Under The Oak Tree - 138. Bölüm

Ertesi gün, biraz tereddüt ettikten sonra Max, kütüphaneye geri döndü. Neyse ki Ruth, hiçbir şey olmamış gibi davranarak onu rahatlamış bir havayla karşıladı. Max büyü kitabı açık bir şekilde oturdu ve bir süre kitaba baktı. Bir gün önce çok sinirlendikten sonra tekrar konuşmaya utandı. Max uzun bir süre ağzını açmak için mücadele etti, sadece kitaptaki harflere bulanık bir şekilde baktı.

"Ah, dün söylediklerim... Ya-yani..."

"Ne?"

Bu arada işine odaklanmış olan Ruth ona baktı. Max yutkundu ve beceriksizce devam etti.

''Ba-bana, e-eğer konuşma ta-tarzımı pratik edersem, daha iyi olacağımı söyledin. Na-nasıl ya-yapmalıyım?"

Ruth başını salladı, "Ah, bu konuda," ve kısa süre sonra ekşi bir şekilde yanıt verdi.

"Pekala, eğer istersen, verimli bir kalibrasyon ararım. Ama önce rahat bir ortamda mümkün olduğunca çok konuşmanın faydası olmaz mı?''

''Mümkün olduğunca çok konuşmak…?''

"Ne kadar çok yaparsan, o kadar iyi olursun. Sakin kalmalı ve konuşabildiğin kadar konuşmalısın. Heyecanlandığında konuşman hızlanır ve kekemeliğin daha da kötüleşir. Bu durumda sakin kalmak her şeyden daha önemli görünüyor.''

Bu kadar doğrudan eleştirilme, Max gözlerini utançla indirdi.

"Ah, a-anladım. Ve… pe-peki, ne yapmalıyım?''

"Pekala... yavaş ve net konuşma alıştırması yapmak yardımcı olmaz mı? Yavaşsa sorun yok. Amaç telaffuzda ustalaşmak, bunu konuşma pratiği yapmak için tekrar tekrar yapabilirsin.''

Max rahatsız bir şekilde gözlerini devirdi, kızardı ve sert dilini gevşeterek yavaşça konuştu.

"Ben... anladım... Böyle mi?"

"Evet, böyle. Sabırlı olmalı ve söylemek istediğini yavaşça söylemelisin.''

"Yapmalıyım?"

"Bu işe yaramazsa, düzeltmenin başka bir yolunu arayacağım. Öyle ya da böyle deneyelim.''

Bunu düzeltmenin özel bir yolu olabileceğini düşünmüş olan Max, biraz hayal kırıklığına uğramış görünüyordu. Ruth ne kadar zeki olursa olsun, her şeyi biliyor da değildi. Sonunda bunu düzeltmenin kolay bir yolu yoktu, bu yüzden Max hayal kırıklığını içinde tutarak yüzünü tekrar kitaba gömdü. Bu sahneye bakıp bir şey düşünüyormuş gibi çenesini okşayan Ruth, tekrar ağzını açtı.

"Eh, sonunda dün antrenmana gitmedin."

Max, Ruth'un yumuşak sözlerle yüzünü sertleştirdi.

"Eğer ben... gidersem... Bir kez daha ka-kaos olabilir..."

"Antrenman sahasına gitmiyoruz. Bu kale şövalyelerden başka insanlarla dolu değil mi? Mutfağa gidersek, ateşin önünde yemek yaparken veya yemek yaparken elini kesen en az bir veya iki hizmetçi olabilir.''

"Eminim olabilir ama..."

Max tereddüt ettiğinde, Ruth oldukça güçlü bir tonda konuştu.

''Büyüde ustalaşmak gerçekten önemli. Kafanıza ne kadar çok parlak büyü teorisi ve sofistike büyü tarihi koyarsanız koyun, onları uygulama yeteneğinizi geliştirmezseniz hiçbir işe yaramaz.''

"Bi-biliyorum... Ben sa-sadece bundan nefret e-edeceklerini düşündüm"

''Hizmetçiler bundan nefret etmeyecektir. Bütün gün çalışmakla meşgul oldukları için küçük yaralanmalarla ilgilenemiyorlar, bu yüzden onlara tedavi vermenizi tercih edeceklerdir.''

Max tereddüt ettikten sonra sonunda eski püskü koltuğundan kalktı. Dediği gibi, bundan sonsuza kadar kaçamazdı, ancak bir gün önce sert bir reddedilme yaşadığı için sormaya cesareti yoktu. Max, Ruth'u mezbahaya sürüklenen bir keçi gibi kovaladı.

Ya hizmetçilerin önünde büyüsünü sınayamazsa? Bu durumda, Max bu yüzden onunla alay edileceğini düşündü. Max, alışkanlık gibi gaddar bir hayal gücüyle ayaklarını mutfağa doğru itti. Neyse ki ya da ne yazık ki her zaman kalabalık olan mutfak o gün sessizdi.

"Günaydın hanımım."

Bir kepçeyle tencerede ıslık çalan ve karıştıran şef ona neşeyle gülümsedi.

"Bir şeye ihtiyacınız mı var?"

''Ö-özellikle, bir iş için buradayım…''

Onun mırıldanan sözleri üzerine Ruth bir bekçi gibi arkasından uzandı ve omzuyla onu geri itti. Kaşlarını çatan Max içini çekti.

''He- her ihtimale karşı... Vü-vücudunda ya-yarası olan ya da i-incinen biri var mı?''

"İncinen?"

Şef yüzünde şaşkın bir ifadeyle koca kafasını kaşıdı. Ruth, sanki düzgün bir şekilde açıklamasını önerirmiş gibi onu bir kez daha ileri itti. Max'in davranışından rahatsız olan ona ters ters baktı ve ağzını tekrar açtı.

"Bı-Bıçakla ke-kesilen var mı... Ateşle yanan... bilek ya da bacağı burulan...?"

"Her gün olan şey bu! Özellikle de şuradaki Chrome denen adam, genellikle sakardır, bu yüzden elleri yaralarla kaplıdır. Biraz önce ekmeği fırından çıkarırken avuçlarını yaktı.''

Max başını çevirdi ve Chrome adlı hizmetçiye baktı. Yüzü kurumdan kararmış küçük, zayıf bir çocuktu, belki on altı yaşındaydı ve avuçlarına sarılı bir bezle bir şeyler kesiyordu. Max derin bir nefes aldı ve konuştu.

''Şey, o çocuk… Onu benim için ça-çağırabilir misin?''

Yüzünde meraklı bir ifade olan şef hemen çocuğa seslendi.

"Hey! Chrome! Gel buraya, Leydim seni arıyor."

Aşçının yüksek sesle bağırması üzerine, çocuk sanki yıldırım çarpmış gibi sırtı irkildi ve yaydan çıkan bir ok gibi kaçtı.

"Sorun nedir Leydim?"

Bir hata yaptığını düşünen çocuk, yüzü siyaha boyanmış olarak eğilirken, şef, Leydilerinin ne aradığını merak ediyormuş gibi tuhaf bir bakış attı. Max kötü, kötü bir öksürükten sonra ağırbaşlı bir şekilde konuştu.

"Be-ben senin yaralandığını duydum... Bana gösterebilir misin?"

"Elimi mi kastediyorsunuz Leydim?"

Şaşkın bir yüzle gözlerini kırpan Chrome, elinin etrafındaki bezi aceleyle açtı: kırmızı yanık yumuşak avuçlarını çok sert gösteriyordu. Max onun endişeli gözlerini görmezden geldi ve derin bir nefes aldı, eli hafifçe yaranın üzerinde durarak çocuğun omuzlarının hafif ağrıdan titremesine neden oldu. Max onun için üzüldü çünkü ne yaptığına dair hiçbir şey açıklamadı. Ancak, bunu ona açıklamanın onu daha da endişelendireceğini düşündü, bu yüzden Max hiçbir şey söylemeden manasını yavaş yavaş arttırdı, ta ki avucunda sıcak bir his oluşana ve çocuğun yarasına pürüzsüzce nüfuz etmeye başlayana kadar. Hizmetçi de acının yavaş yavaş geçtiğini hissederek gözlerini kocaman açtı. Max, çocuğun ellerinin temiz bir şekilde iyileştiğini görmek için yeterli mana enjekte ettikten sonra yavaşça elini çekti.

"Aman Tanrım…!"

Her yerde bir ünlem vardı. Ancak en çok şaşıran kişi Max oldu. İlk denemesinde başarılı olacağını bilmiyordu. Çocuğun eline şaşırmış bir ifadeyle boş boş bakan Max, aniden Ruth'un etrafından dolandı.

"Ruth, bu bir başarı! Ben-ben-ben başardım!''

"İyi iş çıkardın! İlk defa için harika!"

Ruth genişçe gülümsedi ve onun sırtını sıvazladı. İlk büyünün başarısıyla cesaretlenen Max, hizmetçilere baktı ve kendinden emin bir şekilde bağırdı.

"Be-ben haftalardır şi-şifa büyüsünü öğreniyorum. Pratik yapacak birine ihtiyacım var. Vücudunda çi-çizik olan başka biri var mı?''

"Gönüllü olabilir miyiz?"

Max, aniden gelen sese şaşkınlıkla baktı. Mutfağın girişinde Lord Hebaron ve Lord Caron, yüzünü zar zor tanıdığı genç bir şövalyeyle duruyordu. Demirciye gitmedikleri sürece bu zamanda şövalyelerle karşılaşmak nadirdi, bu yüzden Max suçüstü yakalanmış gibi utandı. Lord Caron ona kibarca şöyle dedi: "Sizi şaşırttıysak özür dilerim."

"Oh hayır…."

"Bu kadar iyi olduğunu bilmiyordum ve dün saygısızlık ettik."

"A-anlıyorum..."

Max, onu derinden selamlayan Hebaron'a beceriksizce el salladı, sonra içeri girdi ve başının arkasını beceriksizce kaşıdı.

''Savaş sırasında yaralandım… Şimdi tedavi görebilir miyim?''

Ona elinin arkasındaki küçük bir çizik gösterdi. Max'in gözleri şaşkın bir yüzle, yüzüyle elinin tersi arasında gidip geldi, şövalyenin tavrındaki ani değişikliği gerçekten kavrayamadı. Cevap vermeyince Hebaron'un yüzü asık görünüyordu.

''Beklendiği gibi, dünün davranışı seni… kırgın mı hissettirdi?''

"Oh hayır! Sadece... Bi-biraz şaşırdım. Hadi, o-oturun şuraya. Be-ben geliyorum..."

Hizmetçiler hemen oturmaları için sandalyeler getirdiler ve şövalyeler abartılı bir şekilde acı çekiyormuş gibi davranarak onun önünde sıraya girdiler. Max yutkundu. Gergin olduğu için başarısız olursa... Max, bunun bir rezalet olacağını düşündüğü için omuzlarında çok fazla baskı hissetti. Olayı arkadan izleyen Ruth güldü.

"Fazla gergin olmana gerek yok. Dün olanlar için herkes endişeliydi, o yüzden buraya bir bahaneyle geldiler.''

"Neden bahsediyorsun? Böyle kanıyorum ben!"

 Hebaron'un sözü onu etkiledi ve sonra başka bir şey fark etmedi bile, odaklanmaya başladı. Görünen yarayı göstererek, "Korkarım başarısız olacak ama..." dedi.

Ruth, sanki bu çok saçmaymış gibi dilini şaklattı ve Max, büyük, dikkati dağılmış şövalyeye istemeden gülümsedi. Birden kendini çok daha hafif hissetti. Max rahatladı ve şövalyenin eline bir iyileştirme büyüsü yaptı. Yaranın göz açıp kapayıncaya kadar kaybolduğunu gören Hebaron, sanki daha önce hiç daha büyük bir büyü görmemiş gibi coşkulu övgüler yağdırdı, bu yüzden Max sonunda bu gülünç abartılı tavır karşısında kahkahalara boğuldu. Hebaron onu görünce gülümsedi.

"Uslin'in dün ne dediğine aldırmayın, o sadece aklına geleni söylemeyi seviyor."

"Be-ben umursamıyorum."

"Bu bir rahatlama."

Hebaron gülümsedi ve koltuğundan kalktı, Max ardından şövalyelere birbiri ardına şifa büyüleri yapmaya başladı. Bütün şövalyeleri iyileştirdikten sonra, hizmetçilerinin küçük yaralarını bile tedavi etti. Elleri yanan çocuk dışında, tüm bu yaralar yalnız bırakılacak kadar iyiydi, ama Max az miktarda mana nedeniyle yine de hızla tükendi. Ancak kalbi enerji doluydu ve terli alnını silerken gururla gülümsedi. O kadar iyi olmasa da, birine yardım edebilmekten çok mutluydu. Her zaman işe yaramaz bir insan olduğu söylenen onun için anlamlı bir gelişmeydi: hayatında ilk kez değer kazanmış gibiydi.

''Eğer sakıncası yoksa, lütfen bizi bir test konusu yapmaktan çekinmeyin. Diğer şövalyelere söyleyeceğim."

Hebaron dışarı çıkmadan hemen önce kadına baktı. Max utangaç bir gülümsemeyle başını salladı.

Ç/N: Yürüü be Maxi'mm işte böylee.. Ayrıca Ruth'un Maxi'ye yaptığı yardımlara da değinmeden edemeyeceğim.. Onu destekleme ve teşvik etmesi çok güzel değil mii.. Bir de şu Chrome adındaki çocuk aklıma Google Chrome geldiği için birkaç saniye güldüm kendisine asdfghjkl neyse

Önceki Bölüm                                                                                                Sonraki Bölüm