Under The Oak Tree - 100. Bölüm 

Şövalyenin Karısı (1)

Daha kısa günler ve daha uzun geceler kışın bir özelliğiydi. Ve eğer biri kendini işine verirse, karanlık daha da erken çökerdi.

Max bir mum yaktı ve karanlık dışarıya doğru baktı. Bütün gün meşguldü, biraz da yorgundu, ama kendi kendine hiçbir düşünceden kaçınmadı. Sakin, düz gökyüzüne bakarken, düşünceleri doğrudan Riftan'a gitti. O kaledeki herkesten daha meşguldü.

Gün boyunca, Riftan askerlerini eğitmek için bölgeyi dolaştı ve bu bittiğinde, saklanabilecek canavarları ve yırtıcıları süpürmek için duvarların etrafında turladı. Ancak, sayısız görevi bununla bitmedi. Sabahın erken saatlerinden gecenin geç saatlerine kadar, köydeki yeni binaların ilerlemesini kontrol etmek, tahsildarlarla vergileri tartışmak ya da kasabada sorun çıkaranlar olup olmadığını kontrol etmek gözlerinin önündeydi. Bunu hiç ara vermeden yaptı, buna rağmen bir kez bile yorgunluk göstermedi.

Demirden mi yapılmış yoksa...?

Max yavaş yavaş Riftan'ın azmine saygı duymaya ve yeteneklerine hayran olmaya başlamıştı. Ne kadar meşakkatli olursa olsun sorumluluklarından asla kaçmazdı. Sıradan insanlar onun yaşamına ayak uyduramazlardı - bırakın bu çileyi yaşamak şöyle dursun, uzun bir süre boyunca sadece bu çilenin düşüncesine bile yenik düşerlerdi.

Kocasının gücü üzerinde düşünürken, Ruth'un bir süre önceki sözlerini aklından çıkardı. Riftan Calypse insanüstü yeteneklerle kutsanmıştı. Karşısına çıkan her türlü zorluğun üstesinden ürkmeden bile gelebilecek güçlü bir vahşiydi. Max fazla düşünmüş, gerçekleşmesi mümkün olmayan senaryolar için endişelenmişti.

Bununla kendini sakinleştirdi, yemek yedi ve dinlendi.

Gece geç saatlerde, Riftan'ın odaya döndüğünü duydu. İki gün sonra savaşmak için dışarı çıkmaya karar vermişti. Max bunu düşünürken, iç huzurunu çabucak kaybetti. Onun endişesinden habersiz, Riftan botlarını ve zırhını çıkardı ve sakince konuştu.

"Tazminat yarın Libadon'dan gelecek. O zaman mahkumları doğrudan Anatol'dan atabiliriz. Yeni kapılar neredeyse tamamlandı… ve Ruth, büyülü savunma araçlarının yarın hazır olacağını söyledi. Bu yüzden bir süre kaleden ayrılırsam sorun olmaz.''

"Ne-nereye gidiyorsun?" Kuru dudaklarını ıslattı ve sakinliğini zar zor korudu.

"Dağın üzerine bir grup goblinin yerleştiğini duydum. Dört ya da beş gün kalacağım ve onları kökünden kurutacağım," dedi pencereden dışarıdaki yüksek tepelerden birini göstererek.

Max endişeyle ona baktı. "Te-tehlikeli değil mi?"

Riftan bu soru karşısında sersemlemiş görünüyordu.

"Hey, goblinler tarafından vurulabileceğimden mi endişeleniyorsun?" Sanki saçma sapan bir şeymiş gibi bir kahkaha atarak bitirdi. "Goblinleri boyun eğdirmek can sıkıcıdır, tehlikeli değil. Tavşan avlamaktan biraz daha sinir bozucu.''

"E-eğer çok tehlikeli değillerse, bı-bı-bırakmaya ne dersin...?"

Sabırsız bir bakış aniden yüzüne yerleşti. "Bu toprakları korumak benim görevim. Şimdi bana onu ihmal etmemi mi söylüyorsun?'' dedi sert bir tonda, Max'in bilinçsizce irkilmesine neden oldu.

Riftan daha sonra devam etti, "Goblinler düşük seviyeli şeytanlardır ama çok üretkendirler. Kök salmazlarsa, muazzam bir şekilde çoğalırlar ve satıcılara saldırırlar veya avlanma alanlarını mahvederler. Bunun olmasını önlemek benim işim.''

"B-ben üzgünüm. Ben… ha-haddimi aştım.'' Max hemen özür diledi.

Riftan onun sert yüzüne baktı, sonra uzun bir iç çekerek bir kolunu uzattı. Max daha da yaklaştı ve sıcak sarılmasını kabul etti. Burnunu omzuna sürttü ve elini onun gür saçlarıyla tek bir örgü halinde sardı.

''Ben de sıcak bir yatak yerine soğuk ve kirli zeminde uyumayı sevmiyorum. Ama yine de yapmam gerekeni yapmak zorundayım." Onu nazikçe ikna etti.

Max tek kelime etmeden gür siyah saçlarını okşadı. Soğuk ve ürpertici rüzgarın altında uyuyacağını düşünmek kalbini incitti. Bir şövalyenin karısı olarak bu yalnızlığa her zaman hazırlıklı olmam gerektiği anlamına mı geliyor?

Diğer aristokrat çiftlerin birbirlerine bu kadar özlem duymak istemedikleri için aralarında uygun bir mesafe mi tuttuklarını merak etti.

Ve şimdi, ona çok yaklaşmış olabileceğinden korkuyordu.

***

Ertesi gün -onun sözlerini doğrularcasına- kale kapılarına yeni, devasa bir çelik kapı dikildi. O kadar sağlam ve zaptedilemez ki, devler çekiçle vursa bile yerinden kımıldamazdı. Her iki tarafa da Ruth'un yaptığı büyülü aletler yerleştirilmişti. Son birkaç gün içinde parşömen yığınıyla boğuşan büyülü aletler, balkabağı büyüklüğünde yuvarlak bir fildişi diski biçimindeydi.

Sonucu görmek için kapıya koşan Max, gözetleme kulesine yerleştirilmiş büyülü aletlere şaşkın gözlerle baktı. Diskin kenarına birkaç eski dil yazılmıştı ve Ruth'un gösterdiği kırmızı mana taşı tam ortadaydı.

"Ne- Bu ne-neden yapıldı?"

Ruth meraklı parmaklarıyla disk yüzeyini düzeltirken sorduğunda, Ruth önemsiz bir şekilde yanıtladı.

"Basilisk'in kemiğinden yapılmış."

Max şaşırdı ve anında onun elini çekti. "Ke-kemik mi?" haykırdı.

''Basilisk, Wyverns, Lizard gibi ejderhaların alt türleri güçlü bir anti-büyü gücüne sahiptir. Büyülü aletlerin çoğu bu kötü yaratıkların kemiklerinden yapılır.'' Tembel bir ses tonuyla anlattı.

Gözlerini yarıklara açtı ve pürüzsüz parlak diske baktı. Bunun bir şeytan kemiği olduğunu düşündüğü için ürkütücü görünüyordu.

Önceki Bölüm                                                                                               Sonraki Bölüm