Under The Oak Tree - 223. Bölüm
Azalan yağmur daha da şiddetlendi ve bütün gece yağdı. Max yıpranmıştı, yine de gece boyunca uyanık kaldı. Ertesi gün işini yapabilmek için kısa bir süreliğine bile olsa gözlerini kapatmak istedi ama kalbi o kadar düzensizdi ki gözünü kapatmasına bile izin vermedi. Dayanılmaz bir gerilimin ortasında gözlerini kapamaya zorladığı en uzun süre gibi gelen bu süre içinde, bir yerlerden gelen hıçkırıkların sesini duyunca Max ayağa fırladı. İlk başta, sinirlerinin sonunda kendisini ele geçirdiğini ve halüsinasyon gördüğünü düşündü. Ancak, yumuşak çığlıklar yağmurun sesi arasında yankılanmaya devam etti ve daha da netleşti. Cüppesini giydi ve çadırdan dışarı çıktı.
"Ne-neler oluyor?"
Yağmurun içeri sızmasını önlemek için girişin üzerine çift tente seren Yulysion, küçük bir mangalın yanında oturuyordu, bedeni onun sağladığı ışıkla aydınlanıyordu. Max'in sorusu üzerine başını kaldırdı.
"Bu ses leydiyi uyandırmış olmalı."
Genç şövalye yağmur sisiyle çevrili toprağa gergin bir ifadeyle baktı. Yoğun yağmur yavaş yavaş inceldi ve şimdi sabahın erken saatlerindeki havada çiy gibi dağıldı ve kararan gökyüzü, şafağın mavimsi parıltısını ortaya çıkarmak için yavaş yavaş aralandı. Max, hayalet gibi ufuklarda, omurgasından aşağı tüyler diken diken eden sefil, kederli kadınların acınası feryatlarını duyabiliyordu. Etrafına bakındı ve ağlamanın nereden geldiğini anlamaya çalıştı.
"Ağlayanlar kim? Rahibelere... bir şey mi o-oldu?''
"Bu çığlıklar rahibeden gelmiyor. Dağlarda Banshee'ler¹ ortaya çıktı. ''
''Banshee'ler…?''
Yulysion ayağa kalktı ve yağmur suyu damlayan muşambanın uzandığı yere gitti ve uzaktaki kalenin hisarını dalgakıran gibi çevreleyen siyah kaya duvarını işaret etti. Max, daha iyi görebilmek için gözlerini kısarak parmak ucunun yönünü izleyerek başını kaldırdı. Dağdan bir yılanın başı gibi büyük bir karanlık kaya çıkıntı yapıyor ve bunların tepesinde, koyu renk cüppeli insan figürleri zar zor görülebiliyordu. Bu uğursuz manzara karşısında kalbi ayağa kalktı.
"Onların... canavar olduğunu mu söylüyorsun?"
''Kesin olmak gerekirse, onlar ruhlardır. Doğrudan bir zarara neden olmazlar, bu yüzden lütfen endişelenmeyin. Onlar sadece..." Yulysion sonraki sözlerini dikkatlice seçerken sözünü kesti. ''... feryat ediyor. Sesin tüm kaleyi doldurmasına yetecek kadar yüksek sesle feryat ettiklerinde kaybolacaklar."
Max, sesi ruhların histerik feryatları altında gömülü olduğu için bunu zar zor anlayabiliyordu. Max'in omuzları kamburlaştı, yağmurun getirdiği puslu arka planın ortasında duran siyah figürlere bakarken ürktü. Nasıl göründüklerini ayrıntılı olarak göremeyecek kadar uzaktaydılar, ancak en az altı tanesinin orada toplanmış olduğunu tahmin edebiliyordu. Çığlıklarını yüksek sesle uluyarak cüppelerini sıkıca tutuyorlardı.
''A-ama Banshee'ler…''
Max ne diyeceğini bilemeden dudağını ısırdı. Hatırladığı kadarıyla ölüm perileri ölümü müjdeleyen ruhlardı. Halk arasında, bu yaratıkların birdenbire ortaya çıkıp feryat ettikleri zaman çok sayıda ölümün meydana geldiği bilinmekteydi.
''Rahatsız edici olmalarına rağmen lütfen buna katlanın. Rahipler bu Banshee'leri kovmak için bir ayin hazırlıyorlar."
Korkusu çok açık olmalıydı çünkü Yulysion ona abartılı bir şekilde güven vermeye çalıştı. Max gülümsemeye çalıştı ama ölüm perilerinin çığlıkları durmadı. Saatlerce devam etti. Birliklerin moralinin düşmesini önlemek için rahipler onları uzaklaştırmak için ilahi büyü kullandılar ama bu sadece geçici bir çözümdü. Birkaç saatliğine ortadan kaybolan Banshee'ler yeniden ortaya çıkmaya ve sefil bir şekilde inlemeye başladılar.
Zaten endişelere kapılmış olan Max, delirme noktasına sürüklendiğini hissetti. Yarım gün revirdeki hastaları kontrol ettikten sonra, duyulabilir çığlıkları görmezden gelmeye çalıştı, sabrını kaybetti ve Ruth'u aradı.
"Ruth... o ruhları kovmak için büyü kullanamaz mıyız?"
Şövalye kışlasının yanındaki küçük bir çadırda, Max sözünü kestiğinde bir şeyler karalayan Ruth başını kaldırdı. Belki de hala Hebaron'a yapılan lanete karşı koyacak büyüyü çözmeye çalışıyordu. Üzerlerine yazılmış karmaşık büyülü formüllerle dolu bir yığın kağıt vardı. Ruth işini bir kenara bıraktı ve yorgun bir yüzle gözlerinin kenarını ovuşturdu.
"Şu Banshee'lerden mi bahsediyorsun? Onları kovabiliriz ama bu onları sadece daha istekli yapar. Bu ruhları kızdırmak durumu daha da kötüleştirir, o sinir bozucu feryatları asla kesemezler. Eğer ilahi büyüyle kovulamıyorlarsa, onları öylece bırakmamız en iyisi olur.''
''A-ama… bu herkesi endişelendiriyor. Ha-hastalar da gerginleşiyor ve kimse ne yapacağını bilmiyor.''
"En fazla bir gün sürecek. Yeterince ağladıklarında, sonunda ayrılacaklar. Madem buradasın, lütfen bunun yerine bana yardım et."
Ruth kaba, küçümseyen bir ses tonuyla cevap verdi ve ona düz bir tepsiye benzer bir şey verdi. Max eşyayı bir hevesle aldı.
''Ne-nedir… bu?''
''Kale kapılarına kurulacak büyülü bir alet. Leydinin Anatol'da yaptığına benzer bir alet. Zor olmayacak." Elindeki incelikle işlenmiş canavar kemiğini çevirdi ve karmaşık yazıların işlendiği yeri işaret etti. "Tek yapman gereken bu büyülü formülü buraya kazımak, o kadar."
"Be-ben formülleri o zamanlar... sadece parşömenlere kopyalıyordum... Bunu daha önce yapmadım."
''Bir parşömen üzerine yazmaktan çok da farklı değil. Büyülü formülü üzerine kazımak için bu aracı ve mürekkebi burada kullanabilirsin. Keşke yapabilseydim ama Sör Nirta'nın lanetini kırmanın bir yolunu aramak beni çoktan tüketti."
Ruth yorgun bir yüzle ensesini ovmak için uzandı. Her zamankinden birkaç kat daha yorgun görünüyordu ve Max bir sandalye çekip itiraz etmeden karşısına oturdu. Her neyse, kendini meşgul etmek inanılmaz derecede gergin sinirlerini sakinleştirmeye yardımcı olacaktı. Daha sonra büyülü formülü dikkatli bir şekilde wyvern kemiğinden yapıldığından şüphelendiği yuvarlak diske kazımaya başladı. Ancak, Riftan ve Banshee'lerin her yerde yankılanan korkunç çığlıkları hakkında endişelerle yuvarlanan zihniyle konsantre olamıyordu. Büyülü aleti titreyen elleriyle tuttu, sonra bıkkınlıkla alnını tuttu.
"Yapamam. Ço-çok gerginim..."
Ruth içini çekti. "Sen endişeleniyorsun diye hiçbir şey değişmeyecek."
"Bu... kendi isteğimle değil. Ru-Ruth kadar sakin değilim. Kötü bir şey olacak korkusuyla deliye dönüyorum. Banshee'nin feryadı... Bunun bir işaret olduğunu düşünmeden edemiyorum..." Yaşlanmış gözlerle Ruth'a baktı ve dudaklarını kenetledi. "Riftan... topyekün bir savaş yapacağını söyledi. En az bir savaşı kaybetmeleri durumunda… o zaman ne olacak?''
''Remdragon Şövalyeleri bundan çok daha zor bir krizi atlattı. Lord Calypse'e güvenin. Ayrıca, şimdiye kadar, bu savaşta üstünlük bizde. Ayrıca..." Ruth aniden konuşmayı kesti ve şüphecilik gözlerini bulandırdı. "Lord Calypse'in planladığı gibi büyük çaplı bir savaşın olacağından şüpheliyim. Troller bu savaşı ne kadar uzatırlarsa o kadar avantajlı olacaklarını biliyorlar, bu yüzden provokasyona o kadar kolay cevap vermeyecekler.''
''Ama… bir sa-savaşı kışkırttılar…''
''Enerjimizi ve kaynaklarımızı yavaş yavaş tüketmek amacıyla yapılan küçük savaşlar olacak elbet. Bu, kaleleri fethetmek için defalarca kullandıkları taktiktir. Trollerin sonsuz yenilenmeleri var ve ciddi şekilde yaralanırlarsa sadece bir günde iyileşebilirler, ancak bu bizim için aynı değil. Bizi çatışmaya çekerlerse daha fazla avantaj elde edeceklerini biliyorlar. Mümkün olduğunca topyekün bir savaştan kaçınmaya çalışacaklar. Şu anda müttefik kuvvetler arasındaki birlik zayıf, bu yüzden … topyekün bir savaş yapmak zor olacak.''
Ruth'un açıklaması üzerine Max'in yüzü sertleşti. Her ne kadar topyekün bir savaşın şimdi olmaktan çok uzak olduğunu söylese de, kalbi daha da ağırlaştı. Ceza olarak dövülmeye mahkum bekleyen bir çocuk gibi hissetti. Bu andan sağ salim çıkmalarına rağmen, acıyla yüzleşmek zorunda kalacakları gün gelecekti. Bunu göz önünde bulundurarak, ihtimaller biraz kendi taraflarına düştüğünde buna bir son vermek daha iyi olabilirdi.
Max düşüncelerinden sıyrıldı ve kalemi tekrar aldı. Her şey Riftan'ın planladığı gibi olsaydı, o savaşın sonunda Anatol'a dönebileceklerdi. Max bir kez olsun Ruth'un tahmininin yanlış olduğunu umdu, bu çekilmez zamanın bir an önce bitmesini istiyordu. Ardından dudağını ısırdı ve konsantrasyonunu yeniden büyülü formülleri çizmeye verdi.
Sonunda yağmur bulutları geri çekilirken ve güneş parlarken, Banshee'ler yağmurun sisiyle birlikte dağıldı. Ancak Ethylene kalesinde halkın üzerine getirdikleri endişe ve huzursuzluk derinlere işlemiş ve bir türlü onları terk etmemişti. Askerlerin ve şövalyelerin yüzleri daha önce hiç olmadığı kadar sertleşmişti ve rahibelerin hiçbiri tek kelime etmedi. Max, ağır atmosferin onu üzmesine izin vermemeye çalışarak kendini meşgul etmeye çalıştı. İşe yaramaz düşünceleri kafasında boğmak için gün boyunca en az yirmi ya da daha fazla yaralı hastayı tedavi etmeye odaklandı ve akşam olduğunda Ruth'u ziyaret ederek kale kapılarına takılacak koruyucu büyü aletleri yaptı ya da ona Sör Nirta'nın lanetini kırma konusundaki araştırmasında yardım etti.
Ruth'un tahmin ettiği gibi, meydana gelen büyük bir savaş olmadı. Max'in kışla çevresinde duyduğuna göre, savaşın ölçeği büyüdüğünde trollerin hepsi geri çekiliyor ve müttefik kuvvetler onları takip ediyordu, ancak her seferinde coğrafi dezavantaj nedeniyle yarı yolda geri çekilmekten başka seçenekleri kalmıyordu. Sonunda, provokasyon sona erdiğinde, askerlerden sadece 46'sı yaralandı ve yeniden bir çatışma başladı. Max, üçte birinin boşaltıldığı revirin tekrar hastalarla dolduğunu görünce derin bir iç çekti.
Ruth'un bu savaşın projeksiyonu hakkındaki tahminleri o kadar yerindeydi ki onu dehşete düşürdü. Dediği gibi, trollerin güçlerini yeniden kazanmaları bir günden az sürdü, ancak bu askerleri iyileştirmeleri en az bir hafta sürdü. Zaman geçtikçe, müttefik kuvvetlerin gücü azaldı. Riftan, düşmanın stratejisini de biliyor olmalıydı, muhtemelen Ruth'tan bile daha fazla. İşler yolunda gitmediği için hüsrana uğrayıp umursamaz davranmaya başlarsa ne olur diye merak etti.
Max, revirde uğraşırken endişesinden kurtulamadı. Düşüncelerinin hepsi can sıkıcıydı, ama en kötüsü Riftan'ın tıpkı Hebaron gibi ciddi bir şekilde yaralanması ve yaralarına çare bulamaması düşüncesiydi. Ruth'a göre, bir laneti bozmanın en hızlı ve en etkili yolu, onu yapanı öldürmekti. Bununla birlikte, binlerce canavar varken, Hebaron'u lanetleyen belirli canavarı bulmak, "samanlıkta iğne aramak" ifadesinin en somut örneğiydi. Savaş onların zaferiyle sona ermiş olsa bile, canavar saklanıyorsa onu bulmanın hiçbir yolu yoktu. Laneti bozamazlarsa, Hebaron acıdan ya da enfeksiyondan ölebilirdi. Riftan'ın bu kadar yavaş bir ölüme maruz kalması düşüncesi Max'in kalbini paramparça etti.
Max gergin bir şekilde solgun yüzünü sildi. Belki son birkaç gündür uyuyamadığı içindi ama başı dönüyordu ve hayal gücü kontrolden çıkmıştı. Önündeki tencereyi karıştırdı, her türlü uğursuz düşünceden kurtulmaya çalışırken, Idcilla aniden çadıra atladı, yüzü hevesli ve gözyaşlarıyla ıslandı.
"Leydi! Az önce Elba'yı gördüm!''
Şaşıran Max ona baktı ve kız elini tutmak için uzanırken hıçkıra hıçkıra ağladı.
"Livadon Kraliyet Şövalyeleri, güçlerini yeniden düzenlemek için geri döndüler. Ağabeyim de aralarında! Yüzünde daha önce hiç görmediğim bir yara izi vardı..." Idcilla dudaklarını büzdü ve gözyaşlarını kollarıyla sertçe sildi. "Ama bunun dışında ciddi bir yaralanması yok gibi görünüyor."
"Bu çok... rahatlatıcı."
Max, genç kadının erkek kardeşi için ne kadar endişelendiğini biliyordu ve onun adına gerçekten rahatlamış ve mutluydu. Idcilla yüzünde parlak bir gülümsemeyle başını salladı.
''Askerlerin konuşmalarına da kulak misafiri oldum. Müttefik kuvvetler, kalan tüm birlikleri savaşa götürmek için yeniden organize ediyor. Bu savaşın sonucunun çok yakında belirleneceğini düşünüyorum.''
Max'in görüşü bulanıklaştı. Sonunda sonuca varmak için kaçınılmaz bir risk alıyor gibiydiler. Başka seçenek yoktu. Savaşlar ne kadar uzarsa o kadar dezavantajlı duruma düşüleceğinin o bile farkındaydı. Max kuru bir şekilde yutkunarak sordu.
"Topyekün sa-savaş başlamadan önce... ağabeyini görmek istemediğine emin misin?"
Idcilla önceki kararında kararlı bir şekilde başını salladı. "Bu savaş bittiğinde, onu görmeye gideceğim. Ağabeyimin sağ salim döneceğinden eminim. Yapacağına inanıyorum."
Kararlılığı, Max'in hızla çarpan kalbini bile sakinleştirmeye yardımcı oldu ve içinde garip bir şeylerin köpürdüğünü hissetti. İdcilla'nın elini sıkıca tuttu ve müttefik kuvvetlerin zafere ulaşması için içtenlikle dua etti.
Livadon Kraliyet Şövalyeleri Etilen'de bir gece geçirdiler ve hemen ertesi gün yola çıkmak için hazırlanmaya başladılar. Askerler, yiyecek ve silahlarla dolu vagonları doldurdu ve rahibeler, ilk yardım ve ilaçlarla dolu çantaların hazırlanmasına yardım etti. Birlik çok büyüktü. Geride kalan paralı askerler, Kutsal Şövalyeler ve Livadon Kraliyet Şövalyeleri hep birlikte savaş alanına doğru yola çıktılar. Ethylene'de kaleyi tutmak için geriye kalan tek şey, Ruth da dahil olmak üzere beş büyücü, üç rahip, otuz beş şövalye, dört yüz asker ve iki günde bir cepheye rapor gönderen ve sadece arabalarda dönen yaralıları almak için kapıları açan, kapıları gece gündüz koruyanlar idi.
Max tüm gün rahibelerle yaralıları iyileştirmek için çalıştı. Büyücüler ayrıca hastaların tedavisine de yardımcı oldular. Müttefik kuvvetlerin canavarlar üzerinde güçlü bir konumda kalmasını sağlamak için bu adamların mümkün olan en kısa sürede geri gönderilmesi gerekiyordu. İş onları iyileştirmeye geldiğinde büyüden ya da erzaktan taviz vermediler. Bu sayede kanlar içinde vagonlarla geri getirilen askerler, üç dört gün sonra yeniden savaşa hazır hale geldiler. Ancak Max, hiçbirinin bu kadar çabuk iyileşmekten mutlu olmadığını açıkça gördü. Anlaşılan, bu onlar için çok acı vericiydi. Ölümden kaçmayı başaran ve paramparça ve kırık bir şekilde diri dönenler, hayatlarını yeniden çöpe atmak zorunda kaldılar. Bu midelerinde taş olmasıyla karşılaştırılabilirdi.
Hayatlarını feda eden gençleri gömmek de inanılmaz zordu. O anlarda tek teselli, müttefik kuvvetlerin amansız takiplerle canavar ordusunu yavaş yavaş ama başarılı bir şekilde geri püskürttüğü haberini duymaktı.
Ç/N: ¹: Banshee : İskoç kültürüne ait doğaüstü bir yaratık. Perilerin sahibesi anlamına gelir. Geceleyin bir banshee'nin hüzünlü ağlayışının ya da yüksek sesle feryadının duyulmasının aileden birinin öleceğine işaret edildiğine inanılır.