Meşe Ağacının Altında - 7 .Bölüm
(Güvensizlikler ve Yanlış Anlamalar -1)
Riftan'ın kızgın çığlığıyla Max aceleyle başını kaldırdı. Öfkesine kapılan adam, onun zorba tavrı karşısında şaşırmış görünüyordu. Kaşlarını çatıp tekrar bağırdı:
"Misafir odasında birinin bunu yaptığını nereden bilebilirdim ki! Genelde yaptığım gibi kapıyı çalma ihtiyacı hissetmedim çünkü lider beni hemen fark ederdi!”
"S*ktir olup git buradan!"
Kocasının çığlığıyla sarardı. Adam dışarı çıkarsa, sonra.. ne olacak? Max, kocasının arkasından adama doğru, gitmemesi için yalvaran bir bakışla yalvardı. Ama adam sadece dişlerini gıcırdattı ve arkasını dönmeden önce nefesinin altından sert bir şeyler mırıldandı.
"Dışarıda bekleyen bir arabam var. Cross kalesini dolaşmak için burada olmadığını söylemiştin!"
Riftan hiç duraksamadan cevap verdi, "Ona beklemesini söyle."
Adam durumu çaresiz bularak uzun, yorgun bir iç çekti. "Çok uzatmayın.''
Max'e onaylamayan bir bakış attı ve kapıyı arkasından yüksek sesle kapatıp gitti. Max'in bakışları Riftan'a doğru kaydı, kabaca sırtını kaşıdı ve yoğun bir bakışla ona baktı. Şiddetli bakışları Max'in kıvranmasına neden oldu ve Riftan bu manzaraya alaycı bir şekilde güldü.
"Titreme, sana bir daha aceleyle saldırmayacağım." Ardından biraz duraksadıktan sonra ekledi, "Kahretsin... Başından beri burada saldırmak gibi bir niyetim yoktu."
Ona bakmak için başını kaldırmaya cesaret edemedi, sadece bakışlarını birbirine kenetlenmiş parmaklarına sabitledi. Ayağa kalktı ve darmadağınık kıyafetlerini düzeltti.
"Bunu sen de duydun değil mi? Dışarıda bekleyen bir araba var. Hemen ayrılmamız gerekecek."
Teninin serinlediğini, yüzündeki tüm kanın çekildiğini hissetti. Onu geldiği kadar çabuk bırakıyordu, henüz ikna edici bir kelime ya da tutarlı bir cümle bile kurmamıştı.
"Ha, ama..." Paniğe kapılmış Max, gevşemiş kıyafetlerini düzeltmeyi bile düşünemiyordu, bunun yerine, ıstırap içinde onun kıyafetlerinin eteklerini tuttu.
"B-bekle bir dakika, konuşalım--"
Riftan aniden onun sözünü kesti, "Aceleyle çıkmamız gerekiyor. Önce hizmetçinize valizinizi hazırlatın. Arabaya bindiğimizde söyleyeceklerini dinleyeceğim."
Bu noktada tekrar titreyecek kadar kormuş olan Max, bir an duraksadı, göz bebeklerinde kafa karışıklığı belirgindi. Şaşkın bir bakışla tekrar sordu.
"B-benim valizim mi?"
"Evet. Senin eşyaların. Getirmen gereken şeyleri toplayın," Şimdi yumuşak bir tonda konuşuyordu, önceki acı bağırışlardan oldukça farklıydı.
Yine de Max, sözlerinin anlaşılmaz olduğunu hissetti. Ona baykuş gibi göz kırptı ve bu onun büyük bir iç çekmesine neden oldu. Hızlı el hareketleriyle hemen dağınık elbisesini düzeltti ve onu kanepeden kaldırdı. Daha sonra, Max'in valizini emretmek için kapının dışında duran bir hizmetçiyi çağırdı. Ancak bunu duyduğunda Max anca kavrayabildi - onu da yanında götürüyordu.
İnanamayarak sarsıldı.
"Sadece ihtiyacın olanı al. Daha fazla geciktiremeyiz.”
Max hemen bir yanıt verdi, "E-evet, başka bir şey almayacağım, belki pirinç, a-ama çok bir şey yok, sadece birkaçı..."
"İyi. O zaman gidelim. Mülküme vardığınızda ihtiyacın olan şeyleri sağlayacağım.”
Adam Max'in valiziyle birlikte hizmetçiyi geri çağırdı ve onları misafir odasından dışarı çıkarmasını istedi. Uzun, hızlı adımları Max'in ona yetişmek için neredeyse koşmasına neden oldu. Bu arada, Max'in kafası hâlâ karışıktı, durum hiç beklemediği bir sonuca doğru gidiyordu.
"U-uhm, si-sizin mülkünüz...?"
"Niye?" Omzunun üzerinden baktı ve alaycı bir tavırla, "Zavallı, düşük rütbeli bir şövalyenin kendi bölgesine sahip olması garip mi?" dedi.
Daha da ekledi, "Bizzat Kral Ruben'in kendisi tarafından kutsanarak şövalye ilan edildim. Sahip olduğun soyadımla birlikte, evliliğimizden sonra orada yaşamalıydın.”
Her geçen bilgiyle şaşkınlığı arttı. İçinde yaşamam gereken bir ev mi? Düşünceleri duyulmadan, merdivenlerden hızlı adımlarla indi ve daha fazla açıklamaya isteksizce geniş bahçeye çıktı. Cross'un devasa çeşmesinin yanında, birkaç şövalyenin toplandığı yere dört atın yönettiği lüks bir araba park edilmişti.
Yanlarına varır varmaz, adamların gürültüsü yükseldi. Şövalyelerden bazıları, Riftan'ın arkasında duran Max'e baktı, meraklı bakışları neredeyse yüzünde bir delik bırakıyordu.
Max'in arkasında kalmasıyla, Riftan geriye döndü. "Hala ne yapıyorsun? Çabuk arabaya bin."
“Ah, ama… ah, babam beni bekliyor olmalı. Ah, ben-hadi ilk-”
Riftan'ın yüzü aniden sertleşti. Onu kolundan tutup arabanın önüne kadar sürükledi.
"Sen benim karımsın. Karımı yanımda götürüyorum ve kimin iznine başvurayım? Babanın bile karışmaya gücü yok.”
Böyle kararlı sözlerle onu güçlü kollarıyla içeri kaldırdı ve araba koltuğuna oturttu. Max'in yüzündeki gizemli bakış bir türlü gitmiyordu. 'Karım' dedi… ve burada o ise boşanmayla devam edeceğini düşündü. Düşünceleri kafasının içinde kontrolden çıkıyordu.