Under The Oak Tree - 127. Bölüm 

Riftan'ın Kıskançlığı (2)

Bunu söylemesine rağmen, içten içe cezbedildi. Gerçekten onun hakkında kötü düşünmediler mi? Aniden, düşüncelerinin ortasında, kapının açılma sesini duydu. O yöne döndüğünde, Riftan'ın gündelik kıyafetleriyle kütüphaneye doğru adım attığını gördü.

"Bu saate kadar ne yapıyordun?" Max onun sorusuna şaşırmıştı.

Ruth, Riftan'ın hâlâ kızgın olup olmadığını kontrol ederken açıkça cevap verdi. "Kütüphanede ne yapıyorsun?"

Riftan kaşlarını çattı ve masanın etrafına bakındı. Dağınık kitap yığınının yanında, öğle yemeğinde boşaltılan tabaklar ve tepsiler vardı. Alnını tuttu ve şaşırmış gibi başını salladı.

"Bugün hizmetçilerin burada mahsur kaldığını duydum... Bütün gün kitap mı okudun?"

"Lord Calypse'in bütün gün kılıç kullanması gibi, bütün gün okuyan bir adam da var." Ruth'un görkemli ses tonuyla Riftan'ın yüzünde belli belirsiz bir hoşnutsuzluk belirdi.

Max aceleyle kitaplarını topladı, sinirleri garip çevre tarafından yıprandı. "Ben... ben... ben... tam kalkmak üzereydim."

Riftan hızla kitabı kolundan aldı. "Hadi gidelim. Masayı odaya hazırlamalarını söyledim.''

"Yemekhanede yemek yemiyor musun?"

Riftan, Ruth'un sorusu üzerine omzunun üzerinden çarpık bir bakış attı.

"Herkes yemeğini şövalye karargahında yiyecek. Ben de çok meşgul olduğum için hizmetçilere bana yemek getirmelerini söyledim.''

"İnsanların yemek salonuna gelmesini engellemek için sadece fiziksel güçle ne yaptın?" diye sordu Ruth, titreyerek.

"Karımın sarhoş olması konusunda çok ehemmiyetsiz davranmıyor musun?"

Max şaşkın bir yüzle Riftan'a baktı. Şövalyeleri gördüğü şeyler için sert bir şekilde eleştirmesi mümkün müydü? Max onun yüzünden azarlanan şövalyeler için üzülerek başını salladı, ama Riftan sadece homurdandı.

"Alkol dolu kavanozun tekrar tekrar yükseldiğini gördüğümde, disiplinlerini kaybettiklerini hissettim, bu yüzden onlara sıkı bir eğitim verdim."

"Yaptın mı?" Ruth alaycı bir şekilde dedi ve içini çekti.

Riftan, Ruth'un yorumunu duymamış gibi yaparken Max'in elini tutarak kütüphaneden çıktı. Max, Ruth'a küçük bir selam bıraktı ve adamla birlikte soğuk koridorda aceleyle koştu.

"Ha-hala-"

Max ,Riftan uzun adımlar atarken ona yetişmek için neredeyse koşuyordu. Ama bir süre sonra Riftan durdu ve tekrar ona baktı.

Max fırsatı değerlendirdi ve dikkatlice konuştu.

"Ha-hala kızgın mısın?"

''…''

"A-artık... Be-ben öyle a-alkol içmem... Be-ben bundan sonra ç-çok fazla i-içmeyeceğim... Be-ben bu kadar sa-sarhoş olduğuma i-inanamıyorum, bi-bilmiyordum."

"Kızgın değilim...  henüz."

Riftan açıkça tükürdü ve adımlarına devam etti. Max onunla sessizce yürüdü, bazen yüzüne gizlice baktı. Sözlerinin aksine dudakları sert bir şekilde büzüldü. Koridorda sessizce yürüyordu ama merdiven boşluğuna girdiğinde tükürdü.

''Kütüphanede her kaldığında onunla mısın?''

"Ne?" Max, ani soru üzerine merakla ona baktı, ama çok geçmeden yavaşça başını salladı.

''R-Ruth… Zamanının çoğu kü-kütüphanede ge-geçiriyor gibi gö-görünüyor. Ne-neredeyse her zaman bi-birbirimize rastlıyoruz.''

Max, Ruth'un kuleden ayrıldığından ve şimdi kütüphaneyi meskeni olarak gördüğünden bahsetmemeye karar verdi. En azından bu sadakat seviyesini koruması gerektiğini düşündü.

Riftan hafifçe kaşlarını çattı ve sordu, "Bir aziz gibi davranıyorsun, değil mi? … O çok yaramaz bir çocuk ve sık sık başkalarının başını belaya sokmaya çalışıyor ve..  çok da garip deneylere karışıyor…''

"Onu her za-zaman ra-rahatsız eden be-benim. O bi-biraz tuhaf gö-görünüyor... Ge-gerçekten bilmiyorum... O her za-zaman bana bir şe-şeyler öğretiyor. Ge-gelmesinin ü-üzerinden uzun za-zaman ge-geçmemiş olsa da... ba-bana çok ya-yardımcı oldu.''

Bir şekilde Riftan'ın ruh hali verdiği cevapla daha da kötüleşmiş gibiydi. Max, etrafını saran garip gerilimden endişeliydi. Riftan, Ruth'tan nefret mi ediyordu?

Bazen öyle görünmese de aralarında büyük bir güven varmış gibi geliyordu ona. Max, hoşnutsuz bakışıyla ne yapacağını merak ederek gözlerini devirdi. Riftan odalarının kapısına yakın olana kadar sormadı.

''…Akıllı erkeklerden mi hoşlanıyorsun?''

Max o anda, Riftan'ın karısının başka bir adamla vakit geçirmesinden gerçekten rahatsız olduğunu fark etti. Ruth'un hiçbir zaman bu şekilde bilincinde olmamıştı, bir koca için hoş olacağını düşünmediği şekilde. Max, iffetinden şüphelenilmesinden endişelenerek ayağa fırladı.

"Be-ben se-sevmiyorum! Tabii ki o-ona saygı du-duyuyorum, ama.. bu öyle değil! Ruth çok titiz! O her za-zaman ka-kaba ve tabii ki ya-yardımını takdir e-ediyorum a-ama. Hi-hiç bir şey yok... Bi-bilmiyorum. Ba-başın belada o-olduğunda ona gü-güvenebilirim, ama… Ben.. Yani, de-demek istediğim, o çok dırdır e-ediyor. Bir da-dadı gibi... Ol-oldukça meraklı.. Be-ben sanmıyorum.. Riftan'ın ya-yapması gerektiğini sa-sanmıyorum ..!''

Çaresizce masumiyetini savunmak için haykıran Max, çenesini kapadı. Riftan ona bakıyordu. Başı eğik bir sazan gibi ağzını açıp kapadı. Aynaya bakmadan yüzünün kızardığını görebiliyordu. Kulakları yanıyordu ve sessizliğe daha fazla dayanamadı, bu yüzden anlamsız bir açıklama yaptı.

"Ya-yani.. Gü-güvenilir.. v-ve iyi bir de-destekleyici.. O tü-türdei-insanlar he-her zaman iyidir... Se-sen sevsen de se-sevmesen de..."

"Seni kastediyorum…"

Gürültüye şaşıran Max başını kaldırdı. Riftan başını kapıya çarpıyordu ki alnına yaslanarak derin bir iç çekti.

"Kendimi burada daha ne kadar tuhaf hissettirmeliyim?"

"N-ne?.."

Riftan ona kısık gözlerle baktı, elini tuttu ve kapıyı iterek açtı. Max kolundan çekilerek odaya girdi ve Riftan kapıyı arkasından kapattı. Sonra onu kaldırdı ve duvara yasladı.

Ç/N: Amanın da amanınn 

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm