Under The Oak Tree - 258. Bölüm
Bitiş (Hebaron's POV)
Sadece birkaç hafta içinde, hava istemeden ısındı. Hebaron dinlenme odası penceresinin yanında otururken derin bir iç çekti ve parlak güneş ışığının parladığı alana baktı. Rüzgâr hâlâ soğuktu, ama güneş ışığı şimdiden çok canlı bir şekilde parlıyordu. Sonunda su mevsimi geldi.
Ziyaretçiler arttıkça Anatol her zamankinden daha hareketli hale geldi. Güney kıtasından tüccarlar her türlü nadide mallarla limana girdiler ve batı kıtasından tüccarlar onların getirdikleri malları satın almak için Anatol'a akın etmeye başladılar. Ancak, Calypse Kalesi'nde dolup taşan refah eksik gibiydi. Kaledeki atmosfer son birkaç haftadır ciddi şekilde düşmüştü.
''Ne yapıyorsun, henüz hazırlanmıyor musun?''
Kendi düşüncelerine dalmış olan Hebaron başını çevirdi. Uslin Rikaido, zırhını kuşanmış kusursuz bir şekilde merdivenlerden aşağı iniyordu. Hebaron onun lekesiz lacivert pelerinine şüpheyle baktı, zırhı her zaman kusursuz bir şekilde parlaktı, sanki huysuz ve asil tavrını ortaya koyuyordu ve ceketi her zaman yeniymiş gibi temizdi. Hebaron'un gözleri kısıldı, bakireler onun temiz yüzü tarafından sarsılırdı ve karşılığında o ayrımcılığa maruz kalacaktı.
Uslin ona bir bakış fırlattı ve kaşlarını çattı. "Hey, sana hazırlanmanı söylediğimi duymadın mı?"
Hebaron oturduğu yerden kalktı ve sinirli bir şekilde mırıldandı. Tam zamanında, Lombardo ve Gabel Laxion kapıyı açıp içeri girdiler.
"Sör Nirta, Leydi Calypse gitmeye hazır olduğunu söylüyor."
"Şimdiden mi?"
Pencereden kale kapılarına doğru baktı ve kaşlarını çattı. Bagaj dolu iki vagon çoktan sıraya girmişti. Manzaraya baktığında, o kişinin gerçekten oradan ayrıldığını fark etti. İdrak edemeyerek gözlerini kırptı ve Uslin ona sabrı tükenmiş gibi kükredi.
"Leydi Calypse'i bekletecek misin? Gitmeyi düşünmüyorsan, burada kal."
"Tamam, tamam, hazırlanıp birazdan aşağı ineceğim."
Homurdandı ve cüssesine uymayan çevik bir hızla merdivenleri çıktı. Uslin'in kendisini şaşırtan olağandışı tavrına burnundan soludu. Duruşunda bir değişiklik olacağını kim bilebilirdi? Zırhı çevik bir beceriyle kuşanan Hebaron acı acı gülümsedi. Uslin'deki değişikliği anlamadığından değil, o da küçük hanımı çok sevmeye başlamıştı. Dahası, Uslin, Croix Kalesi'ne eşlik ederken o korkunç talihsiz olaya bizzat bizzat tanık olmamış mıydı? Yürek burkucu olmalıydı.
Sadece o değil, Elliot da oldukça şok olmuştu ve Croix Dükü'ne karşı savaş ilanı sırasında herkesten daha şiddetli bir şekilde savaştan yanaydı. Hebaron olanların ayrıntılı bir açıklamasını duymamıştı ama onların tepkilerine göre oldukça sert olmalıydı. Aniden içindeki öfkeye dayanamadı ve pelerinini yere çarptı.
Croix, o köpeğe benzeyen piçi düşündüğünde, içinden binlerce ateş yükseldi. Agresif bir tavırla saçlarını geriye attı. Komutanlarının ifadesiz yüzü aklına geldiğinde yüreği sızladı. Koltuğa oturdu ve uzun bir iç çekti. Leydi Calypse'in Dünya Kulesi'ne gitmeye karar verdiğini duyduğunda, komutanın buna asla izin vermeyeceğini düşünmüştü. Ancak, herkesin beklentilerini kıran Lord, onun gitmesine izin verdi. Bununla da kalmayıp bir süredir ihmal ettiği şövalye komutanlığı ve lordluk görevlerini de sadakatle yerine getirmeye başladı. İlk bakışta her şey yerini bulmuş gibiydi. Ancak Hebaron, Riftan'ın anormal derecede sakin görünümü karşısında endişelenmeden edemedi. Komutan, konu Maximilian Calypse'e geldiğinde her zaman tahmin edilemez bir tepki vermişti.
'Lanet olsun, şimdi bunun için endişelenmenin faydası yok...'
Zırhının üzerinde beyaz bir ejderha olan mavi bir pelerin vardı, dilini endişeyle şaklatıyordu. Kendini silahlandırdıktan sonra dışarı çıkarken Uslin ona kötü bir bakış attı.
"Bizi daha ne kadar geciktireceksin! Gün doğumundan sonra mı ayrılmayı planlıyorsun?''
"Bana dırdır etmeyi kes. Sen benim karım mısın?"
Uslin, Hebaron'u biraz daha azarlamak istiyormuş gibi bir ifade takındı ama sonra onunla uğraşmak istemiyormuş gibi hızla arkasını döndü.
Hebaron onun peşinden koşarak. ''Bu arada… leydiden resmen özür diledin mi?'' diye sordu.
Uslin duraksadı ve açık açık cevap verdi. ''… Zamanım yoktu.''
Cevap verdikten sonra tekrar öne çıktı. Hebaron kollarını başının arkasında kavuşturarak alaylı bir şekilde konuştu.
"Sadece bahane uyduruyorsun. Tıpkı ürkek bir ergen gibisin."
Uslin sanki konuşamıyormuş gibi ağzını kapalı tuttu, bu çok ender bir durumdu. Hebaron, onun kırgın bir yüzle hızlı yürümesini izlerken bir kahkaha patlattı. Uslin'in küçük kadının gözlerine bu kadar rahatsızlıkla baktığını görmek çok ilginçti.
"Oyalamayı bırak ve bugün o gitmeden önce yap. Fırsatı kaçırırsan, sonsuza kadar göğsünde rahatsız edici bir his olarak kalır.''
Uslin umurunda değilmiş gibi ona baktı, sonra başını çevirdi. Uslin gergin bir şekilde yürürken Hebaron yavaşça onu takip etti. Girişi geçtikten sonra hizmetçilerin Büyük Salon'da toplandığını gördü. İçinde kolayca koyu maun-kızıl saçlı bir kadın bulabiliyordu: Maximilian Calypse, geçen yıl Calypse Kalesi'ne üye olan yaşlı büyücüden bir şey alıyordu. Bu bir torba ot gibi görünüyordu.
''Bu soğuk algınlığı için iyi bir ilaçtır. Bu bitki, büyülü gücü yenilemeye yardımcı olur. Bu şişedeki ilaçlar baş dönmesini gidermeye yardımcı olur. Ve bu…"
Yaşlı büyücünün hiç usanmadan kurduğu cümleleri ve tarifleri dikkatle dinliyordu, ama Hebaron onun zaman zaman birini bulmak için gözlerini başka yöne çevirdiğini gözlemledi. Derin bir iç çekti.
"Sizi beklettiğim için özür dilerim."
Uslin ona doğru yürüdü ve nazikçe eğildi. Sonra Maximilian Calypse başını çevirdi ve parlak bir şekilde gülümsedi.
"Me-merak etme. Ben hâlâ… herkese veda ediyordum.''
Hebaron kafası karışmış bir ifadeye sahipti. Max'in acısını saklamasını izlerken, kendini korkunç bir şey yapıyormuş gibi hissetti. Max arkalarına baktı ve tereddütle sordu.
"B-bu arada... Riftan..."
"Komutanın... acil bir işi vardı ve kale kapılarından dışarı çıktı. Ama yine de bizden leydiyi sağ salim limana götürmemizi istedi."
Kadının dudaklarında kalan gülümseme hüzünle dağıldı. Büyük gri gözlerinin üzerine düşen koyu gölgeleri gören Hebaron, içinden komutana küfretti. Daha sonra Max, sanki hayal kırıklığını saklamaya çalışıyormuş gibi, kulağa çok doğal olmayan neşeyle konuştu.
"O za-zaman... limana gidelim. Prenses… bizi orada bekliyor.''
"Be-bekleyin bir saniye!"
Max arabaya binmek üzereydi ama uzaktan yüksek bir ses geldi. Hebaron başını kaldırdı. Yulysion ve Garrow, eğitim üniformaları içinde, eğitim alanından koşarak geldiler. Hizmetçiler hızla kenara çekilirken Yulysion doğruca Maximilian'a doğru koştu.
"Bi-biz veda etmek istiyoruz..." Derin bir nefes aldı ve ona bir avuç kır çiçeği uzattı.
''Dağların her yerini aradık… Hava hala soğuk, bu yüzden sadece bu küçük çiçekleri bulabildim. Önemsiz bir hediye ama kabul edecek misiniz?''
Maximilian uzaktan gözlerini kırpıştırarak çiçekleri özenle kabul etti. Ancak o zaman Yulysion yüzünde bir gülümseme oluşturdu. Geçtiğimiz aylarda oldukça büyüyen genç adam, sakin ve şövalyece bir ifadeyle konuştu.
"Güvenle dönmelisiniz."
"Te...teşekkür ederim. Yulysion da ayrıca… sağlığına dikkat etmeli.''
"Leydi de, lütfen sağlığınıza dikkat edin."
Garrow da onun iyiliğini diledi. Herkesle vedalaştıktan sonra arabaya bindi. Hebaron ve Uslin de dahil olmak üzere eskorttan sorumlu yirmi şövalye de birlikte atlarına bindiler. Hebaron arabaya yaklaştı ve Uslin öne geçti. Keskin bir gözle sıraları kontrol ettikten sonra yola başlamalarını işaret etti. Ardından hendeğe giden köprü indirildi. Arabayı bir yandan diğer yana sararak köprüyü yavaşça geçtiler.
Hemen tepeden inip köye ulaştıklarında, şövalyeleri görmek için yolun sağında ve solunda insanlar toplanmıştı. Atını sessizce aralarına çeken Hebaron, vagonun penceresine baktı. Aralıklı perdelerin arasından, kadının hüzünle sarkmış ince omuzlarını gördü. Tek bir örgü halindeki uzun saçları, ince boynunun üzerinde biraz ağır görünüyordu. Suçluluk duygusu Hebaron'un göğsüne ağır bastı ve kalbinin bir köşesini rahatsız etti. Komutanın durumunu ona bildiren ve tanıklık etmesini isteyen kendisinden başkası değildi.
Riftan'ın yanan öfkesini hatırlayarak ağrıyan şakağını ovuşturdu. Her zamanki gibi öfkesini ifade etmenin daha iyi olacağını düşündü, tüm duygularını içinde tutması daha tehlikeliydi. Komutanı ikna etmek için ne söylediğini bilmiyordu, ancak hiçbir akıbet olmadan kabul etmediği açıktı. Büyük Salon'a her girdiğinde, hizmetkarların lord ve leydi için endişelendiğini defalarca duydu.
'Bana... leydiyi uğurlamayı bile planlamadığını söyleme...'
Riftan'ı zorla ikna etmediğine pişman oldu, ama tüm duygularını kaybetmişçesine soğuyan onun önünde, ağzına Maximilian Calypse adını koymaya kim cüret edebilirdi? Hanımın dünya kulesine gitmeye karar verdiği söylendikten sonra şövalyeler, Riftan'ın önünde son derece temkinli davrandılar. Şimdi, onun komutanları için ne kadar önemli olduğunu bilmeyen kimse yoktu.
''Şarkı söyleyen sesler…''
Düşüncelerinde kaybolan Hebaron, aniden duyulan yumuşak sese döndü. Maximilian Calypse pencereden boş boş baktı. Şimdi şehir meydanından, şehrin kenar mahallelerine doğru geçiyorlardı ve geniş yolun sağ tarafında koyunların otladığı yumuşak bir tepe vardı. Dediği gibi, Vielle'nin melodisi tepenin üzerinden hafifçe duyuldu.
"Bahar şenliği için hazırlanıyorlar gibi görünüyor."
Ruth aniden arabanın yanına ulaştı ve konuştu. ''Çeşitli yerlerden her zamankinden daha fazla ziyaretçi geldiği için, festival hazırlıkları için detaylara daha fazla dikkat ediyor gibiler. Şehrin her yerinden her gün bir sürü şarkı duyulabiliyordu.''
"… Anlıyorum."
Max'in ağzının çevresinde acı bir gülümseme vardı. Kadın, loş gözleriyle şafağın mavi ışığının parlamaya başladığı tepeye bakarak başını tekrar çevirdi. Ağır bir sessizlik içinde kapılardan geçtiler. Geçen yıl zahmetli işlerinin odak noktası olan geniş yol bir süre sonra gözlerinin önüne geldi. Bir buçuk saat yolculuktan sonra, yumuşak tepenin hemen altında muhteşem deniz manzarası belirdi. Geniş rıhtımda güneyden gelen dev gemiler sıralanmıştı ve limanın yanında birkaç büyük, çok katlı bina yükseliyordu. Daha sonra arabayı doğrudan oraya götürdüler.
Sonra Prenses Agnes, yük taşıyan rıhtım boyunca hazırlık yapmakla meşgul olan işçiler arasından koştu.
"Sonunda buradasın! Fikrini değiştirdiği için uzun sürdüğünü düşündüm ve çok huzursuz oldum.''
Uslin atından indi ve kibarca başını eğdi. "Sizi beklettiğim için üzgünüm. Hazır olmamız beklenenden daha uzun sürdü.''
"Endişelenme. Biz de bavullarımızı yüklüyorduk.'' Dedi prenses, denizde sıralanmış gemilerin arasında bekleyen Wheddon kraliyet ailesinin bayrağını taşıyan gemiyi işaret ederek. Önlerinde, prensese eşlik etmek için toplanan kraliyet şövalyeleri ve büyücüler bekliyordu. "Gidiş hazırlıkları yeni bitti. Gemiye binebilirsin.''
Hebaron atından atladı ve Maximilian'ın arabadan inmesine yardım etti. Açık gri gözleriyle devasa gemiye baktı. Prenses Agnes yanına geldi ve yumuşak bir sesle konuştu.
"Yalnızca Nornui'ye girme izni olanlar gelebilir. Bundan sonra Kraliyet Şövalyeleri Maximilian'a eşlik edecek. Tabii ki ben de seninle geleceğim. Yaklaşık bir ay adada kalacağım. Maximilian'ın Dünya Kulesi'ndeki yeni hayatına uyum sağlamasına yardım etmeye karar verdim."
Max'in yüzünden bir rahatlama belirtisi geçti. Hebaron, yabancı bir yere gitmenin onun için ne kadar rahatsız edici olacağını o zaman anladı.
"Bu-bunu yaparsan... çok memnun olurum."
"Fazla endişelenme. Dünya Kulesi, bir büyücü için dünyanın herhangi bir yerinden daha güvenli ve en heyecan verici yerdir. Çabuk alışırsın."
Prenses neşeyle konuştu ve işçilere başını salladı. Vagondan aldıkları bavulları yüklerken şövalyelere veda etti.
''Teşekkürler… he-her şey için. Herkes, kendine iyi baksın ve sağlıkla kalın.''
"Leydiye de sağlık diliyorum. İyi yolculuklar."
Dedi Hebaron utanarak ve yanağını kaşıdı ve diğer şövalyeler onu birer birer selamladılar. Sessizce izleyen Uslin sonunda ağzını açtı.
"Özür dilerim... her şey için." Ani özür üzerine Max'in kafası karışmış göründü. Uslin yavaşça başını indirdi. "Bunca zaman kaba davrandığım için özür dilemek istedim."
"Önemli değil. Ben… bunu ciddiye almadım.'' Max şaşırdı ve elini salladı. Uslin acı bir gülümsemeyle konuştu.
"Lütfen en kısa sürede geri gelin. Komutanımızın karısına ihtiyacı var.''
Aniden kadının yüzündeki gülümseme kayboldu ve Hebaron onun gözyaşlarına boğulabileceğini düşündü, ama beklenmedik bir şekilde ondan sakin bir ses geldi.
''Lütfen Riftan'a... iyi bakın. Çok pervasızca bir şey yapmasına izin vermeyin… Lütfen ona göz kulak olun.''
"Sör Calypse için endişelenme. Yanında olacağım, onu özenle azarlayacağım.''
Burnunun ucuna kadar kaftan giyen Ruth, bir anda konuşmaya müdahale etti. Kraliyet büyücülerinin huzurunda rahatsız görünüyordu, ama yine de Max'e doğru yürüdü ve ona bir şeyler fırlattı.
''Sahip olduğum en pahalı mana taşı. Lütfen sakla. İşe yarayabilir."
"Te-teşekkür ederim. Bu arada. Sana.. her şey için çok şey borçluyum.''
"Bunu kabul ettiğin için sağol."
Dertli büyücü bir an tereddüt etti, başının arkasını beceriksizce kaşıdı. Derin bir iç çekti ve kelimeleri ağzından kaçırıyormuş gibi konuştu.
"Lütfen, kendine iyi bak ve geri dön."
"Merak etme. Öyle yapacağım… ve geri geleceğim.''
Max duruşunu düzeltti ve aniden, Hebaron'un aklına onu ilk gördüğü an geldi. Endişeli bir şekilde kamburlaşan omuzlar, solgun ve korkmuş bir yüz ve her an kırılmak üzere gibi görünen canlı, kırılgan gözler. Onun gerçekten şimdi önünde duran aynı kırılgan kadın olup olmadığını merak etti.
Max gülümsedi ve yukarı baktı, tekneye tırmandı. Yoğun güneş ışığı kızıl saçlarının üzerinde parlak bir şekilde parlıyordu. Ona şifa büyüsü veren kızı, ve onun bir süre etrafta dolaştığını göremeyeceğini düşündüğünde, kalbinin bir köşesi boşluk hissetti. Başını korkulukların üzerine uzattı ve bir elini sallayan kadına el salladı. Çok geçmeden gemi yavaşça rıhtımdan uzaklaşmaya başladı. Tekne küçülene ve figürü görünmez hale gelene kadar hareketsiz kaldılar.
O anda, aniden, arkasından yere vuran yüksek bir at nalı sesi geldi. Şövalyeler ellerini kılıçlarının kabzasına koydular ve hemen döndüler. Adam hemen iskeleden atladı ve korkunç bir hızla koştu.
Hebaron, onun Riftan olduğunu anlayarak, hiç düşünmeden onu yakaladı. Riftan onun kolunu itti ve deli gibi denize atlamaya çalıştı. Korku dolu yüzlerle katılaşmış şövalyeler hemen ona doğru koştular. Riftan zincire vurulmuş bir canavar gibi ayaklandı.
"Bırakın beni!"
"Lanet olsun, sen deli misin?!"
"Bırakın beni dedim!"
Şiddetle savaştı. O kadar güçlüydü ki, dört kişi onu tutmasına rağmen kaldıramadılar. Hebaron küfretti ve onu yere fırlattı.
"Yapma! Şimdi ne yapacaksın? Komutan olsan bile onun peşinden gidemezsin!''
Riftan göğsünü sertçe dövdü ve nefes nefese kaldı. Geminin küçüldükçe küçülmesini, görünüşünün tamamen darmadağınık olmasını izlerken gözleri şiddetle titriyordu. Hebaron nefesini tuttu. Sanki bir baraj çökmüş gibi, Riftan'ın bedeni çaresizce öne düştü.
Zayıf bir sesin konuştuğunu duydu. "…yalandı."
Su damlaları yere düştü. Hâlâ onu zapt eden Hebaron, gözlerini kırpıştırdı. Riftan bile ağladığının farkında değilmiş gibiydi. Acı dolu bir ifadeyle mırıldandı.
"Beklemeyeceğimi söylemem... bir yalandı."
Riftan'ın acımasızca titreyen omzuna bakan kimse ağzını açmaya cesaret edemedi. Sakin dalgaların sesi başlarının üzerinde yumuşak bir şekilde yankılandı. Riftan özlem dolu gözlerle dalgalı denize baktı, sonra yüzü yavaş yavaş çarpıklaştı. Gemi yavaş yavaş puslu ufkun ötesinde kayboldu.
~ 1. Kitabın Sonu ~
Ç/N: Birinci kitabımızın sonuna geldik :( Kahrolduk, mahvolduk, bittik biz..
Buraya kadar okuyan herkese çok teşekkürler.. 2. kitaptan devam edeceğiz ..
