Under The Oak Tree - 39. Bölüm 

(Deneyimsiz Şövalye -1) 

Kavrayışın gücü Max'i çevirmek için yeterliydi. Riftan'ın kafası karışmış bir ifadeyle kendisine baktığını görünce şaşırdı ve onun kasvetli ruh halini hemen sezdi. Ama Max, Riftan'ın sadece birkaç dakika önce bir egzersizde çocukları denetlediğinden emindi…

"Eğer yanıma gelseydin seni çıraklarımla tanıştırmak için eğitimi yarıda bırakırdım, neden beni selamlamadan gidiyorsun?"

Max'in gözleri şaşkınlıkla büyüdü. "B-ben seni rahatsız e-etmek istemedim..."

"… Beni hiç rahatsız etmiyorsun."

Eli hâlâ onun bileğini tutarken, dönüp adamlara baktı. Tahta kılıçlarıyla tarlada bir aşağı bir yukarı zorlu koşular yapmış olan çırakların hepsi nefes nefeseydi, terliydi ve pancar suratlıydı.

“İki tekrar daha ve sonra dinlenebilirsiniz! Hepiniz bir saat izin alıp antrenmana devam edebilirsiniz" diye bağırdı Riftan, yeri öpmek üzere olan çocuklara. "Ek binada dinleneceğim."

Sonra Max'in elini tuttu ve onunla birlikte Calypse kalesine doğru yürümeye başladı. Max, onu terk ettiği için özür dilemek ister gibi telaşlı bir bakışla Rodrigo'ya döndü. Ancak Rodrigo'nun çifti takip etmeye niyeti yok gibiydi. Sadece durdu, ellerini birbirine kenetledi ve başını saygıyla eğdi. Riftan ona bir bakış bile atmadan patikadan yukarı yürüdü.

"Yemek yemeye ne dersin?" birden sordu.

"Ah, ben z-zaten yedim... Az önce y-yemek salonuna gittim. Kahya bana şatoyu ge-gezdiriyordu ve seninle karşılaştığımızda ek binaya gi-gidiyorduk ” diye kekeledi, onun bakışlarından kaçınarak.

Zamanı ve yeri değildi, ama düşünceleri ona ihanet etti - bir süre önce paylaştıkları samimi banyonun sinir bozucu okşamalarını hatırlatarak...

"B-ben d-dün rahatsız ettiğim için ö-özür dilerim," diye ağzından çıktı. İçten içe kendini uyardığı nedenler için, oldukça emniyetsizdi.

"Beni rahatsız etmek?" Adam yavaşladı ve şaşkın bir bakışla ona tekrar baktı.

"U-uykuya daldığım için... bi-birlikte yemek yiyemedik."

“…Uzun yolculuktan dolayı yorgundun. Özür dilemeye gerek yok."

Riftan sertçe cevap verdi ve patikadan aşağıya kesik adımlarına tekrar başladı. Max aceleyle peşinden koşarken göğsünün içini bir panik kapladı. Her şeyin yolunda olduğunu söylese de, içinde bir tedirginlik olduğunu biliyordu.

"A-ama sen de yo-yorulmadın mı... İş-işlerinin çoğunu sen ya-yaptığından..."

"En ufak yorgunluğum yoktu," dedi Riftan, anlaşılması zor bir şekilde, konuyu hafifçe kapatmak istiyordu. "Çünkü sürekli kıpır kıpırdın."

"Ne?"

Ardından Riftan, yanındaki kadının saflığını anlayarak kendi kendine içini çekti - banyodan sonra onun ne kadar tahrik olduğunu kadın anlamamıştı. Tabii ki uyumasını istemiyordu. Onu uykunun pençesinden kurtarmaya çalışmıştı ama yolculuktan dolayı gerçekten yorulmuş olmalıydı.

"Hiçbir şey değil. Kalenin etrafına baktığını mı söylemiştin? Bu sefer senin rehberin ben olacağım."

"Pe-pekala..."

Onu rahatsız edip etmediğini merak eden düşünceler, itaatkar bir şekilde onu takip ederken peşinden sürüklendi…

***

Riftan bahçe duvarını aşarak surlara tırmandı. Sonra eğildi ve sanki bir çocuktan daha ağır değilmiş gibi Max'i duvarlara çekti. Baktıkları yerden, engebeli tepelerin genişliğini, sarp kayalıkları, karşı yamaçta noktalı koyu yeşil bitki örtüsünü ve onları örtmek için uzanan baş döndürücü duvarları görebiliyorlardı.

"Her gün otuz ila otuz beş asker kalede devriye geziyor ve canavarların görülüp görülmediğini kontrol etmek için çevreyi araştırıyor. Birini görürlerse, diğer şövalyeleri uyarmak için trompet çalarlar. Şövalyeler sinyali duyduklarında canavarları bastırmak için hazırlıklarına başlarlar.”

Açıklamasını dinleyerek, Max vadinin yukarısındaki yüksek bir yere inşa edilmiş kaleye baktı ve basit yapısını gözlemledi.

Dört tarafında sağlam, yüksek bir duvar vardı. Şövalyeler için yatakhane ve eğitim tesisleri ana kapının yanında, ikinci kapının arkasında ise kale ve ek bina hizmetlilerinin ikametgahı vardı. Binanın arkasında, bir çivi gibi gökyüzüne uzanan sazlık, uzun bir kule duruyordu.

Max merakla baktığında, Riftan açıkladı.

"Ruth o kulede oturuyor. Dağlara daha yakın, bu nedenle acil durumlarda büyü yapmak için uygun bir yer."

Riftan'ın yüzünde bir kaş çatma belirdi, sonra ona döndü ve sesinden açıkça belli olan endişeyle, "Her ne sebeple olursa olsun ona yaklaşma. Ruth araştırmasını korumak için her yere tuhaf büyü çemberleri yerleştirdi ve ara sıra soruna sebep oluyor."

"O-o bir büyücü mü?"

Tekrar Riftan'a baktı, çocuksu bir ilgiyle dolup taştı. Daha fazla soru sormak üzereyken, Riftan konuşmayı başlattığı hızla bitirdi.

Devriye yolundan kalenin arkasına doğru yürüdü. Max onu takip etti, bazen bir tür büyü numarası görmeyi umarak kuleye gizlice baktı.

"Orada ahırları görebilirsin, orası ambar ve şu bina da yiyecek deposu. Herhangi bir uzun ve bitkin süren savaş durumunda, depo her zaman yeterli olandan fazlasını içermelidir.”

Monoton bir şekilde konuşmaya devam eden Riftan birden ona baktı.

"Sıkıldın mı? Bu konuda pek iyi değilim. Bir kadına nasıl davranılacağını bilmiyorum..." dedi aniden.

"B-ben sıkılmadım..." kendi kahkahası kulakları için biraz fazla tizdi.

Onun "kültürlü" bir adamdan ne kadar uzak olduğunun oldukça farkındaydı. Okuma tutkusu olmayan ve soylu kadınlarla zarif sohbetler yapmaktan sık sık yoksun olan biri olduğunu tahmin etti.

Yine de, bir gecede birdenbire bir erkeğe dönüşmedikçe, kadınlar konusundaki deneyimsizliğine inanmak da zordu.

O zaman, krallığın güzellerini kendinden geçirecek kadar cesur ve güçlü bir üne sahip güzel görünümlü bir adam olarak, yirmi sekiz yıllık ömründe... hiç bir kadın tarafından baştan çıkarılmadığını mı ima ediyordu?

Ç/N: Benim gibi böyle hikayelerde karakterlerin yaşlarını öğrenmeye takıntıklı mısınız siz de acaba 🙈 Hep kafamda bir zaman çizelgesi oluşturmaya, neyi kaç yaşında yapmış olduğuna falan dikkat ederim.. Mesele Riftan şu an 28 yaşındaymış, Max ile evlendiklerinde de 25 yaşındaydı o zaman.. Lord olup bu toprakları yönetmeye başladığında da 18 yaşındaydı.. Hehehe aklımızda bulunsun ileride Maxi'nin yaşını da tespit ettiğimde  yazıcam 

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 38. Bölüm 

(Calypse Kalesi -2) 

Rodrigo hafifçe içini çekti.

''Öyle görünüyor ki, onlarca yıllık ihmalden sonra, Lord canavar yuvalarının ötesindeki bir sığınağı ve bu yavan kaledeki kanlı savaş alanını unutmuş görünüyor- bu tür şeyler muhtemelen onun için önemsizdir.''

Max içinden bunun böyle kalmayacağına dair kendi kendine yemin etti. Önündeki sade oda, renklerin ve lüksün ışıltısıyla canlanacak ve kıtanın en gözde ziyafet salonlarından biri olacak. Asilzadeler, elde etmesi zor olacak olan, Calypse kalesine bir davetiye kazanmak için dişleriyle tırnağıyla savaşacaktı.

"Lü-lütfen tü-tüccarları mümkün olan en kısa sürede arayın," dedi aklında bir kararla.

Rodrigo şiddetle başını salladı, onun kararlılığını hissedebiliyordu ve bu onu etkiledi.

Sıradaki resepsiyonu ve misafir odalarını gözden geçirdi, her ikisi de ziyafet salonundan neredeyse hiç farklı değildi. En azından, konuk odası, sade fakat donuk mobilyalarıyla hafifçe uysallaştırılmıştı. Her oda, sağlam yataklar ve temiz yorganlarla donatılmıştı,  yolcunun üzerine yerleştirmeyi düşündüğü her şey için, pencereyi kaplayan basit raflar mevcuttu. Sade bir şekilde dekore edilmiş odada incelemeye yetecek kadar şey yoktu, bu yüzden hizmetçilerin odalarını kontrol etmek için birinci kata indiler.

“Erkek hizmetçiler ayrı bir binada, kadın hizmetçiler ise efendilerinin çağrısına her zaman cevap verebilmeleri için zemin katta bir lojmanda yaşıyorlar. Hanımın bir şeye ihtiyacı olursa, odadaki zili çalmanız yeterlidir, hizmetçiler gecenin bir yarısı bile hemen gelirler.”

Rodrigo'ya göre, Calypse kalesinde sadece 87 hizmetli vardı, devasa bir kaleyi, araziyi ve etrafındaki hendekleri yönetmek için oldukça eksik bir güçtü bu. Ancak öte yandan, sahibinin bu kadar uzun süre boş bıraktığını düşünürsek, belki de çok küçük bir sayı değildi.

Rodrigo onu şatoda çalışan hizmetçilerden bazılarıyla tanıştırırken önünden farklı yüzler geçti. Ertesi gün unutacağı sayısız yüzle tanıştıktan sonra şatonun mutfağına doğru turlarına devam ettiler. Ölü ve soğuk olan eski odaların aksine, devasa mutfak tam tersi sıcak ve hareketliydi.

Max sol duvardaki büyük şömineye baktı, alevler banyo olarak kullanılabilecek kadar büyük bir tencerenin altında titreşiyordu. Daha da fazlası, havalandırmanın altındaki açık fırın ateşinin üzerinde kavuran geyiklerde kullanılıyordu, ya da belki de onu ikincisine odaklayan lezzetli koku olmalıydı.

Onun hareketsiz duran yapısı, yorulmadan çalışan meşgul hizmetçilerin ayaklarının kıpırdamasıyla bir tezat oluşturuyordu. Bazıları ekmek yoğuruyor, bazıları patates soyuyor, füme etleri tabaklara kesiyor ve bulaşıkları, lavabonun yanında yığılmış kaseleri yıkıyordu.

''Mutfak şatonun en işlek yeridir. Hizmetkarların şövalyeler ve muhafızlar için yemek hazırlarken dinlenmeye vakitleri yoktur. Ve işçi sıkıntısı nedeniyle, öğle veya akşam yemeği yaklaştığında şatonun hizmetlilerinin neredeyse tamamı mutfakta donanmak zorunda kalıyor.''

"Y-yani bu yüzden d-diğer odalarda hizmetçileri görmedik..."

Maxi, Riftan'a daha fazla hizmetçi tutması gerektiğini söylemeye yemin etti.

“Ek binayı şimdi görmek ister misiniz?”

Başıyla onayladığında, Rodrigo onu dışarı çıkardı.

Güneşin parlak ışıltısı altında hemen cansız bir bahçe karşıladı onu. Yönetilmeyen bir köşkün yanında yalnız bir ağaç duruyordu, çiçek tarhlarında yetişen yabani otlar toprakta bulunan tek hayattı.

Kaşlarını çattı. Büyük salon Lord'un gururu olarak kabul edilse bile, ana kalenin girişini yöneten bahçe yine de süslenmeliydi. Konukların gördüğü ilk şey, onları kör edecek kadar fahiş, çarpıcı bir çiçek gösterisi olmalıdır. Sonuçta, ilk izlenimler kalıcı bir izlenim bırakır.

Dudaklarında gizli bir sırrı vardı. Güvenebileceği tek şey çevre düzenleme konusundaki gözüydü - bu babasının tutkusuydu ve bu, bunun onun da içine işlemiş olması anlamına geliyordu.

'Bu sezon o kadarını yapamasam da en azından gülünç duruma düşmediğimizden emin olmalıyım.'

"B-bir bahçıvanımız var mı?"

"Hizmetçiler sırayla avluyu ve bahçeyi temizliyor... ama resmi bahçıvanlar ve peyzaj mimarları yok."

Rodrigo soğuk terle bulaşmış alnını silerek cevap verdi.

Max, hizmetçilerin suçlanmayacağını biliyordu. Kaleyi döşemek genellikle Lord ve Hanımının sorumluluğundaydı. Riftan uzun bir sefere çıktığına göre, yönetim karısı olarak onun eline geçmeliydi... Kocasının dünkü suçlamaları aniden sert bir sel gibi zihnini doldurdu.

"B-bana ek binayı göster lütfen."

"Evet hanımım. Bu tarafa gelin lütfen."

Sessizce Rodrigo'nun talimatlarını izleyerek gri bahçeyi geçtiler ve Büyük Salon'un sol tarafındaki küçük geçit boyunca yürüdüler. Yaşlı meşe ağaçları, toprak yolda onları acımasız sıcaktan koruyan yoğun bir gölge sağlıyordu.

"Ek bina, merhum Sör Anatol'un klanının ana ikametgahıydı, ancak şimdi yeniden şekillendirildi ve çıraklar için konaklama yeri olarak kullanılıyor."

Max merakla başını eğdi. "K-kale C-calypse'de bir sürü çırak şö-şövalyesi mi var?"

"Yaklaşık otuz tane var. Lord, Şövalye Komutanı olduktan sonra, birçok aristokrat, oğullarını ve kızlarını onun vesayeti altında eğitmek için gönderdi. Çıraklıklarının sonunda, Remdragon Şövalyeleri'nin üyeleri olarak kabul edilirler."

Önden giden uşak adımlarını aniden durdurdu. Yolun sonunda geniş, açık bir alanın yakınında durdular. Yüzleri gençliklerini yansıtan, ancak yetişkin olarak kabul edilen erkeklerin hepsi sıraya dizilmişti, her biri zararsız görünen tahta bir kılıç kullanıyordu ama Max bunun biraz zarar vereceğini biliyordu.

"Ah, eğitim saati geldi," sonra ona dönerek fikrini sordu. "Ne yapalım hanımım? Çırakları selamlamak ister misiniz?”

''Oh, hayır… O-onları rahatsız etmek is-istemiyorum. Daha sonra te-tekrar gelebiliriz…''

İçinde ani bir utanç filizlendi ve aniden konuşmayı bıraktı. Çocukların tam önünde dimdik dururken Riftan'ın geniş omuzları gözüne çarptı.

“Sanırım Lord eğitime nezaret ediyor.”

Uşak da kendini ağacın gölgesinde buldu ve gergin bir sesle konuştu.

"Geri dönmenin iyi bir fikir olduğuna inanıyorum hanımım. Lord, antrenman seansları sırasında seyircilerin bulunmasından hoşlanmaz.”

"Ah, o zaman gidelim."

Max sesindeki hayal kırıklığının belli olmamasını umdu. Rodrigo'nun ricası üzerine şatoya dönerken, bir adamın tanıdık sert avucunun narin bileğini kavradığını hissetti.

Ç/N: Kim ola ki o adam hehehehehe

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree - 37. Bölüm 

(Calypse Kalesi-1)

Max, kahyanın onun kekelediğini duyduğunda kaşlarını çatıp çatmadığını merak etti. Rodrigo buna aldırmadan, ciddi bir yüzle önüne gümüş bir fincan ve bazı mutfak eşyaları koydu, ama bunun dışında başka bir yüz ifadesi göstermedi. Rahatlayıp içini çekerek, aç olmasına rağmen yemeği yavaş lokmalarla yemeye başladı.

Genelde mütevazı bir iştahı olmasına rağmen, Max kendini kaşığını indirecek durumda bulamıyordu. Ancak o zaman, Anatol'a zorlu bir yolculuk yapmış ve önceki gece yemek yememiş olduğundan, oldukça acıktığını fark etti. Ya da belki de sunulan lezzetli yemeklerden olmalıydı.

Et çorbası ve sebzelerle dolu doyurucu kaseyi çabucak bitirdi. Taze pişmiş ekmeğin üzerine tereyağı sürdü ve hatta bir dilim etli turtayı bitirmeyi başardı. Doyduğunda, yemeğin ardından midesini tatlı elma şarabıyla yıkadı ve neredeyse biraz sarhoş hissetti.

"Daha fazla yiyecek getireyim mi?" dedi uşak bir tarafta.

"B-ben şimdi bitirdim, teşekkür ederim."

Peçeteyle ağzını nazikçe sildi ve masadan kalktı. Yemek salonundan ayrıldığında, Rodrigo da ona katıldı ve rehberli kale turuna devam etti.

“Calypse Kalesi, 150 yıl önce düşmüş Roem İmparatorluğu'nun bir şövalyesi olan Sör Anatol tarafından inşa edildi. Roem İmparatorluğu'nun çöküşünde, bu bölgede çok sayıda canavar sık ​​sık ortaya çıkmaya başladı ve kaçınılmaz olarak bu bölge Yedi Ülke'nin yönetiminden sıyrıldı. Kırk yıl önce, coğrafi nedenlerden dolayı bu topraklar Whedon'un yönetimi altına girdi, ancak ilk günlerde çok fazla bölge sakini yoktu. Bu nedenle, gözetimsiz bırakılan alanla, canavarlar doğal olarak sırayla gelişti. ”

Rodrigo salonu geçti ve Anatol'un tarihini yeniden anlatmaya devam etti.

"Ama on yıl önce, henüz şövalye olan on sekiz yaşındaki Sir Riftan Calypse, Anatol Lordu oldu."

Adımları yavaşladı, sesi daha heyecanlı bir ton aldı: "Lord sadece kaleyi kapsamlı bir şekilde onarmakla kalmadı, hatta bölgeyi korumak için duvarları yeniden inşa etti. Canavarlara ve kötü ruhların istilasına karşı güçlü ve kararlı savunması sayesinde bu bölgedeki insan sayısı neredeyse üç katına çıktı.”

Uşağın hikayesi sürükleyiciydi ve sesi hayranlık uyandırıcıydı. Önceki gün hizmetçilerin önünde patlamasına rağmen, Riftan'a olan bağlılığını sorgulamak imkansızdı.

"Ama... ben daha çok şatonun dışına, araziye odaklanmış görünüyorum - sanırım Calypse Kalesi'nin pratik yönlerine. Yani içerisi biraz kasvetli.''

Rodrigo, açıkça utanarak ekledi, bu da Max'i beceriksizce güldürdü; Bu, onun çözmekle yükümlü olduğu bir problemdi.

"K-kaç tane o-oda var?" diye sordu. bu konuda başka seçeneği olmadığı için, şimdi bir el atmayı deneyebilirdi.

“Sadece şatonun bu bölümünde yüzden fazla oda var. Ek binada ve kale kulesinde yaklaşık kırk oda ve muhafız odaları ve şövalye odaları da dahil olmak üzere 250 oda daha var.”

Kendi sorumluluğunda olan odaların çokluğu söylenince, Max anında bitkin hissetti. O odaların hepsini nasıl dekore edebilirdi ki? İçindeki kargaşayı kilit altında tutmaya çalışırken, Rodrigo henüz bitirmemişti…

"Ve her katta beş ana kabul odası, iki ziyafet salonu, iki kütüphane ve bir çay salonu var... hiçbiri bunca yıldır kullanılmamış."

Rodrigo derin bir eğilmeyle bol bol özür diledi.

"Şövalyeler çaydan hiç hoşlanmazlar, bu yüzden neden en iyi çay yapraklarını seçmek için pazara gittiğimden bile emin değilim."

Max, Riftan'ın çay masasının önünde küçük bir fincanla oturduğunu hayal etti ve neredeyse ondan bir kıkırdama yükseldi. Gerçekten de şövalyeleri ya da Riftan'ı çayın tadını çıkarırken hayal edemiyordu. Bunun yerine, kesinlikle bir bardak güçlü bira daha uygun olurdu.

"Lord Riftan çay sever mi?" kahya sonra ihtiyatla ekledi, "Birlikte çay içer misiniz hanımım...?"

Max, kocasının adı geçtiğinde hafifçe kızardı. "B-beğenir."

“O zaman garsona döndüğünde içecek hazırlamasını söyleyeceğim. Ve elbette, bu kalenin ustaları için sadece en iyi çay yaprakları.”

"B-be-ben sabırsızlıkla bekliyorum."

Yumuşak bir gülümseme, yaşlı yetişkinin kırışmış yüzünü daha genç gösterdi. Bu nazik gösterimde Max de rahatladı. Rodrigo iyi birine benziyordu.

“O zaman kalenin etrafındaki tura devam edeceğim.” Merdivenlerden inerken konuşmaya devam etti.

“Bildiğiniz gibi birinci katta yemekhane ana kabul salonunun yanında, üçüncü katın ortasında ise sizin odanızın bulunduğu kadınlar bölümü yer alıyor. Lord'un kütüphanesi üçüncü katın kuzey ucunda yer almaktadır. Ziyafet salonları ve misafir odaları ikinci kattadır. Son olarak, dördüncü kat kalenin ana kütüphanesini içerir.”

"Kü-kütüphane mi var?"

"Evet," başını salladı. “Lord'un raflarında yaklaşık 8.000 kitabı var. Çoğu Roem döneminden kalma… kütüphaneyi ziyaret etmek ister misiniz, hanımım?”

Max bir an tereddüt etti. Bildiği küçücük bilgiden yola çıkarak, kitaplar çok pahalıya pazarlanıyordu; ya istemeden bir sayfayı yırtarsa veya kapağı çizerse? Riftan'ın onun dikkatsiz olduğunu düşünmesi -bu fikrinden nefret ederdi.

Max onun yerine başını salladı. "B-ben başka zaman giderim..."

Rodrigo başka bir soru sormadan başıyla onayladı. "Size bundan sonra kabul odalarını ve ziyafet salonlarını göstereceğim."

Max görev duygusuyla başını salladı. Kabul odaları ve ziyafet salonları, dışarıdan gelen misafirleri karşılamak için en önemli yerlerdi. İlk önce bu alanları kontrol etmesi daha iyi olurdu, böylece onları nasıl dekore edeceğine dair fikir edinebilirdi.

Kahyayı ziyafet salonuna kadar takip etti ve geldiklerinde şok içinde ağzını açtı. Geniş ziyafet salonunda tek bir eşya yoktu. Soğuk hava onu selamlamak için yerden süzüldü, hatta bazıları çatlak pencerelerden içeri süzüldü.

"Hiç ziyafet vermediğimiz için..." Uşak yine mırıldanmaya başladı, bu konuda rahatsız olduğu belliydi.

''Ah,'' dedi Max ortamı yumuşatmaya çalıştı. "Mi-misafirlerinin gelmesi için hi-hiçbir sebep olmamalı..."

"Kalenin konuklarının çoğu şövalyeler ve bir balo için bile yeterince uzun kalmıyorlar. Muhtemelen bundan hoşlanmazlar bile ama yemekhanede çokça içki içiyorlar."

Rodrigo bir an durup düşündü. "Hiç bir asilzadeyi akşam yemeğine davet etmedik. Kaleyi onarmak, yeni surları inşa etmek ve asma köprüyü güçlendirmek için bolca para harcadıktan sonra, sosyal etkinliklere ev sahipliği yapmayı göze alamazdık.”

Ç/N: Maxi'nin yapacak çoook işi var kolay gelsin şimdiden kızımıza 😬

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm