Under The Oak Tree - 152. Bölüm

Max, özellikle pek bir şey yapmadığını söyleyerek övündükten sonra, Yulysion'a bu kadar isteksiz davrandığı için utanarak kızardı. Elinden gelenin en iyisini yaptı, ancak hayatında ilk kez devasa bir canavarı görmek ve karşısında olmak, sıradan bir yüz ifadesi takınmayı zorlaştırdı.

Dehşete kapılmış gözlerle, uzun dili dışarı çıkmış ölü yatan dev ejdere baktı. En az 40 kvet uzunluğunda (12 metre) korkunç bir canavardı. Kafası tıpkı bir timsahınki gibiydi ve kırık kanatları bir yarasanınkine benziyordu; ağır gövdesi tam bir kömür renginde siyahla kaplanmıştı.

"Ejderhalara gelince... onlar bir ejderden on kat daha büyükler."

Max'in kollarında tüyler diken diken oldu. Böyle korkunç bir canavara karşı nasıl savaştılar? Max, sahnenin gerçeğe dönüştüğünü belli belirsiz hayal ederken, üzerine bir korku geldi.

"Hanımefendi, teniniz iyi görünmüyor. Gerçekten de, kaleye dönmek…''

"Ta-tamam. Sadece ma-manam hala i-iyileşiyor… he-henüz tam o-olarak i-iyileşmedi.''

Max aceleyle yüzünü toparladı ve muhafızlara dönerek önce ateş yakmaları ve su kaynatmaları için talimat verdi. Bölgede nöbet tutan bazı askerler, boşaltmaya yardım etmek için yanlarına geldi.

"Ya-yaralı insanlar...ne-neredeler?"

"Bu yoldan. Açık alanlar ejderlerin saldırısına uğrama tehlikesiyle karşı karşıya, bu yüzden yaralılar ağaçların arasında.''

"Ru-ruth ne-nerede?"

"Büyücü, Cabro vadisinde lorda yardım ediyor. Görünüşe göre kış aylarında oraya bir grup ejder göç etmiş. Neredeyse yirmi ejder görüldü, bu yüzden diğer tüm büyücüler bu boyun eğdirme görevine gönderildi."

 "Yi-yirmi mi?"

Max'in kalbi, Riftan'ın bu kadar devasa canavarlardan yirmisiyle savaştığı haberiyle titredi ve midesi endişeyle burkuldu. Bir anda Riftan'ın olduğu yere koşma dürtüsünü bastırdı ve sesini güçlükle bastırdı.

"O za-zaman...iyileştirme bü-büyüsü yapabileni- insanlar...hi-hiç kimse kalmadı."

"Köydeki şifacıyı hemen çağırdım ama yaralı sayısının fazla olması nedeniyle zor günler geçiriyoruz."

Yulysion, bir kampta hastalara bakan yaşlı bir kadını işaret etti.

"Ta-tamam. Önce ağır ya-yaralı insanları gö-görmeye öncelik vermek i-istiyorum.''

Birkaç adım attı ve hızla etrafına bakındı. Kir ve tozla kaplı adamlar kirli kumaştan yapılmış dağınık yataklarda yatıyorlardı. Bir asker onlardan birini işaret etti.

''Nöbetçi bir nöbetteydi. Ejderha onu fırlattığında, kafası bir kayaya çarparak bilincini kaybetmesine neden oldu. Hâlâ nefes alıyor… ancak vücudu daha da soğudu. Lütfen önce onu inceleyin.''

Max genç askere bakmak için dizlerini büktü. Kafatası başından şakağına kadar yırtıktı ve omzu siyah morarmıştı. Max, kırık kemik olup olmadığını kontrol ettikten sonra elini yaranın üzerine koydu ve iyileştirme büyüsü yaptı.

Avuçlarından ılık bir sıcaklık çıktı ve alnında boncuk boncuk terler oluştu. Max yarı yolda durdu, çünkü yarayı tamamen iyileştiremiyordu çünkü bu manasını tüketecekti ve diğer hastalar için hiçbir şeyi kalmayacaktı.

''Be-ben sadece ilk yardım u-uyguladım. Yaralarını… te-temizce yı-yıkayın ve bilincini geri ka-kazandığında, lütfen ona i-içmesi için biraz s-su verin. Mu-muhafızlar ona he-hemen şifalı otlar ve-verecekler. ''

"Peki."

''Te-tek ba-başıma… tüm yaralıları i-iyileştirmek zor. Şu a-anda… Acil te-tedaviye ihtiyacı olan ba-başka biri var mı?''

"Bilinci yerinde olmayan iki kişi daha var..."

Max içinden bir inilti yuttu ve kesin bir kararlılıkla konuştu.

 "Lütfen be-beni onlara götür."

***

Max, iki baygın hastaya şifa büyüsü uyguladıktan sonra, tamamen bitkindi ve vücudu düştü.

Büyü kullanırken gerçekten böyle mi olacak?

Daha önce hiç bu kadar şiddetli bir baş dönmesi yaşamamıştı ki, hafif bir endişe hissetti.

"Leydim, iyi misiniz?"

"İ-iyileştirme büyüsü ku-kullanmaktan yoruldum... Be-ben yakında i-iyileşeceğim bu yüzden... e-endişelenme."

Max bunun doğru olmasını içtenlikle umarak bir an için bir ağaca oturdu ve derin bir nefes aldı. Bu sırada askerler vagonlara bavullarını yerleştiriyor, ağaçların arasına çadırlar kuruyor, uyku tulumları yapıyor, hastaları taşıyorlardı. Kamp ateşi yakıldı, suyu kaynatılabildi ve devriyedeki nöbetçiler bölgeyi korumak için çevreledi. Max yoğun sahneyi izledi, baş dönmesinin geçmesini bekledi, sonra ayağa kalktı ve sendeleyerek yavaş yavaş daha net bir görüş kazandı.

O inatla o kadar ileri gitti; şimdi duramaz ve dinlenemezdi. Max tencereden biraz su aldı, dudaklarını ılık içecekle ıslattı ve yaralıları yeniden görmeye başladı.

Neyse ki yaralıları düşündüğünden daha ustaca tedavi edebildi; belki de hepsi onun önceki tecrübesi sayesindeydi.

Yaraları titizlikle temizledikten sonra, Ruth'un daha önce verdiği hemostatik tozu serpti ve yaraları temiz bir bezle sardı; kırık ve çıkık kemikler dizilerek askerler yardımıyla atel ile sıkıca sarıldılar. Ayrıca herkesin ateş düşürücü ve detoks içeren su içmesini sağladı. Max, şimdi iyi gibi görünseler de daha sonra ateşlerinin yükselebileceğini biliyordu.

''Leydim, tedavi edilecek son kişi bu. Yarası oldukça büyük, iyi olacak mısınız?''

Orta yaşlı, sakallı bir asker, kampın kenarında yatan yaralı askere rehberlik ederken sordu. Max, omzunda büyük bir yara olan adama baktı. Yara, basit bir bezle kapatılacak gibi görünmüyordu. Ruth'un ona öğrettiği gibi dikmek için bir iplik ve iğne kullanması gerekecekti ama bunu yapacak kadar kendine güveni yoktu.

''Bu… Bu kişi sonuncu… ya-yaralı mı?''

"Evet, yaralanan diğer tüm insanlara zaten bakıldı. Hareket edebilecek kadar iyi olanlar, izciler döndükten sonra Anatol'a getirilecek."

Max etrafına bakındı, tüm gardiyanlar ve bandajlara sarılmış işçiler bir kenara oturmuş, hazırlanan bitki çorbasını içiyordu. O gruptan birinin birdenbire kötüleşmesi pek olası değildi. Biraz endişeli olan Max, kalan manayı çıkardı ve yaralı askere bir iyileştirme büyüsü yaptı.

Büyüsü vücudunu terk ederken, görüşü aniden bembeyaz oldu, ama beklenmedik bir şekilde çabucak ondan kurtuldu. Belki de bunu yavaş yavaş yapmaya alışıyordu. Max rahat bir nefes alarak oturduğu yerden kalktı ve Yulysion hemen ona koştu.

"Leydim, güneş battığında burası daha tehlikeli olacak. Bir an önce Anatol'a dönmelisiniz."

"Re-remdragon Şövalyeleri'nden ha-haber var mı?"

"Görünüşe göre birkaç ejder vadinin derinliklerinde saklanıyor ve zorluk çekiyorlar. Ancak uzun sürmeyecek.''

"Pe-peki, o zaman... Şövalyelerle bi-birlikte geri döneceğim. B-bu daha güvenli o-olacak."

Yulysion'ın yüzü çatışmayla çizilmişti.

"Bir an önce geri dönüp dinlenmek daha iyi olmaz mıydı? Yüzünüz bir kağıt parçası kadar beyaz."

"Eğer a-ateşin yanında oturur ve manamı ye-yenilersem...ya-yakında iyi o-olacağım. Bunu sessizce ya-yapacağım. E-endişelendiğim şey Riftan."

Yulysion'ın gözleri, söylediklerine şaşırmış gibi büyüdü. Riftan Calypse'in endişe konusu olması garipti. Belki de insanların kızıl ejderhayı yenen şövalye için tek bir endişesi bile yoktu, ancak Max, Riftan'ın pervasızlığının boyutunu biliyordu ve cesareti endişeyle döndü. O olsa bile, ölümsüz değildi.

"Karanlıkta geri gelmezlerse... Anatol'a dö-döneceğim."

Yulysion, Max'in inatçı yüzüne bakarken teslimiyetle iç çekti.

"Eğer geri dönmeniz için gereken buysa... o zaman, tamam."

"Te-teşekkür ederim."

"Gerçekten de, şövalyeler gerçekten gün batımına kadar geri gelmezlerse, kesinlikle kaleye geri dönmeniz gerekecek. Hava karardığında canavarlar…''

O anda Yulysion, Max'in vücudunu itti ve kılıcı belinden çıkardı. Max daha ne olduğunu anlayamadan yere yuvarlandı. Aniden, gökyüzü karanlık bir gölgeyle kaplandı ve ağır adımlar yankılanarak zemini titretmeye başladı. Max'in nefesi kesildi, yerde hareketsiz kaldı. Parlak kırmızı gözlü devasa bir canavar, ağzı sonuna kadar açık, keskin dişleri sergileyerek önlerinde duruyordu. Böylesine devasa bir yaratığın bu kadar sessiz olması inanılmazdı.

Kampın yarısı yaratığın kanatlarından esen rüzgarla havaya uçtu. Yulysion vücudunu hemen itmeseydi, toz gibi uçup gidecekti.

"Kaçın!"

Yulysion, ışığa karşı mavi parıldayan kılıcını sallarken bağırdı. Canavarın kanatları kılıcın darbesiyle parçalanırken büyük vücudu eğildi. Güçlü bir rüzgar çıktı, ağaçlar sallandı ve düştü, yer bir deprem varmış gibi titredi.

''Acele edin, hanımefendiyi alın!''

''Lütfen, bu tarafa gelin!''

Askerlerden biri Max'in kolunu tuttu, sertçe çekti ve koşmaya başladılar. Max, canavardan kaçan askeri takip ederken sendeledi; ayağı bir taşa takıldı ve yere düştü. Askerin tuttuğu kolu, sanki dışarı çekiliyormuş gibi zonkluyordu ve kazınan dizi, yarılacakmış gibi acıyordu.

"Leydim! İ-iyi misiniz?"

Hemen ayağa kalkmaya çalıştı ama gözlerinin önündeki manzara onu sarstı, başını döndürdü ve midesi ağrılı bir şekilde düğümlendi; daha fazla dayanamadı. Max yere yattı ve kustu. Korkudan şişmiş kalbi bıçakla bıçaklanmış gibi acıyordu. Ağzı sonuna kadar açıktı, sanki nefes almayı unutmuş gibiydi, umutsuzca ayağa kalkmaya çalışıyordu; o anda, her şeyi parlak hale getiren altın bir ışık parlaması belirdi. Max korkmuş gözlerle arkasına baktı. Muazzam canavarı devasa bir ateş yakıyordu.

"Riftan!"

Prenses Agnes'in keskin sesi havada bir kamçı gibi çınladı ve sonra biri ateşin içinde sallanan canavara atladı ve kılıcını sertçe salladı.

Yaklaşık 50 kvet (yaklaşık 15 metre) boyundaki devasa canavarın başı, başı kesilmiş bir horoz gibi havada uçtu ve canavarın vücudu çöktü, düştü ve yerin bir depremmiş gibi sallanmasına neden oldu. Max sahneye yüzünden akan yaşlarla baktı, ardından görüşü karardı.

"Leydim! İyi misiniz?"

Yulysion aceleyle ona koştu ve vücudunu kaldırdı ama uzuvları sanki kemikleri eriyip yok olmuş gibi düştü. Kontrolsüz bir şekilde sallanan Max, tüm duyularını kaybetmeden ve bilincini kaybetmeden önce çocuğun vücuduna yaslandı.

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm