Under The Oak Tree - 235. Bölüm

Üvey kız kardeşiyle yaptığı konuşma zaten karmakarışık olan zihnini iyice alt üst etmişti. Max düşüncelerini sorgulamaya başladı. Geriye dönüp baktığında, her şey belirsiz görünüyordu. Riftan'a neden bu kadar daldığını, onu bu kadar kör eden şeyin ne olduğunu sorguladı. Bir yıldan biraz fazla bir süre içinde, Riftan hayatını tersine çevirerek, hayatını canlı bir şekilde yaşama iradesine sahip olmasını sağladı. Bi' kere, onun yaşama sebebi olmuştu. Ancak Max bunun normal olup olmadığını merak etti. Annesinin peşinden koşan yeni doğmuş bir ördek yavrusu gibi körü körüne Riftan'ı takip ettiğini düşündü.

Bu şüpheler aklına girdiği anda, Max'in kendisi için açık olduğunu düşündüğü şeyler giderek bulanıklaştı. Artık kaotik zihninde gerçeği çözemiyordu. Şimdi bu kaleye döndüğünden, geriye dönüp baktığında her şeye şüpheyle bakıyordu: Anatol'daki hayatı, seferi takip etmesi ve hatta savaş alanının ortasında acı çekmesi, çarpık hatıralar gibi görünüyordu. Midesinin derinliklerine kazınan kinizm, günler geçtikçe daha da büyüdü, sanki boğazına kadar gelecekti.

"Hanımefendi, dışarıda kısa bir yürüyüşe ne dersiniz? Bugün rüzgarlar sert esmiyor ve güneş bahçeyi ısıtıyor.''

Derin düşüncelere dalmış Max, Joanna'nın önerisi üzerine başını kaldırdı ve dadı kalın perdeleri çekerek gümüşi güneş ışığının pencerelerden içeri girmesine izin verdi. Sabahın o vakti, güneşin odasına sızdığı günün tek zamandı. Soğuk sonbaharın güneş ışığına bir an baktıktan sonra başını hafifçe çevirdi.

"Ben gerçekten... dı-dışarı çıkmak isteyorum.''

"Hanımefendi, yüzünüzün ne kadar solgun olduğunu gördünüz mü? Hiç güneş ışığı almazsanız, ten rengin tıpkı bir ceset gibi görünür. Lütfen bugün gibi güneşli bir günde gönlünüzce temiz havayı içinize çekin. Sağlığınız burada bozulmaya devam ederse, hanımın kocası gelse bile, hanımefendinin bu halde olduğunu görünce gözlerini başka yöne çevirebilir, başını sallayabilir ve gidebilir.''

Dadısının gecikmeli cümlesi onu zar zor yataktan kaldırdı. Her şeyden şüphe etmesine rağmen, ona yaşama isteğini veren yine de Riftan olmuştu. Max, haftalarca kısa bir süre içinde verdiği muazzam kilo nedeniyle kendisine çok büyük gelen bol elbisenin üzerine bir cüppe giydi. Joanna daha sonra odasından çıkarken ona eşlik etti. Ek bina ölü bir fare kadar sessizdi. Beş ila altı hizmetçi ve Croix Dükü tarafından burayı denetlemek üzere görevlendirilen birkaç muhafız dışında, devasa, görkemli ek binada başka kimsenin yaşadığına dair hiçbir iz yoktu: Max, hizmetçilerin gizlice buradan nasıl bir sürgün yeri olarak bahsettiklerinin farkındaydı. Nesiller boyunca, Croix Dükü, Croix ailesindeki uysal kadınları herkesin gözünden saklayarak buraya defetti.

Soğuk merdivenden indiler ve dökülen yapraklarla dolu bir avluya girdiler. Duvarda büyüyen kırmızı sarmaşık, ışıkta bembeyaz parlıyor, yeşil rengini henüz kaybetmemiş çalılar hafif esintiyle dalgalanıyordu. Max çiçek tarhı boyunca yürüdü ve kurumuş çiçeklere baktı. Birkaç kuş etrafta geziniyor, bir süre yere dalıyor, çiçek tohumları topluyor ve onları gagalıyordu. Dikkatsizce sahneyi izlerken, gözleri ana kaleye giden yola gidip gelmekle meşgul olan muhafızlara takıldı.

Max merak etmeye başladı. Normal günlerde, bu saatte kimse ek binaya yaklaşmazdı. O neler olup bittiğini merak edip seyrederken, gardiyanlardan biri onu bahçede gördü ve koştu.

''Hanımefendinin dışarıda olmasına izin verilmiyor. Dük, bayanın ek binadan çıkmamasını emretti."

Max'in yüzü, ona hücresinden çıkmış bir mahkum gibi davranan gardiyana kızardı. Ana kaleye izinsiz girmesinin yasak olduğunu biliyordu ama burada yaşarken en azından ek binanın dışındaki bahçede yürüyüşe çıkabilir, hatta kütüphaneyi ziyaret edebilirdi. Yüzünde şaşkın bir ifadeyle hareketsiz dururken, gardiyan ürkütücü bir sesle konuştu.

"Lütfen hemen odanıza dönün."

Sonra arkasında kıpırdanan Joanna aceleyle onu dirseğinden yakaladı. "Geri dönmesini sağlayacağım."

Max, genç bir civciv gibi dadısının kollarında desteklenerek odasına geri dönmek zorunda kaldığında kendini çaresiz hissetti. Joanna, kendisine yürüyüşe çıkmasını önerenin kendisi olduğunu ve dükün emirlerini bilmediğini iddia etti.

"Bu garip. Hanımefendinin bahçelerde yürüyüş yapmasının bile yasak olduğuna dair bir emir duymadım… '' Dadı odasının kapısını kapattı ve gözlerinin içine baktı. "Yine de, efendi hala zaman zaman hanımefendiye şifacılar gönderiyor. Efendimiz hanımefendiye değer vermiyor değil. Lütfen fazla üzülmeyin."

Max, bebek bakıcısının gülünç teselli sözlerine acı acı gülümseyemedi bile. Babasının düzenli olarak şifacılar göndermesinin tek nedeni, Rosetta evlenmeden önce ölürse planlarının mahvolacağıydı. Rosetta'nın annesi de bir oğul doğuramadan bir bakımevinde öldü. Max kötüleşen sağlığından ölürse, bunun nedeni onun düşük yapmasına işaret edilecek ve Rosetta'nın da aynı kaderi paylaşabileceği sonucuna varılacaktı. Kız kardeşinin çeyizi ne kadar olursa olsun, kraliyet ailesiyle olan nişanı bir anda sona erecekti.

Max düşüncelerini yüksek sesle söylemedi ve sadece bakıcının sözlerini kabul etmek için başını salladı. Daha sonra cüppesini çıkardı ve dadıya verdi, o da onu katlayıp kolunun üzerine yerleştirdi. O sırada yere bir şey düştü ve tıkırdayan bir ses çıkardı.

"Tanrım, bu beni korkuttu. Bu ne… "

 Joanna eğildi ve onu aldı. Yanlışlıkla başını çeviren Max, kararmış, çökmüş şekeli görünce gözlerini büyüttü. Bir daha kaybetmemek için cübbesinin içindeki bir cebe koymuştu. Max hızla elini uzattı.

"O-onu bana ver."

Dadı şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırdı, bir tırnak büyüklüğündeki madeni para ile Max'in yüzü arasında bir ileri bir geri baktı. Sonra, sanki tuhaf bulmuş gibi dilinin bir cık sesiyle sonunda ona verdi.

''Hanımefendi küçük bir çocukken, çakıl taşları toplar ve çiçek taçları yapardı. Ancak, hanımefendi artık yetişkin bir kadındır. Senin yaşındaki bir kadının hâlâ böyle bir ıvır zıvırı toplaması uygun değil."

"Bu bir ıvır zıvır pa-parçası... de-değil.''

"Anlıyorum, öyle diyorsanız."

Joanna odadan çıkarken hafifçe başını salladı. Max elindeki şekele baktı. Sanki ona Riftan ile tanışmasının ve sonrasında yaşananların inkar edilemez bir gerçek olduğunu söylüyor gibiydi. Pürüzlü yüzeyini okşadı ve sessizce dudaklarını ısırdı. Ona şekeli verdiğinde söylediklerini hatırlayınca kalbi hızlandı.

'Umarım başınıza kötü bir şey gelmez, başınıza gelen her şey iyi olsun.'

Max şekeli dudaklarına dayadı ve ağlarken yüzü buruştu. Omuzları kontrolsüz bir şekilde titriyordu. Duygularının ne kadar çarpık olduğunu, bilincinin ne kadar umutsuzca zayıf olduğunu fark etti, tüm yeni farkındalığı sular altında kaldı. Rosetta'nın sözleri doğruydu. Kimseye inanmadı. Kendine bile inanmıyordu. İnandığı tek şey umutsuz bir gelecekti.

"Ha-hanımefendi!"

Joanna'nın telaşlı sesini duyan Max, gözlerindeki yaşları silmek için acele etti. Dadı, parmağını pencereye doğru işaret ederken, aceleyle odasına koştu.

"Bir şey oldu! Biraz önce gittim ve gardiyanların neden böyle davrandıklarını öğrendim. Remdragon Şövalyeleri kaleye geldi!"

Max, bakıcının sözlerini hemen anlayamadı ve boş boş gözlerini kırptı. Joanna aceleyle perde pencerelerini çekti ve onu yatağına oturması için getirdi.

"Hanımefendinin kocası, onu görüp göremeyeceğini sordu. Genellikle, muhafızların şövalyeleri kaleden kovması o kadar da zor değildir."

''Onları ko-kovmaz zor de-değil mi?… " Max, Joanna'nın sözlerini sorgulayıcı bir şekilde tekrarladı. "Demeye çalıştığın şey… Ri-Riftan şu anda beni gö-görmek için burada… ama ba-babam onu ko-kovdu mu?''

"Başka seçenek yok. Hanımefendiyi şimdi görürse bu durumda boşanma talebinde bulunabilir…'' Joanna, Max'in hastalıklı yüzüne endişeyle bakarken derin bir iç çekti. "Hiçbir erkek bir kadını bu haldeyken beğenmez. Efendinin onları kovmaktan başka çaresi yoktu."

Max'in gözleri endişeyle fırladı, Riftan'ın gerçekten boşanma talep etmek için mi geldiğini merak etti. En azından dadı buna inanıyor gibiydi. Hayır. Kaledeki herkes aynı şeyi düşündü. Dadı, sanki her an Riftan'ın içeri girmesinden korkuyormuş gibi kapıya baktı ve sonra Max'in ellerini kenetledi.

''Neyse ki dinlenme mevsimi geliyor. Günler soğudukça, hanımın kocasının mülküne dönmekten başka seçeneği kalmayacak. Ve sonra, sezon değişene kadar geri dönemez. O zamana kadar erteleyebilirsek, ikinci hanımefendi evlenebilecek ve efendi muhtemelen daha az katı olacak.''

Dadı, bir çocuğu yatıştırmak istercesine Max'in koluna hafifçe vurdu ve tekrar odadan çıktı. Max yumruğunu açtı ve soğuk terden sırılsıklam olmuş şekele baktı. Kalbi Riftan'ın orada olduğu düşüncesiyle titredi. Endişeli bir şekilde dudağını ısırdı. Onunla yüzleşmeye cesareti yoktu, bu yüzden babasının emrettiği gibi kaçmış ve kaleye dönmüştü. Ama yine de onu görme arzusuna engel olamıyordu. Parayı kıyafetlerinin içine soktu ve perdelerin arasından baktı. Onu oradan göremezdi. Belki yüksek bir yere tırmanırsa onu uzaktan görebilirdi.

Bir an tereddüt etti, sonra ağzını sıkıca birbirine bastırdı ve tekrar bir cüppe giydi. Riftan'ın gerçekten sağ salim ve yaralanmadan döndüğünü kendi gözleriyle görmek istiyordu. Kapının küçük aralığından bir süre etrafa baktı ve etrafta kimsenin olmadığından emin olduktan sonra dikkatlice odasından çıktı. Kimsenin gizlice dışarı çıkmaya cesaret edebileceğini düşünmeyeceğinden emindi. Ve neyse ki onun için ek binanın arka kapısı korumasız kaldı. Ardından adımlarını hızlandırdı.

Ek binada hizmetçilerin kullandığı ve sonbahar mevsiminde kırmızımsı kahverengiye boyanmış bir ormana açılan küçük bir arka kapı vardı. Ek binayı dolaşıp ana kaleye doğru giderken ağaçların arasına saklandı. Bunca zaman yatağına hapsolmuş olduğu için, bir süre ormanda koşarken başının döndüğünü hissetti ve bacakları titriyordu. Max çalının arkasından bir nefes aldı ve kaleye doğru süzüldü. Neyse ki, fark edilmeden gitmişti. Dar merdivenleri ikişer ikişer koşarken gözleri endişeyle bir o yana bir bu yana geziniyordu.

Sonunda şatonun beşinci katına ulaştığında, bayılacak kadar başı döndü. Çok çalışan bir katır gibi nefesini tuttu ve kendini bir kat daha tırmanmaya zorladı. Ardından, gözlerinin önünde, düklüğün tam manzarasını görebileceği geniş kemerli bir teras açıldı. Max terasa doğru yürürken sendeledi. Üzerinde Croix amblemi bulunan bir bayrak, kale kulesinin tepesinde otururken şiddetle dalgalandı. Kalenin tüm malikaneyi çevreleyen kalın duvarlarının ötesinde, Remdragon Şövalyeleri'nin kapıların önünde kamp kurduğunu gördü.

Max, tanınması zor olacak kadar uzakta olmasına rağmen, Riftan'ı hemen buldu. Kuru rüzgar şiddetle eserken Talon'un tepesinde oturuyordu. Onun koyu renk saçlarının rüzgara karşı savrulmasını izlerken ve içinde dönen kaotik duyguların netleşmesini sağlerken kalbi çarpıyordu. Max'in şu anda tek istediği onu yakından görmekti. Riftan onu artık istemese bile, sadece bir kez daha kollarında olabilseydi, her şeye dayanabilirdi.

Max şiddetli bir darbeyle savrulup arkasını döndü. Tam merdivenlerden aşağı inmek üzereyken, biri onu kolundan tuttu ve bir çığlık attı: Babasına hizmet eden şövalyelerden biriydi, ona sert bir ifadeyle bakıyordu.

"Dük, bayanın odasından çıkmasına izin verilmediğini söylemedi mi?"

"Bı-bırak beni."

İsteğini görmezden geldi ve onu merdivenlerden aşağı indirdi. "Dük, genç bayanın odasından kaybolduğunu öğrendiğinde başının tepesine kadar öfkelendi."

Onu sürüklerken sinirli bir sesle söyledi. Şövalye 4. katta bulunan bir salona döndüğünde içini çekti. Max korkudan titremeye başladı.

"Ben sadece... kocamın yü-yüzünü uzaktan görmeye çalışıyorum! Be-ben odama geri döneceğim! Lütfen… bu bir kez o-olsun görmezden gelin.''

''Efendi, bayanın bulunduğunda doğrudan ona götürülmesini emretti. Onun emirlerine uymak zorundayım.''

Şövalye açıkça cevap verdi ve ilerlemeye devam etti. Max elinden kurtulmak için mücadele etti. Ancak, daha zayıf olduğu için eğitimli bir şövalyenin kolunun sıkılığını kırması mümkün değildi. Hemen onu koridorun sonundaki köşe odaya sürükledi. Max yüzünde korkmuş bir ifadeyle etrafına baktı. Duvarın bir yanında sıralanmış aynalar ve sandalyeler ile teşhir standından sarkan çeşitli at kamçıları dikkatini çekti. Midesi düğüm düğüm düğümleniyor gibiydi. Odadan çıkmak üzere olan şövalyenin kolunu umutsuzca yakaladı.

"Gerçekten bi-bir daha .. dı-dışarı çıkmayacağım! Ye-yemin ederim! Lütfen bı-bırak beni.''

Şövalye içini çekti ve nazikçe elini kaldırdı. "Hanımefendi daha önce babasının emirlerini yerine getirmeliydi. Hanımefendi dükün ne kadar katı olduğunun çok iyi farkında, neden böyle davrandı?''

Şövalye daha sonra arkasını döndü ve odadan çıktı. Max, kapının kilidinin dönme sesini duyduğunda inledi ve aceleyle kapı kolunu çekip çevirdi. Ancak, ne kadar büküp çekilirse çekilsin boşunaydı, kapı sıkıca kapanmıştı. Daha sonra bacakları titremeye başladı. Korku dolu bir ifadeyle aynalar ve kırbaç arasına bakarak çaresizce yere yığıldı. Aynadaki yansıması, ona ne tür bir cezayla karşılaşacağını bildiğini söylercesine alay eder gibiydi.

Neden bu kadar korkuyordu ki bu cehenneme kendi iki ayağıyla gelmedi mi? Gerçekten onun tarafından terk edilmekten bu kadar mı korkuyordu? Riftan'ın ona öz babasından daha kötü davranacağına gerçekten inanıyor muydu? Max dizlerine sarıldı. Durum böyle olsa bile, buraya geri dönmektense uzak bir yere kaçması daha iyi olurdu. Tasmayla mezbahaya çekilen bir kuzudan farksızdı. Utançtan bunalmış, kontrolsüz bir şekilde hıçkıra hıçkıra ağladı.

Zaman geçti ve Dük nihayet kapıyı açıp içeri girdiğinde gökyüzü lavanta renginde kararmaya başladı. Max irkildi ve yerden ayağa kalktı. Babası odanın karşı tarafına yürüdü ve kibirli bir şekilde çenesini kaldırdı.

"Sana uzun zamandır sabrediyorum." O kadar soğuk bir sesti ki, omurgası titredi. "Senden istediğim tek bir şey vardı. Ölü bir fare gibi davranman. Bu, yerine getirilmesi çok zor bir istek mi?''

"Ben sa-sadece... yüzünü u-uzaktan görmek istedim. Babamın emirlerine karşı gelmiyordum... ''

"Ağzını açmana izin verdim mi?"

Dük, bastonuyla şiddetle yere vurdu. Max, öfkeli gözlerle ona bakarken ve alaycı bir şekilde konuşurken ağzını hemen kapattı.

"O piç, seni yetiştirdiğim 20 yılı tamamen mahvetmiş." Dük iki eliyle bastonunu sıkarken homurdandı. "Eh, merak etme. Sosyal sınıfa saygısı olmayan kültürsüz bir budala ile yaşıyordun, bazı kaba tavırların sana bulaşması çok doğal."

Gözlerini yere yapıştırmış olan Max, solgun yüzünü kaldırmadan edemedi. Babası nasıl olur da Riftan'a karşı böyle bir alaycı konuşabilirdi?

''Ri-Riftan.. ba-babam adına sa-savaşa gitti ve her türlü zorluğu yaşadı. Babamın en azından yapabileceği şey.. ondan bu şe-şekilde bahsetmemektir...''

Max daha sözlerini bitiremeden Dük'ün bastonu şiddetli bir darbeyle ona doğru geldi. Max yere yığıldı, baston ona çarptığında gözlerinde ışık parladı. Kemiklerini kesiyormuş gibi görünen yakın acıdan hiçbir çığlık çıkamıyordu. Görüşü bulanıklaştı ve şakakları alev almış gibi sıcaktı. Başına korkuyla sarıldı ve Croix Dükü'ne dehşet dolu gözlerle baktı. Dük öfkeyle çılgınca nefes aldı ve cümlesini kelime kelime tükürdü.

"Nasıl cüret edersin, o ağızla kiminle alay ediyorsun sen?"

Öfkesi hâlâ geçmemiş gibi, bastonunu bir kez daha kaldırdı ve onu omzuna yapıştırdı. Acı kemiklerine ulaşırken Max'in tüm vücudu büküldü. Sadece iki vuruşla, Croix Dükü tüm isyanını ayaklar altına aldı. Max'in soğuk, titreyen elleri, tüm vücudu çöküp titrerken yere değmek için uçtu. Dük daha sonra onu saçlarından tuttu ve sıkıca çekti.

"Bir şey söylemek istiyorsan düzgün konuş. Bir ucube gibi kekeleme ki ne dediğini anlayabileyim!" Max'in dudakları titredi. Dük, yüzüne sertçe küfür ederken onu çenesinden yakaladı. "Şimdi, bu sefer ağzını açabilirsin. Söylemek istediğin başka bir şey varsa, söyle. Ve tanrı aşkına, en azından bir kelimeyi açıkça söyle!"

"Ben üz-üz-üzgün... ''

Max'in dişleri, çaresizce sert dilini hareket ettirmeye çalışırken kontrolsüz bir şekilde takırdadı. Konuşmaya çalışırken dilini ısırdı ve dudaklarından kan fışkırdı. Ona bakarken babasının gözlerinde açık bir küçümseme ifadesi parladı. Daha sonra onu sertçe itti ve önseziyle kamçıların olduğu yere doğru yürüdü ve bir tanesini aldı. Max ona sadece çaresizce bakabildi. Bağlı olmamasına rağmen, kaçmak için tek bir adım atmış gibi görünmüyordu. Sonra babası ona soğuk bir sesle emretti.

"Arkanı dön ve kıyafetlerini çıkar."

''… ''

''Şu anda bana itaat etmez ve geciktirirsen, cezanın saniyesi artar.''

Max arkasını döndü. Sert, titreyen elleriyle cübbesini çıkardı ve elbisesini aşağı çekti. Çıplak teni ortaya çıkınca, dük arkasından yaklaştı. Kamçı tutan kolunu kaldırdığını açıkça görebiliyordu. Max, göğsüne bastırdığı elbisenin kenarını sıkıca ısırdı. Kısa süre sonra şiddetli dayaklar başladı. Derisi keskin bir bıçakla ince bir şekilde kesiliyormuş gibi hissetti. Darbe sırtına her vurduğunda şok edici bir acı vücudunu parçalıyor gibiydi, kendini dünyadaki en önemsiz canlı gibi hissediyordu. Üzerine düşen her darbede gururundan geriye kalanları atmanın ve af dilemenin eşiğine geldi.

Max diz çöktü, vücudu çömeldi, soğuk taş zemine kıvrıldı, acıya zar zor dayandı. Dayaklardan kaçınmak için içgüdüsel olarak yerde süründüğünde, babasının öfkeli küfürlerinin sesi odada yüksek sesle yankılandı. Ancak kulaklarına giren tek kelime anlaşılamadı. Başını sardı ve ağladı. O anda, kırbaçlama aniden durdu. Max, acı içinde inlerken ve emek verilmiş bir hayvan gibi nefes nefese kalırken başını kaldırmayı bile düşünemiyordu. O anda kulaklarında ürkütücü bir ses yankılandı.

"Şu an … sen ne yapıyorsun?"

Max boğazının sıkıştığını hissetti; yavaşça başını kaldırdı. Riftan, dükün elini tuttu ve önünde ne gördüğünü kavrayamıyormuş gibi Max'e baktı.

Ç/N: Sinirden ağladım bu bölüm cidden.. Ahh sonunda Riftan geldii

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm