Ayrılmamızın Nedeni
11. Bölüm

Taewan, Jaewon'un uyuyan vücudunun üzerine bir battaniye örttü. Sonra ona baktı.

Birkaç yıl önce Taewan, Jaewon'un boşandığını duymuştu. Jaewon rahatsız değilmiş gibi davranmıştı ama bir süre durgunluğa girmişti. Taewan bugün boşanmayla ilgili tüm hikayeyi duyabildi.

Karısı boşanmayı ilk gündeme getiren kişiydi. Jaewon çaresizce onun fikrini değiştirmeye çalıştı ama Taewan'a karısının kararından caymadığını söyledi.

Karısı, ondan nafaka bile istemediğini iddia ederek ondan boşanmayı kabul etmesini istediğinde, Jaewon artık ona tutunamayacağını fark etti. Artık onun için yapabileceği tek şeyin boşanmak olduğunu fark etti. Ve çocukları, beklenecek bir şeymiş gibi karısının peşinden gittiler.

“Çocuk yetiştirmenin bir faydası yok. Önce ben onlarla iletişime geçmesem, hala hayatta olup olmadığımı bilmek umurlarında bile olmuyor. Onlara hasta olduğumu söyledim ve bana evimin yakınındaki hastaneye gitmemi söylediler. Ve onlara yeni bir dizi çektiğimi söylediğimde benden sadece setteki oyunculardan imza göndermemi istediklerini söylüyorlar.. Haa. Ve şahsen imza almaya gelmek de istemiyorlar. Bunun yerine kendilerine teslim etmemi istiyorlar. Çünkü meşguller… Ne kadar meşgul olabilirler ki…? Sadece yüzlerini görmek istiyorum.”

Jaewon'un gözleri bu sözleri söylerken nemlendi. Tamamen sarhoş olunca telefonunu çıkardı ve çocuklarının sosyal medya sayfalarındaki fotoğraflarına bakmaya başladı.

“Onlarla yaşarken meşgul olduğumun farkında değildim. Onların büyüdüğünü görmenin, karımın yaşlandığını görmenin ne büyük bir lütuf olduğunu fark etmemiştim…”

Konuşurken gözlerinden yaşlar damlıyordu. Taewan, Jaewon'u ilk kez ağlarken görüyordu. Jaewon'un boş bardağını sessizce soju ile doldurdu.

"Önemli gibi gözükmeyen anlar, aslında en değerli anlardı..."

Bu sözleri tekrarlamaya devam etti. Sonra masanın üzerine çöktü ve uykuya daldı.

Taewan ofis apartmanından sessizce ayrılmadan önce uyuyan Jaewon'a baktı. Binanın önündeki banka oturdu ve yanında getirmeyi hatırladığı bir sigara çıkardı. Ağzına aldı ve hafifçe ısırdı. Bir an için unuttuğu bir ses kafasının içinde dolaştı.

“Orduda neden böyle bir şey öğrendin? Sigara kokusunu sevmiyorum. Ve sağlığın için de iyi değil. Sigarayı bırakmazsan, dudağına bir buse bile kondurmam. Ayrıca seninle kesinlikle öpüşmeyeceğim de."

HaYeon bunu ona uzun zaman önce söylemişti. Yirmili yaşlarının başındaydılar ve HaYeon'un yüzünün herhangi bir rahatsızlık göstermeyip endişeyle dolu olduğunu hatırladı. Kaşlarını çatan yüzü o kadar sevimliydi ki Taewan onunla biraz daha dalga geçmeyi düşünmüştü ama sonunda buna karşı çıktı.

O günden sonra, belirli bir rol veya sahne için içmesi gerekmedikçe, dudaklarına bir daha sigara değmedi. HaYeon'un öpücüklerinden alıkonması onun için çok daha zor olacağından Taewan, sigarayı bırakmayı çok kolay buldu.

O günü hatırlayan Taewan'ın dudaklarında bir gülümseme oluştu ve ardından duman gibi solup gitti.

O parlak, güzel aşk nereye gitti?

Ağzının tadı acıydı. Artık ayrıldıklarına göre, ona sigara içmemesini söyleyecek kimse yoktu. Ancak Taewan sigarayı yakamadı. Çakmağı bir kez daha yaktı ve sigaranın ucuna getirmeye çalıştı ama başaramadı. Çakmağı tutan eli kucağına düştü.

Sigara içerse, bunun gerçekten bittiğinin bir işareti olacağını hissetti.

Pürüzsüz yüzünün üzerine koyu bir gölge düştü. Üzerinden kış esintisi esiyordu. Hava soğuktu ama hareket edemiyordu. Sigara içmek, eve dönmek… Artık hiçbiri kolay değildi.

"Soğuk. Acele edelim."

Birinin sesinin kış rüzgarında dolaştığını duydu. Genellikle, yabancılar tarafından fark edilme korkusuyla hızla uzaklaşırdı. Ancak Taewan bir heykel kadar hareketsiz halde oturmaya devam etti. Artık birinin onu tanımasının bir önemi olmayacağını hissetti.

"İyiyim. Biraz oyalanalım. El ele tutuşmayı ve soğukta seninle yürümeyi seviyorum.”

"Yine de…"

Konuşmalarına kulak misafiri olmayı planlamıyordu ama çevresi o kadar sessizdi ki onları net bir şekilde duyabiliyordu. Adam onu acele etmeye zorladı ama kadın onunla daha fazla zaman geçirmek istediği için geri adım attı.

"Benimle olmaktan hoşlanmıyor musun, Oppa?"

Kadın sorarken sızlandı.

"Öyle değil. Sadece üşüteceksin diye endişeleniyorum. Araba satın alabilmek için acele edip çok para kazansam iyi olur. Bu şekilde, böyle soğukta randevuya çıkmak zorunda kalmayız."

Adam özür dileyen bir sesle konuştu.

"Hayır ben iyiyim. Araba sürmeyi şimdiden alışkanlık haline getirmen senin için iyi değil. Birlikte yavaş yavaş yürürsek birbirimizi daha uzun süre görebiliriz. Üzülecek ne var Oppa? Sence de öyle değil mi?"

Kadın sesinde kahkahalarla konuştu, ama adam sadece özür dilercesine kıkırdadı. Çift, uzaklaşırken sevgiyle mırıldanmaya devam etti.

HaYeon, Taewan onun için hiçbir şey yapamadığı için üzgün hissettiğinde de hep benzer şeyler söylerdi.

"Üzülecek bir şey yok. Bu gayet doğal."

"Tamam. Sadece birlikte yapabiliriz.”

"Ama üşümüyorum. Bundan sonra, ne zaman soğuk bir esinti hissetsek, tam olarak bu anı hatırlayabiliriz. 'Yirmi üç yaşındayken otobüse binecek paramız olmadığı için yürümek zorunda kaldığımız zamanı hatırlıyor musun?' Aynen bunun böyle.”

Na HaYeon onunla bu şekilde yüzlerce kez konuşmuştu.

Her şey yolundaymış gibi ona her zaman gülümserdi.

Sırtını banka yaslayan Taewan sigarasını ısırdı. Çok sert ısırdı ve sigara patlayarak açıldı. Sigaranın kokusu ağzını doldurdu. Gözlerinin içine bir karanlık çöktü.

HaYeon ona her zaman iyi olduğunu söylerdi ama o her zaman gergin hissederdi. Sorun olmadığını söylemesinden ya da bunu duymaktan hoşlanmıyordu.

Bazıları acı, zavallı geçmişlerini aydınlatıcı bir ışık olarak görüyordu ama onun için bu bir utanç işaretiydi.

HaYeon'un bunun bir kısmını bile deneyimlemesine izin vermek istemiyordu. Sevdiği birinin aşk adına zorluklara katlanmak zorunda kalmasını istemiyordu.

Ancak yapabileceği tek işin sınırları vardı ve HaYeon bu zor zamanlardan geçerken onu sessizce izledi. Hayır, onu oradan çıkarabilmek için yolu gösterdi.

HaYeon, büyükannesinin cenazesinde, sanki o ailenin bir parçasıymış gibi üç gün boyunca onun yanında kalmıştı. Cenaze salonu boştu ve geri kalan ailesinden kimse gelmemişti ama HaYeon onun yanından hiç ayrılmadı.

Ve taziye parası olarak ona içi nakit dolu isimsiz bir zarf veren de oydu. Sinirlenmiş ve ona böyle bir şey yapmamasını söylemişti ama HaYeon bu paranın kendisinden olduğunu sonuna kadar inkar etti.

"O ben değilim."

“Öyleyse kim? Gelen insanlara bakılırsa, bu çok açık. Sen değilsen, kim olabilir?”

"Tanıdığın başka biri olmalı. Gerçekten ben değilim."

Başını olumsuz anlamda sallamaya devam etti. Taewan onun olduğundan emindi ama o zarfı ona geri veremezdi.

Cenaze masraflarını karşılayacak parası yoktu. Zarfın içindeki para tam ihtiyacı olan doğru miktarda parayı içeriyordu. Sadece birkaç yıl sonra bunun HaYeon'un maaş çeklerinden biriktirdiği paranın bir kısmı olduğunu öğrendi.

Tesadüf eseri, bir çekmecede banka hesabını gördü. İşte o zaman biliyordu. Anneannesinin cenazesinin son günü zarfın içindeki para kadar para çekilmişti.

Cenaze bittikten sonra, isimsiz zarftan kurtulamamıştı. Bunun yerine, masasının derinliklerine koymuştu. Çekmeceyi kapatırken kendine bir söz verdi.

Asla ebeveynleri gibi biri olmayacaktı. Birini sevseydi, onun acı çekmesine asla izin vermezdi. Hayattan doyasıya zevk almalarını sağlayacaktı. HaYeon'un yoksulluğun dayanılmazlığını tatmasına asla izin vermeyecekti.

Her şeyini işine verdi. Ve sanki tüm çabanın bir ödülüymüş gibi, para akmaya başladı. Yaptığı ilk şey, daha büyük bir ofis dairesi kiralamak için ön ödeme yapmak oldu.

HaYeon'un rahatça yaşayabileceği bir ev olmasını umuyordu. HaYeon sanki kiralamamış da  satın almışlar gibi sevinçle ayağa fırladı. Son yerlerinden sadece biraz daha büyüktü ama o çok mutluydu...

Kendisinin HaYeon için çok acınası olduğunu düşünmesine rağmen, HaYeon için bir şeyler yapabildiği için mutluydu. Bu yüzden sonraki günlerde uyurken Taewan'ın yüzünde bir gülümseme vardı.

Bu yeterli. Zamanla her şeyi böyle büyütebiliriz. Sadece düzenli bir hayat yaşayabiliriz.

Taewan şimdilik büyük ofis dairesini kiralıyordu ama evlenmeye hazır olduklarında gerçek bir daire almayı planlıyordu. Dairede bir ana yatak odası ve çocukları için bir oda olmasını istiyordu. Borç içinde yaşamamalarını umuyordu.

Ve zamanı geldiğinde, onunla el ele tutuşmak ve birlikte gezilere çıkmak istedi. Yemek istedikleri bir şey varsa, bunun için endişelenmeyip doğruca restorana gidip yiyebilmelerini istiyordu. HaYeon ile düzgün, normal bir hayatı paylaşmak istiyordu.

Ve bu sıralarda tanınırlık kazanıyor ve yardımcı oyuncu olarak çıkış yapıyordu...

"Sen Kang Taewan mısın?"

Sette biri onu görmeye geldi. Bu adamın içeri nasıl girdiğinden emin değildi ama görevliler onu götürmedi. Taewan arkasını döndü. Yönetmen gözleriyle onu işaret etti.

"Evet benim."

Sektörden birine benzemiyordu. İşle ilgili olsaydı, onu cep telefonundan ararlardı. Doğrudan sete gitmeleri garipti. İki adam karşı karşıya geldiklerinde tetikte duruyorlardı. Sonra ilk adam konuşmaya başladı.

"Ben HaYeon'un babasıyım. Vaktin varsa seninle konuşmak isterim..."

O günkü çekimler yeni bitmişti, bu yüzden Taewan çok yorgundu ama HaYeon'un babasının arkasından giderken bunu belli etmedi.

HaYeon'un babasının karşısına oturduğunda aralarındaki benzerlikleri görmeden edemedi. Soluk ten, uzun boy, dik duruş ve özellikle zarif gözler.

HaYeon'un babası Taewan'a kartvizitini uzattı. Tanınmış bir hastanenin başkanıydı. HaYeon'un varlıklı bir aileden geldiğini biliyordu ama bu kadar olduğunu bilmiyordu.

"Tanıştığımıza memnun oldum. Benim adım Kang Taewan.”

"Biliyorum. HaYeon'la çıkan adamın sen olduğunu duydum, ben de seni görmeye geldim. Tabii ki, HaYeon bu konuda hiçbir şey bilmiyor. Kendi isteğimle geldim, bu yüzden bunu ondan bir sır olarak saklamanı istiyorum.

"Evet anladım."

"HaYeon'un erken yaşta evlenmesini ve onu çeşitli evlilik görüşmelerine hazırlamasını istedim ama o hepsini reddetti. Nedenini merak ettim, bu yüzden araştırdım ve seni keşfettim."

Taewan, HaYeon'un babasının onu araştırdığını fark etti. Ve ortaya çıkan rapora dahil edilmişti.

"Fazla vaktini almayacağım. Doğrudan konuya geleceğim. Bu çok doğrudan görünüyorsa özür dilerim, ama kızımın uygun bir aile ile evlendirilmesini istiyorum.”

Yani ondan ayrıl.

HaYeon'un babasının ne söylemeye çalıştığını biliyordu. Taewan'ın kalbi çöktü. Böyle bir şey duymayı bekliyordu ama sandığından çok daha acı vericiydi. Taewan titreyen bakışlarını sakinleştirdi ve doğrudan HaYeon'un babasının gözleriyle buluştu.

“Şu anda pek kazanmıyorum ama durmadan kendime bir yol açıyorum. Biraz daha beklerseniz…”

“Yirmi yedi yaşındasın ve kirada oturuyorsun. Ailesi olmayan bir yetim olduğunu biliyorum. Aylık kiranın oldukça yüksek olduğunu ve depozitonuzun nispeten düşük olduğunu gördüm. Üniversiteye gittiğini ve okulu bıraktığını duydum. Ayrıca bir oyuncunun kariyerindeki istikrarın öngörülemez olduğunu da duydum... Yanılıyor muyum?"

HaYeon'un babası soğuk bir sesle sordu. Taewan, birinin onun hakkında yaptığı objektif değerlendirmeyi dinledikten sonra acınası hissetti. Şimdiye kadar elinden gelenin en iyisini yapmıştı ama sonunda sonuç 'yetim, terk edilmiş, öngörülemeyen bir kariyer' oldu.

"Yanlış mıyım?"

HaYeon'un babası tekrar sordu.

"...Haklısınız."

Taewan'ın boğazı, patlamakla tehdit eden duyguyu bastırmaktan acıyordu. Aniden, HaYeon'un babasının gözleri soğudu. Sakin kalmak için elinden geleni yaptı ama karşısında oturan Taewan'a doğru sızan aşağılamayı engelleyemedi.

"HaYeon ile tanıştırmaya çalıştığım adamın bir evi ve arabası var. Oldukça zengin bir aileden geliyor. Eğer bir şey varsa, eğer bu adamla birlikteyse, ekonomik olarak acı çekmez. Ama sen onun için ne yapabilirsin?

"Hiçbir eksiği olmadığından emin olabilirim."

"Bunu onun için ben de yapabilirim. Kızım için istediğim bu değil. Zengin, bereketli bir hayat yaşamasını istiyorum."

Taewan çenesini kapalı tuttu.

Hayatı boyunca elinden gelenin en iyisini yaptı ve onu herkesten çok sevdi. Eğer HaYeon ölmesi gereken bir durumda olsaydı, onun yerine o ölürdü. Ancak bunların hiçbiri karşısında oturan adam için önemli değildi.

HaYeon'un babası için sevgi dolu bir kalp önemli değildi. Onun rahat bir hayat sürmesini daha çok önemsiyordu.

Taewan yumruklarını sıktı.

"HaYeon'u zengin bir aileden geldiğini bilerek mi görüşmeye başladınız?"

Taewan, bu adamın küçümsemesiyle boğuluyormuş gibi hissetti.

"...Hayır. Asla böyle olmadı.”

"Pekala, ne olursa olsun bu şekilde cevap vereceğinden eminim."

“......”

“İkiniz de çok genç olduğunuz için aşkın yeterli olduğunu hissediyorsunuz. Çoğu genç böyle hissediyor. Ancak, büyüyünce anlayacaksın. Aşk yüzünden sahip olduğunuz her şeyi kaybetmektense, zaten her şeye sahip olduğunuz bir durumda âşık olmak çok daha kolay ve rahattır.”

“......”

"HaYeon'umun böyle rahat bir aşk yaşamasını isterim. Hayatının geri kalanında mücadele etmek zorunda kalacağını anlaması için aşk yüzünden hayatta kalmaya çalışmasını istemiyorum."

“......”

"Yeterince konuştuğumu düşünüyorum. Eminim sözlerimin kötü ve şeytani olduğunu düşünüyorsun, bu yüzden bana lanet okumaktan ve benden nefret etmekten çekinme. Kızımın rahat bir hayat yaşayacağı anlamına geliyorsa, lanetlerini almaktan mutluluk duyuyorum. O yüzden lütfen yanlış anlama. Umarım bir dahaki görüşmemizde çok daha iyi bir nedenle olur."

HaYeon'un babası ayağa kalktı.

“...Daha da başarılı olacağım.”

Taewan konuştu. Bunu ağzından kaçırmış olsa da, ne dediğini gerçekten bilmiyordu. İşlerin böyle gitmesine izin verirse HaYeon'u sonsuza kadar kaybedeceğini hissetti. Taewan başını eğdi ve devam etti.

"Başarılı olacağım ki çevrenizdeki herkes adımı bilecek efendim."

“......”

"Sözünü ettiğiniz diğer adamdan daha fazlasına sahip olduğumdan emin olacağım, efendim. Bunu HaYeon'un... rahatça sevebilmesi için yapacağım. Bu yüzden lütfen bana bir şans verin. Beş yıl, hayır, bana üç yıl verin.”

"Kang Taewan-ssi."

"Yalvarırım efendim."

"Haa, tanımadığım biri için üç yılımı harcayacak kadar aptal değilim. Görünüşe göre beni anlamadın, o yüzden istediğini yap. Ve ben de istediğimi yapacağım."

HaYeon'un babası soğuk bir şekilde yanından geçti. Ilık bir bahar günüydü ama adamın hareketinden gelen esinti inanılmaz derecede soğuktu. Taewan gözlerini masanın üzerindeki soğuk çaydan ayırmadı.

Sonunda her şeyin yolunda olduğunu düşünmüştü, ama geçmişin yoksul Kang Taewan'ına dönmüştü.

...Sunacak hiçbir şeyi olmayan zavallı Kang Taewan. Aşık olduğu için üzülen Kang Taewan.

Anne babasının ve büyükannesinin borçları yüzünden bir grup yabancının onu yakasından yakaladığı gün kadar zavallı hissetti.

HaYeon'un babasıyla tanıştıktan sonra Taewan, işine daha da derinden daldı. HaYeon'un aile yemeklerinden döndükten sonraki bitkin yüzünü ne zaman görse, kalbi sıkışıyordu.

Bir noktada HaYeon ailesiyle tüm temasını kesti. Ona kavga edip etmediklerini sordu, ama Hayeon bunu inkar ediyordu. Ancak, Taewan'a bağlantılarını kesmişler gibi geliyordu.

HaYeon onun yüzünden ailesini kaybetmişti. Suçluluk kalbini boğmaya başladı. Bencilce davrandığını bilmesine rağmen, nasıl hissettiğini ona belli etmemişti. Korkakça başka tarafa baktı.

Bu nedenle daha iyi roller aramaya başladı. Sadece bir kez göründüğü rollerde bile her şeyini rollerine verdi. Popülaritesi arttıkça geliri de arttı.

HaYeon için yapabileceği şeyler artmaya başladı. Güzel bir daire bile satın alabilirdi. Yukarıdaki katta yaşıyordu ve HaYeon'un alttakini kiralamasına yardım etti. Bunu onun için almak istemişti ama HaYeon ısrarla teklifini reddetti.

Bundan sonra biraz daha uğraşırsa ona her şeyini verebilirdi. Çok yakındı. Ama bunun yerine HaYeon ayrılmak istedi.

Neden…

Sözü ağzında geveledi.

Neden? Aşkımız neden bitti? Gerçekten elimden gelenin en iyisini yaptım. Yoluna ne tür zorluklar çıkarsa çıksın asla pes etmedi ve Na HaYeon'u sevmeye devam etti. Peki neden onu terk etti?

Sebep neydi?

Bunu kendine ne kadar sorsa da bir cevap bulamamıştı.

Taewan yavaşça gözlerini kapattı. Gözleri soğuk rüzgardan üşüdü ve batmaya başladı. Kocaman eliyle gözlerini kapattı.

HaYeon ondan ayrıldığında vedalarının gerçekleştiğini düşündü.

...Ama o an sadece başlangıçtı.

Ç/N: Merhabaa canlarr nasılsınızz 🙈Sizlere yarın yeni bölüm atarım dedim ama neredeyse 1 ay oldu. Öncelikle özürlerimi sunmak istiyorum. Duyuruda da söylediğim gibi ailecek hasta olduk bir uzun zaman geçmedi. Sonrasında da sürekli iş ilanları kovalamaktan moralim motivasyonum kalmadı. Beni merak eden, soran herkese de teşekkürlerimi iletmek istiyorum. İyiyim arkadaşlar. Aksilik çıkmazsa bugün veya birkaç gün içinde bitireceğim bu hikayeyi. Gerçi böyle sözler vermek de istemiyorum artık çünkü hep o aksilik çıkıyor 😅 Neyse yine de biz hedefimizi koyalım da ahahah

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm