Under The Oak Tree - 113. Bölüm 

Max'in Kararlılığı (2)

Büyüleyici yanılsama, ertesi gün öğle vaktinde, heyecanlı görünen Ruth'un belirmesiyle paramparça edildi.

Max büyük bir taş tablete çizilmiş karmaşık diyagramlara baktı ve çok heyecanlı olan büyücünün uzun dersini dinledi. Ruth, büyü kavramı hakkında bilgiççe bir açıklama yaptıktan sonra, büyünün nasıl çalıştığına dair hararetli bir açıklama yapmaya başladı. Max sanki yabancı bir dil dinliyor gibiydi.

"Nasıl? Anlıyor musun?"

Uzun, uzun açıklamanın sonunda, Max hüsran ve hayal kırıklığıyla neredeyse anında ağlayacaktı.

Ruth, Max'in ağlamaklı yüzüne kaşlarını çattı, ölür vaziyette olmasının sebebinden emin değildi, "Açıklamamda zor bir kısım mı var?"

"Zo-zor olmayan hi-hiçbir şey yo-yoktu" Max düşük enerjiyle mırıldandı. ''Be-beklendiği gibi… be-benim için çok fa-fazlaydı.''

"Bu tutum zaten zor." Ruth onun pasif tavrından hoşnutsuz bir şekilde homurdandı. "Sürekli araştırma alışkanlığı edinmelisiniz. Anlayamıyorsanız, anlayana kadar sormalısınız."

Pes etmeye alışmış biri için çok fazla talep oldu. Max gözlerini kıstı ve boş boş başını salladı.

Ruth sakin ve yumuşak bir sesle, "Adım adım tekrarlayacağım. Eğer anlamadıysan, bana haber ver. Baştan anlatacağım."

"A-anlıyorum." Max biraz daha iyi hissetti.

Diyagramı taş levhadan sildi ve yeniden basit bir resim çizmeye başladı.

''Doğal dünyada görünmez bir güç var. Büyücüler buna 'mana' derler." Bu sefer yavaş konuşuyordu ama elleri hızlı hareket ediyordu.

Max hemen parşömene yazdı. Ruth o yazmayı bitirene kadar bekledi ve ardından açıklamasına devam etti.

"Büyücüler, doğal dünyada var olan manayı biriktirmek için kendilerini eğitirler. Daha sonra vücuda getirilerek zenginleştirilen 'mana'ya 'büyü' denir.''

"B-bu... aynı de-değil mi?" Diye sordu.

''Bu bir karışım, ancak teknik olarak farklı. Mana, doğal dünyada dengede olan sabit bir enerjiyse, büyüler, insanların ve canavarların içinde yapay olarak biriken oldukça kararsız enerjidir. Mana, doğal dünyanın yasalarına uyma eğilimindeyken, büyüler buna karşıdır.''

''Be-ben… gerçekten a-anlamıyorum.'' Max neredeyse yıkılmanın eşiğine gelmişti.

"Şuna bak." Havaya uzandı. ''Şimdi bu alandaki mana mükemmel bir dengede. Bu çok "doğal" bir durum. Ama böyle…''

Parmağını salladı. Ardından havaya yumruk büyüklüğünde bir ateş yükseldi.

"Büyümü bu boşlukta mana dengesini bozmak için kullandım. İşte bu büyü. Doğal dünyanın bakış açısından, çok doğal değil. Başlangıçta, bu alanda ateş, ışık veya ısı olmamalıdır. Dolayısıyla doğa, bu doğal olmayan duruma sürekli baskı uygular. Büyücüler bu kuvveti büyü karşıtı olarak adlandırır. Bunun dışında, büyücünün doğal dünyaya yerleştirdiği büyü, 'mantıklı bir duruma' geçme gücüdür ve biz 'doğal duruma' geri döneriz. Bu güçle…''

Elini indirdiğinde alevler kayboldu.

"Büyü uzun sürmez ve böyle kaybolur."

"Ge-geçen gün büyü be-becerisi olmadan bü-büyü ya-yapılamayacağını sö-söylememiş miydin?" Onu yalanladı.

"Az önce başlayan alev, büyü becerilerinden de kaynaklanıyor aynı zamanda. Büyü bir bileşense, büyü becerisi reçetedir. Bu alana ne kadar büyü konacağının özel açıklaması büyü becerisidir. Büyücü olmak için vücudunda düzenli olarak yeterince mana biriktirmen ve onu büyü becerisine göre nasıl manipüle edeceğini öğrenmen gerekiyor.''

Aceleyle onun açıklamasını not aldı.

Ruth gözlerini kıstı ve sordu. "Buraya kadar anladın mı?"

"Be-ben a-anladım, ama..." Max, masasının üzerine yığdığı kitaplara bakarken asık suratlı görünüyordu.

"Bu... bü-büyü ile zarif bir şekilde nasıl başa çıkılır... bü-büyü yeteneği gibi...bunu ya-yapmak çok zor ve bi-birlikte karmaşık."

"O zaman bunu tek tek açıklayacağım."

Başını kaşıdı ve kitabın büyülü tasarımını yuvarladı ve yolun arkasına sıkıştırdı.

''Önce, mana toplama ve büyü ile uğraşma alıştırması yapın. Şimdi, bunu al."

Küçük cebinden şeffaf bir taş çıkardı ve uzattı.

"N-ne bu?"

''Mana yakınlığını geliştirmek için kullanılan bir mana taşı. Yakınına mana çekmeye ve hafif bir ısı üretmeye meyillidir. Onu tutarsan ve mananın taşın etrafındaki küçük hareketini tespit etmeye çalışırsan, mana dostu ve mananın akışına karşı daha duyarlı olursun. Her şeyden önce, onunla pratik yapacağız…. İşte, Bu kitapların hepsini okuyun. Büyünün becerisini anlamak için matematik kadar geometri ve haritacılık da çalışman gerekiyor.''

Bir kolunda tutması ağır gelen üç kalın kitabı uzattı. Max, bir avuç güvenden daha azının kaybolduğunu hissetti. Kitaba somurtkan bir şekilde baktı. Yoğun harfler bir anda kalbini kırdı. Gerçekten yapabilir miyim?…

Max, motivasyonunu canlandırmak için önceki günün fantezilerini hatırladı. Büyü kullanabilmesine gururla bakan Riftan. Ve Maximilian, onunla bir macerada büyücüler tarafından giyilen muhteşem bir cüppe giyiyor.

Riftan ile dağlarda, tarlalarda yolculuk ettiğini hayal ederken omuzlarında büyük bir baskı hissetti. Ancak o zaman kalbi daha da katılaştı ve parmakları içindeki mana taşını almak için uzandı.

Ç/N: Maxi seni anlıyorum kuzum çünkü ben de anlamıyorum 😅

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 112. Bölüm

 Max'in Kararlılığı (1) 

Yığından en üstteki kitabı aldı ve kaşını kaldırarak diğer taraftaki kıza baktı.

Max'in güveni dikkatli bir bakışla karşı karşıya kaldığında kayboldu. Bir cevap mırıldandı.

"V-ve... çünkü o-olabilirdi...Bi-birazcık bile... Bunu bi-bilmenin iyi o-olacağını dü-düşündüm..."

Ruth aniden ona gergin bir şekilde bakarken gülümsedi, homurdanıp homurdanmayacağı konusunda emin değildi.

"Bu çok takdire şayan bir fikir." Bir çocuğu övüyormuş gibi konuştu ve sandalyesini karşısına çekti.

"Dün ders çalışmaya mı başladın? Bana ne yaptığını göster.''

Daha o izin vermeden bir parşömen yığını aldı. Max kısık gözlerle ona sert bakış attı. Bir gün büyücüye, ondan izin almadan bir kadının nesnesine asla dokunmaması gerektiğini söyleyecekti. O kararını verirken…

… Ruth beklenmedik bir şekilde, ''Antik dili konuşabiliyor musun?'' diye sordu.

"Ö-öğrendim... Be-ben küçükken." Garip bir şekilde söyledi.

Rosetta büyüyüp mükemmel bir kız olduğunda, Max en sıkı eğitimi almıştı. Kızının aptallığını düzeltmek Croix Dükü'nün emriydi. Bununla birlikte, sıkı bir müfredatla bile semptomları hafifletilmedi ve Rosetta'nın mükemmelliğinin ortaya çıkması çok uzun sürmedi. Bu şekilde, ayda bir kez yüksek yoğunluklu bir öğretmenin ve babasının önünde şiir okumak gibi korkunç bir görevden kurtuldu.

Elbette bütün gece ezberlediği bir şiiri tamamiyle hiç okumadı. İlk kıta bitmeden babası tarafından öldürülesiye dövülürdü. Max, korkunç anılarla solan yüzünü saklamak için aceleyle gözlerini indirdi.

"Be-ben bunda iyi de-değilim, ama..." Konuşmaya başladı.

"El yazınıza baktığımda, titiz görünüyor."

''Çü-çünkü be-ben ki-kitap o-okumayı seviyorum... Zo-zor kelimeleri… Bi-bilmiyorum..''

Ruth uzun süre sessiz kaldı. Max gözlerini kaçırdı çünkü sessizlik rahatsız ediciydi. Tek kelime etmeden arkasında bıraktığı parşömen yığınına bakan Ruth aniden, "Neden sihir öğrenmiyorsun?" dedi.

Max ne dediğini hemen anlamadı ve gözlerini kırpıştırdı. Kendi önerisiyle heyecanlanan Ruth aniden elini uzattı.

''Büyü öğrenmek, iyileştirmeyi öğrenmekten çok daha iyidir. İyileştirme büyüsünü kullanabilseydin, yüküm daha az olurdu!'' Büyücü, bunun tamamen kendi yararına olduğuna dair küçük bir öneriyi gizlemedi.

Max kaşlarını çattı ve yalanladı, "Bü-büyü... çok ka-karmaşık ve karışık he-hesaplamalar gerektiriyor... Bunun yüksek dü-düzeyde bir ö-öğrenme olduğunu du-duydum. Be-benim için bu çok fa-fazla."

"Elbette, yüksek seviyeli ileri büyü öğrenmek için çalışmak ve eğitim almak uzun zaman alır, ancak genel büyü söz konusu olduğunda bu tamamen farklı bir hikaye. Temel mana yakınlığınız olduğu sürece, yıllarca eğitim ve öğretimden biraz büyü öğrenebilirsin.''

"Ge-genel büyü ne-nedir?" Max merakla sordu.

''Tüm şamanistik büyüleri ifade eder. Basit iyileştirme büyüsü, kurtarma büyüsü, havaya yükselme vb. büyüleri içerir.'' Ruth, sanki iyileştirme büyüsü, kurtarma büyüsü ya da havaya yükselme büyüsü bir toplama çıkarma işlemiymiş gibi doğal bir şekilde konuştu.

Max pasif bir şekilde gülümsedi. ''Ya-yapabilseydim… harika o-olurdu… ama yı-yıllar alacak. İ-iyileştirmeyi hemen ö-öğrenmek güzel…''

''Mana yakınlığınızı geliştirmek ve matematik, eski diller ve temel çalışmaları öğrenmek yıllar alır. Öğrenmek için temel becerilere sahipsin çünkü zayıfsın ama büyüyle ilgileniyorsun ve eski dilleri ve matematiği yapabiliyorsun. Sadece birkaç ay antrenman yaparsan, basit bir büyü öğrenebileceksin."

Max, Ruth'un sürekli ikna kabiliyetiyle beklentilerinin sarsıldığını hissetti. Gerçekten büyü yapabilir miyim?

Titreyen gözlerle ona baktı. "Be-ben... ben... gerçekten bü-büyü ö-öğrenebilir mi-miyim?"

"Denemekten bir şey kaybedilmez"

Doğru! Max cesaretini topladı. "E-eğer bana ö-öğretebilirsen... Öz-özenle ö-öğreneceğim!"

"Tamam o zaman yarın öğleden sonra kütüphaneye gel. Büyü öğrenmek için ihtiyacın olan donanıma sahip olacağım." Ruth neşeyle konuştu, rafa yürüdü ve iki kalın kitap aldı.

''Bu kitaplar büyüyü anlamanıza yardımcı olacaktır. Vakit buldukça okuyun.''

Elinde kitap ve çırpınan bir kalple kütüphaneden çıktı. Kalbi çok hızlı atıyordu. Hayatında ilk kez potansiyelini bulmuş gibiydi.

Tanıdık olmayan bir kalp çarpıntısı, Max'i şafağa kadar uyanık tuttu. Mumlara başvurdu ve Ruth'un verdiği kitabı gözlerinin altı kararana kadar okudu. Biri büyünün bir taslağıydı, diğeri ise büyü ilkesinin basitleştirilmiş bir versiyonuydu.

Düşündüğü kadar zor değildi. Bunu yapabileceğini düşünerek yüreğinde kararlılık yükseldi. Bildiği kadarıyla, gerçekten bir büyücü olabilirdi.

Avuçlarından ateş püskürttüğü, manayı parçaladığı ve Anatol'u işgal etmeye çalışan düşmanları yok etmek için yağmur ve rüzgara neden olduğu sahneleri zihninde canlandırdı. Riftan'ın ona gururla sarılışı da oradaydı. Onunla gurur duyduğunu hayal ederek dudakları aralandı ve yüzünde bir gülümseme belirdi.

Eğer büyü yapabilseydi, muhtemelen Riftan'a seferlerde eşlik edebilirdi. Ayaklarını yatağa vururken canavar görünce bayıldığını tamamen unutmuştu. Yüreği umutla doldu.

Ç/N: Ayy Maxi'm çookk tatlııı 😍

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 111. Bölüm 

Yavaş Değişim Dalgası (2) 

Işığın odayı doldurmasına izin vermek için perdeleri açtı ve raflara tek tek bakmaya başladı. Ancak çok geçmeden aradığı kitabı bulmanın umduğu kadar kolay olmadığını öğrendi. Kitapları kitaplıktan çıkardı, içindekileri tek tek kontrol etti ve tekrar tekrar geri koydu.

Döndüğünde Ruth'a sormam gerekir mi...?

Uzun bir süre kitapları karıştırdıktan sonra Max'in omuzları hayal kırıklığıyla düştü. Vazgeçmek ve kitap raflarından uzaklaşmak üzereyken, odanın tenha bir köşesinde, tehlikeli bir şekilde yığılmış bir yığının üzerindeki bir kitabın başlığı gözüne çarptı.

Kitabı çıkardığında, Max'in yüzü aydınlandı. Kitap, şifalı otların ve geleneksel ilaçların çizimleriyle doluydu. Anatol'un çevresinde birçok karanlık yaratık yaşıyordu. Dünle aynı türden olaylar her an tekrarlanabilirdi. Böyle bir döneme en azından biraz daha iyi hazırlanmak için iyileşme hakkında biraz daha fazla şey öğrenmesi gerektiğini düşündü.

Soluk kış güneşinde yıkanan pencerenin yanına, hararetle yazılmış kitabı dikkatle okumak için oturdu. Ancak şifalı bitkilerin çizimleri bulanık ve tanımlanması zordu.. ve tedavi söz konusu olduğunda… şey, ateşi düşürmek için çürüklere kül serpmek ve saçı çırpılmış yumurta ile kaplamak gibi şüpheli yöntemlerle doluydu.

Uzun bir süre okumaya çalıştıktan sonra, Max sonunda içini çekti ve kapattı. O kadar çok aradığı kitabın sonunda işe yaramaz olduğunu öğrendiğinde enerjisi yok oldu ve içindeki enerjiyi emdi.

Şifa büyüsünü az da olsa kullanabilen sadece bir kişi daha olsaydı rahat olurdu… Ben rahat olabilirdim.. ama…

Başka büyücüler kiralayabilir veya ana tapınaktan kendilerine yüksek rütbeli bir rahip gönderilmesini isteyebilirlerdi, ancak her iki yöntem de özellikle kolay değildi. Birkaç lord, büyük büyücüleri kendi bölgelerine çekmek için şiddetli turnuvalar düzenledi ve ayrıca Ruth, Osiria'daki ana tapınağın buraya asla yüksek rütbeli bir rahip göndermeyeceğini söylememiş miydi?

Max ayağa kalkmadan önce ne yapacağını düşünürken gözlerini kıstı ve başka bir kitap bulup bulamayacağını görmek için biraz daha araştırmaya karar verdi.

Ama sonunda, günün dörtte birini harcadıktan ve daha fazla sonuç alamayınca Max, asık suratlı bir şekilde kütüphaneden çıkmak zorunda kaldı. Rudis odaya döndüğünde, akşam yemeği için cömert porsiyon gevrek kaz, elma reçeli ile kaplanmış krep ve keçi sütünden yapılmış zengin bir balkabağı çorbası getirdi. Ama iştahının az olduğunu fark etti, bu yüzden şöminenin önüne oturdu ve geri getirdiği bir kitabı karıştırdı. Kafasında bunu yapmanın gelecekte işe yarayacağını iddia eden bir ses vardı ama sonunda sabrı tükendi.

Max endişeyle titreyen gözlerle yanan ateşe baktı. Sayısız düşünce onu süpürdü ve güvensizlikleri yeniden ortaya çıktı. Riftan onu şimdilik sevebilir ama sonsuza kadar böyle hissedeceğinin garantisi yoktu. Olduğunu düşündüğü asil ve çekici kadın değildi. Gerçeği anladığı an, sevgisi bir serap gibi kaybolabilirdi.

Max bu ısrarlı kaygıdan kurtulamadı. Kişi, bulunduğu konumda kendinden emin ve güvende hissetmek için ne yapmak zorundaydı? Max, kitabın sayfalarını sabırsızlıkla parmaklarken, kendi zayıflıklarının kapsamına hayretle içini çekti.

Umutsuzca yardım etme girişiminin arkasında karanlık bir sebep gizliydi. Eğer kendini biraz işe yarar hale getirebilirse, Riftan ondan nefret etse bile, belki de orada kalmasına izin verebilirdi.

Max istemeden kitabı bıraktı ve yüzünü zayıf bir şekilde dizlerine gömdü. Bu çarpık gerçeği her hatırladığında, kalbi tehlikeli bir şekilde titriyordu. Kollarını ona dolamak ve endişesini eritmek için burada olsaydı... Bu düşünce onu daha yalnız hissettirdi.

Ertesi gün Max, kütüphanenin köşesinde eski şifa yöntemlerini listeleyen kitapla birlikteydi. Soluk sarı sayfalardaki yazılar küçük, sıkıca paketlenmiş ve eski bir dilde olmasına rağmen, çocukken kütüphanede saklanarak geçirdiği zaman sayesinde sorunsuz bir şekilde okuyabiliyordu. Ancak kitap devam ettikçe, daha önce hiç görmediği kelimelerin sayısı arttı ve bu onu anlamasını giderek zorlaştırdı.

Yavaşça kitabı gözden geçirdi ve yeni kelimeleri dikkatlice yazdı. Tıbbi aletler ve vücudun bölümleri için eski bir terim gibi görünüyordu, bu yüzden ilgili metinleri aradı ve kısa sürede masanın üzerine bir yığın kitap yığdı.

Tüy kalemini tutarken Max'in alnında bir kırışıklık belirdi. Kitabı sanki önündeymiş gibi okuyordu çünkü yardımcı olacağını umuyordu, ama dürüst olmak gerekirse, okuduklarının yarısını bile anlayamadı. Derin bir iç çekti. Sabırsızlıkla saçlarını geriye atarak böyle bir şeyi öğrenip öğrenemeyeceğini merak etti.

Tam o sırada bir tıkırtı sesi geldi ve kütüphane kapısı açıldı. Kollarını sallayarak odaya giren kişiyi gördüğünde yüzüne mutlu bir gülümseme yayıldı.

"R-Ruth! N-ne zaman döndün? Ya-Yaralı adamların he-hepsi şimdi iyi mi?'' Heyecanı sesinden belliydi. Sonunda kurtarıcısı ortaya çıkmış gibi görünüyordu.

"Dün akşam döndüm. Yaralıların tamamı tedavi altına alındı'' dedi. Ruth, her zamanki yerine geri adım atarken sert bir şekilde yanıtladı. Sonra aniden masanın üzerindeki kitapların adlarını fark etti ve merakla ona baktı.

''İyileştirmeyi mi öğrenmeye çalışıyorsunuz leydim?''

Ç/N: Maxi'nin ileride Riftan ondan nefret etse dahi yanında tutsun diye bir şeyler öğrenmeye çalışması :( Yıkık civcivim benim

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 110. Bölüm

 Yavaş Değişim Dalgası (1) 

Alacakaranlık yavaş yavaş çökmeye başladı ve bitkinlik daha da erken. Hala tedaviye ihtiyacı olan yaralıları gören Max, bugün kaleye dönüp dönmeyeceğini merak etti.

Geceyi burada, soğukta geçirme düşüncesiyle, tüm yorgunluğu midesine kadar çökmüş gibiydi. Görüş alanına tahta bir kase sokulduğunda yüzü endişeyle doldu.

"Lütfen bunu yiyin leydim."

Max şaşkınlıkla gelen adama baktı. Daha önce onu şatoya geri göndermeye çalışan genç bir şövalye, elinde dumanı tüten bir çorba kasesi ile ayakta duruyordu.

"Tavşan yahnisi, leydim. Kaledeki yemekle kıyaslanamaz ama güzel bir yemektir'' dedi gülümseyerek.

Ona boş gözlerle bakan Max kaseyi kabul etti. Aniden öğle yemeğini atladığını ve şimdi aşırı derecede aç olduğunu fark etti.

"Te-teşekkür e-ederim." Kaseyi minnetle kabul etti.

"Lütfen, hiçbir şey değil. Öncesinde… "

Çevresini umursamadan hızlı parmakları çalışmaya başladı. Ağzına bir kaşık yahni alır almaz tereddütlü bir ses ona ulaştı. Max'in gerginliği yükseldi. Ona başka ne söyleyebilirdi ki?

Şövalye beklenmedik bir şekilde şaşkınlıkla donuk kalan onun önüne geldi, ve başını saygıyla eğdi.

"Az önceki hareketlerim için özür dilerim. Leydi Hazretlerinin dediği gibi, kaba davrandım.''

Max ağzında kaşıkla şövalyenin başının tepesine boş boş baktı. Birinin ona başını eğeceğini hayal bile edemezdi. Hızla kaseyi bıraktı ve ellerini salladı.

"Ha-hayır, lütfen. Be-ben daha çok ben... a-aşırı du-duyarlıydım... Be-ben ö-özür dilerim,'' dedi aceleyle.

Bu duruma yakalandığı için yeterince utanmıştı ve ayrıca sinirlerini dizginlemesi gerektiğini de biliyordu.

"Lütfen hanımım, özür dilemeyin. Leydi Hazretlerine saygısızlık eden ilk ben değil miydim? Sizin gibi biri için aşırı tepki değildi.''

Şövalyenin sözleriyle Max'in yanakları kızardı. Sert omuzları rahatlamayla düştü.

''Te-teşekkürler… bu-bunu sö-söylediğin için.'' Gerçekten minnettardı. Göğsünden ağırlık kalkmıştı.

Şövalyenin yüzü, utanarak söylenen sözlerle rahatsız edici bir şekilde değişti ve sonra ne söyleyeceğinden emin değildi. İkisi, Ruth'un kışlaya dışarıdan dönüşüyle ​​bu garip atmosferden kurtuldu. Max'in yanında duran şövalyeye baktı ve gözlerini açtı.

"Sör Karon, bir sorun mu var?"

"Hayır, Lordum. Bu… leydi hazretlerine karşı kötü tavrım için özür diliyorum.'' Dürüstçe cevap verdi.

Büyücü bir an için daha fazlasını sormak istiyormuş gibi göründü ama sonra vazgeçti. Ateşe yaklaştı, ellerini ateşe doğru uzattı ve derin bir iç çekti.

"Etrafta saklanabilecek karanlık yaratıkları aramak için kale duvarlarının ötesine geçen şövalyeler az önce geri döndüler. Leydi Hazretleri şimdi şatoya dönmeli."

"Ya s-sen, Ruth?" Geri dönebileceğine şaşırdı.

"Sanırım bugün burada kalmam gerekecek. Birinin daha sonra ateşi çıkabilir… Büyü gücüm düzeldiğinde, ben de bazı adamları daha iyi hale getirebilirim.''

Max bir an tereddüt etti. Yorgun olan tarafı kaleye dönmek, kendini yatağa atmak ve gözlerini kapatmak için can atıyordu ama vizdanı geri dönmeye karşıydı. 

''O za-zaman ben de… bu-bugün burada ka-kalacağım…''

"Yapabileceğin her şeyi yaptın. Şimdi geri dönsen bile, bu süreçte gereğinden fazlasını yaptın.'' Ruth belirtti ve onun sözünü keskin bir şekilde kesti.

Max'in onun canını sıktığını söylemeye çalışıp çalışmadığını merak ederken ifadesi sertleşti. Onun rahatsızlığının farkına varan Ruth, ona yumuşak bir gülümseme gönderdi.

"Lord Calypse, Leydi Hazretlerinin geceyi kışlada geçirdiğini öğrendiğinde kriz geçirecek. Şövalyelerden size eşlik etmelerini istedim, bu yüzden lütfen kaleye geri dönün ve biraz dinlenin. O zaman biz de rahatlayabiliriz.''

"Leydi Hazretlerine eşlik edeceğim." Sör Karon gönüllü oldu.

Önünde iki azimli adam varken, Max artık topuklarını kazamadı ve sonunda onaylayarak başını salladı. Dürüst olmak gerekirse, dışarıda yanan canavar eti kokusuyla çevrili daha fazla gece geçirmek istemiyordu.

İsteksiz davranarak, iki hizmetçi tarafından sürüklenen arabaya bindi. Şövalye at sırtında geldi, arabanın yanında durdu ve sonunda ağır ağır ilerledi. Engebeli koltuğa çömeldi ve rahat bir nefes aldı.

Sinirleri gevşemiş ve yorgunluğu gitmişti. Şöminenin yanındaki bir kedi gibi, Max kollarını dizlerine doladı ve yavaşça uyuyakaldı.

22 yıldır yaşadığı en yorucu gündü.

Kaleye varır varmaz kanını ve kirle kaplı cübbesini çıkardı, yıkadı ve yatakta sızdı. Ertesi gün gözlerini açtığında, sanki sopayla dövülmüş gibi bütün vücudu ağrıyordu. Max karnının üzerinde yuvarlandı ve inledi.

Rudis bir kucak dolusu odunla odaya girdiğinde, yastığa gömülmüş bir yüz ve boğuk iniltiler onu karşıladı.

"Her şey yolunda mı hanımım?" Endişeyle sordu.

Max özenle gülümseyerek yataktan kalktı. Rudis hemen hizmetçileri sıcak bir banyo hazırlamaları için çağırdı. Sıkıca düğümlenen kasları gevşeyene kadar buharlı suda bekledi, sonra dışarı çıktı ve yumuşak bir iç etek ve kalın bir yün elbise giydi. Rudis, saçlarını bir havluyla özenle kurutmaya çok dikkat etti ve sonra onun için taramaya büyük özen gösterdi.

"Bugün yatak odasında dinlenmeye ne dersiniz leydim? Hava çok soğuk." Sanki onun yorgunluğunu hissetmiş gibi, öneride bulundu.

''Be-ben bir süredir kü-kütüphaneye gitmeyi düşünüyordum. O-okumak is-istediğim bir kitap var…''

''O zaman hemen kütüphanedeki ateşi yaktırmak için bir mesaj göndereceğim. Büyücü dünden beri olmadığı için, orası çok soğuk olacak."

Rudis hemen odadan çıktı. Başka bir hizmetçinin getirdiği yumuşak arpa lapasını midesine doldurduktan sonra, Max kalın bir cüppe giydi ve kütüphaneye gitti. Işığı önceden yakan hizmetçiler sayesinde oda sıcak ve rahattı.

Ç/N: Size demiştim ya yaşları öğrenmeye biraz takığım diye 😅 Max 22 yaşında, Riftan ise 27/28 yaşlarında.. Aralarında 5/6 yaş var.. Bu bilgiyi de öğrendiğimize göre devam

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 109. Bölüm 

Max endişeyle sordu, "Ka-kasabadan bir do-doktor ge-getireyim mi?"

"Anatol'da sadece bir tane iyi doktor var.. Kliniği terk etmesini isteyemeyiz, bu yüzden hastaları oraya bir araba ile göndermek zorunda kalacağız."

Ayağa kalktı ve kaç kişinin hareket etmesi gerektiğini değerlendiriyormuş gibi çenesine vurdu.

“Klinik bu kadar çok hastayı ağırlamakta zorlanacak. Önce kurt adam zehiriyle zehirlenenleri taşıyalım, sonra diğer hastaları elle tedavi edelim.''

Max endişeyle yutkundu. "Yapalım" kısmına onu da dahil edip etmediğini merak etti.

"Ne-ne ya-yapmalıyız?"

"Zor değil. Önce şişmiş yaraya lapa uygulayacağız, kırılan kemiğe atel koyacağız ve kesikleri iğne ve iplikle dikeceğiz.'' Sabırla açıkladı.

Max, yüzünden gizleyemediği bir şokla ona baktı, "Di-dikiş...?"

Her an bayılabilecekmiş gibi görünen ifadeye bakarak Ruth içini çekti ve "Dikişleri ben halledeceğim, o yüzden yanımda kal ve bana yardım et leydim," dedi.

Max rahat bir nefes aldı ve başını salladı. "Ta-tamam."

"Önce ateşi yüksek olanları kliniğe gönderelim." Aceleyle kışladan ayrıldı.

Max kendini topladı ve büyücünün peşinden gitti.

Calypse Kalesi'nin hizmetçileri, yüksek ateşi olan 15 hastayı bir arabaya aldı ve Ruth'un talimatıyla onları gönderdi. Ruth'un şifa büyüsüyle iyileştirdiği kişiler, hizmetçiler tarafından hazırlanan yulaf lapası yediler ve şifalı çayı içtiler. Güçlerini geri kazanarak, kabinlerin onarımına bile yardım etmeye başladılar.

Toplam sekiz oduncu kabini vardı. Dördünün duvarları çatlamıştı ve hemen tamir etmeselerdi, geceleri soğuğu durdurmanın bir yolu olmazdı. Keresteyi düz kalaslar halinde kestiler ve yüksek sesle çekiçlemeye başladılar. Max, gürültü yüzünden Ruth'un tam açıklamasını duymak için elinden geleni yaptı.

"Temiz bir bez parçasını güçlü alkole batırın ve yarayı nazikçe silin. Nedenini tam olarak söyleyemem ama bunu yapmak yaranın çürüme olasılığını azaltıyor."

"Al-alkolde yaraların çü-çürümesini du-durduran bir şey o-olabilir mi?"

"Olabilir. Ne de olsa alkolün kendisi çabuk bozulmuyor." Küçük ve ince iğnelere iplik geçirirken dikkatli davrandı.

"Buna Güney'in Şifalı Alkolü diyorlar ve nasıl çalıştığı tam olarak belli değil. Onlara göre yaranın temiz tutulması, kanamanın hiçbir koşulda iyi olmaması, hastanın çok üşümemesi ya da çok sıcak olmaması gerekir. İlk başta saçma olduğunu düşündüm, ama… yaraya köpek sidiği serpmekten veya sülük kullanmaktan veya yaraları sıcak demirle yakmaktan çok daha iyi sonuçlar aldım. Şifa büyüsü ile kıyaslanamaz.… ama bu bunu yapmanın en iyi yolu…. bu tür durumlar için."

Konuşurken yarayı ince ince dikmeye başladı. Max sanki sırtına bir iğne saplanmış gibi bedeniyle irkildi.

"Yarayı böyle kapatırsak - bir dikiş atıp sonra onu bağla, tekrar dikiş ve bağla ve böylece ipliği daha sonra çıkarmak çok kolaylaşır. Bir kez denemek ister misiniz leydim?" dedi Ruth, ama bakışları işini bırakmadı.

Max başını bir çıngırak gibi salladı. Bir korkak gibi görünmekten nefret ederdi ama insan derisini iğneyle dikecek cesareti kesinlikle yoktu!

''Deri ayakkabı dikmekten çok da farklı değil.'' Ruth onu cesaretlendirmeye çalıştı.

Aniden, deri bir ayakkabıya indirgenmiş olan gardiyan, bir saman yığınının üzerinde yüzüstü pozisyonundan acı bir inilti çıkardı. Ancak Ruth, hiç vicdan göstermeden yaraları dikmeye devam etti. Max, çalışkan bir çırak gibi, keten bezini güçlü alkole batırdı ve her kan aktığında temiz bir şekilde sildi ve bir düğüm atıldığında alevle sterilize edilmiş makasla ipliği kesti.

"Son olarak, yaranın hızla iyileşmesine yardımcı olan bu merhemi sürer ve sararsak, işimiz biter."

Ruth son dikişi de bağladıktan ve iplik kesildikten sonra yaraya yapışkan bir merhem sürdü. Salyaları akmakta olan ve karnının üzerinde sessizce yatan gardiyan için çok acı verici görünüyordu, buna dayanamadı ve ağladı.

"Bü-büyücü E-efenidm... Şifa büyünü kullanamaz mısın? Sırtıma ateş basılmış gibi hissediyorum." Gardiyan, acı içinde çırpınarak yalvardı.

"Üzgünüm ama bugün artık büyü kullanamam. Tüm büyü gücümü tükettim, görüyorsun." Ruth havadan bahsediyormuş gibi cevap verdi.

"Aman Tanrım..." Muhafız nefesini tuttu.

"Biraz daha dayan, neredeyse bitirdim."

Merhemi dikkatlice uyguladıktan sonra, Ruth yarayı uzun bir bezle sıkıca bağladı.

''Merhemi iki günde bir sürüp bandajı değiştirirseniz 10 gün içinde temiz bir şekilde iyileşir'' dedi ve merhemi küçük bir şişeye koyup gardiyana verdi.

Gardiyan, ilaç şişesini kabul ederken mırıldanarak kısık bir sesle ona teşekkür etti.

Max ekipmanı topladı ve Ruth'u bir sonraki hastaya kadar takip etti. Max, yarayı değiştirirken, yaralıya şifalı bitkilere batırılmış suyla yedirmek, sargı bezi için uzun şeritler halinde yırtmak, ipliği ve iğneleri kuvvetli alkolle kaplayıp ona teslim etmek gibi küçük işlerde yardımcı oldu.

Hayatında ilk kez böyle bir iş yapıyor olsa da, Max, Ruth'un talimatları sayesinde bunu iyi bir şekilde yerine getirebildi. Ruth ne zaman kırık bir kol veya bacağı düzeltse, bir atel uygular ve bir bezle sağlam bir şekilde sabitler ve şişmiş bileklerin etrafına sıcak havlular sarardı.

Sonunda, tüm hastalar tedavi edildiğinde, o kadar yorgundu ki, parmaklarını bükmek zor ve zahmetli bir iş gibi görünüyordu. Max mangalın yanına çöktü ve vücudunun ısıyla erimesine izin verdi. O farkına varmadan, güneş tamamen battı ve dışarıdaki karanlık çöktü.

Ç/N: Doktorlar yayınlamayan sahne..

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 108. Bölüm 

Max gözleri büyümüş şekilde Ruth'un yüzüne bakarak doğruldu. Çok solgun görünüyordu ve bunun nedeninin sürekli olarak şifa büyüsü kullanmaktan kaynaklanan bitkinlik miydi emin değildi.

Ruth bitkinlik içinde içini çekti ve bir muhafızın yanına çömeldi ve kemiğin deriden dışarı çıktığı yerde adamın kırık kolunu dikkatlice kaldırdı.

"Omuzlarından tutabilir misiniz leydim?"

Max bir an için baygın muhafızın yüzüne baktı ve sonra iki elini de onun omuzlarına bastırdı. Sonra Ruth kırık kolu çekti ve kemiği yeniden hizaladı.

Hemen muhafızın gözleri açıldı, bir çığlık attı ve vücudunu büktü. Max onun gücüyle neredeyse yere düşüyordu.

"Lütfen sıkı tutun!"

Dengesini zar zor korudu ve muhafızın vücuduna sertçe bastırdı. Ruth kolunu düzelttikten sonra kan damlayan açık yarayı elleriyle kapattı. Ardından yaranın etrafını beyaz bir ışık sardı.

Max gözlerini kocaman açarak manzaraya baktı. Hatırladığı şifa büyüsü oldukça soğuk ve buzluydu. Babası tarafından derisi parçalanıncaya kadar kırbaçlandıktan sonra, eğer bir rahipten tedavi görseydi, her zaman cildine bir buz kütlesi sürülüyormuş gibi hissettiğini hatırladı.

Ama muhafızı çevreleyen ışık şimdi bahar güneşi gibi sıcak ve yumuşak görünüyordu. Max gizlice ışığa dokundu. Geçen gün köşkün yanındaki ağaca dokunduğu anda parmak uçlarını eriten sıcak ısıyı hissetti.

"Kurt adamın pençeleri ve dişleri zehirlidir. Lütfen bilinci yerine geldiğinde ona bu panzehiri ver. Hayır... önce kaynar suyla karıştır, sonra içsin.''

Max, içinde bulunduğu tuhaf duyguyu üzerinden attı ve ayağa kalkmak için acele etti.

"Be-ben hemen gidip ka-kazana su ka-kaynatacağım."

"Teşekkürler leydim."

Ruth yorgun bir ifadeyle yığılmış samanlardan oluşan derme çatma yatağın kenarına yaslandı ve nefesini tuttu. İyileştirme büyüsü çok fazla enerjisini tüketmiş gibi görünüyordu.

Mola sırasında Max kışladan ayrıldı ve hizmetçiden tıbbi çay demlemesini ve onlara getirmesini istedi. Mangal için yakacak odunla kışlaya gidiyordu ve aniden açık alanda toplanan muhafızların ve şövalyelerin kurt adamların cesetlerini yaktığını gördü. 

Max korkunç sahnede donakaldı. Burnuna yanan et kokusu dokunduğunda, güçlükle bastırdığı mide bulantısı boğazına saplandı.

Max yakacak odunu bıraktı ve hızla ormana daldı. İçi şiddetle çarpıyordu. Bir ağaç kütüğüne çömeldi ve su kustu. Gözyaşları kırmızı yanaklarından aşağı süzüldü.

"Hey! iyi misin?"

Uzaktan bir ses geldiğinde nefes nefeseydi.

Şaşkınlıkla başını çevirdi. Açık kahverengi saçlı uzun boylu genç bir şövalye ondan birkaç adım ötede duruyordu. Max'in yüzüne baktığında gözleri büyüdü.

"Leydi hazretlerinin böyle bir yerde ne işi var...?"

 Şaşkın bir bakışla Lord'un karısının onlarla birlikte geldiğini bilmediğini mırıldandı.

Max, bu kadar uygunsuz ve tuhaf göründüğü için utandı ve cüppesinin koluyla ağzını sildi.

"Ben ya-yakacak o-odun ge-getirmenin tam o-ortasındaydım..." diye mırıldandı. Canavarın yanan vücudunu gördüğünde midesinin bulandığını söyleyemezdi. Ancak şövalye durumu kavramayı başardı ve sessizce inledi.

"Leydi Hazretleri buraya gelmek zorunda değil. Lütfen kaleye dönün. Size eşlik edeceğim."

Cevabını beklemeden arkasını döndü ve muhafızları çağırmaya başladı. Max telaşla peşinden koştu.

"İ-iyiyim. Lü-lütfen bana a-aldırma…''

"Liderin ortalıkta dolaşan karısına nasıl aldırış etmem? Lütfen kendinizi gereksiz yere zorlamayın ve geri dönün. Hey! Arabayı getir. Leydi Calypse'e şatoya kadar eşlik edin!'' Onu tamamen görmezden geldi ve gardiyanlara emretti.

Kısa sürede, onun tavrıyla Max'in öfkesi alevlendi. Onu büyük bir adımla çevreledi ve önünde durarak yolunu kesti. Şövalye şaşkınlıkla durdu.

Max korkmuş ve korkudan titremiş olsa da, kasıtlı olarak ona baktı ve sahip olduğu az biraz saygınlığını topladı.

"L-lord'un karısının... kı-kışlada bir s-sorun ortaya çı-çıktığında gelip ya-yardım teklif etmesi do-doğaldır! Be-ben... gö-görevimi yerine ge-getirmek için e-elimden gelenin en iyisini ya-yapacağımı sö-söyledim. Peki… ha-hangi h-hak ile ça-çabalarımın… gereksiz ol-olduğunu iddia e-ediyorsun?

Sesi sert çıksın istiyordu ama dili her zamankinden daha fazla karışmıştı ve sesi onu yarı yolda bırakıyordu. Dudağını ısırdı. Buna dayanamayacak kadar utanmıştı. Kulakları pembeye döndü, gözleri her yöne düştü ve sonunda kafasını aşağı düşürdü. 

"Lü-lütfen, bana a-aldırma... v-ve kendi i-işini ya-yapmaya devam et."

Sonra, adam bir şey yapamadan, odunları tekrar topladı ve kışlaya koştu. Kalbi daha hızlı atıyordu. Giderek azalan ateşin üzerine odun attı ve endişeyle tekrar kapıya baktı.

Ona kendini beğenmiş kekeme mi diyeceklerdi? Boşversene. Ona ne ederdi ki? Şövalyeler zaten ondan nefret ediyorlardı. Ondan biraz daha nefret ettikleri için hiçbir şey değişmeyecekti. Max'in başı açıkça düştü, kalan odunları ateşin yanına yığdı ve Ruth'a doğru yöneldi.

"Ru-ruth... du-durumu nasıl?"

Oduncunun kırık ayak bileğine bakan Ruth başını kaldırıp endişeli ses tonuna iç geçirdi. Bir bakışta çok yorgun olduğu belliydi.

"Büyü gücümü tükettim, bu yüzden yarım gün kadar büyü kullanabileceğimi sanmıyorum. Zaten en ciddi durumdaki hastaları tedavi ettim, ama kalan hastaları tedavi etmek için büyümün iyileşmesini bekleyemeyiz . Elimizle yapabildiklerimizle onları tedavi etmek zorunda kalacağız.''

Ç/N: Yürü bee Maxii.. 

Önceki Bölüm                                                                                              Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree - 107. Bölüm

Max kendini kabinden çabucak çıkacak kadar sürükledi. Hizmetçilere suyu kaynatmak için ateş yakmalarını ve sonra onu kamaraya getirmelerini emretti. Hizmetçiler kulübenin önünde bir ateş çukuru oluşturmak için hemen odun topladılar, arabadan büyük bir tencere çıkardılar ve yakındaki kaynağa koştular.

Ruth şövalyenin yarasını tedavi etmeyi bitirdi ve bitki çuvalını almak için kamaradan dışarı çıktı. Max ile karşılaştı.

''Hiç yaralı biriyle ilgilendin mi?''

Max başını salladı. Böyle kritik bir zamanda yalan söylemeyecekti. Ruth başını salladı ve bunu bekliyor gibiydi.

Ruth birkaç küçük paket çıkardı ve ona doğru itti.

"Bu toz hemostatik bir etkendir. Kanın pıhtılaşmasına yardımcı olur. Hastanın kıyafetleri yarayı ortaya çıkarmak için makasla dikkatlice kesilir, temiz su ile temizlenir ve bu toz serpilir. Ardından kanamayı durdurmak için temiz bir bezle bastırın''

"İyi-iyileştirme büyüsü ku-kullanmaya ne dersin..." Max prosedürü duyunca şok oldu. Bunun büyüyle halledilebileceğini düşünmüştü. Ayrıca, Ruth tam da bu şeyle tanınırdı!

"Yeteneklerimle hepsini iyileştiremem." Ruth açıkladı. ''Ciddi yaralanmış on kişi benim sınırım. Geri kalanları doğrudan tedavi etmeliyiz.”

"Ta-ta-tamam."

Max artık kenarda oturup izleyemeyeceğini fark etti. Tereddüt edecek zaman yoktu, Korkusunu gizlemeye çalışarak bir paket aldı. Elleri titreyerek kalbindeki talimatları birer birer tekrarladı ve içine bakmak için paketi açtı.

O sırada Ruth ona bir paket daha verdi.

''Kuru yapraklar panzehirdir. Mor şiş yarası veya ateşi olan varsa, lütfen bunu ağzına götürüp yutmasını sağla. Bilinci kapalıysa ve onları beslemekte zorlanıyorsan beni çağır.''

"E-evet" Max sözleri hafızasına işlerken ciddi bir bakışla başını salladı.

"Eminim hizmetçilerden bazıları yaralılarla uğraşma konusunda deneyimlidir. Bu kadar gergin olmanıza gerek yok, onlara basit talimatlar verirseniz gerisini onlar halledebilir.'' Onu rahatlatmak için vurguladı ve çuvalının geri kalanını kamaraya geri götürdü.

Kısa bir dua mırıldandıktan sonra Max, kamp ateşinin üzerinde su kaynatmakta olan hizmetçilere döndü. Ruth'un onu hizmetçilere bıraktığı basit talimatları zorlukla aktarabildi. Hazırlanmış mutfak eşyaları, çarşaflar ve kaynar su dolu bir kase taşıyarak hemen kamaraya ve kışlaya girdiler.

 Endişeli Max hizmetçileri kışlaya kadar takip etti. Hizmetçiler, yaralıları tedavi etmeye zaten aşinaydı. Yaralılara yönelirken onları takip etti, mümkün olan her şekilde yardım etmeye çalıştı. Bazıları hafif yaralar almıştı, ancak çoğunluğunda tuhaf ve olağandışı yaralar vardı.

Keresteci gibi görünen mütevazi giysiler içinde on iki adam, yedi asker ve diğer kamaradakiler de dahil edilirse, kırktan fazla yaralı vardı.

İlk defa bu kadar çok yaralı insan görüyordu, korkusunu muazzam bir irade gücüyle bastırması gerekiyordu. Kaçma dürtüsünü bastırarak en yakındaki muhafıza doğru eğildi. Adam neredeyse bilinçsizdi.

Max tereddüt etti. Vücudunu örten battaniyeye baktı. Canavar bacağını ısırmış olmalıydı. Sağ uyluğu kanla ıslanmıştı. Mide bulantısını yuttu ve kirli pantolonuna makas getirdi. Yaşlı görünüşlü gardiyan homurdandı. Onu daha çok incittiğini düşündü ve elini geri çekti. Ancak, kendini hazırladı ve sağ pantolonunun uzunluğunu kesti.

Görünen yaralar korkunçtu. Eti yırtılıp kazılmıştı ve yaranın etrafına çamur gibi siyah kan pıhtıları dolanmıştı. Çığlık atma arzusunu bastırarak, Ruth'un yönlendirdiği gibi, suyla nemlendirilmiş temiz bir çarşafla nefesini sildi.

Muhafız, dokunulduğunda tuzlu suda bir solucan gibi kıpırdandı. Tüm kanı silmek uzun zaman aldı. Titreyen elleriyle kana bulanmış çarşafı çıkardıktan sonra, yaranın üzerine kan pıhtılaştırıcı tozu serpti. Daha sonra yeni bir bez aldı ve gergin bir şekilde onun uyluğuna sardı.

Şimdiye kadar sadece bir kişiyi tedavi etmesine rağmen omuzları kaskatı kesildi ve sırtından soğuk terler boşandı.

Bu gerçekten böyle mi yapılıyor?

Max oturduğu yerden kalktı, muhafıza endişeli gözlerle baktı. Ruth'un talimatlarını yerine getirirse her şey yoluna girer, diye kendine güvence verdi. Sözlerini zihninde defalarca tekrarladı ve titrek bir yürüyüşle bir sonraki adama doğru yürüdü.

Her biri korkunç ve dehşet verici bir görünüme sahipti. Bir adamın kolu kırılmış ve kemiği deriden dışarı çıkmıştı. Başka bir adamın yüzü büyük ihtimalle kafasına çarpmaktan dolayı kana bulanmıştı.

Max önce kafasından yaralanan bir adamla ilgilendi. Nemli ve kaygan doku midesini bulandırıyor ve başı dönüyordu ama kendini bayılmaktan zar zor tutabiliyordu. Buraya ihtiyacı olanlara engel olmak için değil, yardım etmek için geldi.

Yarasını yıkadı, tozu serpti ve sonra onu sardı. Kanın pıhtılaşması büyük şanstı. Max hizmetçilerine bakarak rahatlayarak içini çekti. Herkes birileriyle aynı şekilde ilgileniyordu. Biraz rahatlayabildi ve bir sonraki kişiye geçerken, beklenmedik bir şekilde ince bir el onu geri tuttu.

"Ona dokunma. Önce kemikleri yerleştirmemiz gerekiyor.''

Ç/N: Beni kan tuttuğundan iki saniye sonra bayılırdım galiba şu vaziyette.. :')

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm