"Kıyafetlerini çıkar."
Düğün resepsiyonunun sonunda bir dadı tarafından gelin odasına götürüldü. Hizmetçilerin yardımıyla yıkanıp yatağa oturdu ve bir süre sonra kocası onu odaya kadar takip etti. Sonra o, gerginlikten sertleşen adam, ona bu cümleyi kurdu.
Max onun niyetini bilmiyordu ama gözleri sonuna kadar açıktı. Düğün boyunca onun varlığını tamamen görmezden gelen adamın neden birdenbire böyle bir talepte bulunduğunu anlayamıyordu. Çiftler arasında gizli bir şeyler yaşandığına dair belli belirsiz fikre sahipti sahip olmasına ama özel bir bilgisi yoktu.
Dadı, “Kocana kayıtsız şartsız itaat etmelisin ve ne isterse sessizce kabul etmelisin” demişti.
Böyle koşulsuz bir itaat nasıl olur da onun kıyafetlerini çıkarmayı içerir? Ne yapacağını şaşırmıştı ama üstünü kafasının üstünden çıkarıp atan adam ona sert bir bakış attı.
'Çıkarmak zorunda mıyım?'
Şaşkınlıkla bir nefes aldı. Riftan Calypse, bükülmüş çelikten yapılmış bir dev gibiydi. Omuzları onunkinin iki katı genişliğindeydi, boynu uzun ve kalındı ve beli zarif bir tazıyı andırırcasına ince ve düzdü. Karşılaştırıldığında gülünçtü.
İlk başta onun şövalyeler arasında eşsiz bir fiziğe sahip bir adam olduğunu biliyordu, ama onu yüz yüze görmek bunaltıcıydı. Sertçe yutkundu.
Babası ona vurduğunda acıtıyordu, ya ona vuracak olan o olsaydı?
"Berbat görünüyorsun." Soğuk sesi Max'i titretti. Adam yatağa doğru yürüdü ve açıkça ona baktı. Şöminenin ışığında altın rengi mırıldanan devasa vücudu, kadının görüşünü engelledi.
"Benden pek hoşlanmıyorsun, değil mi?"
"Ah... ben, ben..."
Onun üzerine eğildi. Mükemmele yakın yüzünde, siyah gözleri ürkütücü bir parıltı taşıyordu. Adamın sıkı dudakları alaycılıkla büküldü.
"Elbette bir dükün kızı asla düşük rütbeli bir şövalyeyi kalbine yerleştirmez."
Sesinin düşmanlıkla dolu olduğunu duyduğunda vücudunda kontrol edilemez bir titreme oldu. Bir kadın kocasına aittir. Eğer isterse, dövülebilir ve onun toplumunda daha sert bir bedensel cezaya müsamaha gösterilebilirdi. Max, kocasının cömertliğine sarılmak zorunda kaldığından ve şu anda onu kızdırmış olabileceği için korkudan terlemişti.
"Gel buraya. Ne yapman gerektiğini biliyorsun."
Max, ne yapması gerektiğini sormaya cesaret edemedi ve bunun yerine ayak parmaklarına baktı. Başının üzerine koyu bir gölge düştü. Adam uzun, sert parmaklarıyla çenesini kaldırdı ve anlaşılmaz bir bakış gönderdi.
“İlk gece yapmazsak bu nikah geçersiz sayılır. İptal olsun mu istiyorsun?”
Derinliği bilinmeyen karanlık gözbebeklerine kapılarak titredi. Adam ağzını büktü.
"Dışarı çıkmamı istiyorsan söyle" dedi.
“…”
"Bir kere başladığımızda, yarıda durmak yok."
Max'in boğazı sıkıştı ve ikinci kez sertçe yutkundu. Böyle giderse babası onu kesinlikle affetmezdi. İlk etapta başka seçeneği yoktu. Max gözlerini kapadı ve titreyen elleriyle kuşağını gevşetti.
Babası tarafından dövülme korkusu, bir yabancı tarafından aşağılanma korkusundan çok daha büyüktü. Hayır. İşin sonunda dövülmekle kalmazdı. Belki daha ağır bir ceza olurdu, hatta babası birkaç gün sonra başka bir şövalyeyle geri dönerdi. Babasının rahatlığı için bir araçtan başka bir şey değildi.
Kesintiye uğrayan sessizlikte Max, aksesuarlarını birer birer çıkardı ve yatağın yanına koydu. Odadan sadece ateşin çıtırtı sesi duyulabiliyordu. Keten elbisesinin askısını indirirken ve kolunu uzun koldan çekerken adamın keskin bakışlarını hissedebiliyordu.
Soğuk gece havası çıplak sırtına ve omuzlarına sertçe çarparak etindeki tüyleri diken diken etti. Giysilerini göğsüne bastırdı, bundan daha fazla aşağı indiremedi. Sonra adam bir dizini yatağa koydu ve eteğinin kenarını tek hamlede aşağı çekti.
