Under The Oak Tree - 108. Bölüm
Max gözleri büyümüş şekilde Ruth'un yüzüne bakarak doğruldu. Çok solgun görünüyordu ve bunun nedeninin sürekli olarak şifa büyüsü kullanmaktan kaynaklanan bitkinlik miydi emin değildi.
Ruth bitkinlik içinde içini çekti ve bir muhafızın yanına çömeldi ve kemiğin deriden dışarı çıktığı yerde adamın kırık kolunu dikkatlice kaldırdı.
"Omuzlarından tutabilir misiniz leydim?"
Max bir an için baygın muhafızın yüzüne baktı ve sonra iki elini de onun omuzlarına bastırdı. Sonra Ruth kırık kolu çekti ve kemiği yeniden hizaladı.
Hemen muhafızın gözleri açıldı, bir çığlık attı ve vücudunu büktü. Max onun gücüyle neredeyse yere düşüyordu.
"Lütfen sıkı tutun!"
Dengesini zar zor korudu ve muhafızın vücuduna sertçe bastırdı. Ruth kolunu düzelttikten sonra kan damlayan açık yarayı elleriyle kapattı. Ardından yaranın etrafını beyaz bir ışık sardı.
Max gözlerini kocaman açarak manzaraya baktı. Hatırladığı şifa büyüsü oldukça soğuk ve buzluydu. Babası tarafından derisi parçalanıncaya kadar kırbaçlandıktan sonra, eğer bir rahipten tedavi görseydi, her zaman cildine bir buz kütlesi sürülüyormuş gibi hissettiğini hatırladı.
Ama muhafızı çevreleyen ışık şimdi bahar güneşi gibi sıcak ve yumuşak görünüyordu. Max gizlice ışığa dokundu. Geçen gün köşkün yanındaki ağaca dokunduğu anda parmak uçlarını eriten sıcak ısıyı hissetti.
"Kurt adamın pençeleri ve dişleri zehirlidir. Lütfen bilinci yerine geldiğinde ona bu panzehiri ver. Hayır... önce kaynar suyla karıştır, sonra içsin.''
Max, içinde bulunduğu tuhaf duyguyu üzerinden attı ve ayağa kalkmak için acele etti.
"Be-ben hemen gidip ka-kazana su ka-kaynatacağım."
"Teşekkürler leydim."
Ruth yorgun bir ifadeyle yığılmış samanlardan oluşan derme çatma yatağın kenarına yaslandı ve nefesini tuttu. İyileştirme büyüsü çok fazla enerjisini tüketmiş gibi görünüyordu.
Mola sırasında Max kışladan ayrıldı ve hizmetçiden tıbbi çay demlemesini ve onlara getirmesini istedi. Mangal için yakacak odunla kışlaya gidiyordu ve aniden açık alanda toplanan muhafızların ve şövalyelerin kurt adamların cesetlerini yaktığını gördü.
Max korkunç sahnede donakaldı. Burnuna yanan et kokusu dokunduğunda, güçlükle bastırdığı mide bulantısı boğazına saplandı.
Max yakacak odunu bıraktı ve hızla ormana daldı. İçi şiddetle çarpıyordu. Bir ağaç kütüğüne çömeldi ve su kustu. Gözyaşları kırmızı yanaklarından aşağı süzüldü.
"Hey! iyi misin?"
Uzaktan bir ses geldiğinde nefes nefeseydi.
Şaşkınlıkla başını çevirdi. Açık kahverengi saçlı uzun boylu genç bir şövalye ondan birkaç adım ötede duruyordu. Max'in yüzüne baktığında gözleri büyüdü.
"Leydi hazretlerinin böyle bir yerde ne işi var...?"
Şaşkın bir bakışla Lord'un karısının onlarla birlikte geldiğini bilmediğini mırıldandı.
Max, bu kadar uygunsuz ve tuhaf göründüğü için utandı ve cüppesinin koluyla ağzını sildi.
"Ben ya-yakacak o-odun ge-getirmenin tam o-ortasındaydım..." diye mırıldandı. Canavarın yanan vücudunu gördüğünde midesinin bulandığını söyleyemezdi. Ancak şövalye durumu kavramayı başardı ve sessizce inledi.
"Leydi Hazretleri buraya gelmek zorunda değil. Lütfen kaleye dönün. Size eşlik edeceğim."
Cevabını beklemeden arkasını döndü ve muhafızları çağırmaya başladı. Max telaşla peşinden koştu.
"İ-iyiyim. Lü-lütfen bana a-aldırma…''
"Liderin ortalıkta dolaşan karısına nasıl aldırış etmem? Lütfen kendinizi gereksiz yere zorlamayın ve geri dönün. Hey! Arabayı getir. Leydi Calypse'e şatoya kadar eşlik edin!'' Onu tamamen görmezden geldi ve gardiyanlara emretti.
Kısa sürede, onun tavrıyla Max'in öfkesi alevlendi. Onu büyük bir adımla çevreledi ve önünde durarak yolunu kesti. Şövalye şaşkınlıkla durdu.
Max korkmuş ve korkudan titremiş olsa da, kasıtlı olarak ona baktı ve sahip olduğu az biraz saygınlığını topladı.
"L-lord'un karısının... kı-kışlada bir s-sorun ortaya çı-çıktığında gelip ya-yardım teklif etmesi do-doğaldır! Be-ben... gö-görevimi yerine ge-getirmek için e-elimden gelenin en iyisini ya-yapacağımı sö-söyledim. Peki… ha-hangi h-hak ile ça-çabalarımın… gereksiz ol-olduğunu iddia e-ediyorsun?
Sesi sert çıksın istiyordu ama dili her zamankinden daha fazla karışmıştı ve sesi onu yarı yolda bırakıyordu. Dudağını ısırdı. Buna dayanamayacak kadar utanmıştı. Kulakları pembeye döndü, gözleri her yöne düştü ve sonunda kafasını aşağı düşürdü.
"Lü-lütfen, bana a-aldırma... v-ve kendi i-işini ya-yapmaya devam et."
Sonra, adam bir şey yapamadan, odunları tekrar topladı ve kışlaya koştu. Kalbi daha hızlı atıyordu. Giderek azalan ateşin üzerine odun attı ve endişeyle tekrar kapıya baktı.
Ona kendini beğenmiş kekeme mi diyeceklerdi? Boşversene. Ona ne ederdi ki? Şövalyeler zaten ondan nefret ediyorlardı. Ondan biraz daha nefret ettikleri için hiçbir şey değişmeyecekti. Max'in başı açıkça düştü, kalan odunları ateşin yanına yığdı ve Ruth'a doğru yöneldi.
"Ru-ruth... du-durumu nasıl?"
Oduncunun kırık ayak bileğine bakan Ruth başını kaldırıp endişeli ses tonuna iç geçirdi. Bir bakışta çok yorgun olduğu belliydi.
"Büyü gücümü tükettim, bu yüzden yarım gün kadar büyü kullanabileceğimi sanmıyorum. Zaten en ciddi durumdaki hastaları tedavi ettim, ama kalan hastaları tedavi etmek için büyümün iyileşmesini bekleyemeyiz . Elimizle yapabildiklerimizle onları tedavi etmek zorunda kalacağız.''
Ç/N: Yürü bee Maxii..