Under The Oak Tree - 227. Bölüm
Altında ortaya çıkan korkunç sahne, tenini anında titretmişti. Kollarını kendine sardı, sendeleyerek geri çekildi. Ön saflarda altı gri dev vardı, bacakları ağaç kütükleri kadar kalındı. Ethylene'in duvarlarına doğru hücuma geçtiler ve demir sopalarını şiddetle duvara vurdular. Aniden, yüksek, canavarca bir kükreme duydu, ardından büyük bir ateş çeşmesi çıktı.
Max alevlerin kaynağına döndü. Trol kalabalığının arasında, yarı ejderhanın sırtına tünemiş, simsiyah bir cübbe giymiş bir canavar vardı. Daha sonra bir gerçeği anladı: bu yaratık, Hebaron'u lanetleyen ve gulyabani ordusunu kontrol eden büyücü olmalıydı. Canavar, yarı ejderhanın zincirden yapılmış dizginlerini çekerek yarı ejderhayı Ethylene'in savunma duvarına yaklaştırmaya çağırdı. Büyücü daha sonra pullarla kaplı siyah elini kaldırdı; yarı ejderha daha sonra havaya başka bir ateş topu kustu.
Max yüzünü kapadı, uzaktan bile kavurucu alevlerin sıcaklığını hissedebiliyordu. Koyu kırmızı alevler bir top mermisi gibi Ethylene'in savunma duvarına doğru uçtu ve güçlü bir rüzgar esmesi hissetti. Max rüzgar tarafından sürüklenmemek için vücudunu düzleştirerek yere eğildi. Rüzgarın durmasını bekledi ve siyah duman dağılmaya başladığında duvarın yarı kavrulmuş görüntüsünü gördü. Sonra devler bir bufalo sürüsü gibi ileri atıldılar ve sopalarını duvara vurdular.
Duvara çarpan silahların sağır edici sesi onu sersemliğinden çıkardı. Daha sonra üzerinde bulunduğu zeminin yapısını aceleyle inceledi. Olay yerine aptal gibi bakmanın sırası değildi. Max yere çömeldi ve toprakla kayanın ayrıldığı arazinin kenarlarını aradı. Kaya, toprak zemine düşündüğünden daha sıkıca gömülüydü. Ayak tabanlarıyla zemini test eden Max, dudaklarını çekiştirerek ısırdı. Uçurum, aşağıdan gördüğünden daha sağlamdı. Sadece büyüsüyle kayayı uçurumun toprağından ayırıp ayıramayacağını bilmiyordu. Dar eğimli kayaya hevesle bakarken gözleri kısıldı.
'…denemekten başka çare yok.'
Kaya ile onu sabit tutan toprak arasında küçücük bir çatlak bile oluşturabilseydi, devasa kaya kendi ağırlığına etki eden yerçekimi ile kendi kendine çökerdi. Birkaç adım geri gitti ve avuçlarını yere dayadı. Ardından manasını çekerek, yarığı oluşturmak için kaya ile toprak arasındaki yerden bir engeli kaldırmak için büyü yaptı. Elinden çekilen mana, sağına ve soluna doğru uzanarak karmaşık bir desen oluşturuyordu. Bir süre sonra altındaki zemin hafifçe sallanmaya başladı, ardından zemin yükselerek toprak bir bariyer oluşturdu.
Oluşan kalın tozdan kaçınarak bir adım geri attı. Ancak kaya yerinden kıpırdamadan kaldı. Hayal kırıklığıyla dudağını ısırdı ve alnına düşen saçları savurdu. Etrafındaki her şeyden somut bir duvar oluşturan büyülü bariyerler yaratıldı. Bu bariyer zeminden toprak çekerek yapıldığından, alttaki yapının bozulması gerekiyordu. Ancak, yapı sadece bu ölçek miktarından etkilenmemiş gibi görünüyordu.
Daha sonra kalan manayı bir kez daha vücudunda topladı. Sırf bir kumdan kale gibi tekrar parçalanıp başka bir kalın toz tabakası oluştursun diye başka bir bariyer yarattı. Tozun çökmesini beklemedi ve yerden bir bariyer daha çekti. Topraktan bir bariyer çekmek yerine, doğrudan yerin yapısını parçalayacak bir şey yaratmak daha etkili olabilirdi ama o bunun için bir büyü yapacak kadar yetenekli değildi. Yöntemi aptalcaydı ama zemin yapısını bu şekilde bozmaktan başka seçeneği yoktu.
Bariyeri tekrar tekrar çekti, vücudundan sürekli mana çekiyordu. Bariyer yerden her kalktığında, yer hafifçe sallanırdı, ancak kaya hiçbir zaman herhangi bir hareket belirtisi göstermedi. Yavaş yavaş manasının tükendiğini hissetti ve Max gergin bir şekilde dudaklarını ısırdı. Kayanın sonsuz derinliğe gömülmüş olması mümkündü ve durum buysa, kayayı uçurumdan ayıracak bir yarık yaratmak için bu yöntemi defalarca tekrarlaması gerekecekti. Yumruklarını hayal kırıklığıyla sıktı.
Max, binlerce yıldır ayakta duran Ethylene'in koruyucusu olan bu kaya duvardan uçurumu devirebileceğini düşünen kendini fazla kibirli görmeye başladı.
'…Ama başka yolu yok.'
Sadece sınırlı bir büyü bilgisine sahipti: topraktan savunma bariyerleri çekmek, iyileştirin, şifa vermek ve küçük alevler. Elinden gelenin en iyisini denemekten başka seçeneği yoktu. Yerde bir yarık oluşturmak için bu bariyeri oluşturmak, yumurta kullanarak bir kayayı kırmaya çalışmak gibiydi. Yaklaşık dokuz kez bariyer oluşturmayı tekrarladı, sonra gözlerinin ağırlaştığını ve vücudunun şiddetli bir şekilde kanıyormuş gibi olduğunu hissetti.
Max hızla geri çekildi ve manasını yerden topladı. Manasının daha fazlasını uygularsa, manasının tükenmesine neden olma riskiyle karşı karşıya kalırdı. Derin bir nefes aldı ve odaklanmamış bir şekilde gökyüzüne baktı. Gökyüzünün rengi, durumuna karşı o kadar zıttı ki, sergilediği altın gün batımına içerledi. Boş bir şekilde gözlerini kırptı, ıslak yanaklarına serin bir esinti değdi. Tüm vücudu acıyla zonkluyordu ve başı uyuşmuştu. Vücudu kontrolsüzce titriyordu.
O tamamen işe yaramazdı. Prenses Agnes veya Ruth burada olsaydı şimdiye kadar gelirlerdi. Onun yerine Ruth kaçmış olsaydı, bu uçurumu birkaç saniye içinde yok edecek ve canavarlara yıkıcı hasar verecekti. Babasının ona “işe yaramaz” diyen sesi kafasının içinde yankılandı. Ve haklıydı, elinden gelenin en iyisini ve en zorunu yapmasına rağmen, sonunda hala çaresizce işe yaramaz bir insandı. Böylesine çetin bir durumu kendi başına düzeltmeye çalıştığı için kendini saçma buluyordu.
Max'in yüzü umutsuzlukla buruştu ve boğazı utançla yandı. Onu kontrol etmekle tehdit eden sıcak, kaynayan sefaleti yutmaya çalıştı, aniden muazzam bir patlama çevresini sardı. Hızla ayağa kalktı ve çıkıntıya koştu. Ethylene'in son savunma duvarları yıkılıyordu. Trollerin hepsi bir anda kükredi ve kaleye doğru yürümeye başladılar.
Kalede bulunan askerler aynı anda yanan okları ateşlediler ve büyücüler bir saldırı olarak onlara alev alev ateşler yağdırdılar, ancak yenilenme güçleri ölümsüzlüğe yakın olan bu canavarları hiçbir şey durduramadı. Canavarlar koşarak kale kapılarına tek bir tereddüt etmeden çarptılar. Max sahneyi dehşet içinde izledi, dişlerini sıktı ve avuçlarını bir kez daha yere dayadı.
'Bu sonuncu. Bu sahip olduğun son şans.'
Tüm manasını çıkardı ve yere uyguladı ve buna göre bir büyü yaptı. Manası vücudundan boşalırken kan akıyor gibiydi. Çok geçmeden yer sarsıldı ve yerden 15 kvet (yaklaşık 4,5 metre) yüksekliğinde bir toprak bariyer çıktı ama o durmadı, manasını hızlandırılmış bir süratle çekmeye devam etti: yeterince derin bir yarık yaratmak için, daha fazla toprak çekmesi gerekiyordu. Max bariyerini giderek yükseltti ama kaya hala yerinden kıpırdamıyordu. Dişlerini sıktı ve sanki onu tehdit edermiş gibi yere seslendi.
"Yıkıl…!"
Son mana şeridi çekilmişti ama hiçbir şey olmadı. Yere yumruk attı ve bıkkınlıkla çığlık attı.
''Yı-yıkıl dedim!''
Gözlerinde sıcak yaşlar oluşmaya başladı. Şimdi, hiç manası kalmamıştı. Mana tükenirken bariyer boşluğa düştü ve ağır toz oluştu. Aşağıda gelişen sahneyi acı acı izlerken, aniden bir gümbürtü duydu. Gözleri genişledi. Sonra altındaki zemin birdenbire yana kaymaya başladı, çöken yerin ağırlığını taşıyamadı.
Max, toz yığınına içerleme ve acıyla baktı, aniden titrediğini duydu ve hissetti. Altındaki zemin hızla çarpmaya başlayınca gözleri büyüdü. Temellerin zayıflamasıyla uçurum Ethylene'in koruyucusunun ağırlığını daha fazla taşıyamadı ve yavaş yavaş düşmeye başladı. Max geriye sendeledi ve toprak ve toz altında çökmeye başladığında aceleyle arkasını dönüp güvenli bölgeye ulaşmaya çalıştı. Ancak bacaklarındaki güç kayboldu ve hızla kaçamadı.
Uçurumun diğer tarafına geçmek için çaresizce sendeledi. Ve sonra, altındaki zemin konumunu eğmeye ve üstel bir hızla uçuruma doğru düşmeye başladı. Düşen silt tarafından çaresizce sürüklendi, dengesini kaybetmesine ve yerde yuvarlanmasına neden oldu. Tam kayalıklarla uçurumdan aşağı yuvarlanmak üzereyken biri kolundan tuttu.
Max, omzunda güçlü bir baskı hissettiğinde çığlık attı. Başını kaldırdı ve Yulysion'ın kül rengi yüzünü gördü. Onu bir anda kendisine doğru çekti ve doğal bir içgüdüsel hayvan gibi meyilli zemine sıçradı. Omzunun acısını unutan Max, arkalarında zemin çökmeye devam ederken kendini güvenli bir yere sürüklemesine izin verdi.
Çocuk Max'in kolunu beline dolamadan ve sağlam zemine atlamadan önce Yulysion'ın küfrettiğini duydu. Max, yanında hissettiği acıyla nefesini tuttu. Bir kedi kadar çevik bir hamleyle ağacın yanına indi ve ağacın kalın dallarından birini sıkıca kavradı, sonra onları gövdeye yaslayarak, yere düşen topraktan kaçındı. Max canı pahasına ona sıkıca sarıldı. Yer ve gök çatlıyormuş gibi şiddetle sallandı ve şiddetli kükremeler ve çığlıklar uzun süre yankılandı. Etrafı nihayet sessizliğe kavuştuğunda ve gözlerini zar zor açabildiğinde ne kadar zaman geçtiğine dair hiçbir fikri yoktu.
Az önce ne olduğunu anlaması biraz zaman aldı. Uçurumun altına düşen devasa kayayı ve ezilip altına gömülen canavarları gördüğünde gözleri buzla kaplanmış gibi bulanıktı. Gözleri inanamayarak kırpıştı. Uçurumun tepesindeki kaya düştüğünde, dik kaya duvar onunla birlikte çöktü.
"Aman Tanrım..." Max onun tepesinde Yulysion'ın şaşkın sesini duydu.
Onu düşüreceğinden korkan çocuğun kolu beline o kadar sıkı sarıldı ki, yan tarafında hissettiği acıyı büyüttü.
''Canavar ordusunun yarısı kaya tarafından ezildi. Görüyor musunuz? Giriş tamamen engellendi. Takviye gelene kadar dayanabilecekler.''
Onu çıkıntıdan uzaklaştırıp kendine gelirken titrek bir sesle konuştu. Max, destek için Yulysion'a sarıldı ve çocuk heyecanla sağa sola sallanmaya devam ederken, gevşek toprakla yumuşak, sallanan zemine zar zor basmayı başardı.
"Bu harikaydı! Kesinlikle muhteşem! Ama buradan hemen çıkmalıyız. Canavarlar burada olduğumuzu keşfetmeden. Hemen saklanacak bir yer bulmalıyız…''
Yulysion aniden geri çekildi. Max odaklanmamış gözlerle ona baktı ve genç alçak bir nefes verdi ve Max'in yüzünü ortaya çıkarmak için hızla kapüşonunu çıkardı.
"Aman Tanrım, kan, kan..."
Max, kandan söz edildiğinde, o goblini nasıl öldüresiye bıçakladığını geç de olsa hatırladı. Kanı muhtemelen hala her tarafına sıçramıştı. Uzanıp yüzüne dokundu.
"B-buu bir goblinin kanı. Su-suratıma sıçradı…''
"Ha-hayır, burnun..."
Yulysion daha konuşmasını bitirmeden pelerinini tuttu ve kanamayı durdurmak için kumaşı Max'in burnuna bastırdı. Max, ancak o zaman burnundan aşağı sıcak bir şeyin süzüldüğünü fark etti. Kendine geldiğinde ve dudaklarında kanın metalik tadını hissettiğinde burnunun çok kanamış olduğu ortaya çıktı. Berbat görünüyor olmalıydı, ama çirkin görünüşü aklında bile değildi. Tüm vücudu soğuktu ve şiddetle titriyordu. Başı dönüyordu ve kendini tamamen hasta hissediyordu. Kolları ve bacakları bile son mana tükenmesinden daha kötü titriyordu. Felaket durumunu fark eden Yulysion, un gibi beyazlaştı.
"Çok fazla kan kaybediyorsunuz. Lütfen bunu tutun ve kanamayı durdurmak için baskı uygulayın.''
Max zayıf bir şekilde gerindi ve titreyen elleriyle pelerini yüzüne kaldırdı, bu sırada Yulysion ona sırtını dönüp diz çöktü.
"Sırtıma tırmanın, sizi taşıyacağım."
Ayağa kalkması, yürümesi çok daha zordu, bu yüzden Max'in itaatkar bir şekilde sırtına tırmanmaktan başka seçeneği yoktu. Yulysion, onu sırtına aldığında yavaşça ayağa kalktı ve şimşek hızıyla ormanın içinden koştu.
"Lütfen biraz daha bekleyin. Önce güvenli bölgeye gitmeliyiz."
Çocuğun telaşlı sesi çok uzaklardan geliyordu. Max, azalan bilincine karşı umutsuzca savaşırken acı içinde inledi. Orada bayılırsa, sadece bir engel olurdu. Vicdanını uzak tutmak için çabalarken, Garrow'un sesi aniden ortaya çıktı.
"Yuly! Ne oldu?"
"Leydi uçurumu kırmayı başardı ama bence manasını tüketti."
Garrow hızla onlara doğru koştu ve ağzı açık kaldı.
"İ-iyi misiniz leydi?"
Max puslu gözlerle ona baktı ve çocuğun solgun yüzünü gördü. Onun bu kadar telaşlı görünmesi için nasıl göründüğünü merak etti.
"Hemen saklanacak güvenli bir yer bulmalıyız. Canavarlar burada olduğumuzu biliyor. Heyelandan kurtulanlar bizim için gelecek'' dedi.
"Planladığımız gibi doğuya gitmeye devam edecek miyiz?"
Yulysion başını sağa sola salladı.
"Bu durumda Leydi ile seyahat edemeyiz. Ethylene'e geri dönmeliyiz."
"Ama savaş..."
''Heyelan kalenin güney kapılarını tamamen kapatmış durumda. En fazla, kale kapıları ve kaya yığını arasında sıkışmış yüz canavar vardır. Ethylene'de kalan birlikler onları alaşağı edebilecek. Sorun hayatta kalan canavarlarda. Ne yapacakları belli değil."
"Canavar ordusunun kaç tanesi hayatta kalmayı başardı?"
"Altı ila yedi yüz... Hayır, emin olamam. Yarısından fazlasının toprak kaymasına gömüldüğünü gördüm ama troller inanılmaz dayanıklı. Çarpışmadan ölmeselerdi, çoktan yenilenirlerdi.''
Yulysion atına yaklaştı ve Max'i ayağa kaldırdı. Max her hareketinde acı içinde inliyor, kaburgaları ve omuzları adeta çığlık atıyordu. Yulysion, ne yapacağını bilemediği için endişeli ve korkmuş bir halde sordu.
"Leydi ata binebilir mi?"
Max hafifçe başını salladı. "Sol, sol ko-kolum..."
Ancak o zaman Yurixion, onun omuzlarından birinin korkunç bir şekilde yerinden çıktığını fark etti ve dudağını ısırdı. Dikkatle onu sırtına aldı.
"Atlardan kurtulalım ve yürüyerek gidelim. Bizimle sadece minimum olanı alın.''
"Bu iyi olacak mı?"
''Atlara binip seyahat edemiyorsak, onları serbest bırakmak daha iyi olacak. Sör Calypse'in emri buydu. Atların izlerini kapatmak zor olacaktır, sadece daha erken yakalanırız.''
Garrow, çantaları ve eyerleri hızla atlardan çıkardı ve serbest bıraktı. Üçü hemen dağdan aşağı indiler ve Max çocuğun sırtında bir bez bebek gibiydi. Omzu ekleminden bıçaklanmış gibi ağrıyordu ve kaburgaları dayanılmaz bir şekilde zonkluyordu. Babası onu iliklerine kadar dövdüğünde bile şimdiki kadar acıtmıyordu. Omzu çıkıktı, eklemleri acı verici bir şekilde zonkluyordu ve kaburgaları tamamen kırılmış gibi hissediyordu.
Düşen toprak kayması tarafından sürüklenmekten dizleri ciddi şekilde yaralandı ve attan düştüğü için muhtemelen kalçası da yaralandı. Kolları ve bacakları gevşek hissediyordu, vücudunun tek bir yeri ağrı hissetmiyordu ve damarlarında buz gibi su akıyormuş gibi ürperdiğini hissettiğinde tüm vücudu titriyordu. Çaresizce titrerken acıyla inledi.
"Lanet olsun, saklanacak ve bir süre dinlenecek bir yer bulmalıyız..."
Yulysion soldan sağa bakarken aceleyle mırıldandı.
"Bir saklanma yerinde zamanımızı boşa harcarsak, leydinin sonu daha da kötü olabilir. Leydiyi hemen bir şifacıya götürmek daha iyi olur.''
"Ama çok acı çekiyor..."
Max dudaklarını açmaya çalıştı. İyi olduğunu söylemek istedi ama ağzından sadece garip bir ses çıktı. Mana tükenmesinin belirtileri katlanarak kötüleşmeye başladı ve soğuk kemiklerini deldi. Yulysion onun acısını hissederek acele etmeye başladı.
"Böyle olmaz. Ağrıyı azaltmak için omzuna atel koymalıyız. Hadi bir mağara bulalım."
Ç/N: Bu bölüm tüm kanım çekildi cidden