Lucia - 56.1 Bölüm

 Başkente (2)

'Ferahlatıcı...'

Lucia, yanan bir ateşin içinde hapsolmuş ve nefes alamıyormuş gibi hissetti, sonra özenli bir dokunuş vücudunu süpürmeye başladı ve yavaş yavaş tekrar nefes alabildi.

Yavaş yavaş bilinci yerine geldi ve yavaşça gözlerini açtı. Onu önünde görebiliyordu ama bunun bir rüya mı yoksa gerçek mi olduğunu anlayamadı.

"Vivian."

Hugo adını seslendi, sesinde bir aciliyet duygusu vardı.

''…Hugh.''

Lucia onun sesini duyduğunda, aniden duygulandı. Onu yakalayacakmış gibi Hugo'ya uzandı.

"Haa..."

Hugo rahat bir nefes aldı. Vücudunu örtmek için ince battaniyeyi kaldırdı, sonra elini tuttu ve elinin arkasını öptü.

Terden ıslanmış saçlarını topladı, bir kenara taradı, sonra bir havluyla alnını sildi. Hugo'nun gözlerinin endişeyle dolu olduğunu gören Lucia midesinin bulandığını hissetti.

Sadece hazımsızlık yüzünden değildi. Annesi öldüğünden beri ilk kez, hasta olduğu zaman birisi onunla ilgileniyordu.

Gözlerinden yaşlar süzülüp düşmeye başladı. Hugo'nun ifadesi bu manzara karşısında sertleşti.

"Kimse yok Mu! Doktor nerede!"

Birilerini çağırmak için ipi kullanmayı unuttuğunu ve çığlık attığını gören Lucia, elini sıktı.

'İyi olacak.'

Nedense bu düşünce kafasından geçti. Başkente gitseler bile her şeyin iyi olacağı düşüncesi. Bu huzurun ve mutluluğun bozulmayacağına dair belirsiz bir inançtı.

"Hugh. Başkente gidersek, sadakatsizlik yapacak mısın?''

"…Ne?"

'Gerçekten çok acı çekiyor olmalı,' diye düşündü Hugo ve aynı zamanda ona hiç güvenmediğinin farkına varması onu güçsüz hissettirdi. Karısının aklında, hala güvenilir olmaktan uzaktı.

"Bunu asla yapmayacağım." (Hugo)

Lucia onu sessizce izledi ve sonra küçük bir kahkaha attı.

"O zaman sorun yok."

'Sana güveneceğim.'

Başka bir kadını olsa bile kandırıp, onu aldatırken gizlice saklanacak biri değildi. Bunu açıkça söylemeyi tercih edecek türde biriydi.

'Sonuçta, iyi yalan söyleyemiyor.'

Onu birkaç kez hazırlıksız yakalandıktan sonra Hugo'nun utandığını görmüştü. Hizmetçilere emir verdiğinde, onu yalan söylemekten alıkoyan hiçbir şey yoktu, bu yüzden yalan söylemenin büyük olasılıkla onun zayıf noktası olduğunu düşündü.

'Ama başkentin siyasi mücadelesinde yalan söylemek esastır. O iyi olacak mı?'

Hugo'nun soğuk maskesi sadece Lucia'nın önünde bozuluyordu. Lucia, aslında hiç endişelenmesi gerekmeyen bir şey için endişeleniyordu. Rüyasındaki Hugo'yu ve evliliklerinden önceki Hugo'yu çoktan unutmuş gibiydi.

'O zaman sorun yok' da ne demek? İyi mi? Ne iyi?'

Hugo onu sarsmak ve ne düşündüğünü sormak istedi. Tam o sırada Anna içeri girdi ve Lucia ile semptomları hakkında soru ve cevap alışverişinde bulunurken, Hugo kendi karmaşık duygularını çözmekle meşguldü.

Karısı her zaman bu kadar zor muydu? Gerçekten bilmiyordu. Hugo eskiden kadınlara takı verince her şeyin çözüleceğini düşünürdü. Şimdiye kadar hiçbir şey ona bu kadar zorluk çıkarmamıştı.

"Bulantını yatıştırmak için sindirim ilacı yazacağım. İlacı alıp güzelce uyuduktan sonra, iyi olmalısın.''

Hugo ilacın getirilmesini beklerken Lucia'nın alnındaki teri silmeye devam etti. Yüksek ateşi hala düşmemişti ve nefesi de hala düzensizdi. Hugo, hasta bir insanı çok uzun süre konuşturamazdı, bu yüzden o an için kafasını dağıtan düşüncelerini bir kenara itti.

"Neden bu kadar aptallık ettin? Hastaysan, hemen birini çağırmalıydın.''

"İyi olacağını düşünmüştüm."

"Bir felaket olabilirdi. Bilincini kaybettin."

"Şafak mı oldu? Ne yapacağız? Erken çıkmak zorundasın ama fazla uyuyamadın."

"Şu an sorun bu değil."

Hugo sesini olabildiğince alçalttı ve ona kızmamaya çalıştı. Karısı onu kızdıracak yanlış bir şey yapmamıştı. Üzülen sadece Hugo'nun kendi kalbiydi.

"Sık sık hasta olduğunu duydum." (Hugo)

"Öyle miymişim?"

"Baş ağrıların."

''Ah… bu sadece yaygın bir şey.''

"Tamamen tedavi edilemez mi?"

Lucic hafifçe kıkırdadı.

"Sen böyle söyleyince kulağa ölümcül bir hastalık gibi geliyor. Ciddi bir şey değil. Sık karın ağrısı çeken biri misali. Elden bir şey gelmez."

"Ciddi ya da değil, hasta olmandan nefret ediyorum."

"Hastalanmamaya dikkat edeceğim."

"Demek istediğim bu değil... Hastayken ya da acı içindeyken bunu benden saklama. Kocan olarak, bu kadarını bilmeyi hak ediyorum.''

"Tamam, saklamayacağım."

Hizmetçi kısa bir süre sonra ilaçla geldi. Hugo Lucia'yı göğsüne bastırdı ve ilacı yedirdi, ardından yeni kuru giysiler giymesine yardım etti. Lucia ilacı aldıktan kısa bir süre sonra uykuya daldı. Bununla, gecenin ani kargaşasının sona erdiği varsayıldı.

Gün ağarmadan Lucia'nın ateşi yeniden yükselmeye başladı. İlaç dahil her şeyi kustu ve ateşi art arda yükseldi ve düştü. Hugo, ateşini düşürmeye çalışırken bütün gece uyumadı.

Hugo, ikinci kez çağrılan Anna'ya öfkesini dile getirdi.

"Hazımsızlık olduğunu söylemedin mi? Bu nedir! İlacı midesinde bile tutamıyor!"

Kuzeyli soylular bunu görse, Taran Dükü'nün öfkelendiğinde alevler saçan bir ejderhaya dönüştüğü söylentisini hatırlarlardı. Dük'ün öfkesiyle ilk kez karşılaşan Anna o kadar gergindi ki parmakları uyuştu.

Bileşenleri bilmeden Philip'in tedavisini Madam'a verdiğini sadece Madam ve kendisinin biliyor olmasının bir lütuf olduğunu o zaman fark etti. Anna içgüdüsel olarak Dük'ün bunu öğrendiği takdirde kafasını kaybedeceğini hissetti.

"Be-bence leydinin midesi üzgün. Bir ihtimal, leydi son zamanlarda şok oldu mu ya da çok şaşırdı mı? Ek psikolojik faktörler varsa hazımsızlık kötüleşebilir.''

Hugo kaşlarını çattı ve düşüncelere daldı. Kralın ölümünün duyulması dışında, her zamankinden farklı bir şey yoktu.

'Yani Kral'ın ölümüyle mi şok oldu?'

Hugo babasına karşı hiçbir sevgi beslemediği için, normal insanların ebeveynlerinin ölümüne karşı hissedecekleri duyguları gözden kaçırmıştı.

Aslında karısı babası hakkında hiç konuşmamış ama sık sık annesinden bahsetmişti bu yüzden Hugo, Kral'ın onun babası olduğunu bile unutuyordu. Yine de onlar aynı et ve kemiktendi, bu yüzden belki de içinde dile getirmediği bazı duygular kalmış olabilirdi.

Haberleri ona aktarırken düşünceli davranmamıştı. Hugo, kendi hassasiyet eksikliğine kızdı.

* * *

Lucia yediği her şeyi kusuyordu, böylece iki gün boyunca sadece arpa çayı içebildi, sonra nihayet üçüncü gün midesine biraz sulandırılmış yiyecek alabildi. Pirinç lapasının yarısını yedi, sonra yatağa yaslandı ve gözlerini kapadı.

'Başkente gitmek konusunda çok endişelenmiş olmalıyım.'

İlk kez bu kadar korkunç bir hazımsızlık vakası yaşıyordu. Alnında soğuk bir el hissetti ve gözlerini açtı. Kocası yanındaydı.

''…Ateş şimdi biraz düşmüş gibi görünüyor.''

Hugo başkente gitme planlarını erteledi ve tüm zaman boyunca onun yanında kaldı, bu yüzden Lucia üzgün, müteşekkir ve işini etkileyeceğinden endişelendi.

"Artık gerçekten iyiyim."

Hugo hafifçe kaşlarını çattı. 'İyiyim' kelimeleri ağzına yapışmış gibiydi. Hastaydı, bu yüzden Hugo onu rahatsız hissettirmek istemedi. Derin bir nefes aldı ve kendini sakinleştirdi.

"Biraz yulaf lapası yediğini duydum. İyi hissediyor musun?"

''Evet, şimdi yediklerimi sindirebiliyorum gibi görünüyor, midem de bulanmıyor."

"Herhangi bir yerin rahatsız hissediyor mu? Bir süre iyi yemek yiyemedin, başın dönüyor mu?''

"Birkaç gün yemek yemezsem ölmem. Sadece midem biraz rahatsızdı."

"Ölümcül hastalık olmayanlar hastalıktan sayılmıyor değil."

Hastayken bile karısı hiçbir şey istemedi. Yediği her şeyi kusacak kadar hasta olmasına ve ateşi onu korkutacak kadar yüksek olmasına rağmen canının yandığını bile söylemedi.

Hugo onun solgun tenini her gördüğünde, karısı ona sürekli başkente ne zaman gideceğini soruyordu. Ve Hugo birkaç kez ona 'gerçekten acımasızsın' diye cevap vermek istedi ama bu sözleri geri yuttu.

'Gerçekten o kadar güvenilmez mi görünüyorum?' (Hugo)

Yanında kalıp onu izlerken endişeli hissetti.

"Sanırım artık başkente gitmeliyim."

Aciliyet artık sınıra ulaşmıştı. Veliaht mektuplar gönderiyordu ama sonunda kendini tutamadı ve bu sabah gelen bir haberci gönderdi. En azından ulusal cenaze bitene kadar Hugo başkentte olmalıydı.

O hastayken gitmek zorunda kalması çok can sıkıcıydı ama karısının hasta olduğunu bahane edemezdi. Açıkça söylemek gerekirse, ölümcül hasta değildi, bu yüzden bu bahaneyi yapamazdı.

"İyiyim. Gitmek zorundasın, değil mi?"

Onun zayıf ama saf gülümsemesini görünce Hugo'nun göğsü uyuştu. Karısı ona hiç zorluk çıkarmadı. Ama Hugo karısının onu biraz rahatsız etmesini umuyordu. Eğer ona sarılır ve gitmemesini söylerse, her şeyi bir kenara atıp onun yanında kalırdı. Kadını yatakta hasta yatıyordu, bu yüzden kralın ölüp ölmemesi kimin umurundaydı.

"Biraz dinlen. Başka bir şey düşünme. İlacını al ve öğünlerini atlama.''

"Dırdırın arttı."

"Hoşuna gitmiyorsa, o zaman sen de beni endişelendirme."

Hugo eğilip onun başını, alnını ve kuru dudaklarını öptü.

"Vivian, gerçekten iyi misin?"

Lucia ona birkaç kez güvence vermesine rağmen, Hugo endişeli bir bakışla onu izleyerek yerinde diretti, sonra nihayet gitmek için arkasını döndü.

Kapı kapanıp oda sessizleşirken, Lucia görüşünün bulanıklaştığını hissetti ve gözlerini kırptı. Gözyaşları yastığa doğru süzüldü. Belki de hastalığı yüzündendi, duygularına hakimiyeti önemli ölçüde zayıflamış görünüyordu.

Ona gitmemesini söylemek istiyordu. Hasta olduğundan ve bunun zor olduğundan şikayet etmek istedi.

[Kadınlar bazen aşklarının nesnesini kaybettiklerinde darmadağın olurlar.]

Bu Madam Michelle'in bir süre önce söylediği bir şeydi. Kontes'in sözleri yanlış değildi. Kendi ayakları üzerinde durmadan sadece ona güvenirse, o giderse tamamen çökerdi.

Madam Michelle'in bahsettiği uygun mesafe ne dereceye kadardı? Lucia bu sorunun kesin cevabını bilmek istiyordu.

Ç/N: Hugo Lucia'nın ona gitme demesini istiyor ama diyemiyor, Lucia da ona gitme demek istiyor ama diyemiyor :(((

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree 

(2. Kitap 13. Bölüm)

[Şarkı Önerisi: Adele - Million Years Ago]

"O... ha-hasta mı yoksa bir yeri mi yaralandı..."

"Hiç de değil leydim! Sör Calypse'in yaralanmasına imkan yok. Komutanın sağlığı iyi. Olağanüstü sağlığı inanılmaz ve güçlü! Sadece bu limana bir göz atın. Sör Calypse, Anatol'u Whedon'daki en iyi ticaret şehri yaptı. Leydi yokken çok şey oldu. Yakında Anatol kontluk olacak. Majesteleri kral, Sör Calypse'e seferden döner dönmez ona kont olarak yeni bir unvan vereceğine söz verdi. Leydi yakında bir kontes olacak!''

Yulysion devam ettikçe daha da heyecanlandı ve tutkuyla şaşırtıcı haberler vermeye başladı. Ona şaşkın bir ifadeyle bakan Max, titreyen bir sesle sordu.

''Riftan… bir keşif gezisine mi çıktı? Şu anda burada değil mi?"

Yulysion'ın yüzüne hayal kırıklığına uğramış bir ifade yansıdı. Deri eldivenlere bürünmüş eliyle ensesini ovarken yavaş bir sesle itiraf etti.

"Sör Calypse geçen ay Kralın emriyle Livadon'a bir keşif gezisine gitti. Geçen yıl kuzeybatı Whedon bölgesinde bir çatışma yaşandı ve Livadon destek olarak takviye gönderdi. Bu sefer canavarlar Livadon'un doğu kesiminde yayılmaya başladı. Majesteleri Kral geçen yılki iyiliğini Whedon'un en güçlü şövalyesini göndererek geri ödemek istedi. Belki de Whedon'un kraliyet ailesinin Uigru'nun reenkarnasyonu olarak adlandırılan bir şövalyesi olduğu konusunda dünyaya övünmek istedi."

"Ve böylece... sadakati karşılığında, Riftan'a kont unvanı verilecek." Max yüzünde şaşkın bir ifadeyle mırıldandı. Max'in hissettiği hayal kırıklığı tarif edilemezdi, yakında Riftan ile tanışacağını umuyordu. ''Öyleyse… Riftan ne zaman dönecek?''

''Sefer geniş kapsamlı değil, bu yüzden uzun sürmeyecektir. En son bir rapor gönderildiğinde bahardan önce dönecekleri yazıyordu.''

Max dudaklarını ısırdı. Onlar en fazla bir hafta burada kalacaklardı. Kutsal Şövalyeler geldiğinde, sevk ekibi doğruca Pamela Platosu'na gidecekti. Uzun bir yolculuktan önce Riftan'ı görememe düşüncesi gözlerindeki ışığı karartmış gibiydi.

"Lütfen fazla hayal kırıklığına uğramayın. Kaleye varır varmaz Sör Calypse'e bir telgraf göndereceğim. Leydinin geri döndüğü kendisine haber verilirse, hemen tüm canavarları yok edecek ve buraya geri dönmek için acele edecektir.''

Yulysion onu teselli etmeye çalıştı ama bu onun daha iyi hissetmesine yardımcı olmadı. Riftan'ın gerçekten böyle yapacağından şüphesi yoktu, aynı zamanda Livadon'dan oraya varması, ne kadar acele olursa olsun, en az bir ay alacaktı. Riftan bilgiyi alır almaz aceleyle geri dönse bile, Max o gelene kadar Pamela Platosu'na gitmek için çoktan ayrılmış olurdu.

Max kasvetli bir şekilde başını salladı. "Ben... temelli olarak geri dönmedim henüz. Sözümona, bir yıl daha eğitim almam gerekiyor, ama… sevk ekibine katılmanın karşılığında, niteliğimi almam için bana özel bir büyü töreni verildi. Önümüzdeki birkaç gün içinde diğer büyücülerle birlikte Pamela Platosu'na gitmem gerekecek."

"Pamela Platosu mu?"

Bu sefer şok hisseden Yulysion oldu. Orada ağzı açık bir şekilde durdu ve şaşkın bir ifadeyle Max'e baktı. Yulysion yeniden konuşmak üzereyken adamları dört arabayla restoranın önünde durdu. Konuşmaları tam bu noktada kesildi. Max, restorandan yeni çıkan büyücülerle birlikte arabaya bindi. Yulysion daha fazla konuşmak istiyor gibiydi ama adamları atının dizginlerini vererek geldiğinde atına tırmandı.

"Konuşmaya kalede devam edeceğiz."

Yulysion başını pencereye yasladı, içini çekti ve atını ileri sürdü ve öne geçti. Sonra Max'in yanında oturan Sidina, sanki gerçeği öğrenmeye çok hevesliymiş gibi onu dürtmeye başladı.

"Max, sen gerçekten Leydi Calypse misin? Bunca zaman nasıl bu kadar masummuş gibi davranabildin?''

"Dünya Kulesi'nin ilkesi... statüyü ve aileyi bir sır olarak tutmaktır."

''Arkadaşlar bazen kendi aralarında sırlarını paylaşırlar! Arkadaş olduğumuzu düşünmüştüm…"

"Ö-özür dilerim. Gerçeği ortaya çıkarmak kolay değildi."

Max etrafına bakıp utanç verici bir şekilde özür dilediğinde Sidina nefes nefese iç çekti.

"Pekala, anlamadığımdan değil. Remdragon Şövalyeleri gerçekten ünlü ama Anatol'da 'malum kişi' var... Max'in Lord Calypse'in karısı olduğu ortaya çıksaydı, çok acı çekerdin.''

"Bir düşününce, yakında 'hain'le tanışabiliriz. Sence Calto nasıl tepkiverecek?''

Karşısında oturan Annette ilgiyle dolu gözlerle sordu. Ruth Serbel ile tanışmak ona ejderhayı yenen savaşçıdan daha heyecanlı görünüyordu.

Max acı acı gülümsedi. "Şu anda... Calypse Kalesi'nde olduğundan emin değilim. Muhtemelen keşif gezisine katılmıştır.''

Max sonra tekrar hayal kırıklığı hissetti. Ancak Sidina, onu Remdragon Şövalyeleri hakkında sorularla bombardımana tutarken, Riftan ile tanışmamanın hayal kırıklığından bir süreliğine dikkati dağılabildi. Bu kötü duygudan kurtulmaya çalıştıktan sonra, kocasının becerilerini arkadaşlarına abartmaya başladı. Bir süre hiç durmadan konuştuktan sonra vagon sonunda Anatol'un kapılarına ulaştı. Konuşmaları sona erdi ve hepsi pencereden dışarı baktı. Araba şehir kapılarından geçerken Max şaşkınlık içindeydi ve diyecek kelime bulamıyordu. Sanki 3 yıl değil de 30 yıl geçmiş gibi görünüyordu.

Limanın ilerlemesi gerçekten şaşırtıcı olsa da, Anatol farklı bir gelişmeydi. Eskiden koyunların otladığı tepeler şimdi en az üç katlı taş evlerle doluydu ve daha önce hiç görmediği binalar yükseliyordu. Max, vagonların ve yük arabalarının dağlarca mal taşımasını izledi ve bu ona Anatol'un pazarının ne kadar büyüdüğü hakkında bir fikir verdi. Şehirde yaşayan insan sayısı da muazzam bir şekilde artmış olmalıydı.

''Kışın ortasında bile pazarın bu kadar yoğun olması inanılır gibi değil… Anatol inanılmaz zengin bir şehir.''

Sidina kalabalık sokakları izlerken hayranlıkla parladı. Max, gurur ve endişenin karmaşık bir karışımını hissetti. Anatol'un bu kadar müreffeh hale gelmesi onu gerçekten sevindirdi, ama aynı zamanda çok şey değiştiği için farklı bir yer gibi geldi. Küçük bir adada inzivaya çekilirken sanki dünya alt üst olmuştu. Anatol ile birlikte Riftan'ın kalbinin de böyle değişmesinden korkuyordu.

Max, Calypse Kalesi'ne giden meydanda tanıdık bir manzara bulmak için uğraştı ama boşunaydı.

''Calypse Kalesi nasıl bir yer?''

"Yakında... hep birlikte göreceğiz."

Max, hatırladığından tamamen farklı bir kaleyle karşı karşıya kalacağından korkarak ihtiyatla konuştu. Arabaları sonunda kale hendeğini tepenin üzerinden geçti. Neyse ki, Calypse Kalesi pek değişmemişe benziyordu. Daha önce hiç görmediği iki yeni ahşap bina ve bir gözetleme kulesi vardı ama kaba duvarlar, geniş eğitim alanları ve ata binen şövalyeler hatırladığından pek de farklı değildi. Ancak, Max vagondan indiğinde, çok geçmeden kalenin içinin yabancılarla dolu olduğunu fark etti. İyi giyimli birkaç ziyaretçi merdivenlerden inip çıkıyordu ve dinlenmek için miğferlerini çıkaran şövalyelerin çoğu da yabancı görünüyordu. Daha sonra atından inen Yulysion'a yaklaştı ve sordu.

"Bu insanların çoğunu daha önce hiç görmedim."

Yulysion geniş araziye bakarken gururla konuştu. "Sör Calypse güney kıtasının lordlarıyla bir bağlılık kurdu ve oğulları buraya çırak olmak için geldiler. Birçoğu bir gün babalarının halefi olmayı planlıyor, ancak yaklaşık yarısı resmi Remdragon Şövalyeleri olmayı umuyor.''

"Ba-bağlılık mı?"

Max tanıdık olmayan yüzlerin sayısını kabaca tahmin etti: yaklaşık otuz tane vardı. Birkaç soylunun haleflerini Riftan'a emanet etmesi ne anlama geliyordu? Aklına o kadar çok düşünce geldi ki, sanki kafası yanıyormuş gibi hissetti.

''Diğerleri kendilerine verilen görevleri yerine getirmek için dışarı çıktılar. Leydi, döner dönmez onlarla görüşebilecektir. Şimdilik ana kaleye gidelim.'' Yulysion ona baktı ve sonra başını diğer büyücülere çevirdi. ''Uzun yolculuktan herkes yorulmuş olmalı. Dinlenmeniz için odalarınızı hemen hazırlayacağız.''

"Anatol başrahibiyle konuşmak istiyorum." Calto, kale arazisine bakarken kayıtsız bir tonda konuştu.

''Rahip ana kalede kalıyor. Geldiğinizi ona haber vereceğim.''

Hızla kaleye doğru yol aldılar. Kış güneşi parlıyordu ama esen rüzgar dondurucuydu ve bahçedeki çiçek tarhları buz tutmuştu. Max, titreyen kediyi pelerininin altında sıkıca kucakladı ve kendisinin hazırladığı bahçeyi geçti, sonra büyük salona yöneldi. Açık kapılardan girdiklerinde tanıdık bir manzara açıldı. Garip bir hisle büyük salona baktı. Tüm salonu göz kamaştıran yüzlerce cam pencereden güneş ışığı yağıyor ve mutfağa giden koridor kavrulmuş et ve taze pişmiş ekmek kokuyordu.

Görünüşe göre, birkaç asker ve odun taşıyan genç hizmetçiler dışında, kaledeki insanların çoğu yemek hazırlamak için yemek salonunda toplanmış gibiydi. Yulysion, salonu koruyan askerlere ciddi bir sesle talimat verdi.

"Leydi Calypse geri döndü! Hizmetçileri çağırın."

Koridorun bir tarafında sohbet eden askerler şaşkın bir ifadeyle onlara baktılar ve hemen mutfaklara koştular. Bir süre sonra aceleyle 5-6 civarında hizmetçi geldi. Max tanıdık bir yüz bulduğunda parlak bir şekilde gülümsedi.

"Rodrigo! Görüşmeyeli nasılsın?"

"Hanımım! Geri dönmüşsünüz."

Uşak onu kırışık yüzünde genç bir gülümsemeyle karşıladı. Max ayrıca hemen arkasında bulunan Rudis'e parlak bir şekilde gülümsedi.

"Rudis, sen nasılsın, iyi misin?"

"İyiyim, hanımın de sağlıklı görünmesine sevindim."

Hizmetçi ona tatlı bir gülümseme verdi ve nazikçe elini tuttu. Sıcak konukseverlikleri gerilimi azaltmış gibiydi. Hizmetçilerin geri kalanını selamladıktan sonra Max, Calto Serbel'i ve dimdik ayakta duran diğer büyücüleri onlara tanıştırdı.

"Bunlar... Dünya Kulesi'nden gelen misafirler. Lütfen onlara en iyi odalarımızı sağlayın. Herkes yolculuktan yorgun.''

"Emrettiğiniz gibi yapacağım."

"Biraz yemek yemek güzel olurdu." Burnunu mutfağa doğru çeken Annete konuştu. "Keşke birkaç kalın domuz pastırması yiyip ve harika bir bira içebilseydim, fazlasıyla tatmin olurdum."

Calto Serbel ona sert bir bakış atarak zarif davranması konusunda uyardı ama Annette onu duymazdan geldi ve Rodrigo'ya beklentili bir bakış attı. Rodrigo daha sonra eğilmek için sırtını büktü ve kibarca konuştu.

"Lütfen odanızda ısının, yakında size bir yemek hazırlayacağım."

Hizmetçiler çok geçmeden bavullarını topladılar ve merdivenleri tırmanmaya başladılar. Yulysion, Max ile daha fazla konuşmak istedi ama adamlarından biri onu çağırdı ve bir kez daha kaleyi terk etmek zorunda kaldı. Yulysion isteksizce dışarı çıkarken, Max on sekiz büyücüyle birlikte merdivenleri çıktı. Rudis doğal olarak onu odasına yönlendirdi. Buraya lordun karısı değil de sevk ekibinin bir üyesi olarak geldiğinden, ekibin lideri Calto'ya kıyasla daha iyi bir odada kalmasının kendisi için uygun olmadığını düşündü ama Calto'nun umrunda değildi.

Hizmetçiler konukları odalarına götürürken Max tereddütle kendi odasına girdi. Sonra, tanıdık bir manzara görüşünü doldurdu. Daha sonra kasvetli bir karanlıkla dolu soğuk odaya dikkatlice baktı. O gittiğinden beri odada hiçbir şey değişmemişti.

"Size banyo hazırlayıp yeni kıyafetler getireyim mi?"

Diye sordu Rudis, pencereden perdeleri çekip şöminede ustalıkla ateş yakarak. Max, kediyi pelerininin altından çıkardı ve yere bıraktı. Soğuktan titreyen Roy, hemen şöminenin önüne kıvrılmak için koştu. Rudis onu gördüğüne şaşırmıştı.

"Aman Tanrım, bu ufaklık da nereye gitti hep merak etmişimdir... Hanımın peşinden nasıl gitti?"

"Görünüşe göre ben ayrıldığımda bagajımdaydı." Max, zor zamanlar geçiren kediye acıyarak baktı. "Roy'a... yiyecek bir şeyler getirir misin? Gemideyken hiçbir şey yiyemedi.''

"Banyo için su getirdiğimde ona da süt getireceğim. Lütfen biraz bekleyin.''

Rudis dışarı çıkarken Max kalın paltosunu çıkardı, sandalyenin arkasına koydu ve yavaşça yatağa doğru yürüdü. Çarşaflar temizdi ama soğuktu. Hafif lif kokuyorlardı, bu da uzun süredir kullanılmadıkları anlamına geliyordu. Max rengarenk işlemeli yorgana dokundu ve boş zırh ve silah raflarına baktı. Riftan'ın izini bulmaya çalıştı ama saçının tek bir telini bile bulamadı.

Max odanın ortasında dururken, kendini başka birinin evinde saklanan davetsiz bir misafir gibi hissetti. Hayallerinin evine zar zor geri dönebildi, ama kendini eskisi kadar rahat hissetmiyordu. Kasvetli bir ifadeyle yavaşça arkasını döndü. Sonra yatağın yanındaki rafta büyük bir tahta kutu dikkatini çekti ve Max bunun Riftan'ın olup olmadığını merak etti. Merakla kutuyu aldı ve kapağını açtı. İyi hazırlanmış kutunun içinde birkaç soluk parşömen vardı. Muhtemelen sakladığı sözleşmeler veya önemli belgelerdi.

Max hayal kırıklığıyla kapağı geri kapatırken, parşömenin köşesindeki tanıdık mührü görünce durakladı. Max parşömeni çıkardı ve çevirdi: tanıdık bir el yazısı ortaya çıktı. Boş gözlerle gözlerini kırptı ve iki ay önce Riftan'a gönderdiği mektuba baktı. Boğazı umut ve acıyla sıkıştı. Neden onun mektuplarını başucunda tutsun ki? Belki de orada sebepsiz bırakılmışlardır. Belki riftan değil de bunu Rudis ya da başka bir hizmetçi yapmıştı. Max umutlu hissediyordu ama aynı zamanda cesaretinin kırılmasından da korkuyordu, bu yüzden buna fazla anlam yüklememeye çalıştı. Ancak parşömen demetini çekerken eli titriyordu. Derin bir nefes aldı ve antetli kağıtları okudu. Sanki ayrıldığı ilk yıldaki tüm mektupları ve sonraki yıl gönderdikleri saklanmış gibi görünüyordu - otuz sayfadan fazla vardı.

Gözlerini kendi yazdığı cümlelerin üzerinde gezdirdi, ifade etmek istediği kelimelere baktı ve hepsi şaşırtıcı bir şekilde dinsel ve kuru görünüyordu. Ona iyi olduğunu söyleyen harflere bakarken kendini kaybolmuş ve kelimelerinin tükendiğini hissetti. Max'in gözleri yavaşça bulanıklaştı. Riftan bu mektupları okurken neler hissetti? Kalbi uyuşmuş gibi hissettiği için hepsini okuyamadı. Hepsini kutunun içine geri koymak üzereydi ama kararmış kutunun altında başka bir sarı renkli parşömen yaprağı fark etti. Mektup, Dünya Kulesi'nin mührü basılmadığı için gönderdiği telgraflardan biri gibi görünmüyordu.

Max bir an tereddüt etti ve sonra eline aldı. İlk başta, ne olduğunu anlayamadı. Daha sonra bunun Levan Manastırı'nda yazdığı mektup olduğunu anladı. Kutsal Şövalyelerin lideri Quahel Leon'dan teslim etmesini istediği mektuptu bu. O kadar uzun zaman önce yazdığı mektuba baktı, ne yazdığını bile hatırlayamıyordu. Gözlerinin sulandığını hissederek aceleyle gözlerini cüppesinin kollarına bastırdı.

Bu mektubu bu kadar uzun süre saklayan Riftan'ın düşüncesi yüreğini burktu. Aynı zamanda, onun da onu özlediğini bilerek içini derin bir rahatlama hissi kapladı. Max yıpranmış mektubu kalbine bastırdı.

Ç/N: Kim soğan kesti burada.. Rudis sen misin yoksa.. 

Bu arada bir fanart paylaşacağım bu bölümün linkini paylaştığım tweet'i alıntılayıp, ona da bir bakın

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree 

(2. Kitap 12. Bölüm)

Sokaklar labirent gibiydi. Bunun yerine, yassı taşlarla döşeli ana yol boyunca yürüdüler ve  kahvaltı yapmak için nispeten sakin bir restorana girdiler. Calto Serbel, uzun bir masanın etrafında oturup midelerini sıcak yahni ile doldururken iki yardımcısıyla bir şeyler tartışıyordu. Konuşma, keşiflerinin programından bahsediyormuş gibi geliyordu.

"Plan, Kutsal Şövalyeler'in bizden önce gelmesi ve bize rehberlik etmesiydi, ancak rüzgarlar sayesinde beklenenden bir hafta önce geldik. Görünüşe göre Kutsal Şövalyeler gelene kadar Anatol'da beklememiz gerekecek."

Uzun bir süre tartıştıktan sonra Calto uzun masaya yaklaştı. "Öncelikle plan, Anatol'un katedraline gidip rahiplerle buluşmak. Kilise, kalmamız için bir yer sağlamaya yardımcı olacak.''

"Anatol'a nasıl gideceğiz? Buradaki limandan Anatol'un merkezine yolculuğun bir saat süreceğini duydum.'' Ben ismindeki sıska kıdemli büyücü kibarca sordu.

Calto başını ona çevirdi ve cevap verdi. ''Anatol'a mal getiren bazı tüccarlara eşlik etmeye karar verdik. Yer çok uzak değil ve rota nispeten güvenli, ancak yine de mümkünse eskortlarla seyahat etmek daha iyi olur.''

Max konuşmayı dinledi ama sesleri bir kulağından girip diğerinden çıkıyordu, sonra pencereden sokağa baktı. Mallarla dolu birkaç vagon durmadan girip çıkıyordu. Bu tür ticaretler için sadece vergilerin ve geçiş ücretlerinin bile çok büyük miktarda gelir getireceği açıkça görülüyordu. Max Riftan'ın bu kadar kısa sürede başardıklarına tamamen şaşırmıştı. Bununla birlikte, aynı zamanda, bu kadar şaşırtıcı bir şeyi başarmak için çok çalışırken onu desteklemek için yanında olmaması, sol tarafında bir boşluk hissetmesine neden oldu. Buranın kendi gözleriyle büyüyüp geliştiğine tanık olmak harika olurdu.

Max, yahnisinden et parçalarını parçaladı ve sokaklarda yürüyen insanları izlerken parça parça Roy'a verdi. Hepsi iyi giyimliydi ve tenleri güzeldi. O bölgede yaşayanların bolluk içinde yaşadığı görülüyordu.

"Max, şuraya bak!"

Kafası sokaktaki insanları izlemekle meşgulken, çılgınlar gibi yanında yemek yiyen Sidina, bir anda parmağıyla yan tarafına vurdu. Max başını çevirdi ve ona sorgulayıcı bir bakış attı.

Sidina kulağına yüksek sesle fısıldadı. "O tarafta! Çok yakışıklı bir adam var."

Max, Sidina'ya gözlerini kıstı, sonra onun işaret ettiği yöne bakmak için döndü. Derin mavi pelerinli ince bir genç adam, sağlam yapılı iki adamla birlikte hana giriyordu. Max'in gözleri büyüdü. Arkadaşının da gözlemlediği gibi, adam gerçekten de harika bir güzellikti, düzgünce toplanmış gümüş rengi saçları ve ayrıntılı yüz hatları o kadar güzeldi ki, büyük tapınağın salon sütunlarına kazınmış bir heykel olarak kolayca yer alabilirdi. Beyaz, pürüzsüz teni parlıyor gibiydi ama soğuk, ifadesiz gözleri acımasız görünüyordu.

"Asil bir adama benziyor, değil mi? Belki de Anatol'dan bir şövalyedir?"

Sidina, Max'in kulağına usulca fısıldadı. Ona Remdragon Şövalyeleri'nde böyle birinin olmadığını söylemek üzereydi ama Sidina'nın bunu nereden bildiğini sorabileceğini düşündü, bu yüzden Max çenesini kapalı tuttu.

Adam açıkça sıradan biri gibi görünmüyordu. Sade ama zarif giysiler giymişti ve belinde hafif bir kılıçla silahlanmıştı. Max yeni bir üye olabileceğini düşündü. Bu düşünceyi düşünürken, restorana bakan genç adam alçak sesle konuştu.

"Şehir amirinden, Dünya Kulesi'nden gelen büyücülerin olduğunu duydum. Bize biraz sohbet etme fırsatı verir misiniz?"

"Bizi aramaya geldiğine dair konuşman gereken ne var?" Calto genç adama döndü ve sordu.

Genç adam ona yaklaştı ve sakince konuştu. "Ben Yulysion Lovar, Lord Calypse'e hizmet eden bir şövalyeyim. Anatol'un baş rahibi tarafından Dünya Kulesi'nden gelen misafirlere büyük bir misafirperverlikle davranmamı istedi."

Genç adam bir an duraksadı, sonra son derece asil ve kibirli bir bakışla masanın etrafındaki insanlara baktı. Max ona boş boş bakarken kulaklarından şüphe etti. Uzun masanın ucuna oturuyordu, bir sütunun arkasına saklanmıştı, bu yüzden Yulysion onu görmemiş gibiydi.

Yulysion daha sonra başını Calto'ya çevirdi ve donuk bir ses tonuyla devam etti. ''Grubun beklenenden daha erken geldiğini görüyorum. Şimdi herkes oturduğu yerden kalksın. Sizi Calypse Kalesi'ne götüreceğim."

"Teklifi takdir ediyorum ama reddetmeliyim." Calto kararlılıkla başını salladı. "Calypse Kalesi'ne borçlu olmamıza gerek yok. Kilise bize destek vereceğine söz verdi, katedrale gideceğiz.''

''Anatol Katedrali'nde size hizmet edecek kadar kalacak yer yok. Katedral son zamanlarda genişlemeye başladı, bu yüzden orada yaşayan rahipler bile Calypse Kalesi'nde kalıyor.'' Calto'nun reddine biraz gücenmiş gibi alnı kırışmış halde konuştu. "Katedral arazisinde misafirler için bir konaklama yeri var, ancak son derece perişan ve orası sadaka için toplanmış gezginlerle dolu olabilir. Tüccarlar mallarla geldiği için hanların çoğu da dolu.''

Calto, düşüncelerle dolu bir yüzle büyücülerin etrafına baktı. Calypse Kalesi'nde kalmalarına izin vermek konusunda isteksiz görünüyordu, ama aynı zamanda büyücülerin uzun bir yolculuktan sonra kalacak yerleri olmamasından da endişe duyuyordu. Bir dakikalık sessizliğin ardından genç adam, Calto'yu ısrarla Calypse Kalesi'nde kalmaya ikna etmeye hiç niyeti yokmuş gibi hafifçe omuzlarını silkti.

"Gerçekten niyetiniz yoksa sorun değil. Kapıcıya bir söz bırakacağım, fikrinizi değiştirirseniz kaleye gelebilirsiniz. Peki o zaman yapacak çok işim var, şimdi sorumluluğumu-..."

Soğuk tavrına dönmek üzere olan adam aniden hareket etmeyi bıraktı. Max, vücudunun oturduğu yöne doğru baktığını açıkça görebiliyordu. Canlı mor gözleri, pencereden sızan soluk kış güneş ışığında parıldıyordu. Çocuğun adını duyduktan sonra bile kafası hala karışık olan Max, şok olmuş bir ifadeyle mırıldandı.

"Yu-Yulysion...?"

Bir süredir hayalet görmüş gibi boş boş bakan adam sonunda ona doğru yürüdü. Sadece bir mermer parçası gibi soğuk görünen yüzü dramatik bir şekilde aydınlandı ve Max'in iyi tanıdığı masum çocuğun yüzünü ortaya çıkardı.

"Leydim! Geri dönmüşsün!"

"Sen ge-gerçekten Yulysion musun?"

Max ona tepeden tırnağa inanamayarak baktı. Şok içinde ağzı açık kalırken ağzını kapalı tutamadı. Kendisinden sadece yarım karış uzun olan ince çocuğun nereye gittiğini merak etti. O çocuğun yerine şimdi ağırbaşlı bir fiziğe sahip, 6 kvet'in üzerinde (yaklaşık 180 cm) görünen uzun boylu genç bir adam ona bakıyordu.

"Dünya Kulesi'nden büyücülerin geldiğini duydum, ama leydinin onlarla olacağını asla hayal edemezdim! Leydi gideli üç yıl olmadı. Leydinin en erken önümüzdeki baharda döneceğini düşündüm… Beklendiği gibi, leydi gerçekten harika!'' Max'in yarı donmuş olduğunu fark etmemiş gibi, Yulysion heyecanla konuşmaya devam etti. "Herkes burada olduğunuzu bilmekten memnun olacak! Burada olmamalıyız, hemen kaleye gitmeliyiz…!''

"Be-bekle! Biraz sakin ol. Henüz geri dönmüyorum…''

Max aceleyle varsayımını reddetti ama Yulysion hiç dinlemiyordu. Gidip girişin yanında durdu ve bıkkınlıkla yandaşlarına bağırdı.

"Hepiniz ne yapıyorsunuz! Leydi Calypse geri döndü. Şimdiden saygılarınızı gösterin ve leydiyi kaleye götürmeye hazırlanın!''

"Leydi Ca... Calypse?" Sidina'nın gözleri şaşkınlıkla Max ve Yulysion arasında gezindi ve boğuk bir sesle haykırdı. "Max'in soyadı Calypse mi? Riftan Calypse'nin Calypse olduğu gibi mi?"

Max şaşkın görünüyordu. Sadece Sidina'nın değil, soğuk deniz meltemiyle kendilerini ısıtmak için kahvaltı yapan büyücülerin ve denizcilerin gözleri ona çevrildi. Aniden ilgi odağı haline gelen Max, utançtan kıpkırmızı kesildi. İnsanlar birbirlerinin kulaklarına Anatol Hanımı'nın döndüğünü fısıldadı ve mırıldandı. Hatta bazıları, yüzüne iyice bakmak için boyunlarını uzatarak etrafa göz gezdirdi.

Çevreleri daha gürültülü hale gelirken Calto derin bir iç çekti. "Orada kalmak doğru olacak gibi görünüyor. Teklif hala geçerliyse, davetinizi kabul edeceğiz.''

"Tabiki öyle! Teklif geçerli."

Yulysion yüksek sesle bağırdı ve adamlarına arabaları hazırlamalarını emretti. Sonra, sanki onun için doğal bir şeymiş gibi, Max'in bavulunu aldı ve beklentiyle ona sordu.

"Arabalar gelene kadar konuşmamız uygun olur mu? Size anlatmam gereken o kadar çok şey var ki!"

Max izin istemek için Calto'ya baktı ve o da teslimiyetle başını salladı. "Tanıdığınız birini görmeyeli uzun zaman oldu, konuşacağınız çok şey olmalı, canınız ne istiyorsa onu yapın."

"Te-teşekkür ederim."

Max, Roy'u bir süre Sidina ile bıraktı ve Yulysion'ı takip etti. Yolda bekleyen beş at ve yanlarında gururla duran ve Yulysion'ın astları gibi görünen iki adam vardı. Max pelerininin altında giydiği zırhın üzerinde Remdragon Şövalyesi'nin armasını çabucak buldu ve parlak bir şekilde gülümsedi.

''Artık resmi bir şövalyesin! Bundan sonra size Sör Lovar demeliyim."

''Şövalyelik töreni, leydi gittikten kısa bir süre sonra yapıldı.'' Yulysion, sanki pohpohlanmış gibi yanakları kızararak konuştu. "Ancak, lütfen daha önce yaptığınız gibi bana adımla hitap etme konusunda rahat olun."

"Garrow nasıl?"

Max, her zaman kendisine eşlik eden çırak şövalyeyi ararken, Yulysion'ın dudaklarında muzip bir gülümseme vardı.

"O arkadaşım da şövalye oldu elbette. Şu anda Lord Nirta'nın asistanı olarak görev yapıyor. Ölecekmiş gibi hissettiğini söylüyor."

Max tanınmaz hale gelen Yulysion'ı görünce biraz garip hissetti ama tanıdık isimler kalbinin çarpmasına neden oldu. Bir an tereddüt etti, sonra temkinli bir sesle sordu.

''Ri-Riftan... nasıl? İyi mi?''

Yulysion'ın yüzü bir anda bulutlandı. Max kalbinin sıkıştığını hissetti.

Ç/N: Ayyy Yulysion oğluşummm nasıl özlemişimmm 😍😍 Çok yakışıklı ve tam bir şövalye olmuş ama hala Maxi'nin leydisinin enayisi ahahaha

 İngilizce çeviriler haftada 4 gün; Pazartesi, Çarşamba, Cuma ve Cumartesi günleri geliyor bu arada, daha önce net bir şekilde bunu size söyledim mi bilmiyorum.. 2. kitabın 11. bölümünden gidiyoruz bu bölümle ama korecesi 116. bölümde. İngilizce bölümler geldikçe yetişeceğiz bir şekilde korece güncele ama yine de çevirisi henüz olmayan bu ilerleyen bölümleri merak edenler olduğuna da eminim. Ama ben siz merak edenler için ilerde neler olacağına dair kabataslak bir spoiler yazısı yazmayı düşünüyorum. İster misiniz böyle bir şey? Lütfen bana bildirin..

Ve son olarak 2021 yılının son 2 ayını burada benimle paylaştığınız için teşekkürler, 2022 yılında da güzel güzel bölümlerde buluşalım. Herkese Mutlu Yıllar! 🌸

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm