Ayrılmamızın Nedeni
12. Bölüm
Rüzgar bugün soğuktu. Derisine sürtünürken, HaYeon başını kaldırırken ceketini göğsüne daha sıkı tuttu.
Sonbahar göğü hâlâ çok maviydi ama dünya kış gibiydi. Mevsim sessiz sedasız çekip gitti.
Keşke zaman dursa.
HaYeon bunu düşünürken telefonu çalmaya başladı. Ajansındandı.
"Alo?"
- Yoldasın, değil mi? Bugün seni almaya gelemediğimiz için üzgünüm.
"Sorun değil."
- Bir sorunla karşılaşırsan beni ara. Geç kalamazsın ama bunu zaten biliyorsun, değil mi? Bu yönetmen iyi bir kişiliğe sahip gibi görünebilir, ancak insanların geç kalmasından kesinlikle nefret ediyor."
Ajansının CEO'su gergin bir şekilde konuştu. Sanki onun sadece kaçmak ve rezervasyondan kurtulmak istediğini anlamış gibiydi.
"Merak etmeyin, efendim. Şuan yoldayım."
- Peki. sana bırakacağım. Çekimi bitirdiğinde beni ara.
"Tamam."
- İyi şanlar.
Aramayı bitirdikten sonra, HaYeon cep telefonunu cebine koymadan önce gökyüzüne baktı. Sonra tekrar yürümeye başladı.
Stüdyoya giderken yoğun bir migrene yakalandı, bu yüzden bir eczaneye uğradı ve biraz ilaç aldı. Birkaç kapsül aldıktan sonra sete girdi. Personeli selamlarken, sırtında yoğun bir bakış hissedince arkasını döndü.
Bugünkü fotoğraf çekimine katılacak olan erkek oyuncu arkasında duruyordu.
Uzun boyluydu, sanki bir modelmiş gibi. Uzun uzuvları, sert duruşu, keskin gözleri ve burnu. O yüzün gülümsediğinde ne kadar farklı göründüğünü çok iyi biliyordu. Gözleri kapalı olsa bile bu yüzü net bir şekilde görebiliyordu. Hatta o yüzü kendi yüzü kadar sık görmüş olabilirdi.
Taewan'ı görünce başındaki zonklayan ağrı geçti. Sanki baş ağrısı yaklaşan bu toplantının bir uyarı işaretiydi. Sonra, sanki her şey bir şakaymış gibi, onu görür görmez baş ağrısı da uçup gitti. Ne ironi ama. Gülmek istedi ama olduğu yerde donakaldı.
Taewan'ı son görüşünün üzerinden bir ay geçmişti. Ünlülerin dünyası aynı anda hem küçük hem de geniş olduğu için, bir gün onunla tekrar karşılaşacağını her zaman hissetmişti. Ama onunla bu kadar erken karşılaşmayı hiç beklemiyordu. Son on yıldır programları hiç kesişmemişti.
Daha fazla iş üstlenmek istiyordu, bu yüzden ajans CEO'sundan programını hazırlamasını istedi. Kim ya da ne olduğu önemli değildi. Hiçbir ayrıntı istemedi, çenesini kapalı tuttu ve işini yaptı. Bu rezervasyon da aynıydı.
Sadece bir dergi için fotoğraf çekimi olacağı söylendi. Kiminle çalışacağını kontrol etmedi. Bu onun hatasıydı. Kang Taewan ile bir dergi için fotoğraf çekimi yapmayı hiç beklemiyordu.
"Kang Taewan-ssi ile ilk kez tanışıyorsun, değil mi?"
Yönetmen ona yaklaştı ve konuştu. Cevap veremeyen HaYeon sadece gülümsedi. Yönetmen, HaYeon'u Taewan'a götürdü.
Taewan'ın gözleri HaYeon'un yüzüne indi. HaYeon ona bakmak için başını kaldırmadan önce bir an bekledi. Gözleri buluştuğunda, Kang Taewan'ın gözleri hafifçe kısıldı. Başından beri geleceğini biliyordu.
"...Merhaba."
Sessizliğe dayanamayan HaYeon, ilk selamlayan oldu. Taewan sadece "Merhaba" diye cevap verdi. Bunlar bir aydır birbirlerine söyledikleri ilk sözlerdi.
Sessizlik sırasında, Taewan ona bakarken gözlerini bir kez olsun kırpmadı. Daha fazla dayanamayan HaYeon gözlerini ondan kaçırdı.
"Hazırlanmalısınız."
Aniden, bir personel üyesi onlara yaklaştı.
"Peki."
Personel sayesinde HaYeon hazırlık odasına yönlendirildi. Taewan'ın gözlerini sırtında hissedebiliyordu ama fark etmemiş gibi yaptı.
Kadın personel HaYeon'u fotoğraf çekimi için hazırlarken, Kang Taewan hakkında konuşmayı bırakmadılar.
"Artık onu gerçek hayatta gördüğüme göre, gerçekten yakışıklı."
"Doğru, di mi ama? Aslında kameranın onun hakkını vermediğini düşünüyorum.”
"Az önce ona birlikte bir selfie çekip çekemeyeceğimizi sordum ve hemen kabul etti."
"Amanın, yönetmen bize fotoğraf çekmeye izin verilmediğini söyledi..."
"Gizlice yaptık."
“Ne güzel. Ben de gizlice yapmalıydım.”
Personelin sözleri etrafında dönerken, HaYeon sessizce dinledi. Şu anda Taewan'ın çekmekte olduğu dizi hakkında konuşmaya başladılar.
Ondan ayrılsa da hiçbir şey değişmemiş gibi hayatına devam ediyordu. Bekleneceği gibi olsa da, HaYeon'un kalbi çöktü.
"Ya sen, HaYeon-ssi? Kang Taewan-ssi'yi sever misin?”
Stilist, heyecanlı bir sesle sorarken saçlarına dokundu.
Onu seviyor muyum…
Bu kelimenin ne kadar derin bir duygu içerdiğini merak etti. Birini 'sevmeye' geceleri gözünü kırpmadan kalp acısı içinde uykusuz kalmanın da dahil olup olmadığını sormak istedi.
Bunun için doğru kelimeyi bulamadığı için, HaYeon ona sadece gülümsedi. Gülümsemesini olumlu bir cevap olarak alan stilist, Kang Taewan ile ilgili konular hakkında konuşmaya devam etti.
Şu anda hangi diziyi çekiyordu, ne yapıyordu. Uzun zamandır onun hayranı olduğunu açıkladığında yüzü kıpkırmızı oldu. Hatta onun hakkındaki endişelerini dile getirdi. Görünüşe göre son zamanlarda çok zayıflamıştı.
Zayıfladı mı? Hatırlayamadı. Gözleri buluştuğunda vücudunun kasıldığını hissetmişti.
Bitirdikten sonra HaYeon hazırlık odasından çıktı. Işıkların altında duran Taewan'ı görebiliyordu. Çoktan ona bakıyordu ve gözleri buluştu.
Ona doğru yürürken Taewan'ın gözleri ondan hiç ayrılmadı. Ya personel üyeleri bir şeylerin ters gittiğini düşünürse? Bakışları o kadar barizdi ki HaYeon endişelenmeden edemedi.
HaYeon yanına vardığında durdu.
"Tamam, biraz daha yakın durun. Bugün seksi bir görünümle ilerleyeceğiz. Neden istediğiniz herhangi bir pozu alarak başlamıyorsunuz?
Yönetmenin sözleriyle, HaYeon tam kasılmış vücudunu gevşetmek üzereydi ki aniden arkasından birinin yürüdüğünü ve elini kalçalarına koyduğunu hissetti. Bunun Taewan'ın eli olduğunu anlamak için başını çevirmesine gerek yoktu. Taewan destek olarak yerleştirilmiş tahta kutuların üzerine oturdu.
Tap
Alnı HaYeon'un omzuna yaslandı.
Ağır değildi ama orada olduğunu bilmesi onun için yeterliydi.
HaYeon biraz başının döndüğünü hissetti.
Taewan ne zaman zor bir şeyle karşılaşsa ona hep böyle yaslanırdı. Büyükannesinin cenazesi sona erdikten sonra. Rolü sebepsiz yere elinden alındığında.
Ona böyle yaslanır ve derin bir iç çekerdi. Sonra başını kaldırıp ona parlak bir gülümsemeyle "Şarj tamamlandı" derdi.
Bunu her yaptığında, Hayeon elini uzatır ve nazikçe onun saçlarını okşardı. Dudaklarını onunkilere bastırmadan önce uzun bir süre onun gözlerine bakardı. Çünkü onu teselli etmek yerine sıcaklığını onunla paylaşmak isterdi. İkisinin de ihtiyacı olan şey daha fazla sıcaklıktı.
Taewan sanki bunun farkındaymış gibi ona sarılırdı. HaYeon da sendeleyerek onu sıkıca kucaklardı. Sonra Taewan onu daha da derine çekecekti. Sanki tek huzur kaynağı oymuş gibi. Çok bunaltıcı olsa bile, ihtiyacı olduğu sürece HaYeon onun kucaklamalarını almaya devam edecekti.
Teninin dokunuşu, nefesinin dokunuşu, yürek burkan dokunuşu...
Güm güm
Anılar uçup giderken migreni geri döndü. Jiyoon'un bahsettiği bir cam parçasına bastığını fark etti.
"Kang Taewan-ssi, o pozisyonda iyi görünüyorsun ama başını kaldır. Bize yüzünü göstermelisin.”
Yönetmen daha fazla susmayarak söze girdi. Taewan isteksizce başını kaldırdı.
"HaYeon-ssi, lütfen pozunu biraz daha doğal yap."
Yönetmenin yorumunu duyduktan sonra, HaYeon nihayet pozunu gevşetti. Kolunu Taewan'ın omzuna doladı. Daha önce ona birçok kez dokunmuş olmasına rağmen, ona ilk kez dokunuyormuş gibi hissetti. Parmak uçları gergindi. Aniden, Taewan onun kucağına daha da gömüldü.
"Mm, her şey yolunda, ama... Taewan-ssi, ifadende yanlış olan ne?"
Yönetmen başını eğdi.
“Nasıl desem... Çok üzücü. Bahar geliyor ama sen çok kasvetli görünüyorsun.”
Birkaç personel, yönetmenin sözlerine sırıttı. Ancak HaYeon ve Taewan gülümsemedi.
