Under The Oak Tree - 207. Bölüm

Max, Idcilla'yı teselli etmek ve ona her şeyin yoluna gireceğini söylemek istedi ama ağzını açıp da istenmeyen ilgiyi üzerlerine çekmekten korkuyordu. Kadınların hepsinin yüzleri net görülemeyecek kadar cüppeleriyle örtülüydü, ancak çoğu genç kadındı ve onlar da sertleşmiş taşlar kadar gergindi. Araba pürüzlü bir yüzeyde yuvarlanırken sallandığında, bir çuvaldaki çakıl taşları gibi sallanırlardı.

Max vagonun duvarına yaslandı ve pencereden dışarı baktı. Düzinelerce erzak dolu vagon düzenli bir sıra halinde büyük şehir kapısından çıkmak için sıraya girdi.

"Servyn Kalesi'ne ulaşmak ne kadar sürer?"

Idcilla aniden ağzını açtı. Sesi yumuşak bir ses olsa da, herkesin bakışlarının ona çevrildiği sessizliğe karşı yüksek geliyordu. Max, birinin onları çoktan tanıdığından korktu ama Selena sakince karşılık verdi.

"Bir haftadan 10 güne kadar."

"Haritadan baktığımda bu kadar uzak olacağını düşünmemiştim..."

"Vagonla taşınması gereken bir avuç asker ve malzeme ile çok daha fazla zaman alır."

Karşılıklı konuşmalarından sonra, arabayı yeniden sessizlik doldurdu. Şafağın parıltısı gergin atmosfere sızarken, sadece at toynaklarının, çıngırdayan tekerleklerin ve askerlerin zırhlarının ara sıra hışırtılarının sesi havayı doldurdu. Ekip başkentin kapılarından geçti ve yakınlardaki bir noktada açık bir alanda durdu.

"Neden duruyoruz? Daha yeni ayrıldık.''

Idcilla gergin bir şekilde mırıldandı. Max, onun kılık değiştirdiklerinin ortaya çıkmasından endişe duyduğunu fark etti.

"Arşidük Aren'in şövalyeleri bize eşlik edecek." Selena endişelerini yatıştırmak için fısıltı halinde hızlıca açıkladı. "Bu alayı Arşidük'ün yöneteceğini duydum. Yanımızda aşırı miktarda yiyecek olduğu için güvenliği sağlamak için ek korumalara ihtiyaç var.''

Selena'nın açıklaması üzerine Idcilla'nın ve diğer tüm rahibelerin yüzleri rahatlayarak içini çekti. Sadece Max korktu. Selena'nın söylediği doğruysa, 7 ila 10 gün içinde Servyn Kalesi'ne ulaşana kadar Arşidük'ün gözlerinden uzak durması gerekecekti.

Max dudağını ısırdı. Karşı önlemler almak ve Selena ile Idcilla'nın bunu bilmesini sağlamak istedi, ancak rahibelerden biri tarafından keşfedilmesinden korktuğu için konuşmaya cesaret edemedi. Birinin onu çok belirgin kekemeliğinden tanıyabileceğinden korkuyordu.

Max çok dikkatli oldu ve tek bir kelime konuşmadı. Öğle vakti geldiğinde, askerler ve şövalyeler yemek yemek için geniş bir ot tarlasında durdular ve rahibeler hemen adamlara yiyecek dağıtmaya başladılar. Max ve Idcilla asil kimliklerini gizledikleri için kendilerine verilen göreve onlar da katıldı.

Erkeklere ekmek, peynir ve şarap dağıttılar, sonra da rahiplere yiyecek dağıttılar. Bitirdikten sonra rahibeler nehir kıyısında toplandı ve kendi yemeklerini yediler. Max, Idcilla ile oturdu ve ağzının çatısını kazıyan bayat arpa somununu çiğnedi.

Yoğun güneş ışığının altında dolaşmak burnunun etrafında boncuk boncuk terler oluşturuyordu ve cüppenin altında hissettiği sıcaklık bir saunanın içinde olmaya benziyordu. Ama yüzü kapana kısılmış ısıdan ne kadar kırmızı olursa olsun; esintinin içeri girmesine izin vermek için başlığını çıkarmaya cesaret edemedi.

Yemeğine konsantre oldu ve dikkatli bir şekilde çevresini izledi. Arşidük'ün şövalyeleri kalabalık alayın önünde ve arkasındaydı, bu yüzden yeterince dikkatli olursa onlar tarafından görülmekten kurtulabilirdi.

"Çok yavaş ilerliyoruz."

Idcilla, yüzünü ve ellerini nehirde yıkamaktan döndükten sonra şikayet etti. "Tapınak yokluğumuzu çok erken keşfederse, yolculuk hızımıza kısa sürede yetişirler."

"Ayrılmadan önce.. her şeyi hallettiğini sö-söylemiştin."

Sürekli tetikte olan Max, alçak sesle sordu. Biraz uzakta oturdukları için kimse onları duyamasa da, o hala en kötüsü için endişeleniyordu.

"Yaptım. Ancak her zaman bir şeylerin yanlış gitme olasılığı vardır.''

"Sen ne yaptın?" Selena çenesini sıkarak sordu ama Idcilla sadece omuz silkti.

"Bizim gibi davranmaları için bazı insanlara para ödedim. Bu sabah şafak söker sökmez diğer hanımlara katılacaklar ve kiralık arabalarla evlerine gidiyormuş gibi davranacaklar.''

Selena güldü, bu saçma plan karşısında afalladı. ''Merkezdeki tapınağın bu kadar kötü bir plana kanmasına imkan yok. Kesinlikle şimdiye kadar her şeyi çözerlerdi.''

''Savaş bu kadar geniş çaplı olmasaydı bu doğru olurdu. Ama şu anda, fazla dikkat etmeyi göze alamazlar. Bizim gibi yapılı iki kadın peçe takar ve kimliklerini gösterirlerse kolaylıkla arabaya binerler. Arabacıya da para verdim.''

Selena bıkkınlıkla içini çekti. "Leydi Alyssa fark etmeyecek mi?"

''Şu anda tamamen kendi dünyasında. Onunla konuşmadan eve gitmemi garip bulabilir, ama rahipler ona eve gittiğimi söylediği sürece… ikna olacaktır.'' Sonra İdcilla acı acı ekledi. "Sadece aklının başına çok erken gelmemesi için dua ediyorum... yoksa davranışlarımdan şüphelenir ve ailemle iletişime geçer..."

Selena'nın kaşları Idcilla'nın bozulmuş planına çatıldı, sonra Max'e döndü. "Peki ya leydi?"

''Ben... bir me-mektup bıraktım... Idcilla'nın beni... onunla kalmaya... davet ettiğini söyledim. Ve bahsi açılmışken..." Mektubu hitap ettiği kişi şu anda yanlarındaydı. Bir an için içini çekti, sonra sonunda itiraf etti. "Beni... beni gözetlemesi gereken kişi... Arşidük A-Aren. Kocamla yakınlar… ve kocam savaşa gitmeden önce beni onun bakımına bıraktı…''

Yeni vahiyle, içlerinden bir anlık endişeli sessizlik geçti. Idcilla düşünceli düşünceli çenesini okşarken Selena hüsranla aniden başını tuttu ve yüksek sesle inledi.

"Merak etmeyin. Rahibelere kimse dikkat etmiyor. Biz arkada, onlar önde, yani yemek dağıtırken ona fazla yaklaşmadığınız sürece sorun yok." Idcilla her zamanki iyimserliğiyle onu teselli etti.

"Ö-öyle mi düşünüyorsun?"

Idcilla coşkuyla başını salladı. "Aslında daha iyi. Majesteleri mektubu almış olsaydı, gerçekten benimle evimde kalıp kalmadığınızı doğrulayabileceğinden, bu yalnızca işleri karmaşıklaştıracaktı. Rahipler bu ayrıntıya girmezler.''

Sözleri kulağa inandırıcı geliyordu ve Max, kendine düşen ekmek payını bitirerek soğukkanlılığını biraz geri kazandı. Öğle yemeği bittiğinde, sefer gecikmeden devam etti. Gün batımına kadar bacaklarını uzatacak yer bile olmayan dar arabaya bindi. Max'in tüm vücudu kaskatıydı ve kramplar içindeydi ve yanaklarından soğuk terler damlıyordu ama buna engel olamıyordu. Titreyen kalçalarını bir süre kalın bir battaniyeye yasladı.

Kesinlikle bitkindi, ancak kampı kurmaya yardım etmeleri gerektiğinden dinlenmek için yeterli zaman yoktu. Şövalyeler ve askerler atlarla ilgilenip bölgeyi incelerken, kadınlara ateşi ve akşam yemeğini hazırlama görevi verildi. Max, rahibelerin ayak izlerini takip etti ve ateş için kuru dallar ve saman topladı. Idcilla kazanı doldurmak için su getirilmesine yardım etti ve derme çatma bir soba inşa etmek için taşlar topladı.

Hepsi bu değildi. Malzemeleri hazırlamaları, pişirmeleri ve ardından dağıtmaları gerekiyordu. Ancak daha sonra, doyurucu çorbanın ve közlenmiş patatesin tadını çıkarmak için ateşin yanına oturdular. Battaniyeyle kaplı zeminde uyumak rahatsız ediciydi ama Max şikayet edecek durumda değildi. Gözlerini kapattı ve berrak, yıldızlı gökyüzünün altında uykuya dalmaya çalıştı.

Ertesi sabah parmaklarında ve baldırlarında beş sivrisinek ısırığı ile uyandı. Ayrıca cübbesinin eteğinde sürünen karıncalar vardı ve sırtı toprakla kaplıydı. Aldığı dinlenme gerçekten uyumak sayılmazdı, daha çok gözlerini kapatmak gibiydi. Yüzünü yıkadıktan sonra arabaya geri döndü ve gün aynı monoton rutinde devam etti. Şafakta ayrıldılar, öğlen öğle yemeği için durdular ve hemen ardından hareket ettiler.

Idcilla'nın dediği gibi, Arşidük onun yönüne bakmadı bile. Max onun şövalyeleriyle canavarları aramak için çevreyi keşfe çıktığını gördü, ama hiçbiri sıkıcı giysiler içindeki rahibelere bakmadı. Hiç kimse onlarla ilgilenmedi. Bu sayede Max rahatlayabildi ve keşif gezisinin taleplerine uyum sağladı. Şaşırtıcı bir şekilde, uyum sağlamakta zorlanan Idcilla'ydı.

Ağlamadı ya da şikayet etmedi, ama her gece sağa sola döndü ve dar alan, uzun kolları ve bacakları olan onun için zorluk çıkarıyordu.

"Yolculuk düşündüğümden daha uzun olabilir." Selena, Idcilla'nın solgun ve yorgun yüzüne bakarken endişeli bir ifadeyle yorum yaptı. "Şövalyelerin güvenlik için Servyn'e giden daha uzun bir yoldan gittiklerini söylediklerini duydum. İyi olacak mısın?"

"Tabii ki." Idcilla hiç duraksamadan cevap verdi. "Herkes gibi uyum sağlayabilirim."

Kızın gururu o kadar şiddetliydi ki, onun için herhangi bir şefkat ve endişeye tahammül edilemezdi. Ancak Max, uyumasına yardımcı olmak için bitki çayı hazırladığında, Idcilla reddetmedi ve ertesi sabah ten rengine bakılırsa, muhtemelen daha sağlıklı bir şekilde uyuyabilmişti.

O kadar şiddetli sallanan vagona bindiler ki, ne zaman araba sarsılsa tüm kadınlar koltuklarından sektiler ve döndüğünde hepsi yuvarlanan çakıl taşları gibi aracın yanına fırlatıldı. Zorlu sürüşten kaynaklanan çürüklerle kaplı olmayan tek bir deri parçası yoktu.

Sonunda hedeflerine yaklaştıklarında, Max yolculuğun şaşırtıcı ve şüpheli bir şekilde huzurlu olduğunu fark etti. Sanki uğursuzluk getirmiş gibi, keskin bir flütün sesi alay boyunca yankılandı ve tüm arabalar bir anda sanki bir deprem olmuş gibi şiddetle sallanmaya başladı. Her yerden çığlıklar kulaklarını deldi.

Max, vagonun zeminine düşmesini engellemek için pencere pervazına tutundu ve pencereden dışarı baktı. Askerlerin hepsi atlarına koştular ve hep bir ağızdan kılıçlarını çektiler. Yakında, Max nedenini gördü. Dev koyu yeşil canavarlar onlara doğru koştu ve ayak sesleriyle bir toz fırtınasına neden oldu. Canavar sürüsü adamları karıştırdı ve azgın boğalar gibi onların peşinden koştu. Arabanın aniden durması, içeri girmelerine neden oldu ve Max titreyerek yere düştü. Trollerin gürleyen kükremeleri kulaklarına kamçı gibi çarptı.

"Herkes! Eşyalarınızı alın ve hemen dışarı çıkın!'' Kapıyı açarken bir asker onlara bağırdı. Kadınları dışarı çıkmaya zorlanırken korkudan hıçkıra hıçkıra ağlıyorlardı. "Her vagona bariyer koyamayız. Hepimiz bir yerde bir araya gelirsek, herkes için büyülü bir kalkan yapabiliriz. Acele edin!"

Adamın emriyle çantalarını aldılar ve arabadan atladılar, bu yüzden askerler rahibeleri alayın ortasına götürdüler. Max, kaosta dengesini bulmaya çalışırken zar zor yetişebildi. Ancak troller ortaya çıktığı anda bacakları korkudan dondu. Selena'nın hızlı refleksleri olmasaydı, yere yığılacaktı.

Max, insan kalabalığının arasından geçerken koyun gibi sürülmesine izin verdi. Savunmasız olanların hepsi tek bir yerde toplandığında, yüksek rütbeli rahipler hemen ilahi büyü ile etraflarına bir bariyer yaptılar.

Max, Idcilla'ya sarıldı ve etrafına bakındı, gözleri önlerinde ortaya çıkan kaosa odaklanmamıştı. Demir zırhlara bürünmüş koyu yeşil canavarlar devasa gürzlerini savurdular ve askerlerin bedenleri korkuluklar gibi havada uçuştu.

Max her yere sıçrayan kana çığlık attı: Trollerin boyutları erkeklerden iki ila üç kat daha büyüktü. Şövalyeler, trollerin vücutlarını yarıp geçmek için inanılmaz bir hızla ileri atıldılar ama canavarlar ürkmedi bile. Max saniyeler içinde yaranın kapandığını gördüğünde gözleri açıklanamaz bir korkuyla karardı.

Kitaplarda okudukları gerçek hayatta tamamen farklıydı. Bu dünyada insanlar, bu kadar müthiş bir güce sahip böylesine canavarca varlıklarla nasıl savaştılar? Bir demir çekicin darbesiyle dev, bir avuç savaş atını ezdi. Max kusma dürtüsünü güçlükle bastırdı ve gözlerini sımsıkı kapadı. Idcilla bile ona ölümün eşiğindeymiş gibi sarıldı,

O anda Arşidük Aren'in kükreyen sesi kulaklarını deldi.

"Takviye geldi! Herkes kendine gelsin!"

Ç/N: Az önceki bölüme yazdığım notun aynısı

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree - 206. Bölüm

Max, kızın gözlerindeki katıksız kararlılığı görerek kendini tamamen kaybetmişti. Kendisinden dört yaş küçük olan İdcilla ondan yüz kat daha cesurdu. Bakışları altında rahatsız hisseden Max başka tarafa baktı.

"I-Idcilla, ayrılman ve oraya kadar gitmen için... hiçbir neden yok."

"Neden olmasın?" Idcilla sert bir şekilde geri çekildi. ''Bir asil ve bir kadın olduğum için mi? Bu ikisinden biri olmak benim seçimim değildi.''

"Eğer sana bir şey olursa I-idcilla... a-ailen perişan olur."

"Bu herkes için geçerli. Savaşa gidenlerin hepsi ailelerini geride bırakıyor. Herkes aynı fedakarlığı taşıyor.''

Max sadece çenesini kapalı tutabildi. Birden aklına herkesin aynı acıyı çekmeyeceği geldi. Riftan düşerse, tüm kalbiyle onun yasını tutacaktı. Ama kendisi için durum böyle olmayacaktı, ne Croix Dükü ne de Rosetta soğuk cesedine gözlerini kırpmayacaktı.

Max aniden boğazının sıkıştığını hissetti. Riftan'ın Max'in onun tek ailesi olduğunu söyleyen sesi kulaklarında yankılandı.

Şu anda bana aileden biri gibi davranan tek kişi tehlikeli bir yerde savaşıyor, benim burada ne işim var? Onu bir daha göremeyeceksem, yüz yıl yaşamanın ne anlamı var?

Max depresif düşüncelere dalmışken, Idcilla amacından bahsetmeye başladı.

"Geçen yıl ağabeyim bir mızrak dövüşü sırasında sağ kolundan ciddi bir yaralanma geçirdi. İlahi büyüyle iyileşmesine rağmen, etkisi geçmedi ve eli ara sıra topallıyordu. Sefere katılma emri geldiğinde, bütün aile onun gitmesini engellemek için savaştı. Yine de, bir şövalye olarak onuruna saygı duymayı seçti. Öyleyse neden ben de kardeşim gibi olamıyorum?''

Idcilla'nın sesinde öfke vardı ve Max onun heyecanını yatıştırmak için elinden geleni yaptı.

"I-Idcilla, ka-kardeşin için hissettiğin öfke yüzünden.. pervasızca bir karar vermene gerek yok..."

"Bunu Elba'ya karşı kötü hislerim olduğu için yapmıyorum. Leydi ne derse desin, kararım bozulmayacak." Kız inatla çenesini kaldırırken söyledi. ''Bunu leydiye açıklamadım çünkü ayrılma konusunda kararsızdım. Destek birimi beş gün içinde ayrılıyor. Ayrılmadan önce, en az bir faydalı iyileştirme büyüsü öğrenmeye niyetliyim. Kalan sürenin az olduğunu biliyorum ama öğrenebileceklerimi de yanımda götürmek istiyorum. Bana yardım edecek misiniz?"

Max'in dudakları kapalı kaldı. Şu anda düşüncelerinden geçen bir tayfun varmış gibi hissetti. Her şey rahiplere ve Alyssa'ya, Idcilla'nın düşüncesiz planını derhal bildirmesi için ona bağırıyordu ama kalbi ona tamamen farklı bir şey söylüyordu.

Ağzını açtı ama hiçbir şey çıkmadı. Birkaç dakika kekeledikten sonra, sonunda cevabını ağzından kaçırdı. "Be-ben... ben de seninle geleceğim."

Max bile kendi ifadesiyle şok oldu. Riftan burada kalıp beklemesi için yalvarmadı mı? Max şu anda Riftan'ın öfkeli yüzünü neredeyse görebiliyordu. Max elini cebine attı ve gergin bir şekilde şekele dokundu. Idcilla ona emin olmayan bir gülümseme gönderdi.

"Leydi Calypse'in benden daha dürtüsel olduğunu düşünüyorum. Gelmeniz için baskı yapmanıza gerek yok.''

''Belki… ma-mantıksızım. Yine de…"

Max, gerekçesini nasıl haklı çıkaracağını bilmiyordu ve Idcilla da çenesini kapalı tuttu. Idcilla, tehlikeli bir sefere başka birini çekmenin onun için uygun olup olmadığı konusunda çelişkili görünüyordu. Bir an tereddüt ettikten sonra Idcilla tekrar konuştu.

''Benim için sadece iki seçenek var; eve gitmek veya destek birimine katılmak. Rahipler, manastırda kalan hanımların çoğunu evlerine göndermeyi planlıyor. Yakında, hemen eve gitmem için çağrılacağım. Bu olduğunda, müttefik kuvvetler hakkında haber almak daha da zor olacak. Buna dayanamayacağım. Ancak Leydi manastırda kalabilir, bu yüzden benim alacağım riski almak zorunda kalmaz.''

"B-bu doğru değil... Ben de..." Max dudağını ısırdı.

Kalbinin acısı artık dayanılmaz hale gelecek kadar birikmişti. Geride bırakıldığına ve Riftan'ı onu yanına alması için ikna etmek için daha fazla çaba göstermediğine gerçekten pişmandı. Bu dünyada ondan uzak kalmaktan daha acı verici bir şey yoktu.

Max'in kendine eziyet etme konusunda olağanüstü bir yeteneği vardı, olabilecek en kötü senaryoyu ve karanlık, kasvetli geleceği hayal edebiliyordu. Aylarca kabuslarla işkence görmektense savaş alanına girmek daha iyi olurdu.

Max ağzını tekrar açtı, sesi boğazına dikenler takılmış gibi cızırtılıydı.

"Ben de... gi-gitmek istiyorum. Gitmek zorundayım."

"Emin misiniz?"

Max yavaşça başını salladı ve Idcilla'nın gözlerinde bir rahatlama olduğunu gördü. Kız yalnız olduklarından emin olmak için tekrar etrafına baktı ve Max'e destek birimine gizlice girme planlarını ayrıntılı olarak anlattı.

"O halde leydim, lütfen eşyalarınızı önceden hazırlayın. Rahibeler arasında bir arkadaşım var, yardımını isteyeceğim. Kendimi bir rahibe kılığına sokmayı planlıyorum. Rahibelerin cübbeleri yüz dahil tüm vücudu kapladığından, kimliği gizlemek ve destek birimine katılmak için mükemmel bir yol olacak.''

"Pe-peki ben... ne yapmalıyım?"

"Size de rahibe cübbelerinden alacağım."

"Ya-ya kılık değiştirdiğimizi keşfederlerse... bu büyük bir so-sorun olmaz mı?"

"Sorun olmaz. Destek birimine atanan rahibelerin çoğu henüz resmi olarak rahibe olarak atanmamışlar. Yakalanırsak rahibe olmayı düşündüğümüzü ama fikir değiştirdiğimizi iddia edebiliriz.''

Max, Idcilla'ya şüpheyle baktı, saçma sapan  basit bir mazerete birinin inanacağından emin değildi ama başka seçeneği yoktu.

"Ama benimle gelmek istediğinizden gerçekten emin misiniz?"

Max başını salladı ve dudaklarını yaladı. Riftan'ın bunu öğrendiği gün, bedelini cehenneme çevirip ödetirdi. Bununla birlikte, Riftan onu bunun için durmadan azarlasa bile, bunu yapmak zorundaydı çünkü onu deli gibi özlüyordu.

"Peki. Sonra… daha sonra tören bittiğinde verandaya gelin. Hazırlamamız gereken çok şey var.''

İkili, sanki hiçbir şey olmamış gibi bahçeden ayrıldı ve sabah duası için şapele gitti. Ayin sona erdikten sonra asil hanımlar, geleceklerini asık suratlarla tartışmak için kendi aralarında toplandılar. Yeni gelişmelerle beklentileri boşa çıkan Alyssa, yalnız kalmak istediğini söyleyerek yatak odasına döndü.

Bu, Max ve Idcilla'ya destek birimine sızmalarını planlamak için çok fazla mahremiyet bıraktı. Max, Anatol'dan getirdiği deri çantasına bol miktarda şifalı bitki ve bazı mana taşları, bir dikiş seti, kalıplar ve diğer yardım malzemelerinden koydu. Ayrıca manastırdan bazı çarşafları da aldı.

Ayrılmaya hazırlanmakla meşgul olmadıklarında, Idcilla'ya şifalı otlar ve canavarlarla karşılaşırlarsa nelere dikkat etmeleri gerektiğini öğretti. Idcilla'nın pratik deneyimi yoktu, ancak bir şövalye ailesinden geldiği için canavarlar konusundaki bilgisi şövalyelerle aynı seviyedeydi.

"Bir trolü öldürmenin iki yolu vardır. Birincisi kafalarını kesmek.'' Idcilla, ince bir dalla yere bir diyagram çizerken açıkladı.

"Trollerin hızlı yenilendiği söylenir, herhangi bir hasar göz açıp kapayıncaya kadar iyileşir. Kitaplar, kopmuş bir uzvun basitçe yeniden takılabileceğini söyleyecek kadar ileri gidiyor. Yenilenemeyen tek kısım kafasıdır. İkincisi, ateşe karşı savunmasızlar. Yanarlarsa yaraları hemen iyileşemez, bu yüzden ateş büyücüleri trollere karşı son derece etkilidir."

Canavarın tarifi sadece korkusunu körükledi ve Max boğazındaki yumruyu yuttu. Saldırılara dayanıklı, korkunç canavarlarla dolu bir yere gitmeyi düşündüğünde tüyleri diken diken oldu. Ancak bunlar, kocasının şu anda savaştığı türden canavarlardı. Günler geçtikçe Max, Idcilla ile ayrılmaya giderek daha kararlı hale geldi.

Zaman o kadar hızlı geçmişti ki, nihayet destek birimiyle ayrılacakları gün, ertesi gündü. Max gizlice odasından çıkmadan önce gece geç saatlere kadar bekledi. Idcilla bahçenin bir köşesinde onu bekliyordu ve Max'i görünce rahatlayarak içini çekti.

"Birden fikrini değiştirip gelmeyeceğinden endişelendim."

"Şi-şimdi buradayım, bu saçmalık" diye yanıtladı Max ve kimsenin onu takip etmediğinden emin olmak için etrafına bakındı.

"Idcilla... i-ikinci bir düşüncen varsa bana dürüstçe söyle. Şimdi söylersen çok geç değil."

"Hiçbir şey fikrimi değiştirmeyecek. Tek pişmanlığım bunu daha erken düşünmemek.''

Burnundan nefes verdi ve rahibenin odasına doğru yürüdü. Max mümkün olduğunca dikkatli bir şekilde onun arkasından yürüdü. Gecenin köründe sadece böceklerin çığlıkları ve rüzgarın yumuşak sesi duyuluyordu. Karanlık bahçeden çıkıp küçük, sessiz bir binaya girdiler. Idcilla kasvetli koridorda yürürken köşedeki bir kapıya gitti ve kapıyı çaldı. Kapı hemen açıldı ve hafif bir fısıltı duyuldu.

"İçeri gel."

Max hızla Idcilla'nın arkasına girdi. Loş mumlarla aydınlatılan kompakt yatak odasında, yirmili yaşlarının sonlarında, sert yüzlü, koyu tenli bir kadın duruyordu. Idcilla ile çantasını arkasına bağlamış Max'in arasına baktı ve sanki bunun gerçekten olduğuna inanamıyormuş gibi kaşlarını çattı.

"Bundan gerçekten emin misiniz?"

"Evet, sana defalarca söylediğim gibi."

''… Son anda fikrini değiştireceğini umuyordum.''

Max'in gözleri şaşkınlıkla büyüdü, rahibenin Idcilla'nın iddia ettiği gibi işbirliği yapacağını düşündü. Rahibe, Idcilla'nın meydan okuyan ifadesine çelişkili bir bakışla baktı. Sonunda, içini çekerek pes etti, sonra giysi sandığından iki rahibe cüppesi almaya gitti ve onlara verdi.

"Görünüşe göre kimse leydiyi durduramıyor. Lütfen bunun için cezalandırılmama izin verme.''

"Merak etme. İşkence görsek bile bize yardım edenin Selena olduğunu asla itiraf etmeyeceğiz.''

Idcilla mutlak bir güvenle güvence verdi ve cübbesini değiştirmek için bölmenin arkasına geçti. Max, rahibeye huzursuzca bakarken olduğu yerde kıpırdandı.

Rahibe isteksizce kendini tanıttı. "Adım Selena Keyman. Biz çocukken Leydi Calyma'nın oyun arkadaşıydım. Çocukluğumdan beri, dik başlı leydinin farkında olmadan suç ortağı olmaya zorlanan zavallı bir ruh oldum.''

"Seni duyabiliyorum" Idcilla ekranın arkasından bağırdı ama Selena etkilenmedi.

"Şöyle ki." Selena derin bir iç çekti ve Max'e bir aşağı bir yukarı baktı.

"Artık odana dönmen için çok geç değil. Onun yaramazlığına kapılmana gerek yok."

Max onun saygısız tavrına kaşlarını çattı. "Be-Ben Maximillian Calypse'im. Tanıştığımıza memnun oldum."

Olabildiğince kibar ama aynı zamanda da açık sözlü olmaya çalıştı. "Ve önerin için... minnettar olmama rağmen, reddetmek zorunda kalacağım." diye ekledi.

Rahibe, dünyadaki tüm dertlerin yükü altına girmiş gibi ağrıyan başını ovuşturdu. Max, kıyafetlerini değiştirmek için ekranın arkasına geçmeden önce Idcilla'nın üstünü değiştirmesini sessizce bekledi. İpek elbisesi yere düştüğü anda geri dönüşü yoktu. Max, uzun, donuk cübbeyi kafasına çekti ve ayak bileklerine indirdi, sonra kapüşonu başının üzerine çekti.

"Bi-bitirdim."

"Cübbenin kalıbı biraz büyük. O kadar da göze batmasa da..." Idcilla uyumu ayarlarken mırıldandı. Max cüppenin kırışıklıklarını düzeltti. Aynanın karşısında kendini kontrol etmek istedi ama orası rahibe odası olduğu için etrafta şifonyer ve ayna yoktu.

"Merak etme, rahibelerin çoğu birbirinin yüzünü bile görmedi. Sadece aynı anda mesleğe girenler birbirini gördü. Çenenizi kapalı tuttuğunuz sürece yakalanmayacaksınız." Selena, bağcıkları Max'in beline bağlarken açıkladı. "Ayrıca, hiç kimse iki soylu kadının rahibe kılığında bir savaş bölgesine girdiğinden şüphelenmez."

Bu gülünç plana karşı sesinde alaycılık vardı ama Idcilla bunu görmezden geldi. "Teşekkürler. Bu sözleri duymak beni daha da rahatlatıyor. ''

İkisi sabaha kadar dinlenmek için Selena'nın odasında kaldılar. Güneş pencereye ışık vermeye başlar başlamaz, tüm rahibeler birer birer odalarından çıktılar. Selena, kapısındaki çatlaklardan baktı ve koridor büyük ölçüde boşalır kalmaz, dışarı çıktı.

Max ve Idcilla, Selena'yı tapınağın avlusuna kadar takip ettiler. Merdivenlerin dibinde, bagaj ve malzemelerle dolu düzinelerce vagon geniş alanı doldurdu. Önde, Livadon'un kraliyet armasını giyen şövalyeler sıraya girdi.

Max terli avuçlarını cübbesine ovuşturdu ve üstü kapalı at arabalarına giren rahibelerin arasına katıldı. Selena'nın dediği gibi, askerler kapışırken fark edilmeden gittiler ve sahte kimliklerinde şüpheli bir şey bile bulamadılar, tek kelime etmeden onları arabalara bindirdiler.

Bir düzine rahibeyle birlikte arabaya biner binmez, Max sürünerek uzak köşeye gitti ve çantasına sıkıca sarıldı. Selena ve Idcilla onun karşısına oturdular. Herkes arabaya bindikten sonra, her yönden yola çıkmaya hazır olduklarını belirten yüksek sesli bir sinyal duyuldu. Çok geçmeden, içinde bulunduğu vagon sallandı ve yavaş yavaş hareket etti.

Max'in kalbi göğsünden fırlama tehlikesiyle karşı karşıyaydı. Gerçekten ayrılıyoruz. Harbiden.

Max dikkatlice başını kaldırdı ve Idcilla'ya baktı, ama küçük kızın cübbenin üzerindeki yüzünün burnunun ucuna kadar ne ifade ettiğini okumak zordu. Ancak Max, dizlerinin üstüne oturan parmak eklemlerinin gerginlikten bembeyaz olduğunu görebiliyordu.

Ç/N: Bindik bir alamete, gidiyoz kıyamete amanin

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree - 205. Bölüm

Levan, canlılığını gözle görülür şekilde geri kazanmaya başladı. Ağaçlardaki meyveler o kadar tatlı bir şekilde olgunlaşmaya başladı ki, mülteciler meyve bahçelerinde çalışıp ücret alabildiler. Yaz ortası sıcağı, şehrin bir zamanlar kasvetli atmosferine yenilenmiş bir enerji yerleştirmiş gibiydi. Başkent boyunca renkli yaz çiçekleri açtı ve Krysamt nehrinde toplanan su kuşları sürüleri, akan su kütlesinde sakince yüzdü.

Max, arabayla geçerken bunları ne zaman görse, yaz çiçek açmışken Anatol'un böyle olacağını hayal ederdi. Riftan'ın onu getirdiği göl de güzel su kuşlarıyla dolu olmalıydı, kır çiçekleri atlarını sürdüklerinde yemyeşil tarlaları çoktan kaplamış ve bahçeler üzümlerle dolu olmalıydı. Sonbahar mevsimi başlamadan Riftan'la birlikte güzel manzarayı görebilseydi harika olurdu. Max onunla pırıl pırıl yaz gölünde kürek çekmeyi düşündüğünde, kalbi beklenti ve özlemle çarptı.

"Bugünlerde çok daha azlar."

Alyssa'nın mırıltıları Max'i düşüncelerinden ayırdı. Başını Alyssa'nın güneşten yanmış yüzüne doğru eğdiğinde, sığınma evinin avlusunda ot toplamanın ortasındaydılar.

"Da-daha az olan ne?"

"Ölüleri geri getiren vagonlar..."

Aklına cesetlerin görüntüleri gelirken Max'in omuzları titredi. Düşünceleri çabucak bir kenara itti ve kuru bir şekilde cevap verdi. "E-evet... birkaç hafta oldu... ve henüz gelmediler."

"Bu iyiye işaret, değil mi?" Alyssa'nın sesinde bir umut ışığı vardı, ama Max cevap vermeye tenezzül etmese de konuşmaya devam etti, sesi acı ve umutla karışmıştı. "Belki de haberci döndüğünde savaşın sonu gelmiş olacak. Hep zafer haberleriyle gelirler.''

''E-evet… böyle bir haber güzel olurdu.''

Max, beklentilerini çok yüksek tutarsa ​​hayal kırıklığına uğramaktan korktuğu için olumlu düşünmesine izin vermedi. Her ne kadar gerçekte, sonunda savaşın sona erdiğini duymak için gizliden gizliye heyecanlansa da. Şu anda, müttefik kuvvetler canavarları kuzeybatı bölgelerinden uzaklaştırmak için savaşıyordu ve kuzeydoğu bölgesindeki Ethylene  Kalesi'nin kalesini geri almak için savaşıyorlardı. Hepsi oradaki muharebe kazanılırsa savaşın biteceğini iddia etti.

Başkentin dört bir yanında, herkesin haberlere umutları yüksekti. Ancak Max, hepsini bir parça tuzla aldı ve endişeli hissetmekten kendini alamadı. Ne de olsa, “fırtına öncesi sessizlik” sözü ağırlık taşıyordu.

"Şi-şimdi içeri girelim... bu kadarı yeter. Zamanda geri dönmek için hazırlanmamız gerekiyor. Akşam duası... birazdan ba-başlayacak."

"Ah, çok mu geç oldu?"

Alyssa gökyüzüne baktı ve yavaşça ayağa kalktı. Tam zamanında, Idcilla canlı bir sesle onlara seslendi.

"Hey siz ikiniz! İçeri gelin ve ellerinizi yıkayın! Herkes geri dönmeye hazır. Akşam duasına geç kaldığınız için rahiplerin sizi azarlamasını istemiyorsanız acele edin!''

"Tam gitmek üzereydik."

Alyssa eski binanın girişine doğru yürürken homurdandı. Max ekşi bir gülümseme verdi ve içerideki kızı takip etti. Geçtiğimiz haftalarda herkesin katkısı sayesinde eski sığınma evi tamamen değişmişti. Tozlu, parke zeminler artık temiz ve cilalıydı, bu onların gayretli süpürme ve cilalamalarına borçluydu. Çatıyı, merdivenleri ve pencereleri onarmak için marangozlar da tutuldu. Sonuç olarak, yer artık eski, çökmekte olan binaya pek benzemiyordu.

Max bir an için etrafa bakınarak gurur duydu, sonra ellerini lavaboda yıkamak için mutfağa gitti. Dışarı çıktı, saçını ve kıyafetlerini düzeltti ve arabayı ve onu bekleyen gardiyanları gördü. Rahiplere yakında döneceklerine dair söz verdikten sonra hepsi arabaya bindiler.

''Bir daha ne zaman ziyaret etmeliyiz?''

Karşısında oturan bayanlardan biri heyecanla sordu. Bir an düşündükten sonra, Alyssa iç çekerek cevap verdi.

"Belki bir hafta sonra. Rahipler bu süre zarfında dışarı çıkmamamızı istediler.''

"Neden? Güvenlik son zamanlarda çok gelişti.''

''Güneyden gelen birçok tüccar var ve rahipler onların mültecilerden daha kötü, çok tanrılı inançlı putperestler olduğuna inanıyorlar. Rahipler onların yardımını kabul etmekte çok isteksizdiler ve onları her zaman beladan başka bir şeye neden olmayan barbarlar olarak gördüler.''

Idcilla kendine özgü dokunaklı ses tonuyla konuştu ve Max kaşlarını çatarak cevap verdi.

"Bu doğru değil. Onların bilgisi... batıdan çok daha gelişmiş. Öğrendiğim tüm şifa teknikleri... güneyden gelen bilgilere dayanıyordu."

"Bunu rahiplerin önünde söylememelisin." Alyssa ciddi bir ifadeyle onu uyardı. ''Levan'daki rahipler Protestan olmalarına ve büyünün varlığına müsamaha gösterseler de… paganizmi kabul etmiyorlar. Açıktan müşrikleri savunursanız, reddedilirsiniz.''

Max bu ihtimal karşısında irkildi. "Ben... di-dikkatli olacağım."

Araba varoşlardan ana yola çıkarken Max dışarı baktı ve kendini dayanılmaz bir yorgunluk içinde buldu. Tam tapınağın avlusuna girdiklerinde, birdenbire yüksek bir borazan sesi geldi. Duvarlara yaslanan asil hanımlar aniden uyandılar, ani sesle irkildiler ve hepsi arabanın penceresine akın etti. Max de başını dürttü ve yolda rüzgar gibi koşan zırhlı bir şövalyenin önünde ayrılan insan denizini gördü.

"Bir haberci mi?"

"B-ben öyle düşünüyorum."

Max cevap verdi ve yüzü sertleşti. Hanımlar da birbirlerine baktılar ve hem endişe hem de beklentiyle titrediler.

"Belki de Ethylene Kalesi'nin geri alındığı haberidir."

Alyssa sevinçli bir gülümsemeyle haykırdı ama Max şüpheciydi. Aceleyle mesajı iletmek için bir beyefendinin gönderildiğini görmek, iyi bir haber olamazdı. Omurgasından aşağı uğursuz bir ürperti indi ve beklentinin korkunç ağırlığı karşısında ürperdi. Harekete geçen ve arabacıya bölmeden acele etmesini emreden Idcilla oldu.

''Lütfen tapınağa geri dönün! Habercinin hangi haberi getirdiğini bilmemiz gerekiyor!''

Araba hemen avluda takırtı yaptı ve Max elindeki parayı o kadar sıkı kavradı ki parmak boğumları bembeyaz oldu. Sadece iyi haberler için dua edebilirdi. Ancak, içeri girdiğinde ve tapınağın içindeki gergin atmosferi hissettiğinde, yüksek beklentileri hemen paramparça oldu. Rahipler vagondan çıktıklarında birbirleriyle derin bir tartışma içindeydiler.

Bir rahip onları karşılamak için onlara yaklaştı. "Tekrar hoşgeldiniz. Bu akşamki akşam duasını iptal etmeye karar verdik. Lütfen odalarınıza dönün ve dinlenin.''

Alyssa dürtüsel olarak uzandı ve çıkmak üzere olan rahibin kolunu tuttu. "Habercinin geldiğini gördük. Bir şey mi oldu?"

Rahip onlara bakmak için döndü, atmosferden rahatsız oldu ve açıkladı. "Sanırım hanımlara şimdi haber versek daha iyi olur. Artık manastırda kalacak olan asil hanımlara hizmet etmek çok zorlaşacaktır. Dileyen aileleri ile haberleşip evlerine dönebilirler'' dedi.

"Bu ne anlama geliyor? Lütfen bize açıklayın!''

Rahip, Idcilla'dan gelen hüsran çığlıkları karşısında sadece içini çekti. "Görünüşe göre gelgitler döndü, canavar ordusu Balto'ya bağlanan kuzeydoğu sınırına kadar yayıldı."

Bir anlık ölüm sessizliği onları ele geçirdi ve herkesin endişeli nefes alışları duyulabiliyordu. Alyssa bayılacakmış gibi sendeledi ve rahip tarafından çabucak yakalandı.

"Durum göründüğü kadar ciddi olmadığı için lütfen fazla endişelenmeyin. Mesele şu ki, bu savaş süresiz olarak devam ediyor ve bir destek birimi ve malzeme gönderilmesi için talepte bulunuldu. Tapınak, savaşta erkeklere yardım etmek için çok sayıda hizmetçi göndermeyi planlıyor. Bu nedenle manastırdaki yaşam durumu leydiler için inanılmaz derecede vahim olabilir. Evinize, ailenizin yanına gitmek daha iyi olabilir…''

"Bize baş belası olduğumuz için eve gitmemizi mi söylüyorsun?" Idcilla şiddetle haykırmaya devam etti.

Alyssa onun kaba ses tonuyla irkildi ve onu azarladı. "Buraya ilgilenilmeyi istemek için gelmedin!"

''…Öncelikle sakin olun ve bunu düşünmek için odalarınıza dönün. Bu mesajı diğer leydilere de ileteceğiz.''

Tam Idcilla yeniden tartışacakken rahip hızla gözden kayboldu. Max mahvolmuş bir halde, geri çekilen rahibin arkasına baktı. İfadesi açıkça perişandı ve midesi düğümlenmişti ve sanki iğne yutmuş gibi karıncalanıyordu. Diğer hanımlar şaşkın ifadelerle yakındaki koltuklara çöktüler.

"Durumun o kadar ciddi olmadığını söyledi, bu yüzden her şey yolunda olmalı, değil mi?"

"Muhtemelen bize güven vermeye çalışıyor. Ciddi değilse, neden bizden kurtulmaya çalışıyorlar?''

Idcilla'nın öfkesi yalnızca korkusunun yakıtı oldu ve her biri solgun ve bitkin bir halde yatak odalarına döndü. Max de geriye doğru sendeledi ve çaresizce yatağına çöktü. Acının ve kaygının bu kadar büyük olacağını bilseydi, asla Riftan'ı takip etmezdi. Anatol'da kalsaydı, bu kadar aşırı ve felç edici bir korku ve endişe onu tüketmeyecekti. Savaşın kayıplarına kendi gözleriyle tanık olduktan sonra, akıl sağlığı test edildi.

Hayır kurumunda çalışırken nihayet elde ettiği iç huzuru şimdi tamamen ezilmişti ve kabuslar geri dönmüştü. Ertesi sabah diğer kadınları görmek için kalktığında, onun gibi bütün gece acı çektikleri açıktı. Fiziksel ve zihinsel olarak yorgun, hayaletler gibi kiliseye girdiler. Max bahçeyi geçerken rahipler onlara aldırmadan koşuşturuyorlardı. Görünüşe göre savaş için bir destek birimi göndermeye hazırlanmakla meşgullerdi.

Max onlara bakarken tamamen dikkati dağılmıştı, aniden biri kolunu çekiştirdi. Idcilla parmağını dudaklarına götürerek sessizce onu takip etmesini işaret etti. Max sadece şaşkın bir ifadeyle takip edebildi. Idcilla onu nar bahçesinin arkasına götürdü ve sonunda konuşmadan önce yalnız olduklarından emin olmak için etrafına bakındı.

"Seni aniden buraya sürüklediğim için özür dilerim. Leydiyle planım hakkında gizlice konuşmam gerek…''

"Ne-neler oluyor?"

Max, kıza hiç yakışmayan tereddüt karşısında endişeyle sordu. Niyetlerini bastıramayan Idcilla, her şeyi hızla ifşa etti.

"Dün olanlardan sonra yerimde duramadım. Bu yüzden, rahip ve rahibelerle bizzat görüşmek için konuşmaya gittim ve onlara göre, yedek destek birimi kuzeydoğuya yölenecek ve Servin Kalesi'ne doğru hareket edecek. Müttefik kuvvetleri oradan desteklemeyi düşünüyorlar.''

Max, Idcilla'nın ona neden böyle bir bilgiyi gizlice anlattığını anlamadığı için sadece sorgular gibi gözlerini kırpabildi. Onun sorgulayıcı ifadesini görünce bir an tereddüt etti, sonra devam etti.

''Adından da anlaşılacağı gibi, yedek destek birimi arkadan yardım sağlayacaktır. Yaralılarla ilgilenmek ve şövalyelere yemek hazırlamak, çamaşır yıkamak, ölenleri teşhis etmek ve cesetlerin taşınmasına yardım etmek gibi rastgele görevler yapmalıdırlar. Adamların çoğu ayrıldığına göre, bu birlik muhtemelen öncelikle rahibelerden oluşacak.''

Yavaş yavaş bu konuşmanın nedenlerini sezen Max, boğazına bir yumru oturdu ve varsaymadan önce Idcilla'nın bitirmesini bekledi. Kız derin bir nefes aldı ve kararlılıkla şiddetle konuştu.

"İçeri girip rahibelere katılacağım."

Max'in ağzı açık kaldı ve hemen düşüncesiz itirazlarda bulundu. "B-bu çok saçma! Bu ço-çok tehlikeli."

"Ben bir şövalyenin kızıyım. Kendimi nasıl koruyacağımı biliyorum. Ayrıca ön saflarda yapmayacağız, sadece işlere arkadan yardım edeceğiz. Şu anda iltica için yaptığımızdan çok da farklı değil.''

''Tamamen fa-farklı! Bir savaş bölgesine seyahat ediyorsun…''

Max'in sesi bilinçsizce yükseldiğinde, Idcilla hızla onun ağzını kapatmak için uzandı. "Lütfen sessiz olun. Alyssa bunu öğrenirse, gerekirse beni saçlarımdan tutup eve sürükler.''

Max, Alyssa'ya Idcilla'nın pervasız planı hakkında derhal bilgi vermesi gerektiğini düşündü ama sanki zihin okuyabiliyormuş gibi gözlerini kıstı.

''Leydiye güveniyorum ve planımı sadece ona emanet ettim.Leydi güvenime ihanet edecek bir şey yapmaz, değil mi?''

''… Idcilla, gerçekten, lütfen tekrar dü-düşün… daha o-on sekiz yaşındasın…''

''İki yıldır yetişkinim. Bir yetişkin olduğum için kendi kararlarımın sorumluluğunu alabilirim.''

Ç/N: 'Hayır yapma' dan 'Hadi birlikte yapalım'a dönecek bu hissediyorum

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm