Under The Oak Tree - 67. Bölüm

 Yavaşça Yerleşmek (1) 

Max katılaşmış başını çevirdiğinde, Ruth'un bir ağacın altına çömeldiğini ve kökleri arasındaki yosunları dikkatlice kazıdığını gördü. Bir süre sonra çantasını alıp ayağa kalktı.

"Giysilerim ve zırhım o kadar siyahtı ki, adını Rem (Beyaz) Dragon yerine Hume (Siyah) Dragon Şövalyeleri olarak değiştirmeli miyim diye merak ediyorum," dedi ekşi bir yüzle.

"Bay Ruth!"

Onu gördüğüne gözle görülür bir şekilde memnun olan Yurixion, ona doğru koştu.

"Burada ne yapıyorsun?"

Bir çuvalı kaldırırken, "Bahçedeki ağaçları canlandırmak için Lady Calypse'in isteği üzerine reaktifler yapıyorum," dedi. Bakışlarını Max'e sabitleyerek devam etti. "Yolculuğun sırasında yaşadığın şiddetli savaşı anlatıyor gibisin."

Max kelimenin tam anlamıyla baştan ayağa kızardı. Blöf yaparken tüm insanların arasından, kusup bayıldığını gören kişi tarafından suçüstü yakalanmıştı. Tek istediği toza dönüşmek ve ortadan kaybolmaktı.

Ancak, izleyicisinin ruh hali en ufak bir şekilde etkilenmedi. Çocuklar heyecanla titrediler, onun utancını hiç fark etmediler.

"Evet! Bize Lord Calypse'in on devasa devi göz açıp kapayıncaya kadar nasıl öldürdüğünü anlatıyordu."

''On devasa dev diyorsunuz…''

Ağzından çıkan her bir kelimeyle, Max'in kalbi endişeyle on kat çarpıyordu. İyice rezil olmadan, acil bir şey olması bahanesiyle buradan çıkıp gitmeli mi diye merak etti. Gözleri, kaçmak isteyen bir av gibi etrafta gezindi.

Sanki Ruth ne düşündüğünü bilmiyordu! Ona sinsi bir gülümseme gönderdi ve tamamen doğal bir şekilde, "Sadece o kadar mı ileri gittin? Dağlarda da bir savaş oldu.'' dedi.

''Dağlarda bir savaş mı?'' Yurixion bağırdı.

"Bir kurt adam sürüsüne rastladığımızda Anatorium Dağı'nı geçiyorduk. Toplamda kaç tane vardı? Bayan Calypse? Hafızam son zamanlarda biraz bulanık…''

"Be-ben de..."

"Bu anlaşılabilir, demek istediğim o kadar çok vardı ki sayması zordu. Bütün dağ onların koyu kürkleriyle kaplıydı, bu yüzden muhtemelen biri dağın üzerine halı koymuş gibi görünüyordu.''

"Anatorium Dağı'nda o kadar çok kurt adam mı vardı...?" Yurixion şaşkınlıkla bağırdı.

Max, Ruth'un söylediklerini kabul edemediğinden veya inkar edemediği için çok terliyordu.

Büyücü nazik bir gülümsemeyle devam etti. "Onlara o gün olanları ayrıntılı olarak anlatmaya ne dersiniz Bayan Calypse?"

Çocukların beklentiyle dolu bakışları ona doğru uçtu. Max'in yüzü kıpkırmızıydı, tüm bunlar olurken orada olan birinin önünde hikaye uyduracak kadar kalın sinirleri yoktu. Ruth belki de şu anki durumuna acıyarak ona yardım elini uzattı.

''Leydimizin vaktini çok meşgul olduğu için böyle alamayız.''

"E-evet... Be-ben  bi-biraz meşgulüm.."

Yardım elini tutmadan önce gözünü bile kırpmadı.

Ancak, bu kadar kolay bırakılacağını mı düşündü? Ruth onu tekrar durdurdu...

"Ah, bir düşününce, size haberlerim var hanımefendi. Hikayene o kadar odaklandım ki neredeyse sana anlatmayı unuttum.''

''Yeni haber…?''

Bu büyücünün başka bir şakası olup olmadığını merak ederek dikkatle ona baktı. Ama onun görmesi için küçük, katlanmamış bir parşömen yaprağı tuttuğunu fark ettiğinde, biraz rahatladı.

"Bu, Lord Calypse'in sarayın sihir aygıtıyla kuleme gönderdiği bir telgraf. Tören biter bitmez Anatol'a geleceğini söyledi. En fazla on beş gün sürer... Hayır, şövalyelerin hareketliliğini göz önünde bulundurursak on gün içinde varmaları gerekir."

Beklenmeyen haber üzerine Max, utancını anında unuttu ve gülümsedi. Ona atladı ve hemen parşömene bir göz attı, hareket tarihini ve rotanın bir özetini gördü.

Ruth başını salladı ve çaresizmiş gibi derin bir iç çekti.

"Görünüşe göre gerçekten sadece uğrayacak ve sonra geri dönecek."

"Bu-bunun ne-nesi ya-yanlış?"

"Bunda yanlış bir şey yok ama... o oradayken kralın lütfunu geri alabilir, anlıyor musun?"

"Bay Ruth, Efendi Calypse'in kasabamızın güvenliği konusunda endişeli olduğundan eminim. Topraklarımızın yakınında devasa miktarda kurt adam belirmişti; nasıl endişelenmesin?'' Yurixion, Riftan'ı tutkuyla savundu.

Konuşma sevmediği bir yöne doğru akarken, Max fark edilir derecede gerginleşti ve konuşmayı aceleyle bitirdi.

"Her ne-neyse... ba-bana sö-söylediğin i-için te-teşekkürler. Şe-şey de-demiricye gi-gitmeliyim, o-orada bi-biraz i-işim var da..''

"Ah, meşgul bir hanım olduğunuzu çok iyi biliyorum hanımım."

Max, Ruth'u ve alaycı tonunu geride bırakarak uzaklaştı. Adımları o kadar hafifti ki kendini şaşırttı. Mırıldanmak istedi ama onu takip eden çocukların farkında olduğu için geri tuttu.

Ç/N: Alın kazma süreklerinizi a dostlar yere bir çukur kazıp Maxi ile birlikte utançtan içine girmemiz gereken bir mevzu var da (^_^;)

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 66. Bölüm 

Hikaye Anlatıcısı ve Eğitim Şövalyeleri (2) 

"Madam, o sadece olağanüstü değil!" Çocuk, sanki Riftan'ı en katı terimlerle anlatıyormuş gibi ona baktı. Daha sonra Riftan'ın itibarına yol açan olağanüstü başarılarından oluşan bir tirad başlattı:

''Lord Calypse kıtadaki en büyük şövalyedir. Uigru'nun bilge adamı olarak adlandırılmasının bir nedeni var! Kıtada Rossem Uigru olarak saygı duyulan sadece beş şövalye var! Beş şövalyeden ikisi Efendi Calypse tarafından alt edildi. Sadece altı yıl önce Libadon'un en iyi şövalyesi Sejour Aren'i yendi, ama aynı zamanda Osiria'nın kutsal kılıcı ile savaştı ve  Western Union kılıç ustalığı yarışmasında Kuahl Leon'u da yendi!"

Max sadece belli belirsiz gülümsedi. Paladin Tümeni komutanını birçok kez duymuştu, mükemmel kılıç ustalığıyla övülen bir adam - yine de kocasının kıtada seçkin bir şövalye olarak kabul edilen bir adamı çok daha aşacağını asla düşünmedi.

''Efendi Calypse'in o kılıç yarışmasındaki performansını gördükten sonra şövalye olmaya karar verdim. O zamandan beri ona hayranım," çocuk sonunda ateşli konuşmasını Riftan'a olan bağlılığıyla bitirdi.

"Be-ben anlıyorum..."

Max, kaybolmuş kelimelerle bir cevap verdi. Bu da çocuğun neşeli yüzünde sert bir ifadeye neden oldu.

"Madam," diye başladı hüzünlü bir sesle, "Lord Calpyse'nin ne kadar inanılmaz olduğu hakkında hiçbir fikriniz yok, değil mi?"

Riftan hakkındaki az bilgisiyle aceleyle karşılık verdi, ''Ben, bi-biliyorum…. e-ejderha ha-hakkında…''

"Sefere katılmamış olsa bile Efendi Calypse hala büyük bir şövalye. Daha önce hiç kılıç salladığını görmedin mi?''

"Ben, gö-gördüm!" Kendini oldukça savunmacı hissederek hemen araya girdi. "Onu bir ca-canavarla dö-dövüşürken gördüm..."

Sözleri sessiz bir fısıltıya dönüştü. Seyahatlerindeki fiyaskoyu ifşa etmesinin görme olarak sayılıp sayılmadığından emin değildi. Riftan'ın kılıcını onun önünde ilk kullanışıydı, ama o gösteriyi göremediği için bayılmıştı. Ve ikincisinde, o farkına bile varmadan kavga bitmişti. Ama Max, kocasının yeteneklerine aşina olmadığının farkına varan çocukları hazmedemiyordu.

Bu nedenle, abartılı bir masal döndürmeye başladı…

"Ay-ayrıca biliyorum," diye başladı, kavganın haylaz bir versiyonunu anlatırken omurgasını ve gerginliğini düzelterek. "Riftan'ın bu ka-kale ka-kadar bü-büyük bir de-devi ikiye bö-böldüğünü gö-gördüm! To-toplam on d-dev va-vardı ama he-hepsini göz a-açıp ka-kapayıncaya ka-kadar ye-yendi.''

Olayı utanmadan anlatıyordu, gerçi gerçekte kaç tane korkunç canavarın ortaya çıktığını hatırlayamıyordu. En azından on tane olacağını tahmin etti. Çocuk, saf yüzünde yenilenmiş bir coşkuyla ona bakarken, blöfü başarılı oldu.

"Gerçekten mi? On devasa dev…!? Ne hikaye ama! Bize daha fazlasını anlatabilir misin?''

Max onun coşkusu karşısında irkildi. Çocuğun hikayeye duyduğu inanılmaz heyecan, Max'i hazırlıksız yakaladı. Ancak bu noktada, bayıldığı için hatırlayamadığı ürkütücü gerçeği ona söyleyemedi. Bir ozandan duyduğu bir hikayeyi çabucak hatırladı ve çirkin bir hikaye uydurdu, kekemeliği derinleşen yalanla giderek daha belirgin hale geldi.

“Bir va-vagondayken a-aniden yü-yüksek biibir çı-çığlık du-duyduk! O ka-kadar gü-gürültülüydü ki gö-gökyüzü pa-parçalanıyor sa-sandım. T-tüm vü-vücudum do-dondu çü-çünkü çok ko-korkmuştum; Ri-riftan'ın kı-kılıcını çı-çıkardığını bile an-anlamadım. Ve fa-fark e-ettiğimde, Ri-riftan ço-çoktan sa-savaşmaya gi-gitmişti."

"Efendi Calypse'in kılıç ustalığı dünyanın en hızlısı! Düşmanları her zaman, onun daha kılıcını kınından çıkardıklarını bile fark edemeden kafaları kesilmiş ve vücutları yerde kanlar içinde ikiye bölünmüş halde bir sonla karşılaşır! ''

Çocuk sevinçle bağırdı. Oğlanların böylesine hastalıklı bir hikayeyi duymaktan ne kadar keyif aldıklarını merak etse de, yine de devam etti.

"Dı-dışarıda, bir ka-kale bü-büyüklüğünde on d-dev va-vardı...! Bü-bütün şö-şövalyeler kı-kılıçlarını çekti! Ri-riftan ön-önlerinden gi-gitti ve kı-kılıcını en bü-büyük deve do-doğru sa-salladı! Da-daha s-sonra dev…''

Max başını kaldırıp çocuğun daha önce söylediklerini hatırlamaya çalıştı. Hikayesinde gerçeklikten bir parça iç içe geçirmeye çalışıyordu.

"De-devin ba-başı ke-kesildi ve gö-gövdesi ikiye bö-bölündü ve bir çe-çeşme gibi k-kan fı-fışkırdı! So-sonra yere dü-düştü."

"Efendi Calypse'in kılıcı ejderhanın nefesini bile yarıp geçmişti!" Başıyla onayladı, ikna oldu, "Hmph! Bir dev onun için çocuk oyuncağıdır!''

Max, hikayesiyle çocuklar üzerinde neşe uyandırdı. Can sıkıcı kekemeliğine rağmen, çocuklar hiçbir sıkıntı belirtisi göstermediler ve o hikayeye devam ederken gözleri parlayarak sabırla beklediler. Onların saf şaşkınlık tepkileri Max'i daha da beslemeye hizmet etti, devi taklit etmeye başladıkça hikayesi giderek canlandı.

"Ba-başka bir d-dev o-olanları gö-gördü ve o ka-kadar yü-yüksek se-sesle ba-bağırdı ki ku-kulaklarım çı-çınladı ve bü-büyük bir so-sopayı kü-kükreyerek sa-salladı! Ri-riftan u-uçan bir kır-kırlangıç gibi yü-yükseğe sı-sıçradı... ve ço-çocuk o-oyuncağıymış gibi ke-kenara ka-kaçtı."

Gülümsedi, onu canlı bir "uçan kırlangıç" olarak tanımlamasını çok beğendi.

"De-dev o ka-kadar do-donuktu ki... Ri-riftan'ın ha-hareketine a-ayak uy-uyduramadı ve so-sopasıyla yere vu-vurmaya de-devam etti! Paat! Küt! O ka-kadar gü-güçlüydü ki, sa-sanki yer sa-sallanıyormuş gi-gibiydi...!''

Yıkım silahıyla yere vuran devi taklit etti. Oğlanların omuzları da daha sonra ne olduğunu bilmek için can atıyormuş gibi titriyordu. Max de ilk defa biri onun hikayesine bu kadar dahil olduğu için kontrolsüz bir şekilde heyecanlanmaya başladı.

"So-sonra! Ri-riftan kı-kılıcını sa-savurdu. Ani bir pa-parlama o-oldu ve so-sonra de-devin ko-koca ko-kolunun so-sosis gibi ke-kesildiğini gö-gördüm! So-sonra bü-büyük bir gü-gürültü ve ka-kanla yere dü-düştü…''

Ne zaman kanlı bir şeyden söz edilse, çocukların gözlerindeki pırıltıların daha da göz kamaştırıcı hale geldiğini fark etti. Kollarını kaldırdı ve bağırdı.

''Ka-kan ya-yağmur gibi ya-yağdı! De-dev, yarı ke-kesilmiş ko-kolunu her sa-salladığında, sa-sağanak ya-yağmur gibi ka-kara kan a-akıyordu…! Ü-üzerimdeki ka-kanı te-temizlemek için ya-yarım gün ba-banyo ya-yapmak zo-zorunda ka-kaldım.''

Kolunu sallayan Max ve kafası kesilmiş devi bir uzuvla taklit etmeye çalışıyordu ki, aniden dondu.

Ç/N: Puhahahahah bu bölüm sesli güldüm, ulan Maxi sdfghjkll  ʱªʱªʱª(˃̣̣̥∀˂̣̣̥)

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 65. Bölüm 

Hikaye Anlatıcısı ve Eğitim Şövalyeleri (1) 

Ani ses, Max'i nahoş düşüncelerinden çıkardı. Arkasını döndüğünde baştan aşağı siyah tunikler giymiş iki oğlanın kendisine merakla baktığını gördü. Bakışları karşısında anında doğruldu, onların daha önce Riftan'la birkaç kez gördüğü çıraklar olduklarını fark etti. İki oğlan, eğitimdeki bir şövalyeden bekleneceği gibi saygıyla elleri göğüslerinde kibarca selam verircesine başlarını eğdiler.

"Sizi şaşırttığımız için üzgünüz. Madam'ın yalnız olmasından endişelendik, bu yüzden gelip sizinle konuşmak zorunda kaldık," diye açıkladı çocuk özür diler gibi.

"So-sorun değil.. Te-teşekkür e-ederim… be-benim için endişelendiğin i-için, ben…''

Gözleri yana kaydı, dili açıklanamaz bir şekilde önündeki genç çocuklara hitap etmek için kelimeler bulmakta güçlük çekiyordu. Çarpıcı gümüş saçlı çocuk bunu hemen fark etti ve aceleyle kendini tanıttı.

"Geç tanıtım için özür dileriz. Ben Yurixion Lobar. Önümüzdeki yıl şövalye olmayı bekleyen eğitimdeki şövalyeleriz.''

Yanındaki daha uzun boylu çocuk da ağzını açarak, "Ben Garow Livacon. Buradaki arkadaşımla aynı gün şövalye olacağım," diyerek gümüş saçlı çocuğu işaret etti.

Max elleriyle uğraştı, ''Ben, ben Max-Maximilian… Calypse,'' tanıtımı utanç verici bir kekemelik içinde çıktı. Kimliğini zaten bilmesine rağmen, Yurixion ona güven vermek istercesine dostane bir gülümseme gönderdi.

İsim alışverişi sona erdikten sonra, "Yalnız yürüyüşe çıkmış olmalısınız" diye devam etti.

''Ha-hayır…. Ben, ben i-iç tesisleri geziyordum,'' diye biraz tereddütle yanıtladı, daha sonra kınanmasından korkarak.

Çocuğun yüzü, cevabını duyduktan sonra ciddileşti.

"Madam'ın kalenin içinde bile olsa tek başına seyahat etmesi tehlikeli. Bu günlerde sık sık dışarıdan ziyaretçi geliyor ve bir şekilde bir aksilik olursa-"

"Ak-aksilik mi...?" Durumu oldukça can sıkıcı bularak şok içinde sordu.

Madam'ın endişesini hisseden çocuk aceleyle panikle ekledi, "Sizi korkutmaya çalışmıyordum. Ben sadece malikanenin hanımı için endişelendim…'' sonra sonradan ekledi, ''Ah! Sakıncası yoksa size eşlik edebilir miyiz hanımım?"

Max başını hararetli bir şekilde sallayarak aceleyle reddetti, "Ha- hayır. De-değerli zmanınızı ö-öylece alamam..''

"Lütfen böyle söylemeyin! Bir şövalye için hanıma hizmet etmek bir onurdur. Biz, resmi olarak şövalye ilan edilmemiş olabiliriz... yine de sizi herhangi bir tehlikeden kurtarmak için hayatlarımızı riske atarız," dedi çocuk hararetle.

Sözlerindeki ürkütücü coşkuyla Max, bilinçsiz bir şekilde geri adım attı. Hanımlarının geri teptiğini gören yanındaki çocuk, uyarı olarak onu kaburgalarından bıçakladı.

"Yuri, sözlerini abartmayı bırak!"

"Abartı mı?! Son derece ciddiyim, gerçekten…''

Belki de küstahlığının farkına varan çocuk, biraz utanarak ağzını çabucak kapattı. Bir daha Max ile karşılaştığında biraz daha sakindi.

"Her neyse, tek başınıza dolaşamazsınız. Özellikle benim hizmetimse, hoşunuza gitmediğini düşünüyorsanız, bir gardiyan çağırabilirim," dedi nazikçe.

Max onların çabalarını takdir etse de, kalenin güvenli binasında korunmayı çok zor buluyordu. "Sa-sadece ka-kalenin içi... o kadar u-uzak de-değil..."

"Hanımım, kalenin güvenli olduğuna dair bir garanti yok! Size bir şey olursa madam, dönüşünde Lord Calypse ile yüzleşmekten çok utanırım."

Çocuğun yüzü, sevgili liderlerinin onları küçümsediği fikriyle kendinden geçmiş cevabı ile mavinin tonlarına döndü. Max, genç çocuğun sanki dünyanın sonu gelmiş gibi dağılan yüzünün görüntüsüyle karşılanır karşılanmaz, hemen gözeneklerinden ter sızdığını hissetti.

"Pe-peki eğer, eğer seni bu ka-kadar en-endişelendiriyorsa... o zaman, lütfen..." sonunda kabul etti.

Onun rızasıyla, çocuğun yüzü anında aydınlandı. Yüz ifadesinin hızla değişmesiyle baş dönmesi hissetti.

"Size nereye kadar eşlik edeyim hanımım?"

İki yeni refakatçisine boyun eğdi, sessizce, "...Be-ben demirciye gi-gidiyordum..." dedi.

"Ne tesadüf! Biz de demirciye gidiyorduk. Orada size eşlik edeceğim."

Bununla Yurixion enerjik adımlarla öne geçti, daha sakin olan Garow omuzlarını silkerek onu takip etti. Max bir an tereddüt ettikten sonra çok garip hissederek onların peşinden gitmeye başladı. Çocuğun tutkulu tavrı Max için canlandırıcı bir şeydi ve kocasının duygusuz, suskun çehresiyle, Ruth'un açık sözlülüğüyle ve şövalyelerin geri kalanının ona karşı ilgisizliğiyle bir tezat oluşturuyordu.

'Muhtemelen 16... belki 17 yaşında mı?'

"Demirciyle özel bir işiniz var mı?" Çocuk onu düşüncelerinden uzaklaştırdı.

"Be-benim işim... kış g-geldiğinde... tü-tüccarlar, daha az ge-geleceklerini söylediler, bu yüzden...be-ben bi-bir şeye ihtiyaçları olup o-olmadığını kontrol e-ediyorum."

Çocuğun gözleri parladı, "Anlıyorum! Dövüş yaparken kılıcımı kırdığım için demirciye gidiyordum'' diyerek beline asılı sivri uçlu bıçağı neşeyle işaret etti.

''Biraz utanç verici, ancak yalnızca bu ay ikinci kez kırılıyor. O kadar sık ​​kırıyorum ki, demirci beni görür görmez dırdır etmeye başlıyor.''

Max'in dudaklarının kenarına hafif bir gülümseme yerleşti. Yurixion'un yanaklarındaki hafif kırmızı renkten utandığını görebiliyordu ve dışa vuran dostluğu oldukça baskın olsa da, Max onun kibar ve rahat bir insan olduğunu görebiliyordu.

"Emeklerimle Lord Calypse'in ayaklarının ucuna ne zaman ulaşabileceğimi bilmiyorum. Hayır, daha doğrusu, eğer Lord'un ayaklarının en uç noktasına kadar gelebilseydim, şimdiden muazzam bir rahatlama olurdu."

Yanındaki daha sessiz olan çocuk birdenbire şaka yaptı, "Gelecek yıl Remdragon Şövalyeleri'ne askere alınacaktık. Hedefin çok düşük değil mi?"

"Garow, Lord Calypse'in büyüklüğünü hâlâ anlamıyorsun." Başını hafifçe sallayarak cevap verdi. "Ayaklarının ucunun ucuna ulaşmak zaten muazzam bir başarı. Ayağınızın ucuna kadar uzanmayı bile unutun!''

"Ah, sahi mi"

İkinci oğlan, teslim olmuş bir tonda ve yüzünde biraz bıkmış bir ifadeyle cevap verdi. Bu arada Max, çocuğun Riftan'a karşı körü körüne saygı duymasından büyülenmişti ve onların sohbetine katılmadan edemedi.

"Ri-riftan... O kadar o-olağanüstü bir şö-şövalye mi?"

Ç/N: Ahahahah (⁄ ⁄>⁄ ▽ ⁄<⁄ ⁄)

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm