Under The Oak Tree - 131. Bölüm

O günden sonra, Riftan onun öğrenme büyüsü hakkında hiçbir yorum yapmadı. Ayrıca zaman zaman kütüphaneyi ziyaret etmeyi bıraktı. Ancak Max, tavrındaki değişiklikten rahatsız oldu. Riftan büyü öğrendiği gerçeğini görmezden gelmeye çalışıyor gibiydi.

Bundan neden bu kadar hoşlanmadığını anlamıyordu ama Max, yararlı olan tek bir büyü bile yapsa, Riftan'ın tavrını doğal olarak değiştireceği konusunda iyimserdi. Bu nedenle, dünyadaki hiçbir hükümdar, emrindeki büyücülerin sayısındaki artışı hoş karşılamamazlık etmezdi, kraliyet prensesi bile bir büyücü olarak çok çalıştı ve yeteneğiyle tanındı.

Prenses Agnes kadar büyük bir büyücü olmasa da, şifa büyüsünü düzgün bir şekilde yapabilirse, Anatol'a kesinlikle çok yardım edebilecekti. O zaman Riftan onu tanıyacaktır.

Max gergin bir şekilde, sayfaları kırışık kaşlarla çevirdi. Bir an önce büyü öğrenmek istiyordu ama ders çalışmakta çok az ilerleme olduğu için sabırsız hissediyordu.

"Bu kadar gergin olma. Sadece temel teoriyi öğrendin. Büyü öğrenmek çok zaman alır.''

Karşısında oturan ve haritaya bir şeyler kaydeden Ruth aniden ağzını açtı. Max ona anlamlı bir bakışla baktı. 'Başının üstünde bir gözü mü var?' Büyücü bunu hemen fark etti ve konsantrasyonu biraz dağılmış olsa da onu bu şekilde uyardı.

Maxhoşnutsuzlukla homurdandı, alnından aşağı dökülen saçlarını kulaklarının arkasına koydu.

"A-ama... yine de, bu-bunu nasıl ya-yapacağını biliyorsun,...hiçbir şey bi-bilmesen bile."

"Elimden bir şey gelmez. Bir teori öğrenmek, büyü kullanabileceğin anlamına gelmez. Yeterince mana toplamazsan, hiçbir faydası olmaz."

Max onun nerede eksik olduğunu gösterdiğinde ağzını kapattı. Dediği gibi, henüz yeterince mana toplayamamıştı. Mana toplamak yerine, manayı tespit etmek için eğitimde bile mücadele ediyordu. Ne zaman sihir yapabileceğim? Max, kendine güvenini yitirmiş gibi görünen bir ruh hali içinde omuzlarını düşürdü.

''Her gün, bir mana taşı tu-tutarak pratik ya-yapıyorum. Eh, işe ya-yaramadı…''

"Belki de Ateşin Mana Taşı ve Doğanın Mana'sı pek iyi olmadığı içindir."

Ruth gözlerini kıstı, sanki düşüncelere dalmış gibi kalemle oynuyordu. Max bir çözüm bulabileceğini tahmin eden bir bakış attı. Ruth uzun bir süre sonra ağzını açtı.

"Neden yerini değiştirmiyorsun? Mana'nın konumuna bağlı olarak konsantrasyonda bir fark vardır. Sadece başka bir yerde pratik yaparak çok daha iyi olabilir.''

Saçma bir öneri gibi geliyor, Max gözlerini kıstı.

"Ah, ne-neresi gibi?''

"Büyük bir fark yaratmıyor. Bitki örtüsü, rüzgar, toprak ve suyun bol olduğu yerlerde Mana konsantrasyonu yüksektir.''

Sözleri üzerine Max başını çevirdi ve pencereden dışarı baktı. Rüzgarda sallanan maun pencere çerçevesinin üzerinde solgun bir kış göğü açıldı. Max'in soğuk gökyüzü ışığında yüzünde isteksiz bir bakış vardı, sadece ona bakmak bile onu ürkütücü hissettiriyordu.

"Hey, hava so-soğuk. Dışarı çı-çıkmamı mı istiyorsun?''

''Bir süreliğine dışarıdasın diye donarak ölmezsin. Bunu bir destek olarak düşünün. Aslında son zamanlarda sadece kalede bulundun."

"Bu- bunu Ruth'tan duymak i-istemiyorum."

Ruth, kütüphanede ondan daha çok sıkışıp kalmıştı. Max, o bütün gün gerçekten kütüphanede mahsur kalırken, kendisi hizmetçileri denetlemek için en azından günde bir kez kaleyi geziyordu. Onun günde 20 adım yürüdüğünden bile emin değildi.

İnce uzuvlarına bakarak gözlerini kıstıkça, Ruth kaşlarını çattı ve savunmacı bir şekilde kollarını göğsünde kavuşturdu.

"İstesem de odadan çıkamam. Duvarları koruyan temel silahlar üzerinde çalışmak ve canavarların göçünü araştırmak için vücudumu ikiye bölmek istiyorum.''

"S-sen te-temel silahlar mı yapıyorsun?"

"Doğru. Yaratıklar, önceki sisli şafaktan yararlanarak kalenin duvarlarına tırmandı. Bunun tekrar olmasını önlemek için, büyülerin sıklıkla ortaya çıktığı bir yerde temel silahlar inşa etmek istiyoruz. Hâlâ planlama aşamasındayız ama...''

Ruth boynunun arkasını sıktı ve ağzı yırtılana kadar esnedi. Ancak o zaman Max, Ruth'un gözlerinin altındaki siyah gölgeyi fark edince üzgün göründü. Büyü öğrenmek için sabırsızlandığı için onun durumunu kontrol edemedi.

"Bu-bu sefer, ben, sana yardım etmek zorunda de-değil miyim? E-eğer formülü düzenlemek yeterliyse, ben, uh...''

''Baca gibi hissediyorum ama korkarım bu sefer değil. Sana dilediğim gibi büyü öğrettiğim için Lord Calypse'in gözetimi altındayım. Ve eğer asistan olacaksan, beni rahat bırakmayacak."

Ruth, sanki bunu hayal etmek bile korkunç bir şeymiş gibi ürperdi. Max, abartılı tepki karşısında yine tedirgin oldu. Beklendiği gibi, Riftan başkalarıyla büyü öğrenmesinden memnun görünmüyordu. Durduk yere bunalıma girdi ve kendini garip hissetti ama Ruth daha hafif bir ses tonuyla devam etti.

"Her neyse, sözlerin için teşekkür ederim. Ama lütfen şimdi büyü öğrenmeye odaklanın. Bana işimde yardım etmekten çok daha fazla yardımcı oluyorsun."

"Oh a-anladım."

Artık hiçbir şey söylemedi ve üzerinde çalıştığı sihir kitabını aldı. Biraz uzakta oturan ve sessizce dikiş diken Ruth onu takip etti ve bavulunu aldı. Max hizmetçisiyle birlikte kapıya doğru yürürken ona dönüp baktı.

"Pekala, o zaman... Te-teşekkür ederim."

Ruth kuru bir şekilde elini salladı.

"Evet, canlandırıcı duygudan benim de payıma düşenin tadını çıkarmanı istiyorum."

"Mana toplayacağız."

Max homurdanarak kütüphaneden çıktı. Rudis onu takip etti ve hızla onun omzuna bir pelerin taktı.

"Ohh, teşekkürler."

"Dışarı çıkmadan önce odanıza uğrayıp daha kalın giysiler giymek ister misiniz?"

"Oh hayır. Bu yeterli. Böyle dışarı çı-çıkmak isterdim ama ki-kitabı odama getirir misin lütfen?”

"Yanımda taşırım."

"Pekala, zo-zorunda değilsin. Ben, ben sadece gezinti yo-yolunda yürüyeceğim."

"Fakat…."

"Ve yalnız o-olduğumda, iyi konsantre o-olabiliyorum."

Max daha güçlü bir şekilde konuştuğunda, Rudis kitabı aldı ve başka seçeneği yokmuş gibi başını eğdi.

Max hızla döndü ve koridordan çıktı. Kırmızı kilimli geniş merdivenlerden parlak güneş ışığı içeri giriyordu. Merdivenlerden aşağı koşarken kısılmış gözleriyle beyaz parlayan pencereye baktı. Kale, muhtemelen havalandırmadan dolayı normalden birkaç kat daha soğuktu.

Max mutfağa döndü çünkü şöminenin sıcaklığından zevk alacağını düşündü. Şöminenin önünde oturur, vücudunu ısıtır ve böylece dışarı çıkarsa daha az üşürdü. Dizlerinin üzerine kıvrılmış, hızlı adımlarla salonun yanından geçti.

Ancak ısıtmalı mutfağa adım attığında, bir süre dinlenip ayrılma fikri kayboldu. Max girişte durdu ve kalabalık mutfağa baktı. Genellikle, çifte hizmetçiler çılgınca çalışıyor, yiyecek malzemelerini temizliyor, ateşler yakıyor ve su şişelerini bir yerden bir yere taşıyordu.

''Bütün ekmeği bir parça kömüre mi çevirmeye çalışıyorsunuz?! Haydi. Ne yapıyorsun?"

"Üzgünüm üzgünüm!"

İki kırmızı yüzlü çocuk, fırından büyük bir paletle balkabağı büyüklüğünde kahverengi bir ekmek çıkaran şeften yüksek bir kükreme aldı. Karşı masada, sekiz hizmetçi masanın etrafına oturmuş, beyaz hamura kıymalı soğan, doğranmış sosis ve çeşitli baharatlar ekleyerek yarım ay şeklinde küçük bir turta oluşturuyor, onlar da ekmeği temiz bir tahta üzerine yığıyordu.

Şöminenin içinde beş tencere kaynıyordu ve hizmetçiler kömür ateşinde et yapmaya, şalgam salatası yapmaya, patates ve yumurta kaynatmaya ve büyük bir tahta kaseyle doldurmaya devam ettiler.

Yemek saati yaklaştıkça mutfak her zaman hareketliydi ama bugün mutfak her zamankinden daha yoğun görünüyordu. Şefe yarı hasta bir yüzle bakan Max, şefe gizlice yaklaştı ve sordu.

''Lo-lord'un sana e-emrettiği bir işin mi var?''

"Aman Tanrım. Burada mıydınız? Üzgünüm Leydim, önceden merhaba diyemedim."

Sonra şef, sanki onun varlığını fark etmiş gibi aceleyle eğildi. Max, onun iyi olduğu anlamında elini salladı.

"Oh hayır. Sen… bugün daha me-meşgul görünüyorsun.''

"Evet, lord bu sabah süvari yetiştireceğini söyledi ve bize her zamankinden daha fazla yemek hazırlamamızı emretti."

''Süvari eğitimi…?''

"Bütün şövalyeler sahada toplanacak, ata binecek ve alaylı dövüş eğitimi yapacak. Bu muhteşem bir manzara."

Yüzünde parlak bir gülümseme olan şef, yüksek bir sesle yağlayıcıdan çıtır kızarmış börek çıkardı. Ardından, üzerine tarçın tozu ve pekmez şurubu püskürterek, mahçup bir bakışla çabucak ona baktı.

"Bunun için üzgünüm Leydim. Biraz geciktirirsek, yanacağı için değerli malzemeleri kullanamayacağız, bu yüzden bir an duramam.''

"Oh hayır. Meşgulken seninle konuştuğum için ü-üzgünüm. Ba-bana aldırma. De-devam etmelisin."

"İş için mi buradasınız?"

"Oh, hayır, sadece... sadece geçiyorum."

Yoğun bir zamanda Max, meşgulken onu rahatsız etmek istemediği için doğrudan arka kapıdan çıktı. Açık bahçede, beş altı işçi balta alıp yakacak odunları küçük parçalara ayırıp arabalara yığdı. Şapkalarını çıkardılar ve başlarını eğdiler, sonra Max bir elini cevap vermek için salladı ve dosdoğru gezinti yolunda yürümeye başladı.

Büyük Salon'dan biraz uzaklaşırken etrafını sakin bir hava sardı. Max etrafına bakındı, başını kaldırdı ve burnundan derin bir nefes aldı. Kışın solgun güneş ışığı ağaçların dallarından içeri süzülüyordu. Rüzgâr o kadar serindi ki cildi ağrıyordu ama gün nadiren güneşli oluyordu.

Bir süre kasvetli kütüphanede tuhaf ahşabı kokladıktan sonra, soğuk kış havasının tadını çıkardı ve tazelendi.

Önceki Bölüm                                                                                                 Sonraki Bölüm