Lucia - 61.2

Başkentin Yüksek Sosyetesi (4)

 ''Karım tutumludur. Birkaç elbise almanın israf olduğunu düşünüyor.'' (Hugo)

"Aman." (Antoine)

"Ama bence karım, Evin Hanımı olarak en iyisini hak ediyor."

"Ne demek istiyor olabilirsiniz?"

''Maliyeti ne olursa olsun, ihtiyacınız olan her şeyi ayarladığınızdan emin olun. Öyle ya da böyle karımı ikna etmek senin elinde. Gösterdiğiniz yeteneğe bağlı olarak, gelecekte sizinle çalışmaya devam edip etmemeye karar vereceğim.''

İlk başta, Antoine Dük'ün neden bahsettiğini anlamadı ama yavaş yavaş anlayış gözlerini doldurmaya başladı. Bazen bir kocanın ya da bir babanın, karısının ya da kızının anlamsız harcamalarını engellemek için birini gönderdiğini duymuştu, ama ilk kez kendi parasını harcamak isteyen birini görüyordu.

'Aman tanrım. Taran Dükü çok romantik!'

Antoine, gözlerinde büyülenmiş bir bakışla Taran Dükü'ne baktı. Gizli kasasındaki altınlara baktığı bakışla aynıydı.

''Maliyet hakkında.. endişelenmememi mi söylüyorsunuz?''

"Fahiş ücretlendirme reddedilecek."

"Ho-ho. Biz akılsız bir butik değiliz.''

Antoine, tahmini rakamlarını bir not üzerine çabucak yazdı. Antoine romantizmi severdi ve aynı zamanda gerçekçiydi. Aşkın kimsenin karnını beslemediğini biliyordu. Sadece altına dayalı aşk sonsuzdu!

Antoine'ın zihni, belirsiz olan "fahiş ücretlendirme" sınırını nasıl daha net hale getireceğini zekice düşündü. Düşündüğü maksimum miktarın yarısını yazdı ve Dük'ün önüne koydu. Her ihtimale karşı müşterisinin gururunu dikkate almak onun yararınaydı.

"Ne düşünüyorsunuz?"

Antoine, Dük'ün bu kadar büyük bir bedeli kaldırıp kaldıramayacağını soruyordu. Bir elbise oldukça pahalı bir lükstü. Parça ne kadar yeni olursa, tasarım ne kadar benzersiz ve özel olursa, fiyat o kadar yüksek olurdu. Antoine, bir elbise konusunda sevgililerine övünen insanları görmüştü ve butiğe girerlerdi, işte o zaman kalpleri fiyatı görünce batar ve gururları zedelenirdi.

Hugo, Antoine'ın bu meydan okumasına gözünü bile kırpmadı. Alaycı bir şekilde gülümsedi, kalemi aldı ve miktarın sonuna 0 ekleyerek ona tek bir vuruşta nakavt etti.

Antoine notu geri aldığında eli defalarca titriyordu. Nefesinin kesildiğini hissetti ve göğsünü tuttu. Evreka! Kafasının etrafında trampetler çalınıyordu. Şans perileri, hayatının en büyük ikramiyesini kazanırken tefleri şıngırdattı.

"Ben... İki gün sonra mutlaka ziyarete geleceğim."

"Yeteneğinizi görmek için sabırsızlanıyorum."

"Lütfen, bana bırakın."

"Ah. Ayrıca beni iyi bir kuyumcuyla tanıştırmanı istiyorum.''

Aileye ait süs eşyalarının çoğunu Roam'dan başkente taşımak çok külfetliydi. Her şeyden önce, karısının fazla mücevherinin olmaması Hugo'yu rahatsız etmeye devam ediyordu.

Etin önünde duran aç bir canavar gibi, Antoine'ın gözleri parladı ve neşeli bir şekilde gülümsedi.

"Majesteleri, Düşes'in zarafetiyle karşılaştırıldığında biraz eksik olan ama diğer yerlere kıyasla asla kaybetmeyen bir kuyumcuya rehberlik edeceğim."

Antoine tüm personeliyle birlikte binadan çıktı ve Taran Dükü'nü uğurlamak için derin bir selam verdiler. Araba artık görünmez olduğunda, Antoine zarif bir şekilde belini düzeltti ve gözleri tutkuyla parladı.

''Program ayarlaması şu anda yürürlüğe giriyor! Ne olursa olsun, yarından sonraki gün tamamen boş olacak! Şimdiye kadar yapılmış her elbiseyi, ayakkabıyı, şapkayı tasarım kitabına girecek şekilde hazırlayın!''

Antoine'ın talimatıyla asistanları çılgınca hareket etmeye başladı. Bugünden yarın geceye kadar Antoine'ın butiğinde ışık sönmeyecekti.

* * *

Araba, Antoine'ın önerdiği kuyumcuya ulaştı. Kuyumcunun sahibi Antoine'ın yakın bir ortağıydı. Antoine tamamen titiz davranarak, arabanın yolunu yönlendirmesi için arabacının yanına birini yerleştirmişti.

Sepia Kuyumculuk önceden haber almış, birkaç meraklı müşterisini kovalamış ve sadece bir müşteriyi karşılamaya hazırlanarak mağazalarının kapısını kapatmıştı. Araba geldiğinde, birileri Dük'ü en yüksek görgü kurallarıyla karşılamayı bekliyordu.

Hugo kolye ve bileziklerin sergilendiği yere göz atarak baktığı sırada birkaç eşyayı işaret etti.

Sepia Kuyumculuk'taki eşyalar birinci sınıftı ve başkentte beş rakama mal oluyordu ama her çeşit mücevheri görmüş olan Hugo'nun gözünde fazla bir şey değildi. Aceleyle satın aldığı için kalitelerinin düşük olmasına engel olunamazdı.

Kim bilebilirdi ki, gerçekten satın mı alıyor, yoksa sadece vitrinlere mi bakıyordu, çünkü sadece ortaya çıkan eşyalara baktı ve sonra başka bir şeyi işaret etti.

Ama kimse rahatsız görünmüyordu. Antoine tarafından önceden söylenmemiş olsa bile, endüstride bu seviyedeki büyük bir kişi ziyaret ettiğinde, ziyaretten elde edilen gelirin hiç de küçük olmadığı bir sağduyuydu.

Birkaç çalışan Hugo'yu yakından takip etti, olabildiğince hızlı hareket etti ve bir noktada sunum masası mücevherlerle doldu.

"Bununla ilerleyelim."

''Tam olarak hangisini kastediyorsunuz…?''

Genel müdür ellerini ovuşturarak kendini itaatkar bir şekilde indirdi. Dük'e sunulan eşyaların hepsi yüksek fiyatlı ürünlerdi, bu yüzden bir veya iki tanesini bile satmak büyük bir başarıydı.

"Hepsini."

''Her…He-her şeyi mi kastediyorsunuz?''

"Satılık değiller mi?"

"Hayır! Hayır, demek istediğim, haklısınız! Hemen hazır hale getireceğiz!''

Genel müdür zevkle titredi. Bugünkü satıştan alınan komisyonu düşündüğünde kahkahalara boğulacak gibi oldu.

"Ne kadar sürer?"

''Bi…Biraz bekleyin… yakında hazır olur.''

Hugo masadan şeffaf sarı gözyaşı damlası şeklinde safir bir kolye aldı. Karısının gözlerinin rengine benziyordu.

"Bunu şimdi hazırla ve gerisini sonra teslim et."

''Acil değilse yarın şafakta teslim edebilir miyiz? Bunlar yüksek kaliteli ürünler, dolayısıyla güvenliklerini garanti etmek istiyoruz.''

"Yapabilirsin."

Bir kuyumcu dükkanını neredeyse boşalttıktan sonra Hugo sonunda eve gitti.

Ç/N: 

Ateşe baca lazım

Kitaba hoca lazım

Bana bi Hugo lazım

O da bu ara lazım

Önceki Bölüm                                                                                            Sonraki Bölüm