Under The Oak Tree

 ( 2. Kitap  2. Bölüm )

Max, kapıya vurulan yüksek sesle başını çevirdi. Dün geceden yorgun düşmüştü, gözleri kan çanağına dönene kadar büyülü formülleri gözden geçirdi. Tümüyle kozalanmış bir tırtıl gibi bir yorgana sarılmıştı ve bir an sersemlemişti. Ardından, kalın perdeleri zayıf bir şekilde katladı. Parlak güneş ışığı gözlerine vurdu. Güneş zaten gökyüzündeydi. Uykulu gözlerini ovuşturdu ve inledi. Kapısını çalan misafir daha sabırsız olamazmış gibi, vuruşlar daha da arttı. Titreyerek ayağa kalktı ve kekeledi.

"Be-bekle bir dakika!"

Ancak tıkırtı bir an için kesilmedi. Max hızla terliklerini yatağın altından çıkardı, giydi ve koşarak kapıyı açtı. Miriam'ın sinirli yüzü göründü.

"Bu lanet olası canavar tekrar laboratuvarıma girerse, derisini canlı canlı yüzeceğim konusunda seni daha önce uyarmamış mıydım?"

Homurdandı ve kara kediyi Max'in yüzüne doğru salladı. Max, tüm uyuşukluğunun uçup gittiğini hissettiğinde haykırdı. "Roy!"

Miriam, patilerinden kaçınmak için kediyi boynundan tutuyordu. Roy acınası bir çığlık attı ama kötü cadı gözünü bile kırpmadı.

"O-onu böyle tutma!" Max kendi zavallı kedisini almak için atladı. "Onu.. bana ver! B-bu kadar kaba olmayı bırak!"

"Peki ya bu lanet olası veletin kötülüğü ne olacak? Laboratuvarıma ne yaptığını gördün mü?''

Miriam, Max'in aşağı itmek için elini onun başının üstüne koymak için parmak uçlarında durdu ve boyuna yapılan bariz hakaret karşısında kıpkırmızı kesildi. Çok daha uzun boylu ve uzuvları uzun olan Miriam, onun üzerinde hep bu yöntemi kullanırdı. Max, Miriam'ın elini sıktı ve meydan okurcasına ona baktı.

"Çünkü Mi-Miriam'ın perisi, Roy'la alay etmeye devam ediyor! Roy'la ilk alay eden o küçük sinek benzeri yaratıktı..."

"Ve yani? Bu tüy yumağının laboratuvarımda çılgına dönmesini hak ettiğini mi söylüyorsun?''

Miriam'ın zehirli bakışları karşısında Max'in kuyruğu hemen bacaklarının arasına girdi. Ona küçümseyici bir bakış atarken alaycı bir şekilde konuştu.

"Özür dilemek yapılacak ilk şey olmamalı mı? Asil hanımefendi nasıl özür dileyeceğini bilmiyor mu? Yoksa asil bir leydinin evcil hayvanına kıyasla laboratuvarım değersiz olduğu için mi?''

Miriam'ın amansız, sonu gelmeyen kızgınlığında, Max utanç içinde kırmızıya boyandı. ''Özür dilerim… kedim sana sorun çıkardı. Bir da-dahaki sefere odadan gizlice çıkmasına asla izin vermeyeceğim. Lütfen… bir kerelik görmezden gel''

Miriam'ın dolgun dudakları daha fazlasını söyleyecekmiş gibi titredi ama çok geçmeden dilini şaklattı ve kediyi Max'in kollarına attı.

"Bu son sefer. O sefil küçük canavar bir daha odamda dolaşırsa, derisini canlı canlı yüzer ve onu terlik haline getiririm.'' Miriam şiddetle karşılık verdi, kaküllerini savurdu ve hışırtıyla arkasını döndü. "Bu durumda laboratuvarımı temizle!"

Sonra uzaklaştı. Max sadece Miriam'ın sırtına uzaktan bakabildi, derin bir iç çekti ve Roy'a baktı. Roy kafasını Max'in yan tarafına iyice gömdü ve mırıldandı. Sonra yatağına gömüldü ve onu yatıştırmak ister gibi yumuşak kürkünü okşadı. Anatol'dan ayrıldığı gün, haberi olmadan Roy çantasına atladı ve göz açıp kapayıncaya kadar Max onunla Dünya Kulesi'ne gitti. Kedisini gemide ilk bulduğunda inanılmaz derecede şaşırmıştı. Ancak bilmediği bir yerde yanında bir arkadaşının olması düşüncesi onu içten içe sevindirmişti ama bunun bu kadar zahmetli olacağını tahmin etmemişti.

Roy'un sırtını okşadı ve içini çekti. "Ben... sana o kadının odasına girme demiştim. O kötü cadı seni gerçekten cezalandırabilir ve sana kötü şeyler yapabilir."

Kedinin kulakları sarktı ve üzgün bir şekilde mırladı. Kediyi durmadan azarlayan Max, aniden Roy'un kuyruğundaki kürkün hafifçe büküldüğünü ve gözlerinin büyüdüğünü fark etti. Perdelerini açmak için Roy'u bıraktı ve sonra pencerenin yarı bükülmüş mandalının pervazda yuvarlandığını gördü. Max dişlerini gıcırdattı. Şüphelendiği gibi, Miriam'ın perisi, Roy'u saklayıp dışarı çıkarmış olmalı. Hemen Miriam'ın peşine düşmek ve ona kendi evcil hayvanını gözünün önünde tutmasını söylemek istedi, ancak açık bir kanıt olmadan sadece alay edilecek ve azarlanacaktı.

Sonunda, pes ederek içini çekti, mandal olarak çatal kullanarak pencereyi kapattı ve ardından odasından çıkmak için hazırlanmaya başladı. Dersleri başlamadan önce acele etmesi ve Miriam'ın laboratuvarını temizlemesi gerekiyordu. Lavabodaki suyla yıkandıktan sonra üstünü değiştirip, birbirine dolanmış saçlarını asma gibi tek parça ördü. Ardından, masasının yanına yerleştirilmiş aynada kendini aniden görünce bir paspas ve bir süpürge aldı. Solgun, bitkin bir yüz, donuk gözler ve eski püskü giysiler gördü... Tam olarak genç bir hizmetçiye benziyordu. Riftan onu böyle görse ne derdi? Kendi kara gözlerinin yüzüne dik dik baktığını görünce Max'in eli bilinçsizce boynuna gitti.

Anatol'dan ayrılınca Riftan'ın kendisine verdiği küçük şekeli bir kolye yaptı. Onunla uğraşırken, göğsünün küçük bir köşesi sıkıştı. Riftan'ı ne zaman düşünse keskin bir acı hissetti. Şekelin kömürleşmiş yüzeyine dokunduğunda, onu zihninden silmek için dudaklarını ısırdı. Ondan ayrı kalmaya dayanamıyordu. Max duygularını topladı ve aceleyle kapıdan dışarı çıktı: Buraya, onu incitmek pahasına bile gelmişti, depresyona girmesi için zaman yoktu. Bir an önce Anatol'a dönebilmek için her gün elinden gelenin en iyisini yapmak zorundaydı.

***

Dünya Kulesi toplam beş kuleden oluşuyordu: Urd adlı dev bir konik kule adanın merkeziydi; batısında ise ateş kulesi olan Kabala; güneyinde su kulesi Undaim; doğusunda rüzgar kulesi Sigur, kuzeyinde ise Gnome Hall adı verilen toprak kulesi bulunuyordu. Prensipte, henüz hiçbir niteliği olmayan büyücüler, herhangi bir kulede katılmak istedikleri dersleri özgürce alabilirlerdi, ancak bu gerçekten sadece ismendi. Çoğu büyücü, üye oldukları sırada hangi kuleden ders almak istediklerini dolaylı olarak belirlemişti, bu yüzden Dünya Kulesi'ndeki atmosfer, onun düşündüğü gibi çeşitli nitelikleri özgürce öğrenebilecekleri bir ortam değildi. Max, Kabala'da bir derse katıldığı zamanı hatırlayarak derin bir nefes aldı. Her kulenin büyücüleri birbirlerine karşı güçlü bir rekabet duygusuna sahipti, ancak Kabala ve Gnome Hall büyücüleri özellikle birbirlerine karşı çetindi ve bu Max'i bütün zamanını sınıfta dikenlerden yapılmış bir minderin üzerinde oturuyormuş gibi hissettirdi.

'Ama henüz bir Gnome Hall büyücüsü olmaya karar vermedim...'

Bir nedenden dolayı, Max zaten toprağa atfedilen bir büyücü olarak görülüyordu. Sık zeytin ağaçlarının üzerinde yükselen kulelere hüzünle baktı. Gnome Hall, bir kuleden çok bir devin gövdesine benziyordu. Kara kule sanki yukarıdan bastırılmış gibi genişti ve kemerli, geniş açık kapılarının yanında, büyücülerin üst katlara çıkmasına yardımcı olmak için yaklaşık 6 kvett (180 cm) yüksekliğinde devasa bir kafese sahip bir makara vardı.(Ç/N: bir nevi asansör)

Kule duvarlarından tiftik gibi çıkan sayısız demir baca duman tüttürüyordu. Karanlık, canlı kale kulesinde başka birçok garip cihaz vardı. Dökme demir borulara benzer karmaşık bir ağ ve saat gibi gıcırdayan dişliler her yerdeydi, ayrıca nesneleri taşımak için kullanılan irili ufaklı makaralar ve kulenin tepesinde dönen devasa bir yel değirmeni vardı. Kulenin geniş, kaba, darmadağın dış cephesinin önünde dururlarken Roy rahatsız bir şekilde kıvranmaya başladı.

"Ha-hayır. Bugün bana bağlı kalmalısın."

Max, kediyi göğsüne yakın tutarken adımlarını hızlandırdı. Aşırı büyümüş çam ağaçlarıyla çevrili orman yolunu geçip kule kapılarına girerken, yüksek bir çekiç sesi kulaklarını deldi. Belki de her yerden gelen yüksek seslerden korkan Roy, daha çok kıvrandı ve keskin bir şekilde ağladı. Max rahatsızlığını gidermek için hızla hareket etti. Mümkünse kediyi odasında bırakmak istedi ama bir şekilde tekrar kaçıp sorun çıkarsa Miriam kediyi oluruna bırakmayacaktı.

Max, Roy'a neredeyse yalvarırcasına mırıldandı. "Periye karşı pencereye bir kovucu yerleştirene kadar başka seçeneğim yok. Sana daha sonra lezzetli bir şeyler vereceğime söz veriyorum, o yüzden orada kal, tamam mı?''

"Kendi kendine ne mırıldanıyorsun?"

Ortak laboratuvara girmek üzereyken, arkasından neşeli bir ses geldi. Boyları 5 kvetten (150 cm) kısa olan ve omuzlarına büyük çuvallar geçirilmiş yuvarlak kırmızımsı yüzleri olan iki erkek çocuk merakla ona bakıyorlardı. Max, kedisini pelerininin altına çabucak sakladı ve onlara garip bir şekilde gülümsedi.

"Me-merhaba, Alec...Dean..."

''Urd'daki yarışma için mi çalışıyorsun?'' Umli kabilesinden ikiz kardeşler sorarken aynı anda başlarını eğdiler.

Max geri çekildi ve boş bir şekilde gülümsedi. "Bu..."

Doğru kelimeleri ararken, Roy pelerininden fırladı ve kapıya doğru koştu ve Max aceleyle onun adını haykırdı. Kedi holün karşısına koştu ve onu duymamış gibi kapıdan dışarı çıktı. O anda ikiz kardeşlerinden sadece birkaç adım ötede kuleye yürüyen Annette Godrick, kediyi sırtından yakaladı.

"Roy!"

Ç/N: Ayy Maxi'min kule hayatı (´♡ᴗ♡`) Bu arada ateş kulesinin derslerine girmeye çalışmandaki amacı anlamıyor değilim ¬‿¬

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm