Under The Oak Tree - 189. Bölüm
"Diğer şö-şövalyeler.. nerede?"
"Onlara dağı geçmelerini ve devam etmelerini söyledim."
Max'in ifadesi karardı. "Şövalyelerden... be-benim için mi ayrıldın?"
Riftan ona bakmak için dönerken Talon'u bir ağacın arkasından dışarı sürükledi. Yüzü asıktı ve ifadesi kafası karışmış gibi görünüyordu.
"Hebaron şövalyelere liderlik ederek iyi bir iş çıkaracak. Seni bulur bulmaz onlara katılacağımızı söyledim.''
"A-ama... beni nasıl buldun?"
"İzlerini takip ettim."
Riftan kısa ve kesin bir şekilde cevap verdi, sonra gözleriyle ayaklarını işaret etti. Max şaşkın bir ifadeyle yere baktı, toprak yolu işaret eden ayak izlerini fark edince gözleri büyüdü. Arazi engebeliydi ve her yerde kök salmıştı ama yakından bakınca orada burada belli belirsiz izleri görebiliyordu.
Onun peşinden nasıl gidebildiğini görünce Max'in ne kadar şaşırdığını ve hayrete düştüğünü gören Riftan, ayak izlerinin yanındaki at nalı izlerini, ezilmiş çalıları ve onlar geçerken Rem'in yaptığı kırık dalları işaret etti.
"Aslında bu adam bana çok yardımcı oldu."
"Bir ca-canavar tarafından bırakılan izler olabileceğini... düşünmedin mi?"
"En azından aradaki farkı ayırt edebilirim." Riftan soğuk bir şekilde cevap verdi ve sert bir yüzle ona baktı. "Yağmur yağmadan önce seni bulduğum için çok rahatladım. Olmasaydı, ayak izleri silinip gidecekti ve seni bulmak o kadar kolay olmayacaktı.''
Max'in vücudu titredi. Riftan o anda bir saniye bile geç kalsaydı, balıklara yem olacaktı.
Ama yol kapanmıştı, nasıl bu kadar hızlı peşimden geldi? Sakın bana kaya yığınının üzerine tırmandığını söyleme? Max merakla ona bakarken, Riftan bir tahtaya atladı ve elini ona doğru uzattı.
"Yağmur daha şiddetli yağmadan sığınacak bir yer bulmalıyız. Acele et."
Max uzanmış elini tuttu ve sessizce dağ yollarında onu takip etti. Riftan, iki atı engebeli yokuştan çıkardı ve habitatında vahşi bir hayvan gibi zarif bir şekilde süzüldü. Kendi gözleriyle tanık olsa bile, Max için Riftan'ın giydiği ağır zırha rağmen bu kadar sessiz hareket etmesi hala inanılmazdı. Max, onu ince yağmur tabakasının siyah saçlarını ıslatıp kalın boynundan aşağı süzülürken, göz kapaklarına sızan yağmur damlalarını silerken, trans halinde izledi.
Hafif çiseleyen yağmur, geniş omuzlarından sekerek beyaz bir sis oluşturdu ve koyu gri zırhı, üzerine damlayan yağmur damlalarıyla parıldadı. Çevrelerine karşı uyanıklık gösteren yüzü de pürüzsüz bir şekilde parlıyordu. Riftan'da en ufak bir yorgunluk görünmüyordu. Uzun, sağlam bacakları hiçbir yorgunluk belirtisi göstermeden çamurlu yolda sağlam adımlarla ilerliyordu ve Max biraz sendelediğinde güçlü kolları onu desteklemek için hızlı davrandı.
Max, Riftan'ın fiziksel güçlerine tamamen şaşırmıştı, gücü basitçe farklı olarak tabir edilemezdi, sanki tamamen farklı bir tür gibiydi.
"Orada biraz dinlenelim."
Riftan, onun sarkık omuzlarına baktı ve onları devasa bir ağacın altında yönlendirmek için döndü. Hızına ayak uydurmaya çalışırken Max'ten bir viyaklama sesi çıktı. Riftan atları yemyeşil yapraklarla bir dalın altına bağladı ve tek koluyla onun sarsıcı bedenini kavradı.
Max itiraz edemeyecek kadar yorgundu. Ağacın dibine doğru yürüdü ve altı adamın kollarını açmış halde çevreleyemeyeceği kadar geniş bir çevresi olan kalın ağaç gövdesinin oyuk kısmını incelemek için eğildi. Onu oyuğa yerleştirdikten sonra Riftan hemen yanına oturdu.
Max tuzlu lahana gibi kayıtsızca yere yığıldı ve puslu yağmurun arasından uzaklara baktı. Başı ağır bir taşa dönüşmüş gibi yana eğilip duruyordu ve vücudu titriyordu, bolca terlerken soğuk mu sıcak mı hissedeceği konusunda kafası karışmış görünüyordu. Riftan göğüs zırhını ustaca çıkardı ve yana yatırdı, sonra onu göğsüne doğru çekti.
Max'in hissettiği gerilim ve korku, ıslak giysilerinin üzerinden hissedebildiği vücudunun ısısıyla tamamen eriyip gitti. Yağmurdan kaçan vahşi hayvanlar gibi bir ağacın altında çömelmelerine rağmen, kendini beton bir kaleyle çevrili kadar güvende hissediyordu. Olabildiğince derine sokuldu ve başını onun sert, mermer gibi omuzlarına yasladı. Riftan zırhlarını çözdü ve eldivenlerini çıkardı, yere koydu ve kolunu onun etrafına sardı, sıcak avuçlarıyla omuzlarını ve omurgasını ovuşturdu.
"Yağmur durur durmaz hareket etmeye devam etmeliyiz. Gözlerini kapat ve biraz dinlen."
"Di-diğer tüm şövalyeler iyi olacak mı? Go-goblinler tekrar saldırabilir…''
"Goblinler sudan nefret eder, yağmur devam ettiği sürece kötü bir şey olmayacak. Şimdiye kadar herkes dağdan inmiş olmalı.'' Riftan elini Max'in tuniğinin içine soktu ve donmuş vücudunu ısıttı. "Hiçbir şey için endişelenme ve uyu."
Max, kemiklerinin derinliklerine ulaşan yoğun sıcaklık karşısında memnun bir şekilde içini çekti. Riftan sessizce dağlara bakarak onu sıkıca tutmaya devam etti. Max yarı kapalı gözlerle ona baktı, saçlarından damlayan su damlalarına baktı. Çok geçmeden yorgunluk onu ele geçirdi ve gözleri yavaşça kapandı. Rüzgâr uzaktan ıslık çalıyordu ve esen rüzgara karşı sallanan ağaçların sesi duyulabiliyordu.
Riftan, aşırı derecede uykulu olan Max'i kaldırdı ve kucağına yerleştirdi. Doğal olarak başını onun göğsüne yasladı. Onu biraz daha rahatlatmak istercesine ıslak ayakkabılarını ve çoraplarını çıkarıp köşeye fırlattı, sonra sıcak avuçlarıyla şişmiş ayaklarına masaj yaptı. Max yorgunluktan uyuyakaldı.
Sonunda bilincini kazandığında, yağmur dinmişti. Uykulu gözleriyle çiseleyen yağmur damlalarına baktı ve sonra başını kaldırdı. Riftan'ın başı ağaç gövdesine yaslanmış ve gözleri nazikçe kapanmıştı. Aniden, bir heykel gibi dinlenip sessizce nefes alırkenki onu görünce kalbi sıkıştı. Max elini burnuna yaklaştırdı ve yumuşak, belli belirsiz nefesini hissetti.
Rahatlamış bir şekilde içini çeken Max, Riftan'ın gözlerini diken diken eden kaküllerini dikkatlice taradı. Bunu dışarıdan hiç belli etmese de onun da kesinlikle aşırı derecede bitkin olması gerekiyordu. Son birkaç gün boyunca hiç durmadan yürüdüğü, nasıl düzgün bir şekilde istirahat etmediği düşünülürse, öyle olmadığını varsaymak mantıksız değildi.
Max onun için üzüldü ve gergin yanağını şefkatle okşadı. O anda Riftan'ın gözleri birden açıldı. Max gözlerinin ne kadar net olduğuna şaşırdı ve elini geri çekti. Gözbebeklerini irisinden ayırt etmek zor olacak kadar koyu olan gözleriyle sessizce ona baktı ve Max'in dudaklarını yutmak için başını eğdi.
Max'in başı sallandı. Riftan'ın kaba dili nazikçe ağzındaki mağarayı keşfetti ve sıcak avucu bir yılan gibi Max'in boynuna doğru kaydı. Max ayaklarının yanında sessizce yatan bir tazı tarafından aniden ısırılmış gibi hissetti. Hafifçe inledi ve kolunu kavradı, sonra Riftan ıslak dudaklarının üzerinden sıcak bir iç çekti ve göğüslerini kavradı. Riftan kalın dilini daha derine itti, ağzının çatısını ve dilini süpürdü ve ağzında biriken tükürüğü açgözlülükle emdi.
Max suya düştüğünde olduğu gibi nefes nefese kalmıştı. Beklendiği gibi, Riftan da çılgınca soludu. Ağır bir zırh giyerek dik bir dağa sessizce tırmanan ve sessizce nefes alan aynı adama uymuyordu.
"Yağmur durdu." Aniden öpücüğü kesti ve ormana baktı. Max'in göz kapakları hala titriyorken az önce söylediklerini sindirebilmesi biraz zaman aldı. Bir an için çelişkiye düşmüş gibi görünen Riftan, derin bir iç çekti ve onu kucağından indirdi. "Acele etmezsek güneş birazdan batacak. Hadi hareketlenelim."
Ağaca eğildi ve çıkardığı zırh parçalarını aldı. Ancak o zaman Max sarhoş sersemliğinden kurtuldu. Riftan haklıydı, bu şekilde takılmayı göze alamazlardı. Canavarlarla dolu bir dağda yalnızlardı.
Vücudunda yükselen sıcaklık bir anda yatıştı ve Max aceleyle ayakkabılarını aldı. Ayaklarını zorla ıslak çizmelere sokup dışarı çıkarken yüzünü buruşturdu. Riftan zaten zırhını giymişti ve atıyla ona yaklaştı.
"Yürüyebilir misin?" Sanki az önce onu yutacakmış gibi davranmamış gibi, sakin bir ifade takınmıştı.
Max somurtarak ona baktı ve yavaşça başını salladı. "Evet, ye-yeterince dinlendim."
"Beni takip ederken yakın dur. Sadece biraz daha, yol yokuş aşağı olduğunda daha kolay olacak.''
Riftan döndü ve yağmurda ıslak, çamurlu yolda sessizce yürüdü. Max, kaymamaya dikkat ederek onu yakından takip etti. Isı, yağmurla nemlendirildi, ancak vücudu sırılsıklam olduğu için serin esinti hoş gelmiyordu. Titredi ve kollarını vücuduna doladı, soğuğu ovuşturdu. Riftan onun durumunu gördü ve dikkatle etrafı taradı.
"Yakında kamp kuracak bir yer bulacağım, o yüzden biraz sabret."
Max yüzünde endişeli bir ifadeyle karanlık dağın çevresine endişeyle baktı. "Geceyi... dağda mı ge-geçireceğiz?"
"Biz aşağı inerken hava kararacak."
''A-ama… daha uzun sürse bile köye gitmek.. daha iyi değil mi…?''
Riftan'ın yüzü katı bir şekilde sertleşti. "Karanlıkta bir dağdan aşağı inmek çok tehlikelidir. Geceyi geçirip şafağı beklemek için güvenli bir yer bulmak daha iyidir.''
Max sert bir yüzle sertçe başını salladı. Geceyi dağlarda tek başına geçirmeleri konusunda biraz endişeliydi ama onun sözlerine uymaktan başka seçeneği yoktu. Başı somurtkan bir şekilde eğildi. Belki Riftan kendi başına olsaydı, şimdiye kadar köye varırdı. Kalbi, ağır bir kayaya dönüşmüş gibi battı, gecikmelerinin sebebinin kendisi olduğunu düşündü.
''Ben... ya-yanlış yöne mi gidiyordum? Belki de yanlış yere geldim ve hedeften çok uzaklaştım…''
Büyük ağaç köklerinin üzerinden çevik bir şekilde atlayan Riftan, ona bakmak için durdu. "Dağdan tek başına inmeyi mi düşündün?"
"Bu dağdan aşağı inseydim... bir köy olacaktı, o yüzden..."
Max, Riftan ona gözlerini kısarak bakarken, onun kararına kızacağından korkarak mırıldandı ve sustu. Ama Riftan ona bağırmak yerine dikkatini tekrar karanlık ormana çevirdi ve sakince konuştu.
"Doğru yönü buldun. Bu taraftan gitseydin, köye varırdın.''
Depresyona giren kalbi, onun sözleriyle biraz yumuşadı. Dağda sessizce yürümeye devam ettiler, karanlık yavaşça üzerlerine çöktü. Güneş tam olarak batmadan Riftan küçük bir in buldu. İçeri girmesi için işaret etmeden önce içinde böcek, yarasa ve yılan olmadığından emin olarak kontrol etti. Max endişeyle karanlık, mağaramsı alana baktı, sonra içeri yerleşti ve dizlerinin üzerine oturdu.
"Atların eyerlerini çıkaracağım. Biraz bekle."
Max başını salladı ve dizlerine sarıldı. Riftan'ın dışarı çıkmak için eğildiğini ve atları açıkça görebilecekleri bir ağaca bağlayıp çantalarıyla mağaraya geri dönmesini izledi.
"Biraz nemli ama o kadar da ıslak değil. Kıyafetlerini çıkar ve şunu giy."
Deri çantasından bir battaniye çıkardı ve onun önüne tuttu. Max'in gözleri genişçe açıldı.
"Bu-burada mı?"
''Sıcaklık geceleri düşüyor. Islak giysiler giymeye devam edersen hipotermiye kapılacaksın.''
Battaniyeyi sıkıca ona verdi ve kendi kıyafetlerini çıkarmak için döndü. Max huzursuzca karanlık mağara tavanına ve artık mavimsi görünen ormana baktı, sonra artan üşümesine dayanamayarak kıyafetlerini çıkardı. Islanmış tuniğini ve tenine yapışan pantolonunu çıkarır çıkarmaz battaniyeyi etrafına sımsıkı sardı ve kendini hemen daha rahat hissetti. Çizmelerini de çıkardı ve bir kenara koydu, battaniyeyi ayak bileklerine doladı.
"Ben bi-bitirdim."
Riftan omuzlarının üzerinden ona baktı, sonra çantasından bir şey daha çıkardı. Max sessizce yanına oturdu. Riftan tuniğinin kollarını yırttı, kumaşı top haline getirdi ve üzerine iki parça çakmaktaşı vurarak bir ateş yaktı.
Ç/N: Riftan'ın şu soft soft Maxi ile ilgilenme sahnelerine bitiyorum T.T Bu arada Riftan kendini tutuyor ama bakalım nereye kadar gidecilecek he he he