Çıkırt
Kameranın sesi sessiz seti doldurdu. Tüm fotoğraf çekimi boyunca Taewan onu bir kez bile bırakmadı. HaYeon ne zaman aralarına biraz mesafe koymaya çalışsa ona doğru eğiliyordu.
Birkaç çekimden sonra Taewan, HaYeon'u tuttu ve döndürdü. Artık göz göze gelmişlerdi. Yüzünün kendisine yaklaştığını gördü.
Taewan kollarını uzattı ve onun omuzlarına koydu. Sonra alnını onunkine yasladı. Kadın personel, onun cesur pozu karşısında ellerini dudaklarına götürdü.
HaYeon ona baktı. Kara gözleri sayısız düşünce barındırıyordu. Geçmişte, HaYeon bir bakışta ne söylemek istediğini anlayabilirdi ama şimdi hiçbirini okuyamıyordu.
İşte o zaman HaYeon aralarında konuşulan dili unuttuğunu fark etti.
* * *
"Bugün iyi iş çıkardınız."
Fotoğraf çekimi üç saat sonra sona erdi. HaYeon eve gitmeye hazırlanırken yönetmenin yanına gitti. Bugün çektikleri fotoğrafları gösterdi.
Yönetmen onu överken iltifatlarını esirgemedi. Ona tüm fotoğrafların harika çıktığını söyledi. HaYeon monitöre bakarken yarı gülümseyerek yarı yüzünü buruşturdu. Önce kendi çektiği fotoğraflara baktıktan sonra Taewan ile çektiklerine baktı. Fotoğraftaki Taewan alnını onun omzuna yaslamıştı.
Zor zamanlar geçiriyorum. Çok zor bir zaman.
Vücudu fotoğrafta bu sözleri ifade etti. HaYeon bilinçsizce yumruğunu sıktı.
“Gerçekten güzel çıktı. İyi iş."
HaYeon gözlerini ekrandan ayırmak için tüm gücünü topladı. Yönetmeni bir kez daha selamladı.
“Yalnız ifadeler bugünün konseptine çok iyi uyuyordu… ama sanırım bir dahaki sefere aynı ifadeyi farklı bir konseptte çekmek isterim. Garip ama HaYeon-ssi'yi gördüğümde aklıma her türden fikir geliyor. Seninle ilgili bu hoşuma gitti. Söylemeye çalıştığım, boşuna ünlü bir model olmadığın."
HaYeon, yönetmene yüksek övgüsü için teşekkür etti. Bir personel, iki kupayla onlara doğru yürüdü.
"Gitmeden önce bir çay iç. Dışarıda hava çok soğuk. Ayrılmadan önce biraz çay iç ve ısın.”
HaYeon, yönetmenin ona uzattığı kupayı aldı. Tanıdık bir kokuydu. Yeşil çay. Yeşil çay içmezdi. Kahveyle sorunu yoktu ama yeşil çay içerse kalbi bütün gün hızlı hızlı atacak ve düzgün düşünemezdi. Geceleri bile uyuyamıyordu. Ne zaman dışarıda yemek yese, malzeme olarak yeşil çay kullanılıp kullanılmadığını kontrol ederdi.
“Mm, lezzetli. İçmeyecek misin?”
Yönetmenin ısrar etmesi üzerine, HaYeon reddedemedi ve kupayı kaldırdı. Onun içtenliğini kabul ettiğini göstermek için sadece dudaklarını bardağın kenarına koymayı planladı. Ama bardak daha dudaklarına değmeden ortadan kayboldu. Son üç saattir kokladığı tanıdık koku burnuna geldi. Yönetmenin gözleri yanındaki bir şeye bakıyordu.
"Na HaYeon-ssi yeşil çay içemez."
Taewan kupayı aldı ve konuştu.
“Ah… gerçekten mi? Özür dilerim. Ama bunu nasıl bildin, Kang Taewan-ssi?"
Yönetmen sorusunu kekeledi.
"Ben Na HaYeon-ssi'nin hayranıyım."
"Aa, gerçekten mi?"
Yönetmen şaşırmış görünüyordu. İkisi arasındaki garipliği gözlemledi.
Tam tersi olması gerekmez miydi?
Bu düşünce yüzüne yazılmış gibiydi. HaYeon tanınmış bir modeldi ama Taewan'ın popülaritesinin yanında sönük kalıyordu. Bir şeyler yanlış görünüyordu.
"Teşekkürler, Kang Taewan-ssi. Ben de senin hayranınım.”
HaYeon, Taewan'a bakarken sertçe cevap verdi. Kaşının seğirdiğini gördü. Yüzündeki o ifade sadece duyguları incindiğinde ortaya çıkıyordu.
"Yönetmenim, başka bir zaman görüşürüz. Sıkı çalışmanız için teşekkür ederim."
HaYeon onu nazikçe selamladı ve arkasını döndü. Stüdyodan çıkmak için kapıyı açar açmaz sert bir soğuk rüzgar ona çarptı.
Arabasına doğru yürüdü ve sürücü koltuğuna oturdu. Motoru çalıştırdığı anda yolcu tarafındaki kapı açıldı. Taewan'dı. Sanki kendi arabasıymış gibi içeri girdi.
"Ne yapıyorsun?"
HaYeon etrafına bakındı. Neyse ki, bir köşeye park etmişti, bu yüzden personelden hiçbiri onu görmemişti.
"Sür."
Ona emir verirken ileri bakıyordu.
"Kang Taewan."
"Eğer istemiyorsan burada konuşalım mı?"
Taewan başını çevirip ona baktı. Yüzü ona, insanların onları görüp görmediğini umursamadığını söylüyordu. Aklından tüm sebeplerin çıktığını gören HaYeon, arabayı sessizce park yerinden çıkardı ve uzaklaştı.
"Öyleyse başını eğ. Başkalarının seni görmesine izin verme.”
HaYeon direksiyonu çevirirken soğuk bir sesle konuştu.
* * *
HaYeon arabayı sürerken sadece düşünebiliyordu.
Menajerine ne oldu? Bunu biliyor muydu? Taewan ona ne söyledi? Onu başka kimse gördü mü?
Kafasını yalnızca Taewan ile ilgili endişeler dolduruyordu. Ama tek kelime edemedi. Taewan yüzünün yan tarafına bakıyordu. Sanki bir şey söylemesini bekliyormuş gibi.
Arabasını yolun tenha bir emniyet şeridine park etti. Tap, tap. Yol kenarındaki çalıların kurumuş yaprakları yere düşerken hışırdadı. Yapraklar arabaya çarptığında yerde bir desen oluşturdu. Meraklı gözlerden gizlendiler. Yalnız ama güzel bir yerdi.
"Neden böyle davranıyorsun? Bu senlik değil."
HaYeon ileriye bakarken kuru bir sesle konuştu.
"Seni görmemin tek yolu buydu."
“......”
"Taşındın ve cep telefonu numaranı değiştirdin."
HaYeon ağzını kapalı tuttu. Taewan'ın kalıntılarını üzerinden atmak için, sanki kaçıyormuşcasına evden taşınmıştı. Telefon numarasını bile değiştirmişti. Kendini Taewan'ın aramasını beklerken yakalamaktan nefret ediyordu.
Ama bunları biliyorsa, bu onun dairesine gelip onu aramaya çalıştığı anlamına geliyordu. Nedense rahatlamış hissetti. Sanki aşık olan tek kişinin o olmadığının kanıtıymış gibiydi.
"Ne olmuş?"
Ancak HaYeon soğukça konuştu. Sanki uzaklaşması ve numarasını değiştirmesinin onunla hiçbir ilgisi yokmuş gibi.
“Ayrı olduğumuz bir ay boyunca bunu çok düşündüm. Ama ne kadar denersem deneyeyim, çözemiyorum.”
“......”
"Ayrılmamızın nedeni."
Sesi alçaktı. Sebebini bulduğunda HaYeon ile görüşmeyi planlıyordu. Ancak aradan çok zaman geçmişti ve hala bulamamıştı. Jaewon'un söylediği gibi HaYeon'u bir yere mi düşürmüştü? Merak etti. Hayır, koşarken Na HaYeon'a sıkıca tutunmuştu. Hayır, Na HaYeon için yaşamıştı. Böylece onun yüzünden başını eğmek zorunda kalmayacaktı.
Bu yüzden neden ayrılmaları gerektiğini anlayamıyordu. Cevabı hiç bulamadı.
"Ne olduğunu söylersen düzeltirim. Ne olduğunu bilmiyorum ama düzelteceğim, o yüzden... Lütfen bunu tekrar düşün."
Taewan'ın sesi duygu yüklüydü. HaYeon yavaşça başını çevirdi.
“Bir ay sonra çözemediysen, ben sana söylesem de anlamazsın.”
"Bunu bilmiyorsun. Anlayabilirim."
Taewan başını çevirip ona baktı.
"Sana söylemiştim. Seni sevmeye devam edecek özgüvenim yok."
Bugünü atlatabilse bile, yarın dayanacak özgüveni yoktu. Ve aşkın solup gitmesini izlemek istemiyordu.
"Peki neden?"
Sesi keskindi. Öfkeli bir tonda devam etti.
"Vakit buldukça buluştuk. Sana rahat yaşayabileceğin bir yer ayarladım. Başka bir kadınla hiç ilgilenmedim ve sadece sana baktım. Sonunda istediğin her şeyi yapmana izin verebildim, peki neden benden ayrılıyorsun? Daha ne istiyorsun? Sana söylediğin her şeyi yapacağımı söylemiştim! Sana sahip olduğum her şeyi verebilirim, öyleyse neden…?! Neden ayrılıyoruz?!"
Dudaklarından duygu fışkırırken boğuk bir sesle konuştu.
"Taewan."
"Adımı öyle söyleme."
Sanki onu teselli etmeye çalışır gibi konuşuyordu. HaYeon içini çekti. Arabanın içine ıssız bir sessizlik çöktü.
Aynı boşluktayız ve aynı havayı soluyoruz ama neden farklı dünyalardaymışız gibi geliyor?
HaYeon yalnız kalbini sıkıştırdı ve ağzını açtı.
"Bana karşı kendini sorumlu hissediyorsun."
"Ne olmuş?"
Taewan soğuk bir şekilde sordu. Sorunun ne olduğunu anlamadı.
"Elinde kalan tek şey bu. Sorumluluk. En zor zamanlarında yanında olan biri olduğum için beni bırakamadın.”
"Bu doğru değil."
Taewan'ın inkarını duyunca HaYeon'un ifadesi kederli bir hal aldı. O söylemese bile duyabiliyordu. Onu görebiliyordu. Ona bunun doğru olmadığını söylediğinde kaşlarından biri seğirdi. Sadece yalan söylediğinde ortaya çıkan tikleri görmekten nefret ediyordu.
Taewan'ın güçlü bir görev duygusu olduğunu biliyordu. Arkasında büyük bir borç bırakarak onu terk eden ailesinden nefret ettiği kadar. Bu görev onu gitmek istemediği bir yola sürüklemiş olsa bile.
Ve şimdi Na HaYeon, kendini sorumlu hissettiği pek çok şeyden biriydi. Aşk değildi. Görevdi.
Mücadele ederken yaşadığı onca şeyin bedelini ona ödemek istiyordu. Başka neden 'Sonunda istediğini yapmana izin verebiliyorum' desin ki?
"Seni o kadar çok özledim ki dayanamıyorum. Olanları unutalım ve birbirimizi tekrar görüşmeye başlayalım.'
Onun yerine bu sözleri söylemiş olsaydı. 'Senden hala hoşlanıyorum' deseydi, HaYeon tereddüt edebilirdi.
Demek senin için böyle oldum.
HaYeon gözlerinin yaşlarla dolduğunu hissetti ve ellerini direksiyona kenetledi. Sonunda kalbinin son teli de koptu.
HaYeon, Taewan'a baktı.
"Dürüst olayım mı?"
“......”
"Taewan, ben... yorgunum."
HaYeon'un sesi sessiz arabada alçaldı.
"Daha da dürüst olmam gerekirse... yalnız hissediyorum. Yalnız olsaydım olabileceğimden bile daha fazla.”
Sanki bunu söylemesini beklemiyormuş gibi, Taewan'ın kaşlarını çatan yüzü aniden ifadesizleşti. Ne söylemek istediğini unutmuştu. Yalnız olduğundan daha mı yalnızdı? Böyle bir şey söyleyeceğini düşünmemişti.
"Yanında olmak beni mutsuz ediyor."
Bu sözleri söyledikten sonra HaYeon başını çevirdi ve doğrudan ona baktı. HaYeon'un durgun gözleri yaşlarla dolmaya başladı.
Ayrıldıktan sonra tek bir gözyaşı bile dökmemişti. Ne zaman gözlerinin dolduğunu hissetse, duygu gidene kadar gözlerini kapatırdı.
Ama şu anda, umutsuzca onları geride tutmak istediği bir anda, damla damla döküldüler. Ancak bu sözleri söyledikten sonra fark etti. Bu aşk yorucuydu.
Bu soğuk aşk, katlanmak zorunda olduğu bu ilişki, Taewan'a yük olduğunu görmek.
"Nedeni bu."
"...Hayeon."
Taewan sonunda iyileşmişti ve ona bir şey söylemek üzereydi.
"Bırak beni Taewan."
Hızla onun sözünü kesti.
"Senin ya da benim yaptığım bir şey yüzünden değil. İkimiz de elimizden geleni yaptık. Sadece... aşkımız sona eriyor."
“......”
"Öyleyse burada bitirelim. Lütfen."
Böylece geriye sadece güzel anılar kalır. Artık aptalca birbirlerine tutunduklarını görmek istemiyordu.
Söylemek istediğini söylemeyi bitirdikten sonra HaYeon yere baktı. Taewan ayrılmış dudaklarını kapattı. Oradan hiçbir şey çıkmadı. Birden her şey durmuş gibi hissetti. Zaman. Rüzgar. Nefesleri.
Pıt.
Sessizlikte, HaYeon'un gözyaşları koltuğa damladı. Taewan yumruğunu sıktı. Geçmişte, HaYeon ne zaman ağlayacak olsa, bunu her zaman onun önünde yapardı. Sonra onu kollarına çekip teselli etmek Taewan'ın işiydi.
Ve ona her şeyin yolunda olduğunu söylerdi. Zor bir zaman geçiriyorsa, onu korumak için her zaman yanında olacağını.
Ama şu anda ne yapacağını bilmiyordu. HaYeon onun yüzünden ağlıyordu.
Çünkü bu ilk kez oluyor. Bu hale gelmemiz bana çok anormal geliyor...
Taewan uzağa baktı. Onun ağlamasına daha fazla dayanamadı ve eliyle gözlerini kapattı.
* * *
Tık.
Taewan kapıyı açtı ve eve döndü. İçeriye sendeledi ve duvara yaslandı. Tamamen sarhoştu.
Duvara yaslandığı için zar zor içeri girmeyi başardı. Anahtarı bulmadan önce eli duvarı aradı. Tap. Bu sesle birlikte ışıklar yandı ve daireyi aydınlattı.
Taewan tamamen boş daireyi görünce sonunda yanlış daireye geldiğini anladı. Kapı kilidi ve şifre aynıydı ve buraya çok sık geldiği için kendi dairesi yerine HaYeon'un eski dairesine gelmişti.
Aralarında sadece bir kat mesafe olmasına rağmen, ne zaman içse kendini buraya gelirken buluyordu. Belki de kendi dairesinden çok burada yattığı içindi. Belki de burayı evi olarak gördüğü içindi.
Taewan oturma odasına girdi ve yere oturdu. Sırtını duvara yasladı ve gözlerini kapattı.
Bugün sahnelerini düzgün çekememişti. Son iki gündür 'Peki. Ayrılalım'' kısmında takılıp kalmıştı. Ancak bugün bunu ağzından çıkarmayı başardı.
Sanki bir ders kitabından okuyor gibiydi ama zamanları daraldığı için kabul ettiler. Taewan nasıl olduğunu görmek için monitöre bakmadı bile. Yönetmen de onu çağırıp sormadı.
Gözlerinin tamamen kuru olduğunu görünce ikisi de şok oldu. Ne kadar uğraşırsa uğraşsın sonuç hep aynıydı. Hayatında ilk defa Taewan oyunculuk yapamayacağını düşünmeye başladı.
Yüzünde boş bir ifadeyle hareketsiz dururken, set fısıltılar ve mırıltılarla doldu.
"O'nun nesi var?"
"O hasta mı? Görünüşe göre son zamanlarda oyunculuğuna hiç odaklanamıyor."
"Biliyorum. Sanki bambaşka biriymiş gibi..."
Fısıltılar kaybolmadan önce kulaklarına ulaştı. Menajeri koşarak yanına geldi ve "Gözlerine sahte yaşlar eklemek ister misin? Genelde ağlamakta çok iyisin, peki neden böyle davranıyorsun?' diye sordu. En sonunda Jaewon 'kes' diye bağırdı ve onu setin tenha bir alanına sürükledi.
"Kang Taewan! Cidden bu şekilde devam edecek misin? Birkaç günlüğüne izin verdim ama benim de sınırım var! Hey sen! Sen bir profesyonelsin! Daha ne kadar böyle kalacaksın?! Bir tek sen mi zor durumdasın? Neden bu kadar ileri götürüyorsun? Ha?"
Jaewon daha fazla dayanamayıp bağırmaya başladı. Sözleri gururunu kırmış olmalıydı ama Taewan hiçbir şey hissetmiyordu. Sanki su altındaymış gibi hissetti ve tüm kelimeler ağırlıklarını yitirdi. Sanki yüzüyormuş gibi hissetti.
"Başka bir oyuncu bulun."
"...Ne?"
"Kov beni. Bırakacağım."
Kelimeler dudaklarından döküldü.
"...Hey sen. Hey. Ne diyorsun? Bu sözlerin sonuçlarının ne kadar büyük olacağını biliyor musun? Bunu tepkileri anlamadığın için mi söylüyorsun?"
Jaewon'un öfkesi hızla inanamamaya dönüştü. Alnını kavradı. Oyuncuyu şimdi değiştirirlerse, projeleri gecikecek ve maliyeti küçümsenecek bir şey olmayacaktı.
İptal masraflarını karşılamak için Taewan'ın şirketine hak talebinde bulunabilirler, ancak bu, Taewan'ın imajını ve itibarını zedelerdi.
"Üzgünüm."
"Hey, beni bir daha görmeyecek misin? Oyunculuğu bırakacak mısın?”
“......”
Taewan hiçbir şey söylemeyince, Jaewon inanamayarak yukarı baktı.
"Sen ciddisin..."
"Üzgünüm."
Taewan, Jaewon'a veda etti ve setten çıkmaya başladı.
"Eğer şimdi gidersen, seni izinsiz işe gelmemiş olarak kabul edeceğim! Hey! Sen!"
Jaewon bağırdı ama Taewan'ın adımları yavaşlamadı. Tedirgin bir şekilde izleyen Taewan'ın menajeri de peşinden gitti ama yetişemedi.
Arabasına binip stüdyodan çıktıktan sonra Taewan bol bol içki içmeye gitti ve eve döndü. Hayır, eve dönecekti ama onun yerine HaYeon'un dairesine geldi.
Telefonu yerde titremeye devam etti. Menajeri. Ajans müdürü bile aramıştı. Görünüşe göre Jaewon onlarla iletişime geçmişti. Telefonuna cevap vermeyince telefonu mesaj yağmuruna tutuldu.
[Neredesin? Şimdilik buluşalım.]
Menajeri hyungunun mesajını okuduktan sonra Taewan telefonunu kapattı. Bu yeterli değildi, bu yüzden telefonunu uzağa itti. Çevresi sessizdi.
"Neden…"
Alnını kavrarken yumuşak bir sesle mırıldandı. Bu gidişle bir daha asla oyunculuk yapamayacaktı.
Oyunculuk onun yeteneklerinden biriydi. Ama şu anda hiçbirini yapamasa da hiçbir şey hissetmiyordu.
Sadece gözlerini kapattı. Ama açık olduklarında bile tek görebildiği HaYeon'un ağlayan figürüydü.
"Yorgunum."
HaYeon'un önünde parçalanırken bu kelimeleri ağzından çıkarmasını izlemişti.
Artık yorulmaman için elimden geleni yapacağım.
Bunu söyleyemedi. Çünkü başından beri yorgun olduğunu bilmiyordu. Daha fazla yorulmaması için ne yapabileceğini bilmiyordu. Aynı dili konuşmalarına rağmen birbirlerini anlayamadıklarını hissetti.
Taewan ayağa kalkabilmek için yeri kavradı ama tekrar tökezledi. Daha önce buna benzer bir şey olmuştu.
Ama o zamanlar onu desteklemek için yumuşak bir kanepe vardı. Şimdi, vücudunun yere çarpan kısmı zonklamaya başladı. Yerine oturduktan sonra önündeki boşluğa baktı.
O sırada kanepeye düşmüş ve HaYeon'un vücuduna çarpmıştı. Bir an şaşırmış göründükten sonra güldü ve ona 'İyi misin?' diye sordu. Duştan yeni çıkmıştı ve temiz yüzü çok sevimli görünüyordu. Bu yüzden Taewan dudaklarına bir öpücük kondurdu.
"Neden birdenbire böyle davranıyorsun?"
HaYeon gülen bir yüzle sordu. Kırmızı dudakları çok sevimliydi. Onu böyle görmek o kadar hoşuna gitmişti ki dudakları tenine yağmaya devam etti.
Hayeon'un dudaklarının arasından hafif bir kıkırtı çıktı. Taewan'ın dudakları gıdıklandı. Hızla çarpan kalbi daha da gıdıklandı.
Yarı açık veranda penceresinden içeri bir esinti girdi. Derilerinin temas ettiği yerler sıcacıktı. Hafif öpücükleri çok geçmeden derinleşmeye başladı.
Dilleri birbirine dolandı ve Taewan'ın eli doğal olarak HaYeon'un tişörtünün altına kaydı. HaYeon kollarını kolaylıkla onun boynuna dolamadan önce bir an için irkildi.
Kanepede seviştiler. HaYeon buraya taşındığından sonra ilk kez kanepede birbirlerini tamamlamışlardı. HaYeon yatakta olmadıkları için bunun garip hissettirdiğini söyledi. Taewan, HaYeon'u o kadar tatlı buldu ki o gün kanepeden hiç ayrılmadılar.
Anılar çok netti ama geriye hiçbir kanıt kalmamıştı. Taewan yere yığıldı ve gözlerini kapattı.
Onu sahip olduğu her şeyle hâlâ seviyordu. Ama HaYeon ona aşklarının sona erdiğini söyledi. Taewan aşkın ne olduğunu merak etti.
HaYeon için aşk neydi? Ve onun için aşk neydi…
Hala bilmiyordu.
Aşk. Cevap olduğunu düşündü, ama şimdi bunun sadece soru olduğunu anladı.
* * *
"Kang Taewan. Gerçekten böyle mi olacaksın? Beni çılgına çeviriyorsun."
Çıkışından beri Taewan'ın menajeri olan YoungSik, hüsranla saçlarını geriye attı. Sanki bu hiç yardımcı olmamış gibi, kesik kesik bir nefes verdi.
Son birkaç gündür Taewan'ın apartman kapısını izledi. Taewan'ı gece geç saatlerde sendeleyerek merdivenlerden çıkarken buldu.
"Ne yapıyorsun p*ç kurusu?!" Ona bağırdı ama Taewan tepkisiz kaldı. Sadece bağıran yüzüne baktı ve sanki önemi yokmuş gibi yanından geçip gitti.
"Hyung, eve git. Söyleyecek hiçbir şeyim yok."
Sadece bu sözleri söyledi ve uzaklaştı.
Taewan kapıyı kapatırken, YoungSik onu engellemeyi başardı ve zorla içeri girdi. Ancak otuz dakika geçmişti ama başarılı bir görüşme yapmamışlardı.
Taewan içeri girer girmez ceketini çıkardı ve duş almak için banyoya gitti. Duştan sonra kanepeye uzandı, saçları hala ıslaktı.
YoungSik, Taewan'a bakarken ofladı.
“Sadece sorun nedir? Hm? Ne oldu? Sen ve ben sadece bir iki yıl mı birlikte çalıştık? Neden aniden böyle davranıyorsun? Daha önce hiç böyle olmamıştın. Hasta mısın? Veya…"
Young Sik tereddüt etti. Taewan yetimdi, yani ailesi yoktu. Bu, bunun bir aile sorunu olmadığı anlamına geliyordu.
"...O zaman HaYeon'la bir şey mi oldu?"
Şimdiye kadar herhangi bir tepki vermeyen Taewan başını çevirdi.
"Hâlâ HaYeon ile çıktığımı nasıl bildin?"
Taewan alçak sesle sordu.
"Haaa."
YoungSik, Taewan'ın tepkisine bir kez daha iç çekti.
"Bana sakın söyleme... HaYeon ile tekrar görüştün mü Hyung? Ona benden tekrar ayrılmasını mı söyledin?"
Taewan'ın gözlerindeki ani değişiklik YoungSik'in ellerini kaldırmasına neden oldu.
"Ben deli değilim. Neden gidip HaYeon'u göreyim? Gerçekten bilmediğimi mi sandın? Bana sadece ayrıldığınızı söylediğinizi ama arkamdan birbirinizi görmeye devam ettiğinizi uzun zaman önce biliyordum. Biliyordum ama ikiniz de bunu sır olarak saklamakta iyiydiniz ben de fark etmemiş gibi yaptım. Ayrıca gençlere ayrılmalarını söylemekten çekiniyorum, bu yüzden istifamı ortaya koydum ve CEO'ya kesin olarak ayrıldığınızı söyledim. Na HaYeon hemen alt katta oturuyor, değil mi?”
“......”
"Uzun zamandır seninleyim. Fark etmediysem, o zaman açıkça işimi doğru yapmıyorum demektir. Bu iş kolunda yüz kat daha dikkatli olmalısın. Gerçekten büyük bir kavga mı ettiniz? Küçük bir kavga yüzünden mi böyle davranıyorsun? Bana sakın söyleme... Siz ikiniz ayrıldınız mı?
YoungSik'in sesi temkinli çıktı. Taewan cevap vermek yerine gözlerini yere indirdi. Soruyu yanıtlamaktan kaçındı ama YoungSik hemen fark etti.
Taewan son zamanlarda kendinde değildi, bu yüzden bir şeyler olduğunu hissetti. Oyunculuğuna hiç odaklanamıyordu ve ne zaman boş vakti olsa, sanki ruhu bedenini terk etmiş gibi koltuğuna yığılırdı.
Gittikçe daha az konuşuyordu ve şimdi neredeyse hiç konuşmuyordu. Durum ciddi görünüyordu, bu yüzden YoungSik, Taewan'ın programında yapabildiği tüm etkinlikleri iptal etti. Taewan'ın tüm dikkatini diziye odaklayacağını umuyordu. Ancak dün yönetmene istifa ettiğini söyledi ve gitti.
"Tamam. İkinizin uzun süredir görüştüğünüzü biliyorum. İkinizin ne kadar sevecen olduğunuzu biliyorum ama... Ama..."
YoungSik ağzını kapattı.
Taewan'ın ailesi yoktu. Taewan'ın tutunacağı tek kişi oydu. Taewan ilk çıkış yaptığında, YoungSik ona HaYeon'dan ayrılma konusunda ne hissedeceğini sormuştu. Taewan hemen, "O zaman bu kariyeri bırakacağım" diye cevap verdi. İşte o zaman YoungSik, HaYeon'un onun için nasıl biri olduğunu anladı.
Kang Taewan'a göre, HaYeon onun merkez ekseniydi. Kang Taewan'ın hayatının onun etrafında dönmesi için HaYeon'un orada olması gerekiyordu. YoungSik, ilk görüşmelerinden sonra Hayeon'u tekrar görmemişti ama aynı şeyin onun için de geçerli olduğuna dair içinde bir his vardı.
İkisinin ayrıldığını düşünmek...
Acı bir duygu göğsünde yükseldi. Taewan'ı öylece bırakmak istiyordu ama şu anda iyi bir yerdeymiş gibi görünmüyordu. YoungSik kuruyan dudaklarını yaladı ve bir kez daha konuşmaya başladı.
"Kang Taewan, zor zamanlar geçirdiğini biliyorum ama bunu bir kez olsun atlatalım. Bugün ödül törenine gitmelisin. En İyi Erkek Oyuncu Ödülünü atlarsan, bu sektöre bir daha geri dönemeyebilirsin.”
“......”
“En İyi Erkek Oyuncu adayı nasıl böyle olabilir? Ha? Sadece bir mükemmellik ödülü olsaydı, bunu senden istemezdim! Senin gibi sadık bir adam bu durumdaysa, ne kadar acı çektiğini biliyorum! Ama sen En İyi Erkek Oyuncu adayısın! Ve bugün ödül töreni!"
“......”
"Kang Taewan!"
YoungSik, sesi bir haykırışa dönüşene kadar yalvardı. Ellerini beline koydu ve Taewan'a baktı.
"Sen... Böyle davranmaya devam edersen, Na HaYeon-ssi'yi arayacağım."
Bu onun son tehdidiydi. Taewan'ın gözleri hemen ona döndü.
"...HaYeon'un telefon numarasını biliyor musun?"
"Bunu öğrenmem zor olmaz. Onu arayacağım ve senin yüzünden delirdiğimi söyleyeceğim. Buraya gelip seni ödül törenine götürmesini söyleyeceğim. Gelmezse, ona evine bile gideceğimi söyleyeceğim. Ona her şeyi anlatacağım. Ona ne kadar sefil bir durumda olduğunu söyleyeceğim. Oyunculuğundan dolayı pul pul döküldüğünü söyleyeceğim. Hepsini! Gerçekten bunu yapmamı istiyor musun? Eminim Na HaYeon bunu duyduğunda kendinden geçmiş olacaktır. Di mi?"
"Hyung."
Taewan, YoungSik'e korkunç bir ifadeyle baktı.
"Ne? Sonunda aklın başına geldi mi? Bunu yapmak istediğimi mi sanıyorsun? Daha sonra seni biraz dinlendireceğim, o yüzden sadece ödül törenine katıl.”
“......”
"Bu benim son isteğim, Kang Taewan. Bu işe yaramazsa, tehdidimi yerine getireceğim. O zaman eziyet hissedecek olan sen değil Na HaYeon olacak."
Taewan buz gibi gözlerle YoungSik'e baktı. YoungSik, ani dönüşümü karşısında yüzünü buruşturdu ama buna katlandı. Kısmen kendi kariyeri için olsa da, bunu daha çok Taewan'ın geleceği için yapıyordu. Bu nedenle Taewan ne olursa olsun bu ödül törenine katılmak zorundaydı.
En sonunda, Taewan ayağa kalkmadan önce uzun bir süre YoungSik'e baktı. YoungSik hazırlanmak için odasına gittiğini görünce rahat bir nefes aldı.
Onu dinlemese bile iş Na HaYeon'a geldiğinde Taewan kazanamazdı. Her zaman böyle olmuştu.
Ç/N: Uzun ve hüzünlü bir bölümdü 😔