Under The Oak Tree- 28. Bölüm 

(Şüpheli Davranış)

Bütün gece dönüp duran ve ancak şafakta uykuya dalmayı başaran Max, aniden yüksek bir sesle uyandı. Şafakta şövalyeler zırhlarını parça parça giyiyorlardı. Yüzünü yıkadı ve uygun eşyaların yokluğunda genellikle yaptığı gibi dağınık saçlarını elleriyle geriye taradı. Şövalyeler aç bir şekilde ekmeklerini yerken ve su içerken ayrıldıklarını duyurdular. O da ayrıca oturağında oturup onları dinlerken basit yemeği yedi.

Bir süre sonra vagon şiddetle ilerlemeye başladı ve Max'in tüm vücudu bir kez daha vagonda rahatsız edici bir şekilde sallandı. Gelen canavarlar için kendilerini hazırlayan şövalyeler, sıradan bir orman goblini bile görmediklerini söylediler. Ama o hiçbir goblin görmek istemiyordu.

Günün yarısında hiç durmadan seyahat ettiler ve sonra tekrar yola çıkmadan önce küçük bir çeşmenin yanında hızlı bir öğle yemeği için durdular. Sallanan vagonda dengesini kaybetmemesi için, Riftan bütün gün elini sımsıkı tuttu.

Max, "Kısa bir ara veremez miyiz?" diyemedi bile. Böylece gece çöktüğünde, son derece rahatlamış hissetti. Riftan'ın verdiği yemeği aç bir şekilde yuttu, sonra başını derme çatma yastığa koyar koymaz uykuya daldı.

Max iyi bir gece uykusu aldığından, ertesi gün çok daha iyiydi. Şafağın erken saatlerinden, güneş Judean ormanının ötesinde batana kadar ilerlediler. Arabanın titreşiminin önemli ölçüde azaldığını fark ettiğinde rahat bir nefes aldı.

Engebeli arazinin ve çok engebeli Yudikal ormanının aksine, Anatorium'un ovaları iyi döşenmişti. Penceresini açtı ve yumuşak tepeleri kaplayan yeşil çimenlere ve beyaz kır çiçeklerine baktı. Belki de son birkaç gündür kalın, kasvetli ağaçlardan başka bir şey görmediği için altın ovaların manzarası nefes kesiciydi.

"O dağı geçince Anatol'da olacağız."

Dedi Riftan, ardından öndeki şövalyelerle konuşmak için vagonun önüne sürdü. Max başını pencereden dışarı çıkardı ve ileriye baktı. Ovaların sonunda dağ zirveleri çit gibi sıralanmıştı.

"Biraz daha dayan. Yarından sonraki gün orada olacağız-hayır! En erken yarın akşam!"

Max neredeyse rahatlayarak inlemeye başladı. Bir gün daha dayanabilirse sonunda rahat bir yatakta uyuyabilirdi. Sıcak bir banyoya girdikten sonra midesini yumuşak ekmek, kalın sebze çorbası, reçelli turta ve likörle doldurduğunu, ardından temiz, rahat bir yatağa uzandığını hayal etti. Biraz daha dayanması gerekiyordu.

Vagon ancak güneş batmaya başladığında durdu. Arabadan iner inmez Riftan'ı aramaya çalıştı. Kendisini fark etmemiş gibi yapan şövalyeler arasında kaybolmuş bir çocuk gibi hissetti.

Max, yoğun bir şekilde kampa hazırlanan insan kalabalığının arasından süzüldü ve nehir kenarında atlarla birlikte Riftan'ı gördü. Ona doğru yürürken, şaşkın bir bakışla ona baktı.

"Nedir? Neler oluyor?"

Max, onu göremediği için buraya koştuğunu söyleyemedi, bu yüzden eğildi ve ellerini yıkıyormuş gibi yaptı. Riftan çömeldi ve ellerini ve ensesini soğuk suyla yıkayarak onu takip etti. Uzun, kalın ensesi bakır gibi parladı, güneşin parıltısında kızardı. Dağınık saçlarını ıslak elleriyle nasıl temizlediğine bir göz attı, bu adamın güzelliği kalbine gömüldü.

"Hey, eteğin hep ıslandı."

Birden ayaklarına baktı. Max şaşkınlıkla ona baktı. Günlerce üstünü değiştiremediği için eteği toz içindeydi ve şimdi de sırılsıklam olmuştu. Utanarak, çılgınca eteğindeki çamuru silmeye başladı. Riftan onun önünde diz çöktü.

"Bırak ben halledeyim."

"H-hayır! Her şey yolunda!"

Şaşırarak geri çekilmeye çalıştı, gözleri birer daire gibi açılmıştı. Riftan sadece eteğini tuttu, durulamak için mis kokulu kısmı nehirde ıslattı. Elinden geldiğince nazikçe yıkadıktan sonra suyu sıktı.

Max ne yapacağını bilemeden ona doğru eğildi. Şövalyeler şerefe hayatın kendisinden daha çok değer verirdi. Riftan, büyük bir bağlılık göstermeden hiçbir krala boyun eğmeyen bir şövalyeydi. Ama işte buradaydı, onun önünde diz çökmüştü.

Toplumun alt sınıfında doğduğu için onun önünde diz çökmeye bir itirazı yok muydu? Max, kendisi gibi aciz bir kadının önünde eğildiği için diğer şövalyelerin onunla alay edip etmeyeceğini merak etti.

"Üşümüş olmalısın. Ateşe git ve ısın." dedi Riftan kirli ellerini yıkarken.

Max sersemlemiş halde tepeye tırmandı, ancak temizlediği etek bir daha kirlenmesin diye dikkatli bir şekilde. Soğuk bir gece esintisi tarlaların arasından batıya doğru uçtu ve saçlarının dağılmaması için kapşonunu sıkıca bağladı. Uzaktan onun atları ve giysilerini sulamasını izledi. O farkına varmadan, güneş dağın arkasına düşmüştü ve etrafları bir karanlık okyanusuyla çevriliydi.

Ç/N: ಥ‿ಥ 

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 27. Bölüm 

(Gizemli Sıcaklık) 

Riftan, tahta bir direğe ve sert vücudu arasına sıkıştırılmış Max'i yutmaya çalışıyormuş gibi öpücükler bıraktı. İki eliyle kalçasını kavradı ve onu daha da yakınına çekerek şişmiş kasıklarını karnının alt kısmına sürttü. Vücudu anında tepki vererek dokunuşuna ısındı. Onun şaşırtıcı tepkisinden korkan Max, çabucak kollarından uzaklaştı.

"Hayır... burada değil..." dedi.

"…Beni çılgına çeviriyorsun."

Riftan alçak bir sesle inledi ve bıkkınlıkla başını ağaca dayadı. Omuzlarının inip kalktığını hisseden Max gerginleşti. Reddedilmesi nedeniyle gelen öfkesinden kaynaklanan endişeydi. Ama onun düşüncelerinin aksine, sadece özenli bir çabayla ondan geri çekildi.

Riftan yanağını okşadı ve “…Bu gece vagonda yalnız uyuyacaksın” dedi.

Saf bir çocukla konuşuyormuş gibi söyledi. Utancın yükseldiğini hissederek zar zor başını salladı. Adam onun elini tekrar eline aldı ve onu kampa geri götürdü. Dönüşlerini gören, bir kayanın üzerinde oturup ateşi tutuşturmakta olan dev gibi bir şövalye sırıttı.

"Lider, düşündüğümden daha hızlısın. Kılıcın paslanacak kadar eski değil mi?”

Riftan'ın ayak sesleri durdu ve adama döndü. Şövalye kıs kıs gülse de yüzünde herhangi bir kötü niyet belirtisi yoktu. Bunu görünce kılıcını ağaca dayadı ve mırıldandı, sesinde küçümseme vardı, "Piç."

"Rikaido ailesinin efendisi ne kadar da asil?" başka bir şövalye katıldı.

"Seninkinden daha asil, bu kesin."

"Ne? Benimle böyle konuşmaya nasıl cüret edersin? Bu adam herkesin arkasından iş çeviriyor! Ah! Seni piç!"

Adam sarışın şövalyenin bacaklarını tekmelemeye çalıştı. Oturduğu yerden fırladı ve ona saldırmak için kılıcını kaptı. İkincisi de kılıcını çekti ve gelişigüzel bir şekilde adamın boğazına doğrulttu. Korkunç gösteriye Max şok oldu ve Riftan'ın arkasına saklandı. Riftan kolunu onun omzuna doladı ve adamlara sert bir bakış attı.

"Görünüşe göre çok enerjiniz var... Bu yüzden ikiniz de bu gece nöbet tutabilirsiniz."

"Lider!" İkisi de aynı anda itiraz etti.

Riftan, itirazlarını duymamış gibi yaparak arabaya doğru yürümeye devam etti. Max omuzlarının üzerinden baktı ve iki adamın arkalarından birbirlerini öldürmekle tehdit ettiklerini gördü. Riftan sadece yüzünü onunkine çevirdi ve dedi ki:

"Onları merak etme. Hep böyle kavga ederler."

Max başını salladı. Tüm şövalyelerin birbirleriyle iyi bir ilişkisi olmadığını anladı.

Riftan onu arabaya bindirdi ve bıraktıkları çadırı yeniden kurmaya başladı. O çalışırken, yanında yanan bir lambayla vagonun girişinde oturdu ve kasvetli çevreyi aydınlattı. Çadırın içine bir uyku tulumu serdikten sonra, her zaman yaptığı gibi kılıcını bilemeye başlamak için yanında çıkan bir ağaç köküne oturdu.

Birkaç dakika sonra, etrafı gözetleyen iki şövalye, ikisi de kaz büyüklüğünde üç siyah kuşla geri döndü. Kuşların kanatlarını tuttular ve büktüler, parçaladılar ve tüylerini bir anda soydular. Max sadece şaşkınlıkla dondu.

Şövalyeler kuşların bacağını keskin bir hançerle kesip tüylerini bir yığın halinde savurduğunda, yırtık kanatlar yere serildi, bu onun için mide bulandırıcı bir manzaraydı. Max aceleyle arabanın içine koştu, boğazından yükselen safrayı tutmaya çalıştı. Bir süre sonra Riftan ona kavrulmuş etten getirdi ama canı onu yemek istemedi.

Bir lokmayı bile reddetti ve sadece biraz peynirli ekmek yedi. Riftan yağsız eti ısırarak ona baktı. "Buradan çıkmak birkaç gün sürer. O zamana kadar, yeterli güce sahip olmak için vücudunu doldurmalısın."

"Ben... iyi yemek yiyorum."

Riftan bir şey söylemek ister gibi kaşlarını kaldırdı. Ama iç çekerek yemeğini yemeyi bitirdi. Bu arada Max, kahverengi zemindeki, ateşin yanında yığılmış karanlık gibi tüylere bakmaktan bilinçli olarak kaçınmaya çalıştı.

Gecenin ilerleyen saatlerinde hava çok daha soğudu ve yoğunlaştı. Diğer şövalyeler birer birer çadırlarına yatarken, Max araba koltuğuna yerleştirilmiş kalın uyku tulumuna yattı. Bazen geceleri hayvanların çığlıklarını ve yaprakların hışırtısını duyardı.

Sırtında ürkütücü bir ürperti hissederek kapıyı açtı ve Riftan'ın uyuduğu çadıra baktı. Uzun bacaklarının dışarı çıktığını görünce, nedense zihni rahatladı. Tekrar uyumak için başını koydu, ama ölen arkadaşlarının yasını tutuyormuş gibi görünen kuşların çığlıkları onu bütün gece uyanık tuttu.

Ç/N: O sırada Riftan da büyük ihtimal uyanıktır gerçi asdfghjkl  ¯\_(ツ)_/ ¯

Bu arada notlarımdan rahatsız oluyor musunuz (* >ω< )

Önceki Bölüm                                                                                              Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 26. Bölüm 

( Çöken Geceler) 

[Dikkat!!: Hafif Yetişin İçerik]

Riftan'ın yüzü gözle görülür şekilde gevşedi. "Tamam o zaman. İçeride oturursam fazladan yük olurum, bu yüzden bundan sonra atıma bineceğim. Rahatsız olursan beni çağır." Riftan daha sonra arabanın kapısını kapattı.

Max'in rahatça oturmaya çalıştığı bir süre sonra, arabanın tanıdık sarsıntısı, tekerleklerin toprak yola doğru hareket ettiğinin sinyalini verdi.

Max pencereden geçen her manzaraya baktı ve görüş alanından uzaklaşan geniş buğday tarlası yerini yoğun, tehditkar ağaçlara bıraktı. Güneş ışığı yaprakların arasından süzülerek, dokunmuş bir peçenin yumuşak ipliklerine benzer şekilde, yeri altın rengine boyadı.

Bu sırada şövalyeler, atlarının üzerine heybetli bir şekilde oturmuş, ortadaki arabayı çevreliyorlardı.

Max gözlerini kıstı, ormandan başka bir canavarın aniden ortaya çıkmasını bekliyordu. Endişelerinin aksine, yolculuk bu sefer sorunsuz ve sessizdi. Kısa süre sonra, endişesi  fiziksel gücünü tüketen sallanan arabanın içinde tökezlemeyeceğinden emin olmak oldu. Bir süre sonra bile yolun hala düzelmemesi bu konuda pek yardımcı olmadı. 

Dakikalar ağır ağır geçti ve ne kadar zaman geçtiği bilinmiyordu, ki sonunda uzun süredir hareket eden araba durdu. Riftan önünde belirdi, kapıyı açtı ve fena halde duymak istediği kelimeleri söyledi.

"Burada mola vereceğiz."

Max büyük bir hevesle arabadan atladı. Ani hareketleri, oturmaktan kaskatı kesilen bacağına bir anda kan hücum etmesine neden oldu. Bacaklarına hoş olmayan bir karıncalanma hissi çöktüğünde, bir inilti yuttu ve bacaklarına biraz sürtünmek için eğildi.

Riftan daha sonra kalın paltosunu çıkardı ve bir kayanın üzerine koydu ve onu bir yastık gibi üzerine oturttu. Max'in tepkisini beklemeden, ki reddedeceğini biliyordu,  bir dizinin üzerine çöktü ve sertleşmiş kaslarına masaj yapmaya başladı.

Max utanmış bir yüzle aceleyle etrafına bakındı. Atlarına içmesi için su veren şövalyelerden bazıları uzak durdular, onlar dışında her şeye bakıyorlardı... ama Max onların yüzlerindeki apaçık şaşkınlığı görebiliyordu.

Max, Riftan'ın omuzlarını itti, yanakları kıpkırmızı oldu. "Ri-riftan, aman ta-tanrım! Yapmak zorunda değilsin. Be-ben iyiyim..."

"Bu bir alışkanlık mı?" birden sordu.

"…Ne?"

Riftan baldırını gömleğinin ucuna sardı ve hafifçe kumaşa sürttü. Alçak sesle, "Sorun değil... Konuşmaktan korkma," diye mırıldandı.

Max, Riftan'ın alışkanlıktan kastının ne anlama geldiğini çözemedi: kekemeliği mi yoksa baş belası olmaktan korktuğu için her zaman kendi başına bir şeyler yapmakta ısrar ettiği zamanlar mı? İkisinden hangisi olursa olsun, göğsünün içinde sıcaklık çiçek açtı.

Uygun kelimeleri bulamayınca, bakışları bacaklarına dikkatlice bastıran güçlü ellerine kaydı. Tüm bu süre boyunca, kendi kendine, adamın sert kolu boyunca uzanan tendonları incelemekle meşguldü, ama yine de “Bana neden bu kadar iyi davranıyorsun?” sorusu aklından çıkamadı.

Midesinde bir şey gıdıkladı, sanki yanlış bir elbise giyiyormuş gibi rahatsız edici bir histi.

"Oh şimdi. Ben gerçekten… i-iyiyim.”

Max bacağını elinden kurtarmaya çalıştı, gözle görülür bir telaşla oturduğu yerden kalkmadan önce Riftan zar zor kıpırdadı. Elleri sebepsizce eteğini düzeltiyormuş gibi yaptı.

“…Sana yiyecek bir şeyler getireceğim, o yüzden şimdilik dinlen.”

Adam sessizce oturduğu yerden kalktı, ancak daha sonra ekmek ve kuru et getirerek geri döndü. Max kuru, sağlam ekmeği suya batırdı ve merakla yedi. Yemeğini bitirdikten, ondan biraz uzaktaki çalılıkları gizliden gizliye izler gibi yaparken, Riftan'a dikkatle bir bakış attı. 

Monoton yolculuk başladı ve Max kendini can sıkıntısından sallanan arabada geçen ağaçları sayarken buldu. Yaprakların kalınlaştığı ve daha az ışığın geçebileceği noktaya geldi. Daha fazla ilerlemek için çok karanlık olunca şövalyeler durup dinlenmek için bir yer aradılar.

Max, ancak çevreyi başıboş  ve vahşi hayvanlardan arındırılmış olup olmadığını yeterince kontrol ettikten sonra arabadan ayrıldı.

Elleriyle bir lamba tutarak, arabasının yanına küçük bir çadır kuran meşgul Riftan'a yaklaştı. Bu arada, tüm diğer şövalyeler yatak takımlarını diğer tarafa bırakarak şenlik ateşinin etrafında bir daire oluşturdular.

“Orman şafakta sise batar. Yani donmak istemiyorsan, bu zavallı çatıya katlanmak zorundasın.”

Kumaşı yere sıkıca bağlayan Riftan onun varlığını fark edince arkasına baktı ve Max'e açıkladı.

Max eğilip beline kadar uzanan üçgen çadırın içini inceledi ve sadece bir kişinin sığabileceğini gördü. Bilinçsizce Riftan'a şöyle dedi:

“İki-sen yok, ah, iki kişinin uyuması için çok dar değil mi…?”

Max, başını eğerek, gelişigüzel bir şekilde "zararsız" soruyu sordu. Görev bilinciyle yerin diğer tarafında bir kazığı çakan adamın eli aniden durdu. Ona dönüp baktığında yüzünde bir utanç belirtisi vardı. Yanaklarında hafif bir kızarma oluştu.

“…Burada yalnız uyuyacağım. Arabada dinleneceksin."

Max'in yüzü aniden ısındı ve kısa sürede pancar gibi kıpkırmızı oldu. Düşünceleri ne kadar garip bir şekilde sapmıştı - hatta birlikte aynı yatakta yatacaklarını düşünecek kadar ileri gitti.

Max aceleyle ekledi, kendi sözleriyle tökezledi, "O-oh! Ben, ben… kendim yatıyorum, oh hayır… yalnız—ah, bunu şey için yaptığını sanıyordum…”

"…Bana bak. Dün buna zar zor katlandım." Derin bir iç çekerek, Riftan sıkıntılı bir yüzle başını eğdi. Sonra bir lanet mırıldandı ve elini tuttu ve onu karanlık ormanın derinliklerinde bir yere sürükledi. Max sendeleyerek peşinden gitti.

Kamptan biraz uzakta olsalar bile, onları saran karanlık hâlâ korkutucuydu. Rüzgârın ıslığı tepedeki yaprakları hışırdattı ve kuşların çığlıkları etraflarındaki havayı doldurdu. Her şey kulaklarına tüyler ürpertici bir melodi gibi geldi ve Max, sesleri engellemek için beyhude bir çaba olarak korkuyla ellerini kulaklarının üzerine koydu.

Bir süre yürüdükten sonra, adam onun vücudunu büyük, tahta bir direğin arkasına itti ve dudaklarını acele ve bastırılmış bir tutkuyla onun dudaklarına bastırdı.

Max beklenmedik hareketle nefesini tuttu. Riftan bundan yararlanarak yumuşak dilini ağzının içine emdi ve yoğun bir özlemle tadına baktı. Başını bu garip histen uzaklaştırmaya çalışırken, adam yüzünü daha yakın tuttu ve onu daha derinden öptü.

Riftan'ın yumuşak saçları Max'in alnını gıdıkladı ve iri, nasırlı avuçları nazikçe onun yanaklarını ensesine doğru süpürdü. Başını aşağı eğdi, onu yutarken ağzına daha kolay erişmesini sağladı. Dili, ağzının etini, dilini, yanaklarını, ağzının çatısını süpürdü.

Yapışkan tükürük dudaklarından aşağı süzülüp çenelerini ıslatırken, Riftan onu yaladı ve "Bütün gece buna katlanmak zorunda kaldım," diye mırıldandı.

Elini tuttu ve vücudundaki kutsal bir yere koydu. Max hemen onun şişkin erkekliğini avuçlarının altında hissetti ve ürperdi. Sanki yanmış gibi ellerini aceleyle kaldırmaya çalıştı ama onu tutan kol, sergilenen zayıf gücüyle kıpırdamadı.

"Bu haldeyken uzanıp uyumanın ne kadar zor olduğunu biliyor musun?"

Ç/N: (⁄ ⁄>⁄ ▽ ⁄<⁄ ⁄) hehehehehe

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm