Riftan's POV - Under The Oak Tree
41. Bölüm
Riftan kulaklarında yankılanan yağmur sesiyle uyandı. Kendine gelmesi biraz zaman aldı. İlk defa bu kadar mesafeli ve durgun hissediyordu. Bir an için loş tavana baktı, sonra hafif nefes alma sesleri duydu ve ürkerek başını o yöne çevirdi. Dağınık kızıl saçlar yastığa bir bulut gibi yayılmıştı.
Kollarında uyuyan kadını görünce derin bir nefes aldı. Nemli, hafif terli teni ona yapışmıştı ve vücudunun kokusu, cinsel ilişki kokusuyla iç içe geçmişti. Riftan sarhoş bir adam gibi sersemlemiş bir şekilde gözlerini kırptı, sonra kısa sürede onu doğru düzgün nefes almasına izin vermeyecek kadar sıkı kucakladığını fark etti ve aceleyle kollarını çekti. Ancak, soğuğun ürperdiğini hissedince onu tekrar kollarına aldı. Pürüzsüz ve yumuşak teninin ötesindeki ince kemiklerinin her santimini hissedebiliyordu.
Yüzündeki saçlarını dikkatlice çekti ve titreyen elleriyle yanaklarını kavradı. Saç renginden biraz daha koyu olan kırmızımsı kahverengi kirpikleri yağmurdan ıslanmış tüyler gibi döküldü ve gözlerinin pembemsi köşeleri hafifçe kırıştı. Kalbi sıkışıyormuş gibi ağrıyordu.
Riftan parmak uçlarını kadının yuvarlak alnında minik burnunun köprüsüne kadar gezdirdi ve başparmağını dolgun dudaklarında gezdirdi. Tatlı nefesi parmak uçlarını gıdıkladı ve varlığı kemiklerini deldi.
Ona uzaktan baksa bile, onu tutsak eden ve asla elinden kaçamadığı kadındı. Şimdi, öldüğü güne kadar aklından asla çıkaramayacağı biri olmuştu. Bedenini yavaşça ondan uzaklaştırırken yüzü buruştu. Bu kendi etinin yırtılmasından daha acı vericiydi.
Riftan battaniyeyi onun boynuna kadar çekti ve yatakta tembel tembel oturdu, uzun süre ocakta sönen ateşe baktı. Gitme zamanının geldiğini biliyordu ama sırılsıklam olmuş bir pamuk gibi ağırlaşan bedeni hareket etmeyi reddediyordu. Yüzünü sertçe ovuşturdu ve sonra ayağa kalkmaya çalıştı. Kış gölüne benzeyen gözlerini bir kez daha görmek istedi ama onu görmekten hoşlanmayacağını düşündü. Yanında o olmadan uyansa daha iyi olurdu.
Islak bir havluyla vücudunu kabaca sildi ve kıyafetlerini alıp giydi. Bir an bile geciktirirse, asla ayrılamayacağından korkuyordu. Riftan kılıcını alırken, onun yanında kalma dürtüsüyle savaşmak için kendini zorladı. Sonra, kapıdan çıkmadan önce, karısı olmaya gelen kadına son bir kez baktı.
İçini acı bir hüzün kapladı. Riftan gözlerini kapadı, kapıyı açtı ve dışarı çıktı. Daha sonra, odanın önünde nöbet tutan hizmetçi ve rahip, odalara girdiler ve evliliğin başarıyla gerçekleştiğini onayladılar.
"Bununla anlaşma imzalandı." Uşak ona bir parşömen tomarı uzattı. "Bu, dükün yazdığı ve ejderha seferi için görev atamasını bildiren bir mektup."
Riftan aşağı baktı ve onu kaptı. Uşak daha sonra koridorda bekleyen askerlere başını salladı.
"Sör Calypse'i zindanlara doğru yönlendirin."
Onlara karısına iyi bakmalarını söyleyecekti ama dudağını ısırdı. Onun için bu sözleri söylemeyi gerçekten hak eden biri miydi ki?
Riftan kendini küçümseyen düşüncelerini yuttu ve ağır adımlarla adamları takip etti. Merdivenlerden inerken, boş mekanın yanında nöbet tutan astlarının yüzlerini gördü. Sanki bir şey söyleyecek gibiydiler ama ağızlarını kapalı tuttular. Adamlarının yanından geçti ve mavimsi şafağın hafifçe aydınlattığı bahçeyi aceleyle geçti. Gökyüzü, buz gibi kış yağmurlarını başlarına ve omuzlarına yağdıran bulutlarla doluymuş gibi pusluydu.
''Burası.''
Asker elinde yanan bir meşaleyle yağmurda hızlı adımlarla yürüdü ve kalın bir duvarın bir tarafındaki bir kapıyı iterek açtı ve karanlık bir yeraltına çıkan bir dizi merdiven ortaya çıktı. Uslin ve Ruth'a oldukları yerde beklemelerini emrettikten sonra Riftan, Elliot'la birlikte merdivenlerden indi. Onlara rehberlik eden asker merdivenlerin sonuna geldiğinde çift demir kapıları açıp meşaleyi duvara astı. Sonra gözlerinin önünde korkunç bir sahne açıldı. Yumruklarını sıkıca sıktı.
Nemli zemine siyah bir çamur gibi yığılmış ölü farelerin leşleri, dışkı kokusu tüm alanı doldurdu, hepsi hareketsiz yatarken mahkumların ölü mü diri mi oldukları bilinmiyordu. Riftan bir meşale getirdi ve hapishanede etrafına bakındı, ayaklarının zeminde çıkardığı duygusal sese dişlerini gıcırdattı. Üvey babasının birkaç gün boyunca böyle bir yerde kilitli kaldığını öğrenmek onu öfkeyle doldurdu.
"Aradığınız kişi en uzak hücrede."
Riftan askere öldürücü bir bakış attı. "Öyleyse bizi hemen oraya götürmeyerek ne yapıyorsun?"
Onun acımasız ses tonundan irkilen asker aceleyle olay yerine doğru koştu. Riftan kendini toparladı ve adımlarını takip etti. İşler ne kadar ters giderse gitsin dükü asla affetmeyecekti.
"O bu-burada."
Onları salonun sonuna doğru götüren asker, meşalesini demir parmaklıkların arasından tuttu. İçerideki mahkûm hıçkırarak köşeye doğru saklandı. Adamın şekline bakarken Riftan'ın gözleri dondu. Asker daha sonra hücreyi açtı ve onu yukarı kaldırdı. Dağınık, kel saçlarının arasından balkabağı gibi şişmiş bir yüz ortaya çıktı.
Riftan bir homurtu yuttu. Üvey babasının gözleri koyu, morarmış göz kapaklarının arasından fal taşı gibi açıldı. Çatlamış dudaklarından ürkmüş, inlemeye benzer bir ses çıktı. Merhamet dilemeye çalıştığını anlayan Riftan'ın yüzü buruştu.
''…acele edin, onu buradan çıkarın.''
Elliot tereddüt etmeden hücreye girdi ve Riftan hala şokta dururken üvey babasını onun adına destekledi. Üvey babasına dokunmaya cesaret edemeden arkasını döndü. O korkunç yerden çıktıklarında, merdivenlerin başında bekleyen Ruth, durumunu kontrol etmek için hemen üvey babasına koştu.
''Hiçbir şeyin eksik olmaması bir rahatlama.'' diye mırıldandı ve rahat bir nefes aldı. Ancak Riftan en ufak bir rahatlama hissetmiyordu. Ruth hemen ona iyileştirme büyüsü yaptı, ama üvey baba acının geçtiğinin farkında bile değildi. Riftan üvey babasının figürüne baktı ve askerlere bağırdı.
''Bu durumda direkt vagonu getirmeyerek ne yapıyorsunuz!''
Bir süre sonra önlerinde bir araba durdu. Riftan atının üstüne oturdu ve üvey babasının arabaya girmesini izledi. Yağan yağmur dünyayı beyaz bir kefenle kapladı. Buz gibi soğuk nefesler alırken Croix Kalesi'ne baktı. Bir zamanlar imrendiği devasa kale şimdi onunla alay ediyormuş gibi aşağı gözüküyordu. Riftan kısa süre sonra atını mahmuzladı ve siste parlıyormuş gibi görünen gri yapıya baktı.
Üvey babasını görür görmez karısı ve küçük kızı ağladı. Riftan onları arkadan sessizce izledi ve hancıya bir kese para verdi ve ondan banyo suyu ve doyurucu bir yemek getirmesini istedi, sonra dışarı çıktı. Yağmur daha şiddetli yağıyordu.
"Efendimin suçu değil." Ruth sessizce yaklaştı ve bu sözleri Riftan sersemlemiş bir şekilde karanlık gökyüzüne bakarken söyledi. "Sör Calypse o altınları vermemiş olsaydı bile, Croix Dükü yine de üvey babanızı rehin alacaktı."
Riftan cevap vermedi. Ruth, sessizlikten reddedildiğini okuduktan sonra içini çekti ve konuyu çevirdi. "Şimdi ne yapacaksın? Aileni Anatol'a mı taşıyacaksın?"
"Hayır." Riftan kuru kuru tükürdü, gözleri tepelerin üzerine inşa edilmiş beton duvarlara dikildi. ''Anatol çok tehlikeli. Onları Triden'ın malikanesine göndermeyi düşünüyorum."
Her şeyden önce onlar kendi aileleri diyebileceği bir aile değillerdi. Hâlâ birbirlerine sarılan üvey baba ve karısını görmek için başını çeviren Riftan, ardından alçak sesle konuştu.
"Önce, hazır olduğumuzda Şövalyelere katılmalıyız. Yağmur durur durmaz ayrılmaya hazırlanın.''
"…Nasıl istersen. Sonra arabayı beklemeye alacağım.''
Ruth daha sonra onu nazikçe yalnız bıraktı. Yağmuru bir süre daha izledikten sonra, Riftan odasına gitti ve krala hitaben bir telgraf yazmaya başladı. Kral Reuben kesinlikle çok kızacaktı, az önce Croix Dükü'nü evcilleştirmek için yaptığı hırslı planını mahvetmişti. Öfkelenecekti, en güvendiği kılıcı kendi ayağını kesmiş gibiydi.
Riftan, hükümdarın öfkeli yüzünü hayal ederken kaşlarını çattı, ama aniden yazdığı kelimelerin o kadar sallandığını fark etti ki, onları tanıyamadı ve yazmayı bıraktı. Kaşını kaldırdı ve yeni bir parşömen yaprağı çıkardı ve tüy kalemini mürekkebe batırdı. Ancak, mektuplar sadece dağılmaya devam etti. O an müthiş bir şekilde titrediğini fark etti.
Hissettiği kayıp duygusundan mı yoksa öfkeden miydi? İliklerinde bir ürperti hissetti. Sonra, Riftan titrerken kamburlaştı ve içinde şiddetli bir dürtü yükselirken hokkayı duvara fırlattı. Siyah sıvı her yöne sıçradı. Riftan boş boş siyah lekelere baktı, sonra oturdu, ellerini başının etrafına sardı ve yaralı bir canavar gibi hırladı.
Kalbinde beslediği tüm rahatlık bir gün içinde kayboldu. Riftan başını sıkıca tuttu ve ağlayamadığı için kederli bir şekilde inledi. Birkaç dakikalığına yalnızlığını gidermeye ve teselli bulmaya çalışıyordu ama buna bile izin verilmiyordu. Kendini bir arada tutmak için çabalarken, kirle kaplı göğsünü sıktı.
Henüz düşemezsin. Aklını dik tutmalısın. Hala hesap vermesi gereken sorumlulukları vardı. Riftan bunu umutsuzca kendi kendine tekrarladı. Titremesi zar zor azalırken, pencereye vuran yağmur sesi kesildi. Riftan ifadesini tekrar düzeltti ve gri, ıssız manzaralara bakmak için pencereyi açtı.
Ayrılma zamanı.
Kılıcını kaldırdı.
***
Üvey babası arabaya binerken tek kelime etmedi. Riftan onunla konuşmaya çalışmadı bile. Birkaç gündür bitkin olan yaşlı adam, oğlunun uzaktan kendisine doğru koştuğunu görene kadar kıpırdamadan karısının yanında oturdu ve oturduğu yerden kalktı.
Riftan onun küçük oğlunu dar, sıska kollarıyla sıkıca kucaklamasını izledi ve sonra Gabel'den yanlarında kalmasını istedi.
"Onları güvenle vikonta götür."
Ç/N: Bu bölüm ruhum çekildi Riftan'a üzülmekten :(