Under The Oak Tree - 132. Bölüm

'Böyle hissetmemiştim ama... Dışarı çıktığıma memnunum.'

Her gün bir kitaba gömülüydü, bu yüzden bir süredir Rem ile ata binmeyi bırakmıştı. Ruth'un önerisine uymanın iyi bir fikir olduğuna inanarak, yavaşça yere doğru ilerledi.

Genellikle, günün bu saatinde, şövalye çıraklarının tezahüratları duyulurdu, ancak sessizliği görünce, tüm çocuklar süvari eğitimine katılmış gibiydi. Max güneşli bir yerde durdu, başkalarıyla karşılaşma endişesi duymadan eğitime katılabileceği için rahatladı.

'Bu sefer biraz farklı olacak mı?'

Cebini karıştırdı ve bir mana taşı çıkardı. Yüzey parlak güneş ışığı altında şeffaf bir şekilde parlıyor gibiydi. Max mana taşını parmak uçlarıyla yuvarladı ve avucuyla sıkıca tuttu.

Gözleri kapalı bir şekilde ısının mana taşının yüzeyinde akmasını bekledikleri her iki şekilde de bir değişiklik olmadı. Max iç çekerek tekrar tekrar gökyüzüne baktı.

'Belki yetenekli değilim...'

Ruth yanılmış olabilir. En başta bir büyücünün niteliklerine sahip olmayabilirdi. Aniden o kadar sinirlendi ki şiddetle yere tekme attı. Anlaşılması zor kitapları incelemek ve hiçbir şey yapmamak acınası bir şeydi. Max mana taşını yere atmaya çalıştı ama kendini tutmayı başardı ve çaresizce çömeldi.

Uzaktan, demircilerin demire vurduğunu duyabiliyordu. Yakacak odunun dövüldüğünü duyabiliyordu. Max derin bir depresyona girmişti çünkü dinamik bir grupta sıkışıp kalan tek kişinin kendisi olduğunu hissediyordu. Max yüzünü somurtkan bir şekilde kucağına gömdü. O sırada arkadan keskin bir ses geldi.

"Burada ne yapıyorsun?"

Max şaşkınlıkla arkasına baktı. Üç ya da dört adım ötede, Riftan sanki eğitimi yeni bitirmiş gibi zırh içinde dimdik duruyordu. 'Böyle bir kostümün içinde ses çıkarmadan nasıl bu kadar yaklaşabildi?' Şaşkınlıkla gözlerini kırpıyordu ve Riftan önüne çıktı.

''Hasta mısın yoksa başka bir şey mi?''

"Oh hayır. Şey, sadece di-dinleniyorum...''

Max utanarak aceleyle oturduğu yerden kalktı. Sonra Riftan kaşlarını çattı.

"Büyük Salon'a gittiğimde, yardımcısız çıktığını söylediler. Hizmetçi olmadan neden burada yalnızsın?''

"Sadece, sadece biraz temiz hava almak için..." dedi Max.

 "Büyü eğitimi için dışarı çıkarsan daha da sinirleneceğimi düşünüyorum." Sonra Riftan'ın yüzü sertleşti.

''Bir kale kesinlikle güvenli değildir. Böyle uzak bir yere gelirsen ve bir kaza geçirirsen…!''

Max giderek artan sert sesle omuzlarını silkti. Riftan bunu görünce hemen konuşmayı kesti. İlk bakışta yüzünde gergin görünüyordu.

''Yüzlerce insanın kaldığı bir kale burası. Bazılarının kalbi kötü olabilir. Lord'un karısının böyle ıssız bir yerde yalnız olmaması gerektiğini bilmiyor musun?"

"Be-ben özür dilerim..."

Max, doğru kelimeleri söyleyemeden itaatkar bir şekilde cevap verdi. Ardından Riftan'ın sert ağzı hafifçe gevşedi. Kolunu çekti, bir eliyle saçlarını rüzgardan savurdu.

"Beni çok fazla endişelendirme."

Sonra bir adım önde yürümeye başladı. Max onu azarlanmış bir köpek gibi asık suratlı bir şekilde takip etti.

Kızgın mı? Biraz daha hızlı yürüyordu, her zamanki gibi Riftan ondan bir adım öndeydi. Yüzün küt tarafına bakan Max, aniden Riftan'ın Büyük Salon'un girişine giden yolun ters yönünde hareket ettiğini fark etti.

''Kaleye gi-gidiyorsun, ya da değil mi?''

"Biraz temiz hava almak için dışarı çıktığını duydum."

Açıkça cevap verdi ve doğruca ahıra gitti.

"Geçen gün seni göle götüreceğimi söyledim. Güneşli bir gün, o yüzden biraz temiz hava almak için dışarı çıkalım."

Sözlerde hoş bir gülümseme  vardı ve Max, zırhının içindeki ona bakarken endişeli görünüyordu.

"Ah, bugün sıkı bir a-antrenman yaptığını duydum. Bir ara ve-vermek güzel olmaz mıydı?''

"Hey, hala ne kadar güçlü olduğumu bilmiyor musun? Ben üç gün üç gece ara vermeden yürüyebilen bir adamım.''

Riftan harikaymış gibi başını salladı ve ahıra girdi. Max, şafağa kadar tutkusunu hatırladığında gizlice kızardı. Açıkçası, Riftan'ın fiziksel gücü olağanüstüydü. Yüzünü havalandırarak onu kasvetli ahıra kadar takip etti ve zemini süpüren işçiler eğilmek için koştular.

"Lordum, buradasınız."

Riftan kabaca hizmetçileri işaret etti, sonra doğruca Talon'un kompartımanına yürüdü ve eyeri kendi başına koydu. Rem'in olduğu yere doğru yürüdü. O yaklaşırken, kafasını dışarı çıkaran bir kısrak ayaklarını yere vurarak memnun oldu. Max üzgün bir ifade takındı ve atın boynunu okşadı.

"Peki, sen nasılsın?"

Rem gürledi ve burnunu omzuna sürttü. Max gülümsedi ve Rem'in zengin yelesini yatıştırdı. Omzunda hasır bantla ahıra giren Kunel, onu görmek için hızla koştu.

"Günaydın hanımım. Sanırım ikiniz birlikte çıkıyorsunuz."

"Gö-Göle gidiyoruz."

"Sizi eyerlememi ister misiniz?"

O başını salladığında, seyis hemen Rem'in sırtına bir eyer koydu. Max'e bir dizgin verildi ve Rem'i ahırdan dışarı çıkardı. Dışarıda olan Riftan onu yakalayıp atın üzerine oturttu.

"Rüzgar soğuk, bu yüzden bugün çok hızlı gitme."

Sonra Talon'a atladı ve arka kapıya doğru sürdü. Max onun peşinden koştuğu kadar heyecanlı görünüyordu. Geçen gün, onunla tepeye ata bindiğini hatırladı ve kalbi şiddetle çarpıyordu. Max ata neşeyle bindi, moralinin düzeldiğini hissetti.

"Gö-göl, uh, nerede?"

"Bu yol biraz batıda."

Daha önce, kapıdan dışarı adımını atan Riftan, dolambaçlı bir orman yolunu işaret etti. Bir yandan diğer yana çıplak ağaçlarla çevrili dar yolda ata binmek zor görünüyordu.

Max biraz tereddüt etti, sonra Rem'i dikkatli bir şekilde ağaçların köklerinin iç içe geçtiği engebeli yola sürdü. Binicilik pratiğinin verimli olup olmamasına rağmen, istikrarlı kalmayı başardı. Riftan bu manzaraya gülümsedi.

"Eskisinden çok daha iyi oldun."

"Be-ben pratik yapıyordum."

"Seninle gurur duyuyorum elbette."

Max, küçük çocuğa vereceği övgü karşısında kızardı. Riftan, onu kaç kez iyi takip ettiğini dikkatle izledi ve kısa sürede rahatladı, biraz hızlandı. Atının kuyruğuna yapıştı ve dar yoldan çıktı.

O kadar uzağa gidebildi ki, yol genişledi ve genişledi ve çok geçmeden gümüşle aydınlatılmış devasa bir göl ortaya çıktı. Max açık tepeden aşağı baktı ve haykırdı. Aynayı andıran yuvarlak göle kırmızımsı kahverengi bir tepe ve mavi bir gökyüzü açıkça yansımıştı.

Suyun etrafında, mızrak gibi sivri uçlu çamlar, çitler gibi yoğun bir şekilde yükseldi ve yoğun dallar, siyah görünen çam iğneleriyle kalın bir şekilde kaplandı. Max uzun zamandır görmediği yere mutlu bir şekilde gülümsedi. Ağaçların arasında su içmeye gelen kış kuşları ve vahşi hayvanlar ilk bakışta görüldü.

Riftan atını yüzeye yakın bir yere çekerken, başını çalıların arkasından dışarı çıkaran geyik rüzgar gibi kaçtı. Sese şaşıran kuşlar kanat çırptı ve orman bir an için gürültülü oldu.

"Suyun donmuş olabileceğini düşünmüştüm, ama sorun değil."

Talon'un beline hafifçe tekme attı ve göle yaklaştı. Max kovaladı ve şaşırmış bir sesle sordu.

"Bu-bu büyük göl... Oh, donuyor mu?"

"Kuzeyde, kışın daha büyük bir göl bile donar. Üzerinden yürüyebilirsin.''

Riftan'ın sözleri üzerine Max, inanamıyormuş gibi gözlerini kocaman açtı.

Tek gördüğü, soğuk kışın dışarıda bir kova su üzerinde ince bir buz tabakasıydı. Bu kadar büyük bir gölün donup üzerinde yürüyebileceğini hayal bile edemezdi. Dünyayı tanımayan kendisiyle alay edip etmediğini merak ederek ona şüpheyle baktı.

"Ah, bi-bir gölde nasıl yürüyebilirim? Buz kı-kırılabilir ve suya düşebilirim.''

"Bazı insanlar karşıdan karşıya geçerken gerçekten ölüyor."

Riftan önemsiz bir gerçeği anlatıyormuş gibi cevap verdi. Max kaşlarını çattı ve gülünç bir şekilde başını salladı.

"Pekala, o zaman e-eğer yukarı çıkarsan, ah, yapamazsın."

"Buzun ağırlığını taşıyabilecek kadar kalın olduğundan emin olursan, hareket etmen sorun olmaz. Kuzey burada olduğundan çok daha soğuk, bu yüzden altında Hydra gibi büyük bir hayvan olmadığı sürece buz kırılmaz."

Max, deneyimliymiş gibi görünen sözler karşısında gözlerini kocaman açtı.

"Ri-Riftan, hiç gölde yürüdün mü?"

''Göl değil ama öyle bir şeyden geçtim. Balto'da bir paralı askerken büyüye kullanmıştım ve Tranoia Platosu'ndan geçmek için dev bir donmuş buzulda üç gün yürüdüm."

''Do-donmuş buzul nedir…?''

"O dağdan daha büyük bir buz parçası."

Max'in yüzünde tekrar tekrar donuk bir ifade belirdi. '28 yıllık yaşamında kaç şey yaşadı?' Tüm kıtadaki en vahşi ve güçlü iblis olan Kızıl Ejderha, dağlardan daha büyük buzlardan geçti….

Tüm hayatını babasının şatosunda geçirip Anatol'a taşınan Max için bu hayal bile edilemezdi ve hayatında tek deneyimlediği buydu. Dünya Riftan tarafından ne kadar renkli ve görkemli algılıyordur. Calypse'in evini organize etmek ve bir şifa büyüsü öğrenmekle uğraşan ona kıyasla tamamen farklı bir insanmış gibi hissetti.

''Rif-Riftan, yedi ülkenin tümü… Orada bulundunuz mu?''

"Arex ve Suikan'a hiç gitmedim. Paralı askerlere katıldığımda Rivadon'a taşındım ve orada yaklaşık iki yıl geçirdim. Rastgele çalışmak için görevlendirildim ve sonunda Balto'ya gittim… Orada çok para kazandım ama Osiria'ya geldim çünkü yaşanacak bir yer olmadığını düşündüm. Merkez Tapınak tarafından düzenlenen bir kılıç ustalığı yarışmasına katılmak için Osiria'nın başkentinde yaklaşık bir veya üç ay kaldım ve Şövalyelere katılmam teklif edildi."

Sanki geçmişi hatırlıyormuş gibi başını hafifçe eğdi ve sakince tarihini sakince okudu.

"Eve döndükten ve resmen şövalye ilan edildikten sonra zamanımın çoğunu Anatol ve Dristan'da geçirdim."

Ç/N: Riftan'ın hikayesini de merak ediyorsunuz değil mi  ?Merak etmeyin yarın yayınlayacağım .. O zamana kadar hikayede biraz daha ilerleyelim

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm