14 Kasım 2021 Pazar

Under The Oak Tree - 108. Bölüm 

Max gözleri büyümüş şekilde Ruth'un yüzüne bakarak doğruldu. Çok solgun görünüyordu ve bunun nedeninin sürekli olarak şifa büyüsü kullanmaktan kaynaklanan bitkinlik miydi emin değildi.

Ruth bitkinlik içinde içini çekti ve bir muhafızın yanına çömeldi ve kemiğin deriden dışarı çıktığı yerde adamın kırık kolunu dikkatlice kaldırdı.

"Omuzlarından tutabilir misiniz leydim?"

Max bir an için baygın muhafızın yüzüne baktı ve sonra iki elini de onun omuzlarına bastırdı. Sonra Ruth kırık kolu çekti ve kemiği yeniden hizaladı.

Hemen muhafızın gözleri açıldı, bir çığlık attı ve vücudunu büktü. Max onun gücüyle neredeyse yere düşüyordu.

"Lütfen sıkı tutun!"

Dengesini zar zor korudu ve muhafızın vücuduna sertçe bastırdı. Ruth kolunu düzelttikten sonra kan damlayan açık yarayı elleriyle kapattı. Ardından yaranın etrafını beyaz bir ışık sardı.

Max gözlerini kocaman açarak manzaraya baktı. Hatırladığı şifa büyüsü oldukça soğuk ve buzluydu. Babası tarafından derisi parçalanıncaya kadar kırbaçlandıktan sonra, eğer bir rahipten tedavi görseydi, her zaman cildine bir buz kütlesi sürülüyormuş gibi hissettiğini hatırladı.

Ama muhafızı çevreleyen ışık şimdi bahar güneşi gibi sıcak ve yumuşak görünüyordu. Max gizlice ışığa dokundu. Geçen gün köşkün yanındaki ağaca dokunduğu anda parmak uçlarını eriten sıcak ısıyı hissetti.

"Kurt adamın pençeleri ve dişleri zehirlidir. Lütfen bilinci yerine geldiğinde ona bu panzehiri ver. Hayır... önce kaynar suyla karıştır, sonra içsin.''

Max, içinde bulunduğu tuhaf duyguyu üzerinden attı ve ayağa kalkmak için acele etti.

"Be-ben hemen gidip ka-kazana su ka-kaynatacağım."

"Teşekkürler leydim."

Ruth yorgun bir ifadeyle yığılmış samanlardan oluşan derme çatma yatağın kenarına yaslandı ve nefesini tuttu. İyileştirme büyüsü çok fazla enerjisini tüketmiş gibi görünüyordu.

Mola sırasında Max kışladan ayrıldı ve hizmetçiden tıbbi çay demlemesini ve onlara getirmesini istedi. Mangal için yakacak odunla kışlaya gidiyordu ve aniden açık alanda toplanan muhafızların ve şövalyelerin kurt adamların cesetlerini yaktığını gördü. 

Max korkunç sahnede donakaldı. Burnuna yanan et kokusu dokunduğunda, güçlükle bastırdığı mide bulantısı boğazına saplandı.

Max yakacak odunu bıraktı ve hızla ormana daldı. İçi şiddetle çarpıyordu. Bir ağaç kütüğüne çömeldi ve su kustu. Gözyaşları kırmızı yanaklarından aşağı süzüldü.

"Hey! iyi misin?"

Uzaktan bir ses geldiğinde nefes nefeseydi.

Şaşkınlıkla başını çevirdi. Açık kahverengi saçlı uzun boylu genç bir şövalye ondan birkaç adım ötede duruyordu. Max'in yüzüne baktığında gözleri büyüdü.

"Leydi hazretlerinin böyle bir yerde ne işi var...?"

 Şaşkın bir bakışla Lord'un karısının onlarla birlikte geldiğini bilmediğini mırıldandı.

Max, bu kadar uygunsuz ve tuhaf göründüğü için utandı ve cüppesinin koluyla ağzını sildi.

"Ben ya-yakacak o-odun ge-getirmenin tam o-ortasındaydım..." diye mırıldandı. Canavarın yanan vücudunu gördüğünde midesinin bulandığını söyleyemezdi. Ancak şövalye durumu kavramayı başardı ve sessizce inledi.

"Leydi Hazretleri buraya gelmek zorunda değil. Lütfen kaleye dönün. Size eşlik edeceğim."

Cevabını beklemeden arkasını döndü ve muhafızları çağırmaya başladı. Max telaşla peşinden koştu.

"İ-iyiyim. Lü-lütfen bana a-aldırma…''

"Liderin ortalıkta dolaşan karısına nasıl aldırış etmem? Lütfen kendinizi gereksiz yere zorlamayın ve geri dönün. Hey! Arabayı getir. Leydi Calypse'e şatoya kadar eşlik edin!'' Onu tamamen görmezden geldi ve gardiyanlara emretti.

Kısa sürede, onun tavrıyla Max'in öfkesi alevlendi. Onu büyük bir adımla çevreledi ve önünde durarak yolunu kesti. Şövalye şaşkınlıkla durdu.

Max korkmuş ve korkudan titremiş olsa da, kasıtlı olarak ona baktı ve sahip olduğu az biraz saygınlığını topladı.

"L-lord'un karısının... kı-kışlada bir s-sorun ortaya çı-çıktığında gelip ya-yardım teklif etmesi do-doğaldır! Be-ben... gö-görevimi yerine ge-getirmek için e-elimden gelenin en iyisini ya-yapacağımı sö-söyledim. Peki… ha-hangi h-hak ile ça-çabalarımın… gereksiz ol-olduğunu iddia e-ediyorsun?

Sesi sert çıksın istiyordu ama dili her zamankinden daha fazla karışmıştı ve sesi onu yarı yolda bırakıyordu. Dudağını ısırdı. Buna dayanamayacak kadar utanmıştı. Kulakları pembeye döndü, gözleri her yöne düştü ve sonunda kafasını aşağı düşürdü. 

"Lü-lütfen, bana a-aldırma... v-ve kendi i-işini ya-yapmaya devam et."

Sonra, adam bir şey yapamadan, odunları tekrar topladı ve kışlaya koştu. Kalbi daha hızlı atıyordu. Giderek azalan ateşin üzerine odun attı ve endişeyle tekrar kapıya baktı.

Ona kendini beğenmiş kekeme mi diyeceklerdi? Boşversene. Ona ne ederdi ki? Şövalyeler zaten ondan nefret ediyorlardı. Ondan biraz daha nefret ettikleri için hiçbir şey değişmeyecekti. Max'in başı açıkça düştü, kalan odunları ateşin yanına yığdı ve Ruth'a doğru yöneldi.

"Ru-ruth... du-durumu nasıl?"

Oduncunun kırık ayak bileğine bakan Ruth başını kaldırıp endişeli ses tonuna iç geçirdi. Bir bakışta çok yorgun olduğu belliydi.

"Büyü gücümü tükettim, bu yüzden yarım gün kadar büyü kullanabileceğimi sanmıyorum. Zaten en ciddi durumdaki hastaları tedavi ettim, ama kalan hastaları tedavi etmek için büyümün iyileşmesini bekleyemeyiz . Elimizle yapabildiklerimizle onları tedavi etmek zorunda kalacağız.''

Ç/N: Yürü bee Maxii.. 

Önceki Bölüm                                                                                              Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree - 107. Bölüm

Max kendini kabinden çabucak çıkacak kadar sürükledi. Hizmetçilere suyu kaynatmak için ateş yakmalarını ve sonra onu kamaraya getirmelerini emretti. Hizmetçiler kulübenin önünde bir ateş çukuru oluşturmak için hemen odun topladılar, arabadan büyük bir tencere çıkardılar ve yakındaki kaynağa koştular.

Ruth şövalyenin yarasını tedavi etmeyi bitirdi ve bitki çuvalını almak için kamaradan dışarı çıktı. Max ile karşılaştı.

''Hiç yaralı biriyle ilgilendin mi?''

Max başını salladı. Böyle kritik bir zamanda yalan söylemeyecekti. Ruth başını salladı ve bunu bekliyor gibiydi.

Ruth birkaç küçük paket çıkardı ve ona doğru itti.

"Bu toz hemostatik bir etkendir. Kanın pıhtılaşmasına yardımcı olur. Hastanın kıyafetleri yarayı ortaya çıkarmak için makasla dikkatlice kesilir, temiz su ile temizlenir ve bu toz serpilir. Ardından kanamayı durdurmak için temiz bir bezle bastırın''

"İyi-iyileştirme büyüsü ku-kullanmaya ne dersin..." Max prosedürü duyunca şok oldu. Bunun büyüyle halledilebileceğini düşünmüştü. Ayrıca, Ruth tam da bu şeyle tanınırdı!

"Yeteneklerimle hepsini iyileştiremem." Ruth açıkladı. ''Ciddi yaralanmış on kişi benim sınırım. Geri kalanları doğrudan tedavi etmeliyiz.”

"Ta-ta-tamam."

Max artık kenarda oturup izleyemeyeceğini fark etti. Tereddüt edecek zaman yoktu, Korkusunu gizlemeye çalışarak bir paket aldı. Elleri titreyerek kalbindeki talimatları birer birer tekrarladı ve içine bakmak için paketi açtı.

O sırada Ruth ona bir paket daha verdi.

''Kuru yapraklar panzehirdir. Mor şiş yarası veya ateşi olan varsa, lütfen bunu ağzına götürüp yutmasını sağla. Bilinci kapalıysa ve onları beslemekte zorlanıyorsan beni çağır.''

"E-evet" Max sözleri hafızasına işlerken ciddi bir bakışla başını salladı.

"Eminim hizmetçilerden bazıları yaralılarla uğraşma konusunda deneyimlidir. Bu kadar gergin olmanıza gerek yok, onlara basit talimatlar verirseniz gerisini onlar halledebilir.'' Onu rahatlatmak için vurguladı ve çuvalının geri kalanını kamaraya geri götürdü.

Kısa bir dua mırıldandıktan sonra Max, kamp ateşinin üzerinde su kaynatmakta olan hizmetçilere döndü. Ruth'un onu hizmetçilere bıraktığı basit talimatları zorlukla aktarabildi. Hazırlanmış mutfak eşyaları, çarşaflar ve kaynar su dolu bir kase taşıyarak hemen kamaraya ve kışlaya girdiler.

 Endişeli Max hizmetçileri kışlaya kadar takip etti. Hizmetçiler, yaralıları tedavi etmeye zaten aşinaydı. Yaralılara yönelirken onları takip etti, mümkün olan her şekilde yardım etmeye çalıştı. Bazıları hafif yaralar almıştı, ancak çoğunluğunda tuhaf ve olağandışı yaralar vardı.

Keresteci gibi görünen mütevazi giysiler içinde on iki adam, yedi asker ve diğer kamaradakiler de dahil edilirse, kırktan fazla yaralı vardı.

İlk defa bu kadar çok yaralı insan görüyordu, korkusunu muazzam bir irade gücüyle bastırması gerekiyordu. Kaçma dürtüsünü bastırarak en yakındaki muhafıza doğru eğildi. Adam neredeyse bilinçsizdi.

Max tereddüt etti. Vücudunu örten battaniyeye baktı. Canavar bacağını ısırmış olmalıydı. Sağ uyluğu kanla ıslanmıştı. Mide bulantısını yuttu ve kirli pantolonuna makas getirdi. Yaşlı görünüşlü gardiyan homurdandı. Onu daha çok incittiğini düşündü ve elini geri çekti. Ancak, kendini hazırladı ve sağ pantolonunun uzunluğunu kesti.

Görünen yaralar korkunçtu. Eti yırtılıp kazılmıştı ve yaranın etrafına çamur gibi siyah kan pıhtıları dolanmıştı. Çığlık atma arzusunu bastırarak, Ruth'un yönlendirdiği gibi, suyla nemlendirilmiş temiz bir çarşafla nefesini sildi.

Muhafız, dokunulduğunda tuzlu suda bir solucan gibi kıpırdandı. Tüm kanı silmek uzun zaman aldı. Titreyen elleriyle kana bulanmış çarşafı çıkardıktan sonra, yaranın üzerine kan pıhtılaştırıcı tozu serpti. Daha sonra yeni bir bez aldı ve gergin bir şekilde onun uyluğuna sardı.

Şimdiye kadar sadece bir kişiyi tedavi etmesine rağmen omuzları kaskatı kesildi ve sırtından soğuk terler boşandı.

Bu gerçekten böyle mi yapılıyor?

Max oturduğu yerden kalktı, muhafıza endişeli gözlerle baktı. Ruth'un talimatlarını yerine getirirse her şey yoluna girer, diye kendine güvence verdi. Sözlerini zihninde defalarca tekrarladı ve titrek bir yürüyüşle bir sonraki adama doğru yürüdü.

Her biri korkunç ve dehşet verici bir görünüme sahipti. Bir adamın kolu kırılmış ve kemiği deriden dışarı çıkmıştı. Başka bir adamın yüzü büyük ihtimalle kafasına çarpmaktan dolayı kana bulanmıştı.

Max önce kafasından yaralanan bir adamla ilgilendi. Nemli ve kaygan doku midesini bulandırıyor ve başı dönüyordu ama kendini bayılmaktan zar zor tutabiliyordu. Buraya ihtiyacı olanlara engel olmak için değil, yardım etmek için geldi.

Yarasını yıkadı, tozu serpti ve sonra onu sardı. Kanın pıhtılaşması büyük şanstı. Max hizmetçilerine bakarak rahatlayarak içini çekti. Herkes birileriyle aynı şekilde ilgileniyordu. Biraz rahatlayabildi ve bir sonraki kişiye geçerken, beklenmedik bir şekilde ince bir el onu geri tuttu.

"Ona dokunma. Önce kemikleri yerleştirmemiz gerekiyor.''

Ç/N: Beni kan tuttuğundan iki saniye sonra bayılırdım galiba şu vaziyette.. :')

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm

Under The Oak Tree - 106. Bölüm 

Kanlı Akıbet (1) 

Max'in öğrendiği ilk şey, Ruth'un Anatol'da iyileştirme büyüsü kullanabilen tek kişi olduğuydu. Bu onu huzursuz etti. Bir sorun daha olsaydı ne olurdu?

Ruth, onu endişeli düşüncesinden kurtarmak istercesine parmağını hafifçe ona doğru salladı.

"Sonra endişelen. Şu anda hizmetçileri hazırlamaya devam etmek en iyisidir. Gidip şifalı otları hazırlayayım.''

"Ta-tamam."

Bunun üzerine arkasını döndü ve odadan çıktı.

O gider gitmez, Max kalın, ağır cübbesini çıkardı, giydi ve hizmetçilerini toplamak için küçük bir zil çaldı. Hepsi geldikten sonra, on güçlü, genç erkek hizmetçi ve beş kadın hizmetçi seçti. Dışarı çıkmak için hazırlanmaya başlamalarını emretti. Ardından Büyük Salon'dan ayrıldı.

Askeri eğitim alanına çıktığında soğuk rüzgarı engellemek için kapüşonunu çekti. Hizmetçiler tarafından çantalarla doldurulan üç büyük araba gördü. Her şeyin toplandığını doğruladıktan sonra hizmetçileriyle birlikte arabaya bindi.

Bir süre sonra, omzunda büyük bir çuval taşıyan Ruth göründü. İlacı bagaj bölmesine koydu. Max tırmanabilmek için vagonun duvarına yaklaştı. Ancak büyücü onu gördüğünde şaşırdı.

"Ah, Madam da geliyor mu?"

Gözleri genişledi. Tabii ki, gidip yardım etmesi gerektiğini düşündü. Fakat…

"Ge-gelsem rahatsızlığa neden olur mu?"

"Hayır. Sadece şaşırdım, hepsi bu. Gelirsen çok iyi olur.'' Büyücü hafifçe gülümseyerek onun karşısına oturdu.

Kısa süre sonra üç araba ayrıldı ve kapının altından geçmeye başladı. Dogaegyo Köprüsü'nü geçerken şiddetli bir şekilde sallanmaya başladılar, Max'i ürküttüler ve vagon kollarına sıkıca tutunmasına neden oldular. Araba dik yokuştan aşağı inerken hafifçe öne eğildi. Aniden düşeceğinden endişelenerek kola daha da sıkı sarıldı.

Tüm sahneye tanık olan Ruth, başını iki yana salladı ve konuştu. ''Vagonun tekerlekleri yokuş aşağı inmeyi kaldıracak donanıma sahip. Bu kadar gergin olmana gerek yok."

Max kızardı, hemen kolu bıraktı. Bir arabaya binme deneyiminin çok az olduğunu göstermekten utandı. Ne kadar seyahat etmiş olmalı…

Dediği gibi, araba tepeden sağ salim indi ve doğuya döndü. Çıplak ağaçlarla dolu, uzak orman yolunda ilerlerken pencereden baktı.

Ağaçların ince dalları buzlu zeminin üzerine ağ gibi gölgeler düşürüyordu. Kasvetli manzaraya bakan Max pencereden döndü ve çarpan kalbini sakinleştirmek için derin bir nefes aldı. Bir süre sonra vagon durdu.

"Vardık."

Hizmetçi kapıyı açtığında, önce Ruth atladı. Onu takip eden Max, yalnızca taş gibi sertleşmiş kötü yaratıkların ceset yığınları tarafından karşılanmak için dışarı çıktı. Kereste deposunun geniş, açık alanında, seyrek olarak dağılmış ağaç kütükleri vardı ve zifiri siyah kürklü devasa hayvanların vücutlarının istiflendiği yer burasıydı.

"Kurt adamlar..." dedi Ruth sakince, canavarın başına bakarak, "... eğer geceleri gizlice duvara tırmanmaya çalıştılarsa, muhafızların fark etmemiş olmalarına şaşmamalı. Acil durum planı oluşturmamız gerekiyor.''

Max boğazına tırmanmaya başlayan safrayı yutmayı başardı. Bir daha böyle çirkin bir manzara görmek istemiyordu.

"Büyücü, efendim! Gelmişsin!" Yüksek bir ses yankılandı.

Max bilinçli bir şekilde kanlı sahneden uzaklaşarak sesin geldiği yöne baktı. Sık ağaçlıkların arasında, birkaç eski püskü kulübe ve garnizonlarına önderlik eden şövalyeler görebiliyordu. Şövalyelerden biri hızla Ruth'a doğru yürüdü.

"Büyücü Efendi, Lord Ricardo omzunu incitmiş. Lütfen yaraya bir bakar mısınız?'' dedi ciddiyetle.

"Lord Ricardo'nun yaralandığını mı söylüyorsun?" Şaşkın bir Ruth sordu. ''Nasıl?"

Genç şövalye, bir an yanıt almak için beklermiş gibi nefes verdi. "Şafağa yakın hava sisliydi, bu yüzden yardım çağrısını fark etmedim. Lord Ricardo, destek gelene kadar kurtadamları tek başına tutuyordu.”

''Neler oluyor..Lord Ricardo şimdi nerede?''

"Bu tarafa gelin lütfen."

Ruth şövalyenin peşinden koştu. Kenarda duran Max'in şimdi ne yapması gerektiği konusunda kafası karışmıştı. Hizmetçilere arabaları boşaltmaları talimatını vererek, çabucak Ruth'u takip etti.

Loş ışıklı kabine temkinli bir şekilde adım atarken, düzgün sıralar halinde zemine dağılmış yaralıları görebiliyordu. Max tozlu alanı inceledi ve ona en yakın yerde yatan muhafıza gizlice baktı.

Korkunç bir manzaraydı. Farkında bile olmadan nefesini tuttu.

Garip bir açıyla bükülmüş kolu, bir zamanlar ilkel ve düzgün olan tunik yırtık pırtık, kir ve kanla lekelenmiş, orada alacalı ve kararmış bir yüzle dayanılmaz bir acıyla irkilerek yatıyordu. Ayrıca ondan yayılan tuhaf bir koku vardı. Sonuç olarak, yaralı korkunç bir manzara oluşturuyordu.

Max, Ruth'u körü körüne takip etmişti, ağır yaralıları bırakın yaraları tedavi etme konusunda çok az tecrübesi vardı. Orada panik halinde durup soğuk terler dökerken, o artık boş bir seyirciydi.

Ancak yetenekli büyücü dizginleri eline almıştı ve Ruth odanın öbür ucundan ona bağırdı.

"Hanımım! Lütfen hizmetçilerinize hemen suyu kaynatmasını söyleyin. Buna çok ihtiyacımız olacak.''

Ç/N: Max için yine iş başa düştü.. Go girl, go 

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm