Under The Oak Tree - 85. Bölüm 

Daimi Bir Suçluluk (2) 

Ama çok geçmeden öz bilinci çöktü ve bunun sadece bir bahane olabileceğinin gayet iyi farkındaydı. Ancak Max bir şey söyleyemedi ve yüzünün saniyeler içinde bembeyaz olduğunu hissetti.

''Beni ka-kaleye götüreceğini bilmiyordum'', diye fısıldadı Max, sanki sonradan aklına gelmiş gibi.

"Seni almak için Croix Kalesi'ne giden şövalyelere kötü davranıldı." Ruth ona donuk bir sesle söyledi, Max zayıf sesiyle konuşurken.

"Be-ben bunu duymadım."

"Croix şövalyeleriyle Anatol'a gelmeyi düşünmedin mi?" diye sordu Ruth, sesinin yoğunluğu Max'i ürperterek.

Bu yolculukta kendisine eşlik edecek kimsenin olmadığını söyleyemezdi, babasının uzun bir yol kat etmesine izin vermeyeceğini de inkar edemezdi. Max, kocasını ziyaret etme fikrinin bile onun için imkansız olduğunu tartışamıyordu bile.

Sonunda, ona makul görünecek ve kabul edeceği bir şey söyleyemedi, bu yüzden onun yerine başını salladı. Ruth, sanki mesele önemsizmiş gibi onun yanında omuz silkti.

 

''Zaten geçip gitmiş olana dönüp bakmanın bir anlamı yok. Şövalyelerin sana nasıl davrandığı önemli değil, Lord Calypse'in karısı olduğun gerçeği değişmedi. Çok kaba olmadıkça ne yaptıklarına ya da söylediklerine aldırmayın,'' dedi Ruth ve Max uysalca başını salladı.

Max'i rahatlatmak ya da onu daha da kızdırmak için yapılmış bir hareket olsa da, büyücü çoktan oturduğu yerden kalkmış ve veda sözlerini söylemişti.

"Öyleyse, yakında bana yardım etmek için kütüphaneye geleceğine inanıyorum." Ona söyledi ve Max onun kayıtsız tavrına zayıf bir şekilde başını sallayarak cevap verdi.

Bunun üzerine büyücü saygılarını sundu ve omuzlarını esneterek büyük salondan çıktı. Diğerleri yavaş yavaş odadan çıkmaya başlayınca Max geride kaldı ve çok geçmeden odada yalnız kaldı.

Çorbası çoktan soğumuştu ve iştah açıcı değildi, ama Max onu hala amaçsızca karıştırıyordu, kasenin etrafında sonsuz bir daire çiziyordu. Çıkış yolu olmayan çok yalnız ve endişeli bir durumda olduğunu hissetti.

Belki başkaları da onun gibi hissediyordu. Belki de gelecek vaat eden şövalyeleri ölüme iten ve sadık müttefiklerinin kocasından uzaklaşmasına neden olan bir eş olarak ünü, sonsuza kadar böyle bilinecekti ve şimdi, Max onu yalnızca Riftan'ın zenginliklerine boğulduğu için şımartılmış bir hanımefendi olarak düşüneceklerini düşündü.

Daha sonra aklı, kapının önüne ve kendi halkının önünde Rob Midahas adındaki adam tarafından bariz bir şekilde alay edildiği zamana gitti... bu hatıra, son birkaç haftada kazanmayı başardığı en ufak bir güven duygusunu bile yıkmaya yetti. Her şey tek hamlede kötü bir şekilde sendelemişti.

Anatol sakinleri böyle acınası bir yüz sergileyen ev sahibesiyle gurur duyar mıydı?

Kalbinin içindeki melankolik duygulara daha fazla dayanamadı ve Max sonunda pes etti ve yemeğini yemeyi bıraktı. Gitmek için arkasını döndü ve sessizce yemekhaneden çıktı.

"Madam!" Max sesin kaynağına bakmak için döndü. Belki de dengesiz ruh hali o kadar fazlaydı ki Rodrigo koridor boyunca yürüdüğünü görebildi. Kibar sesi arkadan onu selamlamak için geldi ve bu yüzden yürümeyi bıraktı ve yaşlı adamın ona yaklaşmasını bekledi.

 

Rodrigo, kollarında büyük bir kutuyla kapıdan geçiyordu.

"Lord bana senden ona gitmeni istememi emretti," dedi sonra kutuyu elinde kaydırırken.

Max ona şaşkınlıkla baktı. "Ku-kuzey kapısına gittiğini duydum."

"Az önce geri geldi ve şimdi bahçede-" diye yanıtladı Rodrigo.

Max, sözleri bitmeden kapıdan dışarı koşmaya başladı. Köşkün yanından geçip merdivenlerin önünde dururken, geniş bahçede yük taşıyan hizmetçileri gördü. Gördüğü manzara karşısında gözleri aniden büyüdü: Beş atın yönettiği devasa bir araba vardı ve hizmetçiler sürekli olarak arabadan küçük kutular çıkarıyor ve onları hassas hareketlerle kaleye taşıyorlardı.

Max yanlarından geçti ve temkinli adımlarla merdivenlerden aşağı indi. Vagonun önünde, Riftan Güney Kıtasından tüccarlar gibi görünen iki adamla konuşuyordu. Onu gördüğünde başını Max'e çevirdi.

"Maxi." Onu selamladı ve Max cevap olarak ona en güzel gülümsemesini vermeye çalıştı.

Sonra efendisi tarafından çağrılan bir köpek yavrusu gibi hızla ona doğru koştu. Riftan hafifçe gülümsedi ve atın dizginini tüccardan aldı ve hafifçe öne doğru çekti. Kısrak o kadar nefes kesiciydi ki etrafındaki insanları büyüledi, yavaş ama zarif bir şekilde ilerlemeye başladı. Sonunda, Riftan ve Max yarı yolda buluştu.

"İşte" Riftan, Max'e atın uzun, zarif boynunu hafifçe okşayıp dizginlerini uzatırken söyledi. Max'in gözleri yaratığa boş boş bakıyordu, teklifini okuyamıyordu.

"Beğenmedin mi?" Hafif alaycı bir sesle tekrar sordu.

"Pa-pardon?" Max onun ne demek istediğini anlamayarak cevap verdi. Bunun yerine, elini tuttu ve zorla dizginleri tutmasına izin verdi.

"Döndüğümde sana bir hediye alacağımı söylemiştim, değil mi?" Riftan hatırlattı.

Max önce onun sakin yüzüne, sonra uysal ata baktı. Riftan onu şaşkın bakışlarından kurtardı ve atın yüzüne dokunmaya yönlendirdi. Altın yeleyi titreyen bir eliyle ürkek bir şekilde okşadı ve dokunuşuna yanıt olarak kısrak burnunu avucunun içinde hafifçe ovuşturdu.

"Bütün atlarım büyük ve vahşidir, bu yüzden sana yakışacaklarını sanmıyorum. Bu kısrak hala genç ama iyi eğitimli. Bu yüzden onunla başa çıkmak zor olmayacak." Riftan, Max'in ata ısındığını fark edince ona söyledi.

"Ço-çok güzel..." Max nefes aldı ve Riftan onun tepkisine memnun bir şekilde gülümsedi.

"Artık senin." Riftan açıkladı.

"Be-ben daha ö-önce hiç gö-görmedim.. bö-böyle ha-harika bir he-hediye.'' Max ona söyledi.

Kısrak, sevimli bir surat asarak yüzünü avucunun içine ovuşturdu. Max hafifçe ağzını ve burnunu okşadı ve ona bir kez daha vermiş olduğu harika hediyeye baktı. Uzun, ince bacaklar ve bel, zengin altın yele ve zeki siyah gözler, resmedilmeye değer bir kısraktı. Dengeli vücut şekli ve parlak kürkü onun mükemmel bir cins olduğunu gösteriyordu.

"A-alabilir miyim...? Ge-gerçekten?" Max heyecanla sordu.

"Senin olduğunu söyledim." Riftan ona güvence verdi ve hafifce kaşlarını çatarak cevap verdi. "Bu kadar iyi bir adama senden başka kimse binemez." diye ekledi.

At, konuşmalarını anlamış gibi nefesini şiddetle fışkırttı. Max güldü ve kulaklarını okşadı.

"Hoşuna gitti mi?" diye sordu Riftan, başını eğerek ve ona bakarak.

"Se-sevdim" Max yanıtladı. Ama dürüst olmak gerekirse, atı sevmekten daha fazlası vardı ve bu yüzden Max, cevabını dikkatle vermeye karar verdi.

"Ge-gerçekten beğendim... Ge-gerçekten" Max, duygularla dolu titreyen sesini temizledikten sonra, hediyeyi ne kadar takdir ettiği hakkında daha güvenle konuşmak istercesine söyledi.

Ç/N: Ayy ayy ayyy

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm