geldiğince korumak istiyorum. Unvanı kaybedemem.]

Amcası, ailesini korumak için yapmayacağı şey olmadığını söyledi. Adından başka bir şey olmayan bir Kont ailesinin sorumluluğunu taşıyan amcasının bakış açısından, Matin Kontu muazzam güce sahip yüksek rütbeli bir asilzade gibi görünüyordu.

Amcası başkente yerleşti ve her gün Kont Matin ile buluşmaya gitti. Lucia'ya fazla ayrıntı vermedi ama ne yaptığını bilmeden bile, Lucia yavaş yavaş amcasının yüzüne canlılığın döndüğünü görebiliyordu.

Ancak Lucia için, Matin Kontesi olarak yaşamak artık dayanılmaz hale geliyordu. Bu yüzden amcasından boşanması için yardım etmesini istedi.

[Üzgünüm. Sana yardım edecek gücüm yok. Kocanızın yardımına ihtiyacım var. Dayanamaz mısın?]

Amcasının reddedilmesi onun için büyük bir şok oldu. Bu, Lucia'nın güvenebileceği tek tepenin kendisi olduğuna inanan tek taraflı bir kuruntuydu. Amcası Lucia'yı yeğeni olarak görmedi, onu Matin Kontesi olarak görmüştü.

Lucia, gerçekçi bir şekilde, amcasının ona yardım edemeyeceğini biliyordu. Kafasında anlasa bile, bir ihanet duygusu hissetti. Kim bilir kocasının haberi olmadan amcasına defalarca para verdiği için ne kadar acı çekmişti. Anne ailesi için endişelenen tek kişinin kendisi olduğunu düşündüğünde, amcasına kırıldı ve bir aptalmış gibi hissetti.

Boşanmasına yardım etmeyi reddeden amcası yeniden paradan bahsetmeye başlayınca Lucia ona son kez para vermiş ve ilişkilerini kesmişti. Amcası konağı sık sık ziyaret etmesine rağmen, Lucia bundan sonra amcasıyla bir daha görüşmedi.

Kont Matin ailesi ihanetten yok edildi ve Lucia daha sonra amcasının da bu işe bulaştığını öğrendi. Kont Baden ailesi hainler listesindeydi.

Lucia bunu öğrendiğinde oturdu ve ruhsuzca gökyüzüne baktı. Amcasına içerledi ama ölmesini istemedi. Amcasının ailesini kurtarmak için ne kadar uğraştığını ilk elden gördü. Amcasının Kont Matin'in ayaklarını yalamak istercesine yalpaladığını hatırladığında, gözlerinden yaşlar döküldü.

Utanç verici bir ihanet planında ölen amcasının ölüme gözlerini kapatıp kapatamayacağını merak etti. Birbirlerini tanımadan yaşasalardı, böyle bir trajedi olmazdı. Lucia rüyasında vicdan azabıyla göğsüne vurdu. Bu yüzden, gerçekte, anne ailesiyle asla bir bağ kurmayacağına yemin etti.

"Vivian." (Hugo)

Lucia irkildi ve başını kaldırdı. Çok derin düşüncelere dalmıştı.

"Kim o?" (Hugo)

“…kim olduğunu bilmiyorum.” (Lucia)

Bakışlarından kaçınmaya çalışırken güçlü bir el çenesini yakaladı. Kırmızı gözleri alışılmadık derecede parlaktı ve Lucia'nın keskin bir nefes almasına neden oldu.

"İfadenin neye benzediğini biliyor musun? Bunu daha önce söylemiştim. Sen kötü bir yalancısın."

Mendile bakarken Lucia'nın ifadesi çeşitli şekillerde değişmeye devam etti. Hugo hizmetçiyi dışarı gönderdi ve kendini toparlamasını bekledi. Ancak, ağlayacakmış gibi göründüğünde izlemeye devam edemedi. Hugo onun titreyen gözlerine baktı ve konuşmaya devam etti.

"Söyle bana. Kim o?"

“…”

Lucia inatla ağzını kapattı. Etrafına ördüğü sağlam duvarı hisseden Hugo'nun içi kaynıyordu.

"Kim olduğunu bilmiyor musun?" (Hugo)

“…”

"Seninle ilgisi yok mu?"

“…”

Lucia, Hugo ne kadar zorlarsa zorlasın cevap veremiyordu. Dedesinin aniden ortaya çıkmasıyla kafası karıştı. Ona her şeyi güzelce açıklayacak durumda değildi.

Rüyasında dedesini öğrendiğinde, dedesi zaten çoktan vefat etmişti, bu yüzden onunla tanışacağını hiç düşünmemişti. Ona göre, büyükbabası ölüp hayata dönen biri gibi hissetti.

"O zaman suçlarının bedelini ödemek zorunda kalacak. Düşes'e böyle tehlikeli bir şey göndermeye cüret ediyor."

"Tehlikeli bir şey mi?"

"Seninle ilgisi yok. Bunun için endişelenmene gerek yok, değil mi?"

Kızıl gözleri vahşice parlıyordu. Soğuk konuşma tarzı ürkütücüydü ve Lucia çok korkmuştu. Sanki bir gün değişecek ve şimdiki gibi soğuk ve acımasız bir ifadeye sahip olacaktı. Derin bir umutsuzluktan gözlerine yaşlar hücum etti.

Kehribar rengi gözleri yaşlarla dolduğunda Hugo hazırlıksız yakalandı. Zihni rahatsız oldu ve heyecanı bir anda yatıştı.

"Vivian. Hatalıyım."

Hugo ona sarıldı. Lucia gözyaşlarına boğuldu ve vücudunu büktü, reddediyormuş gibi onu itti ama adam ona daha sıkı sarıldı.

"Üzgünüm."

Hugo onun kulağına defalarca özür diledi. Bir süre sonra Lucia'nın ağlaması dindi. O sakinleşirken Hugo hafifçe sırtını sıvazladı.

“…Böyle konuşma. Korkutucu." (Lucia)

"Yapmayacağım." (Hugo)

Onu korkutmak niyetinde değildi. Sadece ona karşı pişmanlık duyuyordu. Ona korkutucu olduğunu söylediğini duyunca Hugo'nun morali bozuldu. Hugo bir an sonra içini çekti ve konuştu.

"Söylemek istemiyorsan söylemene gerek yok. Sormayacağım."

Hugo korkaklığının acınası olduğunu hissetti. Ne kadar da dar görüşlü olduğunu düşündü. Kendisi karısına en derin sırlarını söyleyemezdi ama onun sırlarına da tahammül edemiyordu.

"Söylemek istemediğimden değil. Ben sadece… nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum…” (Lucia)

Hugo bir süre sessiz kaldığında sabırla bekledi.

"O kişi büyük ihtimalle... o muhtemelen benim anne tarafımdan büyükbabam." (Lucia)

"Anne tarafından akrabaların olmadığını söylememiş miydin?" (Hugo)

"Ben de olmadığını düşünmeye çalışmıştım. Rahmetli annem öyle istedi.”

Lucia'nın annesi, ölene kadar kendi ailesinin varlığından bahsetmemişti. Lucia ancak rüyasında amcasıyla tanıştıktan sonra öğrendi. Annesi neden böyle yapmıştı? Bu Lucia'nın her zaman merak ettiği bir şeydi.

Ç/N: Neyse sorununuzu hallettiyseniz o mendili ben alabilir miyim? Bir miktar duygulandım da (╥﹏╥)

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm