Under The Oak Tree - 21. Bölüm

 (Sisin Ötesindeki Işık - 1) 

"Kahretsin! Ne?!"

"Lütfen aç! Güneşin gökyüzünde yükseldiğini gör! Daha ne kadar yatakta oyalanacaksın!?”

Kapıdan şiddetli bir patlama geldi. Riftan, sanki bakışı malzemeyi kesebilecekmiş gibi sert bakışlarını dışarıda duran adama çevirdi.

"Eğer ikinci kez sözümü kesersen, bağırsaklarını dışarı çıkarırım! Ve itiraz etmeye cüret edersen seni öldürürüm.”

"Gitmemiz gerek! Mülkünüzü ziyaret ettikten sonra hala başkente geri dönmeniz gerektiğini unuttunuz mu?!”

"Bir gün ertelersek ölecek değiliz ya, o yüzden benimle t*şak geçme!"

"Lider!"

"Git git! Küçük bir piç için rol kesiyorsun!"

Başını salladı ve hiddetle hırladı. Max dondu kaldı; bu hayatında duyduğu ilk küfürlü konuşmaydı. Sonra Riftan sıkıntılı bir yüzle ayağa kalktı ve kapıya bağırdı.

“Vagonu beklemeye alın! Ben hazırlanıp gideceğim."

Kapının dışındaki muhalifi ahkam kesercesine, kımıldamayı reddetti. Riftan yere bakarak yüksek sesle içini çekti.

“Bu çocukları yanımda getirmemeliydim..”

“…”

"Bir dakika bekle. Ben dışarı çıkıp sana kıyafet alacağım."

Solgun, yorgun bir yüzle çarşafı boynuna çekti ve başını salladı. Ayakta duran ve kıyafetlerini almakla meşgul olan adam, onun gözyaşlarıyla ıslanmış yüzüne baktı ve kaşlarını çattı.

"Ne? Bana neden öyle bakıyorsun?"

“…”

"Çıkar ağzındaki baklayı. Henüz fark etmediysen, acelem var.”

Hiçbir şeyi kaçırmadı. Daha dün kavuştuğu kocası çabuk parlıyordu. O çekinerek mırıldandı,

"Şey, dı-dışarıdaki insanlar, insanlar... bil- biliyorlar..."

"Neyi biliyorlar?"

“N-ne, ne, bi-biz burada ne yaptık…”

“…”

Yüzü ateşe verilmiş gibi parlıyordu. Kızın kızaran yüzüne bakarken adamın ağzının köşesi aniden seğirdi. Bir sonraki an, tüm inanılmazlığın ötesinde, giysileri fırlattı ve çarşaflara gitti.

“Ri-riftan!”

"Ah, beni çılgına çeviriyorsun."

Vücuduna sarılırken ve onu kucağına kaldırırken nefes nefese sırıttı. Max utanç içinde bacaklarını salladı. O kadar masum gülüyordu ki, daha önceki zorba adamdan çok uzaktı ve buna inanamadı.

"Seni saf asil kadın. Elbette adamlarım ne yaptığımızı biliyor. Üç yıllık ayrılığın ardından yeniden bir araya gelen bir çiftin tek bir odada el ele tutuşarak uyuması diye bir şey yok.”

"A- ama..."

"Bu utanılacak bir şey değil. Biz evliyiz ve senin ve benim için böyle şeyler yapmamız doğal.”

Doğal? Karısı olarak görevi olduğunu biliyordu ama onunla paylaştığı şeyler doğal görünmüyordu. Birden Max kendi düşüncelerine şaşırdı. Paylaştığı mı? Dün gece yaptıkları şey bir al-ver senaryosu muydu? Neden böyle hissettiğini çözemiyordu. Sonuçta, çocuk sahibi olmak için katlanılması gereken bir eylemdi…

"Yine kırmızı oldun. Ha, ve sadece onlar değil."

“…”

"Ama korkma. Onlar içeri girmeden bitirecek özgüvenim yok.”

Onu şakacı bir şekilde burnunun ucundan öptü ve kucağından indirdi. Yatağın bir köşesinde bir koza gibi çarşafların etrafına oturdu, burnunda onun dokunduğu noktayı ovuşturdu. Riftan eğilip çıkardığı kıyafetleri aldı ve birer birer giymeye başladı. Çıplak vücuduyla önünde arsızca giyinirken gözlerini hızla ondan çevirdi. Hemen zırhını giydi ve dedi.

"Dışarıda durup bekleyeceğim."

Başını nazikçe salladı. İlk başta, bacakları o kadar titriyordu ki, ne kadar denerse denesin yerinden kıpırdayamıyordu. Ama Riftan belinde bir kılıçla odadan çıkarken, sonunda pencereyi açmak için yatağına doğru emekledi.

Soluk sonbahar göğünün altında, önünde yoğun bir köy açıldı. Vagonun tekerleklerinin belirgin izleri olan geniş bir toprak yol, beş altı ahşap kulübe, seyrek bir çayır ve geniş bir meyve bahçesi… Basit manzaraya tek tek bakan Max, aniden acı bir bakış hissetti ve başını eğdi. Hanın önünde, kendisine eşlik eden üç şövalyenin olduğu yerde park edilmiş bir arabanın yanında Riftan dimdik durup ona baktı. Üzerini çarşafla örtmesine rağmen, sanki uyumak üzereymiş gibi ahlaksız bir halde görünmekten utanıyordu.

'Belki de benim yüzümden ayrılmalarını ertelediler?'

Dudaklarını sinirle ısırdı. Başka bir ses duymadan önce uzun zaman geçti; birisi kapıyı çaldı. Dikkatlice sordu.

"Kim, kimsin sen?"

"Yıkanmak için su getirdim."

"İ-içeri gel."

Yatağın köşesine çömeldi, çarşafları vücuduna sardı. Büyük bir leğen, bir su ısıtıcısı ve beyaz bir havluyla gelen iki hizmetçi, garip yüzlerle bakıştılar.

"Kocanız tarafından size hizmet etmemiz talimatı verildi, ama..."

“Oh, hayır… ben, yapabilirim, bunu yapabilirim…”

"Yardıma ihtiyacın olacağını söyledi..."

Saçları gibi yüzü kıpkırmızı oldu.

"Şey, gerçekten, sorun değil. Ben-benim, kocama, yapacağımı söyle.”

Ç/N: Bu arada yorumlarınızı da bekliyorum <( ・∀・)>

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 20. Bölüm 

( Garip Bir Adamın Hassas Dokunuşu - 2)

"Evet. Sabah oldu. Gözlerini açmanı beklerken öleceğimi sandım.”

Bunu söylerken dudaklarını göz kapaklarına bastırdı, bu garip dokunuş Max'i ürküttü. Tepkisi üzerine sırıttı ve dudaklarını daha hararetli bir şekilde yüzüne, kulaklarına ve boynuna vurdu, gıdıklayan öpücüklerini bir kelebeğin dokunuşu gibi yağdırdı. Max refleks olarak utanarak yüzünü uzaklaştırdı.

“Ha, ha, yapma…Oh, s-şimdi dur v-ve giyin…”

"Hayır. Bütün gece ne kadar zamandır onu tuttuğumu biliyor musun?"

Adam homurdandı ve elini dudaklarına götürdü. Nemli dili, hâlâ duyularında şimşeği ateşlemeyi başaran ince bir şekilde parmağını yaladı. Nabzının gümbürtüsünün kulağına çarptığını duyabiliyordu. Parmağını ağzına daha derine yerleştirdi ve yavaşça emdi.

Max elinin bu kadar hassas bir bölge olabileceğini hiç düşünmemişti.

"Gerçekten, her kızardığında nasıl hissettiğimi bilseydin, bana o bakışı göstermezdin, değil mi?"

Riftan parmak uçlarını ısırarak mırıldandı. Daha fazla dayanamadı ve elini çekip bir battaniyeye sakladı. Sonra kaşlarını çattı ve çarşafı yuvarladı. Çığlık attı ve döndü.

"Neden saklıyorsun?"

"Ah, sabah oldu! Çok parlak…”

"Öyleyse göster bana. Vücudunu ışıkta görmek istiyorum.”

Adam çömelmiş bacaklarını çekti ve o şaşkınlıkla ağladı. Daha dün babasının şatosunda yerde titrerken şimdi güpegündüz bir adamla yatakta çıplak yatıyor olması çok gerçek dışı görünüyordu.

Düşüncelerini duymayan Riftan, omuzlarını, göğsünü, belini ve yanlarını nazikçe okşadı, sonra eli doğal olarak onun uyluklarının arasına yerleşti. Dün geceki hareket, aşinalıktan parmaklarını onun ıslak yerine getirdi.

“Maxi, dün… kötü değildi, değil mi?”

“Ri-riftan…”

"Hayır... iyi hissettirdi, değil mi?"

Ölse bile onun sözlerine cevap veremezdi. Parmakları ustaca kızın gizli yerinde hareket etmeye başladı.

"Ben... Ben ölümüne sevdim. Üç yıl önce, kinci tedbirlerle değil, seninle birlikte olmak istedim. O yataktan kalkmanın benim için ne kadar zor olduğunu bilemezsin. Tabii sen ortadan kaybolmamı istedin, ama...”

Böyle beklenmedik bir söz üzerine utancını unuttu ve gözlerini kocaman açtı. Ağzını köprücük kemiğinin altına yerleştirdi ve teninde gülümsediğini hissetti.

"Şu an nasılsa aynı. Yapamam… Seninleyken duramam. Sen hoşlanmasan bile… Ağlasan bile…”

Parmağını derine daldırdı ve tenini hafifçe ısırdı. Max refleks olarak bacaklarını ona doğru uzattı. Bu dudaklarından heyecanlı bir inilti kaçmasına neden oldu.

"Benim gibi bir adamın karısı olduğun için kötü bahtını suçla."

Ne demek istiyor olabilir? Karşılaştırıldığında, onun tarafı birçok yönden çok talihsiz hissettiriyordu. Babası, evlilikte bile kolayca değiştirilebilecek biri olduğunu ima edecek kadar ileri gitti.

Ama neden böyle hissediyor? Karnındaki sıcaklık dikkatini çekerken, zayıf soru kısa sürede kayboldu.

İçeride agresif bir şekilde hareket eden parmaklarına karşı sıkılaştı. Ateşli bakışları tüm vücudunu taradı ve gözlerini onun güçlü bakışlarından alamıyordu. Parmağını ondan çekti ve bir anda kendini ona derinden itti.

"Ugh...!"

“Hiç şüphesiz… ölüyorum.”

Riftan alçak, boğuk bir inilti çıkardı ve kulak memesinin alt kısmını nazikçe ısırdı. Bir tazı tarafından yakalanmış gibi hissederek, onun sert omuzlarını sıkıca kavradı. Uyluklarının ikisini de kavrayarak, onları neredeyse acıtacak kadar açtı ve yavaşça hareket etmeye başladı.

Max yüzünü yastığa gömdü ve inlemelerini bastırdı. Yavaş, gecikmeli bir akış gibi, hareketler giderek güçlendi. Uzun süredir üstünde hareket eden Riftan, zirveye ulaştığında onun üzerine ağır bir şekilde düştü. Başının üstünden gelen uzun, boğuk nefesin aksine kısa bir nefes aldı.

"Birkaç gün böyle kalmak istiyorum."

"B-bu ağır..."

Paniklenmiş bir yüzle mırıldandı. Bu gidişle, onun ağırlığını koyarken günlerce ayağa kalkabileceğini sanmıyordu. Cevap olarak acı bir şekilde kulağını ısırdı.

"Ah, bu acıtıyor..."

“Sevmediğini söylediğin için aslında iyi hissettiriyor.”

Kızaran kulak memesini ısırdı ve diliyle yaladı. Max geri çekildi ve boynundan uzaklaştı.

“Ri-riftan…!”

"Gerçekten iyi hissettiriyor. O kertenkele¹ olmasaydı böyle kalabilirdim. Öyle yapsaydım, şimdiye kadar bir ya da iki çocuğumuz olurdu, değil mi?”

“Ah, d-yapma, yapma…!”

Riftan onun kulaklarıyla oynamaya devam etti ve sanki Max'in söylediği hiçbir şeyi duyamıyormuş gibi sıcak vücudunu onun vücuduna sürttü. Bu arada, görünüşte hiç bitmeyen “yatakta görevi” yüzünden bitkin düşmüştü. Ama yine de o bacaklarının arasına otururken biraz bile yorulmamış gibi görünüyordu.

Max neredeyse gözyaşlarına boğuldu. Bayılmayı tercih ettiği an, aniden hareket etmeyi bıraktı. Çünkü biri kapıya vurdu.

Ç/N: 1:Kertenkele dediği şu hani 3 yıl önce savaşmaya gittiği Kızıl Ejderha asdfghjkl Koca ejderhaya kertenkele dedi 

O sırada kertenkele: Bunu kişisel algılıyorum

Önceki Bölüm                                                                                             Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree - 19.  Bölüm 

(Garip Bir Adamın Hassas Dokunuşu -1)

"Acıdı mı?"

Max, deneyimde bazı tatsızlıklar olduğunu söylemek istedi ama onun yerine başını salladı. Rahat bir nefes aldı ve dudaklarını şakağına yaklaştırdı ve bu samimi hareket bir şekilde kalbini doldurdu. Beklemediği bir duyguydu. Eskiden soyulmuş ve çiğnenmiş hissetmeye benzer bir şey bekliyordu... acı verici, boş, soğuk ve acı bir şey bekliyordu.

"Ağır mıyım? Bir dakika bekle."

Riftan kendini destekledi ve yavaşça erkekliğini çıkardı. Max aniden içeriden bir şeyin süzüldüğünü hissetti. Bacağını refleks olarak sıkmaya çalışırken onu geri tuttu.

“Ri-Riftan…!”

"Sabit kal. Yorgunsun, değil mi? Senin için sileceğim.”

Rıftan kenara koyduğu leğeni çekti ve suyla ıslattığı havluyu sıktı. Soğuk bezle bölgeyi nazikçe sildi.

"Acımıyor mu?"

"Oh, oh, acımıyor."

Acımıyor mu? Max taze kaynatılmış bir sosis gibi kıpkırmızı parladı. Ancak, onun düşüncelerine duyarsız olan adam, sadece bölgeyi dikkatlice temizledi ve ardından kendi alt vücudunu sildi. Ona bakmaya cesaret edemedi, üstünü örtmek için çarşafları hızla topladı. Riftan bu manzaraya gülümsedi.

"Yakında alışacaksın."

Sonra yanına çöktü. Max'in bacakları şaşkınlıktan titredi. Riftan, geniş bir yatağın ortasında öylesine rahat bir şekilde yatıyordu ki, hatta bir koluyla onu kendine çekip kendi üzerine yatırdı. Terli ciltlerinin sürtünme hissi, Max'in yapışkan dokunuşta garip hissetmesine neden oldu.

“Ri.. Riftan….”

"Bir kez daha yapmak istemiyorsan debelenme."

Alt karnına değen et parçası yeniden şiştiğinden, bu söz sadece bir tehdit değildi. Dondu. Kayıtsız bir yüzle, Riftan bir kolunu başının altına itti ve çarşafları birleşik vücutlarının üzerine çekti. Sonra avucunu kadının dalgalı buklelerine yaslarken gözleri yavaşça kapandı. Ancak o zaman Max, onunla uyumayı planladığını fark etti.

“Ri-Riftan…”

"Neden bana seslenip duruyorsun?"

Riftan, onunla çıplak uyumak için fazla doğal görünüyordu. Gözleri yana kaydı; sonunda söylemek istediğini geri yuttu ve mırıldandı,

"İyi geceler..."

Sanki Riftan çoktan uyuyakalmış gibi sessizlik geldi. Kalın boynundan onun nabzının pıtırtısını dinledi ve ritim kısa sürede gözlerini onun yanında kapatmasına neden oldu.

***

Bir şey göğsünü eziyordu. Max tereddütle gözlerini hayal kırıklığıyla açtı ve kısa süre sonra şaşkına döndü. Bronzlaşmış, güçlü bir ön kol görüşünü yarı yolda engelledi. Başını kaldırdı ve Riftan'ın uyuyan figürünü gördü, yüzü gür saçlarıyla yarı gömülüydü. Max, yeniden ortaya çıkan taze anılarla anında kızardı.

Battaniyenin altında dolanmışlardı, aralarında tek bir zerre boşluk bile yoktu. Adamın uzun bacakları kadının bacaklarının arasına dolanmıştı ve kolları sanki vücudu bir yastıkmış gibi onu kucağında sıkıca kavramıştı.

Max hiç kimseye tutkulu olmamıştı. Öz annesi bile ona sarılmamıştı. Riftan gözlerini açmadan giyinmesinin daha iyi olacağını düşünerek, gözleri bir an tedirginlikle etrafta gezindi. Böyle uyanırsa...

Max yüzünü kapadı, ona doğrudan bakma konusunda kendinden emin hissedemedi. Dün gece vücudunun onun kollarında kıvrıldığını hatırladığında o kadar utandı ki pencereden atlamak istedi. Bir hanımefendi asla bu şekilde tepki veremezdi.

Eş olarak görevini uzun zamandır vaaz eden dadı bile, kocasının taleplerine “uygun şekilde” yanıt vermesi gerektiğini söyledi. Ateşli yanaklarını sıktı. Dün gece, kıvranan, inleyen kadın unutulmaktan çok uzaktı. Ya onun saf olmayan biri olduğunu düşünüyorsa?

Aklına ani bir sabırsızlık dalgası geldi. Max dikkatlice kolundan çıktı ve yatağın altına baktı. Bu gidişle onunla asla yüzleşemezdi. Bir hanımefendi gibi giyinmek mevcut durumda çok fazla olabilir ama en azından şu anki çıplaklığından kurtulmanın uygun olacağını düşündü.

Odanın köşesinde rastgele bir giysi yığını buldu ve aceleyle ona uzandı. Gözleri çaresizce yanıyordu, hareket etmeden ulaşabileceği bir mesafeydi. Ve odanın içinde çıplak dolaşmaya cesareti olmadığı içindi. Bu nedenle, elini uzattı, ama aniden ters döndü, geri düştü.

"Ne yapıyorsun?"

Max şaşkın bir ifadeyle ona baktı. Uyuyakaldığını düşündüğü Riftan, şimdi oniks¹ gözleriyle ona bakıyordu. Aceleyle ondan uzaklaşmaya çalıştı ama bunun imkansız bir başarı olduğu ortaya çıktı. Bir kolunu beline dolayarak onu çevik bir şekilde geri döndürdü ve onu altına kilitledi.

“Ri-riftan… Ah, sabah…”

Ç/N: ¹: Oniks siyah parlak bir değerli taş.. google amcaya tık tık 

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm