Lucia - 26. Bölüm 

Anlaşmazlık (2)

Sözler Dük'ün ağzından çıkıp onlara baktığında, etraftaki insanlar hızla kabul odasından çıkarak Hugo ve Lucia'yı yalnız bıraktılar.

Kanepede yan yana otururlarken aralarında kısa bir sessizlik oldu. Birdenbire, Hugo bu vakitte ve bu şekilde ilk kez birlikte olduklarını fark etti.

"Neden yalan söyledin?"

"…Ben yalan söylemedim."

"Doktordan gerçeği saklıyorsun, değil mi? Söylememek yalan söylemekle aynı şeydir. Doğru dürüst yalan söyleyemezken neden yalan söylemek için bu kadar uğraşıyorsun?"

'Nereden bildi?' Ona baktığında sanki aklını okuyor gibiydi.

Hugo bir kolunu Lucia'nın beline doladı ve onu kollarına çekti, sonra sanki içini görüyormuş gibi konuştu.

"İfaden 'nasıl bildi?' diyor. Yalan söyleyemiyorsun, bu çok açık."

Lucia sadece bu durumdan kaçmak istiyordu. Hugo'dan uzaklaşırken vücudunu büktü ve kanepeden ayağa kalktı.

''…İşinde senin için yoğun bir zaman ama işin yarıda kaldı. Rahatsız ettiğim için üzgünüm."

Hugo bir an için sessizce ayakta duran Lucia'yı izledi, sonra da sertçe konuştu.

"Burada olduğum için beni suçluyor musun?"

"Endişelenmene gerek yok."

"Ne?"

"Nasıl olsa iyileşmeyeceğim."

Hugo onun bileğini yakaladı, güçlü bir şekilde çekti ve Lucia kollarına düştü.

Lucia mücadele edip ayağa kalkmaya çalıştı ama Hugo bir eli kolunu bir yerde tutarken diğer eli çenesini tutarak gözlerini buluşmaya zorladı.

"Bununla ne demek istiyorsun? İyileşmeyeceksen neden rahatlayayım?''

"Sana başından beri söylemedim mi? Çocuk sahibi olamayacağımı.''

Onun titreyen kehribar gözlerini izlerken, Hugo'nun kırmızı gözleri de dalgalandı.

Lucia çenesini büküp elini itti. Hugo'nun bir süre beceriksizce havada asılı kalan eli yere düştü.

Lucia da hareket etti ve onun elinde tuttuğu kolunu çıkardı. Hugo, onun reddedici tepkileri karşısında şaşkına dönmüştü.

''İlgilenmedin ve nedenini de sormadın.'' (Lucia)

''…''

"Neden birdenbire merak etmeye başladın?"

Sadece kanıtlayıp kanıtlayamayacağını sormuştu.

Ondan sonra, gerçekten çocuğu olup olmayacağını veya vücudunun bir yerinde hasta olup olmadığını sormadı. Lucia bunu tamamen unuttuğunu düşündü.

Ona olan ilgisi ancak bu kadardı.

Bu nedenle, günler geçtikçe, Hugo'ya koşan kalbinin katılaşacağını ummaya devam etmesi üzücüydü.

"Birden ha. Merak etmem kötü mü?'' (Hugo)

"Öyleyse müteşekkirim."

''…Öyle söyleme.''

"Özür dilerim."

Lucia'nın kısa ve soğuk cevaplar verip daha da bir şey söylemeyecekmiş gibi ağzını sıkıca kapattığı figürüne bakınca, Hugo'nun kırmızı gözleri büyüyüp alevlendi.

Lucia daha önce hiç yapmadığı şeyleri yapıyordu ve bu onun sinirlerini bozuyordu. Zaten önemli bir şey olmadığı için sesini yükseltmek istemedi, bu yüzden daha sakin bir sesle konuştu.

"Vivian, geçmişle ilgili bir şey hakkında tartışmak mı istiyorsun?" 

Lucia'nın göğsü hayal kırıklığıyla çöktü.

'Bu geçmişin bir parçası diyorsan, o zaman hiçbir şey söyleyemem.'

Onun için bu sadece geçmişte kaldı. Lucia sessizce başını salladı.

''Şu anda vücudun için endişeleniyorum, bu yüzden doktora tam belirtileri açıkla ve tedavi ol.''

Sesi her zamankinden daha sevecendi.

Lucia onun hassasiyet ve şefkat gibi şeylere sahip olmayan bir adam olduğunu bilse de, onun sevecen sesini her duyduğunda, sanki bir aşk şarkısı duymuş gibi mest olur, sonra üzerine soğuk suyla ıslatılmış gibi uyanırdı. 

"Bunu yapmak istemiyorum."

"Neden?"

"Bunu yaparsam, sana sorun olur."

"Neden bana sorun olsun?"

"Çünkü benim çocuk sahibi olmamı istemiyorsun!"

Lucia'nın sesi aniden yükseldi.

''…''

Bir an için Hugo hiçbir şey söyleyemedi. Onun çocuğu olmasını istemediğinden değil, kendi soyunu devam ettirmek istemediğindendi.

Ve çocuğu olup olmayacağına gelince, hamile kalması zaten imkansızdı.

Ama Lucia'nın bunu anlamasını sağlamak için ona gizlenmiş birçok şeyi anlatması gerekecekti.

Ancak, hafızasını kazımak ve bu şeyler hakkında tekrar konuşmak istemiyordu. Ona göre bunlar sadece geçmişteki olaylar değil, tüyler ürpertici bir kabustu.

Sessiz kalan Hugo'ya bakan Lucia, sessizliğini onay olarak aldı ve duygularının kontrolden çıkmasına izin vermemeye çalıştı.

"Yanlış söyledim. Doğrusunu söylemek gerekirse, senin hiçbir zaman ilgin olmadı."

Bir kadın olarak bu onun sezgisiydi. Kocası ondan asla bir çocuk istemedi.

Buna rağmen, Hugo hiçbir zaman herhangi bir doğum kontrolü kullanmadığı için eylemleri çelişkiliydi. Lucia bu konuda oldukça sertti.

Bu konuda o kadar da endişeli değildi.

Şans eseri hamile kalsaydı Lucia onun nasıl bir tavır takınacağını merak etti.

Çocuğu alıp götürür, çocukla ilgilenmez ya da belki dönüp onu bir daha asla aramaz.

Hangi seçim olursa olsun, hepsi korkunçtu.

"Hiç ilgi duymamak hakkında..." (Hugo)

'..Bu sen değil misin?' Hugo içinden mırıldandı. Bir kez bile ona Damian'ı sormamıştı. Ama Hugo ne kadar küstah olursa olsun, onu bu konuda sorgulamaya hakkı olmadığını biliyordu. Onunla evliydi çünkü bir eşe ihtiyacı vardı, oğluyla ilgilenmesi için değildi, bunun için bir sözleşmeleri yoktu.

''İlgilenmemi umduğunu bilmiyordum.'' (Hugo)

Lucia'nın kalbi göğsüne ağır ağır saplandı. Her nasılsa, Lucia ona baktığında, Hugo yorgun görünüyordu.

'Hayır!'

Daha şimdiden, Hugo ona onun yalanlarını görebildiğini söylediği andan itibaren, Lucia endişeyle dolmuştu.

Kalbinin de okunabileceğini düşünerek sinirleri gergindi.

Bir sezgiye sahip olsa ve o gün zafer partisinde Sofia Lawrence'a söylediği gibi zalimce bir şey söyleseydi...

'Kalbim patlayacak. O kadar acıtacaktı ki ölmeyi tercih ederdim.'

Makul bir mesafeyi koruduğu sürece bir kadına karşı şefkatli bir adamdı.

Tıpkı onun için yaptığı gibi, geçmişte kaç sevgiliye gülümseyip hediye vermişti?

Bu sevecenlik yüzünden, o kadınlar ayrıldıklarını haber aldıklarında, o zamana kadar devam eden bağlılıklarını bir kenara koyamadılar ve ona sarıldılar.

'Onun geçmiş kadınlarından biri olmak istemiyorum.'

Sonsuza kadar böyle yaşamak iyi olurdu. Aynen böyle. Tamamen materyalist bir yaşam. Ona şefkatle gülen ve onu her gece tutkuyla kucaklayan bir koca.

Daha fazlası için açgözlü olmayacaktı. Terli yumrukları sımsıkı sıkılmıştı.

''Ben...hiçbir şey ummuyorum. Seninle olan sözleşmemi unutmadım.''

****

Lucia onun bakışlarından kaçınırken ve kollarından biraz geri çekilirken doğal görünmeyi umuyordu ama Hugo onu sert bir şekilde izliyordu.

"Ha. Doğru. Sözleşme."

Sahte bir kahkaha attı ve sinirli bir şekilde saçlarını taradı.

Sözleşmeyi unutup köşeye sıkıştırmayı düşünen sadece o gibi görünüyordu. Belli ki Lucia hala sözleşmenin inatçı iplerine sıkı sıkıya bağlıydı.

''Özel hayatımda özgürlüğün tadını çıkarabilirim ve sen kalbinin kapısını kilitli tutarsın. Sözleşmemiz buydu, değil mi?''

Belinden tutup onu çekerken bir kez daha Lucia'nın kat etmeye çalıştığı mesafeyi daralttı.

Bu şekilde, Lucia'nın çabaları çok kolay bir şekilde geri alındı. Bir kez daha onun kucağına yerleştirildi.

"Ama biliyor muydun? Birisi sözleşmeye uymadığında ne olacağına karar vermedik."

"Sözleşmeye uymayacağımdan mı endişeleniyorsun?"

"Gerçekten neden böylesin? Neden sözlerimi böyle abartıyorsun?”

"…Üzgünüm. Sanırım biraz çarpıttım.''

Hugo bir süre tanımadığı karısına baktı. İtaatle dinleyen her zamanki karısı değildi.

Dahası, reddedilme ve ayrılık göstererek gözlerinden kaçınmaya devam etti.

'Onunla ilk tanıştığımda... Destek için herhangi bir şey söylemedim ama o sadece devam etti ve konuştu.'

Belki bu da oydu.

Ona asla göstermediği taraflarını görmesine imkan yoktu.

Hugo başlangıçta konuşmalarının uzamasından hoşlanmamıştı ama onun yeni bir yanını görmekten oldukça memnundu.

Nazikçe gülümseyip gülmesi dışında bir an için gerçek kadını görebiliyormuş gibi geldi.

''…özel hayatımda özgürlüğümden vazgeçersem… sen de kapının kilidini açar mısın?''

"…Ha?"

Lucia ona bakarken gözleri büyüdü.

Bunu söyleyerek ne yapmak istediğini anlayamıyordu. Bu bir çapkınlık hilesi miydi? O -

"Demek istediğim…" (Hugo)

Sözlerinin sonunu bulandırırken garip bir ifadesi vardı.

"Tedavi ol."

Konunun değişmesi Lucia'yı hayal kırıklığına uğrattı.

"İstemiyorum."

''Vivian!''

''Bir çocuğum olamaz, bu yüzden tedavi almamam benim için sorun değil. Ama tedavi görürsem, çocuk sahibi olmam sorun olur mu? İzin verecek misin buna?"

''…''

Hugo iç geçirdi ve parmaklarıyla şakaklarına masaj yaptı.

Vücudu düzelse bile hamile kalamazdı. Taran soyu, herhangi bir kadını hamile bırakmasını imkansız hale getirdi.

Şartları yerine getirmeden Taran'ın soyu hiçbir kadında gelişmezdi.

Bu yüzden birkaç kadınla eğleniyor ve onları hamile bırakmanın tehlikelerinden asla endişe duymuyordu.

Sadece Taran'ın kanına sahip olmayan normal bir kadın, Taran'ın kanına sahip olmak için gereken koşulları karşılayabilirdi ama bu koşulların ne olduğunu yalnızca yaşlı adam biliyordu.

Hugo yaşlı adamı kale duvarlarının dışında yaşamaya zorladı ve elindeki belgelere baktı ama bununla ilgili hiçbir şey yoktu.

Belki sadece yaşlı adamın anılarındaydı ya da belki de kimsenin bilmediği bir yerde saklanan başka bir belge vardı. Ve böylece, öğrenmek için yaşlı adamı basitçe ve kolayca yakalayıp dövdü.

Ailesinin sırlarını ifşa etmeyeceğini iddia eden ve konuşmadan devam eden yaşlı moruk, hapse atıldığında bir daha güneşi göremeyeceğini anladı ve ağzını açtı.

[Çocuğun babası olacak Taran soyundan erkek, bir yıldan fazla bir süre boyunca kanını kadına vermeli ve sonra kızlığını bozmalı.]*

Gerçekten mide bulandırıcı bir durumdu. Bu koşulun da kadının kızlığının bozulmasından önce tamamlanması gerekiyordu.

Karısı zaten yanlış yoldaydı. Bu şartlar ne olursa olsun hamile kalmak mümkün olsa bile, arkasında bir halef bırakmayı asla düşünmedi.

Sadece kanıyla dünyada kalmış bir varoluşu hayal etmek bile Hugo'yu boka batmış gibi hissettiriyordu.

Kimseyi hamile bırakma riski olmamasına rağmen, kendisine benzeyen bir soy fikrinden nefret ettiği için dışarıya boşalmak alışkanlığıydı.

Ama beklenmedik bir şekilde Lucia'yla tanıştı. O başından beri farklıydı. O neden bir istisnaydı?

Onu ilk kez kucaklatan, içine boşaltan ve seks sonrası zevk aldığı ilk kişi oydu. Hugo tohumlarını onun içine ekmenin memnuniyetini hissetmişti.

Kayıtsızlığının onu incittiğini kabul etti. Normal şartlar altında hamile olma ihtimali çok yüksekti.

Çocuk sahibi olamayacağını unutmuş ve hamile olup olmadığı konusunda herhangi bir endişe göstermemişti.

Neden birdenbire meraklandığını soran sözleri, içerleme ve acıyla doluydu.

Parçalanmış bir bilgiydi ama yaralarını görebilmek Hugo'nun kalbinin etrafında bir karıncalanma hissi yarattı.

"Tedavi olursam çocuğum olsun istiyorum. Öyle olsa bile, sorun değil mi?''

Nasılsa hamile kalamazdı. Hugo ona istediği sayıda çocuğa sahip olmasına izin verildiğini söyleyebilirdi.

İstediği miktarın iyi olduğunu. Bunu söylerse, çocukları olmazsa daha sonra onu suçlayamazdı.

Ancak, Hugo onu bu şekilde aldatmak istemiyordu. Gerçeği söyleyemese bile ona yalan söylemek istemiyordu.

''…Bir çocuğa ihtiyacım yok.''

''Eğer veraset meselesi yüzündense, o zaman bir muhtıra yazabilirim. Miras haklarımı hariç tutan bir sözleşme imzalamam gerekip gerekmediğini umursamıyorum."

"Bunun yüzünden değil. Ben… ben iz bırakmak istemiyorum.''

"Zaten bir oğlun var."

"Bu-!"

Bunun için açıklanacak çok fazla şey vardı. Damian'ın biyolojik babası olmadığını bilen tek kişi yaşlı adamdı.

Baraj açıldıktan sonra bunun sonu yoktu. Hugo, Taran'ın sırlarını kimseyle paylaşmak istemiyordu.

Damian'a da söylemeyecekti. Bu bilgiyi tek başına benimseyecek ve kendisiyle birlikte gömecekti.

"O... O biraz farklı. Sen... Bir çocuğu bu kadar çok istediğini bilmiyordum."

Hugo gerçekten onun sadece dış görünüşüne baktığını fark etti. Kalbinde ne olduğunu hiç bilmiyordu.

"Üzgünüm. İstediğin eşin böyle bir kadın olmaması gerektiğini biliyorum.''

"Vivian."

Hugo ağır bir şekilde içini çekti.

"Seni eleştirmek niyetinde değildim. Sadece bilmiyordum, şaşırdım.''

"Evlilik hakkında ilk konuştuğumuzda, çocuk doğurmamın umurunda olmadığını söylemiştin."

"Bu..."

Umursamadığından değildi ama zaten hamile kalamayacağını biliyordu ve bunu açıklamak istemiyordu, sonuçta o zaman sadece bir eşe ihtiyacı vardı. Sadece avantadan bir eş.

"Benden boşanmayacağını söylemiştin." (Lucia)

Hugo anında tetiğe geçti, gözleri parladı ve hırladı.

"Boşanmak? Bu imkansız."

Onun ağzından 'boşanma' lafını duyunca Hugo'nun içi yavaş yavaş kaynamaya başladı.

"Sana başından beri söyledim. Boşanma yok. Kesinlikle ölsem bile kaçamayacaksın dedim.''

"Biliyorum. Taran ailesinin geleneği. Tabiki hatırlıyorum. Ama çocuk sahibi olmama geleneği yok.''

''Bir çocuk ya da boşanma. Benden bir seçim yapmamı mı istiyorsun?''

Kehribar rengi gözleri şiddetle titriyordu.

Lucia, sanki yaşlar akacakmış gibi gözleri yaşarırken başını ondan öteye çevirdi. Ona göre, sözleri ondan ikisinden birini seçmesini istiyor gibiydi.

"Ben... öyle demek istemedim."

"Vivian, neden böyle olmaya devam edemiyoruz?"

"Bu sadece benim açgözlülüğüm. Yalnız kaldığımda yanımda birinin olmasını istiyorum.''

"Neden yalnız kalacaksın ki?"

''Sonsuza kadar benimle olacağını söylemiyorsun elbet?''

"…Ne?"

Hugo yabancı bir dil duyan birine benzeyen ifadesine bakıldığında, Lucia'nın kalbinin derinliklerinde bir şeyler aydınlandı.

Hugo'nun onu sakinleştirmek istercesine konuşma tarzı da rahatsız ediciydi.

'Düşündüğüm şeyle ilgilenmemesine rağmen! Tek istediği, kenara itilecek yeterli ve rahat bir eş olmasına rağmen!'

Lucia onu yaralı ve acı içinde görmek istiyordu.

Ne yaparsa yapsın onu incitemese bile, en azından onun için işleri garip ve zor hale getirmek istiyordu.

Böyle kötü düşünceler Lucia'nın yüreğinde kontrolsüz bir şekilde yükseldi.

"Sen beni sevmiyorsun ve ben seni asla sevmeyeceğim. Peki, aramızda ne var? Bu tür bir ilişkinin ne kadar süreceğini düşünüyorsun?''

Ç/N: İstemsizce bu bölümü seviyorum. Çünkü geçmişi açıp biraz olsun hatalarını irdeliyorlar. Neyse efenim yorumlarınızı bekliyorum 

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm

 Lucia - 25. Bölüm 

Anlaşmazlık (1)

Jerome her gün yaptığı gibi bir ikindi çayı hazırladı ve Dük'ün ofisine gitti.

Jerome, şu anda işiyle meşgul olan efendisini rahatsız etmemek için çayı bırakıp gitmeye çalıştı ama masa belgelerle kaplıydı ve masada olması gereken kişi orada görülemiyordu.

Bu günlerde bu neredeyse normal bir şey olduğundan, Jerome bakışlarını efendisinin olduğunu tahmin ettiği yöne çevirdi ve beklendiği gibi balkon penceresi biraz açıktı.

Bakmak için yaklaştı ve tırabzana yaslanmış uzun boylu bir adamın sırtını gördü.

Bu günlerde dük öğleden sonra işe başlar ve sonra tembellik ederdi; daha önce hiç yapmadığı bir şeydi.

Orada durup balkondan aşağı bakarak uzun zaman geçirirdi.

Aşağıda, yakın zamanda bahçede özenle büyüyen rengarenk çiçeklere yönelmiş olan Majestelerinin güzel bir sahnesi göze çarpıyordu.

Majesteleri sık sık bahçedeki çiçekleri bizzat incelemek için dışarı çıkar ve efendisi onu izlerdi.

Jerome başlangıçta efendisinin balayı döneminin kısaca ilginç olacağını düşünmüştü ama şimdi öyle olmadığını biliyordu.

Müsrif oğlun evlenip değişmeye ve güvenilir bir insan olmaya başladığı bir durum varsa, o zaman bu neredeyse onun efendisiydi.

Bu yüzden bu dünyada uzun yaşamak gerekiyordu. Jerome, efendisinin, majesteleri ile birlikteyken, sanki başka hiçbir şey görünmüyormuş gibi bakışlarını ona sabitlediğinin farkında olduğunu olmadığını merak etti.

Şaşırtıcı bir şekilde, Majesteleri, efendisinin yoğun ve doğrudan bakışının bilincinde görünmüyordu. Görünüşe göre Majesteleri beklenmedik bir şekilde duyarsızdı.

İkisinin arasında hassas bir şeyler vardı. Belli ki ilişkileri iyiydi. Majesteleri efendisine saf bir gülümseme verirdi ve soğuk efendisi, Majesteleri etraftayken ısınırdı.

Yine de, inkar edilemez bir şekilde aralarında görünmez bir ince duvar vardı. Eleştirmek için çok belirsizdi ve Jerome belirsiz bir konuda aceleyle konuşamadı.

Jerome'un raporunu daha fazla erteleyememesi için Majestelerinin ne yaptığı ya da kiminle tanıştığı hakkında efendisinin masasına kısa bir rapor koymak yeni bir rutindi. Bu daha da önemliydi, çünkü Majestelerinin sağlığıyla ilgiliydi.

Jerome biraz tereddüt ettikten sonra balkona yaklaştı.

"Majesteleri."

"Mmm."

"Size Majesteleri hakkında söylemem gereken bir şey var."

Bu sözler üzerine Hugo başını çevirdi. Jerome'a ​​baktı, ardından yanından geçip içeri girdi. Ama bir süre bekledikten sonra bile Jerome'un konuştuğunu duymadı. Hugo, Jerome'un tereddüt ettiğini söyleyebilirdi.

"Bu kadar zor olan ne? Konuş."

''…Majesteleri hiçbir zaman aybaşı olmadı.''

Lucia, Jerome ile birlikte Dük'e vücut durumunu anlatacağına dair bir söz vermişti.

Ama zaman geçtikçe Lucia hala aynıydı, ağzını kapalı tutuyordu. Jerome onun unuttuğunu düşündü ve ona hatırlattı ama Majesteleri sadece anladığını söyleyip susmaya devam etti.

Jerome buna karışmanın yetkisini aşabileceğini biliyordu ama aynı zamanda efendisinin sağlığına dikkat etmek de kahyanın göreviydi.

Jerome, birkaç kez, efendisine şahsen söylemesi için zorla bile olsa, Majesteleri'ni teşvik edip etmeyeceğinden endişe etti ama sonunda efendisine şahsen söylemeye karar verdi.

''Aybaşı mı?''

''Kadınların her ay yaşadığı şey…''

"Ah. Devam et."

Hugo, kadınların fizyolojik bölümlerine dair yaygın bilgilere aşinaydı, ancak geri kalanı aklının derinliklerinde uyuyordu.

Hiçbir zaman bir kadınla adet zamanını görecek kadar uzun süre birlikte olmamıştı. Dahası, bir kadının hamile kalmasından asla endişe duymamıştı, bu yüzden bunu gerçekten düşünmemişti.

"İlk başta, bir hizmetçi, Majestelerinin hamile olup olmadığı konusunda endişeliydi, ancak daha sonra aile doktoru tarafından bakıldı ve hamile olmadığı söylendi. Majestelerine göre, hiçbir zaman aybaşı olmadı ve tedavi için doktor tarafından bakılmayı da reddetti. Majestelerinin zaten bildiği bir şey olduğunu ve buna gerek olmadığını söyledi.''

"Hamile değil yani adet görmüyorsa bu ciddi bir şey mi?"

"Normal değil, sonuçta, bu durumda Majestelerinin hamile kalması imkansız olurdu. Kesin olarak bilmemiz için Majestelerinin tıbbi muayeneden geçmesi gerekiyor."

"Ben zaten biliyordum da ne demek..."

[Çocuğum olamaz.]

Hugo kaşlarını çattı.

"Ha."

Zoraki bir kahkaha attı. Lucia bunu kesinlikle söylemişti. Aslında bu kolayca söylenebilecek bir şey değildi ama o çocuk sahibi olamayacağını sadece önemsiz bir şeymiş gibi söylemişti. Hatta küçük bir de kahkaha atmıştı.

Lucia için hamile kalamaması çok da önemli değildi çünkü zaten bir bebeği de olmayacaktı. Sanki büyük bir sır veriyormuş gibi konuşmuştu ama Hugo sadece bunun ilginç olduğunu düşünmüştü.

"Doğru. Bundan haberim vardı."

Başı künt bir silahla vurulmuş gibi ağrıyordu. Midesinde rahatsız edici bir burkulma vardı ve içinde nedenini bilmediği, açıklayamadığı, hatta nedenini bile söyleyemediği bir öfke hissetti.

"Doktor ne yapıyor?"

"Dışsal bir hastalık değil, bu yüzden Majesteleri bunun hakkında konuşmazsa, doktor teşhis koyamaz."

"Onu şimdi çağır."

''…Evet, Majesteleri.''

Jerome, efendisinin moralinin bozulduğunu görebiliyordu, bu yüzden tek kelime etmeden hemen uzaklaştı.

Hugo hareketsiz dururken öfkesini bastırdı ve yumruklarını sıkıca sıktı. Sonra sakince, hoşnutsuzluğunun nereden geldiğini düşünmeye çalıştı.

İstediği ideal eş oydu. Hizmetçileri orta derecede iyi kontrol etti ve ona herhangi bir sorun vermedi. Şikayet edecek bir şeyi yoktu ve rahatsız da değildi.

Son zamanlarda çok fazla istek almıştı ama beklediği can sıkıcı isteklerden farklıydı.

"Ha, kahretsin."

Derin bir iç çekti, başını ellerinin arasına aldı ve kanepeye oturdu. Bu normal değildi.

Hala onun ne düşündüğü hakkında hiçbir fikri olmadığını fark etti. Karısı hakkında bildiği tek şey, Fabian'ın ona verdiği birkaç raporda yazanlardı.

İlişkileri iyiydi. En azından Hugo öyle düşünüyordu. Sohbetleri eğlenceliydi ve yatak odasında tutkuluydular. Ama gerçekten hiç konuşmamışlardı.

Lucia kendini ona hiç ifşa etmiş miydi? O kadar saf bir şekilde gülümsediği için Hugo tüm kalbini ona gösterdiğini yanlış anlamış gibiydi.

Aniden aklına bir şey geldi ve Jerome'u çağırdı ve ona harcamalarının ayrıntılarını getirmesini emretti.

Jerome kısa süre sonra belgelerle geri döndü.

"Peki ya doktor?"

"Onu araması için birini gönderdim."

"Muayene için ben de geleceğim."

"Evet, Majesteleri."

Hugo belgeleri gözden geçirip ayrıntıları kontrol ederken gözleri soğudu. Bahçeyi dekore etmenin ve birkaç kez çay partisi vermenin maliyeti dışında başka bir kişisel kullanım öyküsü yoktu.

"Hiç terzi ya da kuyumcu çağırdı mı?"

"Yapmadı."

"Birkaç çay partisi vermesine ve birkaç kez dışarı çıkmasına rağmen mi?"

''Ailenin eski Düşeslerinin kullandığı elbiseler ve Taran ailesinden geçen takılar var. Elbiseler seçilir, onarılır, giyilir ve süs eşyaları kullanıldıktan sonra depoya geri gönderilir.''

Hugo kaşını sımsıkı ördü. Açıklayamadığı bir duyguydu. Kızmıştı ama neden kızgın olduğunu tam olarak açıklayamıyordu.

'İstediğin bu değil miydi?'

Bu sözler kafasının içinde yankılandı.

Öyleydi.

Umduğu şeyle evlendi. Sadece Düşes olarak yerini koruyan oyuncak bebek gibi bir eş.

Bir ortağa ihtiyacı vardı ve bunun için evlenmesi gerekiyordu ama kocalık görevleri zahmetli olduğu için bir anlaşma yaptı. Bu bir sözleşmeydi.

Her ikisi için de faydalı bir sözleşme. O başından beri ihtiyacı olanın Düşes unvanı olduğunu söylemişti.

Hugo elbette onun Düşes olmanın getirdiği zenginlik ve gücü istediğini düşünmüştü.

Evleneli çok olmamıştı ama artık biliyordu. En başından beri, Lucia bununla ilgilenmedi.

Peki onu bu kadar mutsuz eden şey tam olarak neydi? Güç ya da zenginlik istememesi neden önemli olsun ki? Kaybedeceği bir şey yoktu.

Aksine, bu ezici çoğunlukla elverişli sözleşmeye kadeh kaldırmalıydı. Ama Hugo bunun için ıstırap çekmeye devam etti.

Tam olarak neden böyle kötü bir ruh hali içinde olduğunu bilmek istiyordu. Ayaklarını destekleyen zemin çökmüş gibi hissediyordu. Çaresiz, endişeli hissetti. Ama neden çaresiz ya da endişeli olduğunu bilmiyordu.

Tekrar düşüncelerine dalmak üzereyken Jerome'un sesini duydu.

"Doktor bekliyor."

***

Bahçe çiçek kokularıyla doluydu. Lucia bahçedeki boşluğa yürüdü, sonra hareketsiz durup gözlerini kapadı, görünüşe göre bu baş döndürücü bir kokuydu.

Bu günlerde Lucia'nın en büyük işi bahçe ile ilgilenmekti ama kişisel olarak herhangi bir iş yapmıyordu. Her şeyi bahçıvan halletti.

Lucia sadece hangi çiçeklerin dikileceğine karar verdi, iyi olup olmadıklarını kontrol etti ve etrafta dolaştı.

Ancak, bütün işi onlar yapsalar bile, insanlar onu pohpohlayacaktı. Bu bazen biraz komik geliyordu.

Gökyüzüne bakıldığında, güneş çoktan batmış ve gölgeler oluşturuyordu. Bakışlarını ofisine çevirdi.

'Ah... o orada değil.'

Kesinlikle bir süre önce orada duruyordu. Boynundaki yoğun bakış utanç vericiydi ama kaybolduğunda hayal kırıklığına uğradı.

Karmaşık bir duyguydu.

Hugo balkonda dinlenmek için sık sık işten ara verirdi ve Lucia onu görmek istediği için sık sık bahçeye giderdi.

'Çiçekleri incelemek' oldukça iyi bir bahaneydi. Onu gördüğü zamanın çoğu akşamlarla sınırlıydı. Onu ancak bu zamanlarda fazladan bir anlığına görebildi.

Aynı yerde yaşıyor olmalarına rağmen, kocası gerçekten meşgul olduğu için genellikle ulaşamayacağı bir yerdeydi. Jerome, onun bir evrak yığınına gömüldüğünü Lucia'ya bildirmişti.

Her üç dört günde bir vasallarıyla yarım günlük toplantılar yapan ve tımarını teftiş etmeyi ihmal etmeyen çok çalışkan bir lorddu.

Kont Matin sadece başkentteki çeşitli partilerde yüzünü nasıl göstereceğini biliyordu ve tımarının durumuyla ilgilenmiyordu. Ama Lucia daha sonra öğrenmişti ki Kont Matin'in tımarı en kötülerinden biriydi.

Aşırı vergiler nedeniyle insanlar ya kaçıyor ya da kaçmaya çalışırken yakalanıp öldürülüyordu. Belki de Kont Matin'in sefil sonu onun karmasıydı.

Neredeyse her gece Hugo ve Lucia birlikte yemek yer, konuşur, sonra Hugo onu yatak odasında bulurdu. Lucia daha fazlası için açgözlü olmaması gerektiğini biliyordu ama bazen yalnızlığa dayanamıyordu.

Lucia bazen derin bir gölün ince buzunun üzerinde tehlikeli bir şekilde durduğunu ve dibe batabilmek için buzun kırılmasını tercih ettiğini hissetti.

"Majesteleri, size içeri kadar eşlik etmem istendi."

"…Kim tarafından?" Birinden onu içeri getirmesini isteyebilecek tek kişi kocası Taran Dükü'ydü ama o yine de hizmetçiye sordu.

"Majesteleri size içeri kadar eşlik etmemi istedi."

"Neden bu saatte...?"

Lucia huzursuz bir kalple hizmetçiyi içeri aldı. İkinci kattaki kabul odasında onu bekleyen sadece tek bir kişi yoktu.

Jerome'un yanı sıra aile doktoru Anna da vardı. Lucia, Anna'yı gördüğü an, neler olduğuna dair bir sezgisi vardı.

Ne de olsa çok uzun zaman önce Jerome'un neden bahsettiğini bilmiyormuş gibi davranıyordu. Jerome'un bir gün Hugo'ya söyleyeceğini biliyordu. Ancak, Hugo'nun doktoru çağırıp onunla gelecek kadar ileri gideceğini düşünmemişti.

Gerçi, doğrusu, hiç ilgi göstermemiş olsaydı biraz hayal kırıklığı olurdu.

Kapıda davetsiz bir misafir gibi duran Lucia'ya bakan Hugo'nun ifadesi sertleşti ve büyük adımlar atarak ona yaklaştı. Uzun ve iri bedeni aniden onun önünde belirdiğinde, Lucia bir an için şok oldu.

"Neden..." Hugo bastırılmış bir ifadeyle konuşmaya başladı ama durdu ve Lucia'nın elini tuttu. Onu kanepeye sürükledi ve sonra yanına oturdu.

Anna, dük çifte bakmak için hafifçe başını çevirdi. Çifti ilk kez bir arada, yan yana görüyordu.

Söylentilere göre ürkütücü şövalye doğumlu Dük ile sessiz ve kırılgan tabiatlı Düşes'in birlikte iyi görünüp görünmeyecekleri konusunda şüpheleri vardı ama onları bu şekilde bir arada görmek garip bir tablo çizmiyordu.

'Bu kadar büyük birinin saldırısına uğramak, Majesteleri zor olmalı.'

Anna'nın Lucia'nın doktoru olarak bakış açısından, kendi gücünden habersiz olan Dük'ü içten içe eleştirdi.

"Majesteleri, burada bulunduğunuz süre boyunca aybaşı olmadığınızı duydum."

"…Bu doğru."

Lucia bu durumdan rahatsızdı. Kısır olmayı kendisi seçmişti ve her an kendi başına tedavi edebileceğini bildiği için tedavi arama zahmetine bile girmemişti ama bu durum onu ​​ölümcül bir hastalığa yakalanmış gibi gösteriyordu.

"Hiç ilk adetinizi görmediniz mi?"

''...İlk adetimi gördüm.''

"O zaman adet görmeyi ne zaman bıraktınız? Adetiniz kesilmeden önce yaralandınız mı yoksa hasta mıydınız? İçinizde yanlış gittiğini düşündüğünüz bir şey mi var?''

''…''

"Eşim, doktora düzgünce açıkla." (Hugo)

Lucia, sesinin her zamankinden daha sert çıkmasına şaşırdı. Ona bakmak için başını çevirdiğinde, soğuk kırmızı gözlerinin onu izlediğini gördü. Nedense iyi bir his vermiyordu.

''…İlk regl olduğumda yanlış ilaç kullandım.''

"Hangi ilacı aldınız? Zehirlendiğini hissettiniz mi?''

''Hangi ilacı aldığımı gerçekten bilmiyorum ve zehirlenmiş hissetmiyorum. Canımı yakmadı ve şimdiye kadar vücudumda garip bir şey göremedim.''

Lucia rüyalarında doktor ararken bile, bu doktorlar semptomlarını tam olarak çözemediler. Anna'ya her şeyi açıklasa bile, Anna bunu anlayacak gibi görünmüyordu ama Lucia yine de semptomlarını olabildiğince sakladı.

Bu kadın hastalığı hassas bir hastalıktı. Hasta düzgün açıklamadıysa, doktor bir cevap bulamazdı. Hatta dahası, doktorun daha önce hiç duymadığı bir hastalıksa.

Anna, anılarını kaç kez gözden geçirse de, ilaç aldıktan sonra birinin adetinin durduğuna dair belirtileri hiç duymamıştı.

"Majesteleri, anılarınızın izini biraz daha geriye çekebilir misiniz? İlacın tadı nasıldı? Hangi sebeple aldınız? Ne kadarını aldınız? Peki bu ilacın rengi ve şekli neydi?''

"…Bilmiyorum. Ben gençken oldu ve tıp bilgim yoktu, bu yüzden hiçbir şey hatırlamıyorum.''

Oturup konuşmayı dinleyen Hugo, aniden vücudunu çevirdi ve Lucia'ya baktı.

"Benimle biraz konuş."

Ardından etraftakilere bir işaret yaptı.

"Herkes dışarı çıksın."

Ç/N: İkilinin ilişkisinin kırılma noktası geliyor hazır mısınızz?

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm

 Under The Oak Tree

(2. Kitap 6. Bölüm)

Max endişe içinde boğuluyordu, büyüsünün tasarımında bir sorun olup olmadığı konusunda endişeliydi. Hemen cüppesini giydi ve odasından çıktı. Gökyüzü çoktan koyu maviye dönmüştü. Hemen yurtlardan ayrıldılar ve yavaş yavaş mavimsi bir karanlığa gömülen orman yolunda yürüdüler. Annette tuttuğu gaz lambasını yaktı ve Max'e huzursuz bir ifadeyle baktı.

"Profesör Landon'ın seni neden çağırdığına dair bir fikrin var mı?"

"Neden olduğundan e-emin değilim."

Gergin bir şekilde kıyafetlerinin kenarlarıyla oynadı ve titiz bir çabayla aylarca yarattığı büyülü formülü hatırlamaya çalıştı. Sunuma zamanında yetişebilmek için uyku ve yemek zamanını feda ederek başardığı bir formüldü. Ancak, yüksek rütbeli bir büyücünün gözünde, gözden geçirildiğinde bazı kusurlar varmış gibi görünüyordu. Max gergin bir şekilde ayaklarını oynattı, kalbi gerginlikten küçülüyormuş gibi hissediyordu. Sonunda Gnome Hall'e ulaştıklarında Annette, binanın katlarını daha hızlı çıkmak için kullanılan makarayı işaret etti.

''Landon laboratuvarında olacak. Ben ortak laboratuvarda bazı işleri bitireceğim, bu yüzden yardımıma ihtiyacın olursa beni orada ara."

"Teşekkürler."

Max daha sonra duvara monte edilmiş devasa demir kafesin içine girdi, ardından Annette ve kafesin demir kapıları kapandıktan sonra, yanındaki kasnağı indirdi. Ardından, büyük kafes sallandı ve yavaşça yukarı doğru hareket etmeye başladı. 

Max, altına bakmamak için elinden gelenin en iyisini yaparak duvara yaslandı. Altlarındaki zemin yavaş yavaş büyüdü ve karanlık orman ayaklarının altında yoğun bir halı gibi göründü. Ormanın kenarını ve ötesindeki grimsi mavi denizi görebiliyordu, sonra uzak denize bakarken özlemden boğulma hissi duydu ve tekrar gözyaşlarına boğulacağından korkarak aceleyle bakışlarını başka yöne çevirdi. Sonunda, onları yukarı çeken dişliler tıkırdayarak hareket etmeyi kesti. Demir kafesi gıcırdama sesiyle dikkatlice açtı ve kulenin yanında bulunan girişten binaya girdi. Ardından, enkazla dolu koridorda yürüdü ve ahşap bir kapının önüne geldi.

"İçeri gel."

Kapıyı yavaşça tıklattığında içeriden boğuk bir ses duydu. Ardından tokmağı çekti ve içeri girdi. Kitaplarla dolu büyük odanın içinde, şişman yaşlı bir adam şöminenin yanında oturmuş kitap okuyordu.

"Seni bu saatte çağırdığım için kusura bakma. Yarına kadar bir kenara koymayı düşündüm ama etrafta çok az insan varken tartışmak daha iyi olur.''

Adam okuduğu kitabı kapatırken söyledi. Max'in ifadesi endişeye dönüştü.

"Sorun nedir öğrenebilir miyim..."

"Önce otur."

Tombul parmağını karşısındaki sandalyeye doğrulttu. Max itaatkar bir şekilde takip edip yerine otururken, Landon kitap yığınından bir tomar parşömen çıkardı. Max verdiği büyülü formül olduğunu hemen anladı. Landon tasarımı kucağına koydu ve konuşmaya başlamadan önce uzun bir süre Max'e baktı.

"Tahmin edebileceğin gibi, bu büyülü formülü tartışmak için seni çağırdım."

"Büyülü formülümde bir sorun mu vardı?"

Adam daha sonra başını salladı. "Hayır, hiç de değil. Aksine, tam tersi. Bu büyülü formül çığır açıcı. Kulede üç yıldan daha az bir süredir çalışan bir çırağın bunu tasarlamış olması inanılır gibi değil."

Gerginlikle dolup taşan Max, bu beklenmedik övgü karşısında gözlerini büyüttü. Bu, son derece çaba sarf ederek yaptığı büyülü bir formüldü ama Gnome Hall'ün müdüründen böyle bir değerlendirme almayı beklemiyordu. Kalbi, yeteneklerinin farkına vardığı için sevinçle kabardı, ama adamın düşünceli yüzü gözüne çarptığında, endişeler yeniden kafasında gürlemeye başladı.

"Öyleyse... sorun ne gibi görünüyor."

"Sorun, işinin çok mükemmel olması." Parşömene kalın bir parmakla dokunurken konuştu. "Eğer bu büyülü formülü yarışmada sunarsan, kısa sürede üst düzey bir büyücü olarak tanınırsın."

"Yü-yüksek seviyeli bir büyücü mü?" Max'in gözleri şaşkınlıkla büyüdü.

Landon ciddi bir ifadeyle başını salladı. ''Zaten bildiğin gibi, üst düzey bir büyücü olursan, Nornui'nin büyük desteğiyle özgürce çalışabilirsin. Karşılığında, bu adadan ayrılmanla ilgili birçok kısıtlama olacak.''

Max'in yüzünden anında kan çekildi. Landon'a ve yaptığı tasarıma bakarken gözleri korkuyla doldu. Sanki birinin eli boynuna dolanmış gibi nefesi kesiliyordu.

"Be-ben anlamadım. Bu büyülü formülü yaratmak için çok çaba sarf ettim... ama asla... bu kadar harika bir büyü olacağı aklımdan geçmedi. Üst düzey büyüyle karşılaştırıldığında yapısı oldukça basit…''

''Büyülü yapının yüksek karmaşıklığına sahip olmak mükemmellik anlamına gelmez. Bunun yerine, pratiklik için basit bir yapı kullanmak daha iyidir. Bu anlamda yarattığın bu tasarım bir başyapıt.'' Landon tasarımı aldı ve yeni bulunan bir merakla okudu, sonra kaşlarını çattı. ''Ancak, bu büyünün uygulamaya konması imkansız olurdu. Urd'un büyünü tabu olarak göreceğine oldukça eminim. Çok yazık. Kilisenin bilincinde olmalıyız, bu yüzden ne kadar mükemmel bir büyü yaratılmış olursa olsun, sadece kulenin içinde çürüyor…''

Landon derin bir iç çekti. Max'in ifadesi gizlenemezdi, bu kadar harika bir büyü yaptığına inanamıyor ve boş bir yüzle gözlerini kırpıyordu. Landon onun şaşkın tepkisine kıkırdadı ve dilini şaklattı.

"Bu formülü tasarladıktan sonra Golem yapmanın tehlikelerini düşünmedin mi? Böyle bir büyünün var olduğu anlaşılırsa, kilisede böyle bir kargaşaya neden olacağı açık değil mi? Canavarlarla ilgisi olan büyü, öğretiler tarafından kesinlikle yasaklanmıştır.''

"A-ama golemler canavar değildir! Çalıştığım kadarıyla, golemler bir tür büyülü araçlar. Ta-tarihi kayıtlara yeniden bakacak olursak… Roem döneminin altın çağında, canavarlara karşı savaşmak için bir golem ordusu yarattılar.''

"Bu şekilde yaratılan Golemler artık insanlara ayrım gözetmeksizin saldırıyorlar. Bu yüzden bu adanın dışındaki insanlar golemleri canavar olarak görüyor, değil mi? Günümüzde insanların ortak algısı bu'' dedi. Landon parşömeni salladı. "Sonuç olarak, yarattığın büyülü formül bir canavar yaratma büyüsü. Böyle bir büyünün var olduğunu öğrenirlerse, kilisenin nasıl tepki vereceğini düşünüyorsun?''

Max korkudan donmuştu, ağzından tek bir kelime bile çıkamıyordu. Sonunda içinde bulunduğu çıkmazın derinliğini tam olarak kavrayabildi, bu yüzden tasarımını onun elinden kaptı. Max'in ani hareketi karşısında şaşıran Landon'ın gözleri büyüdü. Max sonra parşömeni buruşturdu ve cüppesinin içindeki cebine soktu.

"Bu büyülü formül... yokmuş gibi da-davranacağım. Profesör Landon, lütfen siz de öyle yapın.''

Landon'ın ağzı şaşkınlıkla aralandı. ''Peki ya yarışma için sunumun?''

"Fa-farklı bir büyülü formül yapacağım. Lütfen, bunu görmemiş gibi davranın. Bu formülden he-henüz kimseye bahsetmedim… eğer böyle aramızda saklı tutarsak, başka kimse bilmeyecektir.''

Birden, Godrick ikizlerinin tasarımı gözden geçirmek için baktıklarını hatırladı. Ancak formülünü bu kadar kısa sürede çözemeyeceklerini düşündü. Ve tasarımının içeriğini anlasalar bile, sorgulanırsa dikkate almazdı. Max yalvarırcasına konuştu.

"Be-benim Dünya Kulesi'nde kalmaya hiç niyetim yok. Şimdiye kadar umutsuzca çalışıyordum… bir an önce eve, kocama kavuşabilmek için. Lütfen… Yalvarırım, lütfen bunu bir sır olarak saklayın.''

"Eğer burada kalmaya hiç niyetin yoksa, o zaman neden bu büyülü formülü araştırdın? Araştırılacak başka bir sürü konu var."

"Bu... çünkü unutulmuş eski büyülere bakarken ilgimi çekti..."

Max kızardı ve dudaklarını kenetledi. Riftan'a savaşta yardımcı olabilecek bir büyü aradığı için olduğunu itiraf edemedi. Landon kehribar rengi gözleriyle Max'e bakarken hafifçe içini çekti.

"Bu kadar gergin olmana gerek yok. Seni bunu sunmaya zorlayacak olsaydım, ilk başta günün bu saatinde seni kuleye çağırmazdım.''

"Söylediğiniz şey..."

"Burada bu adayı terk etmek için ne kadar çaresiz olduğunu bilmeyen bir büyücü var mı?" Landon huysuzca tükürdü ve rahatça koltuğuna yaslandı. "Yine de, önce niyetini teyit etmek istedim. Bu formülü sunmak Nornui'de bir pozisyon oluşturmana yardımcı olacaktır. Böyle bir büyüyü boşa harcamak üzücü. Dürüst olmak gerekirse, bunu sunmana izin vermeyi ve ne olabileceğini bilmiyormuş gibi davranmayı bile düşündüm.''

Max'in dudakları sertleşirken Landon acı acı gülümsedi. "Ancak, bu olsaydı, Nornui'nin adadan kaçan başka bir büyücüsü olabilirdi."

''…Dünya Kulesi'ndeki hayatımdan mutsuz değilim.'' Max sözlerini çok dikkatli bir şekilde söyledi. "Ben sadece... sadece aileme dönmek istiyorum. Büyü öğrenmek benim için kesinlikle tatmin edici ve ödüllendirici… ama hayatımın geri kalanını dünya kulesinde araştırma yaparak geçirmek istemiyorum. Kocamla birlikte olmak istiyorum.''

Ç/N: Maxi golem yaratmayı mı öğrenmiş 😱😱 Helal kızıma benim..

Bu arada arkadaşlar size ufak bir önbilgi vereyim çünkü bir çoğunuzun Maxi'nin Riftan ile tekrar bir araya gelecekleri bölümü sabırsızlıkla beklediğini biliyorum. Beklediğiniz bölüm yakın bir zamanda değil. Bunu söylüyorum çünkü sadece akışına bırakıp şimdiki bölümlerden zevk alarak okumanızı istiyorum. Çünkü beklenti hayal kırıklığı getirir. Sadece salın ve tadını çıkarın 👉👈

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm