Lucia - 12. Bölüm 

Kuzey Bölgesi (3)

Kuzey bölgesi, sayısız yıl boyunca Taran soylularının kontrolü altındaydı ve saltanatları sarsılmaz hale geldi. İmparatorun bile Kuzey'in faaliyetlerine müdahale edemeyeceği yazılı olmayan bir kuraldı. Böyle bir güçle Taran soyluları bağımsız bir ülke kurmak için ayrılabilirlerdi, ancak imparatora bir kez bile isyan etmemişlerdi.

Nüfusun çoğu Taran Dükü'nü Kuzey'in Kralı olarak görüyordu. Öyle olsa bile, dükün rütbesi sadece imparatorun vasalının seviyesine ulaştı. Emir olmasa bile, Kuzey vergilerini ödedi; savaşta ön saflarda ilk savaşanlar onlardı; ayrıca sınırdaki barbarlarla olan çatışmalarda onlar ilgileniyordu. Eğer imparator Kuzey'i yanlış şekilde ovalarsa, Dük büyük bir baş ağrısına neden olarak ayrılmak için sesini çıkarabilirdi. Tüm geçmiş imparator nesilleri aynı fikirde değildi, ancak imparator biraz bilge olduğu sürece, en iyi seçeneğin Kuzey'i kendi haline bırakmak olduğunu bilirdi.

Taran ailesi her zaman Kuzey'in hükümdarları olarak konumlarını savunmuştu. Başkentte siyasete bir nebze olsun müdahale etmediler; sadece kuzeyle ilgili sorunlara odaklandılar. Ancak bu eğilim yedi yıl önce biraz olsun değişmeye başlamıştı.

Önceki Kuzey Dükü ani bir ölüme maruz kalmıştı ve şu anki düke görevi sadece 18 yaşında verilmişti. Yeni dük olur olmaz Kuzey bölgesini terk edip imparatorluk boyunca meydana gelen çeşitli savaşlarda öncü olmak zorundaydı. 

Dük Taran'ın askeri başarıları savaş alanlarını süpürmüştü. Savaş sanatı gökleri ve yeri titretmişti. Diğer birliklerden dükün yanında savaşma şansı bulan şövalyeler, asıl efendileri kim olursa olsun, onun sadık takipçileri haline gelmişlerdi.

Dük Taran askeri liyakat kazanırken, Kuzey bölgesi barışçıldı. Kuzey savaştan çok uzaktaydı. Dük Taran ne kadar tahribata yol açmış olursa olsun, Kuzey hiçbir sonuçla karşılaşmadı.

Hugo, uçsuz bucaksız Kuzey topraklarına hükmetmeye yeterli olup olmadığını görmek için hiçbir zaman resmi bir sınava girmedi. Gençti ve Kuzey bölgesini uzun süre kendi başına bırakmıştı. İnsanlar onun tek yeteneğinin savaş sanatında olduğundan ve bir hükümdar olarak vasıflarının bulunmadığından şüphelenmeye başlamışlardı. Bunlar, Dük Taran'ın topraklarını yönetme biçiminden hoşnut olmayanların sesleriydi.

Diğer bölgelerde, dükler çeşitli bölgelerin kontlarına vergi koyacaktı. Bölgeler empoze edilen vergilerini ödediğinde, kontlara topraklarını uygun gördükleri şekilde yönetme yetkisi verilecekti.

Ancak, Kuzey bölgesi farklı şekilde yönetiliyordu. Taran ailesi tüm bölgelerini en ince ayrıntısına kadar kontrol ediyordu. Bu, vergilerden tüm vatandaşları ilgilendiren günlük yasalara kadar her şeyi içeriyordu. Taran ailesinin geçmiş nesillerinden her biri, bölgelerinde herhangi bir tiranlığı yasakladı. Kuzey bölgesindeki sıradan insanlar barışçıl bir yaşam sürdüler, ancak Kuzey'in birçok soylusu, dükün yönetim haklarını haksız bir şekilde onlardan çaldığına inanıyordu.

Barbar sınır bölgelerinden güvenli bir mesafede yaşayan soylular, dükün askeri güçlerinin yaşamları için gereksiz olduğunu hissettiler. Bu bölgeler ve başkente daha yakın yaşayan diğer soylular, bağlar kurmuş ve dükle alay etmişlerdi. İmparatora Kuzey topraklarından ayrılmak, İmparatorlukta resmen bağımsız bir bölge olmak için resmi bir talepte bulunmayı planlamışlardı. Hepsi bu değildi; Dük Taran'ın arkasından vergileri gizlice artırmışlar ve kendi özel askeri birlikleri için kullanılacak gizli bir fon oluşturmuşlardı.

Ama bu insanlar ölümcül bir hata yapmıştı. Dük'ün gerçek kişiliğini hiç anlamadılar.

"Uuggh..."

Boğazı boğulduğu için düzgün nefes alamıyordu. Bedeni kendini toprağa kazıyormuş gibi ağırlaşmıştı. Sanki içine çelik bir boru sıkıştırılmış gibi başı ağrıyordu. Kont Brown yorgun bir şekilde gözlerini kırpıştırdı.

Gözlerini düzgün bir şekilde açmaya çalıştı ama yapamadı. Alnından ılık bir sıvı akıyordu ve gözlerine damlamaya devam ediyordu. Titreyen elleriyle alnını kabaca sildi ve alnını kaplayan pıhtılaşmış kan buldu.  

Sırtına ürpertici bir korku yayıldı. Kont arkasına baktı ve çevresini inceledi. Yer tanıdık geliyordu. Bu, kalesinin salonlarının içindeydi.

Bir yerlerden boğuk bir ağlama sesi duydu. Kont arkasını döndü ve gözleri büyüdü. Tek bir köşede onlarca kişi diz çökmüş halde toplandı. Aynı anda hem hızlı nefes alıp verirken hem de ağlarken yüzleri dağınık gözyaşlarıyla lekelenmişti. Avuç içleriyle kendi ağızlarını kenetlediler ve nefesleri spastikti, bu da sefil bir manzaraya neden oluyordu.

Hepsine aşinaydı - karısı, çocukları ve hatta en sadık astlarından bazıları. Kont Brown'la en ufak bir ilişkisi olan insanların hepsi oradaydı.

Orada ne yaptıklarını soracaktı ama sesi çıkmıyordu. Kont Brown ailesine baktığında ve yüzleri bir derece daha çirkin ve pis bir hal alırken korkunç inlemelere boğuldu. Gözleri, Kont Brown'a karşı umutsuzluk ve kırgınlıkla doluydu ve o hiçbir şey yapamadı.

"Bir farenin kaçmasına izin verdik."

"Özür dilerim Dük Lordum"

Sesleri, ayak sesleri takip etti. Taş zemindeki deri ayakkabıların takırtısı gitgide daha yüksek yankılandı. Açılan kapıdan bir grup insan salona girdi. Bir kişi gruba liderlik ederken, diğerleri adamın arkasından takip etti.

Kont Brown'un gözleri büyüdü ve vücudu bir kavak ağacı gibi sallandı. Başroldeki adam siyah saçlı ve kırmızı gözlüydü. Kuzey bölgesinin tüm sakinleri bu belirgin özellikleri tanıyordu. Taran düklerinin hepsinin siyah saçları ve kırmızı gözleri vardı. Bir kişi tüm yaşamları boyunca Kuzey bölgesi düklerini görmemiş olsa bile, yine de bu kişiyi anında teşhis edebilirdi.

Kont yan tarafa baktı. Kont Brown'un gözleri dükünkiyle buluştuğu an, aklını kaçırdı ve geri çekilirken paniklemeye başladı. Dük konta yaklaştı; sanki bir yılan titreyen bir kurbağaya yaklaşıyor gibiydi. Kont, başını eğip yere bakmaktan başka bir şey yapamadı.

Dük, konttan sadece bir adım uzakta durdu. Soğuk uzun kılıcını kontun çenesinin altına sokarak onu yukarı bakmaya zorladı.

Kont neden yerde bilinçsiz kalmayı seçmediğini merak etti. Siyah saçlı adam, her tarafı bir şeyle lekelenmiş tek bir siyah göğüs plakasında zırhlıydı. Göğüs plakasının boyandığı renk tam olarak görülemiyordu ama kan olsa gerekti. Özellikle de dükün kollarının ve pantolonunun kan içinde olduğuna bakılırsa.

Dük'ün kontun boynuna dayadığı kılıcı kanla kırmızıya boyanmıştı. Siyah saçlı adamın yüzü kana bulanmıştı. Kont, pantolonundan aşağı dökülen sıcak sıvıyı hissetti. Dük Taran kontun kendi kendine işediğini görünce kaşlarını çattı.

"Kont Brown. Doğru mu?"

"Evet... evet."

''Görevinizi devralacak olan oğlunuz tek başına kaçtı. Nereye kaçmış olabileceğine dair bir fikrin var mı?''

"Ha?"

Tch, Hugo dilini şaklattı. Adam akıl sağlığının çoğunu kaybetmişti ve güvenilir cevaplar almak için çok geçti. Fareyi yakalamak biraz daha uzun sürecek gibiydi. Hugo elini uzattı ve bir el işareti yaptı. Bir şövalye hemen bir belge getirdi. Hugo kağıtları kontun ayağına fırlattı.

"O imza, imzalayan sendin. Doğru?"

Kont, titreyen elleriyle belgeyi tuttu ve gözden geçirdi. İmparatora göndereceği dilekçe buydu. İlgili tüm soyluların imzaları, kendi imzalarıyla birlikte düzgün bir şekilde organize edildi. Üzerinde durduğu zemin aniden dipsiz bir kuyu gibi geldi. Sanki ölüm hemen yanında beliriyordu.

''Bir… mahkeme. İmparatordan bir mahkeme talep etmek istiyorum…''

Kontun çenesi durmaksızın titredi. Kont Brown, Dük Taran'ın vassalıydı, ama aynı zamanda Kont Brown imparatorun vassalıydı. İmparatorun vassallarından biri olarak, imparatordan kendisi için arabuluculuk yapmasını talep etme hakkına sahipti. Bu dük olmasına rağmen, kont sessizce duramadı ve İmparatorluğa karşı ihanet kararını kabul edemedi.

"Bir mahkeme."

Monoton bir ses mırıldandı.

"Bu sabahki adamla aynı şeyleri söylüyor."

Kont, ürpertici bir korkunun tüm vücudunu kapladığını hissetti. Ölümün kulaklarına fısıldadığını duydu. Hiç tereddüt etmeden kendini yere attı.

"Lütfen bana merhamet edin! Hayatımı bağışlayın! Majesteleri!''

Tek düşüncesi canı pahasına bu durumdan çıkmaktı. Hayatı için her şeyi yapmaya hazırdı. Kont, düke ne kadar birikmiş servet teklif edebileceğini göstermek istedi, ancak konuşacak cesareti toplayamadı. Kalp krizi geçiriyormuş gibi hissetti, göğsü sıkıştı. Gözlerinden istemsizce yaşlar akmaya başladı.

''Birbirlerinin tam klonları gibi görünüyorlar.''

Sesi küçümseme doluydu.

"Kafanı kaldır."

Kont sanki biri saçını çekiyormuş gibi başını çok hızlı kaldırdı. Gözleri kayıtsız kan kırmızısı gözlerle buluştu. En küçük bir öfke ya da heyecan bulunamayan gözler. Kont tam da bu yüzden korkmuştu. O kayıtsız bakışların ardındaki gizli öldürme niyetini hissedebiliyordu. Bunlar, avına saldırmak için pusuda bekleyen bir yırtıcının gözleriydi.

"Ugh... Mer.. hamet et."

Kont, kılıcın kalbinin derinliklerine saplanmasını izledi. Yine de geri adım atmayı düşünmedi ve titreyerek öylece kaldı. Kılıç daha derine saplamaya devam etti ve kontun vücudu katlanarak daha kötü bir şekilde sarsıldı. Ağzından kan fışkırırken gözleri başının arkasına yuvarlandı.

Şövalyeler, dükün cani doğasına daha önce birçok kez tanık olmuş ve bu manzara karşısında hissizleşmişlerdi. Bunun yerine, dükü hayranlıkla izliyorlardı. 'Bu manevra çok zor. Tüm gücünü kullanmıyordu ama kılıcı sanki tofudan yapılmış gibi zırhı deldi.' Fabian'ın dükün özenle seçilmiş tüm şövalyelerine deli demesinin nedeni buydu.

Hugo, ölmekte olan kişinin yüzünde beliren çeşitli duyguları izlerken bir kez bile ürkmedi. Kasılan beden bir cesede dönüşene kadar kılıcını itmeye devam etti. O kişi acıdan çok korkudan ölmüştü. O kişinin nefesi kesilir kesilmez kılıcını hızla vücudundan çıkardı ve boynuna sapladı.

*Vurur*

Kemikler kırıldı ve kopan kafa yerde yuvarlandı.

"Kya!"

"Aaaa!"

Kontun köşede toplanan yakınları sessizliği bozarak çığlık atmaya başladı.

"Gürültülü."

Şövalyeler dükün alçak sesini duyunca birbirlerine baktılar ve kontun adamlarına doğru yürümeye başladılar. Şövalyeler yaklaştıkça toplanan soylular feryat etmeye başladı.

"Majesteleri!!"

Fabian koşarken bağırdı.

"Hepsini öldüremezsiniz! O zaman burada çalışacak kimse kalmayacak! Yönetim duracak!''

Şövalyeler adımlarında durakladı; kalan aile üyeleri çığlıklarını bastırmaya çalışırken ağızlarını kapadı ve Fabian'a yaşam umutlarıymış gibi baktılar. Dük, kana bulanmış bir vampir gibi ürkütücüydü. Yine de Fabian bundan hiç etkilenmemiş gibi görünüyordu ve ayaklarını yere vurarak bağırdı.

"Sana Roam'a birkaç kişi getirmeni söylediğimi sanıyordum."

''Roam'ın nüfusunun yüksek olduğunu düşünüyor musunuz? Burada çalışacak nitelikli insan sayısı sınırlı.''

"İstisna yok."

Toplam 13 lord birlikte komplo kurmuştu ve Hugo şimdiye kadar yedi yeri ziyaret etmişti. Ziyaretinin ardından altı bölge karmakarışık oldu. Lordların vasalları ve kalan çocukları soğukkanlılıkla öldürüldü. Öldürülen insan sayısı birkaç yüz kadardı.

"Birkaç istisna yapamaz mısınız? Sürpriz ziyaretlerinizden sonra iş o kadar arttı ki sırtım kırılacak. Kırıldı, size söylüyorum!''

''Muhtemel belaların tüm kaynaklarını yok edeceğim. Ne yapıyorsunuz? Her şeyi benim yapmamı mı bekliyorsun?''

Şövalyeler buna uydular ve hemen kılıçlarını çektiler. Çarpışan kılıçlar, çığlıklar ve ağlamalardan oluşan bir kargaşa patladı. Birkaç dakika içinde yaklaşık 50 kişi bir et yığınına dönüştü. Kan kokusu hızla koridorları doldurdu.

"Hhaa..."

Fabian derin bir iç çekti. İşinin gitgide daha da büyüdüğünü görebiliyordu. Ah, cidden! Neden yerini bilmeden oyalanmak ve iş yükünü arttırmak zorunda kaldılar! Fabian, tatilleri için gözlerinin önünde ölen tüm insanlardan daha fazla endişe duyuyordu. Şövalyelerin gözünde Fabian onlardan çok daha çılgın görünüyordu.

'Bunu zaten tahmin etmiştim ama... o gerçekten bütün bu insanları böcek gibi öldürüyor.'

Fabian'ın acımasız gerçek hakkındaki düşünceleri kısaydı. Buna fazlasıyla alışmıştı. Bütün suç, ilk etapta karışıklığı başlatanlara gitmişti.

'Ben olsam intiharı tercih ederdim. O aptallar.'

Bu soylular, Kuzey Hükümdarı'nın öfkesini hiç anlamadılar. Hugo herhangi bir şeyi karmaşık hale getirmekten nefret ederdi. Karmaşaya bir şey karıştığında, tekrar çözmeye çalışmaktansa onu kesmeyi tercih ederdi. Bir şeyden memnun değilse, affetme diye bir şey yoktu. Fabian, Lord Dükü'nün zaman zaman çok acımasız olduğunu düşündü, ancak kararsız bir hükümdardan yüz kat daha iyiydi.

"Yarın sabah yola çıkacağız."

"Evet!"

Şövalyeler sert bir şekilde cevap verdi. Kenarda duran Fabian derin bir iç çekti. Sorunları çözme şekli çok hızlıydı. Bu oranda, her şeyi bir ay içinde halledecekti.

On üç bölge lordu gülünecek bir şey değildi. Bireysel olarak, toprakları küçüktü, ama hep birlikte, Kuzey topraklarının büyük bir bölümünü oluşturdular. Ancak, Dük Taran'ın şövalyeleri sıradan bazı yetenekler değildi. Yıllardır sınırdaki barbarlara karşı savaşıyorlar ve bu süre boyunca hepsi katlanarak güçleniyorlardı. Hepsi çok fazla gerçek yaşam tecrübesine sahipti ve öldürme becerileri başka bir seviyedeydi. Ek olarak, Dük Taran şövalyelerle her gün kişisel olarak eğitim aldı; bir an bile rahatlamalarına imkan yoktu.

Dük ve şövalyeler, geniş Kuzey bölgesini çaprazlayarak, cani sınırdaki barbarlarla uğraşıyorlardı. Şimdiye kadar, ölüm makinelerinden başka bir şey değildiler. Bu şövalyeler için bu tür durumlar bir koyun sürüsüne karşı savaşa atlamak gibiydi.

Bir şövalye, baş şövalyeye bilgi iletmek için hızlı adımlarla salona girdi. Baş şövalye Elliot, bilgileri düke iletti.

"Onu yakaladılar."

"Onu buraya getirin." (Hugo)

Birkaç şövalye birbirleriyle başlarını sallayarak iletişim kurdular ve salondan ayrıldılar. Kısa bir süre sonra iki şövalye, bir adamı sürükleyerek ve aynı anda kollarını tutarak içeri girdi. Adamın kendisi berbattı ama salonlardaki kaosu görür görmez çığlık atmaya başladı. Tam o sırada bir şövalye adamın boynunun arkasına vurdu ve yere düşmesine neden oldu.

"Waaah!"

Adam spastik bir şekilde ağlarken yerde emekledi. Dük, adamın ağlamaya devam etmesine izin verecek kadar iyi kalpli değildi. Onu tekmelemek üzereydi ama ağlayan adam gülmeye başlayınca durdu.

''PWAHAHA!!''

Deli miydi? Ama adamın gözleri aklı başında birine aitti.

"Kapa çeneni. Boynunu kırmaya karar vermeden önce."

Dük'ün sessiz ama ölümcül tehdidi, kendini sakinleştirmeye çalışırken sertçe nefes alan adamın kahkahasını durdurdu. Diz çöktü ve alnını yere vurdu.

"Lütfen beni öldür."

Bu bir ilkti. İlk kez biri hayatı için yalvarmadı.

"Ne?" (Hugo)

Fabian, dükün adamı sorguladığını anladı ve müdahale etti.

"Kont Brown'ın önceki karısının oğlu. Babasının yerine geçmesine karar verileli bir yıldan biraz fazla oldu, ama görünüşe göre bunu, planlarının başarısız olması durumunda onu kurbanlık kuzu olsun diye ayarlamışlar."

"Diğerleri böyle bir şey hazırlamadı." (Hugo)

"Kont Brown yaptığı her şeyde her zaman ayrıntılıydı." (Fabian)

"Bu adamı buranın sorumlusu olarak bırakın." (Hugo)

"Gerçekten mi?"

Fabian sevindi.

"Lütfen beni öldürün! Majesteleri!''

Dük adamı kurtaracağını ve bölgeyi kendisine bırakacağını söylemişti ama yine de ölmekten bahsediyordu. Fabian, adamın gerçekten delirmiş olup olmadığını merak ederek ona baktı. İş yükünün azaldığı için rahatlamıştı ama görünüşe göre çok erken sevinmişti.

"Neden?" (Hugo)

"Bu vücudumun içinde akan kandan nefret ediyorum."

Adam tiksintiyle iki eline bakıyordu, dük boş bir bakışla izliyordu. Hugo'nun dudaklarında çarpık bir gülümseme belirdi.

"Damarlarındaki kandan nefret ediyorsun ama kendini öldüremiyorsun. O zaman bu acıya katlanmak zorundasın.''

Tıpkı Hugo'nun kendi içindeki kan bağlarını nasıl atamadığı gibi.

Adam şok olmuş gözlerle Hugo'ya baktı. Hugo adama arkasını döndü.

[Benim adım Hue. Benim dilimde şeytan, iblis, bu tür bir şey demektir.]

[Hugh? Vay. Aynı görünüyoruz ve hatta benzer isimlere sahibiz! Benim adım Hugo.]

[Hugh değil, Hue. Geri zekalı.]

[Hue, Hue, Hugh. Hızlı söylersen hepsi aynı. Hugh. Senin adın Hugh.]

[……]

[Şimdiye kadar yalnız olduğumu sanıyordum. Ama artık yalnız değiliz. Değil mi Hugh?]

[Geri zekalı. Beynin o kadar parlak ki belli ki yanmış. Yaşlı adamımızın ne yapacağını anlamıyor musun? İster sen ol, ister ben, birimiz öldürülecek.]

[Seni koruyacağım.]

[Seni salak piç.]

[Sen de beni koruyabilirsin.]

Geçmişini hatırlayınca, Hugo'nun soğukkanlı kalbi hâlâ içinden iğneler saplanıyormuş gibi acıyordu.

[Bu senin iyiliğin için, Hugh. Seni seviyorum kardeşim. ]

Hugo, bu dünyayı çoktan terk etmiş olan kardeşine bir şey söylemek istedi.

'Hatalısın.'

Kendi iyiliği için olsaydı, abisi onu kılıcıyla öldürmeliydi. Abisi onu bu zavallı ve kirli dünyaya atmıştı.

'Alkol istiyorum.'

Buna rağmen sarhoş olamıyordu. Dünyadaki bütün alkolü içse bile sarhoş olmazdı. Alkolden, kadınlardan ve cinayetten ne kadar hoşlanırsa hoşlansın, onlardan sarhoş olamıyordu. Taran ailesinin soyu böyle korkunçtu. Böylece o bir canavardı.

Başkalarının kanıyla ne kadar yıkanırsa yıkansın, kendini anında onurlu bir soyluya dönüştürebilirdi. Bu iki kimlik onun gerçek benliğini yansıtıyordu.

'Yorgunum.'

İçinde yaşadığı dünya... çok yorucuydu.

***

Lucia boş zamanlarında Roam'ın turistik yerlerini keşfetmeye gitti. Lucia'nın ziyaret etmesinin kısıtlandığı bir yer yoktu. Yüksek merkezi kuleyi çevreleyen birçok yapı inşa edildi, yüksek iç duvarlar tüm yeri çevreledi. Doğuya, güneye, kuzeye ve batıya bakıldığında, dört yüksek yapı daha tespit edilebilirdi. Bu kulelerin tepesine çıkıldığında kuşbakışı tüm Roam görülebiliyordu.

Ancak, batı kulesini ziyaret etmesi kısıtlandı. Batı kulesinin kapısı sıkıca kilitliydi. Burayı daha önce birçok kez ziyaret etmişti ama kapı kilitliydi, bu yüzden onu takip eden hizmetçilere sormaya karar verdi.

"Burası neden kilitli? Bana anahtarları getir."

"Hanımım, buraya girmeseniz daha iyi olur."

"Neden?"

Hizmetçiler aşırı rahatsızlıkla cevap verdi.

"Hayaletlerin musallat olduğu bir yer burası."

Hizmetçi ağza alınmayacak bir hikaye anlatır gibi titrerken, Lucia birkaç dakika sonra kıkırdadı.

"Hayalet mi? Kimse gördü mü?"

Hizmetçi, korkunç hayalete tanık olan tüm insanlar hakkında tutkulu bir konuşma yaptı, hatta bir arkadaşının hikayesini ve uzak bir akrabasının anlattığı hikayeleri gündeme getirdi. Yine de bu, hayaleti şahsen görmediği anlamına geliyordu ve hayaleti gören kişi de ona çok yakın değildi. Tesadüfen edindiği rastgele bir söylentiydi.

"Öyleyse hayalet neden burada görünüyor? Bir nedeni olmalı, değil mi?''

''…Ben de tam nedenden emin değilim. Ama herkes hayaletlerin burada göründüğünü söylüyor.''

Lucia, hizmetçiye konuyla ilgili farklı sorular sormaya devam etti ve çoğu Roam vatandaşının hikayeyi bildiğini öğrendi. Eğer hikaye bu dereceye kadar yayıldıysa, bu sadece basit bir söylenti değildi, bunun altında yatan başka bir sebep olmalıydı. Lucia o anda merakını giderebilecek birini düşündü.

***

"Jerome, sana bir şey soracağım."

Jerome'u en çok korkutan şey, 'Sana bir şey soracağım' sözleriydi. Kalbi şiddetle battı ve yüzünden soğuk ter damladı.

"Evet madam. Lütfen konuşun."

"Batı kulesiyle ilgili. Yerin kilitlediğini gördüm. Herkes bir hayaletin ona musallat olduğunu söylüyor. Orada gerçekten bir hayalet mi yaşıyor?''

Jerome güçlükle yutkundu. Majestelerinden beklendiği gibi, sıradan sorular sormadı.

''…Böyle söylentiler var ama hayatımda hiç hayalet görmedim.''

"Bu, daha önce kulenin içine girdiğin anlamına mı geliyor?"

"Evet. Ancak, insanlar oraya girenin kötü şansla karşılaşacağına dair söylentiler yaymaya devam etti. Bu yüzden insanların tamamen girmesini kısıtlamaya karar verdik.''

"Bir nedeni olmalı. Söylentiler neden bu güne kadar devam ediyor?''

''…Çünkü o yerde daha önce biri öldü.''

"Bu... sıradan bir kaza değildi, değil mi?"

"Evet. Biri öldürüldü.''

"Aman."

Ağzıyla hüzünlü bir iç çekti ama gözleri parlıyordu.

"Kim, neden ve nasıl? Kale duvarları içinde biri nasıl öldürülebilir? Sıradan bir cinayet davası olmamalı.''

Haa. Jerome derin bir iç çekti. Bunu, Majesteleri'ne dürüstçe iletmesi gerekip gerekmediğini düşünüyordu.

Ama sonunda, evin hanımının bilmesi gereken bir şey olduğuna karar verdi. Jerome'un zihninde, Lucia zaten Taran ailesinin mükemmel düşesiydi.

''Ben kalenin uşağı olarak işe alınmadan önce bir davaydı, bu yüzden tüm bilgilerim ikinci el. Batı kulesinde ölenler önceki Taran Dükü ve Düşesiydi.''

Lucia, bir gizem romanı okuyormuş gibi hafif bir kalple konuyu sordu, ancak uşağın sözleri üzerine yüzü sertleşti.

''…Tanrı aşkına. Hayır.. neden?"

"Bu, Dük Taran'ın gizli tarihinin bir parçası. Uzun zaman önce oldu ve pek çok insan bunu bilmiyor. Ancak, Madam'ın bunu bilmesi gerektiğini düşündüm.''

Uzun bir araştırma olmuştu. Lucia gergin bir şekilde dinledi.

"Size daha önce Majestelerinin bir ikiz kardeşi olduğunu söylemiştim."

"Ben hatırlıyorum."

''Önceki dük, çocuklarının kendisinden sonra başarılı olmak için savaşacağından korkuyordu. Bu nedenle, acımasız bir karar verdi. Oğullarından birinin yerine geçmesine izin vermeye ve diğer oğlunu terk etmeye karar verdi. Dük'ün kendi çocuğunu öldürmeye karar verip vermediğinden emin değilim. Ancak çöpe atılan çocuk olgunlaşarak dük çiftin karşısına çıktı ve kendi elleriyle hayatına son verdi.''

Aman tanrım. Taran ailesinin gizli geçmişinin şok edici gerçeği, ellerinin titremesine neden olarak derinlere inmeye başladı.

''O sırada Majesteleri Roam'da değildi ve ölümden kaçmayı başardı. O zaman kalede değildim, bu yüzden bu davanın kesin detaylarından da pek emin değilim. ''

Çok acı bir şey yaşamış olmak. Hugo'nun hayatında hiç acı verici bir şey yaşamadığını varsaymıştı.

"Öyleyse... ikiz kardeşi... kendi anne babasını mı öldürdü?"

"Önceki dük gerçekten babasıydı, ama düşes annesi değildi. Annelerinin onları doğururken öldüğünü duydum.''

Bir çocuğun kendi babasını öldürmesi tuhaftı, ama Lucia o kendi annesini öldürmediği için biraz rahatladı. Belki de kendi kişisel deneyimlerinden dolayıydı. Lucia'nın babası onun küçümsemesini bile hak etmeyen biriydi ama annesi bu dünyada sahip olduğu tek sevgiydi.

''O çok… güçlü bir insan. Böylesine acımasız bir şey yaşadığını anlayamıyorum bile…''

"Evet, Majesteleri çok güçlü bir insan."

Lucia, gücünün nereden geldiğini anlayınca biraz üzüldü. O an ona sımsıkı sarılmak istedi. Belki de Hugo artık geçmişine hiç dikkat etmiyor olabilirdi. Sonuç olarak, Lucia'nın kendi duyguları onun için bir sıkıntı haline gelebilirdi. Ancak, bir şekilde onu teselli etmek istedi. Hugo biraz bencil olabilir ve bazı incitici şeyler söyleyebilirdi ama Lucia şu anda onun her şeyini affedebileceğini düşündü.

Ç/N: [..] içindeki konuşmalar geçmiş zamana ait diyalogları tarif ediyor. Zaten anlamışsınızdır. İleride de aynı şekilde devam edeceğiz. Onun dışında Hugo'nun geçmişini biraz olsun öğrenebildik. İsimler konusunda şu an kafa karışıklığınız olduğuna eminim. Ama biraz daha sabredin ileride daha net anlaşılacaktır ve ben de yine size açıklayacağım 🙈 Yine de kafanıza takılan kısımları sormaktan çekinmeyin..

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

 Lucia - 11. Bölüm 

Kuzey Bölgesi (2)

Lucia günlerini uyuyarak geçirdi. Kanamanın durması için iki gün daha dinlenmesi gerekiyordu. Kendini çok daha iyi hissetti ve hareket ettiğinde iç uylukları biraz ağrısa da bu katlanılabilirdi.

Lucia yola çıkmadan önce boş vakti olan tek kişiydi; etrafındaki herkes son dakika ihtiyaçlarını karşılamakla meşguldü. Jerome esas olarak seyahatleri için yiyecek tayınlarını ve acil ilaçları ve ayrıca Majesteleri'nin rahatı için gerekli malzemeleri kontrol etmeye odaklanmıştı.

14 çalışan, Kuzey'e yaptıkları gezinin ayrıntılı bir güzergahını planlamak için birlikte çalıştı. Lucia ve iki hizmetçisi Jerome, Anna, üç dilsiz kardeş, beş hizmetçi ve dört şövalye birlikte seyahat edeceklerdi. Lucia kabul odasındaki son çay saatinin tadını çıkarırken, Jerome onu onlarla birlikte seyahat edecek dört şövalyeyle tanıştırmaya karar verdi. Lucia kabul ettiğinde, Jerome şövalyeleri odaya getirdi.

'Sör Krotin'in bizimle olacağını düşünmüştüm.'

Lucia şövalyeler arasında hiçbirini tanıyamadı. Sör Krotin malikaneye o kadar şiddetli koşmuştu ki, onun zihninde derin bir izlenim bırakmıştı. Ancak, tüm bu insanların önünde farklı bir kişi hakkında soru sormanın kaba olacağını düşündü ve bu fikre karşı karar verdi.

Şövalyelerden biri yirmili yaşlarının ortalarındaydı, diğer üçü ise yaklaşık dört ila beş yaş büyüktü. Hepsi bir heykel gibi hareketsiz, kapının yanında duruyordu. Kabul odasındaki kanepede oturan Lucia'dan çok uzakta duruyorlardı.

"Jerome, şövalyelerin bu kadar uzakta durmalarının bir nedeni var mı?"

"Hayır. Ancak, Majesteleri onları yakından görmekten korkarsa diye bir önlem."

Şövalyelerin yapıları uzun ve hantaldı ve zırh ilavesiyle devler gibi göründüler. Tüm şövalyelerin kalçalarında uzun bir kılıç vardı. Çoğu zaman, dişiler onları yakından görünce ölesiye korkardı.

"Sorun yok. Yaklaşmalarını söyle. En azından yüzlerini tanıyabilmeliyim. Acil bir durum olursa bu kadar uzak durmak doğru olmaz.''

Lucia'ya göre, şövalyelerin uzun ve hantal yapısı onu hiç korkutmuyordu. Öyle olsaydı, Dük'e hiç yaklaşamazdı. Rüyasında, bir kişinin fiziğinin kişiyi tanımlamadığını öğrenmişti. Rüyasında küçük bir dükkan işletmek, şövalyelerin zırhlarını ve silahlarını onarmak konusunda deneyime sahipti.

"Anlaşıldı hanımım."

Şövalyeler sadece birkaç adım uzak olacak kadar yaklaştılar. Jerome isimlerini birer birer tanıtırken, şövalyeler isimleri anılırken kibarca başlarını salladılar. Şövalyeler arasında en büyüğü konuştu.

"Majesteleri, mümkün olan en iyi konforu sağlarken sizi korumak için elimizden gelenin en iyisini yapacağız. Hanımım, aklınızda bulundurmanız gereken tek bir şey var. Bu durumun asla olmayacağına eminim ama tehlikeli bir duruma düşersek lütfen Sör Heba'nın yanından ayrılmayın."

Şövalyelerin lideri onu Sör Dean Heba ile tanıştırdı. Dördünün içindeki en genç şövalyeydi.

"Neden? Sör Heba neden şövalyelerin lideri yerine beni korusun?''

"Çünkü Sör Heba dördümüz arasında en yeteneklisi."

"Anlamıyorum. Bir şövalyenin rütbesi, bildiğim kadarıyla yaşa göre değil, yeteneğe göre belirlenir."

Şövalyeler gözlerinde tuhaf bir parıltıyla birbirlerine baktılar. Bu kural kanunda yazılı değildi ama herkes tarafından uygulandı. Bu, yalnızca diğer şövalyelerle yakın çalışanlar tarafından bilinen gizli bir gelenekti.

"Bu... çünkü Sör Heba..."

Şövalyelerin lideri cevap veremeyince Dean bizzat cevap verdi.

"Sizin için açıklayacağım. Asil kökenli değilim ve herhangi bir şövalye birliği tarafından resmi olarak evlat edinilmedim. Ben sıradan halktan bir şövalyeyim.''

"Yani?"

Dean, sözlerinin Lucia'yı ikna etmek için yeterli olacağını düşündü ama onun yerine Lucia onu sorgulayınca şaşırdı.

"Çünkü... Belki Majesteleri rahatsız olur."

"Kısaca söylemek gerekirse, sıradan bir şövalyeye karşı güvensizlik hissedeceğimi düşündünüz."

"…Öyle."

''Doğum durumunuz becerilerinizi belirlemez. Şövalyelerin kurallarını çiğnemek istemiyorum. Sör Heba, lütfen şövalye bölüğünün başında siz olun."

Dean'in gözleri Lucia'ya bakarken titredi, sonra başını eğdi.

"Evet madam."

Daha fazla saygıyla cevap verdi.

Jerome şövalyelerin gitmesine izin verdiğinde şokunu dile getirdi.

"Madam, şövalyelerin kurallarından haberdar olduğunuzu bilmiyordum. Doğrusu, şövalyelerden rahatsız olmanızdan ve çok endişelenmenizden korktum. Sör Heba, genç yaşına rağmen çok yeteneklidir. Resmi bir şövalyeye terfi etmek için bir deneme süresinden geçmesi gerekmiyordu.''

"Amanın. Bu ancak bir eskrim veya at yarışında birinci olduktan sonra mümkün. Çok yetenekli olmalı. Ne kadar şaşırtıcı. Sadece görünüşüne bakılırsa, çok masum görünüyor.''

"Madam, beni bir kez daha şaşırttınız. Çok bilgilisiniz.''

Lucia hafif bir gülümsemeyle karşılık verdi.

Demirciyi çok uzun süredir işletmemişti ama bu deneyim Lucia'nın hayatını çok etkilemişti. Kont Matin obezdi ve vücudunun genel çerçevesini çok büyük gösteriyordu. Kısa boyuna rağmen, Lucia'yı her zaman korkutmuştu.

Lucia küçük demirciyi işletirken, onu ziyaret eden şövalyeler çok daha uzun boylu ve iri kemikliydi. Bazen ürkütücü bir görünümleri vardı ama hepsi Kont Matin ile karşılaştırılamayacak kadar nazik devlerdi. Onlar sayesinde, Lucia başkalarına çok daha kolay açılıp güvenebilmişti.

Tabii ki, bu insanlar arasında oldukça fazla insan çöpü vardı. Onarım talep edecekler, ancak ödemeleri sonraya erteleyeceklerdi. Daha sonranın anlamı aslaydı. Zaman zaman diğer şövalyeler onun için o çöpleri yakalar ve döverdi. Kiralık paralı askerler ve şövalyeler arasındaki fark, yer ile gökyüzü gibiydi. Şövalyeler, silahları için diğerlerine göre kat be kat daha fazla gurur duyuyorlardı.

Bu hikayenin sonu güzel olsaydı, hayat mükemmel olurdu.

Lucia rüyasında bir erkeğe aşık olmuş ve iflas etmiş, demircisini kaybetmişti. İlk başta onun bir şövalye olduğuna inanmıştı, ancak daha sonra durumun böyle olmadığını öğrenmişti. Bilinmeyen bir nedenle kovulmuş bir şövalyeydi. Diğer şövalyeler, şövalyelerin onurunun lekelenmesine çok kızmışlar ve onun izini sürmeye yardım etmişlerdi. Ancak, giden para geri alınamadı.

Adam yakışıklı ve güçlüydü, başından beri onun niyetinden şüphelenmeliydi. Hiçbir zaman bedensel zevkler talep etmemiş ve Lucia'ya platonik aşk yağdırmıştı. O adamın kalbini saf ve masum bir şey sanmıştı.

"Sör Krotin bize katılmayacak mı?"

Jerome'un yüzü kısa bir an dondu.

"Sör Krotin'i nereden biliyorsunuz?"

"Birkaç gün önce onu malikanemize koşarken gördüm. Bize katılacağını sanıyordum."

"Öyle değil. Veliaht prensi korumakla görevlendirildi.''

"Sör Krotin'den hoşlanmıyor gibisin."

''…Sevmemek yerine… O sadece baş belası.''

"Sör Krotin muhtemelen o kadar da kötü bir adam değildir."

Jerome'un sözleri Krotin'in huysuz ve vahşi olduğu anlamına geliyorsa, bunu çok iyi anlıyordu. Muhtemelen 'Çılgın Köpek' lakabını kazanmasının nedeni buydu. Lucia, nazik ama vahşi bir köpeğin bir oraya bir buraya koşarken yuvarlandığını hayal etti.

***

Kapıyı kullanarak yaşadığı ilk deneyimi hayal kırıklığı oldu. Çevresi karardı ve bir an için başı döndü, hepsi bu. Göz açıp kapayıncaya kadar bu kadar uzun bir mesafeye ışınlanması şaşırtıcıydı, ancak iki yer arasında seyahat ederken uçsuz bucaksız araziyi görebileceği yalandı.

Geniş, çorak bir arazide üç araba koştu. Bir vagonda Lucia ve birkaç kadın daha vardı. Son ikisi, yolculuk boyunca dönüşümlü olarak dinlenebilmeleri için hizmetkarlar ve şövalyeler için tasarlandı.

Yolculuk sorunsuz gidiyordu. Yolculuk boyunca tek bir damla bile yağmur yağmamıştı, bu da çok yardımcı oldu. Saatlerce seyahat eder, kısa öğünler için durur, sonra seyahat etmeye devam ederlerdi. Sonra kamp yapmak için dururlar, güneş çıkar çıkmaz yeniden yola koyulurlardı. Dinlenme noktaları küçük köylerde ve kasabalarda bulunabilmesi için iki kat daha uzun süren daha uzun rotayı alabilirlerdi, ancak hedeflerine ulaşana kadar tek bir köyü olmayan mümkün olan en kısa rotayı seçmişlerdi.

Dışarıda kamp yapmak zorunda kaldıkları son geceydi. Yarın öğlene kadar şatoya varacaklardı. Çevredeki şövalyeler kamp yapmak için uygun bir yer gösterdi ve hizmetçilere bölgeyi hazırlamalarını emretti.

Araba durur durmaz, Jerome atını Lucia'nın arabasının yanına çekti ve camına vurdu. Tüm yolculuk boyunca, Jerome arabaya binmedi, diğer şövalyelerle birlikte at sırtında gitti. Tozun girmesini engellemek için kapatılan pencere açıldı.

"Majesteleri, bu gece burada kamp yapacağız."

"Artık inmemin sakıncası var mı?"

Jerome şövalyelere döndü. Bölgenin güvenliğini taradıktan sonra başlarını salladılar.

"Evet, sorun değil."

Kısa bir süre sonra Lucia ve birkaç kadın daha arabadan indiler. Herkesin yüzü yorgunluktan bembeyaz olmuştu.

Uzun süre sallanan bir arabada oturmak çok yorucuydu. Yollar başkentteki gibi düzgün bir şekilde asfaltlanmamıştı, bu yüzden vagon durmadan değişen derecelerde sallanmaya devam etmişti.

Lucia tüm yolculuğa sessizlik içinde katlandı. Tek kelime etmedi, bu yüzden diğer kadınlar da şikayet edemedi. Lucia sayesinde herkes hedeflerine rekor bir hızla ulaşabildi.

"Majesteleri, hiç mideniz bulanıyor mu?" (Anna)

"İyiyim. Daha önceki yardımın için teşekkürler, kendimi çok daha iyi hissediyorum."

Yolculuk mide bulantısı ve baş ağrısına neden oldu. Anna, Lucia'nın rahatsızlıklarına yardımcı olmak için sadece ilaç yazmadı, ayrıca tüm yolculuk boyunca mide bulantısını ve baş ağrısını azaltmak için eldeki benzersiz basınç noktalarına masaj yapmak için özel bir teknik kullandı. Becerileri seyahatleri sırasında çok yardımcı oldu.

Lucia ve Anna yakındaki bir bölgede hızlı bir yürüyüşe çıktılar. Sadece kısa bir mesafede, Dean sessizce takip etti. Tüm yolculuk boyunca Düşes'e eşlik etmekten Dean sorumluydu.

Diğer insanlar kamp alanının kurulmasına yardım etti. Atları beslediler, yemekleri hazırladılar ve gece için yakacak odun topladılar. Düz bir kamp yeri seçtiler ve etrafta hiçbir vahşi hayvanın saklanmadığından emin oldular.

Uzaktaki bir şövalye, Lucia'nın minik figürüne baktı ve kalbinden geçen duygulardan bahsetti.

"Onun gibi biri olduğu sürece, herhangi bir eskortluk işini yüz kat memnuniyetle kabul edeceğim."

Diğer şövalyeler tartışmaya katıldı.

"Harika bir insan Taran Dükü için evin hanımı oldu."

***

Ertesi sabah erkenden yolculuklarına devam etmek için uyandıklarında araziyi ince bir buz tabakası kaplamıştı. Erken bir öğle yemeği için durana kadar bütün sabah seyahat etmeye devam ettiler.

"Hanımım, neredeyse geldik. Orayı görebiliyor musunuz? Yani Roam."

Jerome, sarı toprak yolun bittiği ve yerini yeşil çimenlerin aldığı bir yeri işaret etti. Biraz ileride, gökyüzüne doğru yükselen farklı yükseklikteki binaları görebiliyordu. Tüm yapıların merkezinde, hedefleri olan büyük bir kale vardı.

Lucia, Roam'ı görür görmez yolculuğun tüm korkunç yorgunluğu uçup gitti ve yerini heyecan aldı. Tanışmak ve tanımak istediği kişi o yerin içindeydi.

Rüyasında Taran Dükü'nün konumunu devralacak bir çocuğu olduğunu öğrendiğinde 40 yaşındaydı. O sırada çocuğu yetişkinliği yeni geçmişti ve 20 yaşlarında olacaktı. O zamandan bugüne yılları hesaplasaydı, oğlu şimdi dört ya da beş yaşında olmalıydı.

Araba otlaklara girer girmez toz için endişelenmesine gerek kalmadı, bu yüzden pencereyi açtı. Pencereden esen temiz havanın tadını çıkarırken, geçen manzarayı da takdir etti. Atlı şövalyeler, arabanın çevresinde kısa bir mesafe içinde at sürüyorlardı. Bunların arasında Jerome da ata biniyordu.

'Jerome sadece bir uşak ama... diğer şövalyelerle çok arkadaş canlısı görünüyor.'

Jerome, yolculuklarının ortasında kısa bir süre vagonda dinlendi, ancak çoğu zaman rastgele şeylerden bahsederek diğer şövalyelerle birlikte gitti ve dinlendi. Uşak ve şövalyeler hiçbir şekilde akraba görünmüyorlardı, ancak birbirleriyle çok arkadaş canlısı görünüyorlardı.

Erken geldiler. Akşam geç saatlerde varacaklarını tahmin etmişlerdi, ancak daha öğleden sonraydı. Araba, Kuzey'in başkenti Roam'daki Dük'ün kalesine koştu.

Araba geçerken siviller durdu ve kendi aralarında dedikodu yaptılar. Lucia'nın bindiği araba siyah aslanın armasını gösteriyordu.

Kaleye giden köprüyü geçtiklerinde, her taraftan yüksek sesli kornalar duyuldu.

Dış surların çevresinde çeşitli noktalara gözetleme kuleleri yerleştirilmişti. İçeride askeri eğitim alanları ve okullar vardı. Şövalyelerin dinlenmesi için de geniş odalar mevcuttu. Eğitim gören tüm şövalyeler bir anda durup geçen arabayı selamladılar ve selam verdiler.

Araba iç kaleye doğru devam etti ve merkez kulede durdu.

Merkez kulede, onları karşılamak için düzinelerce hizmetçi vardı. Jerome vagonun kapısını açtı ve birkaç hizmetçi inip vagonun altındaki gizli bölmeden merdiven setini destekledi. Anna onu takip ederken Lucia merdivenlerden indi.

Lucia etrafa bakındı. Merkez kulenin taş duvarları gökyüzüne ulaşıyor gibiydi. Merkez kuleye bağlı başka birçok minyatür kule vardı. Yüz kadar hizmetçi, başları öne eğik bir şekilde ayakta duruyordu.

"Hanımım, lütfen içeri gelin." (Jerome)

Lucia, kalenin birçok hizmetkarını geçerken Jerome'u takip etti. Merkezi kule kapısı, çelik gibi görünen ağır bir ahşaptan yapılmıştı. Devasa kapı açıldığında, geniş bir salon ortaya çıktı.

''Madam, bu uzun yolculukta çok şey yaşadınız.''

"Dayanan sadece ben değildim. Herkes çok çalıştı. Jerome, lütfen dikkatinizi bu yolculukta birlikte seyahat eden herkese verin, böylece iyice dinlenebilsinler.''

"Evet madam. Diğerleri için her şeyi ayarlayacağım, bu yüzden endişelenmenize gerek yok. Hanımım, bundan sonra ne yapmak istersiniz? Dinlenmek isterseniz sizi yatak odanıza götüreyim.''

''Bu kalenin insanlarını selamlamak istiyorum.''

"Çalışanları daha sonra yavaş yavaş selamlamakta fayda var."

"Çalışanları kastetmiyorum. Dük'ün ebeveynlerini selamlamak istiyorum. Babası burada değilse, annesi de iyidir. Doğrudan akrabalarını selamlamak istiyorum.''

"Burada böyle insanlar yok."

"Hiç kimse mi... hiç mi?"

"Evet. Önceki Dük ve Düşes dünyayı çoktan terk etti. Buna doğrudan akrabaları ve kardeşleri de dahildir. Ekselansları, Dük, Taran ailesinin kalan tek soyu."

Lucia'nın düşünceleri karmaşıklaştı.

'Tek? Peki ya oğlu?'

Bunu sormaktan kaçındı. Oğlu henüz kimseye açıklanmamış olabilirdi. Ama Dük meseleden büyük bir sır değilmiş gibi bahsetmişti.

''…O kadar yorgun değilim. Bu yere bir göz atmak istiyorum.''

"Size kalenin etrafında rehberlik edeceğim."

Çok geniş olmasına rağmen mekanın düzeni oldukça sadeydi.

''Birinci kat birçok kabul odası, konferans salonu ve yemek salonundan oluşmaktadır. Yemekhane yan kapısından çıktığınızda kalenin bahçesine girebileceksiniz.''

"Bahçe var mı burada? Görmek istiyorum."

''… Lütfen yüksek beklentiler içinde olmayın.''

Lucia bahçeye girdiğinde söyleyecek söz bulamamıştı. Bahçe inanılmaz derecede genişti ama bahar olmasına rağmen tek bir çiçek bulunamadı. Yılın dört mevsimi boyunca sadece yeşil ağaçlar ve çalılar büyümüştü.

''…''

Utanç içinde Jerome küçük bir öksürük bıraktı.

''İdari nedenlerle…''

''…Bahçe bu hale getirilecekse, neden en başta bahçe oluşturuldu?''

"Geçmiş düşes bu bahçeyi o hayattayken inşa etti. Evin Hanımı yokken, bahçe bu duruma düşürüldü. Terkedilirse bahçe çok korkunç olurdu, bu yüzden onu bu şekilde yönetmeye karar verdik.''

"Bunu emreden Dük müydü?"

"Dük bahçe gibi şeylere kafa yormaz."

''…''

Bu doğru. Elbette bu şekilde olurdu.

Birinci kattaki salona dönmeye karar verdi.

''Soldaki merdivenleri çıkarak ikinci kata çıkarsanız, kendinizi Majesteleri mahremiyetinde bulacaksınız. İkinizin kendi özel yatak odası, misafir odası ve banyosu var. Sağdaki merdivenleri kullanarak ikinci kata çıkarsanız, kendinizi Lordumuzun oval ofisinde bulacaksınız. İki yer de ikinci kattadır, ancak doğrudan erişim imkansızdır. Birinci kata dönmeli ve her iki yere de erişmek için merdivenleri kullanmalısınız.''

"Jerome. Sana sormak istediğim bir şey var."

Bunca zaman Lucia oğlunu düşünmeden edemedi. Oğlunun kimliği hâlâ bir sır olabilirdi ama Jerome'un onu bilmesi gerekiyordu.

"Bir süre önce Majestelerinin Taran Ailesinin kalan tek kan bağı olduğunu söylediniz."

"Evet madam."

"Ama... onun bir oğlu var."

Jerome'un yüzü bembeyaz oldu.

"…Affedersiniz?"

"Majestelerinin bir oğlu var, yani Taran ailesinin kalan tek soyu o değil, değil mi?"

"Hanımım... Siz... farkında mıydınız?"

"Elbette ondan haberim var."

''…Onu tanımayacağınızı düşünmüştüm.''

"Amanın, Jerome. Majestelerinin bana oğlu hakkında bilgi vermeyeceğini mi düşündünüz? Öyle bir insan değil."

Jerome, Dük'ün "öyle" bir insan olduğunu biliyordu.

''Varır varmaz oğluyla tanışabileceğimi düşündüm. Nerede o şimdi?"

"Genç Lord... şu anda Roam'da değil."

"Nerede o şimdi?"

"Şu anda yatılı okula gidiyor." 

"Benim yüzümden olduğunu söyleme bana?"

"Hayır değil. Majesteleri uzun zamandan beri Genç Lord için buna karar vermişti."

"Uzun zamandan beri mi? Genç Lord kaç yaşında?''

"Bu yıl sekiz yaşında."

Şaşırmıştı çünkü oğlunun ilk başta düşündüğünden çok daha büyüktü. Sekiz yaşında? Dük, oğluna sahip olduğunda kaç yaşındaydı? Matematiği yapınca 17 ya da 18 yaşında olacaktı.

'…Yani prematüreydin.'

17 yaşında bir oğlu olduysa, başkalarıyla yakınlaşmaya ne kadar erken başlamıştı? Mevcut toplum kadın ve erkeğin cinsel ilişkilerini kabul etse de, hala oldukça erken kabul edildi.

''…Genç Lord ne zaman eve gelecek?''

"Emin değilim. Genç Lord yatılı okula gittiğinden beri bir kez bile geri dönmedi.''

"Bir kez bile mi…? O halde Majesteleri oğlunu görmeye gitti mi?''

"Bildiğim kadarıyla, hiç okul ziyareti yapmadı."

Lucia'nın kafası karıştı. Oğluna çok düşkün değil miydi? Evliliğin devam etmesinin nedeni o değil miydi? Çocuk evlilik dışı doğmuş olmasına rağmen, Dük'ün oğlunu kendi Dük unvanını ona verecek kadar sevdiğini düşündü.

"Madam, Genç Lord hakkında başka sorunuz varsa, Majesteleri'ne şahsen sormanız daha iyi olur. Herhangi bir bilgiyi bu kadar düşüncesizce ifşa etme iznim yok.''

"…Anladım. Oğlunun adı ne?"

"Genç Lord'un adı Damian."

Damian. Lucia adını defalarca tekrarladı.

***

Roam, yüz yaşından küçük eski bir kaleydi. Kale dışarıdan bir antika gibi görünse de, yıllar boyunca yapılan dikkatli bakım ve tadilat nedeniyle içi rahat ve temizdi. Lucia her yeri sevdi. Hayatından memnun hissediyordu. Parmağını kaldırmasına gerek yoktu ve yemekleri hazırlanacaktı. Yatak takımları otomatik olarak temizlenecek ve banyosu başkaları tarafından hazırlanacaktı. Hiçbir şeyden şikayet etmesine imkan yoktu.

Jerome kabul odasına girdi. Bir elinde tabak vardı. Tabağı Lucia'nın önündeki masaya bırakırken karmaşık hareketler yaptı. Lucia uşak çay setini kurarken en ufak bir takırtı duymadı.

Genellikle insanların başkent ve Düklük için ayrı uşakları olurdu, ancak Jerome'un durumunda, her iki yerden de o sorumluydu. Jerome çok yetenekli bir uşaktı. Hala gençti; bu kadar yetenekli olması inanılmazdı.

"Madam, bu taze pişmiş bir turta."

Turta altın rengindeydi ve içinden elmaların tatlı kokusu yayılıyordu.

"Aman Tanrım, lezzetli görünüyor. Yemek için teşekkürler."

"Lütfen fazla yemeyin. Akşam yemeğinizi bitiremeyeceksin."

"Akşam yemeğini bununla idare etsek olmaz mı? Her gün bu şekilde yersem şişmanlarım."

Kahvaltı ve öğle yemeği basit bir şekilde hazırlandı, ancak akşam yemeği her zaman herhangi bir ziyafete karşı kaybetmeyecek büyük bir şölendi. Bu oranda Dük'ün iflas edeceğinden endişeliydi. Öğün aralarındaki tüm atıştırmalıkları da unutmamak gerek.

Jerome çok arkadaş canlısıydı. Sadece o değildi; Lucia'nın depresyona girmesinden korkarak herkes elinden gelenin en iyisini yapıyordu. Yemekleri için bu kadar çaba sarf etmelerinin nedeni buydu.

Daha yeni evlenmişti ve göz açıp kapayıncaya görünürde kocası olmadan garip bir yerde yapayalnız yaşamak zorunda kaldı. Genelde kadınlar böyle bir durumda ağlarlardı ama Lucia'nın adaptasyon hızı çöldeki bir kaktüs gibiydi.

"Jerome. Bir şeyi merak ediyorum."

"Evet madam. Lütfen konuşun."

Dük'ün şatosunun yetenekli uşağı, çayını her zamanki gibi zarif bir şekilde doldurdu.

"Veda güllerini Jerome gönderdi, değil mi?"

Jerome'un elindeki çaydanlık masaya düştü ve içindekiler etrafa saçıldı. Jerome, afallamış bir halde çayın yere dökülmesini izledi. Asla geri alamayacağı bir hata yapmıştı. Birkaç saniye sonra, Jerome şaşkınlığından sıyrıldı ve boşalan çaydanlığı dik tuttu, sonra hizmetçilere bir havlu getirmelerini emretti.

"Özür dilerim hanımım."

"Tamam. Çay üzerime sıçramadı. Aksine, veda gülleri kimin fikriydi?”

''…''

Jerome'un sırtından soğuk ter damlıyordu. Bilinçsizce gözlerini odanın içinde gezdirip kendisine yardım edecek birini aradı ama kimseyi bulamadı. Jerome'un her zamanki rahat ve saygılı ifadesi hiçbir yerde yoktu ve yerini ciddi bir tehlikeye atlayacakmış gibi gergin ve sert bir ifade aldı.

"Bu kadar uzun süre düşündükten sonra, Dük'ün bu kadar ayrıntılı biri olacağına inanmıyorum. Sana kişisel olarak veda gülleri göndermeni emredeceğini sanmıyorum."

''…Madam, şey…''

"Sorun değil, ben zaten her şeyi biliyorum. Bu senin fikrin, değil mi Jerome?"

"…Evet. Ben rastgele başladım…''

"Veda mesajı olarak kırmızı güller mi gönderiyorsun? Bu biraz acımasız değil mi?”

''…Onlar… sarı. Sarı güller."

''Ah, demek sarı güllerdi. Neden tüm renklerin içinde sarıyı seçtin?''

''…Sarı gül, birçok anlamı arasında bir veda mesajı barındırıyor.''

"Vay gerçekten mi? Nasıl bu kadar çok şey biliyorsun? Sen çok büyük bir romantik olmalısın, Jerome."

Lucia'nın sesi tüm bu zaman boyunca parlak ve enerjikti, bu yüzden Jerome yavaş yavaş sinirlerini gevşetebildi. Hizmetçiler pisliği temizlemek için geldiğinde, kalbinin de düzene girdiğini hissetti.

''…Kardeşimin karısı çiçekçi dükkanı işletiyor. Zaman zaman bana çeşitli çiçeklerden bahsediyorlar ve bu bilgiyi hatırladım.''

Tabii ki gülleri hep yengesinin dükkânından alırdı. Fabian bunu bir taşla iki kuş vurmak olarak düşündü. Her şeyi bir çırpıda elde etmek, herkesin mutluluğu için en iyisiydi. Baldızı, olabilecek en güzel buketi yapmak için tüm kalbini ve ruhunu dökerdi.

"Demek bir erkek kardeşin vardı."

"Ah, görünüşe göre size söylemedim. Majestelerinin kişisel yardımcısı Fabian benim küçük erkek kardeşimdir. Fabian'la daha tanışmadınız mı?"

"Ah, tabii. İkiniz gerçekten…''

"Evet, hiç benzemiyoruz. Yine de ikiziz."

"Tanrım, bu bir sürpriz. Dük'ün malikanesinde birçok ikiz var. Jerome var, baş aşçı kardeşler de ikiz, hizmetçiler de ikiz. Bu çok ilginç. Ah, sakın bana üç kardeşi söyleme… Ah, onlar kardeştiler ama ikiz değillerdi.''

"Madam, sözlerinizi dinledikten sonra öyle görünüyor. Majestelerinin de bir ikizi vardı.''

"Kardeşi mi vardı?"

Jerome hızla ağzını kapattı. Bir hata yapmıştı. O kısacık anda iki büyük hata yapmıştı. Bunun üzerine bir dil sürçmesi. Bu, Dük'ün en çok küçümsediği hatalardan biriydi. Jerome'un yüzü umutsuzluk ve utançla doluydu. Lucia her şeyi çabucak kavradı.

"Bilmemem gereken bir şey olabilir mi?"

"…Konu bu değil. İkizi uzun zaman önce vefat etti. Eninde sonunda öğreneceğiniz bir şey ama bunu saklamak daha iyi… Ve bu konuyu Majesteleri'nin önünde konuşmamak en iyisi olur.''

Lucia güllerden çok kardeşini merak ediyordu ama Jerome çok endişeli görünüyordu, bu yüzden ona acıdı ve konuyu değiştirdi.

"Peki. Güller hakkında konuşmaya devam edelim. Gülleri en son kime gönderdin?''

Jerome'un kaskatı kesilmiş yüzünde soğuk terler oluştu. Jerome bu konudansa Dük'ün ikiz kardeşi hakkında konuşmayı tercih etti. Biri onu bu pozisyondan kurtarabilseydi, derin bir öpücük paylaşırken onları kucaklardı.

"Sana söyledim, her şey yolunda. Leydi Lawrence olabilir mi?''

"…Evet sen nasıl bildiniz…?"

"Bir şekilde haberim oldu. Ah, gülleri alan son kişi Lady Lawrence ise... Peki ya Kontes Falcon?"

Jerome çıldırmanın eşiğindeydi. Madam'ın ağzından sürekli bombalar patlıyordu. Jerome'un yüzünde soğukkanlılık gibi bir şey bulunamadı. Hiç kimse ona şu anki kadar zor zamanlar yaşatmamıştı.

"Majesteleri Lady Lawrence'tan ayrıldıktan sonra Kontes Falcon ile buluşuyordu. Veda güllerini alan son kişinin Kontes olması gerekmez mi?" (Lucia)

''…''

"Sorun değil. Bana sadece doğruyu söyle."

Zavallı Jerome, bir kadının 'Sorun değil, bana her şeyi anlat' sözlerini söylemesinin gerçek korkusunun farkında değildi. Fabian orada olsaydı dilini şaklatarak 'İşte bu yüzden kimseyle çıkamazsın' derdi.

''…Majesteleri bana böyle bir emir vermedi…''

"Hımm..."

Lucia hafifçe dudaklarını büzdü.

"Bu demek oluyor ki Majesteleri hala Kontes ile görüşüyor."

"Değil! Bu hiç de doğru değil! Düğünden sonra onunla hiç görüşmedi. Yukarıdaki göklere yemin ederim.''

Lucia kahkahayı patlattı.

"Neden bu kadar ciddileşiyorsun? Onunla buluşmasının nesi yanlış?"

"Ha?"

"Önemli değil. Her neyse, teşekkür ederim."

"…Rica ederim."

Nedense Jerome, Majesteleri'nden korktuğunu hissetti.

"Aa, ayrıca..."

"Evet?"

Jerome şaşırmıştı. 'Madam, LÜTFEN!'  diye yalvarmak istedi ama kelimeler boğazının hemen önünde durdu.

"Neden bu kadar şoktasın? Sana benimle ilgilenecek hizmetçiler hakkında soru soracaktım.''

Sanki biri onu uçurumdan itmiş ve tam zamanında başka biri onu yakalamış gibi hissetti. Jerome rahatladı ve nazik bir uşak görüntüsüne döndü.

"Evet madam. Sevmediğiniz bir şey var mı?''

"Öyle değil. Lütfen bana eşlik etmesi için tek bir kişiyi belirmeleyin. Birkaç günde bir dönüş yapsınlar.''

"Size eşlik eden hizmetçi herhangi bir hata mı yaptı?"

''Bir hizmetçiden yana olursam, aralarında nifak ve sürtüşme olur. Gelecekte sıkıntılı çatışmalar istemiyorum. Hizmetçiler farklı takımlara ayrılırsa, bu çok büyük bir şey gibi görünmeyebilir, ancak gelecekte tüm sıkıntıların kaynağı olabilir.''

Lucia, hizmetçilerin hayatlarının gayet iyi farkındaydı ve bu yeni yapıyı iyice düşündü. Hizmetçi olarak çalışırken, yapının tüm farklı hizmetçiler arasında herhangi bir sürtüşmeyi önlemek için doğru ortamı üreteceğini düşündü.

Lucia, hizmetçiler arasında ayrımcılığa uğrayıp onları kayırmadıkları zaman efendileriyle aynı fikirde olamazdı. Neden bu kadar mantıksız davranıp kendilerine sorun çıkarsınlar?

Jerome, Lucia'ya bakarken birkaç kez gözlerini kırptı, sonra başını salladı.

"…Evet. Emirlerinizi yerine getireceğim."

Aah. Majesteleri çok şaşırtıcı bir kadındı. Jerome'un içindeki köle ruh, damarlarında pompalanan adrenalin gibi tepki vermeye başladı. Hayatında sadece bir kişi için böyle hissetmeyi bekliyordu. Çok yakında kalbinde iki usta taşıyacak gibiydi.

Ç/N: Lucia Jerome'yi ahiret sorgusuna çekerken ahahaha

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm

 Lucia - 10. Bölüm 

Kuzey Bölgesi (1)

Hugo gittikten bir süre sonra Lucia uyandı çünkü banyoyu kullanması gerekiyordu. Kendini kaldırdı ve hizmetçileri çağırmak için bir ip çekti. Dün aşırı alkol tüketiminden dolayı mide ekşimesi çekiyordu. Hizmetçiler odanın hemen dışında beklemedeymiş gibi, bir saniye sonra ortaya çıktılar.

"Majesteleri, günaydın."

"Banyoyu kullanmak istiyorum, bana yardım edin."

Hizmetçilere yaslanan Lucia, yataktan çıkmayı başardı. Kendi ayakları üzerinde kendini desteklemeye çalıştığında, vücudunu bir ağrı kapladı ve yüzünü buruşturmasına neden oldu.

"Kendinizi iyi hissetmiyor musunuz? Doktoru çağıralım mı?"

Lucia bir an hizmetçilerin ifadelerini gözlemledi. Hizmetçiler konuşurken en yüksek saygıyı gösteriyorlardı, ama sanki ona 'Nerede ve neden acı çektiğini biliyoruz' diyorlarmış gibi hissetmekten kendini alamadı.

Hizmetçilerin ifadeleri hiç değişmediği için, belki de bu kendi aşağılık kompleksiydi. Yaşlı hizmetçilerin onunla ilgilenmesi onu rahatlatmıştı. Yirmili yaşlarındaki bazı genç hizmetçiler onunla ilgilenselerdi, utancından dolayı çok rahatsız olurdu.

Lucia bir hizmetçinin yaşamının ve alışkanlıklarının her yönünü anlıyordu. Efendilerinin önünde her zaman boş bir ifade tutmak üzere eğitildikleri için nezaketle davranırlardı. Ancak bu uygulamaya ancak ustaların karşısında olduklarında devam ettiler. Efendilerinin arkasından, diğer normal insanlar gibi güler ve alay ederlerdi.

Hizmetçiler genellikle efendileriyle aynı köşkte yaşarlardı ve kendi özgürlükleri kısıtlıydı. Bu nedenle, ilgileri ve eğlence kaynakları doğal olarak efendilerinin aile işlerine yönelik olacaktı. Hayatları, ustalarının sözlerine ve alışkanlıklarına dikkat etmenin bir tekrarıydı. Sıradan varoluşlarında, o anlar onlara olay gibi geldi.

Lucia rüyasında hizmetçi olarak çalıştığında(1), işlerine konsantre olmaya takılıp kalmıştı. Sessiz ve samimi bir hizmetçi olmuştu. Sonunda, efendisinin gözde hizmetçisi oldu ve büyük sosyal etkinlikler sırasında efendisine sık sık katıldı. Lucia efendisinin gözdesi olduğunda, diğer hizmetçiler ona küçümseyerek bakmışlar ve onu dışlamışlardı.

Lucia'nın kişiliği daha canlı olsaydı, efendisinden diğer hizmetçileri cezalandırmasını ister ve başı dik bir şekilde ortalıkta dolanırdı. Ancak, umursadığı tek şey işini elinden gelenin en iyisiyle yapmaktı.

Bunun için ona minnettar olacaklarını düşünebilirdi, ama öyle değildi. Ona bir böcek gibi davranmışlardı. Öyle olsa bile, Lucia davranışlarını görünce incinmemişti. Sözlerini dikkatle dinlemek gerekirse, hizmetçiler zarif konuşmalar yapmıyorlardı. Bu, özellikle efendileri aynı yatak odasından çıktıktan sonraki sabahlar için geçerliydi. Hizmetçilerin dedikoduları özellikle kötüleşirdi. Lucia, diğer hizmetçilerin neye güldüğünü dinlerken sadece iç çekerdi.

Bunlar Dük'ün hizmetçileriydi ama farklı olmayacaklardı. Ancak hizmetçiler bu şekilde konuşurken görülmediyse, onları cezalandırmak için bir şey yapmasına imkan yoktu.

Lucia sadece biraz stresliydi çünkü perde arkasında olacak tüm karanlık ve kirli sırları biliyordu.

"…Gerek yok. Bana biraz yardım etseniz iyi olacak. Doğru, dün bir bardak kırdım."

"Biz zaten temizledik. Ama lütfen önlem olarak terliklerinizi giymeyi unutmayın.''

Hizmetçilerin odaya girip çıktıklarını bilmeden bu saatler boyunca kütük gibi uyumuştu. Bayılmış olması mümkündü. Lucia yavaş adımlarla yatak odasına dönerken pencerenin önünde durdu. Onu destekleyen hizmetçiler de durup sessizce onu beklediler.

Balkonun hemen dışındaki büyük bahçeyi görebiliyordu. Yer devasaydı, malikaneye doğru hızla koşan bir şey keşfettiğinde kendi kendine mırıldandı.

'Roy Krotin...?'

Avlanan bir yaban domuzu gibi koşuyordu. Bu sabah bir şey mi oldu? Bir bakışta, bunun önemli bir şey olduğunu söyleyebilirdi.

''Majesteleri şimdi nerede?''

"Bu sabah erkenden Kuzey bölgesine gitti bile."

"…O burda değil mi?"

"Bununla ilgili olarak, madam, baş uşak şu anda içeriği size bildirmek için bekliyor."

"O zaman odaya girmesine izin vermeliydin."

"Buraya girmesine izin verilmiyor..."

"Ah…"

Kocası yanında olmadığı sürece, kadınlar dışında kimsenin yatak odasına girmesine izin verilmedi. Konu zina yasaları olduğunda Xenon çok esnekti, ancak rastgele bir erkeğin efendinin yatak odası odalarına girmesine izin vermek son derece tabuydu.

Böyle bir durumda en ufak bir tazminat ödemeden boşanma talebini reddedemezlerdi. Dışarıda bahçelerde sorun olmazdı ama yatak odalarının içinde yasaktı. Eski zamanlardan beri gülünç bir gelenekti.

Savaştan önce, Xenon'un düzensiz olduğunu iddia ederek parmağını Xenon'a işaret eden farklı bir ülke vardı. Xenon, ülkenin kraliyet ailesine hakaret ettiklerini söyleyen bir mektup göndermiş ve bir özür almayı başarmıştı… Ama yine de, Lucia sözlerinden şüphe duymuyordu.

"Bu sabah yola çıkma planları ne olacak?"

"Majesteleri her şeyin yarına ertelenmesini emretti."

"Öyleyse çok acil bir şey olmamalı. Uşakla daha sonra konuşacağım. Biraz daha dinlenmek istiyorum.''

Lucia bir bardak ballı su istedi ve tekrar uyudu. Roy'un bir süre önceki çaresiz ifadesi Lucia'nın düşüncelerinde parıldamaya devam etti. Dük sabah erkenden ayrılmıştı, peki Roy'un neye ihtiyacı vardı? Bunu düşünmek çok zahmetliydi, bu yüzden uyuyakaldı.

***

"Bu nasıl olabilir? Nasıl?"

Roy, parlayan sabah güneşinin altında öfkeden tütüyordu. Kızıl saçları o anda yanan alevlere benziyordu. Bu yaygın bir manzaraydı ve kimse izlemekle ilgilenmiyor gibiydi.

"Peki ya Veliaht Prens? Neden buradasın?"

"Kimin umrunda? Bunu yapmayı kabul etmedim!" (Roy)

Veliaht Prens, Hugo'nun burada güven veren bir muhafız bıraktığı sürece başkenti terk etmesine izin vermeyi kabul etmişti; Roy, anlaşma için seçilen adaydı. Roy'un hangi yöne gideceğini tahmin etmek imkansızdı ama iş beceriye geldiğinde Roy'u yenebilecek kimse yoktu. Roy'u yenebilecek tek kişi Hugo'ydu.

Roy'un fikirleri kimsenin umurunda değildi. Hugo, Roy'un itirazlarını görmezden gelerek, her zamanki üslubuyla "çünkü ben öyle söyledim" diye emir vermişti. İki gece önce Roy, Kwiz'in gardiyanı olmayı reddederek bir öfke nöbeti geçirmişti ve Hugo onu kötü bir şekilde dövmüş, yüzünü kara ve maviye çevirmiş ve onu işe girmeye zorlamıştı.

Bu sabah Dük, Kwiz'e posta yoluyla bir mesaj göndermişti. Roy da mektubu Veliaht Prens'in omzunun üzerinden bakarken okumuştu. Kuzey'de bir şeyler olduğunu açıklayan kısa bir mektuptu, bu yüzden Kuzey topraklarına ayrılacaktı. Roy mektubu okuduğu anda, olabildiğince hızlı bir şekilde malikaneye koşmuştu ama Dük çoktan gitmişti.

''Lord sana görevini çoktan verdi. Geri dönmen senin için daha iyi olacak, makamını boş bırakman iyi değil.''

"Kimsenin buna vakti yok! Kuzeyde işler kötüye gidiyor! Beni bu kadar eğlenceli bir şeyin dışında nasıl bırakabilir?'' Dean, Roy'a zavallıymış gibi baktı.

"Sen buna eğlenceli bir şey mi diyorsun?" (Dean)

"Bir heykel gibi Veliaht Prens'in yanında sıkışıp kalmaktan yüz kat daha eğlenceli! Onu takip edeceğim."

"Evet, doğru. En iyi atışını yap. Lord da seni gördüğü yerde öldürsün.''

Dean'in acımasız tahminine rağmen Roy, Dean'le kol kola girdi.

"Hmph, Lord beni ölümün eşiğine getirebilir ama beni asla öldüremez."

''…En tuhaf şeylerle çok gurur duyuyorsun. Dediğin gibi ölmeyeceksin ama muhtemelen bir kol veya bacağını kaybedeceksin. Hayır bekle. Hiçbir kemiğini kırmayacak ama seni öyle fena dövecek ki, üç dört gün hareket edemeyeceksin."

Roy sinirli gözlerle ona baktı ama sonunda omuzlarını düşürdü. Roy, Lorduna çok hayrandı ama zaman zaman, onun bu kişiliği gerçekten eşsiz hissettiriyordu. Ama Roy dışında, Dük diğer şövalyeleri dövmekle uğraşmadı.

Dük'ü kızdırmaya cüret eden tek kişi Roy'du. Bir başka anlamda, böylesine korkunç dayaklara maruz kalırken Dük'e karşı gelmeye devam etmesi takdire şayandı.

"Evet, oldukça acı verici. Aslında, sen neden buradasın ki? Nasıl oluyor da Lordun peşinden gitmedin?'' (Roy)

"Kuzeye ulaşana kadar Majestelerine eşlik etmekten sorumluyum." (Dean)

''Ah… Majesteleri şimdi evli.'' (Roy)

Roy düz bir sesle mırıldandı. Diğerleri Dük'ün evliliğini duyduklarında şaşkınlıktan ağızları açık kalmıştı, ama Roy pek tepki vermeden haberi olduğu gibi almıştı. Roy'un zihniyeti normal nüfusunkinden biraz farklıydı.

''Mm, kim evin hanımı oldu? Onun bir prenses olduğunu duydum." (Roy)

'Bunun hakkında zaten bilgim olmasına rağmen.'

Roy, Dük'ün özel bilgilerini bu kadar hafife alacak kadar aptal değildi. Roy, Dük ve Prenses'in tanıştığı günü düşündüğü zaman rastgele kıkırdardı.

Prenses Dük'e sert bir yumruk atmıştı, 'Evlilik teklif etmeye geldim.' O anda Dük tam bir şok geçirmişti. Böylesine minyon bir genç bayanın Dük'e yumruk attığını görmek çok canlandırıcıydı.

"Birazcık endişeliyim. Soylulara eşlik etmeye alışık değilim.” (Dean)

"Muhtemelen iyi olacaksın." (Roy)

"Hmm? Evin Hanımı ile tanıştın mı henüz?'' (Dean)

Roy başını kaşıdı.

"Hayır, daha doğrusu... Neyse, muhtemelen iyi olacaksın. Bu benim içimden gelen bir his."

Dean kahkahayı patlattı.

"Peki. O canavarca içgüdüne inanacağım. Neyse, yolun başındayken pes et ve görevine dön. Uşak seni görürse, sana kulak kabartacak."

''Uh… Jerome… beni korkutuyor.''

Bazen Lord'dan çok daha korkutucuydu.

"Pekala, bunun için minnettarım."

Arkalarından yankılanan sesle Roy'un yüzü soldu. Jerome bir süre önce arkalarında belirmişti ve onlara aç vahşi bir canavar gibi bakıyordu. Roy, sanki Ölüm Tanrısı kapısındaymış gibi çığlık attı.

***

Lucia uykudan uyandığında öğlen güneşi parlıyordu. Gözlerini açabiliyordu ama vücudunu istediği gibi hareket ettiremiyordu. Sanki vücudu dev bir kayaya dönüşmüş ve yatağa bağlanmış gibiydi. Sabah hissettiğinden daha fazla yorgunluk hissetti.

'Acıyor…'

Kas ağrısı zaman geçtikçe daha da kötüleşiyordu. Uzun bir süre dinlendikten sonra ağrıları azalsaydı sakinleşebilirdi ama öyle değildi. Dediği gibi, şu anki durumunda Kuzey'e yolculuk imkansız olurdu. Onunla ilgilenen hizmetçiler, durumunun daha da kötüleştiğini görebiliyordu ve huzursuz görünüyorlardı.

"Majesteleri, kendinizi çok mu hasta hissediyorsunuz?"

''…Bana hafif bir yemek getirir misin? Yatakta rahatlıkla yiyebileceğim bir şey istiyorum."

Lucia konuşurken acıyla yüzünü buruşturdu. Bu sabah boğazı biraz kurumuştu ama şimdi kaşınıyor ve acı veriyordu.

"Ah evet. Hanımım, sizin için hemen hazırlayacağım.''

Kısa bir süre sonra hizmetçiler, çeşitli küçük tabaklarla dolu yemek tepsilerini getirdiler. Sıcak bir bardak süt, bal ve fındıkla kaplı meyveler, küçük bir tabakta minik krakerler, dokunulamayacak kadar sıcak ekmekler ve çeşitli atıştırmalıklar. Başkalarının yardımıyla kalktı ve tabakları birer birer yedi. Midesini doldururken, içinde oluşan enerjiyi hissedebiliyordu.

Yemeğini bitirip banyo yaptı. Ondan sonra, öğleden sonraya kadar bir süre daha dinlenmeye gitti. Sonra Jerome ile konuşmak için kabul odasına gitti. Aradan sadece bir gün geçmesine rağmen Lucia'nın canlı durumu, bir ayağının mezarda olduğu bir güne dönüşmüştü. Jerome büyük bir endişeyle ona baktı.

"Lordumuz, isteğiniz üzerine bir doktor çağırmamızı emretti, Majesteleri."

"Doktora ihtiyacım yok. Onun şimdiden kuzeye gittiğini duydum."

"Evet, Taran Düklüğü'nden acil bir mesaj aldı ve hemen ayrıldı."

Jerome, Evin Hanımı'nın bundan dolayı bir öfke nöbeti atıp atmayacağı konusunda kendini huzursuz hissediyordu. Dük acil bir iş için ayrılmıştı, ancak çift daha dün evlenmişti. Tek bir veda sözü bile etmeden ayrılmıştı ve daha da kötüsü, ikisinin tekrar ne zaman buluşabilecekleri belli değildi.

Lucia, Düklüğü'ndeki acil işler nedeniyle evliliğinin gayri resmi olarak kurulduğunu en başından anlamıştı. O buna hiç üzülmedi.

"Biz ne zaman gideceğiz?"

"Ah evet. Yarın için planlandı, ancak Lord acele etmeye gerek olmadığını söyledi. Kendinizi hazır hissettiğinizde ayrılmanız iyi olacak.''

"Madem her şey yarın için planlanmış, yarın gidelim."

"Evet madam. Gezinin kısa bir ön bilgilendiremesini tartışmak istiyorum. Ne zaman uygun olur?''

''Her şey hazır olduğu sürece, şimdi dinlemek isterim.''

"Evet madam. Başkentten Roam'daki Taran Düklüğü'ne hareket edeceğiz. Roam, Taran Dükü'nün kalesinin yanı sıra şehrin adıdır. Seyahat etmemiz gereken mesafe çok uzak, ancak kapıdan gideceğiz, bu da yolculuğumuzu dört güne indirecek. Kapıyı daha önce hiç kullandınız mı?''

"Hiç kullanmadım."

Xenon, 'kapı' olarak adlandırılan büyülü cihazları nedeniyle güçlü uluslardan biri olarak kalmayı başardı. Hangi sınırdan olursa olsun, İmparator'un alabileceği en son mesaj bir haftaydı. İster isyan, ister işgal olsun, komutları verimli bir şekilde iletebiliyordu. Birçok ülke bu tür ''kapıları'' keşfetmişti. Ancak, Xenon, tüm uluslar arasında en fazla kapıya sahipti.

Uzak geçmişte, büyünün yaygın olduğu bir zaman olmuştu. Ama bir gün, büyü birdenbire yok olmaya yüz tutmuştu. Bu güne kadar tarihçiler hala bu fenomenin nedenini bulmak için araştırma yapıyorlardı.

Büyü krallığı dünyadan silindiğinde, büyücü mesleği ve tüm araştırmaları da ortadan kalkmıştı. Ancak, büyülü eserler dünya çapında kaldı ve değerli antikalar olarak kabul edildi. Büyülü eserler genellikle ulusal hazinede saklanırdı. Bu büyülü eserler arasında, toprağa gömülü olan ve birinin ışınlanmasına izin verenler vardı; bu büyülü eserlere 'kapılar' deniyordu.

''En yakın kapıya ulaşmak, araba ile yaklaşık yarım gün sürecek. Daha sonra Kuzey bölgelerine ışınlanıp dört gün daha sürecek olan dolaşmaya devam edeceğiz''

"Dük'ün kalesi kapıdan dört gün uzakta mı? Bu oldukça uzak; İnsanlar genellikle kapıya daha yakın inşa etmezler mi?''

''Kuzeyde sadece beş kapı var. Roam'a en yakın konumdaki kapı, araba ile seyahat etmeyi çok zahmetli hale getirecek birçok sarplık ve kaya ile çevrilidir.''

"Sadece beş tane mi var? Kuzey bölgesi bu kadar geniş olmasına rağmen mi?”

"Evet, sadece beş tane var."

Bu nedenle Kuzeyli soylular başkente pek uğramazlardı. Bir ileri bir geri gitmek çok zordu.

"Ama Jerome, kimsenin özgürce... kapıya girmesine izin verilmiyor. Anladığım kadarıyla sadece hükümet yetkililerinin geçidi kullanmasına izin veriliyor. Kişisel nedenlerle seyahat ediyor olsak da sorun olmayacak mı?''

"Kesinlikle söylüyorum ki, madam haklı. Kapıya yalnızca hükümet amaçları için izin verilir. Ancak sermayenin ana kapısı, masrafları ödendiği sürece kullanımına izin verir. Ek olarak, Dük geçidi kullanmak istediğini belirtti. İsteğini sorgulayacak kadar cesur biri var mı?''

"…Anlıyorum."

Kocası önemli bir figürdü. Ancak bu gerçek tam olarak anlaşılmamıştı. Soylu bir kadının statüsü kocasına veya babasına dayanıyordu. Biri İmparatoriçe olsa bile, yüksek sosyete tarafından otomatik olarak tanınmayacaktı. Bilinmeyen düşük rütbeli bir soylu kadının sosyal merdivenin tepesine rastgele tırmandığı bir durum hiç olmamıştı.

Kadınlar, babalarına ve kocalarına ait olan her şeyi de kendi malı sayarlardı. Düşes etkisini gösterecek olsaydı, Barones'in Düşes'in emirlerini yerine getirmesi gerekecekti. Kanunda yazılı değildi. Ancak herkes bu sistemi kabul etti.

Rüyasında Lucia bir Kontes'ti. Kont Matin topraklara sahipti ve Matin Ailesinin başkentteki uzun geçmişi nedeniyle diğerleri üzerinde çok fazla etkiye sahipti. Bu nedenle, Lucia'dan daha düşük statüde birçok kadın vardı.

Öyle bile olsa, Lucia kendi gururunu beslemek için etrafındakilerin üzerine asla basmamıştı. Her şeyden önce, Lucia Kont Matin'in mal varlığı üzerinde hiçbir zaman bir mülkiyet duygusu hissetmemişti.

Bu nedenle, Lucia sosyal merdivendeki yerinin somut anlamını kavrayamadı. Diğer kadınlar gibi başkalarını kontrol etmek için kocasının sosyal konumunu kullansaydı, bundan zevk alır mıydı? Şu anda, Dük için yalnızca asalak bir varlık olduğunu hissetti.

"Yarın bize kuzeye kadar eşlik edecek olanlarla sizi tanıştıracağım. Başka sorunuz var mı?''

''Yolculuk sırasında dikkat etmem gereken bir şey var mı?''

"Bir şey düşünürsem yarın size haber veririm."

Günü yatakta dinlenerek geçirdi. Ertesi sabah, Lucia kendini çok daha enerjik hissetti.

Ama farklı bir sorun vardı. Onunla geçirdiği ilk gecenin ardından vücudundan akan kan durmuyordu. Kanama çok şiddetli değildi ama onunla ilgilenen hizmetçiler bunu fark etmeden edemediler.

"Hanımım, önlem olarak bir doktor çağıralım."

Ertesi gün planlandığı gibi ayrılmak yerine bir kadın doktor çağrıldı.

Buldukları tüm deneyimli kadın doktorlar gergin bir şekilde bekliyorlardı. Etrafta çok fazla kadın doktor yoktu. Bir kadının resmi bir tıp fakültesine kabul edilmesi nadirdi. Biri resmi bir doktor olsa bile, her zaman erkek meslektaşlarıyla karşılaştırılacaktı.

Bir kadın bir teşhis koyduğunda, kimse bunu doğru ve kesin bir teşhis olarak kabul etmezdi. Soylu bir kadının yatak odası erkeklere yasaktı, ancak erkek doktorlar bu kuraldan muaftı. Soyluların kadın doktor bulmak için yola çıkmaları için hiçbir sebep yoktu. Kadın doktorlara talep azdı ve orada burada çok sayıda tanınmış erkek doktor bulunabilirdi. Böylece tıp alanında çalışan kadınlar zar zor geçimini sağlayabiliyordu.

Çoğu zaman, bir doktorun karısı uzun yıllar asistanlık yapar, daha sonra resmi olarak doktor olmak için eğitimine başlardı. Karı-kocanın doktor olması yararlıydı. Bugün bulunan kadın doktorların hepsi benzer durumdaydı.

Ama bugün çağrılan kadın doktor dul bir kadındı.

Prestijli bir soylu ailenin kadın aile hekimi talep etmesi çok ender bir durumdu. Hizmetçiyi Evin Hanımı'nın yatak odasına kadar takip etti. Yatakta yatarken bekleyen minyon bir kadın gördüğünde, sinirlerinin çoğu gevşedi. Zorba bir soylu kadın hayal etmişti ama önündeki hasta genç bir kıza benziyordu.

"Herhangi bir yerde kendini rahatsız hissediyor musun?"

Soylu kadının yüzü kıpkırmızı oldu ve hemen cevap veremedi. Kadın tereddüt etti ve yardım için hizmetçisine baktı. Hizmetçi durumu fark etti ve "Sizin yerine açıklayayım mı hanımım?" diye sordu. İzin verildiğinde, sakin ama sabit bir sesle açıkladı.

Hizmetçinin açıklamasını büyük bir dikkatle dinleyen kadın doktor yavaş yavaş rahatladı. Hastasına yatakta baktı ve kahkahasını geri yuttu. Yeni evli gelin çok sevimli görünüyordu.

"Majesteleri, herhangi bir yerde acı hissediyor musunuz?"

“…Sadece biraz hareket ettiğimde…”

"Adet görüyor olma ihtimaliniz var mı sizce?"

"Hayır."

"Her bakirenin birleşmelerinin ardından farklı tepkileri vardır. Çok kanayabilir veya hiç kanamayabilirler. Bazen günlerce kanayacakları durumlar vardır. Adetliyken olduğu gibi yoğun bir kan akışı veya hareketsiz dururken ağrı olmadığı sürece endişelenmeniz gereken bir şey olmayacaktır. Vücudunuz zamanla kendini düzeltecektir. Lütfen vücudunuzu fazla çalıştırmayın ve yaklaşık dört gün daha dinlenin, sağlığınıza kavuşacaksınız.''

Lucia doktoru dinlerken yüzü giderek ısındı. Sadece dinlense iyi olurdu; gereksiz yere doktor istedi. Sanki dün geceki olayları dünyaya duyuruyormuş gibi hissediyordu ve başını utançtan kaldıramıyordu.

"Ah, ama lütfen hareket ederken herhangi bir acı hissetmeden kendinizi tüketmeyin. Bir dişinin üreme organları göründüklerinden daha hassastır. Dikkatli olmazsanız, kötü yan etkiler yaşayabilirsiniz."

"Her durumda…"

Her durumda, ne? Şu anda burada değildi, yani birleşmenin bir yolu yok muydu? Bu, o burada olsaydı bir şeyler yapacağı anlamına mı geliyordu? Lucia cevaplarken kendi kendine sorular sordu, giderek daha çok utandı.

''Ah... Neyse, anlıyorum. İşiniz bitti, yolunuza devam edin. Uğradığınız için teşekkür ederim."

"Daha fazla ilaca ihtiyacınız yok ama iyileşme sürecine yardımcı olması için size vücut güçlendirici ilaçlar yazacağım."

Reçetenin tamamlanmasından sonra Jerome doktoru ayrı bir odaya çağırdı.

"Teklifimizi düşündün mü?" (Jerome)

Dük yetenekli bir kadın doktor istediğinde, Jerome çok hızlı bir şekilde birini aradı. Başkentte bir avuç yetenekli kadın doktor vardı ama Roam'da birini bulmak zor olurdu.

Jerome lordunun hiçbir emrini amelsiz bırakmazdı. Gizli anlamları iyice düşündü ve görevlerini yerine getirdi. İşini bu şekilde yapmak kat kat daha zahmetliydi ama bir uşaklık işi hayattaki işiydi ve hayatında hiç bu kadar yorucu bir iş olduğunu düşünmemişti.

Majesteleri için sadece bir kadın doktor bulmadı. Dük'ün aile doktoru, erkek bir doktor olan Philip'ti. Görünüşe göre Dük, Philip'in Majesteleri'nin sağlığına dikkat etmesini sevmiyordu. Sezgileri genellikle doğruydu.

Jerome, Anna'ya Majesteleri'nin kişisel aile doktoru olmasını teklif etti. Dün Jerome, Anna'dan malikaneye uğramasını istemişti ve kendisi için bir hasta bakıp bakamayacağını sorduğunda Anna kabul etmişti.

"Bana başkentten sonsuza kadar ayrılmam gerekmediğini söylediniz."

"Evet, birkaç yıl sonra başkente dönebilirsiniz."

"Teklifinizi kabul edeceğim."

Anna buradan hatıralarla dolu bir şekilde ayrılmak istemiyordu ama tek başına yaşıyordu ve prestijli bir soylu aileyle böyle istikrarlı bir iş bulmak zordu. Jerome kibar bir gülümsemeyle güldü.

"Seni Taran Dükü'nün ailesine davet ediyorum Anna."

Ç/N: Yeri gelmişken soyluluk ünvan sıralamalarını şöyle geçeyim hemen size;

Dük / Düşeş

Marki / Markiz

Kont / Kontes

Vikont / Vikontes

Baron / Barones

Şimdi Lucia rüyasında Kontesti, şu Hugo'nun görüştüğü 3 kocasını toprağa gören hanım abla Anita da Konstes, yine Hugo'nun balo günü konuştuğu ve terk ettiği Sofia da Baron kızı.. Buradan bir sıralama yapabilirsiniz. Lucia şu an Düşeş olarak en yüksek konumda.. 

(1) Bu arada Lucia rüyasında kocası Kont Matin ile evliliklerini bitirdikten sonra hizmetçi olarak çalışmış. Daha önce de yine geçti bu bilgi ama belki dikkat etmeyip şimdi görünce ne alaka hizmetçi diyebilirsiniz diye not edeyim dedim. Lucia'nın rüyası ile ilgili başka başka detaylar hep böyle yeri geldiğinde kısım kısım açıklanıyor daha çok bilgi öğreniyoruz zamanla.. İleride de başka detayları öğrenicez

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm