Under The Oak Tree - 84. Bölüm
Daimi Bir Suçluluk (1)
Max aniden yutkundu ki yemek neredeyse yanlış borudan aşağı iniyordu. Karşısındaki adam, şimdiye kadar her zaman uykulu görünen mavi-gri gözlerinden gelen tuhaf bir parıltıyla ona baktı.
Max'in alnında soğuk terler boşalmaya başladı.
Bunu yapamayacağını söylerse, onu görmezden gelen şövalyelerin önünde, onlara tamamen bir yabancı ve zamanlarına layık değilmiş gibi bir aptal olarak görülmek istiyormuş gibi görünecektir. Ancak yapabileceğini söylerse, buradaki geleceğinin zorluklarla dolu olacağını hissediyordu.
Max, her ikisi de eşit derecede acımasız göründüğü için her iki hareket tarzına da karar veremiyordu, bu yüzden onun gözlerinden kaçınmaya karar verdi ve yediği çorba tarafından dikkati dağılmış gibi davranarak konuyu değiştireceklerini umdu. Ancak Ruth uzandı ve onun yemeği görmesini engelledi. O anda, onun ince gözleri onunkileri delerken tekrar yakalandı.
''…Böyle geri ödemem doğru mu?''
"Be-ben sana ya-yardım edecek kadar iyi değilim..." Max ona içtenlikle belirtti.
"Biliyorum. Tek başıma halledebileceğim bir durum olmasaydı sana sormazdım. '' Aşağıya bakarken cevap verdi.
Max, büyücünün karşısında çok zavallı göründüğünü görünce ona yardım etmek için belli belirsiz bir istek duydu. Ona üzgün gözlerle bakarken, sanki onun bakışlarını hissetmiş ve o zaman o da ona bakmış gibiydi. Yakalanan Max sırtını dikleştirdi ve kayıtsız numarası yaptı.
''Sana hem maddi hem de manevi olarak yardım ettiğimi unutmadın, değil mi?'' Büyücü aniden konuştu ve Max kaşığını yere bıraktı.
"Ha-hayır. Ama gerçekten ya-yapamam..." Max itiraz etmeye başladı - istese bile ona yardım edemezdi. Sadece yeteneğinden yoksun olmakla kalmadı, aynı zamanda bunu yapacak olsaydı ne tür bir cehennemle yüzleşmek zorunda kalacağını da bilmiyordu. Büyücünün titizliği gerçekten olağandışıydı ve oldukça endişe vericiydi. Max, büyücünün yüzüne bakmaktan kaçınırken, Ruth ona bir sülük gibi yaklaştı.
''Tek yapmanız gereken basit kayıtları ve hesaplamaları düzenlemek. Senin için bile yapılması çok kolay bir şey.'' Büyücü ona söyledi ve Max içini çekti.
"Hey büyücü... Çok ileri gitme. Bu hanıma saygısızlıktır."
Aralarındaki konuşmaların hiçbirini duymuyormuş gibi yapan ve sadece yemek yemekle ilgilenen şövalye sonunda sohbete katıldı.
Max, büyücüyü reddederse nankör bir insan olarak mahkûm edileceğini ve onunla her karşılaştığında bu iğrenç etiketi duyacağını düşündü. Bu eksantrik büyücünün onu reddederse ona bunu yapacağından emindi.
Dahası, er ya da geç kurşunu ısırmak zorunda kalacağını ve bundan sonsuza kadar kaçamayacağını düşündü. Bilinci dışında sonunda başını sallayarak cevap verdi ve bunu görünce Ruth'un yüzündeki kaş çatma tersine döndü. Daha sonra kendi patateslerinden biraz almak için uzandı ve iyi niyet göstergesi olarak onları Max'in tabağına koydu.
"Bu lütfu unutmayacağım." Büyücü ona minnetle söyledi. Max, dudaklarını sımsıkı bir gülümsemeyle yanıtladı.
''…Birlikte geçirdiğiniz zamanlarda oldukça yakınlaşmış olmalısınız.'' Hâlâ onların konuşmasını dinlemekte olan iri şövalye Hebaron birdenbire fark etti. Daha sonra, sanki sözlerinin anlaşılmasını bekliyormuş gibi başının arkasını kaşımak için elini uzattı. Max tereddüt etti ve dikkatle cevapladı ve Hebaron'a seslenmek için döndü.
''Ba-bana kaleyi dekore etme ko-konusunda tavsiye verdi.''
"Aha..." Hebaron ekmekten büyük bir ısırık alıp onlara düşünceli bir bakış atarken neredeyse beceriksizce cevap verdi. Max, Hebaron'un ona karşı neredeyse kayıtsız tavrı karşısında endişeli düşüncelerini bir kenara attı ve yemeğini huzur içinde bitirmeye çalıştı. Ama onları çevreleyen sessizlik Hebaron konuştuğunda bir kez daha bozuldu.
''Kaleye bakmak oldukça keyifli hale geldi.'' Onlara söyledi ve Max cevap vermeden önce yemeğini zahmetle yuttu.
''Ah… Te-teşekkür ederim.''
Adam sanki manzarayı görmeye çalışıyormuş gibi gözlerini odanın içinde gezdirdi. Kasıtlı inceleme hareketleri Max'e garip geldi ve o da ondan rahatsızlık duymaya başlamıştı. Max ve Hebaron'un birbirlerini tanımasının üzerinden uzun zaman geçti, ama öyle bile olsa, hiçbir zaman resmi olarak birbirlerini tanıtmamışlardı ve birbirlerini sadece geçerken görmüşlerdi.
Max, Hebaron'la bu kadar rahat konuşma konusunda kendini rahat hissetmiyordu - sonuçta onlar hala yabancıydı, bu yüzden Max hala odaya bakarken onun bakışlarını takip etmeye karar verdi. Bir süre ıstırap verici bir sessizlik içinde kaldılar. Çok geçmeden yemeklerini bitiren şövalyeler yerlerini terk etmeye başladılar, birer birer karşısına gelip saygıyla başlarını eğerek restorandan ayrıldılar.
Max çorba kasesine baktı, ona öyle geliyordu ki yemek oldukça üzgün görünüyordu.
''Remdragon Şövalyeleri adil değil. Bu tavırla, ben bile düşünmeden edemedim.'' Max, Ruth'un açıklamasına şaşırdı ve sonrasında ona bakmak için döndü. Ruth bunu fark etmemiş gibiydi ve ekmeği kalın çorbaya batırırken ekşi bir tavırla konuşmaya devam etti.
"Bu keşif gezisi, eğer sonuç olumlu olsaydı, Remdragon Şövalyelerinin ağırlığını kıtaya kanıtlamak için bir fırsattı, ancak durum tersine olsaydı, gururlarına yıkıcı bir darbe almış olacaklardı."
Ruth'un gözleri, sanki şu anda çok uzaklarda bir yerde kapana kısılmış gibi bulutlandı. "Kızıl Ejderha o kadar korkunçtu ki. Lord Calypse olmasaydı üç ya da dört şövalye öldürülürdü. Aslında o zamanlar ölüme çok yakın olanlar vardı. Bunlardan biri, ön saflarda savaşan ve ölümle yolları birkaç kez kesişen Lord Calypse'nin kendisiydi.''
Max, Ruth'un sakin ve monoton sesine rağmen, sanki önemsiz bir hikaye anlatıyormuş gibi sertleşmeye başladı.
"Croix Dükü, Lord Calypse'e çok zor ve tehlikeli bir sefer düzenletti. Kızı bile babası adına ölüme itilen kocasını savunmak için en ufak bir şey yapmadı.''
''Be-ben...!'' Max itiraz etmeye başladı ama Ruth konuştu.
"Lord Calypse'i takip eden şövalyelerin her zaman düşündüğü şey buydu." Ruth kaşığını bıraktı ve ifadesiz bir yüzle konuştu.
Max yanıt olarak dudağının titremesine izin verdi. Dışarı atılanın kendisi olduğunu iddia etmek istedi. Ve bunca zaman onlar tarafından görmezden gelinen de kendisiydi. Adam onu zorla aldı ve sonra hiçbir şey söylemeden onu terk etti. Daha önce onun onu hiç istemediğini ve umursamadığını bile düşünmüştü.
Ne yapmış olabilir? Suç neden hep onun omuzlarındaydı?
Ç/N : Ahhh Maxi'm üzümlü kekim :'(