Lucia - 83
Farkındalık (5)

Lucia çok küçükken annesine sürekli neden babası olmadığını sorardı. Ve annesini ağlarken gördüğünde özür dileyip annesine sarılır ve onunla birlikte ağlardı. Özür dileyip yanıldığını söylediğinde annesi şöyle dedi:

[Ağlıyorum çünkü ben de babamı görmek istiyorum. Çocuğum, beni üzdüğün için ağlamıyorum.]

Annesi, olgunlaşmamış günlerinde evinden ayrıldığı ve gayri meşru bir çocuk doğurduğu için kendini suçlu hissediyor gibiydi, bu yüzden ailesiyle iletişim kurmaya dayanamıyordu. Ve evinin zor koşullarını bildiği için Lucia'yı kraliyet ailesine göndermenin daha iyi olacağına karar verdi.

Hepsinden öte, annesinin son ana kadar ailesiyle iletişim kurmamasının asıl nedeni, ailesinin bir çocuk doğuran ve onu tek başına yetiştirip ölen kızlarının trajedisini bilmelerini istememesiydi.  Lucia annesini böyle anlıyordu.

"Onunla tanışmak istemiyor musun?" (Hugo)

"Yapacaktım ama şimdi bilmiyorum. Beni nasıl öğrendi?" (Lucia)

"Eğer o senin büyükbabansa, o zaman anneni tanıyordur. Annene çok benziyor olmalısın."

"Hayır. Annem benden çok daha güzeldi.”

"Mümkün değil. Sen daha güzelsin."

Lucia Hugo'nun göğsüne gömülü olan başını kaldırdı.

"Nereden biliyorsun? Annemi hiç görmedin."

"Görmesem de biliyorum."

Lucia onun mantıksızlığına hafifçe gülümsedi ve sonra yüzünü onun koynuna gömdü.

"Zaman ayır ve bir düşün. Onunla iletişim kurmanın bir yolunu arayacağım. Ne zaman karar verirsen söyle bana. Eğer onunla görüşmek istemezsen bir daha sana yaklaşmaması için gerekli adımları atacağım ve eğer onunla görüşmek istersen bir görüşme ayarlayacağım.” (Hugo)

"…Peki."

Lucia ona bakmak için başını kaldırdı. Sessizce ona bakarken, gözlerini onunkilerle buluşturdu.

Şefkatli bir koca. Onun yanında olduğu için çok mutluydu. Zor zamanlar geçirirken yaslanacağı birinin olması, bunalmasına ve gözlerinin ağrımasına neden oluyordu. Kırmızı gözleri sıcaktı ve kalbi sızladı. Lucia mutluydu.

'Seni seviyorum Hugh. Seni seviyorum.'

Bu sözler ağzından çıktığı anda gözlerinin soğuyup soğumayacağını merak etti. Tek bir kelimenin her şeyi mahvetmesinden çok korkuyordu. Geçmişte basitçe korkuyordu ama zaman geçtikçe korkusu daha da arttı. 

'O olmadan yaşayamam.'

Kuruyup giderdi. Karanlık bir depoya bırakılmış, yaprakları ve sapları kurumuş bir saksı bitkisi gibi.

Günde birkaç kez ona itiraf etmek istedi. Nasıl hissettiğini bilmek istiyordu.

-O da beni seviyor olabilir.

-Bu doğru değil.

Kafasında birbiriyle çelişen iki fikir çatışıyordu.

Ama kumar oynayamazdı. Norman'ın tavsiyesine uyup yüksek sesle haykıramazdı. Çünkü bu kumar başarısız olursa, pişmanlıkla göğsüne vuracağını biliyordu.

Lucia, Hugo aniden kaşlarını çattığında irkildi. Düşüncelerini okuyup okumadığını merak etti ve kalbi şiddetle çarptı.

"Vivian. Yine yanlış bir şey mi yaptım?"

Hugo gözlerini sildiğinde, Lucia ağladığını fark etti.

“…Annemi düşündüm. Sanırım biraz duygusal hissediyorum."

Hugo, Lucia'nın gözyaşlarını silmesini izlerken rahatsız oldu. Karısının ağlamasına bakınca midesi bulanıyordu. Araba tutmasının böyle hissedip hissetmediğini merak etti; bunu hayatında hiç yaşamamıştı.

"Partiye gidebilecek misin?" (Hugo)

"İyiyim. Merak etme. Hata yapmayacağım." (Lucia)

"Hata yapman konusunda endişelenmiyorum. Zorsa zahmete gerek yok. İstemiyorsan yapmak zorunda değilsin. Gerisini ben hallederim."

"Beni bu kadar şımartma. Beni sensiz hiçbir şey yapamayan bir çocuk mu yapmak istiyorsun?”

Bu gerçekten iyi bir fikir. Hugo kendi kendine düşündü.

"Lütfen." (Lucia)

Lucia boğuluyormuş gibi hissettiği için derin bir nefes aldı. Dudakları hafifçe kıpırdadı, sonra yutkunarak ağzından çıkmak üzere olan kelimeleri geri aldı. Seni seviyorum. Bu sözler neredeyse çıktı çıkıyordu.

Ona bakan Hugo, önemli bir şeyi kaçırmış gibi hissetti.

"Vivian."

"Evet?"

Kapının vurulması, etraflarında uçuşan belli belirsiz havayı dağıttı. Gözlerinin irkilerek kapıya doğru kaydığını gören Hugo çok sinirlendi.

"Bu ne!"

Kapıya sesini yükseltti. Önden gelen hizmetçi tereddütle içeri girdi ve ihtiyatla baktı. Hizmetçinin vücudu, Taran Dükü'nün sert bakışları altında küçüldü.

"Majesteleri benden ikinizin ne zaman çıkacağınızı öğrenmemi istedi."

"Şimdi!" Hugo aniden tersledi, sonra bir nefes aldı ve sıktığı dişlerinin arasından konuştu.

“…Git ve onlara geldiğimizi söyle.”

Lucia ağlamaktan bozulan makyajını düzeltti ve ardından dinlenme odasından ayrıldılar. Parti mekanına dönerken Lucia koridoru dikkatlice kontrol etti ama yaşlı bir asilzadeye benzeyen birini görmedi.

Etrafındaki insanlara Lucia onlarla birlikte gülümsüyordu ama aklı tamamen başka yerdeydi. Bazen odağını kaybeder ve uzaklaşırdı ve Hugo birkaç kez nazikçe beline sarılır ya da onu uyandırmak için elini sırtına koyardı.

Lucia mahçup oldu ve ona utangaç bir gülümsemeyle baktı. Hugo onu eleştirmedi. Bunun yerine endişeli bir ifadeyle sordu, "İyi misin? Geri dönmek istiyor musun?" ve Lucia kararlı bir şekilde "İyiyim" diye yanıtladı.

Lucia tekrar dinlenme odasında dinlenmeye gitti ve dönüş yolunda yaşlı bir adamla göz göze geldi. Yaşlı adam hızla arkasını döndü ve kalabalığın arasında gözden kayboldu. Garip yaşlı adam nedense ona tanıdık geldi.

'Bu o, değil mi?'

Garipti. Tıpkı babasının öldüğünü duyduğunda bile hiçbir şey hissetmediği gibi, büyükbabasının onun için özel bir anlamı olmayacağını düşünmüştü. Ama midesinin çukurunda boğulduğunu hissetti ve kalbi göğsüne çarptı. Boğulduğunu ve boğazının kuruduğunu hissetti. Lucia derin bir nefes aldı ve sırtını dikleştirdi. Rüyadaki deneyimi olmasaydı, muhtemelen kendini ağlamaktan alıkoyamayacaktı.

Lucia ona yaklaşan soylu kadına gülümsedi. İmajını Düşes olarak tasvir etmek zorunda kaldı. Heyecanlı ve karmaşık kalbini bastırdı.

*** 

(Ç/N: Bu sahne geçişine biraz hazırlıksız yakalanmış olabilirim 👀)

[Dikkat!!:Yetişkin İçerik]

Erkekliği onun hassas etini yarıp içeri girdi. Nefesini kesecek kadar içini doldurdu, sonra kabaca vücudunu terk etti. Belini defalarca ileri geri hareket ettirdi; her harekette birbirine vuran etin sesi yankıladı.

Bugün biraz kaba davrandı. Lucia, p*nisi onun narin iç kısımlarına her girdiğinde gözlerini sımsıkı kapadı. Parmaklarını birbirine kenetledi ve örgülü alt karınlarını yukarı itmeye devam etti.

Her iki bacağı da beline dolanmış olan Lucia'nın vücudu aşağı yukarı sallandı. Ondan gelen ısı o kadar sıcaktı ki, ona dokunan teni yanacakmış gibi hissetti. Cilveli çığlıkları giderek çığlıklara dönüştü.

[Sadece şefkatli mi? Yatakta bile mi?] 

Katherine'in yaptığı şaka bir an için Lucia'nın zihninde canlandı. Şu anda kesinlikle şefkatli değildi. Bir tiran gibi ona hükmediyordu.

Acımasızca onun içine girdi ve onun içini işgal etti. Dar v*jina duvarları kararsız davranıyor, ona direniyormuş gibi geriliyor ve sonra çıkan p*nisine sıkıca yapışıyordu. Gözleri kısaca kısıldı, sonra daha da güçlü bir şekilde tokatladı.

"Huh!"

Doruğa ulaştığında, iç duvarları onun aletini sıkıca sıkıştırdı ve peşinden çekti. Şiddetli iniltisinin ardından, rahmine sıcak bir şey fışkırdı. Lucia'nın tüm vücudu bir spazm nöbeti geçirdi. Gelgit zevk dalgası yatışırken, Lucia vücudunun her yerinde zayıf hissetti ve nefes nefese kaldı. Ama Hugo ona dinlenmesi için zaman vermedi. Sıcak iç duvarlarından sıyrıldı ve onu belinden tutup baş aşağı çevirdi. Kalçalarını kaldırdı ve uyluklarının dışından bir kerede derinden itti. Lucia'nın görüşü kısaca titredi.

"Hm!"

Dudaklarını onun omurga çizgisi boyunca sürükleyerek arzuyla öptü.

"Ah!"

Sert üyesi arkadan şiddetle geldi. Lucia'nın elleri çarşafları sıktı. P*posu ellerinde sıkıca tutuldu ve avucunun içinde çarpıktı. Dışarı çıktı ve o kadar sert bir şekilde çarptı ki etlerinin birbirine çarpma sesi duyulabilirdi. Vücudu ve kolları şiddetle titriyordu. Karıncalanan bir zevk duygusu omurgasına tırmandı. Vücudu bugün hassastı. V*jinası sıkılaştı ve Hugo onu perişan ederken onu sıkıca sıktı. Hugo'nun nefesi daha sert ve heyecanlı hale geldi.

* * *

Lucia, yatıştırıcı oyun sonrasında tembelce kendini kaybetti.

'Bunun hakkında çok fazla düşünmeye gerek yok.'

Daha önce büyükbabasına bir bakış attıktan sonra kalbi daha da meyilli olmuştu.

"Büyükbabamla tanışmak istiyorum." (Lucia)

"Tamam."

Basit bir cevap verdi ve soru sormadı. Ve Lucia bunun için minnettardı. Sırtına sarılı kolunu kullanarak Hugo onu güçlü bir kucaklamanın içine çekti. Onu çok yakından hissedebiliyordu ve orta derecede ezici istikrar duygusu tüm endişesini uçurdu.

"Ve...yarın partiye gitmek istemiyorum." (Lucia)

Yarın taç kutlama balosunun son günüydü. Maskeli bir balo olduğu söylendi ama Lucia buna uygun değildi. Arka arkaya iki gün partiye gitmişti ve yorgundu. Beklenmedik insanlarla tanışmak stresliydi. Fiziksel olarak yorgun olmaktan çok zihinsel olarak yorgundu.

"Ne istersen onu yap."

Ona izin vermesini bekliyordu ama cevabı beklediğinden daha hızlı ve kolaydı.

"Uygun mu? Bu en büyük kutlama…”

"Kutlamanın ilk günü dışında, balo sadece soyluların eğlenebileceği bir oyun alanı. Herkesin gitmesine gerek yok. Gelecekte bir partiye gitmek istesen de istemesen de istediğini yapabilirsin.”

“…Evde kalabilir ve hiç dışarı çıkmayabilir miyim?” (Lucia)

"Yapabilirsin." (Hugo)

Aslında bu Hugo'nun arzusuydu. Bunu yaparsa karısına minnettar olurdu. Hugo kendi kendine düşünürken başını çenesinin altına itti ve onu orada öptü.

“Sosyal faaliyetler zorsa, yapma.” (Hugo)

Lucia sosyal aktivitelerden hoşlanmazdı. Hugo, Kuzey'de kaldıkları süreçte tahmin edebilirdi. Başkalarına sıkıcı görünen basit bir hayatın tadını çıkarıyordu. Ve Hugo onun içe dönük yönlerini beğendi. Her türlü baloya gitmesi ve diğer erkeklerle gülmesi düşüncesi hoş değildi.

“Ama bunu yaparsam…” (Lucia)

"Söylentiler umurumda değil. Ne yapmak istiyorsun?" (Hugo)

"Çay partileri iyi. Stresli değil çünkü sadece hafif bir konuşma oluyor. Ama balolarda o kadar çok insan var ki…”

"Ama karşılığında, çay partilerinde balolardan çok daha fazla çekişme var."

"Kim benimle uğraşabilir ki?"

"Biri sana zarar verirse bana söyle. Bunu kendine saklama."

“…Bir şey olursa sana koşup söylememi mi söylüyorsun?”

"Onları senin için azarlayacağım."

Lucia gülmeye başladı. Hugo dudaklarını öptü ve yüzünün her tarafını öpmeye başladı. Lucia durmadan gülerek ve bunun gıdıklandığını söyleyerek başını salladı,  ama o reddetmesini görmezden geldi ve yüzüne küçük öpücükler bırakmaya devam etti.

"Pekala o zaman, yarın Antoine'ı geri göndereceğim." (Lucia)

'Antoine. Bu sorunun çözülmesi gerekiyor.'

Hugo kalbini katılaştırdı. Yarın butiğe birini göndermesi ve kadına sadece yarın değil gelecekte de gelmesi gerekmediğini söylemesi gerekiyordu. Bugünkü parti boyunca, erkeklerin karısına kötü gözle bakacağı endişesiyle Hugo'nun sinirleri gergindi. Gerçekten yorucu ve rahatsız ediciydi.

"Yarın için kırmızı bir elbise olduğunu söyledi. Görünüşe göre bana verdiğin kırmızı elmas kolyeye uyan tutkulu bir elbise. Bu beni biraz meraklandırıyor." (Lucia)

Tutkulu bir elbise. Hugo hiç meraklı değildi. Elbisenin tansiyonunu ne kadar artıracağını görmeden bile tahmin edebilirdi.

"Yarın gitmeyeceğini söylemiştin." (Hugo)

Hugo, fikrinin değişeceğinden korktuğu için tekrar onaylatmak istedi. Ve vücudunu kaldırdı ve onun üzerine yükseldi.

Lucia ne söylemek istediğini unuttu ve şaşkınlıkla ona baktı. Bana söyleme...tekrar mı? Eli karnından aşağı kayarken onu şüpheyle izledi. Bacaklarının arasındaki alanı ovuşturdu ve parmaklarını içeri sokarak etrafta dolandı.

"İçerisi hala hassas." (Hugo)

Lucia kızaran bir yüzle arkasını döndü.

"İçeri koyacağım." (Hugo)

"Eh?" (Lucia)

İki eli kalçalarını birbirinden ayırdı ve aynı şekilde içine daldı. Vücudunun alt kısmından ezici bir baskı hissi yükseldi.

"Uu..."

Kalındı. Bir acı hissetti.

"Acıtıyor mu?"

"Birazcık."

Ama belini geri çekti ve tekrar içeri girdi. Onun narin iç etine sürtündüğü hissi o kadar canlıydı ki, gözlerini yaşarttı. Lucia koluna elinden geldiğince sert bir tokat attı.

"Acıtıyor!" (Lucia)

"Dayan." (Hugo)

Lucia ona inanamayarak baktı. Bazen ölçülemeyecek kadar nazik, bazen de acımasızdı. Hugo onun sinirlendiğini görünce hafifçe kıkırdadı. Ondan çeşitli duygular çıkarmak her zaman eğlenceliydi. Tek hamlede çekip içeri girdiğinde, kaşlarını çattı ve inledi. Kesinlikle biraz acımış gibi görünüyordu. O da biraz ağrıyordu.

İçi çok dardı. Zaten çok şey yaptıklarına göre, biraz gevşek olması gerekmez miydi? Ne kadar yoğun okşamalarla gevşetse ve meyve sularının akmasına neden olsa da, her zaman parmağını sıkıştıracak kadar sıkıydı. Hugo için delice tahrik ediciydi.

Birkaç kez hareket ettiğinde, kaygan meyve suları et çubuğunun etrafına dolandı. Artık acımadığını gösterircesine alnını kırıştırmadı. Ne zaman içeri girse, hıçkırıklara daha yakın bir şekilde iç çekiyordu. Ferahlatıcı kokusu, Hugo'nun koku alma duyusunu felç etti.

Hugo kuzeye geri dönmek istedi. Onlardan başkası olmadan kalede zamanın akışını unutarak yaşamak istiyordu. Hugo onun anne tarafından akrabalarını bulmasıyla işlerin nasıl gideceğini kestiremiyordu. Anne ailesiyle daha fazla münasebeti olsaydı ve onlara ondan daha fazla güvenip sırtını dayasaydı ne yapardı? Karısı büyükbabasıyla tanışmak konusunda zaten huzursuzken, bu Hugo'nun ona açıklayamadığı bir huzursuzluktu.

Ç/N: Bugün aktı gitti maşallah, kaç bölüm etti (づ￣ ³￣)づ Bugün bu kadar bölüm çevirme sebebim hem çeviri yapamadığım zamanları biraz telafi edebilmek hem de 5. kitabı bitirmekti. Evett arkadaşlar 5. kitabı da bitirdik ve 6. ile yolumuza devam edeceğizzz

 ♡⸜(˶˃ ᵕ ˂˶)⸝♡ O zamana kadar kendinize cici bakın ◝(ᵔᵕᵔ)◜

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm